Μυθολογία Σκέψεων

[larus audouinii]

:grin: με την καλημέρα μου

Κοιτάξαμε ὅλο τὸ πρωὶ γύρω-γύρω τὸ κάστρο
ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἴσκιου ἐκεῖ ποὺ ἡ θάλασσα
πράσινη καὶ χωρὶς ἀναλαμπή, τὸ στῆθος σκοτωμένου παγονιοῦ
Μᾶς δέχτηκε ὅπως ὁ καιρὸς χωρὶς κανένα χάσμα.
Οἱ φλέβες τοῦ βράχου κατέβαιναν ἀπὸ ψηλὰ
στριμμένα κλήματα γυμνὰ πολύκλωνα ζωντανεύοντας
στ ἄγγιγμα τοῦ νεροῦ, καθὼς τὸ μάτι ἀκολουθώντας τις
πάλευε νὰ ξεφύγει τὸ κουραστικὸ λίκνισμα
χάνοντας δύναμη ὁλοένα.

Ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἥλιου ἕνας μακρὺς γιαλὸς ὁλάνοιχτος
καὶ τὸ φῶς τρίβοντας διαμαντικὰ στὰ μεγάλα τείχη.
Κανένα πλάσμα ζωντανὸ τ᾿ ἀγριοπερίστερα φευγάτα
κι ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης ποὺ τὸν γυρεύουμε δυὸ χρόνια τώρα
ἄγνωστος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους κι ἀπὸ τὸν Ὅμηρο

Τὴν ἄγγιξες, θυμᾶσαι τὸν ἦχο της; κούφιο μέσα στὸ φῶς
σὰν τὸ στεγνὸ πιθάρι στὸ σκαμμένο χώμα

Πίσω ἀπὸ τὰ μεγάλα μάτια τὰ καμπύλα χείλια τοὺς βοστρύχους
ἀνάγλυφα στὸ μαλαματένιο σκέπασμα τῆς ὕπαρξής μας
ἕνα σημεῖο σκοτεινὸ ποὺ ταξιδεύει σὰν τὸ ψάρι
μέσα στὴν αὐγινὴ γαλήνη τοῦ πελάγου καὶ τὸ βλέπεις:
ἕνα κενὸ παντοῦ μαζί μας.
Καὶ τὸ πουλὶ ποὺ πέταξε τὸν ἄλλο χειμώνα
μὲ σπασμένη φτερούγα σκήνωμα ζωῆς,
κι ἡ νέα γυναίκα ποὺ ἔφυγε νὰ παίξει
μὲ τὰ σκυλόδοντα τοῦ καλοκαιριοῦ
κι ἡ ψυχὴ ποὺ γύρεψε τσιρίζοντας τὸν κάτω κόσμο ὁ χείμαρρος τοῦ ἥλιου
μὲ τ᾿ ἀρχαῖα μνημεῖα καὶ τὴ σύγχρονη θλίψη

Κι ὁ ποιητὴς ἀργοπορεῖ κοιτάζοντας τὶς πέτρες κι ἀνάρωτιέται
ὑπάρχουν ἄραγε
ἀνάμεσα στὶς χαλασμένες τοῦτες γραμμὲς
τὶς ἀκμὲς τὶς αἰχμὲς τὰ κοῖλα καὶ τὶς καμπύλες
ὑπάρχουν ἄραγε
ἐδῶ ποὺ συναντιέται τὸ πέρασμα τῆς βροχῆς τοῦ ἀγέρα καὶ τῆς φθορᾶς
ὑπάρχουν, ἡ κίνηση τοῦ προσώπου τὸ σχῆμα τῆς στοργῆς
ἐκείνων ποὺ λιγόστεψαν τόσο παράξενα μὲς στὴ ζωή μας
αὐτῶν ποὺ ἀπόμειναν σκιὲς κυμάτων καὶ στοχασμοὶ μὲ τὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ πελάγου
ἢ μήπως ὄχι δὲν ἀπομένει τίποτε παρὰ μόνο τὸ βάρος
ἡ νοσταλγία τοῦ βάρους μιᾶς ὕπαρξης ζωντανῆς
ἐκεῖ ποὺ μένουμε τώρα ἀνυπόστατοι λυγίζοντας
σὰν τὰ κλωνάρια τῆς φριχτῆς ἰτιᾶς σωριασμένα μέσα στὴ διάρκεια τῆς ἀπελπισίας
ἐνῶ τὸ ρέμα κίτρινο κατεβάζει ἀργὰ βοῦρλα ξεριζωμένα μὲς στὸ βοῦρκο
εἰκόνα μορφῆς ποὺ μαρμάρωσε μὲ τὴν ἀπόφαση μιᾶς πίκρας παντοτινῆς.
Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό.

Γ.Σ (απόσπασμα)

 

[larus audouinii]

Χαράζεται η φωνή μες στον τρεμάμενο άνεμο, και μες στα κρύφια

δέντρα του εσύ αναπνέεις

Είναι ξανθή κάθε σελίδα του ύπνου σου κι όπως κινάς τα δάχτυλα

σου μια φωτιά σκορπίζεται

Μέσα σου με παρμέν' από τον ήλιο αχνάρια! Και ούριος πνέει

ο κόσμος των εικόνων

Και η αύριο δείχνει ολόγυμνο το στήθος της σημαδεμένο από

το αναλλοίωτο άστρο

Που νυχτώνει το βλέμμα καθώς όταν πάει να εξαντλήσει ένα

στερέωμα

Ω μην ανθέξεις πια στα βλέφαρα

Ω μη σαλέψεις πια μέσα στους θάμνους του ύπνου

Ξέρεις ποια ικεσία στα δάχτυλα το λάδι ανάβει που φρουρεί

τις πύλες της αυγής

Ποιο δροσερό φανέρωμα θροΐζει μες στην προσδοκία

η χορταριασμένη ανάμνηση


Εκεί που ελπίζει ο κόσμος. Εκεί που ο άνθρωπος δε θέλει

παρά να 'ναι ο άνθρωπος

Μόνος του και χωρίς καμιά Ειμαρμένη!
Ο.Ε

 

[larus audouinii]

What dreams may come when we have shuffled off this mortal coil must give us pause...
Άμλετ

[blue_mermaidy]

Λόγια Πολλά ...
Ταπεινά Ψεύτικα Ψυχρά...
Ρώτα Άνθρωπο...
Ρητορικά Μονάχα....
Γιατί...
Ταπεινά Ψεύτικα Ψυχρά...
Θα Απαντήσει Με Άχαρη Φωνή Φωναχτά
Για Να Σου Περισσώσει....
Ιδέες Με Άπορη Ματιά....
Δικαιολόγησε ΤΑ Βράδια Που Σου Κάνουν Συντροφιά...
Αναρωτώντας Με Ευφυϊα....
Ζώ Άραγε....
Ή Παριστάνω Το Μεσσία...
Τι Κάνω...;
Τι Αναπαράγω..;
Με Τρομάζει..
Απόψε....Κεφάλι Γεμάτο Με Εγώ....
Όπου Ανυψώνεται Με Σίδερα...
Τι Ωμό....
Τι Ειρωνικό....

Πέτα.....
Έλα Να Πετάξουμε....
Να Περάσουμε Τα Σίδερα Που Τόσο Σε Τραβάνε...
Να Φύγουμε Απο Εγώ Που Τόσο Σε Πατάνε....
Σε Σπάνε...
Σου Τραγουδάνε...

Λυπάμαι...
Τα Σίδερα Τα Προτιμώ...
Δε Θέλώ Πια Άλλο Να Πετώ...
Λυπάμαι...
Αλλά Προτιμώ...
Ζωή Λεγοντάς Τη Φυλακή....

[pixie]

Χαίρομαι που γύρω μας όλα είναι ανθρώπινα έως θανάτου!
Χαίρομαι που δίπλα μας εκτός από ζωντανούς - νεκρούς, έχουμε και υπάρξεις που προσφέρουν το νέκταρ της ίριδας.
Χαίρομαι που μπορώ να κοιτάζω τους ανθρώπους απλά, δίχως φτιασίδια και επιτηδεύσεις, όπως κοίταξα την πρώτη εικόνα που ζωγράφισα...

 
Και, τέλος, χαίρομαι που κάθε βήμα είναι κομμάτι της φωτεινής ομοιογένειας που ονομάζεται Αγάπη...

[larus audouinii]

Ζούμε σε έναν κακομεταφρασμένο κόσμο.
 Άλλοι κόσμοι, χειρότεροι ίσως, είχαν μια κοινή γλώσσα, κοινά κατανοητούς κώδικες.
 Σήμερα, όλα θέλουν μετάφραση, όλα αυθαίρετα φορούν την ταμπελίτσα που τα βολεύει.
 Τίποτα σʼ αυτή την εποχή της εικόνας δεν δείχνει τι είναι, όλα δείχνουν κάτι άλλο. Λέμε φύγε κι εννοούμε μείνε, λέμε  καλημέρα κι εννοούμε άι στο διάολο, λέμε καλώς όρισες κι εννοούμε ξεκουμπίδια.
 Όσο για τους πολιτικούς, η μετάφραση είναι αδύνατη. Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο πετυχημένος ο πολιτικός.
 Η τέχνη είναι από τη φύση της ανοχύρωτη κι έτσι ήταν εύκολο θύμα. Όσο πιο ασαφής, τόσο καλύτερα, λένε οι πορνοβοσκοί της. Άλλο περίπλοκο, άλλο περίτεχνο, άλλο ασαφές, αλλά ποιός νοιάζεται , μιας και μπερδεμένη βολεύει καλύτερα!
 Άλλωστε, ποιός έχει χρόνο; Time is money , poylaki moy!
 Ζούμε σʼ έναν κακομεταφρασμένο κόσμο, γιʼ αυτό τσακωθήκαμε.
 Εσύ με μετέφραζες λάθος, εγώ νόμιζα ότι με μεταφράζεις σωστά.
 Το γελοίο είναι ότι δεν χρειαζότανε μετάφραση.”
Αρλέτα

[larus audouinii]

«Ἂν θέλεις ἕνα κόκκινο τριαντάφυλλο,» εἶπε τὸ Δένδρο, «πρέπει νὰ τὸ δημιουργήσεις ἀπὸ τὴ μουσικὴ στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, καὶ νὰ τὸ βάψεις μὲ τὸ αἷμα τῆς ἴδιας σου τῆς καρδιᾶς. Πρέπει νὰ μοῦ τραγουδήσεις μὲ τὸ στῆθος σου πάνω σὲ ἕνα ἀγκάθι.
Ὅλο τὸ βράδυ πρέπει νὰ μοῦ τραγουδήσεις, καὶ τὸ ἀγκάθι πρέπει νὰ τρυπήσει τὴν καρδιά σου, καὶ τὸ αἷμα τῆς ζωῆς σου πρέπει νὰ τρέξει μέσα στὶς φλέβες μου, καὶ νὰ γίνει δικό μου.»
«Τὸ μόνο ποὺ ζητῶ ἀπὸ σένα (είπε η Αηδόνα στον φοιτητή) σʼ ἀντάλλαγμα εἶναι νὰ εἶσαι ἕνας ἀληθινὸς ἐραστής, γιατί ὁ Ἔρωτας εἶναι σοφότερος ἀπὸ τὴν Φιλοσοφία, ἂν καὶ εἶναι σοφή, καὶ δυνατότερος ἀπὸ τὴν Ἰσχύ, ἂν καὶ εἶναι ἰσχυρή.
Ο. WILD To Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο

[larus audouinii]

Μ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις σαν απουσία
Μ΄ αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά
Π.Νερούδα

[blue_mermaidy]

Δε Παίρνω Τρένο Για Να Ταξιδέψω...
Ούτε Αεροπλάνο Για Να Πετάξω...
Μα Μήτε Ζητώ Αυτοκίνητο Για Να Διανύσω...
Ούτε Μηχανή Για Να Έχω Φίλο...
Και Όμως Ταξίδια Ζητώ....
Να Έρχεται Και Η Λύπη....
...Η Σιωπή....
Αχ...Να Μιά Ιδέα...
Μετρό...Τράμ.....
Λεωφορεία....
Τρόλεϊ...
...Χαρτιά....Βασιλιάδες...
...Κρίμα....
Περισσότερη Λύπη...
Μεγαλύτερη Σιωπή....
...Μα .....
Αχ...Να Και Μιά Άλλη Ιδέα...
Ουρανός...Αστέρια.....
Ναι..Ναί...
Εκεί Ψηλά....
Μα Τι Καλά...Τι Ανακούφιση....
Μα Όμως Κάπου Διάβασα Πως Δεν Έχει Καρδιά...
Πως Εκεί Ψηλά Δε Ζώ....
...Ναί..Ναί...
Θυμάμαι Πως Το Διάβασα....
Και Τώρα..;;
Ακόμη Μεγαλύτερη Λύπη...
Ακόμη Μεγαλύτερη Σιωπή...
....Μα.....
....Να Να....Και Άλλη Ιδεούλα...
Να Πάω Κάτω Στα Βαθιά...
Στη Θάλασσα...
Αυτή Θα Με Φιλοξενήσει....
Και Θα Είναι Υπέροχα....
Θα Γνωρίζω Συνέχεια Καινούργιους..
Δε Θέλω Όμως Καλούς Και Κακούς....
Ούτε Ονόματα....
Ούτε Αριθμούς...
Ούτε Λεφτα....
Ούτε Ηλεκτρικές Κούτες....
Ούτε Μάσκες...
Ούτε Ρούχα...
Ούτε Δουλειές...
Ούτε Ψέμματα...
Ούτε Ρολόγια...
Ούτε Γυαλιά...
Ούτε Καρέκλες...
Ούτε Ακουστικά....
Ούτε Κορώνες.........
Ούτε Πρίγκιπες...
Ούτε Παραμύθια...
Ούτε Δράκους...
Ούτε Ποτήρια...
Ούτε Κάρβουνο..
Ούτε Μολύβια...
Ούτε Εμετούς...
Ούτε Ποτά...
Ούτε Τσιγάρα...
Ούτε Καπνούς...
Ούτε Γλάστρες...
Ούτε Γυαλιά...
Ούτε Παραμύθια...
Ούτε Ούτε...
....... ....... ...
Ελπίζω Να Αναπνέω...
Τόσο Βαθιά Που Θα Βουτήξω..
Θα Το Διαβάσω Να Δώ Μήπως Και Μπορώ...
.......................................
Και Αν Δε Μπορώ Ενώ Το Θέλω....
Γνωρίζω Τι Θα Κάνω...
Θα Πάρω Ένα Βράχο..
Ναί...Ναί...
Τόσο Δα Μεγάλο...
Και...
Ναί..Ναί...
Θα Το Περάσω....
Κάποιος Μου Είπε...
Πως Ο Βράχος Ο Μεγάλος Θα Μου Δείξει Το Δρόμο....
Οπότε Δε Χρειάζεται Να Το Κοιτάξω...
Απλά Θα Το Περάσω....
Θα Κοιτώ Και Τα Αστέρια...
Θα Τα Καθρεφτίζω...
Ναί...Ναί...
Απλά Θα Το Περάσω...

[larus audouinii]

Από το troktiko.
Η γάτα κάνει θωρακικές συμπιέσεις στην άλλη που χτυπήθηκε από αυτοκίνητο

 

[pixie]

Είναι κάποιες στιγμές ακαταστάλακτες, που και τα λόγια φαίνονται λίγα για να τις περιγράψεις.
Υπάρχουν αισθήματα και φαντασίες που δυσκολεύεσαι να προσδιορίσεις.  

Κατρακυλάς στις σχισμές των συναισθημάτων σου... αφήνεσαι στη μυστική πραγματικότητα που βρίσκεται παγιδευμένη στο μικρό χάος μέσα σου...

Τότε είναι που γράφεις... γράφεις... γράφεις... κάθε μικρή σκέψη αναζητάει επίμονα διέξοδο... είναι η απόλαυση της ίδιας της περιπλάνησης...


Είναι στιγμές που αποδίδεσαι ακέραια... αφήνεσαι... ονειρεύεσαι ξανά...

[Delmar]

Mα οντως πραγματικη μυθολογια σκεψεων.Αν μπορουσαμε να καταλαβουμε εστω και στο ελαχιστο,οτι αυτες οι προβολες σκεψεων ειναι και οι σκιες μας,τα συννεφα που κρυβουν τον ηλιο,το φως που πηγαζει μεσα μας,το ''πρωταρχικο'',για να μπορεσει καποιος να ''δει'' το ''υπερτατο'' να κατανοησει στο ελαχιστο,μια δοση αληθειας,να κολυμπησει στο ωκεανειο συναισθημα,να ενωθει η σταγονα του,με αυτη του ωκεανου,πρεπει να σταματησει την σκεψη,την λογικη,που σημαινει δυαδικοτητα και να αντιληφθει πολυ απλα οτι ολα ειναι ΕΝΑ,ενιαιο αδιαιρετο Ενα.

Δεν λεω να σταματησει η σκεψη,σε σημειο λοβοτομης,αυτο δεν γινεται,σκεφτομασται 24 ωρες συνεχομενα ακομη και στον υπνο μας.

Υπαρχει ομως μια κατασταση οπου ο νους εχει πεταξει τα ''περιττα'',ψυχολογικος χωρος- χρονος καταστασεις παρελθοντικες μελλοντικες της σκεψης που δεν χρειαζεται,μονο σπαταλη ενεργειας,υφιστανται δυστηχως.

Μονο ενα συνειδητο ον μπορει να ειναι και παρατηρητης.Αυτος που ζει στην στιγμη,την αιωνιωτητα του ''τωρα''.

Υ.Γ. Ισως εχω γινει κουραστικος,και να επαναλαμβανομαι συνεχως και ξερω οτι με την περιγραφη και τα λογια ειναι αδυνατον να δωσω στον αλλον να καταλαβει εστω και στο ελαχιστο,διοτι αυτη η κατασταση ειναι βιωματικη και εξαρταται στο χερι του καθενος μεσω της συνειδητοποιησης να φτασει σε αυτη την κατασταση απελευθερωσης.Ισως μεχρι στιγμης να το βλεπω σαν αναγκαιοτητα στον εαυτο μου,να το μεταδωσω και στους αλλους.Μπορει να ειμαι λαθος,δεν ξερω,αλλωστε εχουν υπαρξει και υπαρχουν διαφοροι ''λογιοι'', φιλοσοφοι που εχουν μεταδωσει την ουσια αυτης της αληθειας,ο καθενας με τον δικο του τροπο,μονοπατι, συστημα,παντως δεν εχει καμμια σημασια ο δρομος που θα διαλεξεις,το τελικο αποτελεσμα ειναι το ιδιο σε ολους,αν και η μεθοδος προσεγγισης ειναι σχεδον διαφορετικος απο τον καθενα.Αλλα αυτο υποκεινται και σε εμας που ενδιαφερομαστε.Ο καθενας θα το κοιταξει στον εαυτο του διαφορετικα,εχωντας αλλωστε διαφορετικα βιωματα ο καθενας μας.Αυτο εξαρταται αποκλειστικα απο την γνωση του εαυτου μας και μονο.Το επιπεδο αυτογνωσιας και ποση ορεξη εχουμε να το σκαλισουμε μεσω της κατανοησης και της παρατηρησης.

Ισως αν ειχαμε αντιληφθει τον ''κινδυνο'' που διατρεχουμε σαν ανθρωπινα οντα,σε αυτη την ανελεητη συγκρουση που μας κατατρωει πρωτα στον εαυτο μας αλλα και στις σχεσεις μας μεταξυ μας ως ανθρωπινα οντα,γιατι τετοιος ανταγωνισμος?,γιατι τετοια συγκρουση?. Ακαταπαυστη σπαταλη ενεργειας.Μαλλον δεν ειμαστε τοσο σοβαροι,υπευθυνοι,ευαισθητοι,τι να πω για να μην εχουμε αντιληφθει τον ''κινδυνο'', την αναγκαιοτητα της αλλαγης,της ριζικης μεταμορφωσης.

Παντως διανυουμε μια εποχη,που ειναι και το κολλημα μου,που ολο και περισσοτεροι ανθρωποι αντιλαμβανονται πλεον τον ''κινδυνο'',ισως ειναι και τα γεγονοτα που διαδραματιζονται,πως δεν υπαρχει αλλη ευκαιρεια.Η θα ξυπνησουμε επιτελους,η θα καταστραφουμε.Μεση λυση δεν υπαρχει,τελειωσανε τα ψεμματα.Εδω θα ειμαστε και θα το δουμε.Παντως ειμαι αισιοδοξος οτι στο τελος θα γειρουμε στην θετικη πλευρα.(ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ).

[Delmar]

Tωρα που το ξαναβλεπω...σαν να εχω βγει λιγο off topic....εκτος θεματος...αλλα μπορεις και να το δεις απο μια οπτικη ''συνδιαστικης'' τοποθετησης επι του θεματος.χαχαχαχα.

[Delmar]

Aπαντηση προς το υστερογραφο μου.

Καταρχην η αληθεια, η οποια αληθεια, δεν εχει στοχους ουτε σκοπους,δεν μπορεις να χαραξεις κανενα μονοπατι να φτασεις σε αυτη.Απο την στιγμη που το βαλεις σαν στοχο,δυστηχως γινεται το αντιθετο.Γυρναει μπουμερανκ.Οταν δεν εχεις στοχους και επιθυμιες μπορεις να δεις καθαρα,να δεις αν οντως ειναι αυταπατες η κατι το διαφορετικο.

Τωρα οσο γι αυτο που εγραψα πριν,οτι και καλα το βλεπω σαν αναγκαιοτητα στον εαυτο μου....η μεταδωση αυτης της αληθειας...παπαρια....και λεω παπαρια γιατι ισως κρυβεται μια μορφη λαθους του Εγω....και ποιος ειμαι Εγω...που επιασα τον Παπα απο τα αρκιντια....ωραια το ξερω μερικες φορες δεν το ''πιανω''...λογω ενθουσιασμου....παρασυρεσαι μερικες φορες δεν λεω....αλλα  ειναι λαθος....υπαρχει μια μορφη του Εγω...σαν ενδειξη ανωτερωτητας...που σιγουρα ειναι λαθος......

Γι αυτο ας χαλαρωσουμε την κριση μας...οπως λεει και το ασμα....κι ας ψηλαφησουμε την πλαση...γιατι μονο βιωματικα...μπορουμε απολαυσουμε το παιχνιδι της ζωης..

[pixie]

Χμμμ... Καλησπέρα Delmar!

Εκτονωθήκαμε, εντάξει?  :smile:

Λοιπόν, εγώ, το ξέρεις, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω εύκολα μαζί σου, άλλωστε η κατάθεση και η ανάλυση της σκέψης σου, όπως και νάχει, εμένα με εντυπωσιάζει!


Πράγματι, μόνο η βιωμένη σκέψη είναι αξιόπιστη και καμία έννοια δεν έχει σημασία στα λόγια, έωλες είναι οι θεωρητικές αλήθειες και πολύ πιθανόν να υποθάλπουν και μια αυταπάτη.

Όσο για τις εσωτερικές ακτίνες μας, είτε πρόκειται για αντικειμενική αλήθεια είτε κινούμαστε σε έναν κόσμο μυθολογικό, είναι τόσο αντιφατικά όλα στην ουσία τους που πρέπει να μπορεί να αληθεύει και το αντίθετο, για να είναι σημαντικές...

Το θέμα είναι... είσαι τόσο καλός παρατηρητής ώστε να μπορείς να δίνεις ορθές ερμηνείες ή είναι φύρα και χάσιμο χρόνου οι σκέψεις σου? Γενική η ερώτηση...


ΥΓ. Προσωπικά πιστεύω ότι κάθε αλήθεια είναι θέμα ερμηνείας και στυλ...  ;-)