a33.gr

Μια στιγμή, μια ζωή... Μπορεί η τελευταία σκέψη κάποιου που πεθαίνει να μετασχηματιστεί σε μια ολόκληρη ζωή; Ή, μήπως, στην εποχή μας, εποχή των γενετικών θαυμάτων, η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και μετά το θάνατο; Επιθυμίες, όνειρα, κρυφές λαχτάρες, φόβοι και απογοητεύσεις γίνονται ένα κι ακολουθούν μια δική τους διαδρομή, ανεξήγητη αλλά ολοφάνερη... Και σαν φτάσει το τέλος, η αρχή ξεπροβάλλει ξανά και διαγράφει τη δική της πορεία, μια πορεία που όλοι περιμένουν χωρίς, όμως, να μπορούν να τη φανταστούν...

Αγάπη μου, πες μου το όνομά σου, δεν θα το πω σε κανέναν.
Μια νύχτα δεν άντεξε. Τραβάει την κουκούλα με δύναμη, οπότε βλέπει με φρίκη ότι η αγαπημένη του είναι άντρας!
- Είσαι ο Κουφοντίνας! φωνάζει. Μα πώς γίνεται; Εσύ είσαι στη φυλακή!
- Είμαι ο δίδυμος αδελφός του! Μάικελ Κουφοντίνας. Ζω στον Καναδά. Εκεί είμαι λίγο τρομοκράτης, όποτε μου τη δώσει.
- Εμένα μ' αρέσουν οι τρομοκράτες λέει ο Mister Bank. Είναι κύριοι. Δεν κλέβουν σαν ζώα. Έχουν άποψη. Την ώρα που σε σκοτώνουν, σου εξηγούν πώς θα πεθάνεις και γιατί. Είχα έναν φίλο στο σχολείο, κακό μαθητή:
- Θέλω να γίνω τρομοκράτης, μου έλεγε. Να βγαίνω έξω με την κουκούλα μου και το πιστόλι μου και να με τρέμουνε όλοι!
Τελικά έγινε μάγειρας

Τελικά, υπάρχει το μηδέν; Και, αν ναι, είναι το σύμβολο του τέλους ή αποτελεί την αφετηρία; Μηδενίζεται άραγε ο χρόνος κι αρχίζει να μετράει από την αρχή;
Κλείνει ο κύκλος φτιάχνοντας ένα τέλειο μηδέν, που αγκαλιάζει την αιωνιότητα;
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε από το μηδέν και όχι από τη μονάδα;
Μήπως είναι η γενιά μας που θα έχει την οδύνη να δει το τελευταίο cut στην ταινία της ζωής, που όλοι είμαστε κομπάρσοι; -άντε και μερικοί πρωταγωνιστές, χώρια ο σκηνοθέτης!
Ακόμα κι αν είναι έτσι, η ελπίδα πάλι θα γεννιέται από την πραγματική αγάπη και θα περιμένει την επιβεβαίωσή της από μια καινούρια ζωή, σ'' ένα νέο κόσμο που σίγουρα διαδέχεται το δικό μας...

Θα ταξιδεψω παλι απανω στο κορμι σού.
Και εκει που το ποταμι σκιζεται στα δυο.
Στη λοχμη με τα μαυρα της χωρταρια
και λασια πολυτριχια σα βατραχι.
Πηδωντας θα χωθω και θα κοαξω





                                       Καλημερα σε ολους!

Βασικός στόχος της αρχιτεκτονικής είναι η δημιουργία χώρων ζωής σε έναν συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Ο αρχιτέκτονας προσπαθεί να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο παραστατικά μέσω των εργαλείων που διαθέτει (σκίτσα, σχέδια, μακέτες, computers, videos κ.λπ.) τον αρχιτεκτονικό χώρο που πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον. Τα σχέδια αυτόν το στόχο έχουν.


Να δώσουν την ακριβή εικόνα του κτιρίου στον εργοδότη, αλλά και τις λεπτομέρειες κατασκευής στα συνεργεία που θα αναλάβουν το χτίσιμό του. Αυτή είναι η χρησιμότητα του αρχιτεκτονικού σχεδίου και όχι η καθ' αυτό καλλιτεχνική αξία, που στις μέρες μας, αλλά και παλαιότερα, επιδίωκαν να του προσδώσουν, ως αυτόνομου έργου τέχνης. Το αρχιτεκτονικό σχέδιο βρίσκει τη δικαίωσή του μόνο στο φυσικό του χώρο, που είναι το γιαπί.

Το σχέδιο όμως, δεν είναι αρκετό για να δημιουργηθεί ο αρχιτεκτονικός χώρος. Ο αρχιτέκτονας, σε αντίθεση με όλους τους άλλους καλλιτέχνες, διαφέρει σε τούτο: για να δει υλοποιημένο το έργο του πρέπει αναγκαστικά να «περάσει» μέσα από την κοινωνία ολόκληρη, μέσα από αφάνταστες δυσκολίες και εμπόδια. Δεν εκφράζει απλώς την εσωτερική του παρόρμηση, τον εσωτερικό του κόσμο, δεν περιγράφει τη ζωή του με εργαλείο την τέχνη του.

Ο ποιητής, για παράδειγμα, αν έχει κάτι να πει, το λέει μέσα από τα ποιήματά του, ο ζωγράφος με τη ζωγραφική του. Ο καλλιτέχνης έχει την ελευθερία να ολοκληρώνει το έργο του όπως αυτός νομίζει. Η επαφή με το κοινωνικό σύνολο έρχεται αργότερα, όταν τα έργα του βρίσκονται αντιμέτωπα με το κοινό που τα σχολιάζει, τα κρίνει, τα επιβραβεύει ή τα απορρίπτει.

Συνεχείς αλλοιώσεις

Το αρχιτεκτονικό έργο, ακριβώς επειδή περιέχει και εκφράζει στο χώρο την ίδια τη ζωή, είναι δύσκολο να ολοκληρωθεί χωρίς επεμβάσεις, αλλαγές και τροποποιήσεις (τόσο από τον ιδιοκτήτη όσο και από τους εκπροσώπους τού εκάστοτε φορέα, αν πρόκειται για δημόσιο κτήριο), με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να αλλοιώνεται ή και να αναιρείται η αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία.

Ιδίως όταν το έργο αυτό είναι νέων αρχιτεκτόνων, η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται, αφού είναι εξαιρετικά σπάνιο σε τέτοια ηλικία να έχουν ήδη υλοποιημένο έργο που θα λειτουργήσει παραδειγματικά, και έτσι σε κάθε τους βήμα είναι υποχρεωμένοι να πείσουν (χωρίς θετικά πάντοτε αποτελέσματα) από τον εργοδότη μέχρι και τον τελευταίο τεχνίτη για την ορθότητα των επιλογών τους.

Φέρνω στο νου μου τους σπουδαστές που κάθε χρόνο αποφοιτούν από τις σχολές αρχιτεκτόνων. Νέοι και νέες με εξαιρετικές δυνατότητες και ταλέντο, γεμάτοι όνειρα, προσδοκίες και όρεξη για δουλειά, που θα μπορούσαν να κάνουν σπουδαία αρχιτεκτονική, αν οι συνθήκες βεβαίως τούς το επέτρεπαν. Σ' αυτό το δυναμικό των νέων συναδέλφων πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας, να τους δώσουμε περισσότερες ευκαιρίες, ώστε να βρεθούν στην πρώτη γραμμή τού αρχιτεκτονικού γίγνεσθαι της χώρας μας. Δυστυχώς όμως ασφυκτιούν, συνθλίβονται και στο τέλος χάνονται μέσα στην καθημερινή μιζέρια των πολεοδομικών υπηρεσιών, των ένοχων κυκλωμάτων, στα γραφειοκρατικά γρανάζια του κράτους, στο διαλυτικό «γούστο του πελάτη».

Γιατί η αρχιτεκτονική, για να έχει υπόσταση, δεν έχει άλλο δρόμο από το να διέλθει υποχρεωτικά μέσα από τη ζωή την ίδια. Χρειάζεται και έχει ανάγκη την αυστηρή και ουσιαστική κοινωνική κριτική που θα της προσδώσει νόημα και ιδεολογικό περιεχόμενο. Αυτή η ιδιότυπη «διήθηση» μέσα από τους όρους και τους περιορισμούς του κοινωνικού συνόλου μπορεί να φαίνεται ως καταναγκαστική δέσμευση, στην ουσία όμως πρόκειται για τον ομφάλιο λώρο που συνδέει την αρχιτεκτονική με τις ζωογόνες και πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.

Η υλοποίηση ενός αρχιτεκτονικού έργου, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, απαιτεί πολλή δουλειά, τόσο στο σχεδιαστήριο όσο και στο γιαπί, απαιτεί δηλαδή, μια άρτια και ολοκληρωμένη μελέτη, αλλά και ουσιαστική επίβλεψη στο εργοτάξιο, που βεβαίως κοστίζουν. Ενα κόστος που ο απλός ιδιοκτήτης αλλά και το ίδιο το κράτος δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν.

Μελέτη και κόστος

Στην Ελλάδα, κυρίως η μελέτη, δεν υπολογίζεται, δυστυχώς, σαν κάτι ουσιαστικό και αναγκαίο. Δεν έχει γίνει κατανοητό στο ευρύ κοινό πως μια πλήρης μελέτη (αρχιτεκτονική, στατική, μηχανολογική κ.λπ.) εκτός από τη διασφάλιση της ποιότητας του αρχιτεκτονικού χώρου -που είναι και το βασικό ζητούμενο- μπορεί να μειώσει αισθητά το κόστος της κατασκευής και να αποδειχτεί σε βάθος χρόνου πολύ πιο οικονομική από τις γρήγορες, πρόχειρες και «τυποποιημένες» μελέτες με τις οποίες κτίζονται τις περισσότερες φορές τα κτίρια στον τόπο μας.

Το χαμηλό επίπεδο των μελετών, και κατ' επέκταση των κατασκευών, οδηγεί δυστυχώς με μαθηματική ακρίβεια στην εκποίηση της αρχιτεκτονικής ποιότητας των κτιρίων που κτίζουμε και στην ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση του «κτιριακού πολιτισμού» της χώρας μας. Οι πραγματικά ηρωικές προσπάθειες που γίνονται από πολλούς μηχανικούς να κρατήσουν υψηλό το επίπεδο των μελετών που εκπονούν, αλλά και των κατασκευών που επιβλέπουν, είναι δυστυχώς οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και εδώ εντοπίζεται η τεράστια ευθύνη της πολιτείας αλλά και των επιστημονικών φορέων των μηχανικών. Πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να διασφαλιστεί νομοθετικά η υψηλή ποιότητα των μελετών, η ουσιαστική αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός των τεχνικών υπηρεσιών του Δημοσίου αλλά και η αναθεώρηση του θεσμικού πλαισίου επίβλεψης των έργων του Δημοσίου, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στον μελετητή να συμμετέχει ενεργά στην επίβλεψη του έργου που έχει μελετήσει, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ελαχιστοποιηθεί οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί για τα σημαντικά δημόσια έργα. Εχουν αντικατασταθεί, σχεδόν στο σύνολό τους, με την περιβόητη «μελετο-κατασκευή», που έχει εκμηδενίσει και περιθωριοποιήσει την καλή αρχιτεκτονική. Αυτό που αποτελεί τον κανόνα σε όλες τις χώρες του κόσμου, στον τόπο μας δυστυχώς έχει καταντήσει η εξαίρεση!

Οι περισσότεροι έχουν ταυτίσει την αρχιτεκτονική μελέτη με τη γνωστή διαδικασία και τα σχέδια που απαιτούνται για την έκδοση της «πολυπόθητης» πολεοδομικής άδειας. Με μία γραφειοκρατική ως επί το πλείστον διαδικασία, που απέχει πολύ από τον ουσιαστικό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Με μία δημιουργική εργασία, η οποία βασίζεται στη στενή συνεργασία μελετητή και εργοδότη, που απαιτεί χρόνο και κόπο, αφού πρέπει να λαμβάνει υπόψη της κάθε φορά τα νέα δεδομένα και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις του έργου που πρόκειται να κατασκευαστεί.

Σχολαστική επίβλεψη

Κάθε μελέτη είναι πνευματική και επιστημονική πρωτίστως ενασχόληση του αρχιτέκτονα και τις περισσότερες φορές είναι προϊόν δι-επιστημονικής συνεργασίας πολλών ειδικοτήτων και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να ταυτίζεται με «εμπόρευμα» που υπόκειται στους ανταγωνιστικούς νόμους της αγοράς! Δεν παραπέμπει στην «οικονομικότερη προσφορά», αλλά τουναντίον στην ποιοτικότερη και με τις καλύτερες δυνατόν προδιαγραφές μελέτη, που θα εξασφαλίσει τη σωστή και χωρίς προβλήματα κατασκευή του κτιρίου. Με την ενδελεχή μελέτη κάθε κατασκευαστικής λεπτομέρειας, την εύστοχη επιλογή των υλικών, τις αναλυτικές προδιαγραφές και κυρίως τη σχολαστική επιτόπια επίβλεψη του έργου, το κτίριο θα αντέξει καλύτερα στη φθορά του χρόνου, με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση του δυσβάσταχτου -πολλές φορές- κόστους συντήρησης.

Και είναι αυτή η διαδικασία ακριβώς αντίθετη από τη σιγουριά, την ταχύτητα και την ευκολία με την οποία πολλοί από τους σύγχρονους εστέτ ή τεχνοκράτες αρχιτέκτονες αντιμετωπίζουν κάθε αρχιτεκτονικό πρόβλημα, απόλυτα εναρμονισμένοι προς τις επιταγές μιας καταναλωτικής κοινωνίας που έχει ανάγκη μόνον από γρήγορες και εντυπωσιακές λύσεις. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που, ιδιαίτερα στις μέρες μας, βλέπουμε να ξεφυτρώνουν παντού άσχημα κτίρια, αλλοπρόσαλλα και προκλητικά, εκφράζοντας με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο την πολιτισμική μας στάθμη.

Αισθάνονται όλοι ήσυχοι και ευτυχείς κι ας υπάρχει μια απόλυτη και συνολική αρχιτεκτονική αποτυχία. Μια αποτυχία που χρεώνεται και χαρακτηρίζει βεβαίως όλη την κοινωνία, έτσι που να την ακολουθεί ιστορικά και να τη στιγματίζει.

Αυτους που βασανιζονται κλεισμενοι στο κα βουκι τους
Να ακουνε μουσικη και να καπνιζουν
Αυτους που αποπειραθηκαν να αυτοκτονησουν με ομορφια
Ρουφηξαν το βιτριολι της και καηκαν
Αυτους που ο φοβος τους φυτευει στις εριμιες
Αυτους που αυπνοι αιωρουνται στον αερα
Αυτους που καναν ερωτα και μεινανε πιο μονοι
Αυτους που ανεκφραστοι ακολουθουν μια νεκροφορα μνημη
Αυτους που λιωνουν βουτηγμενοι στα χαρτια
Αυτους που βλεπουν τ` ονομα τους στο κουδουνι
Και το χτυπουν δαιμονισμενα να   ξυπνησει
Ο ενοικος...

Παράθεση από: "kuria"γουσταρω που... το χρημα δεν το λογαριαζω τα δυο σου ματια σαν κοιταζω...

γουσταρο που γουσταρο...

Παράθεση από: "minoraki"αληθεια? που ειχες εξαφανιστει εσυ?
οταν σε διαβαζω, με κανεις και νιωθω μια γλυκεια μελαγχολια..... :roll:  :roll:  :roll:

    θα γραψω για σενα!!!

Οι νεκροι μπαρκαρανε στα φερετρα τους
Φυγανε μουτρωμενοι δεν ειπαν ουτε αντιο
Οι φιλοι μου οι συμμαθητες φορεσανε γραβατα
Χωρεαν σε μια τσαντα γιναν επιστιμονες
Τα σκοτεινα κοριτσια μου παντρευτηκαν
Μου λενε γιατι χαθηκες η ποτε πας στρατιωτης
Τις ωυχτες δεν μπορω να κοιμηθω
πλεω στο αιμα...

Αν σε πω γκομενα θα σ` αφανισω
Αν σε πω αγαπη μου θ`αφανιστω
Ηλεκτρικο πουλι στα χειλη της αβυσσου
Δασος πυκνο που το περναω σφυριζοντας.

Παράθεση από: "tristana"Μελαγχολικέ 'Αντρα, μας έλειψες, τροβαδούρε.

και εσυ       tristana!!!

Καλημερα  σε ολους.

Αυτο που μενει περισοτερο ειναι αυτο που φεγει ο(ερωτας)
καθως το τιποτα ειναι πολυ ενω το λιγο τιποτα.Και οι κυλινδροι αλεθουν την στιγμη σε λεπτοτατο φυλλο .

Εγκαταλειπω ξανα τη σιωπη της ψυχης μου,και μπαινοβγαινω στα εκκωφαντικα λιθογραφεια του ΤΙΠΟΤΑ.(Πετρινοι κυλινδροι αλεθουν συλλαβες να μη μας λειψει το επουσιο ποιημα).Μαυρο ψωμι με μαυρο αλευρι αναρωτηθηκε αραγε κανεις γιατι στο τυπωμα βγαινουν οι λεξεις Μαυρες;Ποια γενετησια κλιση αποφασισε πως ειναι πενθος καθε σκεψη;Ποιο ενστικτο ριχνει χαστουκι στα ευοσμα παιδια της σημειολογιας που αφανησαν σκανδαλωδως να τους ξεφυγει το εμφανες;(Προσποιουμενος συχνα συγκινησεις καταντησα ευαισθητος.Και με τι χερια να ζυμοσεις τωρα ψωμι με τι κουραγιο να τελειωσεις ποιημα).

Νοσταλγω το παρον που θα ζησω.(Η προσδοκια ταιριαζει στην αναμνηση:Και οι δυο παραχαραζουν οσο δυναται Την ατυχη πραγματικοτητα. Το βλεπεις). Ποια γεγονοτα θα μηχανευτουνε παλι τη συμμετοχη μου; Ποιο εγχρωμο κουρελι παθουσ προκειται να υποδυθει εκ νεου την πορφυρα;Εκπληττομαι με την ταχυτητα που επενεργει η πληξη.Αν ηξερα τα μαθηματικα των αισθηματων θα ετρεχα,ακινιτος σαν Αχιλλεας(ιδεα του Ζηνωνα).Ποιο πισω απ` τη χελωνα ζωη μου.Ας μη βιαζομαστε.Πως να τολμησεις προσπερασματα με κορνες οταν μπροστα σου μποτιλιαρονται τα ερεβη.Πως να εικασεις ο,τι και αν συνεβη,στο απωτατο ετουτο παρον.