Δηλαδή όποιος στα 20 του δεν πετάει μολότοφ, δεν έχει ανησυχίες και όνειρα;

[jcdenton]

[img align=left]http://4.bp.blogspot.com/-Xn6g7vnVRmo/UReRe7crxWI/AAAAAAAChuw/wOrpGhpEX7I/s640/6_xris.jpg[/img]












 Θα μπορούσε να είναι και συνέχεια ενός παλαιότερου άρθρου που είχε τίτλο «ποιος άφησε το κλειδί στην πόρτα», όμως εδώ το μήνυμα είναι όχι τόσο πολιτικό, όσο κοινωνικό, με προέκταση σίγουρα στην Παιδεία, αλλά κυρίαρχα στην οικογένεια...
Έχουμε χάσει το μέτρο. Όχι άλλο παραλήρημα «ιδεολογικής» πώρωσης, είτε αριστεροχαρούμενων σατίρων που βιάζουν την κοινή λογική με επιχειρήματα τύπου «δε φταίει ο x, y που έκανε το τάδε έγκλημα, φταίει η κοινωνία που τον έσπρωξε να το κάνει», είτε ακροδεξιών ηλιθίων που τραβάνε από την άλλη άκρη το σχοινί και χαίρονται όταν η επαναφορά της νομιμότητας και της δημοκρατικά απαραίτητης ασφάλειας προϋποθέτει βία και καταστολή...
Μας φταίει ο αστυνομικός που σάπισε τον αναρχικό ληστή πιτσιρικά. Φασίστας ο αστυνομικός. Κρεμάλα στον αστυνομικό. Άχρηστος ο Δένδιας. Άρρωστη η Δημοκρατία. Σάπιο το σύστημα. Ζήτω ο Λαζόπουλος.
Το παιδί αυτό μια μέρα πήρε τους φίλους του, βρήκε οπλισμό, όχι λοστούς και μαδέρια, αλλά κανονικά Καλάσνικοφ, επιτέθηκε σε τράπεζα, τη λήστεψε, διέφυγε, στη συνέχεια ενεπλάκη με τους αστυνομικούς, αντιστάθηκε, τραυμάτισε έναν και τις έφαγε, ευτυχώς χωρίς θύματα από καμία πλευρά. Οι προαναφερθέντες ακραίοι λένε οι μεν «όχι βία στο παιδί, αφήστε το να πυροβολήσει με το Καλάσνικοφ το φασίστα τον μπάτσο» και οι δε «έπρεπε να τον καθαρίσει τον τσόγλανο μαζί με τον πατέρα και τη μάνα του»...
Το πού βρήκε το Καλάσνικοφ δε θέλει και πολλή σκέψη. Μιλάμε για μια νέα γενιά τρομοκρατίας. Όταν φτάσεις στο τελικό στάδιο να αναζητήσεις Καλάσνικοφ και μολότοφ, θα βρεις. Όπως θα βρεις και ναρκωτικά, η αφετηρία είναι ίδια. Πότε ψάχνεις Καλάσνικοφ; Όταν χάσεις -ή δεν αποκτήσεις ποτέ- αρχές. Ο πιτσιρικάς αυτός, ίσως έχει μόνο ένα «δίκιο». Κάποιοι πολιτικοί τον έκαναν να μην πιστεύει σε πατρίδα και κράτος, κάποιοι παπάδες τον έκαναν να μην πιστεύει σε Θεό και κάποιοι δάσκαλοι να μην πιστεύει στην πρόοδο μέσω της αξιοσύνης και της δημιουργίας αντί μέσω της εκδίκησης και της καταστροφής. Ε λοιπόν, όμως, όχι, δεν έχει κανένα δίκιο.Χιλιάδες παιδιά μεγαλώνουν στην ίδια κοινωνία, με τα ίδια ερεθίσματα, τους ίδιους προβληματισμούς, την ίδια εκπαίδευση, τα ίδια όνειρα, αλλά δεν ολισθαίνουν στη βία μεπρόσχημα την ανάγκη ανατροπής ενός κατά τα άλλα υπαρκτού, σάπιου κατεστημένου.
Πριν αποτύχει ο πολιτικός, ο δάσκαλος ή ο παπάς, πρώτα έχει αποτύχει ο γονιός. Τα παιδιά αυτά, ναι, όπως θα ακούγαμε στο «προοδευτικό» αλ τσαντίρι σε ένα δακρύβρεχτο παραλήρημα αποθέωσης των νεανικών προβληματισμών και καταδίκης της άρρωστης δημοκρατίας, είναι θύματα. Όχι όμως θύματα αυτής της σάπιας κοινωνίας, ή κάποιας φασιστικής δημοκρατίας,αλλά των ίδιων των γονιών τους, που εκτός της πάγιας ευθύνης τους για το κατάντημα της κοινωνίας ως εκπρόσωποι της γενιάς που εξέθρεψε τα σημερινά κακώς κείμενα, έχουν τηνπρόσθετη ευθύνη για την κατάντια ειδικά των δικών τους παιδιών.
Παιδιά μορφωμένων, καταξιωμένων και ευκατάστατων ανθρώπων, απόφοιτοι των καλύτερων ιδιωτικών σχολείων, παιδιά που δε ζορίστηκαν ποτέ ούτε στο ελάχιστο, που είχαν αυτό που λέμε απλά «τα πάντα», φτάνουν λίγο μετά την ενηλικίωση να αναζητούν την «κοινωνική επανάσταση» μέσω της καταστροφής και της παρανομίας, υπό το καμουφλάζ και την πρόφασηκάποιας ανώτερης πολιτικής ιδέας.
Αντί να βγαίνει και να σπάει ο γιος του άνεργου, αντί να γίνεται αναρχικός ο γιος τουαπολυμένου, αντί να ληστεύει ο γιος του τίμιου μαγαζάτορα που έβαλε λουκέτο στους κόπους μιας ζωής, παραδόξως γίνεται αντιεξουσιαστής ο γιος του πολιτικού, ο γιος του επιχειρηματία, ο γιος του μεγαλογιατρού. Τα παραδείγματα ως προς το βιοτικό επίπεδο. Αντί να εντάσσεται σε αναρχοαυτόνομες ομάδες ο γιος του αγρότη που τίμια έκανε την επιδότηση παραγωγή και όχι τζιπ, γίνεται καταληψίας της βίλα Αμαλία ο γιος του μεγαλοσυνδικαλισταρά με τα κομματικά παράσημα που πήρε με τα ρέστα από το cayenne κι ένα τρακτέρ να το' χει για τα μπλόκα...
Άρα ιδέα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο απωθημένα μιας καταπιεσμένης ψυχολογίας, την οποίαοι γονείς ήταν και είναι ανίκανοι να καταλάβουν, παρόλο που οι ίδιοι την προκάλεσαν.Πίστευαν ότι εφόσον μπορούν να παρέχουν τα πάντα σε ύλη, περισσεύει η ουσία. Η ανατροφή παιδιών δεν έχει λειτουργία αυτόματου πιλότου. Όσοι το ρίσκαραν και δεν είδαν τα παιδιά τους είτε καταθλιπτικά, είτε χωρίς όνειρα, είτε ναρκομανείς, είτε μπάχαλους, είτε τρομοκράτες ή πορνοστάρ, είναι απλά τυχεροί.
Περιστατικά σαν αυτό της επίθεσης στο Βελβεντό, ή τα πρόσφατα περιστατικά σε σχολεία των ΗΠΑ, είναι αφορμή περισυλλογής και αυτοκριτικής, όχι υπό πολιτικά πρίσματα προς δημοσιογραφική και κομματική βρώση, αλλά υπό το θεμελιώδες πρίσμα της διαπαιδαγώγησης εντός της οικογένειας. Διαπαιδαγώγησης που στηρίζεται στην επικοινωνία και την κατανόηση ευαισθησιών και ιδιαιτεροτήτων και όχι αποκλειστικά στην επιβολή «πρέπει».
Όταν το παιδί σου δεν απορρίψει τις αξίες που θα προσπαθήσεις να του «περάσεις», έχεις πετύχει βασικά εσύ, όχι οι αξίες από μόνες τους. Αν τις απορρίψει, πάλι απέτυχες εσύ και όχι οι αξίες. Οι περισσότεροι σημερινοί μπάχαλοι είναι παιδιά που απέρριψαν αρχές, αφού πρώτα είχαν απορρίψει υποσυνείδητα την αφετηρία τους. Την ευθύνη για κάθε παιδί, την έχει πάντα αυτός που ήταν εκεί πριν απ' αυτό...

Τι κείμενο είναι αυτούσια μεταφορά από το Link και είναι παραγωγή του Χάρη Μπεκιάρη.



Προσωπικό σχόλιο

Το κείμενο το διάβασα 2 φορές. Πραγματικά συμφωνώ με την κεντρική ιδέα περί ευθύνης των κηδεμόνων και διαπαιδαγωγέων των παιδιών. Από εκεί ξεκινούν όλα. Πιστεύω πως αξίζει λίγο από το χρόνο σας για να σκεφτείτε τη σχέση γονιού/κηδεμόνα - παιδιού.

[κώστας]

[size=13]Γκαρντάσι,
γι' αυτό να ακολουθείς κατά γράμμα ό,τι σου λέει η μαμά και ο μπαμπάς σου διότι μου φαίνεσαι ελαφρώς άτακτος.[/size]

[jcdenton]

[quote user="κώστας" post="372577"][size=13]Γκαρντάσι,
γι' αυτό να ακολουθείς κατά γράμμα ό,τι σου λέει η μαμά και ο μπαμπάς σου διότι μου φαίνεσαι ελαφρώς άτακτος.[/size][/quote]

1) Το νόημα του κειμένου δεν είναι το να κάνεις κατά γράμμα ό,τι σου λένε οι γονείς σου. Είναι το να σου δώσουν την παιδεία, ώστε να κρίνεις και να λειτουργείς... "ορθολογικά" να το πω; "Σωστά" να το πω;

2) Εγώ άτακτος; Μπορώ να ρωτήσω από που βγαίνει το (αυθαίρετο) συμπέρασμα; Χωρίς να με ξέρεις, πολύ εύκολα με κρίνεις.

[κώστας]

[size=13]Γκαρντάσι,
είμαι σίγουρος ότι η παιδεία που πήρες από τους γονιούς σου σε αποτρέπει από το να γίνεις ληστής. Δεν είμαι σίγουρος ότι η εξέλιξη αυτής της παιδείας, από σένα πλέον, σου δημιουργεί αποστροφή για τις εικόνες μελανιασμένων, πρησμένων από το ξύλο και αιματοβαμμένων προσώπων.[/size]

[jcdenton]

Κώστα, τώρα κατάλαβα το σκεπτικό σου. Εν μέρει συμφωνώ. Συμφωνώ στο ότι η παιδεία από μόνη της δεν λέει κάτι. Όμως έχω να παραθέσω τις ενστάσεις μου (ή διαφωνίες αν προτιμάς).

1) Αυτός που έχει παιδεία, έχει λιγότερες πιθανότητες να γίνει λάτρης αιμόφυρτων προσώπων. Οι πιθανότητες αυτών των πιθανοτήτων δεν πιστεύω πως είναι μηδαμινές, αλλά είναι τόσο λίγες που εντάσσονται στην κατηγορία "εξαίρεση" και όχι "κανόνας". Για να το εξηγήσω καλύτερα, σου παραθέτω τη σχέση (μαθησιακής) παιδείας και εγκληματικότητας.

Οι μεγαλύτεροι εγκληματίες (φονιάδες, δολοφόνοι κλπ) της ιστορίας του ανθρώπινου γένους ήταν επιστήμονες, με επιφανείς θέσεις εργασίας και κοινωνικό κύρος. Όμως στο σύνολο των εγκληματιών αυτοί που είχαν υψηλό εκπαιδευτικό υπόβαθρο είναι σε ποσοστό μικρότερο του 5%. Γι αυτό λένε "όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή". Ομοιώς, πιστεύω πως ισχύει κι εδώ.

2) Όταν ανέφερα την παιδεία, δεν εννοώ την ασφυκτική της έννοια, όπου σου μαθαίνω 2-3 πράγματα και εσύ τα λειτουργείς όπως νομίζεις. Αυτό είναι μάθηση, όχι παιδεία (γι' αυτό παραπάνω ξεχώρισα τη μαθησιακή παιδεία από την παιδεία). Ως παιδεία (τουλάχιστον εννοούσα, γιατί έτσι την έχω μάθει. Συγγνώμη αν έχω λανθασμένη γνώση της λέξης) εννοώ το να σου μάθουν έναν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.

Αυτό χωρίζεται σε 2 κομμάτια "εκπαίδευσης". 1ον το πως εκπαιδεύεσαι. Όπως είπα, δεν επιδιώκω να μάθω κάτι στο παιδί μου. Θέλω να του δείξω έναν ορθολογικό τρόπο σκέψης, αντίληψης & συμπεριφοράς, όπου θα καταλάβει πως (παραδείγματος χάριν) ο ρατσισμός δεν είναι "τρόπος ζωής". Αυτό δεν γίνεται λέγοντάς του "μην είσαι ρατσιστής", ή "ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα". Γίνεται δείχνοντάς του τις επιπτώσεις του ρατσισμού. Ομοιώς δεν μπορώ να του πω "μην κλέψεις, η κλοπή είναι κακό πράγμα". Πρέπει να του δείξω τι είναι η κλοπή, τι επιπτώσεις έχει και τα σχετικά.

2ον το πως υποστηρίζω την παιδεία που παρέχω. Αν προσπαθώ να περάσω στον εκπαιδευόμενο αντιρατσιστικά αισθήματα, αλλά στην πράξη σαπίζω στο ξύλο Πακιστανούς, Αλβανούς & Αφγανούς, δεν υποστηρίζω αυτά που λέω στη θεωρία. Αν εκπαιδεύω τη μη-κλοπή, αλλά έχω κατακλέψει το κράτος (φοροδιαφυγή), ή έχω "σηκώσει" 5-6 τράπεζες, επίσης δεν υποστηρίζω τα λεγόμενά μου. Οπότε είτε δημιουργώ έναν βλάκα (που εκπαιδεύεται αλλιώς, αλλά βλέπει άλλα), είτε κάποια στιγμή θα γυρίσει και θα μου πει: Ρε φιλαράκι, μας δουλεύεις;



Φυσικά και στο να περάσεις μια παιδεία στο παιδί σου, δεν είναι πάντα επιτυχής (σχεδόν ποτέ 100%). Αλλά μπορείς να το βάλεις σε ένα καλούπι, ώστε να σκέφτεται πριν πράξει το οτιδήποτε. Όσο για το πόσο & πως θα εξελιχθεί μέσω αυτής της παιδείας, θέλω να ελπίζω πως οι πιθανότητες να σε κάνει περήφανο είναι περισσότερες από το να σε απογοητεύσει.