Ερωτική Πρόβα στο Θάνατο... [Αφιέρωμα στον Δ. Λάγιο]

[pixie]

'' Όσο και να διαβάζω, όσο και αν ψάχνομαι,
δεν έχω βρει ακόμα το δρόμο μου,
δεν έχω καλά καλά γνωρίσει τον εαυτό μου,
δεν έχω μεγαλώσει μέσα μου...''


Σαν σήμερα γιόρταζες... Σου οφείλω πολλά, Δημήτρη...
'Ανθρωποι σαν εσένα, όταν έχεις την τύχη να τους συναντήσεις, σου αλλάζουν τη ζωή!
Για πάντα...


 
 

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω..... ξημερώνει.....


 Δημήτρης Λάγιος

[pixie]

H φωνή της Υακίνθης είναι από πηλό
έτοιμο να φτερουγίσει το γαρυφαλλάκι
πάρε με χρυσέ άνεμέ μου σε παρακαλώ
φύσα σαν φυλλάκι

Όταν λέει η Υακίνθη σ' αγαπώ πολύ
πέφτουν οι παλιοί σοβάδες του φτωχού μου κόσμου
κι από τα γυμνά ντουβάρια μπαίνει η ανατολή
να ντυθεί το φως μου

Όταν παίζει η Υακίνθη με τα βότσαλα
πράσινη στα δυο της χέρια λάμπει η Μυτιλήνη
χίλια τα αινίγματά μου χίλια και θολά
κι όλα μου τα λύνει.

*


"Το θάνατο δεν τον φοβάμαι.
Ο χρόνος είναι ο εχθρός μου..."
Δ. Λ.



- Θέλω να δω την Υακίνθη 20 χρονών. Πόσο το θέλω!

- Έχω το δικαίωμα να τη δω, κι αν δεν το 'χω θα το πάρω!

- Δυο κοριτσάκια στο σπίτι μας μόνα; Όχι! Ποτέ!

- Δεν είναι δυνατόν να τα αφήσω!

Πρέπει να υπερβώ τα πάντα!

Κι αν φταίω για όλα,

πρέπει να πληρώσω, ναι, αλλά όχι με το φευγιό.

- Νομίζω ότι αρκετά πλήρωσα

μέσα στο θυελλώδη

και πανάσκημο αυτό χρόνο!!!!

- Άλλα, κι άλλα τόσα μπορώ ν' αντέξω,

φτάνει να μη φύγω.

- ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΩ

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΑΚΟΜΑ.


20/2/1991

[pixie]

'' Δεν ήταν ποτέ και για κανέναν εύκολο να κοιτάζει κατάματα τον εκτυφλωτικό κόσμο του Λάγιου.Γιατί, πλεγμένα ανάμεσα στις λέξεις που σκάλιζε με τα μολύβια του πάνω σε κίτρινα χαρτάκια, βρίσκονταν η μοναξιά, ο έρωτας, το πάθος, η ζωή, πράγματα που λάτρευε, άλλα που τον μάγευαν και όσα τον κυνηγούσαν... ''

Τον είχε μαγέψει το όνειρο, κι αυτό οδηγούσε τη σύντομη ζωή του...

'' Με αυτό το όνειρο και με το ξεχωριστό ταλέντο του αφουγκράστηκε ήχους προαιώνιους, σμίλεψε εικόνες, μαγικές, μελωδικές, μοιράστηκε ομορφιά και συγκινήσεις ''.

Μια παρουσία ξεχωριστή σε ευαισθησία και ποιότητα. '' Σεμνός και αθόρυβος είχε επιλέξει συνειδητά να βρίσκεται μακριά από προβολείς, αρνούμενος να εμπορευτεί, να προδώσει την ίδια του την ύπαρξη.''
Τον διακατείχε μια διαρκής αγωνία για το αν θα προλάβει να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα, ν' αφήσει όσο το δυνατόν περισσότερα.
Πέρασε τη ζωή του γράφοντας στίχους, σκηνική μουσική, μουσική για μπαλέτο, μελοποιώντας 'Ελληνες ποιητές, όντας κι ο ίδιος ποιητής - ένας χώρος που τον υπερασπίστηκε έως θανάτου.

Ο θάνατος τον βρήκε στα 38 του χρόνια, στις 11 Απριλίου του 1991, από καρκίνο. 'Ετσι χάθηκε πρόωρα ένας εξαιρετικός δημιουργός - ποιητής και συνθέτης - που, σίγουρα, είχε πολλά να προσφέρει ακόμα.

'' Ήταν ένας αγνός και άδολος άνθρωπος, υπόδειγμα καλλιτέχνη αξιόμαχου, με υψηλούς στόχους ''.




 

[Rakendytos]

ποσο τρυφερο ειναι να σε φωναζει ο μπαμπας γαρυφαλλακι..

ποσο σκληρο να ζητιανευεις την ζωη..

η ερωτικη προβα ειναι το καλυτερο σιντι που εχω ακουσει..


Είναι το χρώμα που με τρελαίνει,
που με τρελαίνει.
Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου,
με σημαδεύει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι,
φυλακισμένοι.
Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα,
μόνος καίγομαι.

Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα,
μέσα στην άμμο.
Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει,
με όλα ταιριάζει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ!
Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!

[black_velvet]

[quote user="Rakendytos" post="328259"]ποσο τρυφερο ειναι να σε φωναζει ο μπαμπας γαρυφαλλακι..

ποσο σκληρο να ζητιανευεις την ζωη..

η ερωτικη προβα ειναι το καλυτερο σιντι που εχω ακουσει..


Είναι το χρώμα που με τρελαίνει,
που με τρελαίνει.
Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου,
με σημαδεύει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι,
φυλακισμένοι.
Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα,
μόνος καίγομαι.

Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα,
μέσα στην άμμο.
Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει,
με όλα ταιριάζει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ!
Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!
[/quote]

Περιττό να πω πόσο πολύ συμφωνώ...

[align=center]

[/align]

[black_velvet]

[align=center]

[/align]

[pixie]

Λατρεμένα λόγια από το προσωπικό του έργο!
Δικαιώνοντας την ποίηση στο τραγούδι...


Μην την πιστεύεις την αγάπη
στάζει παράπονο θολό
κυλάει εκεί κυλάει εδώ
και συ πιστεύεις την αγάπη

Έχει τον ήλιο στο 'να χέρι
στ' άλλο σκουριάζει τον καιρό
μας βάζει όλους στο χορό
και συ πιστεύεις την αγάπη

Θάλασσα είναι η αγάπη
κλεισμένη μέσα στην καρδιά
ειν' η καρδιά μικρό καράβι
που η αγάπη κυβερνά

Μην την πιστεύεις την αγάπη
στάζει παράπονο θολό
κυλάει εκεί κυλάει εδώ
και συ πιστεύεις την αγάπη..

*

Στη χώρα των ψυχών

Φώτα στη νύχτα τυφλώνουν την καρδιά μου
ήχοι σπασμένοι την άσφαλτο κυλούν
σκόνη καπνίζει πάνω απ' τα όνειρά μου
μαύρες κορδέλες κρεμάω στα μαλλιά
και πάω για αλλού...

Ταξίδι στο βυθό στη χώρα των ψυχών
θάλασσα σκοτεινή που με φιλοξενεί
σαν φωτεινό νησί μέσα στην κόλαση.

Ταξίδι στο άπειρο στη χώρα των ψυχών
χορεύω θλιβερά στην επιφάνεια
τοπίο σε όνειρα θολά, παράνοια.

Φώτα στη νύχτα το πέρασμα κλεισμένο
σκόρπιες ίριδες κομμάτια σίδερα
και σταυροπόδι μονάχη περιμένω
κάποιο φορτίο που δεν θα 'ρθει
ποτέ στην αγορά...

Τρύπια τα λόγια και μουγκά
που σου τρυπάνε την καρδιά
στο διάστημα λευκή γραμμή
που σ' οδηγεί στην παρακμή.

Φωτιά στη νύχτα, απορώ πώς δεν μας είδες
σαν μαγνήτης μας τίναξες ψηλά
σπάσανε τζάμια γεμίσανε κηλίδες
κι όλα χαθήκανε σε θαυμαστή απουσία,
όλα θολά...

Ταξίδι στο βυθό στη χώρα των ψυχών
θάλασσα σκοτεινή που με φιλοξενεί
σαν φωτεινό νησί μέσα στην κόλαση.

Ταξίδι στο άπειρο στη χώρα των ψυχών
χορεύω θλιβερά στην επιφάνεια
τοπίο σε όνειρα θολά, παράνοια.

Φώτα στη νύχτα προσπάθεια τελευταία.
Μόλις που βλέπω, κάνω να σηκωθώ
μα ξαναπέφτω σε μια τροχιά μοιραία
κι όλα γυρίζουν μ' έναν μηχανισμό εκρηκτικό.

Τρύπια τα λόγια και μουγκά
που σου τρυπάνε την καρδιά
στο διάστημα λευκή γραμμή
που σ' οδηγεί στην παρακμή.

*

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
εκπέμπω sos και περιμένω
συνταξιδιώτης με το φως
ένα παιδί κυνηγημένο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
φυλλοροεί ο καιρός περνάει
δραπέτης απ' το θάνατο
ένα παιδί που σ' αγαπάει

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
εκπέμπω sos και περιμένω
συνταξιδιώτης με το φως
ένα παιδί κυνηγημένο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
βυθίζομαι και τελειώνω
παράνομα στον κόσμο αυτό
ένα παιδί έξω απ' το χρόνο

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ


Δημήτρης Λάγιος

Ερωτική πρόβα - 1991

[pixie]

[pixie]

:cry:

[pixie]

Ωδή οδύνης, ένα κομμάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα...