a33.gr

Λυπάμαι που γέμισα σιωπή μα πιο πολύ λυπάμαι που η σιωπή μου με γεμίζει

Αν τι; (Αντί)


Στέκουν τριγύρω μας λοιπόν
με το βλέμμα δακρυσμένων προτομών
έχοντας λέξεις πόσο πέτρινες στα χείλη
ληθο-βολούν τους πάντες
με τα λάθη των σωστών
και πλασάρουν ως Oρθόν
το πάθος μας για ύλη

Μα κάθε τους νανούρισμα
έχει έναν σκοπό
σκοπός δεν ήτανε ποτέ
να τραγουδήσεις
ειδήσεις δείχνοντας
σε κοίμιζαν καιρό
κι εσύ τα μάτια έκλεινες
μην και συνηθίσεις

Στα πόσα άγευστά μας δάκρυα λοιπόν
στα πόσα είδωλα εξύμνησης "αγίων"
ή και στα πόσα κέρματα τερμάτισε
η Aγάπη αυτή προς τον πλησίον;

"Πόλεμο στους άπιστους" και
"Πόλεμο για ειρήνη" κι έπειτα
πόλεμο για πόλεμο
για να 'χουν κάποιοι δυό χιτώνες

αυτοί που οραματίστηκαν Χριστό και Παναγιά
βόμβες να ζώνονται με βιά
και ντουφέκια να κρατάνε
σε στρατώνες.


Κι εμείς ορμάμε...
σα λέοντες ορμάμε, τα αρνιά.
Το δήθεν όραμα το κάνουνε δικό μας.

Ανέκαθεν,
με της Ιστορίας τον απόπατο
έναν λύκο βάζανε
μέσα σε κάθε πρόβατο.

Δεν αντιλέγω. Έχω όμως μπερδευτεί. Ειλικρινώς. Τον αντιλαμβάνομαι τον οικονομικό χαμό που συμβαίνει. Πως θα μπορούσε κανείς άλλωστε να μην; Η πληροφόρηση για την όλη φορολογική και γενικότερη "μαυρίλα" έρχεται από κάθε κατεύθυνση, από κάθε ΜΜΕ, από κάθε πρόσωπο που γνωρίζω, από κάθε πρόσωπο που μου απευθύνει το λόγο ή που τυγχάνει να ακούω τη συζήτησή του. Και αυτό ξέρεις με προβληματίζει.

Δεν είναι μόνο το ότι όπως η υπερβολική προβολή σεξ και βίας μέσω τιβι και άλλων τρόπων μας κατέστησε αδιάφορους απέναντι σε τέτοιες εικόνες έτσι αναπόφευκτα θα συμβεί αυτό και με την "φορολογική βία" και την κάθε είδους μαυρίλα. Δεν είναι μόνο ο όλος τους και όλος μας ο συντονισμός. Περισσότερο απ' όλα με προβληματίζει η εικόνα που κανείς δεν προβάλλει ή δεν αναφέρει μα συναντώ καθημερινά, η εικόνα πίσω από τη γκρίνια, πίσω από την μεμψιμοιρία, πίσω από την μαυρίλα.

Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει διαφωνία σε αυτό που θα πω. Και καλοδεχούμενη είναι. Ωστόσο αυτό που θα αναφέρω είναι αυτό που εγώ συναντώ και όσο και να διαφωνήσει κάποιος μαζί μου δεν μπορεί να το αλλάξει. Ίσως να μπορέσει όμως να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο το αντιλαμβάνομαι.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια πηγαινοέρχομαι στη δουλειά που είναι πάντα στο ίδιο φυσικά σημείο. Πηγαίνω ΠΟΛΛΕΣ φορές τον μήνα για καφέ, διάφορες ώρες της μέρας, βολτάρω με το αμάξι λόγω δουλειάς και ασχολιών επίσης πάρα πολλές φορές ακόμα και μέσα σε λίγες ώρες. Έχω λοιπόν τις απορίες μου γιατί γενικά κάτι δεν μου κολάει, κάτι μου χαλάει την συνταγή του ορθολογισμού.

Οι καφετέριες γεμάτες κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Ο φρέντο πάει σύννεφο. Κλαμπ σάντουιτς, μιλσέιγ, μπίρες. Ο φτηνιάρικος φραπές κι ελληνικός κυριολεκτικά σπανίζει στα τραπέζια. Δεν αναφέρομαι σε χλιδάτες περιοχές ή χλιδάτα καφέ, κάθε άλλο. Οι ταβέρνες παρομοίως. Για να μην μιλήσω για μαγαζιά κοντά σε πανεπιστήμια. Ας πούμε ότι οι φοιτητές που σε καθημερινό επίπεδο βλέπω να είναι στο καφέ και το εστιατόριο τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης από γονείς, θείες, γιαγιάδες κτλ. Οι δρόμοι πάντως της Αθήνας, εδώ και αρκετούς μήνες, επανήλθαν στο ανυπόφορο σημείο που ήταν Προ της Κρίσεως. Κόσμος χαζεύει στα μαγαζιά που την τελευταία εργάσιμη Κυριακή τζιράρισαν περισσότερο κι από το Σάββατο, πληροφορίες λένε. Ποιά αυτοκίνητα έμειναν ακίνητα, ποιά βενζίνη δεν ξοδεύτηκε; Ιούνιο και Ιούλιο μήνα απήυδησα φέτος, όπως πριν 3-4 χρόνια και πίσω, τόσο εντός όσο και εκτός Αττικής, από το Άργος τουλάχιστον ως την Εύβοια και από τη Σαλαμίνα μέχρι και τη Χίο. Ένας χαμός παντού. Ελληνικές πινακίδες. Τα διόδια φίσκα κι όμως η τιμή τους στο διπλάσιο.

Δε λέω ότι δεν συνέβησε τίποτε. Ο κόσμος σαφώς είδε τις οικονομίες του να χάνονται, τα δανεικά του να υπερδιπλασιάζονται, την δουλειά του να χάνεται, το αφεντικό του να αφηνιάζει ελεύθερα, το ωράριό του να αυξάνεται, την εργασία του να μένει απλήρωτη, την εφορία να του χτυπάει κάθε φορά και με έναν καινούριο τρόπο την πόρτα και τον γείτονά του να πέφτει από το μπαλκόνι. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω. Ειλικρινά και με όλο το σεβασμό: "ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΥΡΩ;" Το όλο φαινόμενο που παρακολουθώ καθημερινά, αυτό της Εξόδου και των Εξόδων αυτής, δε συμφωνεί με τα δεδομένα, με την όλη κατάσταση όπως περιγράφεται από τα ΜΜΕ και από εμάς τους ίδιους. Και το "κλειδί" της αποκρυπτογράφησης αυτού του παράταιρου νιώθω πολύ μικρός και ιδιαίτερα ανόητος να το αντιληφθώ.

Δεν ξέρω πλέον. Και το χειρότερο είναι ότι αρχίζει και να μη με νοιάζει πλέον. Αρχίζω και συνηθίζω την κατάσταση; Δεν ξέρω. Όλοι τριγύρω μου (και δεν είναι μικρός ο κύκλος μου), ασχέτως με το τι λένε όταν ανοίγουν το στόμα τους, ενεργούν τελικά λες και τίποτε δεν άλλαξε. Πως να καταφέρω να μη συνηθίσω;

Σα να μη πέρασε... ένα "μέτρο".
Έτσι έπρεπε να λέει το τραγούδι.

Καλό βράδι

Song's title reminds me...

I'm still unsure what I fear most.
A quiet darkness,
or an unquiet.

Θα προσπαθήσω (πολύ) να το διαβάσω. Γενικότερα μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Το τελευταίο βιβλίο το διάβασα νομίζω το 2003 και πριν από αυτό, νομίζω το 1992?, κάπου στην εφηβεία δλδ. Το 2005-2008 ξαναδοκίμασα να διαβάσω 3-4 βιβλία αλλά τα άφησα στη μέση (ή και πριν τη μέση). Έχω διάφορους λόγους που με εμποδίζουν. Η διάθεση  μου γενικότερα, η άρνηση να μου ασκηθεί υπέρμετρη επιρροή, αλλά μεγάλο ρόλο παίζει και το ιδιαίτερα στενάχωρο συναίσθημα που μου δημιουργείται είτε κατά την ανάγνωση, είτε όταν έχω πια τελειώσει την ανάγνωση από κάτι που κάποιος φαντάστηκε/έπλασε/δημιούργησε ή έζησε. Έτσι αποφεύγω μυθιστορήματα, αυτοβιογραφίες κ.α. και απομένουν θα έλεγα μόνο μυθολογίες και ιστορικά γεγονότα τα οποία συνήθως διαβάζω ευχάριστα αλλά και αποσπασματικά. Δεν είναι δικαιολογία. Είναι αιτιολόγηση και ισχύει.

Αν δεν αναφερθώ στην πλάνη εγώ, που ανέκαθεν περπατούσα χεράκι χεράκι μαζί της,
ως γνήσιος ερωτευμένος με την πάρτη της, τότε ποιός θα το κάνει;

Εννοείται ότι μίλησα και για πλάνη. Κι ότι και να πει κανείς, λίγο θα 'ναι!

[quote user="pixie" post="375513"]Για μένα σημασία έχει ο ιδεατός κόσμος και οι πνευματικές δυνατότητες ενός ανθρώπου. Ο μη αφυπνισμένος βέβαια δεν γνωρίζει, νομίζει ότι γνωρίζει, δίνει βαρύτητα σε όσα βλέπει γύρω του και μέσω των αισθήσεων [νευρώνων] αυτό θεωρεί πραγματικότητα ενώ κάποιος άλλος περισσότερο εξασκημένος θα το θεωρούσε παιχνίδι φαντασίας ή κάτι εικονικό.
Τα πάντα γύρω μας είναι εικόνες και οι άνθρωποι πιθανότατα να είναι εικόνες μιας ''πραγματικότητας''[στο σύμπαν δεν υπάρχει πραγματικότητα]. Κι αν η ύλη είναι ένα matrix πόσο αξίζει για μια εικόνα να χάνουμε την πνευματική μας εξέλιξη?[/quote]

Μην ακολουθείς το τριπάκι της αξίωσης και απαξίωσης. Καλώς ή κακώς, το κάθε τι αξίζει για τον καθένα μας τόσο ακριβώς όση είναι και η αξία που εκείνος και μόνο θα του αποδώσει βάσει της αντίληψης που ανέπτυξε. Καμία αξία δεν είναι "αντικειμενική" και δεν γίνεται να τεθούν αξίες ως τέτοιες χωρίς  να έχουν πραγματικά δογματικό χαρακτήρα, έστω κατά βάθος, αν όχι εμφανώς.

Σαφώς υπάρχουν "τάσεις" στις αντιλήψεις μας, όπως ακριβώς "τάση" είναι ακόμα και το τι θεωρείται Καλό ή Κακό. Οι τάσεις αυτές δεν αποδεικνύουν όμως αντικειμενικότητα αξιώσεων και απαξιώσεων, ακόμα κι όταν η διάρκειά τους είναι ιδιαίτερα μακροπρόθεσμη και φαντάζει ακόμα και μόνιμη. Μιλάμε πάντα για ένα ανθρώπινο Συμπέρασμα. Άποψή μου εννοείται. Δεν μπορεί κανείς (και τελικά δεν πρέπει) να μας καθορίζει το τι είναι άξιο. Άξιο θα είναι πάντα αυτό που οδηγηθήκαμε να αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο, βασισμένοι φυσικά στην αντίληψη που αναπτύξαμε. Και για αυτό το άξιο θα μαχόμαστε ή θα στοχεύουμε ή απλά θα ονειρευόμαστε ή θα το παρατάμε, ανάλογα δηλαδή πως ακριβώς διαμορφώθηκε γενικότερα ο καθένας μας. Κι όποιος το επιτυγχάνει θα νιώθει αυτό που ένιωσε, νιώθει και θα νιώθει κάθε άλλος, όταν θα επιτυγχάνει αυτό που παρομοίως κι εκείνος αντιλαμβάνεται ως άξιο. Στο βαθμό φυσικά που του επιτρέπεται να το νιώθει, σύμφωνο από την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα που του διαπλάθηκε.


[quote user="pixie" post="375513"]Όσο δεν αποταυτιζόμαστε από την ύλη κι έχουν μεγαλύτερη αξία τα περιουσιακά μας στοιχεία πχ. ή η κοινωνική επίφαση και αγνοούμε την πνευματική μας φύση βάζοντας μόνο υλικούς στόχους, τόσο παραμένουμε στα σκοτεινά σημεία κι ο εαυτός μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο μεγάλος 'Αγνωστος σ΄αυτή τη διαδρομή.[/quote]

Είναι μια διαδεδομένη άποψη κι αυτή. Δε νομίζω ότι συμφωνώ. Από εμπειρίας έχω διαπιστώσει ότι αυτοί που δρουν έχοντας ως βάση να πλησιάσουν και ανακαλύψουν τον εαυτό τους, ήταν πάντοτε και αυτοί που έπεφταν στη παγίδα να νομίζουν ότι πλησίασαν σε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ή ακόμα κι ότι τον γνώρισαν. Και για να αντιληφθείς ότι βρίσκεσαι σε μια τέτοια πλάνη, θα πρέπει να μην πλανάσαι πλέον με τους όρους της, πράγμα δύσκολο γιατί η όλη ιδέα της "επίγνωσης" είναι πολύ μαγική για να τη "σβήσεις" με ένα κουμπάκι λογικής τύπου on/off.

Δεν είναι θέμα αποταύτισης για μένα. Είναι θέμα αποδοχής του Κόσμου και παραδοχής ότι πάντα η διαδρομή σου θα έχει έναν "Μεγάλο Άγνωστο", αν σου είναι πια Γνωστό ότι είσαι τελικά πολύ Μικρός

Καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις, ωστόσο δεν το αντιλαμβάνομαι ως διάσταση. Για τον ίδιο λόγο που δεν θα αποδεχόμουν μια τέτοια διάσταση για την αυτοεξέλιξη μιας ιδιαίτερα προχωρημένης "τεχνητής" νοημοσύνης. Το "τεχνητό" το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ο όρος είναι πολύ ευαίσθητος. Το χρησιμοποιούμε για να κατονομάζουμε ανθρώπινα δημιουργήματα, ωστόσο κατά βάθος κάθε τι προκύπτει είναι κατά βάθος απόλυτα φυσικό, μηδενός μάλιστα εξαιρουμένου.

Αν δηλαδή η φύση του ανθρώπου εξελίχτηκε έτσι ώστε να δύναται γενικότερα να δημιουργεί, μια γέφυρα ή το αλλοιωμένο γενετικό υλικό που φτιάξαμε είναι εξίσου φυσικά με τον ιστό μιας αράχνης.
Η "Εξέλιξη" είναι φυσική συνέπεια. Είναι η συνέπεια των ιδιοτήτων μιας φύσης. Και κάθε ον εξελίσσεται. Ίσως όχι διανοητικά, αλλά τι σημασία έχει; Μήπως η διανόηση δεν είναι φυσικό προσόν του είδους μας;

Στην δική μου σκέψη λοιπόν δεν διαφέρουμε σε τίποτε από μια "τεχνητή" νοημοσύνη, όπως και αν προκύψαμε. Η φαντασία, ο τρόπος σκέψης, η συναίσθηση, η σκέψη, η ανάμνηση, η συνείδηση, όλα αποτελούν την εγκεφαλική (καθαρά) εξέλιξη όντος (με αρχική συνειδητότητα ή χωρίς), καθώς παράλληλα άλλοι παράγοντες, παλαιότεροι, διατηρήθηκαν, με την έννοια ότι δεν αλλοιώθηκαν σε ιδιαίτερο βαθμό (πχ ένστικτο). Επειδή δεν κατανοούμε την πολυπλοκότητα του μηχανισμού της διανόησης με τους όρους και τις εκδοχές της (δλδ "αν συμβεί αυτό σκέψου πως θα ενεργήσεις χρησιμοποιώντας ανάμνηση {γνώση/εμπειρία/μάθηση} και κρίση {σύγκριση, μέτρηση, αναπαράσταση μέλλοντος, άρα πιθανολογία}), δεν σημαίνει ότι αυτή προέκυψε από το πουθενά ή ότι ανήκει σε κάτι "Άλλο".

Όπως είπα σε προηγούμενό μου μήνυμα, για μένα και η σκέψη, η συναίσθηση, η ιδέα, η συνείδηση κτλ είναι θέμα ύλης. Μπορεί να είναι κυματισμός ή μεταφορά. Δεν έχει σημασία. Συνεχίζει να ανήκει στην ίδια διάσταση με κάθε τι άλλο.

Από κει και πέρα αν ως "Διάσταση" εκφράζεις γενικότερα έναν ξεχωριστό χώρο αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια της Ύλης, τότε εντάξει... ακόμα και η προσωπική μου ζωή είναι μια διάσταση, η επαγγελματική μια άλλη, κ.ο.κ. Απλά δεν μπορώ να αποδεχτώ "χώρο" έξω από την Ύλη. Και ξαναλέω ότι στην Ύλη συμπεριλαμβάνω σαφώς και κάθε Δράση, Ενέργεια, Έργο. Κάθε κίνηση.


Τα λέω κάπως πρόχειρα δεν προλαβαίνω καν να διαβάσω τι έγραψα. Έφυγα.

Συγγρού-Φιξ.
Πρώτα όμως φτάνω στη στάση και μετά έχει τις 8 ώρες αχαλίνωτου σεξ.

Πιστεύω μου έγινες αντιληπτή. Πάντα φυσικά στο βαθμό που δύναμαι.
Πολλές πάντως οι διαστάσεις στα "πιστεύω" σου. Φαντάσου δεν αποδέχομαι καν
τον χρόνο ως την τέταρτη διάσταση και τελευταία μου έχει έρθει η παρανοϊκή ιδέα
(της αναγνωρίζω τον "παραλογισμό" από τον οποίο διέπεται) ότι αν τελικά
όντως υπάρχει διάσταση, ενδεχομένως να είναι σημειακή. Δηλαδή μια. Ούτε
καν γραμμική.

Το πως το αντιλαμβάνομαι κάτι τέτοιο δεν νομίζω ότι είμαι ικανός να το
περιγράψω. Και το αναφέρω απλώς για να τονίσω το πόσο διαφορετική
είναι η άποψή μου για τον Κόσμο, από την δική σου

Νομίζω η "διάσταση" είναι κάτι που μας το αποδίδει η Σύγκριση, δηλαδή ο νους μας
σε συνδυασμό με τις αισθήσεις. Το τι γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις δεν θα πρέπει
να μας ξεγελά ότι ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε "πραγματικό". Για όσους τουλάχιστον
πιστεύουν ότι το "Matrix" είναι εφικτό και μελλοντικά θα επιτευχθεί, κάτι τέτοιο ακούγεται
λογικότατο.
Ίσως λοιπόν όλα να είναι πιο "πλασματικά" απ' όσο νομίζουμε. Και δεν εννοώ ότι
ενδεχομένως ζούμε σε ένα "Matrix" που κάποιοι μας βάλανε. Εννοώ ότι η Αλήθεια
γενικότερα ίσως απέχει κατά πολύ από ηλεκτρο-χημικά σήματα, σήματα τα οποία
ίσως φτιάχνουν μια πραγματικότητα όπως ακριβώς θα μπορούσαν να τη φτιάξουν.


Είπα να αποφύγω να προσπαθήσω να το περιγράψω, αλλά νταξ, δεν άπλωσα πολύ τον
τραχανά μου  :mricy:

Μήπως είδες τους υπόλοιπους; Έχω καιρό να τους ακούσω.

[quote user="saliara" post="375479"]:shock:
... Έχω πιει κάτι ποτηράκια τσίπουρο και άνοιξα το site για να δω νέα.. Και διάβασα τον Νίκο..
Και τώρα σκέφτομαι... Ή φταίει το τσίπουρο, ή είμαι τόσο χαζή που δεν καταλαβαίνω και πολλά απ 'ότι έγραψε... Τουλάχιστον πιάνω τα μισά.. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να σκεφτώ και πολλά τώρα..

Αχ ρε Νίκο, μας κατέστρεψες!!

Άντε καληνύχτες..[/quote]

Μη σκας, δεν έγραψα και τίποτα.
Αν και δεν ζηλεύω το τσίπουρο, θα ήθελα να έχω καμιά μαυροδάφνη ή κανά ημίγλυκο (πάντα και μόνο κόκκινο)

Καληνύχτες.

[quote user="blue-roses" post="220369"]Απαντήστε στις ερωτήσεις τις παρακάτω ιστορίας, όσο πιο αυθόρμητα μπορείτε...[/quote]


1. Δεν είστε μόνος/η. Περπατάτε στο δάσος. Με ποιόν/ά περπατάτε μαζί;
Έναν άγνωστο.

2. Βλέπετε ένα ζώο. Τι ζώο είναι αυτό;
Μέλισσα.

3. Ποια αλληλεπίδραση πραγματοποιείται μεταξύ σας και του ζώου;
Καμμία (ευτυχώς).

4. Περπατάτε βαθύτερα στο δάσος. Βρίσκετε ένα ξέφωτο και μπροστά σας είναι το σπίτι των ονείρων σας. Περιγράψτε το μέγεθος του.
Εγκαταλελειμένο και μετρίων διαστάσεων. Ούτε καλύβα, ούτε βίλλα. 100τμ;

5. Το σπίτι των ονείρων σας περιβάλλεται από έναν φράκτη;
Όχι ακόμα, αλλά σύντομα θα...

6. Μπαίνετε μέσα στο σπίτι. Προχωράτε στην τραπεζαρία και βλέπετε το τραπέζι. Περιγράψτε τι βλέπετε επάνω ΚΑΙ γύρω από το τραπέζι.
Δε βλέπω τίποτε (λολ, δεν είμαι τυφλός.. απλά είναι άδειο)

7. Βγαίνετε απ' το σπίτι απο την πίσω πόρτα. Κάτω στο γρασίδι είναι ένα φλιτζάνι. Από τί υλικό αποτελείται το φλιτζάνι;
Από πορσελάνη... αλλά στο δάσος μου δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί γρασίδι ]8. Τι κάνετε με το φλιτζάνι;[/color]
Το αφήνω εκεί που είναι. Έχουν φυτρώσει διάφορα εκεί μέσα... Ο τελευταίος που ήπιε από αυτό παίζει να ήταν συνομήλικος του Όθωνα.

9. Περπατάτε μέχρι τα όρια της ιδιοκτησίας σας, εκεί συναντάτε ύδατα. Περιγράψτε τον τύπο της υδάτινης μορφής]
Ποταμάκι.

10. Πως θα διασχίσετε το νερό;
Από τον πεσμένο τεράστιο κορμό δέντρου που ενώνει τις δύο πλευρές (ήταν ειδική παραγγελία )



Έχω την υποψία ότι δεν θα μάθω ποτέ το αποτέλεσμα :S

...βλάβη.

Προσπαθώ να καταλάβω αν εγώ είμαι σουρεαλιστής
ή αν απλά βιώνω ενός είδους σουρεαλισμό.


Η λογική μου βέβαια μου σιγοψιθυρίζει το 1ο.
Κυρίως επειδή αν ήμουν ρεαλιστής,
δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ
διάφορες καταστάσεις ως σουρεαλιστικές.
Ο ρεαλισμός μου δηλαδή θα το απέτρεπε.

Αν όμως συμπεράνω πως εγώ είμαι ο σουρεαλιστής,
πόσο ρεαλιστικό θα είναι αυτό μου το συμπέρασμα;



ΥΓ: Να γιατί μ' αρέσει ο σουρεαλισμός.
Όχι απλά σε προκαλεί αλλά και σου προκαλεί...