Μέλη
  • Σύνολο μελών: 7,373
  • Latest: iguzovec
Stats
  • Σύνολο μηνυμάτων: 360,324
  • Σύνολο θεμάτων: 11,759
  • Online today: 316
  • Online ever: 1,061 (Οκτωβρίου 10, 2023, 08:28:42 ΠΜ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
  • Users: 1
  • Guests: 197
  • Total: 198
  • Leon

Ο Κινηματογράφος στη Λατινική Αμερική...

Ξεκίνησε από pixie, Φεβρουαρίου 14, 2010, 11:10:20 ΜΜ

« προηγούμενο - επόμενο »

pixie

Ο κινηματογράφος υπήρξε όπλο της αποικιοκρατίας για πολλά χρόνια. Ακόμα και μετά την έκρηξη των εθνικών κινηματογραφιών στη δεκαετία του'60, τα 135 εκατομ.θεατές της Λατινικής Αμερικής βλέπουν κατά 85% βορειοαμερικανικές ταινίες.

Από τη Χιλή αναδεικνύεται ο Ραούλ Ρουίζ, που θα μετοικήσει στη Γαλλία, ο Μιγκουέλ Λίτιν κι ο Χέλβιο Σότο, ενώ η Χιλή θα αποτελέσει αντικείμενο και σκηνικό πολλών ξένων ταινιών.
Με τη βραχύβια κυβέρνηση του Σαλβαντόρ Αλιέντε, οι κινηματογραφιστές της αριστεράς τίθενται στην υπηρεσία του μετασχηματισμού της Χιλιανής κοινωνίας. Ωστόσο το πείραμα θα αποτύχει παταγωδώς και όσοι είχαν υπογράψει το μανιφέστο για τον πολιτικό κινηματογράφο σκορπίζονται στον κόσμο. Ο Πατρίτσιο Γκουσμάν, που είχε κάνει την ταινία για τον Αλιέντε, πηγαίνει στην Κούβα.

Στη Βολιβία των στρατιωτικών κυβερνήσεων, μετά από μία παραγωγική εποχή στο τέλος της δεκαετίας του'60, ο Αντόνιο Εκουίνο με το Chuqiago[1977], χρησιμοποιεί το παλιό νεορεαλιστικό ύφος για να παρουσιάσει 4 χωριστές ιστορίες..'Εναν απλοικό Ινδιάνο, ένα αλητάκι, έναν μικροαστό υπάλληλο και μία πλούσια φοιτήτρια που μοιράζεται ανάμεσα στον ριζοσπαστισμό της και τις οικογενειακές της καταβολές.
Μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του '71, ο Χόρχε Σανχίνες, δημιουργός της ταινίας 'Το θάρρος του λαού'[1971], βρίσκεται στο Περού όπου γυρίζει το 'Ο βασικός εχθρός' και μετά στον Ισημερινό, όπου ολοκληρώνει μία αυστηρή και διδακτική ταινία με τίτλο 'Μαζέψτε τα και φύγετε'![1976]. Το 1984 Ο Σανχίνες παρουσιάζει παρουσιάζει στο Φεστιβάλ της Βενετίας την ταινία 'Σημαίες του Μέλλοντος' όπου διηγείται τα τελευταία 5 χρόνια της πολιτικής ζωής στη Βολιβία.

pixie

Στην Αργεντινή, ο Φερνάντο Σολάνας ['Ο Νότος'] και ο Οκτάβιο Τζενίτο ['Ο γονιός'] εκπροσωπούν τον κινηματογράφο μετά τον Περόν, που ενισχύεται κάπως από τα ευνοικά μέτρα της κυβέρνησης Καμπόρα.
 
Το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1976 επιφέρει μεγάλο πλήγμα στον κινηματογράφο. Η λογοκρισία επανέρχεται δριμύτερη, η παραγωγή μειώνεται και ακολουθεί η προσέλευση του κοινού που ελαττώνεται κατά 40%. Η ζωή των επαγγελματιών του κινηματογράφου γίνεται σωστό μαρτύριο! Το 1984 ξεχωρίζει η ταινία του Μπέμπε Κάμιν 'Τα παιδιά του πολέμου' που αναφέρεται στον πόλεμο των Μαλβίνων. Στην ίδια περίπτωση αναφέρεται και το 'Βερόνικα Κρούζ'[1987] του Μιγκουέλ Περέιρα, όπου παρουσιάζεται ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό, οι κάτοικοι του οποίου δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Μόνο ένας δάσκαλος συνειδητοποιεί τα αποτελέσματα του πραξικοπήματος του 1976. Η ταινία διέπεται από έναν ποιητικό ανθρωπισμό που καταγγέλει τον φασισμό και τον πόλεμο με τέτοιο τρόπο, που οι φανατικοί οπαδοί της Μάργκαρετ Θάτσερ θίγονται πραγματικά.
 
Η Μαρία Λουίζα Μπέμπεργκ παρουσιάζει 2 αξιόλογες ταινίες με ηρωίδες γυναίκες. Είναι 'Η Καμίλια'[1984] και η 'Μις Μαίρη'[1986]. Στην 'Καμίλια' περιγράφει τον έρωτα μιάς κοσμικής δεσποινίδας του Μπουένος 'Αιρες με έναν Ιησουίτη παπά, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Ρόζας το 1847.'Ηταν μία γυναικεία ταινία με προτίμηση στα κοστούμια τύπου Λόρα 'Ασλευ και στη φωτογραφία που θύμιζε αμυδρά τον Νιούτον.

Η Τζούλι Κρίστι υποδύεται την 'Μις Μαίρη',μια γκουβερνάντα με βικτωριανή ανατροφή, σε μία πλούσια οικογένεια στο Μπουένος 'Αιρες που εμπλέκεται οδυνηρά με τα μέλη της.
Ο Έκτορ Ολιβέρα, ασχολείται με ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου. Στο 'Αστείος, βρώμικος, μικρός πόλεμος', τοποθετεί τη δράση το 1974 όπου ο γερασμένος πιά Περόν επιστρέφει στην εξουσία κι όπου ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι πιό δυσανάγνωστος από ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι μία έντονη πολιτική κωμωδία που δείχνει τον παραλογισμό των πολιτικών ομάδων που υποστήριζαν ή δεν υποστήριζαν τον Περόν τον κατ' εξοχήν[δήθεν]Μεσσία του έθνους!
 
Ο Λουίς Πουέντζο γύρισε την 'Επίσημη ιστορία' το 1975. Η Νόρμα Αλεάντρο υποδύεται μία καθηγήτρια της ιστορίας που αρχίζει να υποπτεύεται ότι η υιοθετημένη της κόρη είναι παιδί ενός από τους αγνοούμενους. Οι αγνοούμενοι, οι εξόριστοι, οι διωκόμενοι, αποτελούν το κέντρο του Αργεντινού κινηματογράφου της διασποράς.
Ο Φερνάντο Σολάνας καταφεύγει στο Παρίσι όπου περιγράφει τη νοσταλγία των μετοίκων στο Νότο..

[ Συνεχίζεται..]

KostasD33

Πολύ ενδιαφέρον το αυτό το θέμα που έβαλες Μάγια.
Αν σου είναι εύκολο και όπου το βρίσκεις βάζε και τον πρωτότυπο τίτλο έργου ή δημιουργών μπας και βρούμε και τα έργα αυτά σε google video ή άλλο

pixie

Α, η έρευνα είναι πολύ παλιά, συγκεκριμένα υπάρχει στο περιοδικό Συνεργασία του ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ [Ελληνικό Ινστιτούτο Αλληλεγγύης και Συνεργασίας με τις αναπτυσσόμενες χώρες], όπου έγραφα το 1993 και φυσικά ήμουν μέλος της συγκεκριμένης μη κυβερνητικής Οργάνωσης.


Θα προσπαθήσω πάντως να βρω περισσότερα στοιχεία και από τις σελίδες της Σ. Τριανταφύλλου, που έχει ασχοληθεί με την ιστορία του παγκόσμιου Κινηματογράφου.


Κι ας πάμε λίγο παρακάτω...

Στη Βραζιλία, μετά το cinema novo, επικρατεί κάτι σαν ο σώζων εαυτώ σωθήτω στο επίπεδο της ιδεολογίας. Οι στρατηγοί διαδέχονται τους στρατάρχες που ευαγγελίζονται το οικονομικό θαύμα της ''Μεγάλης Βραζιλίας''. Από το 1968 ως το 1972, γράφει ο Πάουλο Αντόνιο Παρανάγκουα, τα παιδιά του cinema novo σκοτώνουν τον πατέρα με 38 μαχαιριές από τις οποίες μία ήταν θανάσιμη. Η κοροιδία, η βία, η επίθεση, η αυτοκτονία, το κακό γούστο, γίνονται όλα μαζί και ταυτοχρόνως ο κανόνας ενός κινηματογράφου που χαρακτηρίζεται περιθωριακός ή udigrudi [Βραζιλιάνικη εκδοχή του underground].
Οι σκηνοθέτες, τουλάχιστον στο Σάο Πάολο, προτιμούν την ετικέτα ''Κινηματογράφος των σκουπιδιών'', ενώ μία γενιά κινηματογραφιστών ωριμάζει, η παραγωγή ευνοεί έναν κινηματογράφο που εγκαταλείπει εθελοντικά το πεδίο του ορθολογισμού, όπου ανήκουν μερικοί μεγάλοι κινηματογραφισές όπως ο Νέλσον Περέιρα ντος Σάντος.
Σημειώνεται στροφή στη μακάβρια ειρωνεία και το φιφορούμενο.

Τα χρόνια που ακολουθούν ανήκουν στη λεγόμενη pornochanchada είδος ερωτικής κωμωδίας που ξεγλιστράει από τη λογοκρισία μέσω των υπονοούμενων.
Παρά τις χίλιες και μία απαγορεύσεις, ένα είδος αυλής των θαυμάτων του σαξ χαρακτηρίζει τον κινηματογράφο. Παράδειγμα η ''Ζιζέλ'' του Βίκτορ ντι Μέλο[1981], όπου η βραζιλιάνικη εξοχή συνδυάζεται με ερωτικές περιπτύξεις ζευγαριών αλλά και περισσότερων ατόμων.
Στο μεταξύ, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος αναδομείται στο βιομηχανικό επίπεδο και η προσέλευση του κοινού διπλασιάζεται από το 1974 ως το 1978, ξεπερνώντας τα τα 61 εκατομμύρια θεατές.

 
Στη δεκαετία του '80 το κοινό ελαττώνεται, ευνοούνται οι ιστορικές ταινίες και οι λογοτεχνικές διασκευές, ενώ αυξάνονται οι ηθικολογικές ταινίες γύρω από το σεξ, όπως το γνωστό και στη χώρα μας ''Η γύμνια τιμωρείται'' του Αρνάλντο Γιαμπόρ. Ο ίδιος γύρισε επίσης το ''Σ' Αγαπώ'', μία παρωδία της Αυτοκρατορίας των Αισθήσεων του Όσιμα, που επίσης προβλήθηκε στην Ελλάδα.
Σ΄αυτή τη χιουμοριστική αλλά σκληρή ταινία, τονίζεται ο ρόλος του ψυχρού σεξ και της ατομικής βίας. Η φωτογραφία στην ταινία είναι μία καλή πλευρά καθώς ο Μουρίλο Σάλες παίζει κυριολεκτικά με τη μηχανή και τους φωτισμούς.

Το 1980 ο Έκτορ Μπαμπένκο - γεννημένος στην Αργεντινή - γυρίζει το ''Πισότε, το χαμίνι του Σάο Πάολο'', μία ταινία γύρω από τους ανηλίκους στη ζούγκλα των τριτοκοσμικών μητροπόλεων. Οι δύο μεγάλες επιτυχίες της δεκαετίας '70 -'80 είναι ''Η Ντόνα Φλόρα και οι δύο σύζυγοί της'' του Μπρούνο Μπαρέτο και το ''Ξίκα ντα Σίλβα'' του Κάρλος Ντιέγκες, που αφορά στο ζήτημα της δουλείας.

pixie

Λίγο αργότερα αναπτύσσεται ο στρατευμένος κινηματογράφος, αυξάνονται οι κινηματογραφικές λέσχες και εξελίσσεται το 16άρι και του σούπερ 8άρι φιλμ, από όπου αναδεικνύονται νέοι σκηνοθέτες όπως ο Φάμπιο Μπαρέτο με το ''Ινδία, κόρη του ήλιου''.
'Ολα αυτά για έναν πληθυσμό που κατά το 66% είναι αναλφάβητος. Στη Βραζιλία των 117 εκατομμυρίων κατοίκων υπάρχουν 25 εκατομμύρια τηλεοπτικοί δέκτες.
Υπήρξαν, γενικά, μερικές πολύ καλές εμπορικές επιτυχίες, όπως το ''Μπαι μπάι Μπραζίλ'' του Κάρλος Ντιέγκες και το ''Γκαμπριέλα'' του Μπρούνο Μπαρέτο με τη Σόνια Μπράγκα, ένα είδος εθνικής σταρ στη Βραζιλία.
 

Επίσης ο Ρουί Γκπιέρα έχει γυρίσει μία αξιόλογη γνωστή γαλλοβραζιλιάνικη συμπαραγωγή με τίτλο ''Opera do Malandro'', μία εκδοχή της 'Οπερας της Πεντάρας που τοποθετείται στο Ρίο και συνοδεύεται από σάμπα αντί για τη μουσική του Κουρτ Βάιλ.
Η Opera do Molandro είναι ένα χαριτωμένο συνονθύλευμα από Μπρεχτικό μοντερνισμό και βραζιλιάνικη κουλτούρα, που συνδυάζει την πολιτική σάτιρα με το αισθησιακό μελόδραμα...

pixie

Στην Κούβα ενισχύεται η λαική κουλτούρα και στηλιτεύεται ο ελιτισμός όπως τον εννοεί το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο.
 
Το αποτέλεσμα είναι να φύγουν σκηνοθέτες σαν τον Γκαρθία Εσπινόζα που πήγε περιέργως στο Βιετνάμ και τον Σαντιάγκο Αλβαρέζ που κατέφυγε, επίσης περιέργως, στο Περού.
 
Ο Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα, η Σάρα Γκομέζ κι ο Ουμπέρτο Σόλας, εκφράζονται μάλλον υπαινικτικά, ενώ ό,τι καλύτερο έχει γίνει στον Κουβανικό κινηματογράφο ανήκει στον χώρο της ταινίας μικρού μήκους.

Ο Αλέα γυρίζει τον ''Μυστικό Δείπνο'',μία πολιτική παραβολή τοποθετημένη στην Κούβα του 18ου αιώνα, ενώ εκπροσωπεί τη χώρα του στο φεστιβάλ των Καννών με τους ''Επιζήσαντες''. Η ταινία αφιερώνεται στον Λουίς Μπουνιουέλ που φαίνεται να έχει επηρεάσει βαθιά τον Γκουτιέρεζ Αλέα.
Αν οι ταινίες του Αλέα παραπέμπουν στην Βιριδιάνα και τον Εξολοθρευτή άγγελο, το έργο του Ουμπέρτο Σόλας έχει κάτι από τη βαρύτιμη ατμόσφαιρα του Βισκόντι.
Μετά τη ''Λουτσία'', μια σπονδυλωτή ταινία για τις γυναίκες, παρουσιάζει τη ''Σεσίλια'' και την ''Αμάντα''.

Η Σάρα Γκομέζ ασχολείται με τον ρατσισμό στο εσωτερικό ενός ζευγαριού στην σημαντική ταινία της ''Με κάποιον τρόπο'', που προβάλλεται μετά τον πρόωρο θάνατό της...

pixie

Το Μεξικό γνώρισε μια χρυσή εποχή, αλλά ήδη από την αρχή της δεκαετίας του '70 ο κινηματογράφος βρίσκεται σε κρίση μαζί με πολλά άλλα πράγματα. Γύρω στο 1975 εμφανίζονται κάποιες καινούργιες δομές όπως η Ένωση Σκηνοθετών και το Εθνικό Μέτωπο του Κινηματογράφου, οπότε σκηνοθέτες όπως ο Αρτούρο Ριπστάιν, ο Φελίπε Καζάλς και ο Χαϊμέ Χουμπέρτο Χερμοζίλο δημιουργούν ένα σεβαστό σώμα ταινιών.

Ο Ρολάντο Κλάιν γυρίζει μια μεξικανο-αμερικανική συμπαραγωγή με τον τίτλο ''Chac'' [1976], όπου Chac ονομάζεται ο θεός της βροχής. Πρόκειται για μια ταινία ανθρωπολογική που παρουσιάζει μια υπερφυσική ατμόσφαιρα χωρίς πραγματική πλοκή.

Ο Χερμοζίλο γυρίζει το ''Η Ντόνα Χερλίντα'' [1986], ένα χρονικό τυπικό σενάριο της Λατινικής Αμερικής που θυμίζει τη ''Θεία Χούλια'' του Αλιόσα και την ''Ερέντιρα'' του Μαρκές, η οποία  έγινε ταινία από τον Ρουί Γκουέρα με την Ειρήνη Παππά να πρωταγωνιστεί στον βασικό ρόλο.
Η Ντόνα Χερλίντα θέλει να δει τον γιό της να δημιουργεί οικογένεια, αλλά δυστυχώς εκείνος είναι ομοφυλόφιλος και έχει αρκετές σκοτεινές πλευρές. Η ταινία έχει κάτι από την ανατρεπτική γοητεία της ''Ευτυχίας'' της Ανιές Βερντά καθώς κι εκείνο το χαρακτηριστικό λατινοαμερικάνικο χρώμα.


Στην Κολομβία τώρα, ξεχωρίζει ένα δείγμα του άμεσου κινηματογράφου με τίτλο ''Παιδί'' [1979], μια ακόμα μαρτυρία για τα παιδιά του δρόμου στην Μποκοτά αυτή τη φορά.


Στη Νικαράγουα, εν μέσω συνταρακτικών πολιτικών γεγονότων και μιας επανάστασης που χάθηκε, ο Χιλιανός Μιγκουέλ Λίτιν γυρίζει το ''Ο Αλτσίνο και ο κόνδορας'' [1982], μια ανθρώπινη ιστορία γύρω από ένα 12χρονο παιδί που ζει με τη γιαγιά του σε μια περιοχή που σπαράσσεται από τον εμφύλιο πόλεμο...

pixie

Στο Περού ψηφίζεται νόμος, που ευνοεί τον κινηματογράφο, μόλις το 1973! Στα χρόνια του 1980  τρείς τίτλοι υπόσχονται ένα μέλλον που δεν έρχεται: ''Οι πεινασμένοι σκύλοι'' του Λουίς Φιγκουερόα γύρω από τις συνθήκες ζωής των χωρικών... ''Ο θάνατος την αυγή'' του Φρανσίσκο Λομπάρντι με θέμα τις τελευταίες ώρες ενός μελλοθάνατου και ''Εκεί που γεννιούνται οι κόνδορες'' του Φεντερίκο Γκαρθία, μια στρατευμένη ταινία για την υπόθεση των αγροτών.


Στη Βενεζουέλα υπάρχει κινηματογραφική παράδοση από το 1911. Ενδιαφέρουσα ταινία που ξεχώρισε ήταν αυτή που προβλήθηκε το 1979 στο φεστιβάλ των Καννών με τίτλο: ''Η επιχείρηση συγχωρεί μια στιγμή τρέλας'' του Μαουρίτσιο Βαλερστάιν και αναφέρεται στην ιστορία μιας  απεργίας ορόσημο...

pixie

7 Days in Havana: 7 σκηνοθέτες πίνουν ρούμι στην υγειά της Αβάνα!

Στην επίσημη πρεμιέρα του «7 Days in Havana» οι σκηνοθέτες Χούλιο Μέντεμ, Γκασπάρ Νοέ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Λοράν Καντέ, Ελία Σουλεϊμάν και Πάμπλο Τραπέρο αποδέχτηκαν την πρόσκληση του φεστιβάλ, ανέβηκαν στη σκηνή και παρουσίασαν την σπονδυλωτή ταινία τους.


Μία ιδέα που πήρε σάρκα και οστά από τον σεναριογράφο και συγγραφέα Λεονάρντο Παντούρα (7 σενάρια, 15 σελίδων, για 15λεπτες ταινίες μικρού μήκους) προτάθηκε σε 7 σκηνοθέτες από εντελώς διαφορετικές χώρες και κουλτούρες: οι Χούλιο Μέντεμ, Γκασπάρ Νοέ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο (στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο), Λοράν Καντέ, Ελία Σουλεϊμάν, Πάμπλο Τραπέρο και Χουάν Κάρλος Ταμπίο αναλαμβάνουν, με μία συρραφή ταινιών μικρού μήκους γυρισμένες στην κουβανέζικη πρωτεύουσα, να μας συστήσουν τη σύγχρονη Αβάνα - πέρα από στερεότυπα και εξωτικά κλισέ. Το φιλμ είναι χωρισμένο όπως το επικαλείται ο τίτλος του: σε μέρες τις εβδομάδας. Κάθε σκηνοθέτης έπρεπε να διηγηθεί μία ιστορία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια 24 ωρών. Μερικοί χαρακτήρες συνυπάρχουν σε παραπάνω από ένα φιλμάκια, για να δείξουν ότι στην Αβάνα όλοι και όλα αποτελούν την ίδια πραγματικότητα μίας κοινωνικοπολιτικής κολεκτίβας.

Όπως και σε αντίστοιχες σπονδυλωτές ταινίες του είδους, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτα άνισο: κάποιοι πετυχαίνουν εξαιρετικό πολιτικό σχόλιο («La Fuente» του Λοράν Καντέ), άλλοι καταφέρνουν να επιβάλουν την καθαρόαιμη στυλιστική υπογραφή τους («Ritual» του Γκασπάρ Νοέ, «Diary of a Beginner» του Ελία Σουλεϊμάν), μερικοί καταλήγουν με κάτι απλά χαριτωμένο («Εl Yuma» του Μπενίσιο Ντελ Τόρο) και κάποιοι άλλοι πνίγονται στις κοινωνικές, πολιτικές και κινηματογραφικές κοινοτυπίες («Cecilia's Temptation» του Χούλιο Μέντεμ).

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είχε σημασία στην πρεμιέρα της ταινίας στο 65ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών. Γιατί είναι από τις νύχτες που τα φεστιβάλ μοιάζουν με πάρτι - μέσα στην αίθουσα! Εκτός από τον Χουάν Κάρλος Ταμπίο, ο οποίος δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στο φεστιβάλ, όλοι οι υπόλοιποι ήταν εκεί - για να ανέβουν στη σκηνή της αίθουσας Debussy, να παρουσιάσουν την ιδέα, να μιλήσουν στο κοινό, να μοιραστούν μαζί τους στερεότυπα που είχαν για τον Θρύλο που είναι η Κούβα και την πραγματική χώρα που ανακάλυψαν.

«Οταν με πρωτοπλησίασαν οι παραγωγοί του 7 Days in Havana, απόρησα» είπε ο Ελία Σουλεϊμάν («Ο Χρόνος που Απομένει», «Θεϊκή Παρέμβαση»), ο οποίος δεν εγκαταλείπει ποτέ το Ζακ Τατί μειλίχιο χιούμορ του. «Δεν είχα μέχρι τότε δει ποτέ μου ούτε φωτογραφία από την Κούβα, δεν κυκλοφορούσαν στην Παλαιστίνη εξωτικές εικόνες, δεν γνωρίζω Ισπανικά, δεν ήξερα τίποτα για την Αβάνα. Ημουν έτοιμος, είχα προβάρει το ''όχι'' μου, αλλά μόλις προσγειώθηκα εκεί, είπα ''ναι''. Μου ήταν εξίσου ενδιαφέρον να προσπαθήσω να καταγράψω έναν τόσο άγνωστο τόπο».

Ο Γκασπάρ Νοέ («Μη Αναστρέψιμος», «Μόνος Εναντίον Ολων») ομολόγησε ότι δεν είναι τυπικός τουρίστας, δεν του αρέσει να επισκέπτεται έτσι τις χώρες, αλλά η Αβάνα «χτυπάει σύμφωνα με την αριστερή καρδιά του» και ήθελε πάντα να βρει την αφορμή να την επισκεφθεί. «Δεν έχει απόλυτη σχέση με την ουτοπία του Κάστρο που ακούμε χρόνια, αλλά ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Ανυπομονώ να ξαναγυρίσω...»

Η αίθουσα, γεμάτη από επαγγελματίες, αγοραστές αλλά και αρκετό σινεφίλ κοινό χειροκροτούσε με ενθουσιασμό κάθε κεφάλαιο αυτής της φιλμικής ξενάγησης και χαιρόταν ιδιαίτερα με την παρουσία των συντελεστών ανάμεσά τους.

Δεν ήταν όμως μόνο οι διάσημοι σκηνοθέτες του φιλμ ανάμεσα στο κοινό. Ξεχωρίσαμε τον Πρόεδρο της Επιτροπής του «Un Certain Regard» Τιμ Ροθ - οποίος έσπασε τον black tie κώδικα και εμφανίστηκε με μακό μπλουζάκι, το tribal tattoo του και ένα ζεστό γήινο χαμόγελο σε όσους τον πλησίαζαν. Στο πίσω μέρος της αίθουσας, μέχρι που ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Τιερί Φρεμό τον είδε και τον κάλεσε επί σκηνής, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας: ο Εμίρ Κουστουρίτσα, ο οποίος έπαιξε τον εαυτό του στο φιλμάκι του Πάμπλο Τραπέρο.


Ενημέρωση από το Flix.gr

pixie

Από 18/4 παίζει στους κινηματογράφους η ταινία ''Με Λένε Ερνέστο''. Είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Αργεντινού σκηνοθέτη Μπενχαμίν Άβιλα.
Αν και γεννημένος το 1972, δεν είναι νέος στην κινηματογραφική παραγωγή.
Οι ταινίες μικρού μήκους που έκανε στο παρελθόν συμμετείχαν και βραβεύτηκαν σε πολλά φεστιβάλ, ενώ έχει συν-σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ ''Nietos'' για τα παιδιά των Desparecidos, των εξαφανισμένων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που κατάφεραν να βρουν την αληθινή τους ταυτότητα χάρη στις Μητέρες της Plaza de Mayo. Έχει επίσης ασχοληθεί με εκπαιδευτικά τηλεοπτικά προγράμματα.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα από τη ζωή του σκηνοθέτη και παρακολουθεί μια οικογένεια αντιστασιακών κατά της χούντας στην Αργεντινή, το 1979. Ο Χουάν είναι ο δωδεκάχρονος γιος της οικογένειας, η οποία, έπειτα από χρόνια εξορίας, επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες με νέες, πλαστές ταυτότητες. Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να σηκώσει ένα τόσο βαρύ μυστικό?

Αργεντινή, 1979. Έπειτα από χρόνια εξορίας από τη Χούντα ως μέλη της Αντίστασης, ο δωδεκάχρονος Χουάν και η οικογένειά του επιστρέφουν στο Μπουένος Άιρες με καινούργιες, πλαστές ταυτότητες. Οι γονείς του Χουάν μαζί με τον θείο Μπέτο είναι μέλη της οργάνωσης των Μοντονέρος, που εξακολουθεί να μάχεται κατά της σκληρής δικτατορίας που κυβερνά ακόμη τη χώρα, και διώκονται αλύπητα λόγω των δραστηριοτήτων τους. Γι' αυτό έξω από το σπίτι και στο σχολείο, ο ανήλικος μαθητής έχει άλλο όνομα. Εκεί όλοι τον ξέρουν ως Ερνέστο – ένα όνομα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει, καθώς διακυβεύεται η ασφάλεια της οικογένειάς του. Η γνωριμία του με την συμμαθήτριά του Μαρία θα αποτελέσει την αρχή για μια ιδιότυπη, δυνατή σχέση μεταξύ τους...


Πληροφ. in.gr

Πέλωψ

γιατι αφημενο αυτο το ενδιαφερον θεμα;

η λατινικη αμερικη εχει πολυ καλο σινεμα. Θα μπορουσα να γραψω εδω πολλους τιτλους ομως θα βάλω μονο ενα: "Το Μυστικό στα Μάτια της". Μια απο τις καλυτερες ταινιες που ειδα τα τελευταια χρονια!

197 Επισκέπτες, 1 Χρήστης