..παραμυθια για μεγαλους....

[papadia]

..οτι ειναι αχρηστο για καποιον μπορει για καποιον αλλο να ειναι πολυτιμο!!!!

Μια φορά και έναν καιρό και ακόμα περισσότερο, υπήρχε μια όμορφη και μεγάλη πόλη χτισμένη στα ανατολικά της Ονειροχώρας. Εκεί ζούσε ένας παιχνιδοποιός που έφτιαχνε τις ωραιότερες κούκλες του κόσμου. Όλες ήταν αψεγάδιαστες. Φτιαγμένες με τα καλύτερα υλικά. Ντυμένες με τα ακριβότερα υφάσματα. Συνοδευόμενες από τα πιο φανταχτερά ονόματα. Όλοι οι άρχοντες και οι ευγενείς της χώρας ερχόντουσαν στον παιχνιδοποιό και έδιναν χρήματα πολλά για να αποκτήσουν τις τόσο υπέροχες και τέλειες κούκλες που έφτιαχνε.

Μια μέρα, καθώς ο παιχνιδοποιός κρατούσε στα χέρια του το τελευταίο του δημιούργημα και του έδινε πνοή, ακούστηκε ένας δυνατός κρότος έξω από την πόρτα του. Τρόμαξε. Το χέρι του κουνήθηκε. Και.. Τι τρομερό! Μια σταγόνα χρώματος ξέφυγε από το πινέλο δημιουργώντας ένα μικρό σημαδάκι ακριβώς κάτω από το μάτι της όμορφης κούκλας του. Προσπάθησε να το διορθώσει αλλά ήταν πια αργά. Το σημάδι φαινόταν σαν δάκρυ στο πρόσωπο της. Ποιος θα ήθελε μια κούκλα που δακρύζει? Οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν χαμογελαστά πρόσωπα. Χαρούμενα. Να καλύπτουν την δικιά τους μελαγχολεία. Η κούκλα δεν μπορούσε να πουληθεί έτσι. Ήταν παντελώς άχρηστη. Της έδωσε το όνομα Αδιαφορία και την παράτησε με έναν μορφασμό στο περβάζι του παραθύρου του.

Ο χρόνος περνούσε. Ο παιχνιδοποιός συνέχισε να φτιάχνει και να πουλάει όμορφες και χαμογελάστες κούκλες. Η Αδιαφορία σιωπήλη στεκόταν πάντα στο περβάζι του παραθύρου. Ποτέ δεν της έδινε σημασία. Ήταν η απόδειξη ότι είχε κάνει λάθος. Και δεν του άρεσε αυτό. Σε ποιον αρέσει άλλωστε να παραδέχεται τα λάθη του και να τα κοιτάει κατάματα?
Ένα πρωινό, ο παιχνιδοποιός πετάχτηκε στο διπλανό μαγαζί να αγοράσει λίγο κόκκινο χρώμμα που του τελείωσε, αφήνοντας στο μαγαζί μόνο του τον Σταχτύ, τον γάτο του. Ο Σταχτύς άλλο που δεν ήθελε να σεργιανίζει χωρίς ενόχληση στο πολύχρωμο εργαστήρι του αφεντικού του. Μ'; ένα πήδο φτάνει στο ανοιχτό παράθυρο και πλησιάζει την Αδιαφορία. Ποτέ δεν την συμπάθησε αυτή την κούκλα. Είχε κάτι. Κάτι που τον ενοχλούσε. Χώνοντας τα μουστάκια του στα μαλλιά της και με μια ελαφριά κίνηση του κεφαλιού του, ρίχνει την Αδιαφορία στο χώμα. Μακριά από τα δικά του εδάφη.
Εκείνη την ώρα, έτυχε να περνάει με το καφασάκι του ο κ.Αντρέας. Ένας άντρας φτωχός, που έφτιαχνε τα παπούτσια των περαστικών. Η γυναίκα του είχε φύγει στην γέννα και αυτός έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να μην λείψει η φροντίδα και η τροφή στην κορούλα του. Καθώς λοιπόν έψαχνε τόπο να αράξει τα εργαλεία του, βλέπει κάτι να γυαλίζει μέσα από μια λακούβα λάσπη. Βάζει τα χέρια του μέσα, το σηκώνει και το σκουπίζει προσεκτικά. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ήταν μια κούκλα. Ποτέ δεν μπόρεσε να πάρει κάποιο παιχνίδι στην κόρη του. Και τώρα; Κρατάει στα χέρια του το πιο όμορφο που είχε δει ποτέ του. Την καλύπτει με το παλτό του και τρέχει χαρούμενος σπίτι. Σήμερα θα είχαν γιορτή.

Ο παιχνιδοποιός επέστρεψε στο εργαστήρι του και συνέχισε να φτιάχνει τις παραγγελίες του. Ξαφνικά κρύωσε. Σαν ένας παγωμένος αέρας να έχει καταλάβει όλο τον χώρο. Έριξε μερικά ακόμα ξύλα στην φωτιά και κάθισε στην μεγάλη πολυθρόνα του. Και όμως. Δεν μπορούσε να ζεσταθεί. Αισθανόταν την απώλεια να του καίει τα ρουθούνια και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί. Πήγαινε πάνω -κάτω στο δωμάτιο προσπαθώντας να βρει την λύση. Μέρες ολόκληρες. Δεν είχε διάθεση να φτιάξει άλλες κούκλες. Ούτε να ακούει τα φιλοφρονήματα των ευγενών. Ήθελε μόνο να διώξει αυτό το περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα από μέσα του. Ώσπου. Το κατάλαβε. Γύρισε αργά προς το μέρος του παραθύρου και έμεινε ακούνητος. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Την είχε χάσει. Για πάντα
Ο κ.Αντρέας μπαίνει φουριόζος μέσα στο σπίτι και σηκώνει ψηλά το ξανθό κοριτσάκι του που έπαιζε με ένα κουτάλι και μια μικρή κατσαρολίτσα. Την αφήνει κάτω. Κάνει μια βαθία υπόκλιση βγάζοντας το φθαρμένο του καπέλο. Και της παρουσιάζει με μια θεατρινίστικη φιγούρα το απόκτημα του. Η μικρή νόμιζε ότι έβλεπε όνειρο. Δάκρυα χαράς άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπο της. Αγκάλιασε με δέος την όμορφη κούκλα της. Και την ονόμασε

Πολύτιμη

[papadia]

...ενα μωρο ρωτησε το θεο...

     "μου λενε πως θα με στειλεις στη Γη αυριο, αλλα πως υποτιθεται

       οτι θα ζησω εκει που ειμαι τοσο μικρος κ αβοηθητος?"

    - Ο άγγελός σου θα ειναι εκει να σε περιμενει κ να ε προσεχει!!!!

       απαντησε ο θεος...


       Εκεινη τη στιγμη υπηρχε μεγαλη ηρεμια στο Παραδεισο,

       αλλα μπορουσε κανείς να ακουσει φωνες απο τη Γη...

       κ το παιδι ρωτησε με βιασυνη

      "θεέ εφοσον ειναι να φυγω τωρα, πες μου

       σε παρακαλω

       το ονομα του αγγλου μου"


    - "Απλα θα τη φωναζεις, μαμα"...

[papadia]

"Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα απόμακρο χωριό, ζούσαν δέκα ψαράδες. Την εποχή εκείνη, κανείς άλλος δεν ήξερε να ψαρεύει και ούτε ενδιαφερόταν για το ψάρεμα. Αν μάλιστα οι ψαράδες έκαναν το αστείο να διδάξουν ψάρεμα στους ανθρώπους της πόλης, ή να τους δώσουν δωρεάν ψάρια εκείνοι τους κορόιδευαν και τους χλεύαζαν.

Οι κάτοικοι της πόλης, βλέπετε, τρώγανε μόνο έτοιμες προτηγανισμένες τηγανητές πατάτες που τους προμήθευε ο αφέντης μεγαλέμπορας.

Οι ψαράδες όμως επέμειναν. Σιγά σιγά, καλλιέργησαν και τη γη, κάναν μια μικρή φάρμα εκτροφής ζώων, άρμεγαν το γάλα και επειδή ήταν όλοι φίλοι μεταξύ τους και ήταν λίγοι σε πληθυσμό, ο καθένας έκανε ότι του άρεσε και το πρόσφερε δωρεάν και χαμογελαστά στους υπόλοιπους. Όποιος δεν μπορούσε να φέρει σε πέρας κάποια δουλειά, μπορούσε να ρωτήσει τους παλιότερους κατοίκους του χωριού και εκείνοι με χαρά τον βοηθούσαν. Σιγά σιγά, οι ταλαιπωρημένοι και στα πρόθυρα της ασιτίας κάτοικοι της πόλης ενδιαφέρθηκαν να μάθουν και αυτοί τον τρόπο ζωής του μικρού αυτού χωριού και άρχισαν να μαζεύονται στα περίχωρα του χωριού. Ο πληθυσμός του χωριού αυξήθηκε. Οι νέοι κάτοικοι απαιτούσαν σαν κακομαθημένα παιδιά τα δωρεάν ψάρια τους (λες και κάποιος τους τα χρώσταγε) και κακοαναθρεμένοι όπως ήταν, άρχισαν να ζητάνε τσιπούρες, φιλέτο, λαχανάκια Βρυξελλών, πράγματα που οι παλιοί χωρικοί δε μπορούσαν (χωρίς τη συνεργασία των νέων) να φτιάξουν.

Αλλά αυτό που πραγματικά έφερνε σε απόγνωση τους γέροντες του χωριού, ήταν η συμπεριφορά των νέων στο σχολείο. Δεν έκαναν τις εργασίες τους, δε διάβαζαν τα βιβλία τους, δεν παίδευαν το μυαλό τους και δεν παρατηρούσαν τους γεροντότερους ώστε να προοδεύσουν. Αντί αυτού, συνεχώς έβριζαν τη δασκάλα τους όταν τους εξηγούσε πως αν είχαν διαβάσει το βιβλίο δε θα χρειαζόταν να διακόπτουν συνέχεια το μάθημα και να ρωτούν τα ίδια και τα ίδια.

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για πολύ καιρό, μέχρι που πέθαναν οι γεροντότεροι, χάθηκε η γνώση που είχαν και τελείωσαν από τις αποθήκες οι έτοιμες τροφές που με τόσο κόπο συσσώρευαν.

Πεινασμένοι και απογοητευμένοι οι κάτοικοι της πόλης, ξαναγύρισαν στον παλιό αφέντη τους. Με σκυμμένο το κεφάλι, παραδέχτηκαν πως ήταν λάθος τους να φύγουν από κοντά του και του ζήτησαν να τους πάρει στη δούλεψή του.

Αυτός άλλο που δεν ήθελε. Τώρα πια όλοι δουλεύουν γι' αυτόν, για μια μερίδα προτηγανισμένες σάπιες πατάτες και κανένας δεν έχει μείνει για να επαναστατήσει εναντίον του."




Edit
Συγγραφέας] Link -  Link κ.α..
AdminForum

[pixie]

Χμμμ... Το έχω ξαναδιαβάσει αυτό το παραμυθάκι και συγγραφέας είναι ο Ευριπίδης Παπακώστας αν δεν κάνω λάθος.
Εγώ πάντως, καθαρά προσωπική μου άποψη, έστω κι αν πρόκειται για παραμύθι θα ήθελα να βλέπω το όνομα του συγγραφέα στις αναδημοσιεύσεις των κειμένων. Έτσι, ως φόρο τιμής.

[papadia]

......οσακις γνωριζω το συγγραφεα βεβαιως το κανω...

      αν ομως τυγχανει να μη το γνωριζω...σαφως δε το κανω

      κ παντως ουδολως διεκδικω τονν τιτλο του συγγραφεα του παραμυθιου!!!!!!

      αλλωστε δε διεκδικω τιτλους...

      κ απαντω ετσι γτ κ στο παρελθον ετεθη τετοιο θεμα...

      σορι δε θα παρω.....λυπαμαι....

[pixie]

[quote user="papadia" post="365310"]σορι δε θα παρω.....λυπαμαι....[/quote]
Δεν θα πάρεις τι??? :roll:
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς...

Από τη στιγμή που δεν γίνεται αναφορά σε άλλον συγγραφέα, έστω και με μια αόριστη αναφορά ''Κάποιου'' ή απλά ''Από το Διαδίκτυο'' όταν δεν το γνωρίζουμε, εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι το κείμενο είναι δικό μας. Εσύ μπορεί να μην το διεκδικείς και δεν έχω λόγο να διαφωνώ, αλλά νομίζω πως το σωστό είναι να γνωστοποιείται και σε μας. ;-)

[papadia]

[quote user="pixie" post="365313"][quote user="papadia" post="365310"]σορι δε θα παρω.....λυπαμαι....[/quote]
Δεν θα πάρεις τι??? :roll:
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς...

Από τη στιγμή που δεν γίνεται αναφορά σε άλλον συγγραφέα, έστω και με μια αόριστη αναφορά ''Κάποιου'' ή απλά ''Από το Διαδίκτυο'' όταν δεν το γνωρίζουμε, εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι το κείμενο είναι δικό μας. Εσύ μπορεί να μην το διεκδικείς και δεν έχω λόγο να διαφωνώ, αλλά νομίζω πως το σωστό είναι να γνωστοποιείται και σε μας. ;-)[/quote]


....δεν θα παρω.....τριτη παρατηρηση....

   μια στο παρελθον κ μια τωρα=2

   τριτη λοιπον σορι  ναι δε θα παρω...


   κ ναι αν αναφερομουν σε πεζογραφημα ή ποιηση ναι βεβαια συμφωνω

   αλλα εφοσον δε γνωριζω συγγραφεα σαφως δε θα γραφω

   αλλωστε τα παραμυθια-τα περισσοτερα- μεταφερονται απο στομα σε στομα-

   απο ηθη-εθιμα-παραδοσεις κλπ....

   οποτε θα ηταν τρελλο καποιος να μπορουσε να σκεφτει οτι

   διεκδικω παραμυθια....

[pixie]

Kαθόλου τρελό. Τα πάντα είναι κείμενα κάποιων συγγραφέων που καθημερινά εμφανίζονται και μας χαρίζουν ουσία με τον λόγο τους. Κι επειδή μάλλον παρεξήγησες, δεν πρόκειται για παρατήρηση αλλά για προσωπική, δική μου καθαρά, παράκληση σε επίπεδο ευαισθησίας την οποία ουδείς σε υποχρεώνει να αποδεχτείς εφόσον έχεις άλλη άποψη. :smile:

[papadia]

[quote user="pixie" post="365315"]Kαθόλου τρελό. Τα πάντα είναι κείμενα κάποιων συγγραφέων που καθημερινά εμφανίζονται και μας χαρίζουν ουσία με τον λόγο τους. Κι επειδή μάλλον παρεξήγησες, δεν πρόκειται για παρατήρηση αλλά για προσωπική, δική μου καθαρά, παράκληση σε επίπεδο ευαισθησίας την οποία ουδείς σε υποχρεώνει και να αποδεχτείς.   :smile:[/quote]


     ...λυπαμαι αλλα κ παλι θα διαφωνησω....


       Δεν ειναι τα  ΠΑΝΤΑ κειμενα καποιων συγγραφεων..

       Εχω παρα πολλα κειμενα σε "τεφτερια' της γιαγιας μου

       απειρες ιτοριες που κρατηθηκαν ζωντανες μεσα απο το περασμα των χρονων

       κ δεν ανηκουν σε καποιο συγγραφεα αλλα ανηκουν στην ιστορια των χρονων

       που βοηθησε ωστε να διατηρηθουν ζωντανα.....

[AdminForum]

Το θέμα συμπληρώθηκε ως πρέπει.
Για κάθε περαιτέρω σχετική διευκρίνιση σχετικά, σε προσωπικό μήνυμα μόνο, για να μη χαλάει το θέμα από διευκρινίσεις.
Αν υπάρχει η επιθυμία μπορεί να ανοίξει νέο θέμα με αντικείμενο διαλόγου την αναφορά των πηγών ή άλλα σχετικά ζητήματα.

[papadia]

Το κόκκινο κουμπί

Βλέπουμε ένα νιόπαντρο ζευγάρι πολύ ερωτευμένο που όμως του λείπει η οικονομική άνεση για να ολοκληρώσει την ευτυχία του. Μια μέρα χτυπά η πόρτα και ένας αλλόκοτος άντρας τους προσφέρει ένα κουτί που έχει επάνω ένα κόκκινο κουμπί.
-Αν πατήσετε αυτό το κουμπί, λέει ο άντρας, θα γίνετε πολύ πλούσιοι και κάποιος που δε γνωρίζετε θα χάσει τη ζωή του.
Ο άντρας φεύγει κι αφήνει πίσω του το ζευγάρι προβληματισμένο.
Μια ολόκληρη εβδομάδα παλεύουν με τη φτώχεια τους και την απόφαση να πατήσουν το κουμπί όταν η γυναίκα προτείνει να το πατήσουν!
-Έτσι κι αλλιώς αυτός που θα πεθάνει, δεν είναι κάποιος που ξέρουμε. Τι μας νοιάζει λοιπόν;
Ο άνδρας συμφωνεί και πατούν μαζί το κουμπί.

Την άλλη μέρα στο κατώφλι του σπιτιού τους εμφανίζεται ξανά ο αλλόκοτος άνδρας που ήρθε να πάρει πίσω το κουτί και να τους γεμίσει με πλούτη.

-Δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να ανησυχήσετε για χρήματα. Δώστε μου τώρα το κουτί. Πρέπει να το παραδώσω σε κάποιον...που δε γνωρίζετε...

Σημείωση:  πηγη αγνωστη..

[pixie]

Τι μου θύμισες τώρα με το κόκκινο κουμπί! Ένα βιντεάκι που είχα δει...

Σε μια πλατεία κάπου κάποτε, στη μέση αυτής της πλατείας, υπήρχε ένα κόκκινο κουμπί που το ποσπερνούσαν οι περαστικοί, ώσπου κάποια στιγμή ένας είχε την περιέργεια να το πατήσει... κι αμέσως δημιουργήθηκε το παρακάτω δράμα [αφού περί σκηνοθετημένης ιστορίας επρόκειτο, ένα παραμύθι για μεγάλους κι αυτό]. :smile:
 

[papadia]

:lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:


  καλο πολυ καλο

  πλακα ειχε..

[papadia]

...Καποτε, στη κρητη εκλεβαν τις κοπελες τις οποιες εκαναν σκλαβες.

       Ενα πρωϊνο, βλεποντας απο μακρυα τα καραβια να ερχονται,

        ετρεξαν να κρυψουν τις κοπελες.

        Ενας γεροντακος γυρευε τη γυναικα του ...κ τη ειδε να καθεται

        μπροστα στο παραθυρο.

        - Πηγαινε να κρυφτεις, της ειπε.

        - Μα και να ερθουν, ετσι που θα με δουν γρια κ ζαρωμενη, το πολυ-πολυ να με πεταξουν στην ακρη του δρομου!

        - Τοτε ο γεροντας τη κοιταξε στα ματια - με αγαπη...με πολυ αγαπη..

           κ της ειπε


            ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΔΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ?



              Πηγη¨.. δε τη γνωριζω