Το πηρα στο email μου απο μια φίλη και το μοιράζομαι και εγώ με την σειρά μου μαζί σας...


Η Αλληγορία των Βατράχων
Ένα μάθημα Ζωής


Κάποτε έγινε ένας αγώνας  βατράχων

Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου



Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν

 

Ο αγώνας άρχισε



Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό

να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου

και το μόνο που άκουγες ήταν :

«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»


Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους



Ο κόσμος συνέχιζε

«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»



Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους,

εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει


Στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά από τρομερή προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή



Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει

πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή


Τότε συνειδητοποίησε ότι…



…ήταν κουφός!!!

 

 

 

Ποτέ μην ακούτε ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να είναι αρνητικοί, γιατί σας κλέβουν τις μεγαλύτερες λαχτάρες και πόθους της καρδιάς σας
 


 

Πάντοτε να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου την δύναμη της φράσης:

«Σκέψου θετικά!»

ΘΕΤΙΚΑ!



Συμπέρασμα:

Πάντα να κάνεις τον κουφό /-ή απέναντι σε όσους σου λένε ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου ή να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλή χρονιά να έχεται.

Ο καινούργιος χρόνος να σας φέρει ότι σας στέρησαι η δεν σας έφερε ο προηγούμενος και ότι καινούργιο επιθυμείται.

Να σας χαρίσει απλόχερα σοφία υγεία χαρά και ευτυχία.

Η αγάπη όταν είναι αληθινή και πραγματική, βγαλμένη πραγματικά από μέσα μας δεν πεθαίνει ποτέ.
Ακόμη και ο θάνατος γονατά μπροστά της .
Ο θάνατος σκοτώνει το σώμα και το μυαλό, αλλά η αγάπη μένει ζωντανή στον αέρα και αθάνατη.
Αποτυπωμένη στα φύλλα των δέντρων που καθίσαμε από κάτω.
Στα  άστρα που κοιτάξαμε μαζί, στο φεγγάρι.
Στους  δρόμους που περπατήσαμε.
Στον αέρα που μοιραστήκαμε.
 
Το σ’αγαπώ  που ανταλλάξαμε σαν γλυκό αεράκι σεργιανίζει παντοτινά  στη γη.
Κάθε γλυκό αεράκι και ένα σ’αγαπώ.

Όταν είναι αληθινή είναι και παντού γραμμένη.
Στο μεγαλύτερο βιβλίο που υπάρχει και που διαγράφεται τίποτα από μέσα του
...τον ουρανό...το σύμπαν.

Κανένας θάνατος,
Κανένας χωρισμός,
Καμία απομάκρυνση
Και γενικώς τίποτα δεν μπορούν να την σκοτώσουν η να την σβήσουν.
Όταν είναι  αληθινή  είναι και αθάνατη

Δεν ξέρω αν υπαρχει ήδη αυτό το παιχνίδι.
Αν υπάρχει ήδη παρακαλώ όπως πάει στα διασπαρτα η να διαγραφεί.

Οι όροι είναι οι εξης.

Ξεκινάω εγω αφήνωντας ένα αντικείμενο.
Ο επόμενος πάιρνει το αντικείμενο που έχει αφήσει ο προηγούμενος αφήνωντας ένα σχόλιο (καλοπροαίρετο) και αφήνει ένα άλλο αντικείμενο για τον επόμενο.
Το αντικείμενο που θα πάρουμε με το αντικείμενο που θα αφήσουμε δεν είναι ανάγκη να έχουν άμεση σχέση.
Μπορεί  π.χ ο προηγουμενος να αφήσει ενα φραπέ και ο επόμενος χειροπέδες.
Πάιρνουμε και σχολιάζουμε μόνο το αντικείμενο απο τον προηγούμενο και όχι΄το αντικείμενο απο κάποιον ποιο πρίν.

Αν θέλεται να πάρεται ένα αντικείμενο απο καποιον συγκεκριμένα για να τον σχολιάσεται η να πείτε κάτι (πάντα καλοπροαίρετο) και δεν προλάβατε τότε μην σπασεται την σειρά και περιμένεται να τον πετύχεται ξανα.

Σήμερα 20 ιουλίου 2005.
Τότε     20 ιουλιου 1974.

Σήμερα το πρωί στις 8.30 χτύπησαν οι σειρήνες σε όλη τη κύπρο για να μας  θυμίσουν οτι πριν 31 χρόνια αυτή την ώρα οι τούρκοι έκαναν απόβαση στην κύπρο και τα αεροπλάνα τους άρχισαν να βομβαρδίζουν.

Οι εισβολή των τούρκων στο νησί μας έιχε ήδη αρχίσει και που έμελε να κατακτήσει σχεδόν το μισό νησί και εμείς 31 χρόνια μετά να ψάχνουμε το γιατί και μια λύση.
Να ψάχνουμε τώρα μια λύση για να πάρουμε πισω αυτά που μας ανήκουν.

31 χρόνια μετά να έχουμε τη μαύρη επέτειο της εισβολής και όμως οι ελληνοκύπριοι ακόμη και σήμερα να δείχνουν διαβατήριο να πληρώνουν και αντίτιμο για να περάσουν στα κατεχόμενα για να φάνε στα φθηνά εστιατόρια η για να παίξουν στα καζίνο εκεί η δεν ξερω για ποιούς άλλους λόγους πάνε.

Εγώ προσωπικά δεν πήγα ούτε θα  πάω εκει.
Δεν γινομαι ξένος στο ίδο μου το νησί και να δείξω διαβατήριο για να το περπατήσω.Να διαβώ οδοφράγματα.

Και αυτή τη μαύρη μέρα το κεφάλι μου να είναι σκυμμένο.
Να μην μπορώ να σηκώσω το κεφάλι μου πάνω ούτε τον ήλιο να αντικρύσω.
Ντρέπομαι για την κατάντια των περισσοτέρων κατοίκων αυτού του τόπου.

Ντρέπομαι όσο σκέφτομαι ότι κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για αυτά τα χώματα για μια σταγόνα ελευθεριά και οι περισσότεροι τα πουλάνε κάθε μέρα,κάθε λεπτό.

Κάποιοι απανχονίστηκαν για αυτό το νησί/Για την ελευθερία και κάποιοι δείχνουν διαβατήριο για να περάσουν στο άλλο μισό νησί.

Ακούω τώρα ειδήσεις και τη λένε.
Ελληνοκύπριοι που πέστρεφαν τις πρωινές ώρες στις ελευθερες περιοχές απο τα καζίνο των τούρκων εξίφρισαν μανάδες αγνωουμένων που πήγαν απο το πρωί στα οδοφράγματα γιατί εδώ και 31 χρόνια αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που χάθηκαν εκείνη τη μέρα.

Και στο μυαλό μου να γυρνάνε τα γιατί.

Όμως μου δίνει δύναμη τό ότι ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα.
Που σκέφτονται τα  ίδια σαν εμένα.

Και να περιμένω την ώρα που θα πάρω το G3  μου στ α χέρια για να πολεμήσω και εγώ με τη σειρά μου για αυτό τον τόπο και ας είμαι με άλλα 10 'ατομα.Όλοι οι άλλοι ας φύγουν.
Φρίξαμε απο προδότες.
Τους βαρέθηκε η ψυχή μου.

Και τα γιατί να τριγυρνάνε στο μυαλό μου.
Γιατί 31 ετών.

Ζητώ ταπεινά συγνώμη στους αγωνιστές του 55-59 που αγωνίστηκαν και πέθαναν για μια ελεύθερη κύπρο.
Ζητώ συγνώμη στους αγωνιστές που έπεσαν για να κρατήσουν την κύπρο στην εισβολή των τούρκων το 74.
Ζητώ συγνώμη απο τον τάσσο ισαακ που πέθανε απο τα βαρβαρα χτυπήματα των τούρκων το 96.
Συγνώμη απο το Σολομού που το όνειρο του για μια ελέυεθρη΄Κύπρο έσβησε πάνω στον ιστό της τουρκοκυπριακής σημαίας.

 Ένα συγνώμη γιατί ντρέπομαι για την κατάντια αυτού του τόπου.
Γιατί κάποιος πρέπει να ζητήσει συγνώμη.


Και να σκέφτομαι.Αν αύριο συναντήσω στον δρόμο το κοριτσάκι, την κόρη του τάσσου Ισαακ τη θα της πώ??
Πως θα τολμήσω να την κοιτάξω στα μάτια?

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

[size=18]Θα πάρω μια ανηφοριά [/size]

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.
Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς,
την μάνα, τον πατέρα,
μεσ' τα λαγκάδια πέρα,
και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα μόνη,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές,

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα 'ρθει το καλοκαίρι,
τη λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά,

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν' στη Λευτεριά,

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω θα 'ν' απάτη,
δεν θά 'ναι αληθινό,

Μες το παλάτι θα γυρνώ,
ώσπου να βρω το θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο,
να κάθεται σ' αυτόν,

Κόρη πανώρια θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου,
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ,

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί!
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό,
έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρη μιαν ανηφοριά,
ας πάρη μονοπάτια,
να βρή τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

5 Δεκεμβρίου 1955


Ευαγόρας Παλληκαρίδης

΄΄ Ο ποιητής κάνει τον εαυτό του οραματιστή μέσα από μια μακριά , απεριόριστη και συστηματική αποδιοργάνωση όλων των αισθήσεων . Όλες οι μορφές έρωτα , πόνου , τρέλας . Διερευνά τον εαυτό του , εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια και διατηρεί την πεμπτουσία τους . Δοκιμασία ακατανόμαστη , όπου θα χρειαστεί τη μεγαλύτερη πίστη , την υπεράνθρωπη δύναμη , όπου θα γίνει αυτός μέσα απ’όλους , ο μέγας σακάτης , ο μέγας αφορισμένος και ο υπέρτατος επιστήμων . Γιατί φτάνει το ΑΓΝΩΣΤΟ ! ‘Ετσι λοιπόν , τι κι αν καταστραφεί στην εκστατική πτήση του μέσα από πράγματα πρωτάκουστα , ακατανόμαστα ; ΄΄

ΡΕΜΠΩ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ


Αφήσαμε ανοιχτούς λογαριασμούς

αδελφέ μου,

και το πληρώσαμε.

Πολύ ακριβά το πληρώσαμε.

Μέτρησε τις μανάδες που μαυροφόρεσαν,

μέτρησε αυτούς,

που ακόμα ξυπνούν την νύχτα

και ουρλιάζουν,

μέτρησε τα σημάδια στα κορμιά μας,

τις λέξεις που μπόρεσε ν' αρθρώσει,

αυτός που του σκοτώσαν τη λαλιά.

Και τώρα μας ζητούν να συγχωρήσουμε.

Όχι αδελφέ μου,

πολλά χρέη έμειναν ανεξόφλητα.

Βασάνισαν του παππούδες μας,

και συχωρέσαμε.

Μάτωσαν τους πατεράδες μας,

και το ξεχάσαμε.

Ομως τώρα τέλειωσαν τα ψέματα.

Τώρα,

με ανοιχτές πληγές,

τώρα,

που ο πόνος ακόμα

φρικιάζει στις ράχες μας,

τώρα θα ξοφληθούν

οι λογαριασμοί μας.

Απο την ποιητικη συλλογη

"ΠΟΙΗΜΑΤΑ 67-77".

ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 (Γ.ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ)


Η αγάπη είναι μεγάλη

όμορφο μήνυμα

Μα πιο μεγάλο ακόμα

είναι το τίμημα.

 

Η σιγουριά της μοναξιάς

αδύναμη φαντάζει

Οι αναμνήσεις έρχονται

το μυαλό αδειάζει

 

Σκοτάδι το όνειρο

Δακρυσμένο αστέρι

Προφήτης έρχεται

τη θλίψη φέρει

 

Η αγάπη είναι μεγάλη

άπιαστο όνειρο

Όσο κι αν προσπαθώ

Δε φτάνω το όριο

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ , ΕΓΩ

 (Γ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ)

 

Χάνεται ο κόσμος μου

μένουν τα δάκρυα

Τίποτε πια δεν είναι ομορφότερο

ο πόνος και μόνον ο πόνος

 

Κάτι μέσα μου ξυπνάει

είναι τα άγρια ένστικτά μου

Το νέκρωμα της τρυφερότητας

η απόλαυση της απόλαυσης

 

Η σκληρότητά τους , με κάνει σκληρό

η αγάπη τους , αγαπητό

Γίνομαι ένα μ’αυτούς

αλλιώς κινδυνεύω , να μην είμαι εγώ

Eλεγεία των Λουλουδιών
( ένα απο τα αποκυρηγμένα του Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ)
 
 
 
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν,το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Aυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.

Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.

Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Aυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν

Σε είδα χθες βράδυ στον αφρό

του πιο γαλάζιου μου όνειρου,

και είχες στα χέρια μιαν αυγή

κόκκινη σαν το αίμα.

Σε φίλησα και λειώσανε

χιλιάδες κρύσταλλα χιονιού,

στα χείλη της αγάπης μας.

Μπλέχτηκαν άρπες της νυχτιάς

μες τα χρυσά μαλλιά σου,

κι ένα τραγούδι χωρισμού

αρχίσαν τα τριζόνια.

Ετσι καθώς προσπάθησα

τα μάγια να σου λύσω,

πονέσαν τ' ακροδάκτυλα

των πιο κρυφών λυγμών μου.

Κι έξαφνα καθώς έπλεκα

κοχύλια στα μαλλιά σου,

ένας αέρας φύσηξε,

και χάθηκες σαν σύννεφο,

του αρχιπελάγου εσύ κυρά,

που κράτησες στα μάτια σου

το χρώμα όλης της θάλασσας.

Ηθελα να σπουδάσω ..............

Μάταιο,

χιλιάδες συμπτώσεις με εμπόδισαν.

Ηθελα να αγαπήσω όλο τον κόσμο.

Τι ουτοπία,

χιλιάδες μαχαίρια με σκότωσαν

Δυο μάτια πιο μεγάλα από τη θάλασσα.

Εσύ.

Ουρανός, Καλοκαίρι,

και η καρδιά σου με μίσχο

την αγάπη μου.

Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου,

γεννηθήκαμε.

Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα.

Πλησίασες,

εγώ κι΄ εσύ,

ο ουρανός έσκυψε,

με φίλησες,

ένα αστέρι κρυφοκοίταζε.

Πάμε μέσα είπες.

Το πρωί,

τα χείλη μου είχαν τη γεύση,

μιας νύχτας καλοκαιριού

μαζί σου.

Χαμογέλασες,

κατάλαβα,

αιθρία πριν από την καταιγίδα.

Το μεσημέρι έφυγες.

Η θάλασσα μίκραινε,

όλο μίκραινε,

ώσπου έγινε

δυο μάτια που χάθηκαν.


Δεν είσαι πια εδώ,
ο πόνος,
η στεναχώρια,
σε αντικατέστησαν.


Τα άλλα στη θέση τους,

το καλοκαίρι,

το μπαλκόνι,

ο ουρανός.

Κούμπωσε το σακάκι σου,

έξω κάνει κρύο.

Αναθεώρησε τις απόψεις σου,

η μάλλον αναθεώρησε τη ζωή σου.

Εξω σκοτώνουν την αγάπη,

πως θα παρευρεθείς στην κηδεία

χωρίς καινούργιο ένδυμα;

Πόσα στοιχίζει ένα καληνύχτα??

Όσο άσχημα και να είναι καποιος δεν μπορεί να πεί ένα καληνύχτα??


Ποσα στοιχίζει πλέον αυτό το καληνυχτα??

Τίποτα δεν στοιχίζει όμως προσφέρει τόσα πολλά καλά.
Φέρνει μια εσωτερική ικανοποίηση.
Δίνει χαρά και πολλά άλλα .
Ναί αυτη η μικρή λεξούλα.

Όταν δεν την ακούς όμως φέρνει ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Όταν περιμένεις ένα νεύμα.
Ένα σημάδι.
Ένα κούνημα του μαντηλιού είσαι σαν χαμένος.

Όταν τελικά εχεις αυτό το σημάδι και περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις και ολο περιμένεις να χαρείς να ανέβεις στα ουράνια με μια λέξη μονο.Με μια κουβέντα.

Και μένεις στο περίμενε γιατί δεν πέρνεις ούτε ένα καληνύχτα.
Και να σε πιάνει το παράπονο και να μην μπορείς να δώσεις μια δικαιολογία και να σου έρχονται ένα σορό περίεργα στο μυαλό που το βοηθάνε στο να διαλυθεί ποιό γρήγορα.

Βλεπεις μπροστά σου μονο... ''ΓΙΑΤΙ''... και πνίγεσαι.

Σαν να είσαι στο μέσο του ωκεανού χωρίς να ξερεις κολυμπι και να κάνεις απέλπιδες προσπάθειες να κρατηθείς απο πάνω αλλα μάταια.
Βυθίζεσαι στον πάτο.


Και να βγαίνουν οι τελευταίες σου ανάσες ενώ το νερό γεμίζει τα πνευμόνια σου.Και να σκέφτεσαι.Και να διερωτάσαι ακομη και αυτη τη στιγμή.
ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ και να  δινεις τρελλές απαντησεις.

Τόσα πολλά στοιχίζει ένα καληνυχτα?

Και να προσπαθώ να δώσω ακόμη δικαιολογία αλλα το μυαλό μου να μην μου το επιτρέπει και να απορίπτει ότι έχει μέσα και να βάζει αλλα πολλά και τρελλά.

[size=18]Ούτε μια καληνυχτα δεν αξιζω???[/size]