Α Ρ Θ Ρ Α

[ixnografia]

[align=center][/align]

[KostasD33]

[quote user="ixnografia"].....
Κοινωνική εξέγερση σημαίνει ότι το υποκείμενό της δεν απορρίπτει απλώς την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά ότι δεν αντέχει πια να ζει σ΄ αυτήν.
........
[/quote]
Σωστές πολλές από τις επισημάνσεις μόνο που ξεχνά τον παράγοντα χρόνο και διάρκεια
Μια εξέγερση δεν μπορεί να έχει διάρκεια λίγες μόνο μέρες και μετά όλοι πάλι στην καθημερινότητα....

[ixnografia]

" ξεχνά τον παράγοντα χρόνο και διάρκεια
Μια εξέγερση δεν μπορεί να έχει διάρκεια λίγες μόνο μέρες και μετά όλοι πάλι στην καθημερινότητα.... "

.......οι αρχαιοι εκαναν εκεχειρια για να θαψουν τους νεκρους τους. Εμεις ......για τα χριστουγεννιατικα ψωνια!!!!!!


.....απο το blog του ΝΙΚΟΥ  Ξ Υ Δ Α Κ Η                       http]Μ η ν ύ μ α τ α        κ α π ν ο ύ [/size]

Η νεανική εξέγερση του Δεκεμβρίου σφραγίζει τη χρονιά που κλείνει.
...........................
στο οδυνηρό μεταίχμιο, στεκόμαστε τώρα.
Πϊσω μας σωρεύονται ερείπια και σκάνδαλα, αποκαϊδια παρακμής.
Μπροστά μας ανοίγεται η έρημος του πραγματικού, στρωμένη με φτώχεια και δυσχέρεια. Κι εμείς, στο χείλος, στο δυσοίωνο πέρασμα, σαστισμένοι και απαράσκευοι.
..................................
Αναζητούμε αναλογίες των σημερινών Δεκεμβριανών, στην εγχώρια και τη διεθνή παράδοση. Ακούγονται ήδη τα Ιουλιανά του ‘65,  
το Πολυτεχνείο του ‘73,
οι ελληνικές καταλήψεις του ‘79-’80,
ο γαλλικός Μάης του ‘68,
το ιταλικό «φθινόπωρο» του ‘77.
Ορθώς προστρέχουμε στο παρελθόν, για να βρούμε αναλογίες, αλλά χρειάζεται προσοχή στις αναγωγές, τις προβολές και τους αναπόφευκτους αναχρονισμούς.
Καταρχάς, να διακρίνουμε τις βαθιές ποιοτικές διαφορές των σημερινών συμβάντων με τα συμβάντα του παρελθόντος.
Οι διαφορές προέρχονται αφενός από το ριζικά νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, όπως διαμορφώνεται μετά τα ορόσημα του ΄89,
της 9/11 και της πρόσφατης κατάρρευσης των οικονομιών.
 Το παγκοσμιοποημένο περιβάλλον κατοικείται από άλλα κοινωνικά υποκείμενα, άλλο πλήθος, και απαιτεί άλλη διάνοια για την προσέγγισή του.

Από το ‘60 και το ‘70 έως σήμερα έχει εν τω μεταξύ μετασχηματισθεί βαθιά η φύση της εργασίας και των επικοινωνιών,
και συνακόλουθα η σχέση με την εργασία και τον χρόνο, μετασχηματίζονται δηλαδή οι σχέσεις με τα συμβάντα και με τον εαυτό.
Η μεσογειακή γενιά των 700 ευρώ και η Generazione 1000 δεν ορίζεται μόνο από την υλική μιζέρια του κατώτατου μισθού, αλλά και από το ριζικά νέο φαντασιακό·
είναι η γενιά που μεγάλωσε ψηφιακά, με κινητή τηλεφωνία, διαρκή ταξίδια, κοσμοπολιτισμό αλλά και ρευστότητα και ανασφάλεια, ανάμεσα σε ερείπια παρελθόντος και διαψευσμένες υποσχέσεις μέλλοντος· είναι η γενιά του ρίσκου και της επισφάλειας·
είναι το πολύμορφο, πολυσθενές «πρεκαριάτο» (<precarious=επισφαλής), που παίρνει τη θέση του προλεταριάτου σε ένα τοπίο αποβιομηχάνισης, συγκεντροποίησης και καινοφανών υπηρεσιών.
...........................................................

Τα Δεκεμβριανά ‘08 έχουν αυτό το στοιχείο καταστροφής και μη εγκαθίδρυσης ηγεμονίας.
 [size=14][size=12]Κανείς δεν τη διεκδικεί, κανείς δεν καθοδηγεί, δεν συντονίζει. [/size][/size]
Δεν υπάρχει κεντρική πολιτική έκφραση,
 δεν υπάρχουν καν τυπικά αιτήματα, πλην της λυσσαλέας και κάποτε εφευρετικής διαμαρτυρίας, της οργής, της απόγνωσης, της σύγκρουσης.
Το πρεκαριάτο περνά από την εσωστρέφεια και τον μαρασμό στην άγρια αντίδραση, παρακάμπτει τα μήντια και τις διαμεσολαβήσεις,  παρακάμπτει ακόμη και το Διαδίκτυο στις κρίσιμες στιγμές, και ανακαλύπτει τον δρόμο.

...................................

Μια μικρή χώρα μπορεί να στέλνει μηνύματα καπνού, αλλά δεν αντέχει να καεί.

[κώστας]

Όχι, δεν είναι η γενιά του ρίσκου.
Είναι η γενιά του μηδενικού ρίσκου,
που συντηρητικοποιείται ταχέως,
η γενιά των "πάρε 700 €" και να είσαι και ευχαριστημένος]

[larus audouinii]

Διαβάζοντας Κουρτοβίτη, όχι μόνο άρθρα του, μερικές φορές άφηνε ένα εντυπωσιακό κενό (και παλιαότερα άρθρα για την Ελληνική γλώσσα)  Ήθελα να υπήρχε ένας διάλογος με ερωτήματα

Ομολογώ πως μου άρεσε η τοποθέτηση του κώστας που και κανονικά εδώ θα έβαζα τελεία

Ας συνομολογήσουμε κάποια στιγμή επιτέλους, ότι είμαστε μία κομπλεξική δράκα ραγιάδων, μπας και βάλουμε πάτο στο πηγάδι.


Κατά την ταπεινή μου άποψη το νόημα μιας επανάστασης, για να έχει και νόημα... εμπεριέχει συλλογικότητα και ευθύνη...ισορροπία σε δικαιώματα και υποχρεώσεις για καλύτερες συνθήκες ζωής...αυτογνωσία, αυτοσεβασμό και σεβασμό σε όλους τους πολίτες...με την ανάπτυξη αντανακλαστικών χωρίς μισαλοδοξίες, καπελώματα και συμφέροντα
Είναι δύσκολο να χτίσεις αλλά το να γκρεμίσεις δεν είναι το ίδιο δύσκολο
Η χειραφέτηση της κοινωνίας δεν έχει το πρόσωπο, ούτε ανοίγει δρόμους στους νέους, με εικόνες ντροπής όπως τραβώντας μια υπερήλικα σα λαστιχο, ματατζής από τη μια και δικηγόρος από την άλλη Εν πάση περιπτώσει, νομίζω και πως χωρίς ισορροπίες σε θεσμούς και πολιτική η δημοκρατία είναι άδεια

[monotonik]

Σωστές πολλές από τις επισημάνσεις μόνο που ξεχνά τον παράγοντα χρόνο και διάρκεια
Μια εξέγερση δεν μπορεί να έχει διάρκεια λίγες μόνο μέρες και μετά όλοι πάλι στην καθημερινότητα....

Καλό είναι να διαβάζεις προσεκτικότερα αγαπητέ Κώστα...

Κανένας, νομίζω, δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως τα γεγονότα του Δεκέμβρη θα αλλάξουν άμεσα κάτι ουσιαστικό στην πορεία της χώρας.
Αποτελούν όμως ένα πελώριο συμβολικό ορόσημο, το οποίο θα επιδράσει καταλυτικά σε συνειδησιακές διεργασίες που βρίσκονταν ήδη από πριν σε εξέλιξη και αφορούν πολύ κόσμο.

[ixnografia]

[ixnografia]

[size=12]
      ΤΑ  ΝΕΑ             Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2009

[size=14]   Η γλώσσα του βλέμματος[/size],      Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

ΕΓΡΑΦΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΚΑΙ ΤΙΣ «ΣΤΙΓΜΕΣ» ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΗΛΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Χωρίς να έχω καταρτίσει μια λίστα κωδικοποιώντας ή κατηγοριοποιώντας τον τρόπο που οι άνθρωποι κοιτούν, εκκινώ κατ΄ αρχάς από μια θεμελιώδη διάκριση που και άλλοτε είχα καταθέσει σε αυτήν εδώ τη θέση. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που οι αρχαίοι Έλληνες και οι Βυζαντινοί αντιλαμβάνονταν τη λειτουργία της όρασης και στον τρόπο τον δυτικό, ας το πούμε σχηματικά διαφωτισμένα ορθολογιστικό.

Οι  Δυτικοί και νομίζω και οι σημερινοί Έλληνες κατά κανόνα αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως μια εξωτερική πηγή φωτός και σκιάς. Έξω από τη συνείδηση υπάρχουν «φωστήρες εν τω στερεώματι», φωτεινά αντικείμενα, εξωτερικοί δηλαδή ερεθισμοί οι οποίοι προσπίπτουν πάνω στον φακό του οφθαλμού και σχηματίζεται το είδωλο μέσω των μηχανισμών παραγωγής εικόνας στο βάθος και εν συνεχεία ειδοποιείται το σύστημα παραγωγής νοήματος.
Συμβαίνει δηλαδή ό,τι και με τη φωτογραφική κάμερα.
 Το φωτεινό εξωτερικό αντικείμενο ευαισθητοποιεί τον φακό και το είδωλο εγγράφεται στο αρνητικό φιλμ.

Στην ελληνική αντίληψη, η οποία γίνεται βαθύτερη και με τη χριστιανική, το φως είναι εσωτερική πηγαία λειτουργία, ψυχική και δημιουργική. Εκτοξεύεται πρώτα έξω και καταυγάζει το κοσμικό σκότος, δίνοντάς του διάσταση, όγκο, ποιότητα και βάθος.
Όταν χαρακτηρίζουμε τον τρόπο που το Άλλο βλέμμα μάς αντιμετωπίζει, μας «μετράει», μας αξιολογεί, νομίζω πως ασυνειδήτως αποδεχόμαστε πως υπάρχει κάτι ενδιάθετο, μια εσώτερη δύναμη, μια ψυχική ενέργεια που αντανακλάται στα μάτια.

Δέστε τα μάτια ενός νεογέννητου, ενός νηπίου. Νήπιος είναι ο άνθρωπος που δεν έχει έπος- λόγο.
 Άρα ό,τι εκφράζει το εκφράζει με το σώμα του.
 Κυρίως όμως αν επιμείνει κανείς με τα δύο αεικίνητα μάτια που μόλις συνηθίσουν το φως αντιλαμβάνεται πως είναι αχόρταγα και προσπαθούν να οριοθετήσουν το περιβάλλον.
Λειτουργούν τάχα σαν φωτογραφικοί φακοί που «τραβάνε» φωτογραφίες και τις αποθηκεύουν στη μνήμη ή αγκαλιάζουν με το εσώτερο που διαχέουν προς τα έξω φως και ως προβολείς διαρρηγνύουν το κοσμικό σκότος και το λαμπρύνουν;

Είναι τάχα μια tabula rasa το νήπιο που μέσω των αισθήσεων, άρα και της όρασης, αποθησαυρίζει στον νου τον αντικειμενικό κόσμο ή είναι ένα φρέαρ φωτός, μια φωτεινή πηγή, ανάβρα που εισβάλλει και υποστατώνει το χάος;

Αλλά μόνο τα βλέμματα των νηπίων έχουν αυτή τη δίψα; Είναι διαφορετικό τάχα το βλέμμα του παιδιού, όταν ανιχνεύει στο πρόσωπο, στις χειρονομίες, στην πλάτη και στο βάδισμα του πατέρα τις προθέσεις του, τις αντιρρήσεις του για μια ατασθαλία, τις ενστάσεις του για μια πρωτοβουλία ή την οργή του για μια εξέγερση;

 Πόσο εταστικό δεν είναι το βλέμμα του ερωτευμένου, όταν ακόμα δοκιμάζεται το αντικείμενο του πόθου, πριν με κλειστά μάτια παραδοθεί κανείς στο σκοτεινό λαγκάδι της ερωτικής πλησμονής.

Έχετε παρατηρήσει τα μάτια του προδότη, του επίορκου, του ψεύτη, του δόλιου, του υποκριτή, του θεομπαίχτη. Είναι βλέμματα πλάγια, λοξά. Κοιτάνε πάντα στο χώμα αλλά νιώθεις ότι βρίσκοντας κι εκεί μια αντίδραση γωνιάζουν και ανεβαίνουν ύπουλα και σε χτυπούν πισώπλατα.

Παρατηρήστε τα μάτια του επιπόλαιου, του φαφλατά, του παραμυθά, του ρήτορα της δεκάρας αλλά και του ψευδοπροφήτη, του αερολόγου οραματιστή, δεν διαφέρουν γιατί δεν έχουν βάθος.
Είναι σαν να χορεύουν εκτός αυλαίας και συνάμα σαν να εκλιπαρούν να τα πιστέψεις γιατί άλλο τρόπο να κρατηθούν στα πράγματα δεν έχουν από τις φαντασμαγορικές εκλάμψεις τους.

Δείτε τα μάτια της μάνας που αποχαιρετά τον γιο που ξενιτεύεται. Διακρίνεις ένα βαθύ τρόμο, ένα σκοτεινό υπονοούμενο που ξεπηδά πίσω από το επιφανειακό γελούμενο δάκρυ.

Και δείτε τα μάτια της μάνας που κηδεύει παιδί. Ένας ωκεανός φωτός ορμάει να ξεβράσει στον κόσμο πεθαμένη την ωδίνη του τοκετού και να γίνει στην παραλία του σύμπαντος έρεβος.

Και είναι τα βλέμματα του βαριά άρρωστου φίλου που υποπτεύεται την αλήθεια και σε κοιτά επί ώρες χωρίς να μιλά αλλά εκλιπαρώντας και ικετεύοντας με ένα πελώριο ερωτηματικό λες και απαιτεί να μάθει και συνάμα ελπίζοντας να μη μιλήσεις αν πρόκειται να βεβαιώσεις τους φόβους του.

Είναι τα υγρά, γεμάτα περηφάνια μάτια του δασκάλου, όταν απόστρατος πια παρίσταται στις τιμές που επιδαψιλεύουν ιδρύματα και θεσμοί στους μαθητές του και ανάμεσα στους επαίνους αναφέρουν και τη δική του συμβολή στην προκοπή του έξοχου προσώπου που ευδόκησε να έχει μαθητή του. [/size]

[ixnografia]

[/color]

[larus audouinii]

Μάλλον εδώ έχει γίνει κάποια παρανόηση
Διότι είναι διαφορετικό το "ήρωας" απο το "δάσκαλος" (δεν γράφω καθηγητής, αφήνοντας την ένια χωρίς θεσμικές δικλίδες), σφήνες ανθρώπινης μνήμης δηλαδή, φάρους της ανθρωπότητας και της αλήθειας, ηγέτες μέσα στο πέρασμα του χρόνου που διακρίθηκαν και για τον ανθρωπισμό και την ανδρεία τους   Η διαφορά με τους δασκάλους του γένους, τις ιδιοφυϊες, τους μεγάλους άνδρες (και όχι μόνο άνδρες!)  είναι πως  και δεν τους μοιάζει κανένας
Και αν συνδέεται με το εκάστοτε πολιτικό παρών, προφανώς είναι θέμα παιδείας και ηλικίας ίσως (οπότε δεν με ενδιαφέρει ο Ζαγοράκης για παράδειγμα κλπ, και είναι ανάξια σοβαρού λόγου)
Από την αποτύπωση όπως την διαβάζω, είναι εντυπωσιακό το ότι γίνεται αναφορά σε τόσα ονόματα και δεν γίνεται και για την οικογένεια Καραθεοδωρή επί παραδείγματι που είναι μέσα στους 100, έτσι για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι
Οι αρχαίοι , της κλασσικής Ελλάδας δεν είναι παγκόσμιοι;...κάτι μάθαμε πάλι σήμερα, αν δεν πρόκαιται περί προπαγάνδας  (τουλάχιστον... αρκετοί στο εξωτερικό έμαθαν την ελληνικη γλώσσα και φιλοσοφία για χάρη τους)  :smile:

τεσπα ...
η κυρία Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου! μάλιστα

Θα ήθελα να της απευθύνω λοιπόν μια ερώτηση, μια και το όνομα της προβληθηκε δημόσια, για την εν θερμώ υποστήριξή της στο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ δημοτικού, το οποίο τελικά αποσύρθηκε (αν δεν κάνω λάθος, ήταν στην επιστημονική ομάδα της κ Ρεπούση που χρηματοδοτήθηκε απο  την United States Agency for International Development ...Nimetz, Soros κλπ)

περισσότερα εδώ, βρήκα στο σχετικό λινκ

Link

και προτιμώ με το παρακάτω κείμενο, αν το βρώ, από έναν έλληνα από τους εφυέστερους στον κόσμο


Μία γενοκτονία υπάρχει, όχι επειδή υπάρχει, επειδή αναγνωρίζεται. Κατά συνέπεια, οι γενοκτονίες υπάρχουν μόνο μετά το 1948. Aυτό είναι το Διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο έχει αποκτήσει εργαλεία που του επιτρέπουν να καταπολεμήσει τις γενοκτονίες. Όμως αυτά τα εργαλεία δεν τα εφοδιάζει με ζητήματα που προϋπάρχουν και εμφανίζονται πριν από τη λεγόμενη γενοκτονία η οποία αναλύεται σε οχτώ φάσεις, όπως λέει και ο ειδικός Stanton. Σε αυτή τη φάση έχουμε την πόλωση. Θα εξηγήσω βέβαια το πλαίσιο για να καταλάβετε πώς εμφανίζεται με το βιβλίο της ιστορίας.

Η ιδέα είναι ότι δεν μπορείτε να κάνετε μία γενοκτονία ex nihilo ούτε με tabula rasa. Δεν γίνεται αυτό, σας χρειάζεται ένα υπόβαθρο. Για να δημιουργήσετε λοιπόν αυτό το υπόβαθρο, προετοιμάζετε το έδαφος. Το έδαφος έχει προετοιμαστεί εδώ, έχει προετοιμαστεί στα πανεπιστήμια. Όχι σε όλα, όχι με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε το δίκτυο υπάρχει. Μετά ποια είναι η επόμενη φάση; Είναι η εφαρμογή της πόλωσης που έχει γίνει. Η εφαρμογή, εδώ αναφέρομαι συγκεκριμένα στο βιβλίο της ιστορίας, είναι στην ουσία μια νέα μορφή παιδομαζώματος. Δηλαδή εσείς όλοι έχετε παιδιά αλλά δεν αντιλαμβάνεστε πόσο κινδυνεύετε και θα μου πείτε: γιατί να κάνουμε πόλεμο; Δεν υπάρχει λόγος να κάνετε τίποτα. Είναι πράγματα που τα γνωρίζουμε μόνο εκ των υστέρων. Ποιος ήξερε ότι θα γίνει κάτι ακριβώς το ʼ15, το ʼ18, το ʼ22, το ʼ23, το ʼ55, το ʼ64, το ʼ74; Το πρόβλημα με αυτές τις ημερομηνίες είναι ότι υπάρχουν, θέλετε δεν θέλετε, θέλετε δεν θέλουν. Υπάρχουν και θα υπάρξουν κι άλλες. Και αν δεν είστε προετοιμασμένοι, γιατί δεν έχετε ασχοληθεί με το θέμα, θα είστε επιπλέον συνεργάτες της επόμενης ύπαρξης. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είστε εφοδιασμένοι με ένα εργαλείο αντίστασης εφόσον αυτό το εργαλείο σάς το έχουν αφαιρέσει.

Τώρα πια το μόνο εργαλείο είναι το βιβλίο της ιστορίας. Το βιβλίο της ιστορίας, όμως ποιας ιστορίας; Της ιστορίας της γενοκτονίας της μνήμης ! Αυτή είναι η νέα απόπειρα που γίνεται τώρα. Δεν είναι πια μια γενοκτονία με θύματα που βλέπουμε. Για όσους από μας που ασχολούνται πραγματικά με γενοκτονίες, το πρόβλημά μας ξέρετε ποιο είναι; Είναι ότι δεν φαίνονται οι γενοκτονίες. Όλο το σύστημα χρησιμοποιεί το αδρανειακό σύστημα που έχουμε όλοι μας, το οποίο είναι ότι στην ουσία πιστεύουμε ότι δεν γίνεται. Στο ολοκαύτωμα είναι πολλοί που καταλάβαιναν ότι γινόταν κάτι, προσπαθούσαν να το εξηγήσουν σε άλλους μα δεν το κατανοούσαν, όχι επειδή δεν ήταν έξυπνοι, επειδή δεν το είχαν επινοήσει. Γιατί η επινόηση πρέπει να έρθει πριν την κατανόηση, αλλιώς δεν έρχεται ποτέ η κατανόηση. Εδώ πρέπει να επινοήσετε ότι αυτό το βιβλίο της ιστορίας είναι ένα δογματικό εργαλείο που χτυπάει το σύστημά σας, έτσι ώστε να μην εμφανιστεί οποιαδήποτε αντίσταση από εσάς γιατί θα λειτουργείτε με αυτό το δόγμα, θα σκέφτεστε με αυτό το βιβλίο. Βέβαια, εδώ έκαναν πάλι το ίδιο λάθος που ευτυχώς μας έτυχε και στην Κύπρο. Θεώρησαν ότι όλοι εμείς εδώ είμαστε ηλίθιοι. Και ότι στη συνέχεια ό,τι και να μας δώσουν δεν θα υπάρχει καμία αντίσταση από μας. Με το σχέδιο που πρότειναν στην Κύπρο, θεώρησαν ότι ψυχολογικά οι Κύπριοι ήταν ετοιμασμένοι να δεχτούν ό,τι να ʼναι. Εδώ ψυχολογικά οι Έλληνες είναι ετοιμασμένοι να δεχτούν ό,τι να ʼναι για την ιστορία τους. Δηλαδή έχουμε ξεπεράσει το σύστημα της διπλωματίας που λέει δεν πρέπει να αναφερθούμε στο casus beli, δεν πρέπει να φαίνεται ότι έχουμε προβλήματα, ούτε στο Αιγαίο, ούτε στην Κύπρο, ούτε στη Θράκη. Αυτό είναι που λέει η διπλωματία. Η διπλωματία όμως διαγράφεται όταν δεν καταγράφεται.

Η γενοκτονία δεν είναι απλώς μια εξόντωση, δεν είναι απλώς ένα έγκλημα, είναι ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, είναι και ένα έγκλημα πολέμου σε μερικές φάσεις, όχι όμως εδώ. Εδώ τώρα για πρώτη φορά έχουμε μια μεταμοντέρνα έννοια, έχουμε ένα έγκλημα ειρήνης. Το καταλαβαίνετε αυτό; Δηλαδή ενώ τώρα βρισκόμαστε μέσα στην απόλυτη ειρήνη, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να αντισταθούμε. Έχετε ξανασκεφτεί αυτόν τον προβληματισμό πολεμολογικά; Σε ποια περίοδο προετοιμάζουμε τον πόλεμο; Σε περίοδο ειρήνης. Πάντα! Άρα εδώ για να μην υπάρχει πόλεμος, για να μην υπάρχει αντίσταση, το έδαφος είναι προετοιμασμένο. Και ξέρετε στρατηγικά όταν έχετε προετοιμάσει το έδαφος ό,τι και να κάνει ο άλλος είναι ήδη τετελεσμένο, είναι ήδη δεδικασμένο, είναι δεδομένο. Εδώ το πρόβλημα είναι ότι θεώρησαν ότι είμαστε όλοι δεδομένοι, ότι όλοι στην ουσία θα συνεργαστούμε, ότι εσείς θα είστε τα άτομα που θα διδάξουν στα παιδιά σας για να βοηθήσουν τον δάσκαλο, για λόγους παιδαγωγικούς. Μα αυτό σημαίνει λήθη! Αυτό σημαίνει να μην υπάρχετε! Θεωρούν ότι δεν θα αντισταθείτε σε αυτό το πράγμα και θα το προωθήσετε. Αυτό είναι το συνεργατικό πλαίσιο που προωθούν τώρα. Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι ευτυχώς εμείς γεράσαμε κι έχουμε φάει ξύλο. Βρεθήκαμε μερικοί σήμερα στην ομιλία και γιʼ αυτόν τον λόγο. Έχουμε συνηδειτά αντανακλαστικά. Τα παιδιά όμως που είναι στην ΣΤ΄ δημοτικού ξέρετε πόσων χρονών είναι; Έχετε υπολογίσει πως όλα αυτά που γνωρίζουν είναι από εσάς και από το βιβλίο της ιστορίας; Δεν έχουν τίποτε άλλο. Όμως όταν έρχεται ένα βιβλίο ιστορίας που ανατρέπει όλα αυτά που εσείς έχετε ζήσει, που τα παιδιά σας δεν έζησαν ποτέ, τότε τι μένει να κάνουν στα παιδιά; Tα παιδιά θα γίνουν απλώς, ξέρετε τι; Oι επόμενοι γενίτσαροι, οι δικοί σας! Γιατί θα αντισταθούν σε αυτά που θα τους λέτε, σε αυτά που θα τους λένε οι βουλευτές, οι υπουργοί. Θα λένε ούτως ή άλλως αυτοί είναι ξεπεσμένοι, το βιβλίο της ιστορίας το εξηγεί. Αυτοί φταίνε για όλα, εμείς είμαστε αθώοι. Ναι, αλλά εδώ έχουμε μια αθωότητα που τείνει στην απλοϊκότητα και παράγει θύματα. Εσείς θα είστε τα επόμενα θύματα! Γιατί τα παιδιά σας δεν μπορεί να είναι θύματα γιατί δεν έχουν μάθει ακόμα αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσουν. Μην ξεχνάτε το ίδιο έγινε και στην Κύπρο όπου υπάρχει ένα σύμβολο «Δεν Ξεχνώ». Πολλά παιδιά δεν ξέρουν τι σημαίνει «Δεν ξεχνώ». Ξέρουν μόνο ότι δεν πρέπει να ξεχάσουν, αλλά δεν ξέρουν σε τι αναφέρεται. Εμείς εδώ έχουμε καταντήσει να έχουμε ένα βιβλίο ιστορίας για να μας υπενθυμίζει ότι είχαμε μια ιστορία. Η ιστορία είστε εσείς. Το τίποτα. Γιατί δεν υπήρχαν οι Έλληνες. Γιατί δεν αντιστάθηκαν. Δεν ήταν ήρωες. Δεν ήταν αγωνιστές. Ε, τότε τι είμαστε; Eίμαστε η κυριαρχία του τίποτα. Ένα λαός χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία που δεν μπορεί να επηρεάσει τίποτα. Το πρόβλημα είναι ότι εσείς τώρα πρέπει να το αποδείξετε ότι δεν είστε αυτό το τίποτα, γιατί αυτό υπονοεί το βιβλίο της ιστορίας. Και η αντίσταση σας θα είναι η αξία σας, η αξία του ελληνικού λαού.

Ευχαριστώ.

Νίκος Λυγερός Nikos Lygeros γενοκτονία μνήμης έγκλημα ειρήνης εγχειρίδιο βιβλίο Ιστορίας Ιστορία Στ Δημοτικού Μαρία Ρεπούση Σμύρνη 1922 Μικρά Ασία φωτογραφίες Αντίβαρο

[larus audouinii]

και κάτι ακόμη, έστω...οταν γίνεται λόγος για ιστορία ενός λαού 5000 χρόνων, το λιγότερο που θα περίμενες σε μια δεκάδα, θα ήταν και από τους κλασσικούς Εν τη προκειμένη, ισομοιράζονται κάπως στη δεκάδα (πόσα θέλει να μας τρελλάνει ή να ξεχάσουμε η ιστορικός ακόμη)

[Gerogriniarhs]

Aς μου επιτραπεί ένα σχόλιο στην "...ιστορία ενός λαού 5000 χρόνων...".
Δλδ. η ιστορία μας ξεκίνησε το 3000 πχ;Έτσι τους βολεύει να λένε και να μαθαίνουν στα παιδιά;
Για ρίξτε μια ματιά εδώ κι εδώ.
Τρία μικρά παραδείγματα από το Σπήλαιο στο Φράγχθι της Αργολίδος.
Και δεν είναι η μοναδική τοποθεσία στον Ελλαδικό χώρο...

[Gerogriniarhs]

...και το τρίτο παράδειγμα εδώ.
Συγγνώμη για την παραπάνω παράλειψη.

 

[larus audouinii]

Σωστή και επιβάλουσα η επισύμανση
καλο είναι να επιμένουμε στην ουσία

Εγώ δεν έχω καμια δκαιολογία που το στρογγυλεψα εδω,  :smile:
αφενώς μεν γιατι μεγάλωσα και γνώρισα από κοντά το σπήλαιο των Πετραλώνων ...και όχι μόνο
αλλά και σε ενα σπίτι που στο οικόπεδο υπήρχε και υπάρχει ένα κάστρο , έναν οικισμό που η ιστορία του έχει φτάσει στα περατα της γης (από τους πρόγονους σου)  χεχε

[Gerogriniarhs]

Βάλε και 1-2 παραπομπές,έτσι...για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.