a33.gr

Καλοκαιράκι και πάλι...  Το θέμα του γυμνισμού επίκαιρο...  

 
Ο άνθρωπος, λοιπόν, έρχεται στον κόσμο ολόγυμνος χωρίς να νιώθει αρχικά ντροπή γιαυτή του τη γύμνια...
Θεωρώ ότι το γυμνό καθαυτό, ούτε ανήθικο είναι, ούτε και αμαρτωλό, αν και εμφανίζεται έτσι κάτω από ορισμένες συνθήκες, όρους και προυποθέσεις.
Κύριος και αποφασιστικός συντελεστής γιαυτό, είναι η καθιερωμένη κοινωνική ηθική και οι θρησκευτικές επιταγές!  
Ορισμένες θρησκείες έχουν συνδέσει το γυμνό και το σεξ με την ανηθικότητα και την αμαρτία, ενώ ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο γυμνός και η φύση του ειναι σφραγισμένη με το σεξουαλικό στοιχείο.

Πιστεύω οτι, αν το δούμε έτσι, ο γυμνισμός ανάμεσα σε άτομα χειραφετημένα, ίσως θέλει να δείξει και μια βίαιη αντίθεση στην καθιερωμένη υποκριτική ηθική!
Αλλά, επίσης, άνθρωποι ήταν κι εκείνοι που τίμησαν μέσα από την τέχνη το γυμνό, το λάτρεψαν και το θεοποίησαν!

Ο άνθρωπος είναι σπλάχνο της φύσης κι έζησε για πολλές δεκάδες χιλιετηρίδες ελεύθερος από κοινωνικούς καταναγκασμούς, νομικά πλαίσια, ηθικές απαγορεύσεις.
Τώρα νιώθει πνιγμένος από τον πολιτισμό του θορύβου, φορτωμένος με ευθύνες και περιορισμούς, ένα πιόνι άβουλο πολλές φορές κι ένα άψυχο αντικείμενο παγιδευμένο σε διαδικασίες που του στερούν τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό του!

Ο άνθρωπος λοιπόν - ως παιδί της φύσης - σπαράζει για τον χαμένο του παράδεισο και μέσα του κραυγάζει η νοσταλγική παρόρμηση να πάει κοντά στη φύση/φύση του, στα ακρογιάλια πχ., έτσι όπως ήρθε στον κόσμο ολόγυμνος και αγνός. Να σπάσει το πλέγμα των ταμπού, των απαγορεύσεων, των υποχρεώσεων, των καταναγκασμών, των συνηθειών, και να ξαναγυρίσει στα παιδικά του χρόνια όπου η αθωότητα ήταν νόμος και η γύμνια ευτυχία!

 Εγώ πάλι, πάντα ένιωθα αμηχανία μπροστά στο μπουκετάκι των γυμνών καθώς περιδιαβαίνουν ανά τας παραλίας με περισσή άνεση και με την καλοσύνη και τη θερμή κατανόηση ζωγραφισμένη στα μάτια...  :oops:  :smile:  

Βεβαίως, είμαστε σπλάχνα της φύσης, οφείλουμε να απολαμβάνουμε τον αισθησιασμό της φύσης και να χαιρόμαστε ελεύθερα τη μοίρα μας στην αγκαλιά του ήλιου!
Αλλά, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν μπορούμε να κρύψουμε κάτι...
Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε κι ένα κρυφό σημείο επάνω μας, έναν άσο κρυμμένο... 'Εστω ένα φύλλο συκής!   :idea:

Χμμμ... Με προβλημάτισες τώρα... :roll: Δίνεις μια βαθύτερη διάσταση στο θέμα!  :mrgreen:  :lol:
Το οποίο μάλιστα ελάχιστα με αφορά, η ατομικότητά μου είναι ήδη οριοθετημένη...
 

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα! ;-)

Όταν έχουμε συνειδητότητα επικοινωνούμε με την κρυφή, εσώτερη αλήθεια της ψυχής και διαθέτουμε μία εσωτερική πυξίδα, η οποία καθοδηγεί την συμπεριφορά μας..

Στα αρχαία Ελληνικά, οι λέξεις ''ευφυία'' και ''φύση'' προέρχονται από το ρήμα φύομαι. Η ευφυία αναφέρεται σε'' κάτι που αναπτύσσεται καλά'' και φύση σημαίνει ''εκείνο που ανακύπτει''. Αναπτυσσόμαστε λοιπόν καλά, είμαστε ευφυείς, όταν αφήνουμε να ανακύψει η εσωτερική μας αλήθεια.

Στις μέρες μας, αναφέρει η Danah Zohar, oι αξίες δεν έχουν μεγάλη επιρροή πλέον, οι δομές της οικογένειας είναι ρευστές και συνεχώς μεταβαλλόμενες και η αίσθηση της κοινότητας και της παράδοσης έχει καταρρεύσει. Κάποιος μετακίνησε όλα τα σημεία ηθικής αναφοράς και δεν ξέρουμε πιά σε τι παιχνίδι παίζουμε, ούτε φυσικά ποιός θέτει τους κανόνες.
Η βελόνα της πυξίδας δεν δείχνει πουθενά, οι χάρτες αχρηστεύθηκαν και πολλοί άνθρωποι νιώθουν χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι..

Ο Θιβετιανός δάσκαλος Sogyal Rinpoche, αναφέρει τα εξής..
Ο φόβος που ξυπνάει μέσα μας η προσωρινότητα, ότι ''τα πάντα ρει'',ότι τίποτα δεν είναι αληθινό, ότι τίποτα δεν κρατάει, με τον καιρό θα ανακαλύψουμε ότι είναι ο πιό καλός μας φίλος επειδή μας κάνει να αναρωτηθούμε.. Αφού όλα πεθαίνουν και αλλάζουν τότε τι είναι πραγματικά αληθινό?
Υπάρχει κάτι πίσω από τα φαινόμενα, κάτι απέραντο και απεριόριστο, μέσα στο οποίο, ο χορός της αλλαγής και της προσωρινότητας μπορεί να διαδραματιστεί?

Στο βιβλίο του J.R.R.Tolkien [Ο 'Αρχοντας των Δαχτυλιδιών] αναφέρεται..
Ο Δρόμος επεκτείνεται δια παντός
Από το σημείο όπου ξεκίνησε.
Τώρα έχει προχωρήσει πολύ μπροστά ο Δρόμος
Και εγώ πρέπει να τον ακολουθήσω αν μπορώ,
Περπατώντας με γοργό βήμα.
Μέχρι να συναντήσει κάποια ευρύτερη οδό
Όπου συναντιούνται πολλά μονοπάτια και στόχοι.

Κι από εκεί πού πάμε? Δεν ξέρω.. ''Πρέπει να προχωρήσεις πιό πέρα από εκείνο που θέλεις να κάνεις και πέρα από εκείνο που νομίζεις ότι οφείλεις να κάνεις.
Και μόνο τότε θα μπορέσεις να δεις το ολοκάθαρο φως που σου δείχνει τι να κάνεις..''
Το παραπάνω το άκουσα από ένα μέλος μίας συνάθροισης Κουακέρων!

Επίσης κι από τον Τζον Λένον, έχει καταγραφεί κάτι σχετικό με το θέμα..
''Πώς μπορώ να προχωρήσω μπροστά, όταν δεν ξέρω προς τα πού είμαι στραμμένος?''

Πολλοί άνθρωποι, στις μέρες μας, αναφέρουν ότι βρίσκονται στο όριο, αλλά συχνά χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει αυτό.
Το όριο είναι μία έκφραση από τη θεωρία του χάους και είναι το σημείο που βρίσκεται ανάμεσα στην τάξη [στο γνωστό] και στο άγνωστο.
'Ολοι οι βιολογικοί οργανισμοί βρίσκονται σ΄αυτό το όριο.

Η Danah Zohar στο βιβλίο της περί ''Πνευματικής Νοημοσύνης'',αναφέρει ότι ο ανθρώπινος νους βρίσκεται επίσης σ'αυτό το όριο.
'' Όταν βρισκόμαστε στο όριο ζούμε και δημιουργούμε, αλλά μπορεί να υπάρξει και το στοιχείο του φόβου, αφού τα δοκάρια της ζωής είναι πιό ασταθή.
Σήμερα, όλοι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε στο όριο, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν μπορούμε έτσι απλά να καλύψουμε τις ρωγμές της παλιάς παράδοσης και της ηθικής που τη συνοδεύει.
Ούτε μπορούμε να υποκύψουμε στο μηδενιστικό σχετικισμό, απορρίπτοντας την ύπαρξη οποιασδήποτε αλήθειας.
Είναι αναγκαίο να δομήσουμε νέες έννοιες και να επαναπροσδιορίσουμε τα κριτήρια αξιολόγησής μας.
Μία στάση ζωής η οποία μας επιτρέπει να ζήσουμε δημιουργικά σήμερα, είναι μία στάση προσανατολισμένη στο όριο..''

Στο βιβλίο του''Τάδε 'Εφη Ζαρατούστρα'' ο Νίτσε αναφέρει ανακοινώνοντας το τέλος της παλιάς τάξης πραγμάτων..
''Πρέπει να έχεις το χάος μέσα σου για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει..''
Η κεντρική αυτή ιδέα του Νίτσε απεικονίζεται ως ένας σχοινοβάτης σε τεντωμένο σχοινί, που πρέπει να περάσει μέσα από τους πύργους της βεβαιότητας και του κατεστημένου, δεν τα καταφέρνει, πέφτει και σκοτώνεται..

Λέει ο Ian Marshall.. '' Moυ αρέσει η εικόνα του σχοινοβάτη του Νίτσε, επειδή οι καλλιτέχνες αυτοί έχουν μία εσωτερική ισορροπία, πανομοιότυπη με την πνευματική νοημοσύνη..''

Υπάρχουν φορές που για χάρη της αγάπης που έχουμε στον σύντροφό μας έχουμε υποστεί πράγματα, όπως επιθέσεις με σκληρά και άδικα λόγια? Μήπως συνολικά η συμπεριφορά του δηλώνει ασχήμια και διάθεση να υποτιμήσει την προσωπικότητά μας και να μας ταπεινώσει ως άτομο?

Ο ''άνθρωπος μας'', ο σύντροφος της καθημερινότητας ή των μοναχικών ωρών μας, αυτός που ξεχωρίσαμε για να έχουμε προσωπική ερωτική σχέση μπορεί να ασκεί πάνω μας μία αντικειμενικά αδιαφιλονίκητη αρνητική επίδραση και εμείς να το ανεχόμαστε δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα, ψάχνοντας λογικοφανή επιχειρήματα.
Δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε το πόσο πολύ μας πληγώνει και το πόσο καταστροφική επίδραση ασκούν όλα αυτά στη συναισθηματική μας ζωή, είτε γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε το κόστος, είτε κυρίως γιατί τρέμουμε στην ιδέα να μείνουμε μόνοι!

Είμαστε δεμένοι μαζί του με στενές σχέσεις εξάρτησης αισθανόμαστε ότι είναι αδύνατον να ξεκινήσουμε απ΄την αρχή επιβιώνοντας μακριά του. Η προοπτική του χωρισμού παίρνει μορφή απειλής, η αδικία ουρλιάζει μέσα μας, αλλά η μοναξιά είναι σαν να απειλεί την ίδια μας τη ζωή! Και τώρα? Πού να μεταφέρουμε τα συναισθήματά μας? Πού να την πάμε την ψυχή μας?

Αποφασίζουμε, λοιπόν, ότι ο σύντροφός μας είναι απαραίτητος κι αυτή η αυταπάτη μας κάνει πολύ ελαστικούς και μας ωθεί να ανεχόμαστε τις ακραίες αρνητικές του συμπεριφορές. Είναι σαν να είμαστε εξαρτημένοι από την "αγάπη", επιμένουμε ψυχαναγκαστικά να πάρουμε από τον σύντροφό μας τον κόσμο ολόκληρο, επιμένουμε να τον αλλάξουμε και να τον πείσουμε για την αξία μας. Αναζητάμε το νόημα της ζωής μας μέσα από τον συγκεκριμένο έρωτα και αδιαφορούμε για το κόστος που μπορεί να έχει αυτό στην ψυχική μας ισορροπία. Και δεν συνεκτιμούμε ότι ο έρωτας εξάρτησης μπορεί να μας κοστίσει ελευθερία, αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια και κυρίως μία ευτυχισμένη προσωπική σχέση.

Συμβάσεις όλοι κάνουμε ως ένα βαθμό, όλοι γνωρίζουμε ότι μία σχέση είναι διαδικασία αμοιβαία, συνεπώς μέσα σ' όλα είναι και το να ανεχόμαστε και να συγχωρούμε. Σε μερικές περιπτώσεις όμως η ανεκτικότητα και οι υποχωρήσεις που κάνουμε μας εξουθενώνουν, καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά μας, ανατρέπουν την ισορροπία μας και μας κάνουν να νιώθουμε ένα συναίσθημα ήττας, σπατάλης, ένα ξόδεμα χωρίς αντίκρυσμα. Κάπου εδώ, βιώνοντας μία τέτοια εμπειρία πίκρας ή και αφάνταστου πόνου πολλές φορές, ως αποτέλεσμα της ταπείνωσης που δεχόμαστε, βλέπουμε το σημάδι κινδύνου που μας ειδοποιεί ότι κάτι πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει!

Κι εδώ ακριβώς έρχεται και το εύλογο ερώτημα.. Μήπως είναι καλύτερο να μείνουμε άνευ ερωτικού συντρόφου για ένα ευσεβές χρονικό διάστημα και με μια ήρεμη ζωή που θα μας ανήκει ολόκληρη, κλείνοντας τα αυτιά μας σε αυτούς που πιθανόν και να μας λυπηθούν επειδή είμαστε μόνοι μας ενώ αυτοί δεν είναι?
Αναφέρομαι σε μία περίοδο επιλεγμένης και συνειδητής μόνωσης, ένα διάστημα προσωπικής αναζήτησης που θα μας φέρει κοντά στον εαυτό μας και έτσι θα είμαστε πιο συγκροτημένοι εσωτερικά κατακτώντας τον έλεγχο της ζωής μας.
Δεν είναι καλύτερο αυτό από το να έχουμε μία σχέση εξάρτησης, μόνο και μόνο για να λέμε πως έχουμε σύντροφο και να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι μοιραζόμαστε ενώ επί της ουσίας έτσι είμαστε περισσότερο δυστυχείς?

Μήπως, λοιπόν, ''πιο καλή η μοναξιά'', για ένα χρονικό διάστημα, αν αυτό πρόκειται να μας οδηγήσει σε μια σχέση πιο υγιή και ολοκληρωμένη και μια ζωή που θα στηρίζεται στις δικές μας δυνάμεις και θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε τη δική μας αυτοτέλεια?

Pixie