Σκέψεις περί "Αστείου" και "Γέλιου"...

[pixie]

Υπάρχουν κάποιοι που κρύβουν τι προθέσεις τους πίσω από ένα μονίμως κρεμασμένο χαμόγελο. Υποσχόμενο ή καλοσυνάτο, ανεξιχνίαστο ή τυποποιημένο, σημασία έχει ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σκέφτονται και το χαμόγελο, ακόμα και ως είδος εξελιγμένης τεχνικής, αφοπλίζει.
Κι αυτό είναι κάτι που πολλές φορές, εμένα τουλάχιστον, είναι ικανό να με ξεγελάσει και να μου θολώσει τα όρια. Δεν ξέρω πού είναι η αλήθεια και πού η επιτήδευση!

[Nikos Apomakros]

Σημαντικότερο του τι, το γιατί.

Εδώ θα σε ρωτήσω εσένα προσωπικά Pixie:
Τι νομίζεις πως είναι χειρότερο; Να είναι κάποιος αφελής ή καχύποπτος;

Σκέψου το καλά πριν απαντήσεις, με όσες και ότι καταστάσεις μπορείς
να διανοηθείς. Και με υπερβολές για κάθε περίπτωση από τις δύο.
Και μη μου το επιχειρηματολογήσεις, δε χρειάζεται, δεν είναι εκεί το
ζητούμενο. Ενδέχεται να μην υπάρχει σωστό και λάθος (καλύτερο/χειρότερο).
Μόνο πες μου το τελικό συμπέρασμα. Αν βγάζεις δηλαδή.

[kapoia_za]

[quote user="Nikos Apomakros" post="373052"]Σημαντικότερο του τι, το γιατί.

Εδώ θα σε ρωτήσω εσένα προσωπικά Pixie:
Τι νομίζεις πως είναι χειρότερο; Να είναι κάποιος αφελής ή καχύποπτος;

Σκέψου το καλά πριν απαντήσεις, με όσες και ότι καταστάσεις μπορείς
να διανοηθείς. Και με υπερβολές για κάθε περίπτωση από τις δύο.
Και μη μου το επιχειρηματολογήσεις,δε χρειάζεται, δεν είναι εκεί το
ζητούμενο. Ενδέχεται να μην υπάρχει σωστό και λάθος (καλύτερο/χειρότερο).
Μόνο πες μου το τελικό συμπέρασμα. Αν βγάζεις δηλαδή.[/quote] σόρρυ που παρεμβαίνω αλλά τελικά... τι είναι σημαντικότερο; Αν υπάρχει βέβαια γενική εφαρμογή...
[quote user="pixie" post="373050"]Υπάρχουν κάποιοι που κρύβουν τι προθέσεις τους πίσω από ένα μονίμως κρεμασμένο χαμόγελο. Υποσχόμενο ή καλοσυνάτο, ανεξιχνίαστο ή τυποποιημένο, σημασία έχει ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σκέφτονται και το χαμόγελο, ακόμα και ως είδος εξελιγμένης τεχνικής, αφοπλίζει.
Κι αυτό είναι κάτι που πολλές φορές, εμένα τουλάχιστον, είναι ικανό να με ξεγελάσει και να μου θολώσει τα όρια. Δεν ξέρω πού είναι η αλήθεια και πού η επιτήδευση![/quote]Πράγματι..Και μενα με κουράζει ο ρόλος που περιγράφεις, ίσως όμως πιο πολύ να ταλαιπωρείται  εκείνος που τον υποδύεται

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="373052"]Εδώ θα σε ρωτήσω εσένα προσωπικά Pixie:
Τι νομίζεις πως είναι χειρότερο; Να είναι κάποιος αφελής ή καχύποπτος;[/quote]
Καλημέρα... :smile:

Σε γενικές γραμμές και σε θέματα που χρειάζονται επεξεργασία, αντιμετώπιση και λύση, δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτώ, ίσως επειδή εκτιμώ περισσότερο τους υποψιασμένους σε όλες τις πιθανές παραμέτρους, θεωρώντας μάλιστα τους αφελείς ακόμα και επικίνδυνους.

Σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο τώρα αλλάζει το τοπίο. Η καχυποψία με σκοτώνει! Είναι μια διαδικασία διαρκούς ανησυχίας που στερεί το αυθόρμητο δόσιμο και προσβάλλει την εμπιστοσύνη. Εδώ και η παραμικρή υποψία οδηγεί σε εσωτερική αναστολή. Στις σχέσεις μου λοιπόν θεωρώ ότι ο άλλος είναι μοναδικός στη διαφορετικότητά του και ή τον αποδέχομαι ή όχι, το να τον ψάχνω όμως στη συνέχεια ή να ασχολούμαι με το τι κρύβεται πίσω από αυτά που κάνει, το θεωρώ μια διαδικασία ανόητη και χάσιμο χρόνου. Άλλωστε αυτό που κάνει ο καθένας για τον εαυτό του, αυτό είναι και το σωστό για εκείνον προφανώς, οπότε θα είχε κάποιο νόημα να χώνομαι κι εγώ κάπου στη μέση λειτουργώντας με τη δική μου λογική και τις δικές μου αμφισβητήσεις - εγωκεντρικά σχεδόν - προκειμένου να δώσω διέξοδο στους φόβους μου? Υποτιμητικό έως μίζερο δεν είναι?
[ Άστον εκεί στα βαθιά, να χαλαρώνει και να αποδίδει τα μέγιστα μέσα σε μια απόλυτη αποδοχή κι όταν ανάψουν τα λαμπάκια μου, βλέποντας να γίνεται κακή διαχείριση της ελευθερίας και της εμπιστοσύνης που του δόθηκε, θα φύγει ολόκληρος όπως ήρθε!] :lol:  :lol:

Χωρίς καχυποψία λοιπόν στην προσωπική μου ζωή, με καχυποψία σε όλα τα άλλα θέματα.

[Nikos Apomakros]

Μου αρέσει η άποψή σου, αν και δεν συμφωνώ (ούτε και διαφωνώ ακριβώς).
Το ερώτημα έκρυβε κυρίως περιέργεια για τον τρόπο που δρας στη ζωή σου,
όχι τον τρόπο που σκέφτεσαι, όταν παρεμβαίνει ένας τύπος ορθολογισμού,
βασισμένος φυσικά κυρίως στην εμπειρία.

Παρομοίως εμπειρικά θα πω κι εγώ ότι οι "καχύποπτοι" τείνουν να υμνούν
την "αφέλεια", ενώ οι "αφελείς", την "καχυποψία". Ίσως επειδή και οι μεν
και οι δε, έχουν καεί σε αντίστοιχο χυλό στη ζωή τους και μάλλον ορθώς
πιστεύουν ότι αν δρούσαν διαφορετικά, θ' απέφευγαν την όλη οδύνη και την
όποια δυσάρεστη κατάσταση βίωσαν.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μπορείς να είσαι κατ' επιλογή καχύποπτος/αφελής.
Είσαι ή το ένα ή το άλλο, με ελάχιστες (έως καθόλου) και μη ελεγχόμενες εξαιρέσεις.

Με τον τρόπο που το ανέλυσες συμπέρανα (μου δόθηκε η εντύπωση μάλλον)
ότι ανήκεις στους καχύποπτους. Κάτι που ίσως σε ανακουφίζει και το δικαιολογείς
σε μεγάλο βαθμό σε "πρακτικά" θέματα, αφού τυχόν απώλεια που θα επιφέρει
η καχυποψία ως στάση, είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή και μπορεί να αντιμετωπιστεί,
ενώ σε θέματα σχέσεων το απαξιώνεις, επειδή σε αυτό ακριβώς το κομμάτι τυχόν
καταστροφική συνέπεια της "καχυποψίας" θα σου είναι ιδιαίτερα επώδυνη.

Φυσικά μπορεί και να κάνω λάθος. Δε σε ξέρω. Μια απλή εντύπωση είναι.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="373071"]Με τον τρόπο που το ανέλυσες συμπέρανα (μου δόθηκε η εντύπωση μάλλον)
ότι ανήκεις στους καχύποπτους. Κάτι που ίσως σε ανακουφίζει και το δικαιολογείς
σε μεγάλο βαθμό σε "πρακτικά" θέματα, αφού τυχόν απώλεια που θα επιφέρει
η καχυποψία ως στάση, είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή και μπορεί να αντιμετωπιστεί,
ενώ σε θέματα σχέσεων το απαξιώνεις, επειδή σε αυτό ακριβώς το κομμάτι τυχόν
καταστροφική συνέπεια της "καχυποψίας" θα σου είναι ιδιαίτερα επώδυνη.[/quote]
Με προκαλείς να απογυμνωθώ?? :smile:

Ε, καχύποπτη τώρα, δύσπιστη περισσότερο θα έλεγα γιατί δεν μου αρέσει να ετεροκαθορίζομαι. Προσπαθώντας λοιπόν να ορίσω τις στιγμές που θα ζήσω το ψάχνω... Και πάλι τι να λέει... Ναι, σαφώς είμαι ''υποψιασμένο'' άτομο αλλά, επειδή αγαπώ την ''τέχνη'' και κάθε εξελιγμένη μορφή της, ελίσσομαι ανάλογα εκτιμώντας ως σωστή στάση την διαπραγμάτευση. Δεν αφήνω εύκολα να προβάλλεται ούτε η καχυποψία, ούτε η αφέλεια - στοιχείο που πολλές φορές είναι και κομμάτι θεατρικής φάρσας, σωστά?

Στα προσωπικά μου δεν θα μπορούσα να είμαι καχύποπτη όχι για να μην πονέσω όπως λες, αλλά γιατί δεν μπαίνω στη διαδικασία της ζήλιας και όσον αφορά εμένα αρνούμαι να ζω με δηλητήρια.
Άλλωστε φρόντιζα πάντα οι επιλογές μου να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν κοινά χαρακτηριστικά με μένα, να μπορούν δλδ. να αντιλαμβάνονται την έννοια του προσωπικού χώρου και της ατομικής ανάπτυξης του άλλου εκ παραλλήλου με την όποια δέσμευσή μας, ώστε να σεβαστούν ανάλογα. Γιατί είναι κι αυτό ένα μείζον θέμα, να μην λειτουργούμε καχύποπτα εμείς αλλά οι άλλοι και να διακυβεύεται η ελευθερία έκφρασής μας. Και σε μια σχέση μπαίνω για να εκφράσω τον εαυτό του, όχι για να μου επιβάλλουν τον εαυτό τους ή να χρεώνομαι αλλότρια λάθη.

[Nikos Apomakros]

Πάλι προκλητικός είμαι;  :evil:

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν διαφωνώ με τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό σημείο στο οποίο θα μου επιτρέψεις να βάλω μια πολύ
μεγάλη παρένθεση:

Είναι διαφορετικό το να είσαι καχύποπτο (ή δύσπιστο) άτομο, αλλά να
απομονώνεις και καθιστάς "άχρηστο" το οτιδήποτε προκύπτει εξαιτίας αυτού,
(βάζοντας πχ τις τυχόν κακές σκέψεις κατευθείαν σε κάδο ανακύκλωσης
στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου), επειδή αρνείσαι να υπάρχει κάτι τέτοιο
στη σχέση σου...
και διαφορετικό το να μην είσαι καχύποπτο/δύσπιστο άτομο , άρα στην ουσία
να μπορείς να πεις ότι δικαίως θα μπορούσες και να ανήκεις στους αφελείς.

Θα επιμείνω ότι η καχυποψία κι η αφέλεια δεν αναπτύσσονται κατ' επιλογή.

Δεν αμφιβάλλω για αυτά που λες, νομίζω όμως πως δεν αναιρούν
αυτό που είπα, αφού μίλησα για ένα στοιχείο του χαρακτήρα κι όχι
για συνειδητοποίηση, εξορθολογισμό και εκούσια συμπεριφορά.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Πάλι προκλητικός είμαι;  :evil:[/quote]
Πάντα!  :smile: Και απαντώντας γενικά εξηγώ πως η ποίηση αποτελεί πρόκληση για μένα...  ;-)  :oops:

[quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Δεν αμφιβάλλω για αυτά που λες, νομίζω όμως πως δεν αναιρούν
αυτό που είπα, αφού μίλησα για ένα στοιχείο του χαρακτήρα κι όχι
για συνειδητοποίηση, εξορθολογισμό και εκούσια συμπεριφορά.[/quote]
Ναι, σωστά... Νομίζω πως με πιάνεις?  :smile:

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="373092"][quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Πάλι προκλητικός είμαι;  :evil:[/quote]
Πάντα!  :smile: Και απαντώντας γενικά εξηγώ πως η ποίηση αποτελεί πρόκληση για μένα...  ;-)  :oops:

[quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Δεν αμφιβάλλω για αυτά που λες, νομίζω όμως πως δεν αναιρούν
αυτό που είπα, αφού μίλησα για ένα στοιχείο του χαρακτήρα κι όχι
για συνειδητοποίηση, εξορθολογισμό και εκούσια συμπεριφορά.[/quote]
Ναι, σωστά... Νομίζω πως με πιάνεις?  :smile:[/quote]

Δεν θέλω να μου απαντήσεις σύντομα. Σκέψου το πρώτα όσο μπορείς, στο χρόνο
δηλαδή που διαθέτεις.

Πιστεύεις ότι μια τέτοια "κατασκευασμένη έξοδος κινδύνου" απευθυνόμενη στην
καχυποψία που καραδοκεί την κατάλληλη στιγμή "αδυναμίας", ψιθυρίζοντας τις
υπόλοιπες φορές λόγια που ίσως τρυπώσουν έστω ελάχιστα... δεν προϋποθέτει
ενός τύπου άρνηση ή μείωση της σημαντικότητας της σχέσης; Δηλαδή δεν της
μειώνει την αξία προκειμένου να είναι εφικτή η κατασκευή της;

Ίσως να μην αντιλαμβάνεσαι πως μου προκύπτει ένα τέτοιο συμπέρασμα/ερώτημα...
Γι' αυτό ζήτησα να το σκεφτείς λίγο παραπάνω πριν απαντήσεις. Με λίγα λόγια,
νομίζω ότι μια αυθυποβολή τέτοιου τύπου, ενάντια στη καχυποψία, ενέχει έναν
αριθμό "θυσιών" τις οποίες προσπερνάμε αποφεύγοντας μια ανάλυση της οποίας
τ' αποτελέσματα αφενός δεν είναι ακριβώς χειροπιαστά, αφετέρου θα καταλαβαίναμε
ότι δεν "συμφωνούν" και τόσο όσο θα θέλαμε με το πως ακριβώς θα μπορούσε
να επιτευχθεί το επιθυμητό επίπεδο "σχέσης" που επιδιώκουμε...

[Nikos Apomakros]

Για να βοηθήσω λίγο, γιατί ίσως μπέρδεψα... ένα παράδειγμα "θυσίας":

Αν προκειμένου να διασφαλίσουμε μια σχέση της οποίας η "ελευθερία" να μην
ποδοπατείται από την ύπαρξη της καχυποψίας μας, καταπιέζουμε και περιορίζουμε
την τελευταία χτίζοντας ένα "τείχος προστασίας" γύρω της (κι εν τέλει γύρω μας),
τότε ήδη έχουμε υιοθετήσει τρόπο ο οποίος υπονομεύει την "ελευθερία" που κατά
τα άλλα επιδιώκαμε.

[pixie]

Καλημέρα!

Θα επανέλθω αργότερα, φεύγω στη δουλειά μου, στα γρήγορα όμως θα πω ότι σε μια σχέση ουσίας δεν χτίζουμε ''τείχη προστασίας'' αλλά γέφυρες επικοινωνίας. Δεν πιστεύω στις σχέσεις εξάρτησης και πλέον, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, θέλω να ορίζει ο καθένας τον εαυτό του και να νιώθει ότι εκφράζεται διατηρώντας τα προσωπικά του στοιχεία και σεβόμενος τον τρόπο του άλλου. Έτσι η σχέση γίνεται μια δημιουργική διαδικασία, ένα θαυμάσιο ταξίδι που έχει ένα ισόθερμο αποτέλεσμα.
Είναι νομίζω άσκοπο να διαιωνίζονται σε μια σχέση πράγματα ή συναισθήματα που από μόνα τους είναι αδύνατο να πετάξουν οπότε χρειάζεται εμείς διαρκώς να τους βάζουμε ''φτερά'' ή να καταπιεζόμαστε με θυσίες αυτοεπιβεβλημένες προκειμένου να διατηρηθεί μια σχέση.

Τα λέμε αργότερα... :smile:

[Nikos Apomakros]

Δεν μπορώ όμως να θεωρήσω την καταπίεση πχ της καχυποψίας ή της ζήλιας,
ή οποιουδήποτε άλλου συναισθήματος ως "γέφυρα επικοινωνίας" αντί για
"τείχος προστασίας". Επίσης για να κατορθώσεις να "θάψεις" την καχυποψία
ή και τη ζήλια, θεωρώ πως θα πρέπει στο νου σου όχι μόνο να "αυτοπεριοριστείς"
όπως είπα (αφού βάζεις κάτω απ' το χαλάκι ή έστω απαξιώνεις ένα ιδιαίτερα
δυνατό συναίσθημα) αλλά ταυτόχρονα να μειώσεις την σημαντικότητα της σχέσης.

Γιατί ακόμη κι αν δεν είσαι από τα άτομα που νιώθουν ανασφάλεια, θα πρέπει να
πείσεις τον εαυτό σου ότι σε περίπτωση που η "δήθεν" εμπιστοσύνη σου προδοθεί,
εξαιτίας του άλλου πχ και μόνο, τότε η σχέση αυτή ήταν εξαρχής ανάξια (άρα ας
πάει στο καλό και να μας γράφει, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές κι ας είναι
τίγκα στα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα), Συμπέρασμα το οποίο θα μου επιτρέψεις
να το θεωρώ λανθασμένο, διότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να προσδιορισθεί
από κάτι τόσο μεμονωμένο.

Δεν έχει σημασία το ότι η καχυποψία σπάνια θα ωφελήσει. Αν δεν συμβιβαστείς
με κάθε τμήμα σου, αυτό που τελικά θα έχει αποδεχτεί ο άλλος είναι αυτό
που θα ήθελες να είσαι, όχι αυτό που είσαι. Άλλωστε, μόνο όταν κάτι γίνεται
αντιληπτό μπορεί να γίνει κατανοητός ο λόγος ύπαρξής του και άρα να έχει
ελπίδες να εκμηδενιστεί (αν στέκεται εμπόδιο σε μια όντως "ιδανική" σχέση).

Δεν θέτω θέμα "σωστό/λάθος". Ο καθένας οδηγείται στα δικά του συμπεράσματα.
Εκεί καταλήγω εγώ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. Γιατί όπως λέει κι ένα τραγούδι:
"ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρεις τι γίνεται, ίσως αύριο ν' αλλάξεις γνώμη
και να πεις το ναι"

[Nikos Apomakros]

Θυμήθηκα και το ρομαντικό "Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος" του Νίκολσον.
Όχι και τόσο ρομαντικό αν το σκεφτείς λίγο από την ανάποδη:
"...με κάνεις να φοβάμαι ότι αυτό που ήδη είμαι δεν είναι αρκετό"

Αποδοχή σημαίνει κατανόηση.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="373137"]Αποδοχή σημαίνει κατανόηση.[/quote]
Συμφωνώ απολύτως. Αλλά αυτά που λες περί καχυποψίας πώς κολλάνε? Δεν ξέρω κιόλας αν κατάλαβα σωστά, χωρίς να απαξιώνω κάτι ανθρωπίνως πιθανό, εγώ δεν μπαίνω πια σε τέτοιες διαδικασίες.
Άλλωστε ένα στοιχείο που μειώνει την αξία μιας σχέσης δεν είναι και η καχυποψία? Υποτιμά αυτό. Και δεν θα μπορούσα να καταλάβω και τον λόγο ύπαρξης μιας σχέσης χωρίς εμπιστοσύνη.

[Nikos Apomakros]

Διπλότυπο. Please σβήσε το