Η Ελλάδα ταξιδεύει σα μαθήτρια γυμνή

τη βιάζουν οι δασκάλοι και το τίποτα υμνεί .

Φόρεσε και μπλε κορδέλα στα λευκά της τα μαλλιά

και διαβάζει Ξενοφώντα σε υπόγεια σχολειά .


Σε καφενέδες έμαθε να ζει

να πίνει νερομένο ούζο

και λέξη δεν κατάλαβε ποτέ

από την ΄΄ Κρονστάνδη ΄΄ σου Καρούζο .


Σε καφενέδες έμαθε να ζει

και ν' αγκαλιάζει τον αλήτη

και λέξη δεν κατάλαβε ποτέ

απ ' τη ΄΄ Νεφέλη ΄΄ σου Ελύτη .


Τις ιδέες μου τις θάβει κι όλο φεύγει σαν τρελή

και με τα προγράμματά της με βολεύει απ ' τη Βουλή .

Στις απάτες και στους φαύλους μ' έχει και κωπηλατώ

σε μια βάρκα που ' ναι τρύπια , και το άγνωστο ζητώ .


Σε καφενέδες έμαθε να ζει

να πίνει νερομένο ούζο

και λέξη δεν κατάλαβε ποτέ

από την ΄΄ Κρονστάνδη ΄΄ σου Καρούζο .


Σε καφενέδες έμαθε να ζει

και ν' αγκαλιάζει τον αλήτη

και λέξη δεν κατάλαβε ποτέ

απ ' τη ΄΄ Νεφέλη ΄΄ σου Ελύτη .


Μου τα έχει πάρει όλα τώρα τα ιδανικά

και τη βρίσκω μες στο δρόμο μια ζωή με δανεικά .

Τα παιδιά της τραγουδάνε μέσα σ' ένα τενεκέ

κι έχει γίνει η Ελλάδα η Μανούλα του τεκέ .


* γραμμένο το 1990

Γιώργος Βλάχος

από τη π.σ :
ΜΕΣΑ ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΕΤΡΑΒΑΓΓΕΛΟ


 Αθήνα 2000


σ . - 39 -

Θανάσης Κ. Κωσταβάρας (1927-2007)


 
 



Το περιθώριο *

 

στους Παναγή Λευκαδίτη , Γιώργο Παπαλεονάρδο ,

Κώστα Γαρίδη , Ιάσονα Ιωαννίδη , Γιώργο Παναγουλόπουλο

 

 

 

Εγώ δεν είμαι επώνυμος , δεν είμαι Αναγνωστάκης

δεν είμαι Χριστιανόπουλος , Πατρίκιος ή Καρούζος

για μένα δεν σκοτίζονται Λαμπράκης ή Αλαφούζος

δεν βγαίνω στα παράθυρα για να με δει ο κοσμάκης .

 

 

Παράσημα δεν φτιάχτηκαν για μένα και βραβεία

τα  <<Φορντ>>  μου είναι άγνωστα και όλες οι διακρίσεις

είμαι ένας ποιητής <<εκτός>> χωρίς επιδοτήσεις

δεν βρίσκομαι ούτε ως όνομα στα σχολικά βιβλία .

 

 

΄Εξω από τα συνέδρια κι από τις μεταφράσεις

όπου ποζάρουν οι εκλεκτοί ως διάνοι φουσκωμένοι

τα έργα μου στα αζήτητα , οι στίχοι μου κομμένοι

απ' της γραφής τούς τραβεστί που ελέγχουν τις προσβάσεις .

 

 

Τα βράδια δεν συχνάζω εγώ στη στοά του Βασιλείου

στο Ντόλτσε δεν με συζητούν μεγάλοι τεχνοκρίται

κάποια Ελισάβετ με αγνοεί , ένας Μισέλ με αρνείται

μ' έχουν διαγράψει οι Κούτροβικ και οι Χατζηβασιλείου .

 

 

 

Παρ' όλα αυτά , άλλη εκλογή δεν έχω κι επιμένω

στο θράσος μου να στιχουργώ κι ας με διαβάζω μόνος

ώσπου ο αδέκαστος κριτής των έργων μας ο χρόνος

ζυγιάζει κάθε απίκραντο και κάθε πικραμένο .

 

 

Ως τότε , ένας ακλόνητα πιστός στο μέγα πάθος

ένας ακραίος της μοναξιάς , ένας σαλός του ονείρου

θα ουρλιάζω , θα χειρονομώ , στις εσχατιές του απείρου

μα , τη ζωή μου δεν θα πω , ποτέ , πως πήρα λάθος .

 

 

Κι αν ξαναρχόμουν , πάλι αυτή θα 'ταν για μένα η Μούσα

κι οι εχθροί μου αν με σακάτευαν κι οι φίλοι αν φεύγαν ξένοι

ω γλώσσα μου πολύπαθη και Ποίηση προδομένη

εγώ για σας θα ερχόμουνα , μόνο για σας θα ζούσα .

 

 

 

 

* Το ποίημα αυτό αφιερώνεται στους ποιητές   : Παναγή Λευκαδίτη , Γιώργο Παπαλεονάρδο ,

Κώστα Γαρίδη , Ιάσονα Ιωαννίδη , Γιώργο Παναγουλόπουλο , γιατί , μολονότι έχουν αναλώσει

μια ζωή στη διακονία της ποίησης  παραμένουν τελείως άγνωστοι επειδή δεν είχαν την τύχη να

περιληφθούν σε καμιά ανθολογία της εποχής του .

ΤΟ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ


΄Οταν η ανάπηρη πολιτεία γελάει ,
ο απολίτιστος πολιτισμός του 21ου
αυτοχειριάζει τις τύψεις του ,
η εκδοτική νύχτα απορρίπτει
τα βιβλία σου ,
τα ” έγκριτα ” λόγου
και τέχνης περιοδικά
απαξιούν
να δημοσιεύσουν
ποιήματά σου,
οι ορθόδοξοι καθʼ όλα κριτικοί
προσεύχοντε στο μηδέν ,
πίνουν καφέ στην πλατεία Κ ,
αερίζουν τα λόγια τους ,
ταίζουν με το αίμα τους
κουνουπόμυγες και
φωτογραφίζονται στην Αρούμπα ,
στη Γρενάδα , στο Μάλι .
Σωτήρες ποιητές τρέμουν μη χάσουν
το τρένο ,
το κέρμα της δόξας ,
του διαδικτύου την αναγνώριση ,
παραποιούν στίχους ,
σκοτώνουν ανυπόταχτους ήλιους ,
μέσα απʼ τα κελιά τους
γράφουν
για τʼ απέραντο γαλάζιο ,
για έρωτες , κοχύλια ,
επαναστάσεις , πεεταλούδες , θεωρείες
θεωρείματα , τάσεις , υπερτάσεις ,
παραστάσεις ,
για το μυρμήγκι που τρέχει μέσα στο w.c τους ,
για μια γυναίκα
που είχαν και τους έφυγε ,
για ένα επαίτη
που είδαν μέσα απʼ τη κλειδαρότρυπα ,
για ένα ποντίκι που τρύπωσε
μέσα στην άγια τράπεζα ,
την άγια νύκτα ,
τον άγιο εκδότη και
το άγιο σύστημα
αλλά ποτέ ,
ποτέ ,
ποτέ
για το χασμουρητό τους .

Διογένης Γαλήνης
21.02.08

Ιστορία δε διάβασα ποτέ
Δεν έμαθα να ξεφυλλίζω 'φημερίδα
Δεν διδάχτηκα γραφή και ανάγνωση
σε σχολεία κατευθυντήρια
Δεν είδα το χέρι του Σωτήρα
να με αγγίζει
Δεν μου γεμίζει το μάτι κανένας
΄Οταν στο στάδιο Ειρήνης και συνουσίας
όργανα συνδικαλιστικά αποχαυνώνουν το αύριο .

Είμαι το παιδί του νεροχύτη ετών 46
Είμαι ο τυφλός επαίτης
της οδού Πανεπιστημίου
Είμαι το δηλητηριασμένο
περιστέρι μπροστά στον <<Άγνωστο>>
Είμαι ο δακτύλιος
Είμαι η κλήση της τροχαίας
Είμαι το αεριούχο που πάει με όλα
Είμαι η κοιμωμένη σε Ευρώπη κοιμισμένη
Είμαι το μέλλον ανάθεμα
Είμαι η μπαγκέτα της εξουσίας
στ' αποθετήριο εξουσιών
Είμαι το πακέτο της ιστορίας που τη φακέλωσαν
Είμαι το κάτουρο του Ιμπεριαλισμού
σε ναρκοπέδιο αιώνιας νύκτας
Είμαι ο βράχος του Γιβραλτάρ
που ατενίζει υποβρύχια τραγούδια
και αέρηδες κούφιους
Είμαι ο ποιητής στ' απόσπασμα
βράδυ με πανσέληνο
Είμαι ο νερουλάς του καπιταλισμού
Είμαι το τραγούδι των πειρατών στο Μακασάρ
Είμαι κηλίδα πετρελαίου ανοιχτά της Αυστραλίας
Είμαι Κολομβιανός παραχαράχτης
Είμαι λαθρέμπορος στον Αμαζόνιο
Είμαι 13χρονη πόρνη στη Μανίλα
Είμαι το καμένο δάσος

Δεν είμαι το καμένο χαρτί .


   Από την π.σ του ποιητή :

-δεν έχω visa για την ελευθερία-