a33.gr

ʽΗταν απομεσήμερο. Ο Βασίλης βαριόταν να αλλάξει πλευρό και παρέμενε
ιδρωμένος στην πλευρά του κρεβατιού που σιχαινόταν... στην δεξιά πλευρά.
Σʼ εκείνη που προτιμούσε να κοιμάται η πρώην γυναίκα του.
Το ξυπνητήρι χαλούσε τον κόσμο, αλλά όχι τον δικό του κόσμο.
Κάποια στιγμή χτύπησε και το τηλέφωνο. Μεγάλη εφεύρεση ο αυτόματος τηλεφωνητής, σκέφτηκε και έξυσε το μέτωπό του.
ʽΑνοιξε τα μάτια και έκλεισε το μυαλό του.
ʽΕβαλε μπροστά τον δικό του αυτόματο πιλότο.
Χωρίς να σκέφτεται πήρε τα τσιγάρα του, άναψε το πρώτο και το έσβησε
σχεδόν αμέσως. ʽΕλειπε ο καφές. Σηκώθηκε σέρνοντας τα πόδια και την μάταιη ύπαρξή του μέχρι την κουζίνα. ʽΕφτιαξε καφέ και κάθησε να τον πιει μπροστά
στο παράθυρο. Τα άτιμα τα περιστέρια είχαν κάνει αγνώριστο το περβάζι.
Κοίταξε ανόρεχτα τον καφέ και αποφάσισε να μην τον πιει.
ʽΕβαλε πλώρη για το μπάνιο επειδή ήταν καιρός πια να ξυριστεί
για να ξαναθυμηθεί το πρόσωπό του.
Της άρεσε το πρόσωπό του. ʽΕτσι έλεγε τουλάχιστον.
Είχε συνθηκολογήσει εδώ και καιρό με την ιδέα ότι δεν επρόκειτο να την ξεπεράσει ποτέ.
ʽΕτσι του άρεσε. Αυτό ήθελε, βρε αδελφέ.
Καθώς ξυριζόταν και έγδυνε το πρόσωπό του από τη μάσκα που είχαν
φτιάξει τα γένια διαπίστωσε ότι δεν ήταν ακόμα για πέταμα.
ʽΑρεσε σε διάφορες κυριούλες που είχαν το τρομακτικό ελάττωμα
να μην είναι η πρώην γυναίκα του.
Είχαν περάσει εννέα μήνες –μία ολόκληρη εγκυμοσύνη- από τότε που πήρε στα χέρια του το διαζευκτήριο και παρʼόλα αυτά θεωρούσε τον εαυτό του παντρεμένο. ʽΕτσι δήλωνε όταν τον ρωτούσαν.
Είχε ξεκόψει εδώ και καιρό από κάτι ρεμάλια που αυτο-αποκαλούνταν φίλοι του.
Δεν ήθελε να βλέπει όσους προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι τώρα ήταν καλύτερα πως ήταν ελεύθερος. Ελεύθερος να κάνει τι;
Να την θυμάται και να πονάει; Να θέλει σαν τρελός να της μιλήσει;
Να κοιμάται μόνος και μάλιστα από τη δική της πλευρά του κρεβατιού;
Τι σόι ελευθερία ήταν αυτή που τον σκλάβωνε σε χίλια δυο μικροπράγματα;
Τα τραγούδια στο στυλ «ʼΟλα σε θυμίζουν, απλά και αγαπημένα» που κάποτε σιχαινόταν τώρα τον έκαναν
να βουρκώνει.
Για όλα έφταιγε η δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Αύριο θα το έκαιγε τελετουργικά και θα αγόραζε ένα μονό.
Και μετά θα σουρνόταν στα πόδια της να γυρίσει πίσω.

Δεν έχω έμπνευση. Δεν μπορώ να γράψω.  ʽΟχι χτυπώντας τα απαίσια και ανέκφραστα αυτά πλήκτρα. Τα άψυχα.
Τα ουδέτερα. Τα αμέτοχα.
Δικαιολογίες. Ούτε στο αγαπημένο μου παλλόμενο από ζωή χαρτί μπορώ
να ψελλίσω τις μεγάλες αλήθειες, τα μικρά ψέματα, τις αυταπάτες,
τους εφιάλτες που γεννά η μέρα μου.
Κάθομαι και κοιτάζω με τυφλά μάτια και χωρίς καμία συμπάθεια
το φωτεινό χρώμα της οθόνης που κάνει τα μάτια μου να πονούν.
Υπάρχει οδύνη στην δημιουργία; Λένε ότι μόνον όταν υποφέρει κανείς
μπορεί να γράψει κάτι που να αφορά και άλλους εκτός από τον ερμητικά κλειστό του μικρόκοσμο. Εγώ γιατί διαφωνώ; Από έλλειψη ταλέντου; ʽΟ,τι και να σημαίνει αυτό. Προσπαθώ, όμως. Επιμένω να κάθομαι εδώ και να πληκτρολογώ
παρʼ όλο που κάθε κύτταρό μου επαναστατεί εναντίον αυτής της αφύσικης,
μηχανικής γραφής! Ωραία. Δεν υπάρχει πρωτότυπη δημιουργία.
ʽΕχουν ειπωθεί τα πάντα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανακυκλώσεις ιδέες, να τις φρεσκάρεις, να τους φορέσεις τα δικά σου ρούχα και ψιμμύθια.
Ε, και; ʽΑραγε πώς ένιωθε ο Ντοστογιέφσκι όταν έγραφε; ʽΕνιωθε ή σκεφτόταν;
Μήπως δεν σκεφτόταν καθόλου; Είναι πιθανό οι μεγάλοι συγγραφείς να κάθονται και να γράφουν τόσο απλά και αβίαστα σαν να πρόκειται για μία βιολογική, φυσιολογική λειτουργία; ʽΟπως εγώ πίνω νερό, ας πούμε;
Ούτε ξέρω, ούτε θα μάθω ποτέ. Εκείνο που με απασχολεί τώρα είναι η δική μου
αδυναμία να κατανοήσω τι στο διάολο μου συμβαίνει και δεν μπορώ να...
Γιατί έχω την ακαταμάχητη διάθεση να γράφω μία βρισιά ανά δύο λέξεις; Εγώ που δεν βρίζω ποτέ!
Το άσχημο είναι ότι γνωρίζω την απάντηση.
Δεν θέλω, όμως, να επαναλάβω γιʼ άλλη μία φορά τα ίδια και τα ίδια.
Η διαφορετικότητα. Η εκτός των τειχών οπτική. Τρίχες!
Υπάρχει μια ωραία, στρογγυλή λέξη για όλα αυτά. Απροσάρμοστη.
Σε αντίθεση με τι; Ποιοι είναι αυτοί οι περίφημοι προσαρμοσμένοι;
ʽΕτσι γεννήθηκαν ή τους προγραμμάτισαν αργότερα;
Γιατί πρέπει να με απασχολούν αφού τους σιχαίνομαι;
Και αυτούς και τα προσαρμοσμένα τους.
Θα ήθελα να το αλλάξω; Μπορώ; ʽΕτσι όπως πάω θα καταλήξω να θέτω μόνο ερωτήσεις με γνωστές απαντήσεις. Αμπελοφιλοσοφίες της κακιάς ώρας και προχειρολογήματα. Επιχειρήματα που αναμασούν και μου λένε εδώ και χρόνια άνθρωποι αδιάφοροι και θανατερά πληκτικοί. Πού πήγε η λαμπερή ματιά
του κόσμου; ʽΕγινε καταναλωτικό αγαθό και πωλείται πανάκριβα;
«Γράφε και σκίζε», «γράφε και σκίζε». Νομίζω ότι το έλεγε η Βιρτζίνια Γουλφ.
Στην  προκειμένη περίπτωση «γράφε και κάνε ντιλίτ»;
Ούτε να γράψω έτσι όπως μου αρέσει δεν μπορώ πια;
 Σκιές πηγαινοέρχονται κάτω και μέσα στα ορθάνοιχτα μάτια μου. Γιγαντώνονται.

...υπάρχουν άνθρωποι -άντε και άντρες  :twisted: - που γνωρίζουν περίεργες γλώσσες όπως: Αραβικά, Κινέζικα, Γιαπωνέζικα, Τούρκικα, Ρωσικά και λοιπά -καταλάβατε- και ενδιαφέρονται να δουλέψουν ως παρτ (ι)- τάιμ μεταφραστές ας επικοινωνήσουν μαζί μου με πιμι, παρακαλώ.

Ευχαριστώ.

Υ.Γ: Απαραίτητη προϋπόθεση ΤΑ ΑΨΟΓΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!!!

Υπέροχη ταινία. 'Οποιος θέλει την βλέπει την Πέμπτη στις δέκα το βράδυ από την ΝΕΤ. ('Ανευ απροόπων, διότι εμένα
μου είχαν πει ότι προβάλλομαι Τετάρτη από την ΕΤ στις 12 χεχε)

Κορυφαία ατάκα... Είναι ο "πανέξυπνος" πυγμάχος που έχει θέσει και όρο στον Γούντι ότι τη γυναίκα την θέλει έξυπνη

και ρωτά για την ταινία η Λίστα του Σίντλερ : "Αυτή με τους Εβραίους, έτσι; Και ποιοι ήταν οι κακοί;"

Του απαντά ο Γούντι : "Οι Ναζί. Οι ξαθοί ήταν οι Ναζί."

Και του το πετάει καταμούτρως: "'Ηταν σκληρά καρύδια οι μάγκες!" ΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕΕΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕ

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, αλλά εγώ έχω τρομάξει με τους ψυχάκηδες από το πουθενά.
Τζάμπα μάγκες που στέλνουν απειλητικά μέιλ επειδή τους κέρδισες στο σκραμπλ ή επειδή δεν δέχτηκες
να πάρεις το τηλέφωνό τους ή... για κανέναν λόγο. 'Ετσι δεν γουστάρουν το νικ σου, βρε αδερφέ!
Εδώ και έναν χρόνο -ίσως και περισσότερο- έχω γίνει έμμονη ιδέα σε έναν τέτοιον δύσμοιρο ο οποίος
με το που με βλέπει αρχίζει τις απειλές.

ΟΚ. Τρελός είναι. Δεν έχει άλλη ζωή πέρα από το σκραμπλ (έχει γύρω στα 100 νικ όλα με τεράστια βαθμολογία και όποτε μπεις να παίξεις είναι μέσα) αλλά σήμερα ένας γνωστός μού είπε να φοβάμαι τους τρελούς με τις έμμονες ιδέες
και ότι μπορεί αν το βάλει σκοπό να με βρει!!!!
Να πάρω βόδιγκαρντ αποκλείεται... να σκιαχτώ και να μην κυκλοφορώ επίσης.

'Εχω, όμως, την εξής απορία... είναι πράγματι επικίνδυνος ή να μην δώσω σημασία όπως έκανα εδώ και έναν χρόνο;

Οι Αμερικανοί τους αποκαλούν σόσιαπαθς και στόλκερς, αυτούς τους τύπους.

Πάντως αν δω κάποιον με κανά πριόνι μάλλον δεν θα το έχει για να κλαδέψει του Πεδίον του 'Αρεως, έτσι; χεχεχε

Βρε τι τραβάμε όταν νικάμε ψυχάκηδες που ανάθεμα την ώρα και ας του χάριζα τους πόντους και ας τον έπαιρνα τηλέφωνο τον εν λόγω χασοδίκη όπως λέει ότι είναι. (Γουστάρω πρόταση απνευστί τα "είπα".)

Πάντως αφού τα "ψωμιά μου είναι λίγα" όπως μου είπε και όταν τον ρώτησα αν έχει απευθείας σύνδεση με τον Θεό
τα πήρε καθότι αυτός το έχει δει Θεός, αν δεν σας ξαναδώ αφήνω τα ατέλειωτα παιχνίδια μου στην ΚΥΡΙΑ.
ΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕ

Η ημερομηνία γέννησής μου 31 Μαρτίου έγινε 13 Δεκέμβρη ή κάτι τέτοιο.
Πορκέ; 31 Μαρτίου 1901. Μυθική σχεδόν εθνική εορτή!!

Δείτε τι ανακάλυψα σε ένα σάιτ που είχαν βάλει στον "αυτόματο" ένα αγγλικό κείμενο και κατόπιν δημοσίευσαν αυτή την... μετάφραση;;; ΧΕΧΕΧΕΧΕ


"Είναι δύσκολο να θεωρηθεί αυτός Roseanne αρχικά χτυπήστε τα airwaves 20 έτη πριν. Η χειροποίητη κωμική σειρά ήταν πολύ επιτυχής από την αρχή και ήταν κορυφαία 10 παρουσιάζει στις εκτιμήσεις για πρώτες τις επτά από εννέα εποχές της. Στην εποχή εννέα, η επίδειξη έπεσε #35 και ακυρώθηκε από ABC"

('Οπου επίδειξη=show όπως λένε οι Αμερικανοί τις σειρές χεχεχε 'Οποιος μπορεσει να κάνει αντίστροφη μετάφραση
ε, μπράβο του! Εγώ το επιχειρώ και γελάω τρελά. ΟΚ. Είμαι ιδιόρρυθμη)

Πάμε παρακάτω...

"αμέσως μετά από τον περίβολο της κωμικής σειράς της, η ειλικρινής κωμικός απεικόνισε την κακή μάγισσα της δύσης σε μια γενναιόδωρη παραγωγή Ο μάγος Oz στον τετραγωνικό κήπο του Μάντισον. Από εκεί, πήδησε στην πρωινή συζήτηση παρουσιάζει χώρο και Το Roseanne παρουσιάζει διαρκεσμένος για δύο εποχές πρίν τελειώνει το 2000. Ένα από τα κυριώτερα σημεία ήταν μια συγκέντρωση του μεγαλύτερου μέρους Roseanne χυτός το 1998. Το 2003, Barr ταυτόχρονα έναστρο σε ένα μαγείρεμα παρουσιάζει και μια πραγματικότητα παρουσιάζει ότι για τη φιλοξενία του μαγειρέματος παρουσιάστε. Δυστυχώς, η τροφική δηλητηρίαση και ένα appendectomy έκτακτης ανάγκης προκάλεσαν το πρόωρο τέλος και οι δύο. Το 2005, επέστρεψε σε όρθιο και το 2006 που ομο-έγραψε και έναστρος σε έναν πρόσθετο HBO"

Μήπως γνωρίζετε πώς γράφει κανείς ελληνικά σε Λίνουξ;

Σάνκιου.  ;-)

"we are so debilitated being worked to the bone for corporations that we don't have time to protest what is wrong. because of this we do not have freedom of speech.

we are not earning enough wages to pay for our houses.

we do not have health care.

when corporations are allotted the same rights as humans, human rights erode.

we need politicians who don't lie to us for votes like this election is some school president popularity contest.

we need honesty and transparency in government.

we need the sherman anti-trust act enforced to break up target, at&t, mcdonald's and wal-mart for being obscenely large monopoly conglomorates that exploit american workers."

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο μίας φίλης και σας ρίχνω μία μετάφραση εκ του προχείρου αν και αξίζει κάτι πολύ καλύτερο. (Δεν έχω χρόνο, μάτια μου, όμως)

"Καταντήσαμε να μην έχουμε χρόνο να υψώσουμε φωνή διαμαρτυρίας για τα κακώς κείμενα.
Συνεπώς δεν υπάρχει ελευθερία λόγου.

Οι μισθοί μας δεν επαρκούν ώστε να μπορούμε να πληρώσουμε την υποθήκη για το σπίτι μας. ('Η να αγοράσουμε ένα σπίτι)

Δεν έχουμε ιατρική περίθαλψη.

'Οταν οι εταιρείες αποκτούν ίσα δικαιώματα με τους ανθρώπους, τότε τα ανθρώπινα δικαιώματα αλώνονται.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς που δεν θα ψεύδονται ασύστολα προς άγραν ψήφων λες και πρόκειται να εκλέξουμε
τον πιο δημοφιλή πρόεδρο του σχολείου!

Χρειαζόμαστε έντιμη κυβέρνηση και διαφανείς διαδικασίες διακυβέρνησης.

Πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ο νόμος Σέρμαν κατά των μονοπωλίων που εκμεταλλεύονται τους εργάτες
('Οπως συμβαινει στα ΜακΝτοναλντς και τα Γουόλ-Μαρτ)

Τα προσυπογράφω και χαίρομαι που δεν είναι μειοψηφία ο Νόαμ Τσόμσκι ό,τι και να λένε.

(Βρε, δεν πάω καλά καλοκαιριάτικα. ΟΚ. Επιστρέφω στο γνωστό ύφος. Γκα γκα γκα γκαν)

Ζητείται επειγόντως για σήμερα ή αύριο. Επικοινωνήστε (μην στείλετε περιστέρι, ΟΚ;)

Μην με κοιτάτε περίεργα. Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα έχει γενέθλια.
Αφού της είχαμε εξηγήσει τα πάντα -μην πω και κοάλα- περί ρέικι
ε, τι στο καλό; Ας της κάνουμε και γενεθλιάκια.

Τα κυλιόμενα ενδιαφέροντα του Κ. Θ. Δημαρά


ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΓΥΡΙΟΥ*


Μαρτυρώ ότι η σχέση των μεταπολεμικών συγγραφέων με τον Δημαρά δεν υπήρξαν αγαθές, για λόγους που μπορεί να εξηγηθούν. Δεν είχαν αντιληφθεί -με τα ενδιαφέροντά τους στραμμένα στο άμεσο παρελθόν του μοντερνισμού- τι υλικό έφερνε και αξιοποιούσε με την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του και την επέκριναν επειδή επέμενε να τελειώνει με τον Παπατσώνη και τον Καβάφη, ενώ μόνο σε επίμετρο περιελάμβανε τη λογοτεχνία της δεκαετίας του Τριάντα, και αυτή σε πολύ γενικές γραμμές. Ακολούθησε η 2η έκδοση (1954), η 3η (1964), η 4η έκδοση (1967), η 5η (1972), η 6η (1975), η 7η (1983), η 8η (1987) και η 9η, καθυστερημένα, το 2000, μεταθανάτια. Ολες χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στη συγκρότησή της, με κάποιες μικρομεταβολές και παρεμβάσεις, σε κάθε περίπτωση όμως ενημερωμένες βιβλιογραφικά, που αιτιολογούσε τον επαναλαμβανόμενο χαρακτηρισμό της «από τις πρώτες ρίζες ώς την εποχή μας». Αν η απαξίωση της Ιστορίας του Δημαρά ίσχυε για τους νέους μεταπολεμικούς λογοτέχνες αποκλειστικά για τα τελευταία κεφάλαιά της, δεν ίσχυε για τους νέους ιστορικούς, οι οποίοι, συνεχίζοντας τις σπουδές τους στα ένδοξα Παρίσια, διαπίστωναν ότι δεν ήταν αδιάβαστοι καθώς η διδαχή εκείνου αποδεικνυόταν επαρκής και συνεπής. Αλλά και κάποιοι φιλόλογοι με σπουδές στα πανεπιστήμια της γηραιάς Αλβιώνος ήταν σε θέση να εκτιμήσουν το μόχθο και τη μέθοδό του.

Παρά τις δύο αυτές εξαιρέσεις, η αντίθεση των μεταπολεμικών συγγραφέων με την Ιστορία Δημαρά υπέβοσκε, χωρίς να τολμήσει κανείς να το διατυπώσει δημόσια, έως ότου στη φιλολογική σελίδα της «Καθημερινής» που είχε την επιμέλεια και τη φροντίδα της ο αλησμόνητος Αλέξανδρος Κοτζιάς, ο Θ.Δ.Φ., -ας το δώσω έτσι ενδεικτικά- με άρθρο του το 1979 κατάγγελλε την Ιστορία ως πλημμελή και τον Δημαρά για ολιγωρία, επειδή εξακολουθούσε να παραμένει προσκολλημένος στα περί το 1930. Επιχείρησα, πολύ φιλικά, να υποδείξω γιατί μια τέτοια θέση δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια. Επανήλθε όμως απτόητος και δριμύτερος, ο Θ.Δ.Φ., καταγγέλλοντας τώρα περισσότερο κατηγορηματικά τόσο την Ιστορία Δημαρά όσο και αυτή του Λίνου Πολίτη, και προμαντεύοντας ότι την καλή Ιστορία θα την γράψει ο Απόστολος Σαχίνης. (Με κάποια τέτοια λογική η Ακαδημία Αθηνών των πετροχάρηδων, απέρριψε τον Δημαρά και ενέγραψε στις τάξεις της τον Σαχίνη. Το λάθος ήταν η σύγκριση.)

Επανήλθα στο θέμα με ένα (σχετικά για εφημερίδα) εκτενές άρθρο, ανασκευάζοντας με λογικά επιχειρήματα το ότι ο Δημαράς για δικούς του λόγους εγκατέλειψε την κριτική για να αφοσιωθεί στην «ιστορία των ιδεών» και αυτό εντόπιζα ότι συνέβη λίγο πριν από το 1948. Δεν είχα προσέξει ότι για πρώτη φορά είχε τεθεί το ζήτημα από τον αιθεροβάμονα Γ. Χατζίνη αλλά με την ευθυκρισία του ο Εμμ. Κριαράς απαντούσε από τη «Νέα Εστία» (1948, σ. 859) με ένα εμπεριστατωμένο άρθρο από το οποίο αποσπώ τα ακόλουθα] θεωρώ κέρδος γενικότερο των νεοελληνικών ερευνών, αν χάσει τον κ. Δημαρά η λογοτεχνική κριτική [...] και τον κερδίσει οριστικά η επιστημονική έρευνα [...]» (εκτενέστερο απόσπασμα έχω δώσει αλλού).

Από όσο ξέρω δεν πήρε τότε μέρος στη συζήτηση ο Κ.Θ. Δημαράς -ποτέ δεν απαντούσε τις (επι)κρίσεις- γι' αυτό δεν απέδωσα σημασία στη σιωπή του αλλά και δεν φανταζόμουν ότι είχε προσέξει την επιχειρηματολογία μου. Οταν η Αικατερίνη Κουμαριανού, που τον είχε διαδεχθεί στην έδρα του στη Σορβόνη, μας κάλεσε, τον Αλεξ. Κοτζιά και εμένα, για να μιλήσουμε στο σεμινιάριό της, μάθαινα ότι ο Κ.Θ. Δημαράς -με τον οποίο δεν είχα ώς τότε συναντηθεί- ζητούσε να με γνωρίσει. Στην πρώτη συνάντησή μας στο σπίτι της Αικ. Κουμαριανού, διαπίστωνα ότι όχι μόνο είχε προσέξει το άρθρο μου αλλά και συμφωνούσε με την επιχειρηματολογία μου, μού διόρθωνε όμως το χρονικό όριο της μεταστροφής του στο 1944, που έγραφε τη μελέτη για τον Παλαμά, όπως το είχε εντοπίσει και ο Εμμ. Κριαράς.

Την επομένη που με κάλεσε στο σπίτι του, έμεινα έκπληκτος που είχε φροντίσει να μάθει και να συγκαλέσει τους φίλους μου Νίκο Σβορώνο και Ιάσονα Μολφέση. Αρχοντιά.

Με τις συναντήσεις αυτές, όπως και τις επόμενες, διαπίστωνα ότι ο προφορικός Δημαράς ήταν εξίσου γοητευτικός όσο και αυτός που ήξερα από τα βιβλία του. Το πιο σημαντικό, που δεν είχα συναντήσει σε πολλούς, ήταν το καλοσυνάτο πνεύμα προς τους συνοδοιπόρους του και η ανεξιθρησκία του, πέραν της όσης σοφίας σού μετέδιδε ο λόγος του.

Οταν η φιλόλογος Βασιλική Κοντογιάννη τού πήρε συνέντευξη για το περιοδικό «Διαβάζω», ο Κ.Θ. Δημαράς, αρκετές φορές στις απαντήσεις του αναφερόταν σε εκείνη την επιχειρηματολογία μου για να αναπτύξει περισσότερο τις θέσεις του. Η συνέντευξη εκείνη δημοσιεύτηκε τελικά το 1982, στο τεύχος 53 του «Διαβάζω», και αναδημοσιεύτηκε σε ξεχωριστό τόμο, μαζί με μια παλαιότερη συνέντευξή του στον Λεωνίδα Ζενάκο, ιδιαιτέρως διαφωτιστικές για να κριθεί η λογική κατάστρωση των αρχών του.

Δε νομίζω ότι έχομε ξοφλήσει με την υπόθεση Δημαρά, που θεωρώ πως είναι κορυφαία μορφή των ελληνικών γραμμάτων και ότι σήμερα εξακολουθεί να διατηρεί τη σημασία του, αρκεί να γνωρίζομε σε ποια θέματα μάς δίνει απαντήσεις. Οσον δε αφορά την παράσταση της νεοελληνικής λογοτεχνίας «ως όχημα ιδεών», η μόνη με αυστηρά ιστορικές προδιαγραφές Ιστορία είναι η δική του, με όσες επιφυλάξεις θεμιτές μπορεί να εγερθούν σε επιμέρους σημεία της.

Δεν παραγνωρίζω ότι στα σημερινά χρόνια της αποδόμησης, ως ακραίο της όριο, διατυπώθηκε η άποψη ότι η λογοτεχνία «Δεν ιστορείται», και οφείλομε να την απεμπλέξομε από την «ιστορία των γεγονότων», που έχουν πεπερασμένη διάρκεια και σημασία, ενώ η λογοτεχνία κρίνεται μόνο ως ποιότητα αίσθησης και έχει διαχρονική διάσταση. Εδώ όμως ανοίγεται άλλο κεφάλαιο, στο οποίο ο διάλογος θα κρέμεται από μία κλωστή.

*Κριτικός, γραμματολόγος Νεοελληνικής Λογοτεχνίας





ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 07/01/2005

Ε, μα πια!  ]

Χελπ! 'Οποιος/α γνωρίζει οικονομικούς όρους -απλούς όχι τίποτε σπουδαίο-
καλά Αγγλικά και Ελληνικά, ας επικοινωνήσει μαζί μου ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ!
Θα του/της στείλω με μέιλ ένα μικρό κείμενο για μετάφραση η οποία πρέπει
να είναι έτοιμη ως αύριο το πρωί. Αμοιβή και λοιπά θα συζητηθούν εκτενώς.
'Οποιος/α ενδιαφέρεται ας στείλει ΠΜ.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.  ]

Lawyer]

Ζητώ την βοήθεια των Γερμανομαθών.
Η προφορά του ονόματος του ήρωα του "Μπερλίν Αλεξάντερπλατς"
είναι "ΜπίμπερκοΦ" ή "ΜπίμπερκοΠΦ"; Προφέρεται το "Π";
Επίσης Ρέιχολντ ή Ράινχολντ; Φραντς, Φραντζ ή Φρανζ;
Ποιο είναι το σωστό;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Σου εύχομαι να ζήσεις όπως θέλεις εσύ και να τιμήσεις την ετυμολογία
του ονόματός σου  ]

Έπεα αλλά όχι πτερόεντα (2): Τα ρούχα των Μανιχαίων

 

Ο ίδιος φίλος που έγραψε το κειμενάκι για τα μεταφραστικά λάθη στον υποτιτλισμό της ταινίας "Το μάτι του Βισύ", μου έδωσε μια βιντεοκασέτα στην οποία είχε γράψει δυο ταινίες ιστορικού περιεχομένου, τη μια με θέμα τη ζωή του Αγίου Αυγουστίνου και την άλλη για το Σωκράτη, που τις είχε μεταδώσει το κανάλι της Βουλής. "Άλλο να σου λέω, κι άλλο να τα δεις με τα μάτια σου", μου είπε. Και δεν εννοούσε την ποιότητα των ταινιών αλλά τα μαργαριτάρια των υποτίτλων. Να πω εδώ ότι οι ταινίες ήταν ιταλικές και πολύ αξιόλογες, γυρισμένες από τον Ρομπέρτο Ροσσελίνι, παναπεί έχουν και αυτοτελή καλλιτεχνική αξία, δεν είναι ξερά ντοκιμαντέρ.

 

Προσοχή, το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω εδώ: δεν αγνοώ τις άθλιες συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι συνάδελφοι που υποτιτλίζουν ταινίες, συχνά χωρίς να βλέπουν καν την ταινία και με αμοιβές αστείες. Όμως, και πάλι, είναι αυτό δικαιολογία; Έπειτα, όταν επικρίνει κανείς τον υποτιτλισμό, ο ψόγος δεν πάει στον υποτιτλιστή, αλλά στην εταιρεία που τον επέλεξε και που τον αμείβει αισχρά, και κυρίως στον τηλεοπτικό σταθμό που προσφέρει προϊόν δεύτερης ποιότητας. Ειδικά μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση, που ο τηλεοπτικός αυτός σταθμός δεν είναι κάποιο ιδιωτικό κανάλι, αλλά ο σταθμός της Βουλής που υποτίθεται ότι έχει και ένα παιδευτικό σκοπό, και έχει άλλωστε δείξει έως τώρα καλό γούστο στην επιλογή του προγράμματός του. Γι' αυτό και τα γράφω εδώ, μήπως και διαλέξουν καλύτερους συνεργάτες.

 

Ξεκίνησα λοιπόν να βλέπω την πρώτη ταινία που είχε θέμα της τον Άγιο Αυγουστίνο. Ο οποίος Αυγουστίνος, λέει η εγκυκλοπαίδεια, γεννήθηκε στην Ταγάστη της Βόρειας Αφρικής (τώρα στην Αλγερία) και μετά έγινε επίσκοπος στην Ιππώνα, όπου και πέθανε αρκετά αργότερα. Ο φίλος που έκανε τον υποτιτλισμό, προφανώς δεν άνοιξε εγκυκλοπαίδεια· η μεν Ταγάστη τη γλύτωσε φτηνά, διότι έγινε Ταγκάστη, ενώ η Ιππώνα όχι μόνο έχασε το ωμέγα της αλλά έπαψε και να κλίνεται κι έγινε η Ιππόνα της Ιππόνα, σαν να ήταν γιαπωνέζικο τοπωνύμιο. Αγνώριστοι έγιναν και διάφοροι άλλοι φίλοι του Αυγουστίνου, όπως ο Αλύπιος, που πολύ θα λυπόταν αν έβλεπε να τον γράφουν ο Αλίπιο του Αλίπιο. Αλλά αυτά βεβαίως είναι πταίσματα.

 

Σε μια στιγμή, στην αρχή του έργου, οι συνομιλητές διεκτραγωδούν την κακή κατάσταση που επικρατεί στην αυτοκρατορία, και λέει ένας: l'impero è diviso e discorso, δηλαδή ότι η αυτοκρατορία είναι διαιρεμένη και επικρατεί αναστάτωση, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

 

Μεταφράζει ο ερίφης: Ο αυτοκράτωρ είναι διασπασμένος και ασύμφωνος.

 

Εντάξει, δεν προσέχει, μπέρδεψε το impero (αυτοκρατορία) με το imperatore (αυτοκράτορας). Δεν διαβάζει αυτό που γράφει; Ή πιστεύει ότι οι Ρωμαίοι είχαν ανακαλύψει τη διάσπαση του ατόμου (έστω, του αυτοκρατορικού ατόμου); Μόνο η καθαρευουσιανιά τον μάρανε, να γράψει "ο αυτοκράτωρ", λες κι αν έγραφε "ο αυτοκράτορας" θα στενοχωριόταν ο διασπασμένος και ασύμφωνος εστεμμένος.

Και δεν πρόκειται για αβλεψία: κι άλλη μια φορά, νωρίτερα, έκανε πάλι το ίδιο ανοσιούργημα.

                          Πώς τα "'Ηθη" γίνονται Ρουχαλάκια!

Λίγο αργότερα, οι φίλοι του Αυγουστίνου μαζεύουν τα βιβλία του και διαβάζουν τους τίτλους: Τα ρούχα των Μανιχαίων! λέει ένας. Ξέραμε βέβαια ότι ο Αυγουστίνος πριν αφιερωθεί στην εκκλησία είχε γνωρίσει από κοντά τις ηδονές του κόσμου, αλλά αγνοούσα ότι είχε τόσο γερή ενδυματολογική κατάρτιση ώστε να γράφει πραγματεία για τις ενδυμασίες των Μανιχαίων. Ή μήπως δεν πρόκειται για ενδυμασίες; Ο κακομοίρης ο Ιταλός είχε πει]", αλλά ο φίλος μας, αγνοώντας την άλλη σημασία, άκουσε costumi και τους έραψε κουστούμι! Κουστουμιά ο Μανιχαίος, που λέει και το ανέκδοτο!

 

Μετά από τα ρούχα των Μανιχαίων,  όπως καταλαβαίνετε, βγήκα από τα ρούχα μου και μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω την καταγραφή των ατοπημάτων· προτίμησα να αφοσιωθώ στην παρακολούθηση της ταινίας.

 

  Ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουν όσοι επικρίνουν υποτιτλιστές χωρίς να έχουν εξασκήσει οι ίδιοι το επάγγελμα ή έστω χωρίς να έχουν σκεφτεί λιγάκι τις εγγενείς δυσκολίες του, είναι ότι περιμένουν να γίνει μετάφραση των λεγομένων στο ακέραιο· όχι, όταν ο λόγος είναι πυκνός ο υπότιτλος είναι αδύνατο να μεταφράσει πιστά όσα λένε οι ηθοποιοί· θα γέμιζε η οθόνη με υποτίτλους! Επειδή εγώ ξέρω ότι υπάρχει αυτή η εγγενής δυσκολία, δεν διανοούμαι να κατακρίνω τον υποτιτλιστή για τις συντομεύσεις που διάλεξε· ωστόσο, η συντόμευση δεν πρέπει να αποβαίνει σε βάρος του νοήματος. Παράδειγμα. Λέει κάπου στο έργο ο Σωκράτης: «Αν με κλοτσήσει ένας γάιδαρος δεν θα θυμώσω, Δεν μπορώ να πάω έναν γάιδαρο στο δικαστήριο.» (Δεν συγκράτησα το ιταλικό, αλλά αυτή είναι η κατά λέξη μετάφραση· άλλωστε είναι γνωστή σωκρατική φράση, αν θυμάμαι καλά). Πώς το μεταφράζει ο φίλος μας; Αν με κλοτσήσει κάποιος δεν θα θυμώσω, Δεν μπορώ να κατακρίνω.

Άραγε η ανάγκη για συντόμευση τον έκανε να το γράψει αυτό ή η άγνοια;

           

Έπειτα, ο υποτιτλιστής μας έχει αξιοσημείωτο ταλέντο να αναποδογυρίζει τα νοήματα.

 

Λέει ο Σωκράτης: L acutezza et la mesura sono virtu que la gioventu oggi disprezza. Παναπεί, Η οξύνοια και το μέτρο είναι αρετές που η νεολαία σήμερα δεν εκτιμά. Όχι, ο υποτιτλιστής έχει άλλη άποψη: Η οξύνοια και το μέτρο είναι οι καταπιεσμένες αρετές της νεότητας, μας λέει, άσχετο αν αυτό δεν βγάζει και πολύ νόημα.

 

Πιο πέρα, λέει κάποιος tutta la assamblea ha approvato (η συνέλευση το ενέκρινε). Το αποδοκίμασαν μεταφράζει ο φωστήρας μας. Και στη συνέχεια: perpetrare un crimine (να διαπράξουν ένα έγκλημα)· να επαναλάβουν ένα έγκλημα μεταφράζει.

 

Το αποκορύφωμα: Ο Αλκιβιάδης έκανε λάθη μα πέτυχε η εκστρατεία στη Σικελία, διαβάζουμε σε έναν υπότιτλο. Να το χρεώσουμε σε τυπογραφικό λάθος;


Πηγή: Η Ιστοσελίδα του Νίκου Σαραντάκου.

Περιττό να πω ότι εγώ παίζω στο α33 ή στο σκραμπλ.
Περιέργως πώς με τονώνει και μετά ... δημιουργώ ακόμα κι έχω "χαζολογήσει" πολλή ώρα.


(Εάν είναι ντεζά βι το θεματάκι... οδηγήστε το στην Παιδική Χαρά, ΟΚ;)

Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) ήταν αξιόλογος σατιρικός ποιητής και πεζογράφος από την Κεφαλλονιά. Αφορίστηκε από την Εκκλησία εξ' αιτίας των σατιρικών βελών κατά του επίσημου κλήρου.


Ο Ανδρέας Λασκαράτος γεννήθηκε το 1811 στο Ληξούρι, σε μία περίοδο που τα Επτάνησα περνούσαν από την Γαλλική στην Αγγλική προστασία. Από τη φύση του ήταν πνεύμα ιδιαίτερα ανήσυχο, έξυπνος και ετοιμόλογος. Υπήρξε έντονα σατυρικός και σταθερός στις απόψεις του, παραδίδοντας έργα που έρχονται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις της εποχής του. Το γεγονός ότι δε δίσταζε να εκφράζει ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις απόψεις του στηλιτεύοντας την υποκρισία, αποτέλεσε την κύρια αιτία για τη φυλάκιση, τους διωγμούς και τους αφορισμούς που γνώρισε κυρίως από την εκκλησία. Έζησε ολόκληρη τη διαδικασία της ένωσης με την Ελλάδα και μάλιστα αγωνίστηκε σκληρά ενάντια στα πιστεύω των ριζοσπαστών για άνευ όρων παράδοση των ιονίων νήσων στην Ελλάδα. Διέμεινε κατά τη διάρκεια των διωγμών του ανά περιόδους στην Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, το Λονδίνο, ενώ τα τελευταία χρόνια βρέθηκε στο Αργοστόλι. Ως γόνος πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων σπούδασε νομικά στο Παρίσι, όμως το επάγγελμα του νομικού το εξάσκησε μόνο όταν είχε οικονομική ανάγκη. Υπήρξε και μαθητής του Ανδρέα Κάλβου, ενώ γνώρισε και τον Διονύσιο Σολομό, κάτι που ασφαλώς επηρέασε την μετέπειτα πορεία του. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, την ποίηση, ενώ είναι πιο γνωστός ως λιβελογράφος. Ήταν παντρεμένος με την Πηνελόπη Κοργιαλένειου, από γνωστή και εύπορη οικογένεια του νησιού, με την οποία απέκτησε δύο γιους και εφτά κόρες. Εξέδωσε αρκετές σατυρικές εφημερίδες όπως ο "λύχνος", καυτηριάζοντας αδιακρίτως την ανηθικότητα, την αδικία, την υποκρισία. Πολλές φορές φέρθηκε εναντίων των πολιτικών και της ανικανότητάς του, ενώ πολέμησε σκληρά έναντι των θρησκευτικών προλήψεων και δοξασιών, κυρίως δε κατά της αυθαιρεσίας της θρησκευτικής αρχής. Κυριότερα έργα του είναι]