Αποχρώσεις

[papadia]

....ωραια ξεκιναω εγω....

      κ επειδη δε το ξερω καλα αυτο το παιχνιδι

      ας μου συγχωρεθουν τυχον λαθη μου...


      .....Ηρθε στη  ΖΩΗ ετσι ξαφνικα και απροσμενα.

           Ενα τοσο δα σπορακι που φυτρωσε...

           Με τη ΓΕΝΝΗΣΗ της αλλαξαν ολα...

           Εφερε χαρα σε ολους κ καθως

           μεγαλωνε εδινε ολο κ περισσοτερη χαρα...

           Ωσπου η μικρουλα ερωτευτηκε..

           ερωτευτηκε παραφορα, παθιασμενα

           κ γελαστηκε....κ ξεγελαστηκε...

           Ηρθε σε ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ πολλες φορες...

           κ οσο τα χρονια περνουσαν

           η απελπισια εγινε ΑΠΟΓΝΩΣΗ...

           τιποτα πια δε μπορουσε να τη κανει ευτυχισμενη...μα τιποτα

           Μονο ο ΘΑΝΑΤΟΣ πλεον θα τη λυτρωνε!!!

[pixie]

Λοιπόν... :smile:

Χαίρομαι που υπάρχει διάθεση, σαφώς, δεν το συζητώ. Για να μην αλλάξουμε όμως τους κανόνες του παιχνιδιού όπως ο Νίκος αρχικά τους έθεσε...

Papadia, όμορφη η ιστοριούλα σου... αλλά βιάστηκες λιγάκι. Στην ιστορία που γράφει ο καθένας από εμάς χρησιμοποιούνται όλες οι λέξεις που βάζουν όλοι οι συμπαίκτες, όχι μόνον οι δικές μας.  Στην προηγούμενη ιστορία χρησιμοποιήσαμε 30 νομίζω.;-)

Συνεπώς περιμένουμε να πουν και οι υπόλοιποι τις λέξεις τους και στη συνέχεια γράφουμε την ιστορία μας. Για την ώρα είπες μόνο εσύ κι εγώ από 5 λέξεις. Δεν είναι αρκετές ακόμα, περιμένουμε κι άλλες συμμετοχές.

[papadia]

οκ  τωρα καταλαβα......ευχαριστω

[KostasD33]

[quote user="pixie"]..


[quote user="papadia"]

             Ζωή

             Θάνατος

             Γένεση

             Απόγνωση

             Απελπισία[/quote]


Και οι δικές μου 5 λέξεις είναι:

Μαύρο

Σκοτάδι

Μικρή

Βελτίωση

Δωμάτιο[/quote]

και οι δικές μου

 :arrow: Αυθαίρετα

 :arrow: Τσιπούρα

 :arrow: Μπακλαβάς

 :arrow: Hilton

 :arrow: Ομόνοια

[Nikos Apomakros]

Άστρο,
Στροφή,
Τρόμος,
Ρόλος,
Οχυρό

[larus audouinii]

(δεν παίζω. Ο Κώστας έβαλε τις λέξεις "αυθαίρετα" και "τσιπούρα", ή θα κλέβει, ή θα δουλεύει ή θα τρώει  :smile: )

Μάχη.
Καταφύγιο.
Πρωϊ.
Φανάρι.
Τέλος.

[pixie]

Ωραία! 25 λέξεις νομίζω είναι καλά για να το στήσουμε το θέμα! :grin:

Φτιάχνουμε τώρα από μια ιστορία ο καθένας από εμάς που βάλαμε τις λέξεις, αλλά νομίζω ότι και όποιος άλλος θέλει και έχει τη διάθεση να γράψει μια ιστοριούλα ας το κάνει, αλλά χωρίς νέες λέξεις, Οκ? Χρησιμοποιούμε δλδ. όλοι υποχρεωτικά αυτές τις 25 λέξεις μέσα στην ιστορία μας [όριο 150 λέξεις όπως είχε ζητηθεί αρχικά από τον Νίκο].

Οι λέξεις είναι:

Ζωή
Θάνατος
Γένεση
Απόγνωση
Απελπισία
Μαύρο
Σκοτάδι
Μικρή
Βελτίωση
Δωμάτιο
Αυθαίρετα
Τσιπούρα
Μπακλαβάς
Hilton
Ομόνοια
Άστρο
Στροφή
Τρόμος
Ρόλος
Οχυρό
Μάχη
Καταφύγιο
Πρωϊ
Φανάρι
Τέλος

[papadia]

....ο πατερας της καθε ΠΡΩΙ πηγαινε στη πλατεια ΟΜΟΝΟΙΑΣ για να βρει δουλεια..

        δυσκολα εκεινα τα χρονια...η μητερας της καθε πρωί,χαραματα μεσα στο

        ΜΑΥΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ περιμενε εκει στο ΦΑΝΑΡΙ στη ΣΤΡΟΦΗ του HILTON το

        λεωφορειο..ειχαν φτιαξει ενα μικρο ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ σπιτακι με ΜΙΚΡΑ ΔΩΜΑΤΙΑ...

        ηταν το ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ τους...κατι σαν ΟΧΥΡΟ....

        κ καθε μερα εδιναν τη δικη τους ΜΑΧΗ....

       δε περιμεναν καμμια ΒΕΛΤΙΩΣΗ στη ΖΩΗ τους..

       ο καθενας ειχε το ΡΟΛΟ του....

       ωσπου καποια μερα ολα αλλαξαν....ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ η μικρουλα τους

       ο ΤΡΟΜΟΣ πια εφυγε απο τα ματια τους μπηκε η χαρα στο σπιτι τους...

       ο πατερας χαρουμενος γυριζε τις κυριακες απο το καφενειο

       με το αγαπημενο του γλυκο τον ΜΠΑΚΛΑΒΑ κ

      τα σαββατα πηγαινε στη ψαραγορα για να αγορασει τις ΤΣΙΠΟΥΡΕΣ

      που τοσο αρεσαν στην γυναικα του...

      ετσι κυλουσε η ζωη τους...ωσπου η μικρουλα ...μεγαλωσε

      μεγαλωσε κ ερωτευτηκε

      ερωτευτηκε κ ξεγελαστηκε.....

      γεμισε η καρδουλα της με ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

      η απελπισια της με τα χρονια εγινε ΑΠΟΓΝΩΣΗ...

      τιποτα πια δε μπορουσε να τη κανει ευτυχισμενη..

      το εννοιωθε πια πως μονο ο ΘΑΝΑΤΟΣ θα τη λυτρωνε...

      εβλεπε το ΑΣΤΡΟ της να δυει...τοσο γρηγορα...τοσο απροσμενα...

      ωσπου ηρθε το ΤΕΛΟΣ......

[pixie]

Καταχείμωνο πρωί, σύννους και σκυθρωπός ο ουρανός ακόμα, μαύρο σκοτάδι, και στο Θέατρο Hilton οι ρόλοι μόλις έχουν δοθεί. Αληθινή μάχη είχε γίνει μεταξύ των υποψήφιων αλλά στο τέλος τον πρώτο ρόλο πήρε – για πολλούς λιγάκι αυθαίρετα - μια μικρή σε ηλικία αλλά πολύ λαμπερή κοπέλα, η Ζωή, που όλοι έλεγαν πως είναι πολύπλευρο ταλέντο και έχει άστρο!

Η Ζωή είχε μια ιστορία βουτηγμένη στην απόγνωση και την απελπισία. Γεννημένη στο Φανάρι όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια, μετά τον τρόμο από τον θάνατο των γονιών της σε ατύχημα, ήρθε στην Αθήνα για να βρει καταφύγιο σε ένα δωματιάκι στην περιοχή της Ομόνοιας.
Σπούδαζε ηθοποιία και συγχρόνως δούλευε όπου εύρισκε, δουλειές της νύχτας, σε ένα εργαστήριο με φύλλα για μπακλαβά, ακόμα και στην ψαραγορά πουλώντας τσιπούρες και άλλα ψαρικά.
 
Σε μια στροφή της τύχης όμως όλα άρχισαν να βελτιώνονται και να που η επιτυχία ερχόταν τώρα από παντού να πλάσει το σώμα της. Και να που το θέατρο γινόταν για τη Ζωή το υπέροχο οχυρό της!

[Nikos Apomakros]

(Προσπάθησα να το κάνω όσο μικρότερο μπορούσα, συγνώμη αν ξεπερνάει τις 150 λέξεις)


Ο Θήτα άνοιξε την μπαλκονόπορτα και πήρε βαθιά ανάσα, αποφασισμένος να απαγγείλει σωστά
για να κερδίσει τον ρόλο. Προσπαθούσε επί ώρες χωρίς βελτίωση.
"Ω Θάνατε...  Ω Θάνατε..."
"Ω έλατο ω έλατο, αφού δεν το ʽχεις, ξεπέρνα το!", ακούστηκε η φωνή του γείτονα κι έπειτα γελάκια
και ψίθυροι. Ο Θήτα πείσμωσε. Δεν θα έχανε τη μάχη εξαιτίας κανενός.
"Ω Θάνατε... θεωρείσαι λύτρωση σε στιγμές απελπισίας... χμμ"
"Κι εσύ μας φέρνεις σε απόγνωση, ώρες κοινής ησυχίας", ακούστηκε ξανά η φωνή και πιο έντονα τα
γελάκια. Ο Θήτα συνέχισε...
"..τι είναι όμως η Ζωή, τι είναι η Γέννηση, αν όχι μια ανάπαυλα απʼ τʼ απόλυτο σκοτάδι;"
"Είναι Τσιπούρες, Ούζα, Μπακλαβάς και κάποιος να σε κάνει να γελάς... απρόσμενα το βράδυ",
ακούστηκε η φωνή κι ακολούθησαν δυνατά γέλια και χειροκροτήματα.
Ο Θήτα  τελικά χαμογέλασε.

"Βαγγελάκη... το ξέρω πως τʼ αστεία σου είναι... καλοπροαίρετα,
μα το πρωί θα πάω για οντισιόν... κι όχι με στιχάκια Αυθαίρετα.
Θα με φάνε οι κριτές... του Hilton τα ανήμερα θηρία
και θα πουλάω στο τέλος χαρτομάντιλα... στης Ομόνοιας τη πλατεία.
Μη μʼ εμποδίζετε λοιπόν... καπνίζοντας το Μαύρο...
να γίνω τʼ Άστρο που μπορώ, τον εαυτό μου να ʽβρω.
Εινʼ η ελπίδα μου μικρή, για τη μεγάλη μου στροφή
και τη κοιτώ, πιστέψτε με, με τρόμο.
Γιατί τελειώσαν τα λεφτά και θα βρεθώ  στα ξαφνικά,
απʼ το δωμάτιο αυτό και οχυρό, πίσω ξανά... στο δρόμο."

Ακολούθησαν γέλια, φωνές επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα.
"Μπράβο Θήτα! Μαζί σου! Καλή επιτυχία! Βάστα γερά το φανάρι στο σκοτάδι των ατάλαντων!"
είπε η φωνή που όντως ανήκε στον Βαγγέλη .
"Α και που ʽσαι, αν χρειαστείς καταφύγιο, εδώ είμαστε! Είσαι πάντα ευπρόσδεκτος! Τέλος!"

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="359747"](Προσπάθησα να το κάνω όσο μικρότερο μπορούσα, συγνώμη αν ξεπερνάει τις 150 λέξεις)[/quote]

E, σίγουρα θάχει καμιά 100 λεξούλες παραπάνω αλλά σε συγχωρούμε!  :smile:
Ωραία η ιστορία σου, ευρηματικός ο τρόπος, μου άρεσε...

[Nikos Apomakros]

ήταν άδικο όμως οπότε δεν πιάνεται... απλά δεν ήθελα να την "πετάξω"

[pixie]

Μια χαρά πιάνεται! :oops:  :mrorange:

Αλλά άμα θέλεις πάμε άλλη μια προσπάθεια [κι εγώ βιαστικά έγραψα κάτι, ευχαρίστως το επαναλαμβάνω]...

[Nikos Apomakros]

Είναι πρόκληση δε λέω... Κάποιοι όμως δε φτάσανε καν στη πρώτη προσπάθεια...

[papadia]

....οτι ηταν αδικο...ναι ηταν αδικο..

        γτ εγω καθομουν μια μια κ μετρουσα τις λεξουλες

        ακομα κ τους συνδεσμους.. :lol:  :lol:  :lol:  :lol: