Απόμακρος - Παράνοιες

[pixie]

Αν μου επιτρέπεται μια φτωχή σημειωσούλα... Θα μείνω αρχικά στις λέξεις οι οποίες είναι δεμένες με μια λεπταίσθητη ιδιομορφία, ενσαρκωμένες μορφές θα έλεγα, αφού εκτός από τις εννοιολογικές δονήσεις και τους συναισθηματικούς πόρους της γλώσσας, έχουν τη δύναμη να αγκαλιάζουν ανάλογα όποιον ξέρει να τις κοιτά κατάματα.

Αυτό που διακρίνεται έντονα στα γραφόμενά σου είναι η ύπαρξη δύο περιοχών σαν να είναι όμως η μια ταυτόσημη οντότητα της άλλης. 'Ολα είναι αντιφατικά στην ουσία τους και όλα βρίσκονται σε κίνηση. Αν δεχτούμε την πρώτη μορφή [προ-ιδεατή] όπου η ύλη αλλά και η έμπνευση αρχικά αντλούνται από τον εξωτερικό κόσμο ή τις προσωπικές εμπειρίες, έρχεται αμέσως να ξεδιπλώσει τα πέπλα της η δεύτερη βαθύτερη περιοχή όπου όλα εσωστρέφονται και μετουσιώνονται σε σύμβολα μιας άρρητης αλήθειας ή μιλούν για κάτι το φαινομενικά ανέφικτο ή προβάλλουν ηθελημένα το στοιχείο της αυταπάτης. Δεν είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται για πράγματα που έγιναν ή περιμένουν να γεννηθούν στη μήτρα μιας καινούργιας επινόησης!

Υπάρχουν ενδείξεις ότι, οι εικόνες που σμιλεύεις με τις λέξεις σου, θέλεις βέβαια να αντικειμενοποιούν τη σκέψη σου, και να σε περιέχουν, αλλά ταυτόχρονα να είναι συνεπείς στυλιστικά – ακόμα κι όταν μεταφερόμαστε στον ''άλλο χώρο'' της παράνοιας - και να αγγίζουν αισθητικά, πέραν των κρυπτικών ή φανερών μηνυμάτων που μεταφέρουν.

Υπάρχει ένας κώδικας, μια επιφάνεια με λέξεις – κλειδιά που, αν δεν ανακαλύψει κανείς, δεν θα του χαριστεί εύκολα η ορατότητα στον ορίζοντά σου γιατί η ιδέα που εκφράζεται μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από το υποτιθέμενο πρότυπό της! Γι’ αυτό και μίλησα για διττότητα.
Υπάρχει επίσης η υποψία ότι η αναφορά σου σε ένα πρόσωπο είναι μάλλον ευμετάβλητη έως απρόσωπη, αφού θα μπορούσε να είναι τελικά ακόμα και ένα νοητικό παιχνίδι ανάμεσα στο Π και το π ή εσύ ο ίδιος σε άπειρους ρόλους που ταλαντεύεσαι ώσπου να προσδιορίσεις τον εαυτό σου σε ένα οικείο σημείο.

Η συνέχεια, αναφορικά με τα ζευγάρια των αντιθέτων εαυτών - που όμως πάντα μοντάρουν τα κομμάτια τους για να συναντηθούν σε έναν χώρο μυστικής ομοιογένειας - ή αναφορικά με την πολλαπλότητα των αξιών που κάθε λέξη κρύβει... είναι θέμα ερμηνείας... είναι κι αυτή η γοητεία της επιλογής...  :smile:

[Nikos Apomakros]

Σ' ευχαριστώ για την ανάλυση-περιγραφή pixie  :oops: δεν διάβασα τίποτε στο οποίο να μπορώ
να διαφωνήσω. Όλα αυτά νομίζω ισχύουν, τουλάχιστον ως ένα σημείο γιατί παρομοίως πιστεύω
ότι από κείμενο σε κείμενο, στιγμή σε στιγμή, μπορεί να ισχύει κάτι διαφορετικό. Περιέγραψες
ωστόσο τουλάχιστον την πλειοψηφία και το μεγαλύτερο μέρος της διαφορετικότητας που μπορεί
να έχουν μεταξύ τους. Πιστεύω ότι "είμαι χαμένος" σε μια περίεργη μίξη λογικής και παράνοιας,
όπου στην ουσία παράνοια είναι μάλλον κάτι το δύσκολο ή ακατόρθωτο να ερμηνευτεί. Αλλά
υπάρχει λόγος που είναι εκεί. Πως θα μπορούσα άλλωστε να πω κάτι διαφορετικό. Αιτιοκρατία.

Σημασία πιστεύω δεν έχει να προσπαθήσει κάποιος να ερμηνεύσει τι προσπαθούσα εγώ να πω...
Θα ήταν μάλλον ανώφελο. Το τι αγγίζει τον ίδιο από αυτά που διάβασε... Αν είναι κομμάτια παζλ
κι από τον εαυτό του, αυτό θα έχει πάντα σημασία...

Συνεχίζω με τις παράνοιες...

[Nikos Apomakros]

Κάτι από μορφή και κάτι από σκια, μ'αρέσει το σούρουπο,
μ'αρέσει καλοκαίρι τα μπαλκόνια να σιωπούν
ν'ακούγεται μονάχα μια ξεχασμένη τηλεόραση ανοιχτή
και ψίθυροι θαρρείς από παντού.

Μ'αρέσει το σούρουπο γιατί σωπαίνουν τα πουλιά
κι οι δρόμοι άδειοι μένουν
θαρρείς και θυμούνται μαζί μου τα παλιά,
ερημιά, ΨυΧή πουθενά και το κεφάλι
επίμονα να στρέφεται στον άξονα Ζήτα.

Δεν υπάρχει χώρος να περπατήσεις
κι ακίνητος πατάς το βήμα σου ξανά και ξανά,
το τελευταίο βήμα,
με ζωγραφιές, με μουσικές, με κάποιο ποίημα
κι η γη σταματά, σταματά, σταματά
όταν πλέον μονάχα εσύ γυρίζεις...

-----------------------------------------

Ο πανικός της αποστροφής, εφτά τριάντα και δύο,
η αποκαθήλωση της ευτυχίας.
Εδώ μετρώνται τα τέρματα σε αγώνα ατελείωτο,
βαρετή περιφορά εικόνων
κι απαράδεκτη συμπεριφορά πιστών
απέναντι στον διάτρητο τρούλο μιας εκκλησίας
που ουδέποτε αποτέλεσε άσυλο για κανέναν.

Το πάθος της διαστροφής ιερό,
δέκα χιλιάδες εννέα εξήντα παρά δύο,
ήταν μια απόπειρα για πείρα,
ένα ποτό παρακαλώ
το εισιτήριο της νοσταλγίας αναβοσβήνει ειρωνικά,
σύμβολα και αριθμοί, μέτρα σύγκρισης, αποκλίσεις, μεγέθη,
παρατηρητές, αινίγματα κι αλληγορίες, συμπεράσματα,
προσπάθειες για σκέψη και συναίσθηση,
ιερατεία.

Η παράνοια της επιστροφής,
η ελπίδα για το μαγικό κουτί που δεν θ'ανοίξει ποτέ.

Κάπως με είπαν μα ονομάστηκα αλλιώς,
κάπως με χαρακτηρίσαν μα αποδείχτηκα αλλιώς,
δεν έχει σημασία,
ορίστηκα να είμαι εδώ κι ουδέποτε ορκίστηκα,
βρίσκομαι απέναντι σε οτιδήποτε ελάχιστα διαφοροποιημένο
να αντικρούω ανισότητες και όνειρα,
να βαριέμαι το δήθεν απροσδόκητο,

να εκπλήσσομαι θεατρικώς για να μην επιπλήσσομαι για την πλήξη που μου προκαλεί το όλον.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="351809"]Σημασία πιστεύω δεν έχει να προσπαθήσει κάποιος να ερμηνεύσει τι προσπαθούσα εγώ να πω...
Θα ήταν μάλλον ανώφελο. Το τι αγγίζει τον ίδιο από αυτά που διάβασε... Αν είναι κομμάτια παζλ
κι από τον εαυτό του, αυτό θα έχει πάντα σημασία...[/quote]

Πολύ σωστά το θέτεις το σημείο αυτό. Γι' αυτό άλλωστε σχολίασα για τις λέξεις : ''ενσαρκωμένες μορφές... που έχουν τη δύναμη να αγκαλιάζουν ανάλογα όποιον ξέρει να τις κοιτά κατάματα''.

Αν δεν υπάρχει ομοιογένεια ή συγγένεια στον τρόπο, οι λέξεις είναι άγνωστες και, ως αλλότρια στοιχεία, ασφαλώς θα μπορούσε να ηχούν ακόμα και ξεκάρφωτα στο αφτί του ανειδίκευτου.

Δέχεσαι λοιπόν τη ''συμπαράσταση'', έστω και με υποκειμενισμό, από εκείνον που έχει σκεφτεί και βιώσει ανάλογα, και μέσα στα δικά σου λεκτικά σχήματα συναντά κάτι από τον εαυτό του. Και πολλές φορές βρίσκει κανείς στα λόγια κάποιου άλλου και μια άλλη διάσταση επέκεινα, που την έψαχνε ο ίδιος σε απέραντες νύχτες αλλά έκανε βήματα πίσω - είτε γιατί φοβήθηκε να τρυπήσει το δικό του σκοτάδι, είτε γιατί αρκέστηκε στο να φυλλομετρά, είτε γιατί είχε δειλιάσει να προχωρήσει κατάμονος εκεί που δεν υπήρχανε γραμμές χαραγμένες... οπότε εδώ σημειώνεται κι άλλο θετικό όταν ο σκηνικός χώρος διευρύνεται.

Μην ξεχνάς πως κι ένα τοσούτσικο ''κάτι'' φτάνει για να ωθήσει κάποιον - έναν αναζητητή - να μετασχηματίσει τον εσωτερικό κόσμο του...

[Nikos Apomakros]

Σχεδόν παντα όταν βάζω ένα πρόσωπο είναι κάτι που ειμουν ή που θα ειμουν, που είμαι ή θα μπορούσα να είμαι, που ίσως θα είμαι ή θα μπορούσα να είμαι ή να γίνω. Κι αυτό όλο ουσιαστικά, το ότι θα μπορούσα εγώ αλλά κι οποιοσδήποτε άλλος να είναι οτιδήποτε άλλο κι οτι όλα είναι ένα "κλικ" μακριά από όλα, είναι το τι προσπάθησα να εκφράσω με το "κλικ". Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης, που για μένα τουλάχιστον είναι μια Αλήθεια, έχω συμπεράνει ότι κρέμεται κυριολεκτικά από μια συνισταμένη ιδιαίτερα δύσκολων συνθηκών. Συνθηκών όπως η Συναισθηματικη Νοημοσύνη, το επίπεδο της Αντίληψης, η ετοιμότητα για αυταπάρνηση της ατομικης ιδιαιτερότητας, το βάθος της περισυλλογής, η συγκριτική αυτοκριτική (απελευθερωμένη από ναρκισσιστικες επιδράσεις), η κατανόηση βασικών κοσμικών κανόνων μέσα από την περισυλλογή, η δυνατότητα αποστασιοποιησης από κάθε θεωρία (δυνατότητα, όχι αποστασιοποιηση), η δυνατότητα απώλειας ελέγχου στην εκλογίκευση, η εμβάθυνση στην εμπειρία/ανάμνηση, το επίπεδο της συνδυαστικής και πάνω από όλα... Η επιθυμία κι η αποδοχή της χρηστικότητας μιας ασυμφορης πραγματικότητας. Κι αυτά είναι που απλά δύναμαι να σκεφτώ τώρα...

[Nikos Apomakros]

Τέλος καλό ολά καλά... ήλπιζαν, γνωρίζοντας πως έπεται συνέχεια.

Οι εικόνες εξημερώθησαν σε γυάλινους κήπους
παρέα με πλασματικά ή πλαστικά τριαντάφυλλα
οι ήχοι κοιμούνται στους δρόμους, ζητιάνοι προσοχής
σε ένα ατελείωτο χάος ομοειδούς ποικιλίας

κάθε ανάσα ένας ψίθυρος
ανάμεσα στη σιωπή της αδιαφορίας
και τη κραυγή της απόγνωσης.
Η κόλαση σιγοβολτάρει πλέον αυτοκινούμενη εδώ,
περιπολεί και πυροβολεί τις εξαιρέσεις παραβύσσου αδιακρίτως,
καθώς η τυχόν απόδραση δεν προϋποθέτει πια ταλέντο,
αλλά χώρο και χρόνο, ένα πλήθος τυχαίων πτώσεων,
ανέκαθεν γνώριμων, ονόματι συμπτώσεις.

Δεν φταίμε,
εισβάλλαμε στο κενό και το κενό εισέβαλλε μέσα μας,
πεπρωμένο φυγείν αδύνατον,
εμείς τα πάντα,
αποτελούμε την εκτέλεση ενός έργου π'απέκτησε διάρκεια,
δηλαδή χρονική υπόσταση.

Τουλάχιστον δεν υφίσταται εφιάλτης
αφότου κάθε όνειρο έσβησε με δικαιολογία ένα νέο πολίτευμα,
την ατομοκρατία.
Η σκέψη κατήντησε ενοχλητική μύγα
κι αντιμετωπίζεται με ψεκασμό από ουσίες
που πλέον κυλούν στο αίμα μας.
Απλώς ξεφυσάμε κι εμποτίζεται ο χώρος μας,
οι σκέψεις πέφτουν μια προς μία,
βυθίζονται στο πάτωμα
σχηματίζοντας υπόγειες λίμνες λογικής και συναίσθησης.
Κάπου κάπου ακούγεται το κελάρυσμα,
μα επικαλύπτεται από στεναγμούς χωρίς αντίκρυσμα,
σε μια στιγμή ύστατης διαίσθησης ότι κάτι απουσιάζει.

Εκεί η ευφυία ισοπέδωσε τη λογική χρησιμοποιώντας τον φόβο
και επιβλήθηκε με την μορφή θεότητας που ταίριαζε στις συνθήκες.

Τέλος καλό, όλα καλά ήλπιζαν...
γνωρίζοντας πως έπεται συνέχεια.

[Nikos Apomakros]

Σήμερα Ημέρα βαρετή

Σήμερα ημέρα βαρετή. Ημέρα κατά τ' άλλα δημιουργίας.
Μια πόρτα με το νούμερο 6
για ένα δωμάτιο με θέα την ηρεμία και θεό την ενοχή.
Δεν θέλω ν'ακούσω, να διαβάσω, ν'αντικρύσω, να γευτώ,
να μιλήσω, να οσμιστώ, να διακοσμήσω.
Μια πόρτα θέλω έστω και δίχως νούμερο,
για ένα δωμάτιο κενό, ένα δωμάτιο που τα τζάμια λιώνουν
κι οι τοίχοι καταρρέουν χαιδεύοντας τους,
θαρρείς φτιαγμένοι από άμμο που ξεράθηκε.

Σήμερα ο χρόνος κυλάει αργά
και μαζί του αργά με βασανίζουν τα πάντα.
Απέμεινα να ελπίζω πως σύντομα θα μείνει ακίνητος
ή αντιθέτως θ'αρχίσουν όλα να τριγυρνούν γρήγορα,
τόσο ώστε να μην διακρίνεις τίποτε
πέρα από χρώματα που τείνουν να γίνουν ένα
και έναν συνεχόμενο άγνωστο επιτέλους ήχο,
αποτέλεσμα μίγματος από εκατομμύρια γνώριμους.
Να εξαντληθεί η κάρτα ζωής σ'ένα λεπτό.

Σήμερα ημέρα βαρετή, ασυνήθιστα συνηθισμένη.
Όλοι τριγυρνούν αμέριμνα στα χνάρια του χτες,
του προχτές και του πέρυσι.
Κοιτούν ψηλά γιατί άγγελος σημαίνει είδηση,
δεν αντικρύζουν τη πτώση που έγινε θεσμός,
τον θεσμό που έγινε συνήθεια,
μια συνήθεια που εξελίχτηκε σε ανάγκη.

Ο κόσμος μου άλλαξε. Αν αλλάξω θα ξαναγίνει ίδιος.
Αν αλλάξω όμως δεν θα είμαι πια αυτός για τον οποίο άλλαξε.
Αν ξαναγίνει ίδιος δεν θα είμαι πια αυτός που τον ήθελε όπως ήταν.
Μένω πίσω, ακούω μουσική που δεν υπάρχει, πατάω σε γράμματα.

Δεν έμαθα να διαβάζω,
το φωνάζω μα φαίνεται δεν ξέρω να μιλώ.
Αντιληπτός για ποιό λόγο να γίνω;
Δεν προσπαθώ να βγάλω θεώρημα,
δεν έχω ν'αποδείξω τίποτε
και σε κανέναν.
Απλά μονολογώ.
Σήμερα ημέρα βαρετή,
για πόσο ακόμη αναγκαία.

[Nikos Apomakros]

Έπος σιωπής με την ντροπή λειψής λεπίδος

Αναμάρτητων λίθοι... για ηλίθια ήθη. Με τι κουράγιο σαν ανάσα να βαστάξω την αλήθεια και τους μύθους μου στα στήθη (της λήθης η χαρά χαράχτηκʼ απʼ τη θλίψη). Στο ένστικτο στικτό το κυνικό, το έλεος έλος ακούνητο σα βράχος, χυμένος στο ποτήρι μου σαν έμενα μονάχος, να βαραίνει τις γουλιές... τα χείλη μου...
Ήδη το κλειδί σε τόσες κόπιες, σκοπιές να με φυλάξω δεν προφταίνω, αισχρές επαναλήψεις φράσεων-κλισέ, με λέξεις κενές, από κλέφτες έρωτες-πλασιέ, τις άδειες τσέπες μου τους έδωσα να ψάξουν, τις ξέσκισαν το δίχως άλλο δίχως πόθο, μʼ ίδια λύσσα που τσιμπά μια κίσσα ότι νόθο, ότι κι αν ξάφνου της γυαλίσει.
Τώρα πʼ ότι πολύτιμο μου έχει πια κλαπεί, λαγοκοιμάμαι μονάχα επειδή... δεν θέλω απʼ τους κρότους να τρομάξω. Από τους κρότους μιας φωτοβολής, που ʽναι βοής και διαβολής μητέρα, αλλόκοτων χρωμάτων η πυγμή, πηγή θανατηφόρου σφαίρας, μʼ ένα στόμα για χάζι ζαχαρένιο που τρέμω σαν τʼανοίγει η γυνή... σα σταλακτίτες χάσκουν οι κυνόδοντες γυμνοί, στάζουν τις ίδιες φράσεις «καραμέλα»: «Σʼαγαπώ...» και «Πιο κοντά μου έλα...».
Σιμώνω, ο άθεος, όπως παιδί δειλά το βάζο, την του πόθου έχοντας –στα μάτια- λάμψη κι ένα στομάχι πρωτότυπα δεμένο. Όχι... δε μένω κι άλλο εκεί... αλλάζω, φτιάχνω καινούριας φυλακής κελί, για να χτυπώ στα σίδερά του σαν μου προκύψει Σειρήνα ηδονή. Κι αν λυγίσω πάλι κάποια μέρα, τη σκουριά στα κάγκελα σαλιώνοντας, θα λιώσουνε μονάχα αν είναι «καραμέλα», μια γλυκιά μα τόσο σύντομη στιγμή...

Κι εσύ φως μου... εσύ θαμπό μου φως... προσπαθείς σπαθί κραδαίνοντας, του λαιμού μου τον κόμπο να λύσεις ή σαν Μεγαλέξανδρος με βία κρυφή να σβήσεις τις εμπειρίες μιας ζωής... μα πως; Τα λόγια μου, αυτά που θες να βγουν, θα ξεχυθουν μαζί, σαν να ʽναι ένα... αίμα, θυμός και αναμνήσεις, αλλιώς μονάχο ότι βγει θα είναι ψέμμα, αυτή είνʼ η αλήθεια μου -αυτό που πρέπει να κρατήσεις-, η ψυχή κάποτε βγήκε απʼ τα στήθια μου, αφήνοντας με τόσο καιρό να ζω, χτυπήματα στο στήθος να λαμβάνω, νʼ αφουγκράζομαι την κάθε τους ηχώ, κουράγιο να παίρνω, να διώχνω την λύπη αφού ετούτα νόμιζα... πως ήταν καρδιοχτύπι.

Σαν παιδί κοιμάμαι τώρα στην αιώρα, σʼαυτό το δίχτυ που μονάχος είχα πλέξει, σαν τα παιχνίδια μου ποδοπατήσαν, όσοι κοντά μου -με αγάπη δήθεν- είχαν τρέξει, δίχως το ίδιο τους το βήμα να προσέξουν, μασήσανε τα λόγια τους κι υποχωρήσαν, τα δίχως άχνα χνάρια πίσω τους αφήσαν και κάποια απʼ τα χνώτα τους, συμμάχους της θαμπάδας, αγάπες σα κερί μʼ υπόσχεση λαμπάδας...

Πίθηκοι τρεις την έπλασαν ετούτη την παρτίδα, το έπος σιωπής με την ντροπή λειψής λεπίδας.
Μην με ρωτήσει κάποιος «ποιοί;»...

Δεν λέω...
Δεν άκουσα...
Δεν είδα...

[Nikos Apomakros]

Δεν ξέρω κατά πόσο σωστή είναι αυτή η περίφημη θεωρία διατήρησης της ενέργειας.
Το σίγουρο είναι για μένα ότι το οτιδήποτε υπάρχει, από τη στιγμή που ονοματίζεται
και προσδιορίζεται έστω και σε ιδεατό κόσμο.

Η έννοια "ύπαρξη" είναι πολύ πιο έξυπνη κι ευέλικτη απ'όσο πιθανότατα νομίζουμε.
Δεν αναφέρεται μόνο στον υλικό κόσμο, αντιθέτως ανήκει παντού. Εμπεριέχοντας το
"άρξις", η "Ύπαρξις" φαίνεται να δηλώνει μια ρομαντική μάλλον έννοια κίνησης,
δηλαδή αναφέρεται έμμεσα σε εκκίνηση, την πολύ πρώτη στιγμή μιας δημιουργίας,
κάτι νέου.
Η ύπαρξη ως έννοια δεν είναι αντίθετη του κενού ή του τίποτα αλλά η αναμενόμενη
εξέλιξή τους, με όρο την Κίνηση, αν το δει κάποιος πιο ρομαντικά. Αυτό το οποίο
ουσιαστικά μπορεί να σβήσει την ύπαρξη είναι η ακινησία, η οποία είναι και η μόνη
που μπορεί να διατηρήσει το "τίποτε" και να αποτρέψει κάθε αρχή.

Διότι αν δεν επέλθει ακινησία, θα υπάρχει ύπαρξις γιατί πολύ απλά θα υπάρχει αλλαγή,
άρα νέα κατάσταση, κοινώς Αρχή.

[Nikos Apomakros]

Στους δρόμους οι ζητιάνοι,
αιωνόβια λουλούδια
στην αδιάφορη γωνιά
ενός απούλητου πίνακα...

[Nikos Apomakros]

Λόγια.
Ακροβάτισες σταγόνες πάνω σε κλωστές,
να προσπαθούν να παραμένουν σωστές,
κι όμως να κυλούν και να πέφτουν σιωπηλά
ή να κατρακυλούν θορυβωδώς,
να καταλήγουν με κρότους παραλόγου,
σταγόνες χάλυβα.

Το σπουργίτι βρυχάται στο κλουβί από άυλα κάγκελα,
δείχνει τα δόντια που στο ράμφος φύτεψε για να ξεσκίζει σάρκες
κι έπειτα τρώει τους υγιείς φυτικούς καρπούς του μόχθου του
απ'το χέρι ενός ιδιοκτήτη που ουδέποτε είχε πρόσωπο.

Κρυφοκοιτώ απ'το παρασκήνιο.

Χτίζει την φωλιά του και κοιμάται στ'αυγά του
όταν το σκοτάδι φέρνει ένα σεντόνι
που σκεπάζει κάθε λίγο τον κόσμο του.
Αυλαία...

Ευτυχώς που υπάρχει η άγνοια.
Η άγνοια τ' ανάστροφο κουτί μιας Πανδώρας,
αυτό που κρατάει τα τόσα μύρια μέσα του
κι αφήνει την ελπίδα και τον φόβο να περιφέρονται,
με σωματοφύλακα την ημιμάθεια,
οτιδήποτε δηλαδή κατόρθωσε να δραπετεύσει.
Είναι αυτή που επιτρέπει στον χρόνο
να έχει μια έστω πλασματική υπόσταση,
αυτή που επιτρέπει να γεννιέται το κάτι "καινούριο".

Η άγνοια κυρίες και κύριοι.

Γονατίζω μπροστά της με δέος.
Την προσκυνώ όντας δούλος της
κι ας την φτύνω αμέσως μετά,
όταν σηκώνομαι για να ξαναπέσω
στα γόνατα θεαματικά.

Τέλος, δεν υπάρχει τέλος.
Τίποτε το άναρχο κι όλα μισά
και με κάθε έννοια ατελείωτα.

Όσο ο συλλογισμός ταξιδεύει όλο και πιο μακριά,
η παραφροσύνη πλησιάζει όλο και περισσότερο...

[Nikos Apomakros]

Σου έρχεται η ιδέα να κλείσεις τα φώτα, να μείνεις στο σκοτάδι σφίγγοντας στα χέρια ένα ποτήρι με κάτι οινοπνευματώδες, αρκετό ώστε απλώς να ζαλιστείς, όχι όμως και να μεθύσεις. Έχεις την καταπληκτική ιδέα να θυμηθείς οτιδήποτε έντονο συνέβη στη ζωή σου.
Κάποιες άσχημες αναμνήσεις είναι ιδανικές για αυτομαστίγωμα, σίγουρα, αλλά αυτές δεν είναι και τόσο επικίνδυνες. Κάποιες άλλες πάλι σε κάνουν να βουλιάζεις στον καναπέ λες και υπάρχει περίπτωση να σε καταπιεί και αυτές είναι που έχουνε κάποιο ρίσκο, εξαρτάσαι καθαρά από τη στιγμή που θα τις επαναφέρεις. Οι χειρότερες όμως απ'όλες, για άτομα με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, είναι αυτές οι πανέμορφες που κράτησαν λίγο και που χάθηκαν για πάντα, αφήνοντας πίσω έναν κατακλυσμό από άσχημες.
Αυτές πρέπει να τις αφήνεις για το τέλος, γιατί εκεί ανήκουν τα τελειωτικά χτυπήματα. Πλέον ανάβεις το φως για να διαπιστώσεις ότι τα πάντα τριγύρω έχουν σβήσει.

[Nikos Apomakros]

Κομμάτια στο φως...

Λίγες ώρες πριν, όσο τα πάντα τύλιγε ακόμη το σκοτάδι,
μια άυπνη μορφή άνοιγε την πόρτα ενός χαμόσπιτου,
σφίγγοντας στην αγκαλιά πλατιές σανίδες και στις χούφτες
σκουριασμένα καρφιά.
Σε κάποιο σημείο βολικό του κήπου, τις πέταξε με θόρυβο κάτω,
έβαλε τα καρφιά στις τσέπες, μάζεψε μερικές σανίδες
κι άρχισε να τις καρφώνει στα πατζούρια βιαστικά.
Πριν ο ήλιος βγει, η δουλειά είχε τελειώσει,
όλα είχαν σφραγιστεί κι η μορφή κοιμόταν ήδη,
με μάτια, όπως πάντα, ανοιχτά.
Εκείνο μόνο το ξημέρωμα,
η σκόνη δε χόρεψε στις λιγοστές ακτίνες,
που μέχρι τότε γλιστρούσαν απ'τις γρίλιες,
το φως δεν χάιδεψε τα μάγουλα ζεστά,
δεν πλήγωσε τα μάτια.
Στο σκοτάδι, όπως τα πάντα, το σπίτι ήταν ακόμη ενωμένο,
σ'έναν κόσμο που στο φως χωριζόταν...
σε μάλλον άπειρα κομμάτια.



ΥΓ: Καιρός για λίγη σιωπή

[kapoia_za]

σαφιερώνω νικ!
μη μαυρίζεις!
σε άσπρο φόντο, με άσπρο απουσιάζεις:)
καληνύχτα!

Και δεν πα να ... η κοινωνία, η ξεφτίλα
κι ούτε που να ... εγώ ... μεγάλη μου σκασίλα
σιγά που θα ... ξανά ... την ίδια την πιπίλα,
σιγά τα μούτρα, που θα βάλω χαβαλέ

Σιγά καλέ την κοινωνία, μάμα μία,
εσύ κι αυτή, με καταντήσατε Καμία
με μια κλωτσιά από τ' αφτί και στα θρανία
παλιορεζίλω, και ομάδα κουρελέ ...

[Nikos Apomakros]

Μηνύματα...

Όχι... μη... δεν...
 
Δήθεν νόμοι, όρια, κανόνες, δεσμεύσεις. Η ρευστότητα της Ηθικής, το παχύρευστο της λογικής,
η εποχιακή αδιαλλαξία. Με δυό ρήματα φαντάζεις ον ενός άλλου γαλαξία.
"Δεν ξέρω... δεν με νοιάζει."

Όλα σε ροή κι εμείς παγώνουμε τις εικόνες για να θαυμάσουμε τον ακίνητο βράχο.
Τον ίδιο που στο μέλλον κάποιοι θα θαυμάζουν ως μια λευκή άμμο.
Την ίδια που κάποτε θα γίνει σκόνη αρκετά μικρή ωστέ να μεταφερθεί στο σπίτι
μιας απαρηγόρητης νοικοκυράς. Ακούω από τώρα τις λέξεις μέσα απ'τα δόντια της
"κακό που με βρήκε, όλη μέρα ξεσκονίζω".

Ένας τουρίστας σαν όλους είμαι κι εγώ, που πετάει τις λέξεις του,
σκουπίδια για την άμμο και τη θάλασσα.
Δεν έχει μήνυμα το μπουκάλι μου...
για όνομα, όχι κάθε μου μπουκάλι.
Κι αν κάποιος του βρει αξία;
Τα πάντα έχουν αξία όταν βρεθεί κάποιος να την δώσει.
"Κοίτα την ετικέττα, λείπει από τη συλλογή μου",
"Το εργοστασιακό λάθος στην ονομασία το κάνει σπάνιο",
"Η φόρμα που έχει ο λαιμός του, το κάνει μοναδικό",
"Η παλαιότητά του το κάνει πολύτιμο",
"Ο φελός του ήταν ο τελευταίος που φτιάχτηκε με το χέρι".

Τώρα, είναι η εποχή του μηνύματος.
E-mails, SMS, MMS, Forum, IRC, Blogs, Messengers, UPS, ACS άντε και ΕΛΤΑ.
Διαφημιστικά μηνύματα, ενοχλητικά μηνύματα, μηνύματα ειρήνης, αγάπης, έρωτα,
μηνύματα SOS απ'όλο τον κόσμο. Η επικοινωνία λοιπόν "χτυπά" και στα χτυπήματά της
η κοινωνία διαλύεται. Κι εμείς χαζεύουμε τα κομμάτια της να σκορπίζουνε σε slow motion,
με το remote control της πανέμορφης ψηφιακής TV μας, κάνοντας zoom στα παπούτσια
του αγαπημένου μας τηλεοπτικού αστέρα, για να δούμε την μάρκα τους.

Κάποτε έβρισκες έναν φάκελο στη πόρτα σου και καρδιοχτυπούσες από χαρά και περιέργεια.
Τώρα σου βροντάνε την πόρτα για να μαζέψεις επιτέλους τους σαράντα φακέλους που εδώ
και μέρες βαριέσαι να σηκώσεις. Υπερβάλλω λέτε...
Μπα. Έχω 460 νέα e-mail απόψε, ενώ συνολικά γύρω στα 4700 αδιάβαστα. Λίγα χρόνια πριν
τα διάβαζα ολόκληρα... έπειτα μόνο τους τίτλους... κι έπειτα βαρέθηκα τελείως.
Και δεν είμαι ο μόνος.

Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει.  Όταν με νοιάζει, ξέρω κι όταν ξέρω... με νοιάζει.
Δεν θα μπω σ'αυτή τη λούπα όμως.

Η αξία του μηνύματος χάνεται, όπως χάνονται τα πάντα όταν τα συναντάς κάθε μέρα, όλη μέρα.
Όσο περισσότερη ώρα είναι κάτι μπροστά σου, τόσο λιγότερο το βλέπεις, τόσο λιγότερο σε νοιάζει,
τόσο λιγότερη αξία του δίνεις.

Ναι ξέρω... παραλογίζομαι όταν λέω ότι θα έσβηνα πέντε χιλιάδες μηνύματα
προκειμένου να διαβάσω κάποια στιγμή ένα και να του δώσω αξία.
Από την άλλη, τουλάχιστον έτσι θα δώσω αξία έστω σε ένα...

Όχι, μη, δεν... Δήθεν.
Μόλις μόλυνα ξανά μια ξένη παραλία.
Δεν έχει μήνυμα το μπουκάλι μου,
για όνομα... όχι κάθε μου μπουκάλι.
Ένας τουρίστας είμαι κι εγώ,
που αφαιρείται προσθέτοντας λέξεις στην αμμουδιά των λέξεων,
στη θάλασσα των μηνυμάτων.

Μηνυμάτων που έχουν αξία...
μόνο όταν κάποιος βρεθεί να τους την δώσει.