Σκυρόδεμα (τσιμέντο) του 1000 π.Χ. ίδιας ποιότητος με το σημερινό και αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια.
 
Μάριος Μαμανέας - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)
 
Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών. Όμως ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Ακόμη και κάποια διασωθέντα μνημεία της αρχαιότητας παρουσιάζουν ως προς την τεχνολογία τους και τις ιδιότητές τους εκπληκτικά επίπεδα γνώσεως, που είναι γνωστά σε λίγους ερευνητές σήμερα. Παράδειγμα αποτελούν οι αποδείξεις για την επιστήμη της Χημείας, ένα γνωστικό κλάδο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού με τεχνολογικές εφαρμογές που δεν υπολείποντο σε τίποτε των σημερινών, κλάδο που εν τούτοις είναι λησμονημένος από το διεθνές ακαδημαϊκό κατεστημένο. Ο Ιωάννης Τσαγκάρης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι απ’ τους ελάχιστους ερευνητές , που εδώ και χρόνια προσπαθεί να ανασύρει απ’ την ιστορία την θαμμένη γνώση των προγόνων μας.
 Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής κ. Τσαγκάρης στο περιοδικό “Δαυλός” που φωτίζει άγνωστες πτυχές της Χημικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και η συνέντευξη του κ. Ευσταθιάδη του μηχανικού που έκανε την μελέτη του αρχαίου σκυροδέματος.

Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Τσαγκάρη, ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για τις Χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ποια είναι η κυρίαρχη άποψη που προβάλλεται σχετικά με την γέννηση αυτής της επιστήμης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888. Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής. Στην Ελλάδα συνεχιστής των απόψεων του Μπερτελώ και πρωτεργάτης της ανάδειξης της Ελλάδος ήταν ο Μιχαήλ Στεφανίδης από την Λέσβο, καθηγητής της Ιστορίας των Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέρα από τις ιστορικές πηγές, που ερεύνησαν αυτοί οι δύο επιστήμονες, υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα, που να καταδεικνύουν ένα μέρος της γνώσης αυτής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Για παράδειγμα στην Ρόδο ήκμασε η πόλη Κάμιρος, απ’ τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι το 400 π.Χ. , όταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Ιππόδαμος έκτισε την πόλη της Ρόδου και η Κάμιρος παρήκμασε.
 

 Άποψη της αρχαίας δεξαμενής της Καμίρου. Ο παχύς μανδρότοιχος στο μέσον είναι μεταγενέστερη προσθήκη.
(φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός)  
Στην ακρόπολη λοιπόν της Καμίρου σώζεται σήμερα κτίσμα μιας μεγάλης δεξαμενής από μπετόν, χωρητικότητας 600 κυβικών μέτρων που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Είναι πράγματι από μπετόν με προδιαγραφές, σύσταση, ποιότητα, ποιοτική αντοχή και ελαστικότητα όμοια με τις σημερινές, σύμφωνα με εργασία του κ .Ευσταθιάδη.
Ο Ε. Ευσταθιάδης είναι ένας πολύ καλός μηχανικός – συνταξιούχος νομίζω τώρα – με μεγάλη πείρα στα μπετόν – μπετόν αρμέ, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Δημοσίων έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ. Η αξιέπαινη αυτή εργασία του έγινε το 1978, η οποία δεν αμφισβητείται πειραματικώς και αποδεικνύει ότι το μπετόν της δεξαμενής της Καμίρου είναι όμοιο και ίσως καλύτερο από το σημερινό τύπου “πόρτλαντ”.


Το εύρημα αυτό, που έχει ασφαλώς τεράστιο επιστημονικό, ιστορικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν προεβλήθη απ’ το Ελληνικό κράτος.

Τσιμέντο του 1000 π.Χ. αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είχατε αναφερθεί και στα μεταλλεία του Λαυρίου…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : …να σας πω και για το Λαύριο. Το 1992 η Αμερικανίδα φυσικοχημικός Μάρθα Μπουντγουαίη έκανε μία ανακοίνωση σε συνέδριο στην Βοστώνη, στην οποία έλεγε ότι το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των αρχαίων μεταλλευτικών δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια. Πρόκειται για ένα είδος τσιμέντου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες 3000 χρόνια πρίν – τουλάχιστον. Μάλιστα η κυρία Μπουντγουαίη συνέστησε να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Κύριε Τσαγκαράκη, μας αναφέρετε σπουδαία πράγματα, που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σας είπα : Αν δεν ήταν ο Μπερτελώ και ο Στεφανίδης – θα προσθέσω και τον καθηγητή μου στο Πολυτεχνείο Προκόπη Ζαχαρία, ο οποίος και με δίδαξε τις γνώσεις αυτές – ίσως να μην γνωρίζαμε τίποτα σήμερα. Μάλιστα ο Στεφανίδης με σειρές βιβλίων του απεδείκνυε, ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι “χυμευταί”, κάτι αντίστοιχο των σημερινών χημικών ή χημικών μηχανικών. Ο καθηγητής Ζαχαρίας υποστήριξε, ότι η Χημεία έπρεπε να γράφεται με υ και να αναφέρεται και ως “Χυμευτική”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πως το δικαιολογούσε αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι αρχαίοι έλεγαν, πως, για να γίνει μία χημική πράξη, έπρεπε οι ουσίες να περάσουν από την κατάσταση του “χύματος”, που ήταν η λεπτή λειοτρίβηση της ύλης, πολύ λεπτή όπως το αλεύρι, για να αναμειχθεί με άλλο “χύμα” και με την διαδικασία της μεταλλοίωσης, της μεταβολής δηλαδή, θα δώσει ένα άλλο προϊόν. Η πράξη αυτή λεγόταν “χυμίζειν” ή ακριβέστερα “χυμεύειν” . Αυτοί που έκαναν την εργασία αυτή, που κατεύθυναν τους εργάτες, ονομάζονταν “χυμευταί”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα Ελλήνων χυμευτών που διασώθηκαν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι αρκετά. Σας αναφέρω τον Θεόδωρο τον Σάμιο (6ος π.Χ. αιών), τον Γλαύκο τον Χίο (6ος – 5ος π.Χ.), τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, που ανακάλυψε, που ανακάλυψε και την πρώτη πετομηχανή (αεριωθούμενο) κ.λ.π.

Πως έγινε στάχτη η Ελληνική Επιστήμη

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιατί δεν υπάρχουν στα αρχαία κείμενα οι λέξεις χυμευτική και χυμευτής ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διότι τα σχετικά βιβλία κάηκαν το 323 στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στην Αίγυπτο την εποχή αυτή οι Ελληνομεμφίτες είχαν αποκτήσει τεράστιο πλούτο, λόγω της ικανότητάς τους να μετατρέπουν διάφορα ευγενή μέταλλα σε χρυσό, τα οποία πούλαγαν σε υψηλές τιμές, και έτσι αποτέλεσαν απειλή για την οικονομία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορούσαν δηλαδή να φτιάχνουν χρυσό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Ουσιαστικά πρόκειται για επιχρυσώσεις. Τις γνώσεις αυτές τις είχαν πάρει από τους Έλληνες χυμευτάς, που με τον Μ. Αλέξανδρο έφτασαν εκεί. Έτσι ο Διοκλητιανός διατάζει, όλα τα βιβλία που περιείχαν τις λέξεις “Χυμεία” και “Χυμευτική” να καούν, όπως και έγινε. Τα έκαψαν και στο Σεράπειο και στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Οι στρατιώτες έμπαιναν ακόμη και σε σπίτια, όπου είχαν πληροφορίες ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία. Και ξέρετε πως σώθηκαν μερικά; Κάποιοι χυμευτές πέθαναν πριν τον διωγμό, ήταν Αιγύπτιοι με Ελληνική μόρφωση. Όπως ξέρετε μέσα στην μούμια έβαζαν και τα αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού. Έτσι στις Θήβες της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα βρέθηκαν δύο μούμιες, που περιείχαν χειρόγραφα Χυμευτικής, τα οποία μεταφέρθηκαν στο μουσείο Λέυντεν της Ολλανδίας, που αναφέρουν εκπληκτικά πράγματα : Παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το “νίτρον” αρχαίων Ελλήνων. Αυτά διάβασε ο Μπερτελώ και πείσθηκε, πως η σημερινή επιστήμη της Χημείας προέρχεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες. Το “λεξικό της Σούδας” - και όχι του “Σουΐδα”, όπως το λένε – αναφέρει, ότι σύμφωνα με το διάταγμα του Διοκλητιανού στην Αλεξάνδρεια, και πιθανώς και σε άλλες πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατακάηκαν “ΤΑ ΠΕΡΙ ΧΥΜΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΙΟΙΣ ΑΥΤΩΝ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΣ ΜΗΚΕΤΙ ΠΛΟΥΤΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ ΕΤΙ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΠΕΡΙΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΜΗΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑΡΡΟΥΝΤΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΝ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΑΝΤΑΙΡΕΙΝ” [= τα περί χημείας και χρυσού βιβλία που είχαν γράψει οι αρχαίοι, για να μην πλουτίζουν πια οι Αιγύπτιοι ασχολούμενοι με την τέχνη αυτή και με τα χρήματα να αποκτούν θάρρος, για να επαναστατούν εναντίον των ρωμαίων].

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ασφαλώς οι χημικές γνώσεις των Ελλήνων θα επηρέασαν τις φιλοσοφικές τους αντιλήψεις για την ουσία της ύλης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Οι χυμευτές, αυτοί οι πρακτικοί φιλόσοφοι, ήταν κατά κάποιο τρόπο η πειραματική πλευρά και ταυτόχρονα η εφαρμογή της επιστημονικής θεωρίας.

Η απάτη του δόγματος “Εξ ανατολών το φως”

ΕΡΩΤΗΣΗ : παρ’ όλη αυτή την πληρότητα η κατεστημένη άποψη διεθνώς μιλά για την γέννηση του Πολιτισμού αλλού και όχι στην Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ακούστε, τα πράγματα είναι απλά. Η επιστημονική γνώση είναι καθαρή Ελληνική σκέψη. Από την ιστορική πλευρά υπάρχουν πολλά κείμενα αρχαίων συγγραφέων, ενώ αντίθετα κείμενα Περσών, Βαβυλωνίων, Χαλδαίων, Αιγυπτίων, Φοινίκων δεν υπάρχουν. Η παλαιά Διαθήκη είναι το μόνο κείμενο που αναφέρεται στην ύλη, όμως καθαρά θεοκρατικά. Οι Ελληνικές αντιλήψεις αντίθετα συμβαδίζουν με τις σημερινές κατακτήσεις της επιστήμης. Αυτά σκοπίμως αποκρύπτονται διεθνώς από ανθελληνικά κέντρα και από θεωρίες όπως του μπερνάλ ή του χάντινγκτον.

Καταλαβαίνετε πως αν δεν υπήρχε ο Μπερτελώ, δεν θα ξέραμε τίποτε για την συμβολή των Ελλήνων στην Χημεία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλες τις επιστήμες.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει σε κάποιο Ελληνικό πανεπιστήμιο έδρα Ιστορίας της Χημείας, ώστε να ανασκευαστούν οι κατασκευασμένες απόψεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Υπήρχε όσο ζούσε ο Στεφανίδης και την κρατούσε γιατί ήταν ο Στεφανίδης. Προσπαθούμε σήμερα να την καθιερώσουμε και πάλι. Εγώ θέλω να κάνω το χρέος μου στην επιστήμη που υπηρετώ. Να καταδείξω δηλαδή την συμβολή των προγόνων μας. Αν ήμουν γιατρός θα το έκανα στην Ιατρική.

[Παν. Λ. Κουβαλάκης - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)]

Στον λόφο όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Καμίρου στην Ρόδο, πλησίον του ναού της Αθηνάς Καμιράδος, βρίσκεται αρχαιότατη δεξαμενή χωρητικότητας 600 περίπου κυβικών μέτρων. Η δεξαμενή αυτή, το κτίσιμο της οποίας χρονολογείται κατά προσέγγιση στο 900 π.Χ., είναι κατασκευασμένη από ένα υλικό σκληρό και αδιάβροχο, η παρουσία του οποίου προέτρεψε προ πολλών ετών τον επίτιμο διευθυντή του τ. Υπουργείου Δημοσίων Έργων κ. Ευστάθιο Ευσταθιάδη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους στην Ρόδο, να λάβει δείγματα του υλικού αυτού και να προχωρήσει σε χημική ανάλυσή τους. Όπως τελικά διεπίστωσε, πρόκειται για ένα μείγμα αδρανούς υλικού, το οποίο συνιστά έναν τύπο σκυροδέρματος (τσιμέντου), που ελάχιστα διαφέρει από το εν χρήσει σημερινό (τύπου πόρτλαντ). Ο κ. Ευσταθιάδης συνέγραψε και ειδική μονογραφία για το θέμα με πληθώρα ιστορικών, τεχνικών και χημικών πληροφοριών.

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Ευσταθιάδης στο περιοδικό "ΔΑΥΛΟΣ"

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα ήθελα να μας πείτε, κ. Ευσταθιάδη, εάν υφίστανται διαφορές μεταξύ του σκυροδέματος που ανακαλύψατε στην Κάμιρο και του σημερινού εν χρήσει μπετόν.
 

 Το τεμάχιο αυτό του σκυροδέματος από την δεξαμενή της Καμίρου απεκόπη για περαιτέρω μελέτη από τον κ. Ευστ. Ευσταθιάδη και φυλάσσεται έως σήμερα επιμελώς από τον ίδιο
(φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός)  
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ουσιαστικά δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Η τεχνολογία του σημερινού μπετόν, που χρησιμοποιείται στα οποιαδήποτε έργα, οικοδομές, λιμάνια, γέφυρες, αεροδρόμια κλπ, είναι ακριβώς ίδια με αυτήν του αρχαίου Ελληνικού μπετόν.

Μία μικρή ωστόσο αλλά αξιοπρόσεκτη και σημαντική υπέρ του αρχαίου Ελληνικού σκυροδέματος διαφορά είναι, ότι οι αρχαίοι πρόσεξαν να δώσουν στην τσιμεντένια μεμβράνη, που παρεμβάλλεται μεταξύ όλων των κόκκων της συνθέσεως του μπετόν, λίγο μεγαλύτερο πάχος απ’ ότι βλέπει κανείς στο σημερινό μπετόν.

Αυτό αποτελεί μία από τις αποδείξεις της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων μηχανικών.


ΕΡΩΤΗΣΗ : Εκτός απ΄ το συγκεκριμένο δείγμα της Καμίρου, ενδέχεται το σκυρόδεμα να ήταν γνωστό και εν χρήσει και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είχα παρακαλέσει το Υπουργείο Πολιτισμού να μου υποδείξει θέσεις κι άλλων αρχαίων κατασκευών, κυρίως δεξαμενών. Πράγματι μου είχε στείλει ένα πίνακα με υπάρχουσες δεξαμενές και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου. Η διατήρηση όμως της στεγανοποίησης των αυτών δεν ήταν τόσο καλή, όσο αυτή της προτύπου κατασκευής της Καμίρου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γνωρίζουμε, κ. Ευσταθιάδη ότι το τσιμέντο είναι εφεύρεση των τελευταίων εκατό ετών από τους Άγγλους. Πως συνέβαινε οι αρχαίοι Έλληνες να γνωρίζουν ένα πανομοιότυπο υλικό στην εποχή τους;

 Ιζηματική διάταξη των στοι- χείων του αρχαίου τσιμέντου της Κα- μίρου σε γυάλινο σωλήνα.
(φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός)  
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι τεχνικοί είχαν την σοφία, παράλληλα με όλες τις άλλες φιλοσοφικές τοποθετήσεις τους, να παρατηρήσουν ότι το χώμα της Σαντορίνης, που είχε βγει από το ηφαίστειο, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες, που το κάνουν να διαφέρει από όλα τα γνωστά ανά τον Ελλαδικό χώρο εδάφη.

Πειραματίστηκαν επάνω σ’ αυτό, αφού τους κίνησε την περιέργεια, και κατέληξαν όχι μόνο να το χρησιμοποιούν αναμιγνύοντάς το με ασβέστη, ο οποίος τους ήταν ήδη από παλαιότερα γνωστός, αλλά και να παράγουν μία “λάσπη”, η οποία άντεχε περισσότερο στο νερό και μπορούσε να πήξει μέσα σε αυτό, σε αντίθεση με άλλα κοιτάσματα από φυσική άμμο και ασβέστη. Αλλά εν συνεχεία, αφού επεξέτειναν τις μελέτες τους, διεπίστωσαν ότι το λεπτότατο υλικό της “Θηραϊκής γης”, που υφίσταται σε πολύ μικρό ποσοστό, ίσως κάτω του 20%, είναι και το πλέον ουσιώδες.

Γι’ αυτό το λόγο επενόησαν κάποια γνωστή μόνο σ’ αυτούς μέθοδο την οποία εφήρμοσαν σε εκτεταμένη κλίμακα για την παραγωγή των γεωδών χρωστικών υλών, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για την βαφή και ζωγραφική των αρχαίων Ελληνικών αγγείων. Κατασκεύαζαν έτσι αυτά τα απαράμιλλα έργα τέχνης, η αντοχή των οποίων ακόμα και μέσα στην θάλασσα με την πάροδο όχι μόνο των αιώνων αλλά και των χιλιετιών παραμένει αναλοίωτη.


ΕΡΩΤΗΣΗ : Είναι γνωστό ότι η παρασκευή τσιμέντου σήμερα προϋποθέτει την καύση των συστατικών σε καμίνους. Αυτό συνέβαινε και τότε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σε ότι αφορά την παραγωγή, η διαφορά με το σημερινό τσιμέντο είναι ότι σε όλη την υφήλιο παρασκευάζεται μέσα σε απλές καμίνους, στις οποίες προσθέτουν το μίγμα των πρώτων υλών, το οποίο ψήνεται εκεί, ενώ στην αρχαία Ελλάδα θεωρώ ότι χρησιμοποιούσαν διπλές καμίνους. Η μία εξ’ αυτών δεν ήταν άλλη από το ηφαίστειο, όπου στα έγκατα της γης ψηνόταν το φυσικό γεώδες υλικό, που κατόπιν χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη, για να παρασκευάσουν το τσιμέντο. Το δεύτερο καμίνι ήταν το τεχνητό, όπου έψηναν τον ασβεστόλιθο και έβγαζαν ασβέστη. Σε συνδυασμό τώρα της μεθόδου της “υδαταιώρησης” του επεξεργασμένου υλικού του ηφαιστείου, της αναμίξεως δηλαδή της Θηραϊκής γης με νερό και της αφαιρέσεως του νερού μετά από εικοσιτετράωρη καθίζηση, πετύχαιναν την λήψη του ανωτάτου στρώματος της στάθμης, που αποτελεί και το ένα συστατικό του τσιμέντου. Το δεύτερο συστατικό, όπως είπαμε, ήταν ο ασβέστης που ψηνόταν σε δεύτερο καμίνι. Τα δύο αυτά υλικά σε ορισμένη αναλογία μεταξύ τους και με την προσθήκη νερού δίνουν ένα κράμα, που έχει τις ίδιες χημικές ιδιότητες με το σημερινό τσιμέντο “Portland”. Επομένως η μόνη ουσιαστική διαφορά του αρχαίου τσιμέντου με το σημερινό τσιμέντο είναι, ότι το πρώτο παρήγετο με βάση την εμπνευσμένη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων τεχνικών.

[Μάριος Μαμανέας - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)]

«Με την αρχιτεκτονική δεν κάνεις επανάσταση, αλλά και η επανάσταση δεν αρκεί για να κάνεις αρχιτεκτονική. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από τις δύο». Με αυτή τη φράση ο διάσημος αρχιτέκτονας Λουίτζι Σνότζι ξεκαθάρισε τους «λογαριασμούς» του με το λαμπρό παρελθόν του, μένοντας ταυτόχρονα πιστός με τον μύθο που τον συνοδεύει πάνω από 30 χρόνια.


Επικαλέστηκε μια φράση του Στραβίνσκι, που θεωρούσε ότι «ο επαναστάτης κουβαλάει το χάος» και πήρε τις αποστάσεις του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο αρχιτέκτονας δεν μπορεί να αναζητεί το χάος, επομένως δεν είναι επαναστάτης αλλά κυνηγός της τάξης».

Η κουβέντα μας έγινε στα σκαλιά του πολιτιστικού κέντρου της Αγριάς Βόλου, σε ένα διάλειμμα του συνεδρίου με θέμα «Παράδοση και μοντερνισμός στην αρχιτεκτονική», που οργάνωσε με επιτυχία το Ιδρυμα Πορφυρογένη. Είναι η δεύτερη φορά που επισκέφθηκε τη χώρα μας και έτσι θεώρησε σκόπιμο να διευκρινίσει ότι δεν μπορεί να έχει τεκμηριωμένη γνώμη για τις ελληνικές πόλεις. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κάνει μια παρατήρηση: «Διαπίστωσα ότι όλα τα κτίρια έχουν μπαλκόνια, αλλά δεν είδα ανθρώπους να κάθονται σ' αυτά. Ισως να μην ήταν ο καιρός κατάληλλος, αλλά αν δεν χρησιμοποιούνται γιατί δεν τα καταργείτε. Θα ήταν ένα μέτρο που θα ομορφύνει τα κτίρια».

Η όλη παρουσία του στο συνέδριο, με σπιρτάδα και νεανικό τέμπο, αποτέλεσε σταθερό πόλο έλξης για το πυκνό ακροατήριο. Αλλωστε είχε φροντίσει ο ίδιος με την ομιλία του να δώσει τα ερεθίσματα. Ξεκίνησε με μια φράση: «Η αρχιτεκτονική είναι ένα κενό που καλούμαστε να ορίσουμε». Εξομολογήθηκε ότι έκανε λάθος και ζήτησε συγγνώμη, αλλά μετά από μια σειρά επιχειρήματα έφτασε να καταλήξει πάλι στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτή τη φορά όμως φρόντισε να γράψει τη φράση με κεφαλαία γράμματα, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.

Αρχιτέκτων και δάσκαλος

Γεννημένος πριν από 73 χρόνια στο Μεντρίσιο της Ελβετίας, με λαμπρές σπουδές στη Ζυρίχη, ο Λ. Σνότζι έχει διαγράψει μια ξεχωριστή πορεία ως αρχιτέκτονας αλλά και δάσκαλος. Μάλιστα είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις που οι φοιτητές επέβαλαν στις πανεπιστημιακές αρχές να τον αναγορεύσουν καθηγητή. Τιμημένος από τα πιο σημαντικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, ευτύχησε να συνδέσει το όνομά του με ένα επιτυχημένο αρχιτεκτονικό πείραμα, με άφθονες κοινωνικές αναφορές, κυρίως στις αρχές του Μάη του 1968. Μαζί με επιφανείς αρχιτέκτονες, πρωτοστάτησε στο περίφημο πείραμα του Τιτσίνο, της πόλης κοντά τα ιταλο-ελβετικά σύνορα που στις αρχές της δεκαετίας του '70 έφερε την επανάσταση στην αρχιτεκτονική και συνδέθηκε με μια νέα πρόταση προς την κοινωνία. Ο ίδιος δούλεψε αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά στην κοινότητα του Μόντε Καράσο, όπου μεθοδικά υλοποίησε μια πολεοδομική και αρχιτεκτονική πρόταση έξω από τα καθιερωμένα.

Τον ρωτήσαμε γι' αυτό το εγχείρημα και παρατήρησε χαμογελώντας: «Σε όλα μου τα έργα είχα πάντα κατά νου το διάλογο του κτιρίου που σχεδίαζα με το τοπίο. Ο περιβάλλων χώρος είναι ένα καθοριστικό μέρος της σύνθεσης». Η έννοια της πόλης δείχνει να τον απασχολεί ακόμα. «Πρέπει να οριοθετήσουμε τις πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Δεν μπορούν να αναπτύσσονται ασταμάτητα», μας είπε και αυθόρμητα σκεφτήκαμε ότι μια τέτοια άποψη θα συγκέντρωνε τα πυρά όλων σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ο μέσος πολίτης ζει με το όνειρο να δει το οικόπεδό του στο σχέδιο, ακόμη και αν βρίσκεται στη μέση τού πουθενά...

Ο Λουίτζι Σνότζι είναι εξίσου ονομαστός για την αρχιτεκτονική του. Τα κτίρια που έχει σχεδιάσει αποτελούν εδώ και χρόνια υποδείγματα για τους φοιτητές των πιο σημαντικών αρχιτεκτονικών σχολών. Διακρίνονται για την απλότητα και τη σαφήνεια της φόρμας τους, που για τους μελετητές του έργου του θεωρούνται «στοιχεία τα οποία προϋποθέτουν βαθιά σκέψη». Χαρακτηρίζονται από τη μαεστρία στη χρήση των υλικών. «Λατρεύω το μπετόν», μας εξομολογήθηκε και πρόσθεσε: «Δεν ξέρω γιατί είμαστε αντίθετοι με τη μονοτονία. Πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τη μονοτονία είναι η επανάληψη των ίδιων στοιχείων. Δημιουργείται ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα».

Σε παρατήρησή μας για την άνθηση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια η αρχιτεκτονική σε παγκόσμια κλίμακα κατάφερε και πάλι να μας ξαφνιάσει: «Οχι... Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η αρχιτεκτονική έχει κάνει βήματα μπροστά. Εκτιμώ μάλιστα ότι οι σημερινοί αρχιτέκτονες, βεβαίως και οι τοπικές αρχές, δεν είναι ικανοί να δώσουν μια απάντηση για την πόλη τού σήμερα. Για μένα αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ολες οι παρεμβάσεις που κάναμε στις πόλεις δεν ήταν επιτυχείς. Οι σύγχρονοι αρχιτέκτονες, αντί να ψάξουν να βρουν λύσεις για τις πόλεις, περιχαρακώνονται στα όρια του οικοπέδου και μέσα σ' αυτά επιδιώκουν να κάνουν το "μνημείο" τους. Αναζητούν τα στοιχεία που θα κάνουν το έργο τους να ξεχωρίσει. Σήμερα όμως δεν μπορούμε να κάνουμε μνημεία. Οι πόλεις έχουν ανάγκη από σύγχρονα, λειτουργικά κτίρια».

Αιρετικός

Του ζητήσαμε να σχολιάσει την άποψη σύμφωνα με την οποία για τη σημερινή εικόνα των πόλεων δεν ευθύνονται οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί, αλλά οι πολιτικοί που θεσπίζουν τους όρους δόμησης. Και πάλι μας εξέπληξε: «Είναι ένα τρικ, μια υπεκφυγή. Οι αρχιτέκτονες φταίνε και μάλιστα περισσότερο από τους πολιτικούς γιατί αυτοί στην ουσία υπαγορεύουν τους νόμους. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες».

Αιρετικός ήταν και στη θέση του για τη σχέση της αρχιτεκτονικής με την παράδοση και κυρίως με την ανακαίνιση κτιρίων στους ιστορικούς πυρήνες των πόλεων. «Τα παλιά κτίρια -υπογράμμισε- είναι ένα λαμπρό δείγμα της Ιστορίας, αλλά η ένταξή τους στις σημερινές απαιτήσεις του ανθρώπου παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες. Για να τα ανακαινίσουμε πρέπει να ανατρέξουμε στην Ιστορία και αυτό είναι το πρόβλημα. Αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως "μητέρα", ενώ θα έπρεπε να τη βλέπουμε ως "φίλο". Μόνον με τους φίλους μπορούμε να κάνουμε διάλογο. Αυτοί που επιχειρούν διάλογο με την Ιστορία αντιμετωπίζοντάς την ως "μητέρα" είναι ήδη νεκροί. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μόνον με την Ιστορία. Πιστεύω ότι δεν είναι εύκολο να ξανακατοικήσουμε στα παλιά σπίτια, αλλά αν το κάνουμε, τότε οι παρεμβάσεις μας θα γίνουν με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις. Θα προτιμούσα όμως να αφήσουμε τα παλιά σπίτια στους αρχιτέκτονες του παρελθόντος. Η ανακατασκευή τους είναι μια ακριβή υπόθεση και εγώ θα έλεγα ας αφήσουμε τα παλιά και ας φτιάξουμε τα καινούργια σπίτια. Αλλά να το κάνουμε σωστά».

Οι ισραηλινοί εποικισμοί στη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη είναι ξανά στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου αυτή την εποχή εξαιτίας της αποχώρησης των Ισραηλινών από τη Λωρίδα της Γάζας. Πέρα από τα ζητήματα της επικαιρότητας, το βιβλίο Α civilian occupation - μια συλλογή δοκιμίων δεκαέξι ισραηλινών διανοούμενων, κυρίως αρχιτεκτόνων και φωτογράφων - συνεισφέρει σε μια ουσιαστική θέαση του ζητήματος, εστιάζοντας στη χρήση της αρχιτεκτονικής και του πολεοδομικού σχεδιασμού ως εργαλείων της στρατηγικής για την αναδιοργάνωση, στο πλαίσιο της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης, μιας ολόκληρης γεωγραφικής περιοχής και την αναδιάταξη των πληθυσμών που κατοικούν εκεί. Σημειώνεται ότι το βιβλίο αυτό είναι η εξέλιξη του καταλόγου μιας έκθεσης που είχε αρχικά επιλεγεί από τον Ισραηλινό Σύλλογο Αρχιτεκτόνων (IAUA) προκειμένου να εκπροσωπήσει τη χώρα στο διεθνές Αρχιτεκτονικό Συνέδριο του Βερολίνου (2002). Σε μεταγενέστερη εξέλιξη, το ίδιο σώμα ακύρωσε αυτή την εκπροσώπηση. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η διχογνωμία που προκάλεσε το βιβλίο στην ισραηλινή αρχιτεκτονική κοινότητα καταδεικνύει ότι η ισραηλινή πνευματική ζωή κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζεται από μονολιθικότητα όσον αφορά αυτά τα ζητήματα.

Ενα από τα κύρια σημεία του βιβλίου αφορά την «πολεμική πολεοδομία». Συγκεκριμένα, όπως επισημαίνουν οι επιμελητές της έκδοσης Rafi Segal και Eyal Weizmann, οι εθνικές συγκρούσεις δεν χαρακτηρίζονται μόνο από τις εξελίξεις στο στρατιωτικό πεδίο. H ανέγερση κτιρίων και οικισμών στη βάση συγκεκριμένων πολεοδομικών στρατηγικών που δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της αγοράς ή με την οικονομική βιωσιμότητα μπορεί να είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα.

Παρά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της μοντερνικότητας από πλευράς σχεδιασμού και υλοποίησης των εποικισμών (είναι πολύ κατατοπιστική η συνέντευξη του ισραηλινού αρχιτέκτονα Thomas Leitersdorf με τίτλο «Αρχίζοντας μια πόλη από το μηδέν»), η «πολεμική πολεοδομία» συνδέεται σαφώς με πρακτικές περασμένων εποχών, όπως φαίνεται και στο δοκίμιο του Meron Benvenisti, πρώην αντιδημάρχου της Ιερουσαλήμ. Στην περίπτωση πάντως που τα ζητήματα τα οποία θίγει το βιβλίο Α civilian occupation θεωρηθούν σε συσχετισμό με κάποια διεθνή πολεοδομικά φαινόμενα - όπως προτείνει ο Sharon Rotbard - τότε προκύπτει μια απροσδόκητη ακραία εκδοχή για τις μελλοντικές οικιστικές εξελίξεις. «Οι εποικισμοί καταδεικνύουν το πώς μπορεί να καταλήξει η αρχιτεκτονική των θυλάκων ανά τον κόσμο, όταν μικρές κοινότητες ανθρώπων - τελειοποιώντας τις τεχνικές του διαχωρισμού, της απομόνωσης και του οπτικού ελέγχου - οχυρώνονται πίσω από τείχη που τους προστατεύουν από τη φτώχεια και τη βία του "Τρίτου Κόσμου"» γράφουν οι Segal και Weizmann αναφερόμενοι στους περιχαρακωμένους «θυλάκους ευμάρειας» στη μέση των παραγκουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, στις «φρουρούμενες κοινότητες» («gated communities»), αλλά και στους «ειδικούς αυτοκινητόδρομους» που συνδέουν περιοχές του «επάνω κόσμου» παρακάμπτοντας τα γκέτο των μαύρων στην Αμερική.

Σε μια εποχή όπου μεγάλο μέρος της όποιας δημόσιας συζήτησης για την αρχιτεκτονική ή το «κτίζειν» χαρακτηρίζεται από αμηχανία (η οποία κάποτε επιχειρείται να καλυφθεί με τη χρήση αποσπασματικών και μετέωρων θεωρητικών όρων, αντί μιας συνολικής συνεκτικής θεωρίας που να βρίσκεται σε επαφή με τη ζώσα πραγματικότητα) ή ρηχότητα (του τύπου «να ποιες είναι οι βίλες των επωνύμων!»), το βιβλίο Α civilian occupation, The politics of Israeli Architecture έρχεται «να ταράξει τα νερά» αποδεικνύοντας ότι η συζήτηση για την αρχιτεκτονική είναι λειψή όταν γίνεται «εν κενώ», χωρίς δηλαδή σύνδεση με το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο εφαρμογής της.

Στον αέρα 5.000 αιτήσεις για οικοδομικές άδειες


Της ΧΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ


Φακέλους με ελλιπή στοιχεία εντόπισαν οι πρώτες έρευνες που γίνονται στις Πολεοδομίες από τους ελεγκτές δημόσιας διοίκησης. Πρόκειται για τις αθρόες αιτήσεις για έκδοση οικοδομικών αδειών που υποβλήθηκαν εσπευσμένα από τον περασμένο Σεπτέμβριο ώς τις 25 Νοεμβρίου στα πολεοδομικά γραφεία από ιδιοκτήτες που έσπευσαν να επωφεληθούν και να χτίσουν σπίτι χωρίς να καταβάλουν ΦΠΑ.


Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, οι ελεγκτές δημόσιας διοίκησης, που με εντολή εισαγγελέα ερευνούν τα αρχεία των Πολεοδομιών για να εντοπίσουν ενδεχόμενες παρατυπίες, ζήτησαν να απορριφθούν πάνω από 5.000 φάκελοι που αφορούν μόνον την Αττική. Οι απορρίψεις θορύβησαν αρκετούς διευθυντές πολεοδομικών γραφείων, που χθες ζήτησαν τη βοήθεια του Τεχνικού Επιμελητηρίου.

Από τα στοιχεία που παρουσίασαν, σε σύσκεψη που έγινε το μεσημέρι υπό τον πρόεδρο του ΤΕΕ Γ. Αλαβάνο, προκύπτει ότι οι περισσότεροι φάκελοι προτείνεται να απορριφθούν γιατί δεν περιλαμβάνουν όλες τις μελέτες και κυρίως τις εγκρίσεις από δασαρχεία και την αρχαιολογία, που αφορούν άδειες σε εκτός σχεδίου περιοχές.

Εκδίκηση...

Στην ουσία πρόκειται για την -ακούσια- εκδίκηση της Βάσως Παπανδρέου! Ο κ. Σουφλιάς, έπειτα από τρεις αναβολές, θεσμοθέτησε τροπολογία με την οποία καταργούνται οι διατάξεις του νόμου 3226/2003 για την έκδοση οικοδομικών αδειών, που μεταξύ άλλων θεσπίζουν την κατάθεση των δικαιολογητικών τα οποία απαιτούνται για την έκδοση της οικοδομικής άδειας σε δύο φάσεις. Μάλιστα, είχε νομοθετήσει και το προβλεπόμενο προεδρικό διάταγμα. Ο σημερινός υπουργός ΠΕΧΩΔΕ επανέφερε το διάταγμα του 1993 που ορίζει ότι πρέπει να υποβάλλονται πλήρεις φάκελοι, με τις όλες τις μελέτες και τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Επομένως, πρέπει να απορριφθούν οι φάκελοι που δεν είναι πλήρεις.

Οι μηχανικοί που εκπονούν μελέτες για οικοδομικές άδειες υποστηρίζουν ότι κατ' έθιμο υποβάλλονται η αρχιτεκτονική μελέτη και το τοπογραφικό, ενώ μετά την κατ' αρχήν έγκριση προστίθενται οι στατική και οι άλλες μελέτες, καθώς και οι εγκρίσεις των υπηρεσιών (δασαρχεία κ.λπ.) που συνήθως εκδίδονται σε 3 έως 6 μήνες.

Το ΤΕΕ θα ζητήσει να ισχύσουν αυτές οι διευκολύνσεις και να θεωρηθούν πλήρεις οι φάκελοι που έχουν τουλάχιστον τις αρχιτεκτονικές μελέτες. Εξετάζει μάλιστα το ενδεχόμενο να ισχύσει το διάταγμα της Βάσως Παπανδρέου, παρ' όλο που αυτό δεν μπορεί να γίνει αφού καταργήθηκε ο νόμος, τον οποίο -τι ειρωνεία- είχε πολεμήσει το ΤΕΕ, που επέβαλε και την τελική του ακύρωση. Ο κ. Αλαβάνος μόλις πρόσφατα κάλεσε τους ενδιαφερόμενους να μη σπεύδουν στις Πολεοδομίες και τους μεσίτες, αφού ήδη οι τιμές των ακινήτων έχουν αυξηθεί κατά 30%, ενώ ο ΦΠΑ θα είναι 19%.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2005

βαλαμε φωτια στα φρενα

Παράθεση από: "kuria"

Παράθεση από: "matesalato"

Παράθεση από: "Nikos28"Κάποιες φορές το σκέφτομαι κι εγώ ότι η πρώτη αγάπη είναι και παντοτεινή.
Αλλά αυτό είναι μια απλή σκέψη που έρχεται και φέυγει σα φάντασμα, χωρίς ν' αφήσει ίχνη πίσω της...
Αν πιστέψω πραγματικά κάτι τέτοιο, κακό του κεφη πρώτη αγάπη είναι και παντοτεινή.
αλιού μου!

matesalato καλο μου... επιμενω πως ο τροπος γραφης... ακομα και αντιγραφης σου (quote) ειναι για μενα μια μεγαλη προκληση... πως τα καταφερνεις ομορφια μου και τα μπουρδουκλωνεις... εισαι υπεροχος και δεν το αναφερω ειρωνικα...
φιλακιααααααααααααα

 :roll:  :oops:

Βορειοδυτικά της Νέας Γουινέας βρίσκεται το νησί Apraphul. Εκεί βρέθηκε μία διάταξη με σχοινιά και τροχαλίες που δεν έδειχνε να εξυπηρετούσε τίποτε προφανές. Μετά από προσεκτικότερη ανάλυση αποδείχτηκε ότι αποτελούσε τμήμα του αρχαιότερου γνωστού ψηφιακού υπολογιστή. Η κατασκευή χρονολογείται γύρω στο 850 μ.Χ.

Οι κάτοικοι του Apraphul ήταν ικανοί θαλασσοπόροι με καλοκατασκευασμένα σκάφη. Φαίνεται ότι για κάποιο λόγο χρησιμοποιούσαν δυαδικό σύστημα αρίθμησης όμοιο με αυτό των σημερινών υπολογιστών!

Στην κατασκευή που βρέθηκε χρησιμοποιούταν κουτιά με οπές απ' τις οποίες έβγαιναν σκοινιά που ανάλογα με το μήκος τους δίνανε ένδειξη 0 ή 1. Με τρία κουτιά και τα μήκη σκοινιών τους μπορούσαν να εκφράσουν τα πρώτα 8 ψηφία του δεκαδικού μας συστήματος.

δυαδικό
 000
 001
 010
 011
 100
 101
 110
 111
 
δεκαδικό
 0
 1
 2
 3
 4
 5
 6
 7
 

Xρησιμοποιώντας 10 κουτιά θα μπορούσαν να εκφραστούν 1024 αριθμοί.
Στην συνέχεια φυσικά το επόμενο λογικό βήμα ήταν κουτιά που λειτουργούσαν σαν πύλες συγκεκριμένων λειτουργιών, όπως πύλες τύπου AND, OR, και αναστροφείς. Πολυπλέκτες και flip flop σαν μνήμες κατασκευαζόταν με συνδυασμούς των απλούστερων πυλών.

Βρέθηκαν σε κάποια περιοχή σειρές των 8 κουτιών από κουτάκια flip flop. Δηλαδή μνήμη 8 bit! Μετά από αυτά υπήρχαν πύλες AND και OR σε λειτουργία καταχωρητών! Πιστεύεται ότι αυτός ο υπολογιστής είχε την δυνατότητα προγραμματισμού σε επίπεδο bit και byte βέβαια. Για να κινηθεί η τεράστια αυτή δέσμη σκοινιών με ακρίβεια, χρησιμοποιούταν εντατήρες για να τα κρατάνε τεντωμένα και ελέφαντες για να τα κινούν! Στην περιοχή βρέθηκαν αρκετά κόκαλα ελεφάντων που το πιστοποιούν.

Ποιος κατασκεύασε αυτόν τον ψηφιακό υπολογιστή και τι υπολόγιζε παραμένει μυστήριο, ειδικά γι' αυτή την περιοχή του πλανήτη που δεν μας συνήθισε σε παρόμοιες εκπλήξεις, τουλάχιστον μέσα στην ιστορία όπως προς το παρόν την ξέρουμε.

Επικεφαλής της αρχαιολογικής έρευνας ήταν ο Robert L. Ripley του Charles Fort College της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος με την βοήθεια της επιστημονικής του ομάδας ανακατασκεύασε μεγάλο μέρος αυτού του πρωτότυπου υπολογιστή. Μπορείτε να δείτε την ανακατασκευή αυτή στο Tropical Museum of Marine Antiquities κοντά στην Σουμάτρα.

Η παραπάνω ιστορία δημοσιεύτηκε στο Scientific American τον Απρίλιο του 1988 τεύχος 258 σελ.118-121, σαν πρωταπριλιάτικο αστείο (Apraphul - April fool) και σαν ευκαιρία για επίδειξη με μηχανικές αναλογίες της λογικής boole για υπoλογισμούς στο δυαδικό σύστημα. Παρ' όλα αυτά κατάφερε να ενσωματωθεί σε αρκετά σοβαρά έντυπα που αναφέρονται στην ιστορία των υπολογιστών!
πηγή: Αρχαία Τεχνολογία

Ποιος είπε ότι τα ρομπότ, οι αυτόματες πόρτες και η ατμομηχανή είναι τεχνολογικά επιτεύγματα της δεύτερης χιλιετίας; Ε, λοιπόν, όχι! Τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια φαίνεται να αποδεικνύουν αυτό που εδώ και αρκετές δεκαετίες ήταν κοινό μυστικό μεταξύ των ερευνητών: στην αρχαία Ελλάδα, κυρίως ο Ήφαιστος και ο Δαίδαλος ανέπτυξαν τεχνικές που θα τις ζήλευαν πολλοί εφευρέτες της εποχής εκείνης, αλλά και σήμερα.  

Παρακάτω μπορείτε να δείτε διάφορες χρήσιμες εφαρμογές:

 

Τάλως

Ένα από τα πιο γνωστά αρχαία ρομπότ στην Ελλάδα ήταν ο διάσημος Τάλως (στην αρχαία Κρητική διάλεκτο σημαίνει και ήλιος). Κατασκευάστηκε από τον θεό Ήφαιστο, ο οποίος ήθελε να στείλει την εφεύρεσή του ως δώρο στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο Τάλως ήταν τεράστιος ανθρωπόμορφος και χάλκινος. Προστάτευε την Κρήτη από τους εχθρούς της και επέβλεπε την εφαρμογή των νόμων. Μπορούσε να κινείται πολύ γρήγορα και ήταν σε θέση να κάνει σε μία μέρα τρεις φορές τον γύρο της Κρήτης (μέση ταχύτητα 250 km/h!). Είχε την δύναμη να εκσφενδονίζει τεράστιους βράχους εναντίων των αντιπάλων του ή να τους καίει με την καυτή αναπνοή του! Με αυτόν τον τρόπο απωθούσε τα εχθρικά πλοία προστατεύοντας την Κρήτη.
Όπως λέει ο μύθος, όταν οι Αργοναύτες επέστρεφαν απ' την Κολχίδα, με την δύναμη της μάγισσας Μήδειας κατάφεραν να καταστρέψουν τον Τάλω. Η Μήδεια κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στον Τάλω και τραυματίστηκε άσχημα στο πόδι του. Το αίμα έφυγε απ' την μία και μόνη φλέβα του σαν λιωμένο μέταλλο! Μία άλλη εκδοχή της ίδιας ιστορίας αναφέρει ότι ο Ποίας (πατέρας του Φιλοκτήτη) τόξευσε ένα βέλος στην φτέρνα του ρομπότ, μία βίδα πετάχτηκε και ο Ιχώρ, το αίμα των Θεών, έρευσε έξω απ' το μεταλλικό σώμα! Αρκετά νομίσματα στα οποία εικονίζεται ο Τάλως βρέθηκαν στην πόλη της Φαιστού.

   

Αυτόματες πόρτες  

 Η τεχνολογία της αρχαιότητας τέθηκε φυσικά και στην υπηρεσία της θρησκείας! Όταν κάποιος πιστός έκανε μία προσφορά σε κάποιον Θεό, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κι αν ήταν, ο Θεός έπρεπε να τον ευχαριστήσει! Διαφορετικά, ίσως κάποιος άλλος Θεός κέρδιζε τις προτιμήσεις του πιστού... Με την βοήθεια της τότε τεχνολογίας, λοιπόν, κάποιες πόρτες άνοιγαν αυτόματα ταυτόχρονα με το άναμμα της φωτιάς στον βωμό
και κάποιες φορές κάποια αγάλματα άρχιζαν να κινούνται!
Ο Ήρωνας και ο Κτησίβιος λέγεται ότι είχαν φτιάξει συσκευές που μόλις άναβαν οι βωμοί του ναού μία πέτρινη σάλπιγγα ηχούσε αυτόματα προσκαλώντας τους πιστούς. Επίσης αυτόματα έπεφτε μέσα στο ναό μία λεπτή βροχή αρωματισμένου νερού, διάφορα μεταλλικά πουλιά άνοιγαν το ράμφος τους και κελαηδούσαν, κάποια αγάλματα κινούνταν ή και πετούσαν! Λέγεται επίσης ότι έλεγχαν αποτελεσματικά τον φωτισμό μέσα κι έξω απ' το ναό προκαλώντας ακόμη και τεχνητή ομίχλη.

 

Ατμοστρόβιλος του Ήρωνα

Ο Ήρων από την Αλεξάνδρεια ήταν Έλληνας μαθηματικός, μηχανικός και εφευρέτης που έζησε τον πρώτο αιώνα π.Χ. Αρχικά εργάστηκε σαν υποδηματοποιός αλλά η Αλεξάνδρεια εκείνης της εποχής με την συστηματική τεχνολογική παράδοση τον κέντρισε να ασχοληθεί με κάτι αρκετά εντυπωσιακότερο. Είναι γνωστός περισσότερο σαν μηχανικός με υδραυλικές κατασκευές, απλές μηχανές αλλά και αυτοματισμούς αλλά ήταν επίσης και σπουδαίος μαθηματικός. Υπήρξε διευθυντής της περίφημης Ανώτατης Τεχνικής Σχολής της Αλεξάνδρειας (κάτι σαν το πρώτο πολυτεχνείο).
Η πρώτη ατμομηχανή επίσης ανακαλύφθηκε απ' τον Ήρωνα. Αποτελούταν από ένα κλειστό δοχείο που όταν το νερό που είχε τοποθετηθεί μέσα του άρχιζε να βράζει, ο ατμός κατευθυνόταν με σωλήνες στο πάνω μέρος σε μία σφαίρα με δύο αντιδιαμετρικές εφαπτομενικά εξόδους. Η ταχύτητα εξόδου του ατμού συνδυασμένη με την κατάλληλη άρμοση της σφαίρας την έκαναν να περιστρέφεται με ταχύτητα ανάλογη του βρασμού του νερού. Η παραγόμενη κυκλική κίνηση από την ατμομηχανή του Ήρωνα θα μπορούσε να δώσει κίνηση σε αρκετές μηχανές της εποχής, όπως ο τόρνος.. Δεν έχουμε όμως αρκετά στοιχεία για κάτι τέτοιο.
Αλλη ενδιαφέρουσα κατασκευή του Ήρωνα ήταν η ανεμογεννήτρια. Χρησιμοποίησε την δύναμη του ανέμου μιας φτερωτής και μετέτρεψε την κυκλική κίνηση σε παλινδρομική για να κινήσει αεραντλία που θα τροφοδοτούσε μια ύδραυλιν.

   

Πιεστήριο λαδιού  

 Υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα (όπως υπάρχουν σε ευρεία χρήση και μέχρι σήμερα) πιεστήρια που με την δύναμη που εφαρμόζεται σε έναν κοχλία καταφέρνουν να συμπιέζουν οτιδήποτε χρειαστεί. Η δύναμη όμως που απαιτείται για την λειτουργία τους είναι συνήθως μεγάλη κάνοντας ιδιαίτερα κουραστική την χρήση τους.
Ο Ήρωνας λοιπόν κατανοώντας καλύτερα απ' τους υπόλοιπους την μηχανική των υγρών κατάφερε και έφτιαξε μερικές συσκευές ώστε να βγαίνει ευκολότερα το λάδι απ' τις ελιές με την βοήθεια υδραυλικής πρέσας. Αυτός ο τύπος πιεστηρίου αν και είναι δυσκολότερος κατασκευαστικά, μιας και απαιτεί σοβαρή κατασκευαστική ακρίβεια, δίνει πολύ καλύτερα αποτελέσματα μιας και ο πολλαπλασιασμός δυνάμεως που πετυχαίνει είναι εντυπωσιακός σε σχέση με το απλό μηχανικό πιεστήριο.
Ο ίδιος βασικός τρόπος συμπίεσης χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα στα περισσότερα πιεστήρια λαδιού, τυπογραφεία, ανυψωτικά μηχανήματα κλπ. Ο Κτησίβιος έφτιαξε επίσης κάποιο παρόμοιο πιεστήριο που δούλευε με αντλία κενού! Φυσικά η στεγανοποίηση που απαιτούσε η κατασκευή ήταν ακόμα καλύτερη από το υδραυλικό πιεστήριο.

 

Αντλία νερού

Ο Κτησίβιος έζησε τον 2ο  π.Χ. αιώνα στην Αλεξάνδρεια. Ήταν γιος κουρέα, αλλά ευτυχώς το ευνοϊκό για τις επιστήμες περιβάλλον της Αλεξάνδρειας του επέτρεψε να αφήσει σύντομα το κουρείο και να ασχοληθεί με εφευρέσεις. Σε αρχαία κείμενα περιγράφεται ως «ιδιοφυής μηχανικός» που οι επινοήσεις του επηρέασαν  την ερευνητές της εποχής.

 

Ύδραυλις

 Ο Κτησίβιος εκτός των άλλων ασχολήθηκε και με την μουσική κατασκευάζοντας το πρώτο πληκτροφόρο όργανο. Η ύδραυλις ήταν ένα μουσικό όργανο που λειτουργούσε με πίεση που του παρείχαν αντλία αέρα και υδραυλικός μηχανισμός και οδηγούσε κατ'
επιλογή των πλήκτρων ισάριθμους μεταλλικούς αυλούς. Ένας έξυπνα σχεδιασμένος και κατασκευασμένος μηχανισμός επέτρεπε σε μία αεραντλία να αποθηκεύει τον συμπιεσμένο αέρα σε μια δεξαμενή και με την βοήθεια υδραυλικού συστήματος να τον στέλνει με διαρκώς σταθερή πίεση για την λειτουργία του οργάνου. Έτσι κάθε πλήκτρο μπορούσε πάντα να στέλνει σε κάθε αυλό σταθερή πίεση αέρα. Ήταν ένα πληκτροφόρο μουσικό όργανο που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί πρόδρομος του σημερινού αρμόνιου.
Αν και κατασκευαστής της θεωρείται ο Κτησίβιος, άλλοι αποδίδουν την εφεύρεσή της στον Ήρωνα και την εξέλιξή της στον Κτησίβιο. Κοντά στο Δίον στην Πιερία το 1992 βρέθηκε τμήμα υδραύλεως του 1ου αιώνα π.Χ. Με βάση την περιγραφή του Ήρωνα και του Βιτρούβιου και το κομμάτι που βρέθηκε έγινε δυνατή η ανακατασκευή της από τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμάλη.Η ύδραυλις χρησιμοποιούταν μέχρι τον 9ο τουλάχιστον αιώνα από βυζαντινούς αυτοκράτορες. Από πολλούς ερευνητές θεωρείται ότι το εκκλησιαστικό όργανο βασίστηκε πάνω στο σχέδιο της υδραύλεως.

 

Αντλίες αέρος

Οι αντλίες αυτές του Κτησίβιου χρησιμοποιήθηκαν και σε άλλες του κατασκευές από μεταγενέστερους κατασκευαστές. Μπορούν να αντλήσουν τόσο νερό όσο και αέρα ανάλογα με τον βαθμό στεγανότητας που επιτεύχθηκε στην κατασκευή. Σε πολλές
εφαρμογές χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, λόγω απλότητας της κατασκευής αλλά και αξιοπιστίας. Οι εμβολοφόροι κινητήρες εσωτερικής καύσης που χρησιμοποιούνται σήμερα σε εκατομμύρια αυτοκίνητα και άλλες εφαρμογές θεωρούνται μια έξυπνη μετατροπή αυτού του τύπου αντλίας!

 
πηγή: Αρχαία Τεχνολογία

Μία ομάδα εξερευνητών, ανακάλυψαν απομεινάρια ενός μεγάλου καταυλισμού, ο οποίος θεωρούν ότι ανήκει στους Ίνκας, και χρονολογείται μάλιστα την περίοδο που ο πολιτισμός τους βρισκόταν σε ακμή. Τα απομεινάρια περιλαμβάνουν τάφους και διάφορες κατασκευασμένες πλατφόρμες, που συνηγορούν υπέρ της άποψης, ότι η περιοχή ήταν αρκετά σημαντική, καθώς θα πρέπει να γίνονταν στον χώρο, ενταφιασμοί και ιεροτελεστίες. Η ανακάλυψη έγινε σε μία κορυφή των Άνδεων, στο νοτιοανατολικό Περού, ενώ βρέθηκαν και τα στοιχεία που φανερώνουν τις προσπάθειες για δημιουργία μίας πόλης σε εκείνο το σημείο.

''Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς δημιουργήθηκε, αφού δεν διαθέτουμε ικανοποιητικά στοιχεία, από την ριαδιοχρονολόγηση. Εάν όμως όντως πρόκειται για κατασκευή των Ίνκας, τότε ενισχύονται θεωρίες σχετικά με την επέκτασή τους, αφού δεν θα έπρεπε να εμφανίζονται τόσο νωρίς σε αυτή την περιοχή'', υποστηρίζει ο Peter Frost, αρχηγός και χορηγός της αποστολής. Ο Frost είναι αυτός που είχε δει τα υπολείμματα, για πρώτη φορά, περίπου το 1999, για να επιστρέψει το 2001 με μία ομάδα Αρχαιολόγων, ώστε να χαρτογραφήσουν και να εξερευνήσουν περαιτέρω την περιοχή.

Οι ενδείξεις που συνηγορούν υπέρ της παρουσίας των Ίνκας σε αυτή την περιοχή είναι:

ένας καλοδιατηρημένος τοίχος, στον οποίο αναγνωρίζεται η τεχνοτροπία των Ίνκας

γεωργικά πεζούλια

μία σιταποθήκη

νεκροταφεία και νεκρικοί πύργοι

περιοχές για συγκέντρωση ζώων (μαντριά)

ένα συγκρότημα κτιρίων που περιβάλλουν κάποιον προαύλιο χώρο

στην περιοχή Cerro Victoria, βρέθηκαν, απομεινάρια από, περισσότερα των 100, κυκλικών κτιρίων με αρκετά μεγάλο ύψος

Η περιοχή στην οποία βρέθηκε ο νέος καταυλισμός, βρίσκεται στο Νότιο τμήμα μιας αραιοκατοικημένης περιοχής, γνωστής και ως Vilcabamba, περίπου 35 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Machu Picchu, μιας αρχαίας ακρόπολης, που αποτελεί το πιο σημαντικό σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό των Ίνκας. Μια άλλη σημαντική περιοχή, η Choqequirau, βρίσκεται πολύ κοντά. Η πόλη Vilcabamba, είναι γνωστό, πως αποτέλεσε το τελευταίο φυλάκιο των Ίνκας, στην προσπάθειά τους να αποκρούσουν τους κατακτητές Ισπανούς, όταν οι τελευταίοι έφτασαν εκεί τον 16ο αιώνα, προς αναζήτηση χρυσού.

Ο βασικός Αρχαιολόγος της μελέτης, Alfredo Valencia Zegarra, που μελέτησε τα απομεινάρια στην Cerro Victoria τον περασμένο Ιούνιο, λέει πως ''η γύρω περιοχή έχει πολλές τοποθεσίες, ιστορικού ενδιαφέροντος, που δεν έχουν εξερευνηθεί ποτέ''. O Frost, συμπληρώνει: ''η περιοχή ήταν δύσκολο να εξερευνηθεί γιατί βρίσκεται αρκετά μακριά, αλλά επιπλέον γιατί υπάρχει πυκνή δασική έκταση. Η συγκεκριμένη περιοχή επιλέχτηκε από τους κατοίκους της γιατί: περιέχει πλούσια κοιτάσματα ασημιού και επιπλέον, βρίσκεται σε πανοραμική θέση και μπορούσαν να παρατηρούν χιονισμένες βουνοκορφές της κεντρικής Vilcabamba, μερικές σε 5.486 μέτρα ύψος.''

Η σχεδίαση της αποστολής στην περιοχή, διήρκεσε δύο χρόνια, επειδή υπήρχαν δυσκολίες πρόσβασης. Όταν η ομάδα έφθασε εκεί, τον Ιούνιο του 2001, βρήκαν δύο οικογένειες ιθαγενών, ανάμεσα στα χαλάσματα, οι οποίες χρησιμοποιούσαν μερικά από τα κτίρια που κάποτε ζούσαν οι αρχαίοι πρόγονοί τους. Η ομάδα προγραμματίζει να επιστρέψει κατά τη διάρκεια του έτους, για να συνεχίσει την εξερεύνηση, χαρτογράφηση, και τις ανασκαφές, αφού ήδη έχουν παρατηρηθεί σημάδια λεηλασίας.

Πώς πήρε το όνομα της; Μονεμβάσια ή Μονοβάσια, Μονεμβασία στο επισημότερό του, Μονεμβασιά στο ποιητικότερό του, Μονεμπασιά, Μαλβουαζί κατά τους φράγκους, Μαλμζύ κατά τους άγγλους.. Κι όλα αυτά από τις δυο λεξούλες "μόνη έμβασης" ή "μόνη εμβασία", αφού το κάστρο της διέθετε από παλιά ένα και μόνο σημείο εισόδου.

Απότομα βράχια την προστάτευαν από όλες τις πλευρές και μόνο από το μέρος που συνδέεται με την απέναντι στεριά μπορούσε κανείς να πλησιάσει. Εδώ οι πρώτοι οικιστές έφτιαξαν μια ξύλινη κινητή γέφυρα. Περνούσαν μέσα, η γέφυρα σηκωνόταν και το κάστρο γινόταν νησί απροσπέλαστο, κλείνοντας έτσι έξω τον εχθρό. Πολύ γρήγορα το φυσικό αυτό οχυρό ενισχύθηκε με τείχη. Ακόμα και σήμερα φτάνοντας μπροστά στο μεγαλόπρεπο θέμα της πύλης του κάστρου, πρέπει κανείς να αφήσει το τροχοφόρο του απ'έξω και να θυμηθεί για λίγο πως έχει πόδια. Όλα τα οχήματα χωρίς καμία εξαίρεση, από φορτηγά μέχρι μοτοσικλέτες θα σταματήσουν σε αυτό το σημείο. Ακόμα και η μεταφορά υλικών γίνεται με ζώα. Η στενότητα της πύλης και η ρυμοτομία της παλιάς πόλης είναι αυτά που αναχαιτίζουν την επέλαση αυτοκινήτων στο "οχυρό".

 

Το στίγμα της στο ελλαδικό χώρο.

Η θάλασσα που απλώνεται μέχρι τον ορίζοντα γύρο από την Παλιά Πόλη είναι το Μυρτώο Πέλαγος. Μια νοητή γραμμή κατευθείαν ανατολικά, μας βγάζει στην Μύλο των Κυκλάδων. Η βουνοσειρά στα δεξιά διακρίνεται μέχρι το ακρωτήριο Καμήλα. Νοτιότερα τα βουνά καταλήγουν στον Κάβο-Μαλιά. Ο Πειραιάς βρίσκεται 84 μίλια βορειοανατολικά. Ο παραδοσιακός τρόπος για να ταξιδέψει κανείς στην Μονεμβάσια ήταν το πλοίο. Σήμερα εξακολουθεί αν υπάρχει αυτή η ευκολία από τον Πειραιά δύο φορές την εβδομάδα. Το φέρυ-μποτ καλύπτει την απόσταση σε πέντε με έξι ώρες. Ο σύγχρονος ταξιδιώτης έχει στην διάθεσή του και τα ιπτάμενα δελφίνια. Το καλοκαίρι δρομολογούνται καθημερινά και ξεκινούν από την μαρίνα Ζέας. Αν πάλι προτιμάτε την στεριά, η οδική απόσταση των 320 χλμ. Από Αθήνα καλύπτεται με ΙΧ σε τεσσεράμισι ώρες κατά μέσον όρο. Η διαδρομή που θα ακολουθήσετε είναι αυτή της Εθνικής Οδού Αθήνας- Κορίνθου και Κορίνθου-Τρίπολης, περνώντας μέσα από την σήραγγα του Αρτεμισίου. Μεταξύ Τρίπολης και Σπάρτης (58 χλμ) η όμορφη ορεινή διαδρομή έχει αρκετές στροφές, μα και ευκαιρίες να σταματήσετε για φαγητό και να απολαύσετε το τοπίο. Στο κομμάτι Σπάρτη-Μονεμβάσια (94χλμ) θα συναντήσετε και πάλι στροφές σε αρκετά σημεία, μολονότι γίνονται βελτιώσεις, διαπλατύνσεις και νέες χαράξεις.

 
Πού θα μείνετε.
Τι θα λέγατε να περάσετε την νύχτα σας στην ησυχία του κάστρου, κλεισμένοι μέσα στα τείχη και κυκλωμένοι από το πέλαγος; Χωρίς αυτοκίνητα, μαρσαρίσματα να σας τριβελίζουν τα αυτιά... Οι ενοικιαζόμενοι χώροι διαθέτουν τις σύγχρονες ανέσεις, ενώ διατηρούν την παλιά τους αρχιτεκτονική και εσωτερικά έχουν μια παραδοσιακή διακόσμηση. Σίγουρα θα ζήσετε μια πρωτόγνωρη εμπειρία αν καταλύσετε σε έναν από τους ξενώνες του "Μαλβάζια", στο "Βυζαντινό", στα αναστηλωμένα από τον ΕΟΤ "Κελιά" της Χρυσαφίτισσας, ή στη "Θεοφανώ"..όπου και αν διαλέξετε να μείνετε θα συναντήσετε κάτι το ιδιαίτερο. Αν πάλι είστε από αυτούς που η ιδέα να διανυκτερεύσουν μέσα στο κάστρο σας ξυπνάει φόβους, τότε υπάρχουν άλλες λύσεις. Η Γέφυρα είναι γεμάτη ξενοδοχεία, νοικιαζόμενα δωμάτια και διαμερίσματα για κάθε γούστο και βαλάντιο.. Κεντρικά, τα νεόκτιστα "Φιλοξενία" στην παραλία και "Λουλούδι της Μονεμβασιάς" στο δημόσιο δρόμο, συνυπάρχουν με το ανακαινισμένο "Μινώα" στην πλατεία και το λιτό "Ακρογιάλι". Στις παρυφές της πόλης, αλλά πάντα σε απόσταση ευχάριστου περιπάτου ξεχωρίζουν η "Βίλλα Μπέλεσης" τα πολυτελή διαμερίσματα "Βενετία", η αναπαλαιωμένη "Οικία Ανδρεσάκη" και άλλα πολλά. Η αστυνομία και τα δύο γραφεία τουρισμού θα σας βοηθήσουν και αυτά να βρείτε κατάλυμα τις μέρες της μεγάλης κίνησης.

Η Μονεμβάσια είναι ένα από το ομορφότερα μέρη στην Ελλάδα και όλοι ξέρουμε πως η Ελλάδα έχει πολλά. Κανένας "οδηγός" δεν πρόκειται να σας την δείξει. Εσείς απλά χρειάζεται να ακολουθήσετε τα βήματα σας. Η Μονεμβάσια σε αφήνει να νιώσεις μόνος σου την μαγεία της, δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει... Άγρια και ζεστή ομορφιά που σε δέχεται πάντα σαν ταξιδιώτη και σε αποχαιρετά σαν πειρατή. Αρκεί μόνο να αφεθείς στην δυνατή ατμόσφαιρά της και να δεχτείς ευχάριστα όλη αυτήν την ενέργεια που έχει να σου προσφέρει..

Παράθεση από: "Nikos28"Κάποιες φορές το σκέφτομαι κι εγώ ότι η πρώτη αγάπη είναι και παντοτεινή.
Αλλά αυτό είναι μια απλή σκέψη που έρχεται και φέυγει σα φάντασμα, χωρίς ν' αφήσει ίχνη πίσω της...
Αν πιστέψω πραγματικά κάτι τέτοιο, κακό του κεφη πρώτη αγάπη είναι και παντοτεινή.
αλιού μου!

ΟΙ Παλιες Αγάπες πάνε στον Παράδεισο :cry:

Πού αρχίζει το όνειρο και πού τελειώνει η πραγματικότητα; Είναι δυνατόν ο φόβος να είναι τέτοιος ώστε να αδειάζει η ψυχή; Γιατί μια κοινωνία επιμένει στα ίδια λάθη και ενδίδει στις ίδιες αδυναμίες; Μπορεί να λυτρωθεί από τις αμαρτίες της;

Γαμπροί της καλής κοινωνίας, αιθέρια πλάσματα γεμάτα μυστήριο και θηλυκότητα, γοητευτικοί εραστές, κορίτσια με παρελθόν και κορίτσια "καθωσπρέπει", αμετανόητοι εργένηδες και αθεράπευτοι μπον βιβέρ κάνουν βόλτες στις ανθισμένες γειτονιές της Αθήνας. Πίνουν βερμούτ και φλερτάρουν στα πάρτι. Διασκεδάζουν σε νάιτ κλάμπ

Τα άδεια ξενοδοχεία έχουν τους δικούς τους τακτικούς πελάτες. Λίγους αλλά τακτικούς. Είναι εκείνοι που φτιάχνουν τις βαλίτσες τους, όταν άλλοι αγοράζουν σάκες και χάρακες. Εκείνοι που κλειδώνουν το σπίτι πίσω τους, όταν οι άλλοι το τακτοποιούν. Είναι κι εκείνοι που δεν έχουν βαλίτσες, ούτε και σπίτι, είναι φυγάδες κάθε λογής. Είναι βέβαια και οι συγγραφείς που τους καταδιώκουν. Αυτοί τους κατασκοπεύουν διακριτικά στην άδεια σάλα του πρωινού και μετρούν τα βήματά τους στους έρημους διαδρόμους των ορόφων.