..παραμυθια για μεγαλους....

[papadia]

[papadia]

Η Μελωδία των ξωτικών!


    Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν δύο ξωτικά πολύ μακρυά το ένα από το άλλο.

    Το ένα σε ένα ψηλό βουνό και το άλλο σε μια απέραντη θάλασσα.

    Το ένα έγραφε στίχους και το άλλο έγραφε μουσική.

    Ένιωθαν πολύ μόνα τους γιατί ο κόσμος των ξωτικών τα είχε εξορίσει.

    Ήταν πολύ «ιδιαίτερα», όχι καλύτερα ή χειρότερα από τα άλλα,

    Έτσι τα εξόρισαν για να μην τα βλέπουν και να μην τα ακούν.

    Τα δύο ξωτικά δεν είχαν γνωριστεί, ούτε είχαν δει το ένα το άλλο,

    ούτε είχαν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν κι άλλα εξόριστα ξωτικά.

    Προέρχονταν από διαφορετικές ομάδες ξωτικών οπότε

    Μέσα στην απέραντη θλίψη τους συνέχιζαν να γράφουν στίχους και μουσική.

    Όμως πόσο να αντέξουν οι στίχοι χωρίς την μουσική και η μουσική
    χωρίς τους στίχους; Γρήγορα μέσα στη δική τους μοναξιά άρχισαν
    να νιώθουν μοναξιά και οι στίχοι και η μουσική.

    Τα ξωτικά στενοχωριόντουσαν αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν.
    Αποφάσισαν λοιπόν να σταματήσουν να γράφουν. Να κάνουν μία παύση. Και να ταξιδέψουν.
    Γιατί αφού ήταν εξόριστα ήταν ελεύθερα
    (και αυτό είναι το παράδοξο της εξορίας ότι καμιά φορά εκεί είσαι
    πιο ελεύθερος από τους ελεύθερους) να πάνε όπου ήθελαν αρκεί
    να μην ήταν μέσα στα σύνορα του κόσμου των ξωτικών.

    Ξεκίνησαν λοιπόν να περπατάνε και να περπατάνε και να περπατάνε...
    Πέρασαν πολλές δυσκολίες και πολλά εμπόδια, μα εκείνα συνέχιζαν
    να περπατάνε σαν κάτι πιο βαθύ και πιο μεγάλο να τα οδηγεί.
    Έμαθαν πολλά στην πορεία, δυνάμωσαν και δεν φοβόντουσαν πια τόσο πολύ.

    Η μοναξιά τους έγινε όπλο και όχι αδυναμία. Και η θλίψη σιγά σιγά άρχιζε να εξαφανίζεται.
    Κάποια στιγμή, από τα διαφορετικά σημεία που βρισκόντουσαν,
    άκουσαν κάποιους περίεργους θορύβους. Και χωρίς κανένα δισταγμό,
    τα δύο ξωτικά, κατευθύνθηκαν προς το σημείο από όπου προέρχονταν
    αυτοί οι πρωτόγονοι ήχοι οι οποίοι άρχιζαν τώρα να ακούγονται πιο ρυθμικοί.

    Και ξαφνικά βρέθηκαν το ένα απέναντι στο άλλο
    (και τότε γεννήθηκε ένα κοινό σημείο αφετηρίας).
    Κοιτάχτηκαν και χωρίς να μιλήσουν έστριψαν το κεφάλι τους και τα δύο μαζί ταυτόχρονα προς την πηγή των ήχων (και τότε γεννήθηκε ένας κοινός στόχος).
    Είδαν μια μικρή σπηλιά η οποία ήταν πάνω σε ένα μικρό λόφο.
    Ο λόφος ήταν τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά.
    Και έτσι τα δύο ξωτικά είχαν μια μικρή διαδρομή
    που έπρεπε να διανύσουν προς τον κοινό τους στόχο.
    Έπρεπε να μάθουν τι υπάρχει σε εκείνη τη σπηλιά.
    Και έπρεπε να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν μαζί ή το καθένα χωριστά.
    Υπήρξε μια αρχική αμηχανία γιατί είχαν πολύ καιρό να έχουν κάποιον για παρέα...
    συνηθίσει στην μοναχική πορεία τους.
    Αλλά ήταν μόνο μια στιγμή...
    Αμέσως σκέφτηκαν πώς δύο είναι καλύτερα από έναν
    και ακόμα περισσότερο όταν βαδίζεις προς το άγνωστο,
    σε μονοπάτια που δεν γνωρίζεις (και τότε γεννήθηκε μια κοινή απόφαση).
    Έκαναν λοιπόν το πρώτο βήμα τους μαζί
    και συνέχισαν προχωρώντας μπροστά (και τότε γεννήθηκε ένας κοινός δρόμος) .
    Πέρασαν καινούρια εμπόδια μέχρι να φτάσουν μα τώρα
    όλα τους φαίνονταν πιο εύκολα.
    Έμαθαν έτσι την αξία της συνεργασίας και τι συμβαίνει
    Άρχισαν να νιώθουν πιο άνετα το ένα δίπλα στο άλλο,
    να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
    Θα λέγαμε στη δική μας γλώσσα πώς έγιναν «φίλοι»
    (αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό γιατί «φιλία»
    στη γλώσσα των ξωτικών σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν μεταφράζεται).
    Και όπως περπατούσαν (σε μια στιγμή ηρεμίας που δεν είχαν να αντιμετωπίσουν κάποιο καινούριο εμπόδιο) το ένα άρχισε να σιγομουρμουράει μία μουσική
    και το άλλο άρχισε να λέει μερικούς σκόρπιους στίχους.
    Και χάρηκαν και τα δύο γιατί δεν υπήρχε καθόλου μοναξιά ούτε
    στις καρδιές τους ούτε στις καινούριες δημιουργίες τους.
    Στίχοι και μουσική έγιναν ένα. Και ήξεραν πως η παύση της
    μουσικής τους είχε πια τελειώσει... Και συνέχιζαν να περπατάνε τώρα μαζί,
    δίπλα δίπλα, τα δύο ξωτικά και μαζί τους να περπατάνε, δίπλα δίπλα,
    και οι στίχοι με τη μουσική...

    Μέχρι που έφτασαν στην σπηλιά. Και σώπασαν. Δειλά δειλά μπήκαν μέσα και αντίκρυσαν ένα τρίτο εξόριστο ξωτικό που χτυπούσε ό,τι έβρισκε γύρω του (πέτρες, κλαδάκια, χώμα, περίεργα φυτά, οτιδήποτε...) δημιουργώντας ρυθμικά χτυπήματα. Το τρίτο ξωτικό μόλις τα είδε σταμάτησε αμέσως.
    Tα δύο ξωτικά δεν πίστευαν στα μάτια τους! Υπήρχε κι άλλο εξόριστο ξωτικό! Το τρίτο ξωτικό όμως δεν έδειξε καμία έκπληξη, ήταν πολύ ήρεμο, σχεδόν σαν να τα περίμενε να έρθουν...
    τους χαμογέλασε και τους έκανε νόημα να περάσουν. Και τα τρία κοιτάχτηκαν και κάθισαν σε κύκλο. Και αντί να μιλήσουν στην γλώσσα των ξωτικών (που και τα τρία γνώριζαν καλά πώς είναι ο μόνος τρόπος μιας σωστής και εύκολης επικοινωνίας) έκαναν κάτι άλλο. Το ένα έβαλε τις λέξεις, το άλλο τους ήχους και το τρίτο τη μελωδία.
    Και έτσι περίπου φτιάχτηκαν τα τραγούδια τους που απλώθηκαν και έφτασαν μέχρι την πιο μακρινή θάλασσα και μέχρι το πιο ψηλό βουνό... Τα τραγούδια που έφτασαν μέχρι και τον κόσμο των ξωτικών... και πάρα πέρα... μέχρι τον κόσμο των ανθρώπων...

    Γιατί ευτυχώς για εμάς η μουσική δεν έχει σύνορα, δεν μπορεί να εξοριστεί, δεν ανήκει σε κανέναν, δεν μπορεί να φυλακιστεί, αντίθετα μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα και πάντα από στόμα σε στόμα, μεταφέρεται με τον άνεμο, με τα πουλιά, με το κύμα της θάλασσας...
    Για αυτό να ξέρετε πως όταν καμιά φορά κολυμπάτε στην θάλασσα και νομίζετε πώς κάτι ακούσατε δεν είναι η ιδέα σας. Δεν είναι το κύμα που σας ψιθύριζει... είναι η δική τους μελωδία. Κι αν φτάσετε ποτέ στην κορυφή ενός βουνού δεν είναι ο άνεμος που σας σφυρίζει αλλά τα τραγούδια τριών μικρών εξόριστων ξωτικών που έκαναν την διαφορετικότητα τους μουσική για να θυμάστε...

    Πως ακόμα και στην εξορία υπάρχει έμπνευση. Κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει αυτό που είσαι και πάντα θα υπάρχουν άλλοι που δεν θα θέλουν να σε δουν και να σε ακούσουν. Αλλά κάπου θα υπάρχουν κι αυτοί που θα τους δέχεσαι όπως είναι και θα σε δέχονται όπως είσαι και που θα μπορείτε να ενώσετε τις αλήθειες σας και να χαράξετε για λίγο ή για πολύ μια κοινή αληθινή πορεία...

    .

[papadia]

Που βρίσκομαι; αναρωτήθηκε ο Χαρίλαος μόλις άνοιξε τα μάτια του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έψαξε τα ρούχα του –ήταν γυμνός. Που να ψάξει; Δεν υπήρχε τίποτα άλλο πάρεξ ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι και μια τηλεόραση.

Άνοιξε την τηλεόραση. Χιόνια. Έψαξε τα κανάλια. Ένα, δύο, τρία, ωπ! Έπιασε. Χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβει ότι στην οθόνη έβλεπε τον εαυτό του να κοιμάται στο άδειο δωμάτιο. Ροχάλιζε. Ένιωσε οτι ιδρώνει. Άλλαξε κανάλι. Ο ίδιος άντρας, δηλαδή ο εαυτός του, στεκόταν μπροστά στην τηλεόραση.

Μια σταγόνα ιδρώτα έπεσε στο τηλεκοντρόλ και το κανάλι άλλαξε πάλι. Ο εαυτός του οδηγούσε τώρα ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Δίπλα του μια όμορφη άγνωστή γυναίκα. Πίσω, δυο μικρά χαριτωμένα παιδιά. Χαμογέλασε. Γύρισε στο κρεβάτι και ξανακοιμήθηκε με την τηλεόραση ανοικτή.

[papadia]

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Μάς αφορά όλους... ΜΥΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:

"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η  ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου  κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..

Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι*
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:

Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.

Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Άρτεμις Κατερίδου

[Nikos Apomakros]

Ωραίο  ;-)


ΥΓ:

Μαυροχιουμοριστικά βέβαια, το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι έτσι και τολμήσεις να στήσεις παγίδα
στο τέλος θα πεθάνει το πιο αγαπημένο σου άτομο και θα θυσιάσεις κάπου κι όλη σου τη περιουσία.
Και το χειρότερο... αυτός για τον οποίο προοριζόταν η παγίδα, θα ζει και θα βασιλεύει τρώγοντας με
χρυσά κουτάλια μέρος αυτών που θυσίασες.

Για το κάρμα ρε γμτ

[papadia]

...δυστυχως ομως αυτα δε συμβαινουν καθημερινα?

       δυστυχως!!!!!!

[fortune]

Υπεροχο το παραμυθακι το τελευταιο παπαδια...

Αυτα να τα βλεπουμε <ολοι>!!
Απο τα παραμυθια ,τον μυθολογια ,τις παραδοσεις...βγαινουν μεγαλες αληθειες...

Τι θυμηθηκα τωρα....Υπαρχει ενα ΒΙΒΛΙΟ(προσηκει να ειναι με κεφαλαια...και δεν ειναι τυχαιο αυτο),δυστυχως ομως πρεπει να ειναι εξαντλημενο...
Ονομαζεται :<οι γαμοι του Καδμου και της Αρμονιας>...Eχει σηκωθει η τριχα μου τωρα...
         Το συγκεκριμενο βιβλιο λοιπον ειναι του Ρομπερτο Καλασο σε μεταφραση Γιωργου Κασαπιδη και εκδοσεις Καστανιωτη...Το περιεχομενο οπως καταλαβαινετε ειναι μυθολογικο....Τι γινεται εκει?....Μμμμμμμ...πολλα ...παρα πολλα...

Σε αυτους τους γαμους λοιπον...για τελευταια φορα Θεοι του Ολυμπου και θνητοι καθονται και στο ιδιο τραπεζι και τρωνε μαζι...
Ολη η Ελληνικη μυθολογια ξεδιπλωνεται σε αυτο το βιβλιο...
Οι ιστοριες ,που καταγραφονται ισως και να μην συνεβηκαν ποτε...ομως εχεις την αισθηση οτι διαδραματιστηκαν...παντα υπηρχαν...σαν να στο υποδεικνυει καποιο κομματι της ψυχης σου αυτο...Και αναρωτιεσαι  ..<<Η μαγεια τους αυτη ειναι μεσα στο πετσι μου...,ναι ειναι!!Γιατι ομως?Γιατι να μαγευομαι απο ενα αβεβαιο μυθολογικο παρελθον..??Ειναι ο τροπος ,που το <δινει> ο συγγραφεας??..η γιατι νοιωθεις οτι και εσυ αν το εγραφες ..παλι ετσι θα το εγραφες....??
Για να το γραψεις ομως και εσυ με τον ιδιο τροπο,υπαρχουν κοινα στοιχεια μεσα σου..,που αφυπνιζουν ενα αρχαιο παρελθον...Γιατι ομως να αφυπνιζεται??Και αν αυτο συμβαινει ,μηπως συμβαινει γιατι ο μυθος ειναι μεσα μας?...και ζει στην ψυχη μας?...Μηπως μας κυνηγα απο τους αντιποδες του μυαλου μας ,κρυμμενος μεσα σε ενα συλλογικο ασυνειδητο καπου αναμεσα στο καλο και στο κακο...Και ξυπνα...Ξυπνα για να μας κανει την μια Ηρακλη,που με το ροπαλο μας  και το τοξο μας θα σκοτωσουμε τις στυμφαλιδες ορνιθες...Και την αλλη Καιν...ετοιμους να σταματησουμε την ζωη απο τον αδελφο μας Αβελ,υποδεικνυοντας οτι καλο και κακο ειναι μεσα μας και ετοιμα να εμφανιστουν ανα πασα στιγμη.....

Ολα ειναι μεσα μας...


φορτσουν.

[Nikos Apomakros]

Τώρα να κάνω κι εγώ μια ερώτηση άσχετη με το θέμα...

Παπαδιά, το χέρι που ακουμπά το τζάμι στη φωτό είναι δικό σου; Θα αναρωτηθεί κανείς πως μου
ήρθε να κάνω τέτοια ερώτηση.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη φωτό με προβλημάτιζε ιδιαίτερα μέρες τώρα. Κάτι δεν μου κόλαγε.
Τελικά συμπέρανα ότι έφταιγε η θέση των δακτύλων. Ο αντίχειρας και ο δείκτης απλωμένοι, θεωρητικά
"ήρεμοι", ενώ τα υπόλοιπα δάχτυλα σε ιδιαίτερα δραστήρια θέση (μάχης), λες και προσπαθούσαν
να γατζωθούν ή κάτι παρόμοιο. Κι επειδή η φωτό δεν δικαιολογούσε μια τέτοια θέση ποικιλότροπη
στα δάχτυλα, μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί απλά να συμβαίνει το εξής...
Ο άνθρωπος του οποίου το χέρι αποθανατίστηκε στη φωτό... να γνωρίζει πιάνο... Κι απλά να έχουν
"συνηθίσει" τα δάχτυλα σε μια τέτοια θέση.

Οπότε σε περίπτωση παπαδιά που απαντήσεις ότι ναι είναι δικό σου το χέρι... ή οτι γνωρίζεις το
πρόσωπο που το έχει... αν θες... λύσε μου την απορία για το αν παίζει πιάνο...

Ξέρω... περίεργες σκέψεις έχω... αλλά......... Κρίμα είναι να αναρωτιέμαι για όσο...

[papadia]

.. θα σου λυσω λοιπον την απορια..


       οχι, το χερι δεν ειναι δικο μου!!!! θα μπορουσε ομως πολυ ανετα να ηταν το δικο μου!!!!!


       αλλωστε αυτη η φωτο ειναι πολυ ψαγμενη......κ δε μπηκε τυχαια!!!!!


       ελπιζω να σε καλυψα.....

[papadia]

O ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.......η κριση των γαϊδαρων...
   


     Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.
Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι … 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως … ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου…Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!…
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών… Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να … ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων. Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν … με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.


   το ερωτημα ειναι......σε καθε περισταση τι εκαναν οι αγροτες??? γτ η ιστορια σιγουρα δεν τελειωνει εδω.....

[larus audouinii]

Με αρέσει που είμαι λίγο σκεπτική με τα δικά μου αυτές τις μέρες, αλλά με ανεβάζετε...

Θα συνεχίσεις την ιστορία ; Ή ημαστε άξιοι της μοίρας μας τελικά :!:   :?:   :grin:
Μου θυμίζει συνειρμικά αυτή τη γνωστή παρακάτω. (Και θυμάμαι όχι ευχάριστα ένα ποστ που είχα γράψει ένα χρόνο πιο πριν για το "πειραματόζωο Ελλάδα", μετά από μια ομιλία που είχα ακούσει. Πόσο δίκιο είχαν τελικά...)

[Nikos Apomakros]

[quote user="papadia" post="356662"].. θα σου λυσω λοιπον την απορια..


       οχι, το χερι δεν ειναι δικο μου!!!! θα μπορουσε ομως πολυ ανετα να ηταν το δικο μου!!!!!


       αλλωστε αυτη η φωτο ειναι πολυ ψαγμενη......κ δε μπηκε τυχαια!!!!!


       ελπιζω να σε καλυψα.....[/quote]



Αν την έχεις σε μεγαλύτερο μέγεθος μπορείς να την προσθέσεις κάπου στο φόρουμ;
Γιατί σαν να διακρίνω αχνά κάτι στο τζάμι, αλλά είναι πολύ μικρά τα Avatar γενικά και αρκετές
λεπτομέρειες που έχουν κάποιες φωτό σίγουρα χάνονται.

[papadia]

http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTHZ28ayoEXUrUyRLhUVg4EE__x0UZaqQ9TBmTrgDIlyeLN1OLgiQ



    δε ξερω αν τα καταφερα Νικο Απομακρε  αλλα αυτη ειναι η φωτο που μου ζητησες

    σε διαφορα μεγεθη.

[papadia]

Ακου να σου πω… είπε ο χρόνος στην απουσία … σε βλέπω πάντα λυπημένη και στενοχωριέμαι.

Αποφάσισα να σε λέω ανάμνηση και θα σε κάνω πιο όμορφη κι από την παρουσία.

«Δεν θέλω να με κάνεις πιο όμορφη … κάνε με πιο χαρούμενη, αν μπορείς… »

[papadia]

...H Ζωη κ ο Θανατος της πεταλουδας μεσα στην ιδια μερα!!!!!



    "Ειμαι πολυ ομορφη" ειπε η μικρη πεταλουδα κ πεταξε γυρω απο μια μαργαριτα!

    "Να σου πω ενα μυστικο?" ειπε στη κοκκινη παπαδιτσα.


     Ναι! απαντησε η παπαδιτσα..


    "Θα ειμαι ομορφη για λιγες ωρες ακομα κ μετα θα πεθανω!

   
    "Πως μπορεις να λες οτι θα πεθανεις κ να χαμογελας?" σκεφτηκε η μικρη παπαδιτσα..


     Ξαφνικα η πεταλουδιτσα αρχισε να πεταει, ξεφρενα,χορευοντας "Κοιτα με, τι ωραια που πεταω!

     Κοιτα με γελαω"


 ...κ πεταξε στον ουρανο....


    Κοιτα με παπαδιτσα! Ειμαι ομορφη! Ειμαι ευτυχισμενη!

    Ειμαι ευτυχισμενη που Ζω! Νοιωθω ευτυχισμενη...


    Κοιτα με γελαω! Χορευω!Πεταω! Φοβαμαι το θανατο, αλλα πεταω, πεταω κ γελαω!

    Φοβαμαι αλλα Ζω κ ας ξερω οτι θα πεθανω...

    Γελαω, πεταω,ζω κ ειμαι ευτυχισμενη σαν να μη πεθαινα ΠΟΤΕ!!!!!