ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

[junkie]

Η Αγάπη

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει]

**************************************************************


Η ΖΩΗ ΜΟΥ


Μια νοσταλγία ολάκερη η ζωή μου κι ένας πόθος!
Πότε παλάτια θέλοντας χιμαιρικά να χτίσω
και πότε ξεφυλλίζοντας τις σκέψεις μου σα ρόδα
στον τάφο τού ό,τι πέρασε, - λησμόνησα να ζήσω.
Τα χρόνια από τα χέρια μου γλιστρήσανε σαν άμμος
που ονειροπόλα δάχτυλα κρατάνε, κι η ψυχή μου -
μιαν ώρα χινοπωρινή που εσήμαιναν καμπάνες -
είδε να πέφτει ανέκκλητα το Βράδι στη ζωή μου.
Είμαι σα σπίτι ναυτικών στη θάλασσα κοντά,
που οι άντρες εχαθήκανε μαζί με τα καράβια
και που όταν σκούζει η τρικυμία τ' αγριεμένα βράδια,
οι μάνες και οι αδερφές, μαυροντυμένες, σκύβουν
την κεφαλήν αμίλητες, σκιαγμένες, σα ν' ακούνε
στην πόρτα, την κατάκλειστη για πάντα - να χτυπούνε...



**************************************************************


Ταξίδι στα Κύθηρα

Τ' ωραίο καράβι έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,
γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,
με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα
και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,
μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα
σε δέντρα και λούλουδα και γάργαρα νερά
υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία
της Αφροδίτης-του έρωτα τη θριαμβική θεά.
Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!...
Οι φανταχτερές κι ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν,
τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν
και, κάπου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο
απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο
με το φτωχό μας Όνειρο στην πρύμνη πεθαμένο