Ειδήσεις:

1η δοκιμή με αναβάθμιση ...

Main Menu
Menu

Show posts

This section allows you to view all posts made by this member. Note that you can only see posts made in areas you currently have access to.

Show posts Menu

Θέματα - Nikos Apomakros

#1
Τι περίπου θα σκεφτόμασταν, πως θα συγκρίναμε, τι θα βάζαμε στη ζυγαριά των Υπέρ και των Κατά αν κάποιο Ον μας εξανάγκαζε να επιλέξουμε να κρατήσουμε ένα εκ των δύο (ευαισθησία ή ευσυνειδησία) ως ανθρώπινο είδος. Δεν θα μπορούσαμε να δηλώσουμε αναποφάσιστοι, ούτε να απαντήσουμε οτιδήποτε σημαίνει πως είναι ισάξια ή παρομοίως απαραίτητα ή και αλληλένδετα. Ωμή επιλογή λοιπόν ενος εκ των δυο και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να διαβάσουμε και τους λόγους, το ολο σκεπτικό πίσω από την επιλογή αυτή.
#2
Φαντάζομαι πως κάτι πολύ δυσάρεστο συνέβη με τον σέρβερ...
Αυτό που ήθελα να ρωτήσω είναι αν υπάρχει περίπτωση
να επανέλθουν από backup τα μηνύματα που έχουν χαθεί.
#3
Χρήσιμα site, Εφαρμογές, Internet / Antivirus
Δεκεμβρίου 02, 2012, 01:42:27 ΠΜ
Ένα από τα πρώτα και μεγαλύτερα προβλήματα με το οποίο ήρθαν αντιμέτωποι όσοι είχαν την οποιαδήποτε σχέση με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές αλλά και με παρεμφερείς συσκευές, ήταν οι ιοί. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με το τι ακριβώς είναι ένας "ιός", πότε πρωτοανακαλύφθηκε, ποιοί τον δημιουργούν και τι συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετεί κτλ, αφού εύκολα κανείς πλέον μπορεί να μπει σε κάποιο site και να διαβάσει σχετικά.

Ο λόγος που ανοίγω αυτό το thread, είναι για να προτείνω σε χρήστες που είτε δεν ασχολήθηκαν ποτέ ιδιαίτερα, είτε δεν γνωρίζουν πολλά, είτε απλά ενδιαφέρονται να διαβάσουν μια ακόμη άποψη, τα καλύτερα, κατά τη γνώμη και εμπειρία μου, προγράμματα προστασίας από ιούς και μάλιστα προγράμματα που είναι ΕΝΤΕΛΩΣ δωρεάν.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόγραμμα προστασίας από ιούς, το οποίο να μπορεί να εγγυηθεί (και να το πραγματοποιήσει) την απόλυτη προστασία του υπολογιστή σας. Τα antivirus δεν είναι σοφά και ταχύτατα στη σκέψη και τη δράση όντα, τα οποία θα σας προστατέψουν από κάθε... σατανικό programmer, όσο σατανικός κι αν είναι αυτός. Άρα μιλάμε για πρόγραμμα antivirus το οποίο θα ανταπεξέρχεται παραπάνω από ικανοποιητικά σε διαπιστωμένες/καταγεγραμμένες/καταχωρημένες απειλές και το οποίο επίσης θα προσπαθεί να σας προστατέψει από μη καταχωρημένες απειλές, ελέγχοντας την δράση, στον δίσκο και την μνήμη του υπολογιστή σας, κάθε εφαρμογής που έχετε, εις γνώσιν σας ή εν αγνοία σας, προσπαθώντας να τις κατατάξει σε καλοπροαίρετες και κακοπροαίρετες και αναλόγως να τις αποτρέψει ή επιτρέψει να συνεχίσουν την δράση τους αυτή. Αυτή τους ακριβώς η προσπάθεια, κυρίως απέναντι σε μη καταχωρημένες/γνωστές απειλές, δεν είναι πάντα επιτυχής και γι' αυτό μερικές φορές η ύπαρξη ενός antivirus δεν σημαίνει οπωσδήποτε και ασφαλή ή "καθαρό" υπολογιστή.

Δύο είναι λοιπόν τα προγράμματα προστασίας από ιούς που μου έκαναν ιδιαίτερα καλή εντύπωση, λόγω της αναλογίας "παροχής υπηρεσίας" και... τιμής. Τα βάζω με σειρά προτεραιότητας.

1) AVG Antivirus Free 2013. Μπορείτε να το κατεβάσετε ελεύθερα από το http://download.cnet.com/AVG-AntiVirus-Free-2013/3000-2239_4-10320142.html?part=dl-avg_free_eu&subj=dl&tag=button. Είναι το antivirus το οποίο πλέον εγκαθιστώ κατά κόρον, τόσο στους υπολογιστές της εταιρείας στην οποία δουλεύω, όσο και σε υπολογιστές φίλων, γνωστών, συγγενών κτλ. Δεν είναι ιδιαίτερα βαρύ ως πρόγραμμα, δεν είναι τεράστιο και κάνει την δουλειά του κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά.

2) Microsoft Security Essentials. Μπορείτε να το κατεβάσετε ελεύθερα από το http://windows.microsoft.com/en-US/windows/security-essentials-download. Είναι το δεύτερο κατά προτίμηση antivirus που χρησιμοποιώ. Είναι ιδιαίτερα μικρό, "ελαφρύ" και όμως αποτελεσματικό. Ένα μειονέκτημά του είναι ότι αφορά κυρίως χρήστες που είτε έχουν αυθεντικά Windows, είτε ξέρουν με ποιό τρόπο να "επανενεργοποιήσουν" το πειρατικό τους λειτουργικό σύστημα σε περίπτωση που εντοπιστεί ως μη νόμιμο, αφού το συγκεκριμένο antivirus παρεμβαίνει πολλές φορές στο Windows Updates και το ενεργοποιεί αγνοώντας πχ την επιλογή του χρήστη να μην το έχει ενεργό. Και πολλές φορές αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εντοπίζεται, μέσα από τον έλεγχο για ενημερώσεις των Windows, το τυχόν παράνομο (πειρατικό) λειτουργικό σύστημα.


Αυτά προς το παρόν...

αν έχετε απορίες ή πρόβλημα με ιούς ή και με προγράμματα προστασίας από αυτούς, μπορείτε πάντα να τα αναφέρετε εδώ. Είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος θα προσπαθήσει να σας βοηθήσει.
#4
Πολιτικός καφενές / Extre+MME
Νοεμβρίου 06, 2012, 01:17:59 ΠΜ
Επικολλώ το κάτωθι κείμενο, όπως αυτό αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του news247.gr

Αν και είναι ενδιαφέρον το να διαβάζεις περίπλοκους συνειρμούς ανθρώπων, παραθέτω
το κείμενο κυρίως επειδή διαφωνώ με την όλη πολυπλοκότητα. Το πρώτο πράγμα που μου
έρχεται στο νου είναι και αυτό που κάθε διαφημιστής (οφείλει να) γνωρίζει και παραδέχεται.
Δεν τίθεται θέμα θετικής και αρνητικής διαφήμισης. Η διαφήμιση γνωστοποιεί και στηρίζεται
στο ότι θα νιώσεις το "προϊόν" ως οικείο, γνώριμο μέσω του ρυθμού επανάληψής της.
Από αυτή την αίσθηση και εντελώς μηχανικά, το "οικείο" και "γνώριμο" θα αποτελεί κάτι το
ασφαλέστερο από οτιδήποτε μη οικείο ή και άγνωστο. Επίσης θα έχει έμμεσα γίνει και η
αποδοχή της ύπαρξής του. Μπορεί δηλαδή και να μην επιλεγεί, όντας μη αρκετά "ανταγωνιστικό"
αλλά δεν θα υπάρχει πλέον και ως "ξένο σώμα". Τάσσομαι λοιπόν κατά της απεριόριστης
"έκθεσης" τόσο της εξτρεμιστικής δεξιάς, όσο και κάθε άλλης αυτοκαταστροφικής τάσης.


-----------------------


"Το ερώτημα μας απασχολεί εσχάτως αρκετά: πόσος μιντιακός χωροχρόνος (πρέπει να) δίνεται στην εξτρεμιστική δεξιά; Το ζήτημα εμπεριέχει μια διάσταση διαγνωστική, έχει δηλαδή να κάνει με το πώς τα ΜΜΕ στη σημερινή συγκυρία καλύπτουν έργα και ημέρες του δεξιού εξτρεμιστικού χώρου· διαθέτει, όμως, και μια διάσταση δεοντολογική. Σε μια φιλελεύθερη-πλουραλιστική δημοκρατία θα μπορούσε να υπάρξει –για λόγους άμυνας της δημοκρατίας– κάποιος έλεγχος στην πληροφόρηση όσον αφορά τον λόγο και τη δράση οργανώσεων που κινούνται στο περιθώριο του δημοκρατικού πλαισίου;
* Το άρθρο της κας Βασιλικής Γεωρδιάδου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Μεταρρύθμιση, στις 3 Νοεμβρίου 2012 και εν συνεχεία στο προσωπικό της blog http://polsociology.blogspot.gr
Στην εγχώρια συζήτηση τείνουν, μέχρι στιγμής, να διαμορφωθούν δύο τάσεις όσον αφορά τις απαντήσεις στο αφετηριακό ζήτημα της κάλυψης των δράσεων των  εξτρεμιστών από τα Μίντια: η πρώτη τάση υποστηρίζει τον αποκλεισμό τους από τα ΜΜΕ και η δεύτερη την απεριόριστη έκθεσή τους σε αυτά. Οι οπαδοί της θέσης του αποκλεισμού υποστηρίζουν ότι η έλλειψη ορατότητας των εξτρεμιστών από το κοινό περιορίζει τη διείσδυση και την επιρροή τους σε αυτό. Αντιθέτως, οι υπέρμαχοι της θέσης της μιντιακής (υπέρ-)έκθεσης των δεξιών εξτρεμιστών έχουν την άποψη ότι όσο περισσότερο πληροφορείται το κοινό για τις ακραίες πράξεις, τον λόγο και τη συμπεριφορά τους, τόσο λιγότερο ελκύεται από όσα αυτοί πρεσβεύουν.
Και οι δύο προαναφερθείσες τοποθετήσεις, παρά το ότι είναι διαμετρικά αντίθετες, στηρίζονται σε μια κοινή παραδοχή, ότι δηλαδή η πολιτική-εκλογική απήχηση και επιρροή της εξτρεμιστικής δεξιάς είναι κατασκευάσιμη από τα ΜΜΕ. Αδιαμφισβήτητα, ο τρόπος που τα Μίντια καλύπτουν τη θεματική του εξτρεμισμού επηρεάζει το κοινό, αν και τα ΜΜΕ δεν επηρεάζουν με τον ίδιο τρόπο όλες τις κατηγορίες του κοινού, ούτε η οποιαδήποτε δυνατότητα επιρροής τους παραμένει αμετάβλητη στα διαφορετικά στάδια εκδήλωσης του εξτρεμιστικού φαινομένου.
• Καταρχάς να σημειωθεί ότι υπάρχει ένα κοινό που προσεγγίζει τον χώρο του δεξιού εξτρεμισμού πολύ πριν αυτός προσελκύσει το ενδιαφέρον της TV και του Τύπου. Χωρίς να αποκλείουμε τυχαίους παράγοντες, μια αυταρχική δομή προσωπικότητας (Th. Adorno) και ένας κλειστός τρόπος σκέψης (M. Rokeach) αποτελούν συνήθη χαρακτηρολογικά στοιχεία του κοινού αυτού. Όσο διάστημα ο χώρος του δεξιού εξτρεμισμού δημιουργεί τα «κάστρα» του, απευθυνόμενος προπάντων σε μια τέτοια κατηγορία κοινού, δεν επιδιώκει και δεν χρειάζεται (ίσως να βλάπτεται κιόλας από) την ορατότητά του στα Μίντια. Αλλά ούτε τα Μέσα έχουν τότε δημοσιογραφικό ή εμπορικό ενδιαφέρον να προβάλλουν γκρουπούσκουλα από τον χώρο της εξτρεμιστικής δεξιάς, καθώς δεν υπάρχει κάποιο κοινό που να δείχνει γι'αυτά ενδιαφέρον.
•• Η «μεσοποίηση» γίνεται σημαντικός παράγοντας για τον δεξιό εξτρεμισμό όταν πλέον έχει αποκτήσει μια σχετικώς στέρεη τοπική βάση και επιδιώκει να εξακτινωθεί από το «κάστρο» του σε μια ευρύτερη σκηνή σε ολόκληρη την επικράτεια. Στην φάση της «εξακτίνωσής» τους, καθώς αναζητούν νέες κατηγορίες κοινού, είναι τα Μέσα εκείνα που μπορούν να τους διευκολύνουν ώστε να αποκτήσουν την αναγκαία θέαση στο γενικό κοινό. Aκριβώς στην περίοδο του πολιτικού-εκλογικού take off, εάν τα Μέσα θα καλύψουν την ακόμη υπό διαμόρφωση νέα πραγματικότητα ή θα την αγνοήσουν, είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για την πορεία του εξτρεμισμού που θα κρίνει την είσοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή ή, αντιθέτως, την παραμονή του στο περιθώριο.
••• Άπαξ, ωστόσο, οι οργανώσεις και τα στελέχη του εξτρεμιστικού χώρου εγκαταλείψουν το πολιτικό περιθώριο, σημασία για την παγίωση τους στην πολιτική σκηνή έχει κυρίως ο τρόπος και η έκταση της κάλυψής τους από τα ΜΜΕ: ο καλλωπισμός και μια "ενημερωδιασκεδαστικού" τύπου αντιμετώπισή τους αποουσιαστικοποιεί τον εξτρεμισμό· αλλά και η δαιμονοποίησή τους κατασκευάζει παραστάσεις ισχύος και επιρροής μεγαλύτερες από εκείνες που ο συγκεκριμένος χώρος διαθέτει. Εν τέλει, όσο πιο πολύ και πιο κοινότοπα παρουσιάζονται οι εξτρεμιστές από τα Μέσα, τόσο περισσότερο ένα μέρος του κοινού ανέχεται και εξοικειώνεται με τον εξτρεμισμό τους.
Η (υπέρ-)έκθεση των δεξιών εξτρεμιστών στα Media υπάρχει ο κίνδυνος να καταλήξει σε άλλοθι: όσοι εμφανίζουν εκλεκτικές συγγένειες με τέτοιες αντιλήψεις να θεωρήσουν την κάλυψη αυτή ως συνώνυμη μιας ευρείας κοινωνικής απήχησης. Μια τέτοια συνεπαγωγή (ευρεία κάλυψη από τα ΜΜΕ = ευρεία απήχηση των δεξιών εξτρεμιστικών ιδεών και πρακτικών στην κοινωνία) θα μπορούσε, επιπλέον, να λειτουργήσει ως άλλοθι για τη διεύρυνση των πρακτικών εξτρεμισμού, οποιοδήποτε ιδεολογικό-πολιτικό πρόσημο κι αν αυτές διαθέτουν. Πολλοί –με πονηρία ή αφέλεια– θα σκεφτούν: εφόσον οι εξτρεμιστές βρίσκονται στο προσκήνιο της δημοσιότητας και τυγχάνουν της δημόσιας προσοχής, τούτο σημαίνει ότι για να προβάλεις τις θέσεις σου και, ενδεχομένως, να επιτύχεις τους στόχους σου δεν έχεις παρά να μιμηθείς το πολιτικό στυλ μιας ακραίας ομάδας. Τα μιμητικά φαινόμενα που παρατηρούνται στους νέους σήμερα σε σχέση με πρακτικές βίας εκφράζουν περισσότερο συμφωνία στο μέσον της πράξης (βία) παρά στο περιεχόμενο της πράξης αυτής.
Προφανώς το κοινό δεν είναι τόσο παθητικό και επιρρεπές στη χειραγώγιση, όσο πολλοί πιστεύουν, αλλά ούτε και ανεπηρέαστο από την ατζέντα των Μίντια όσον αφορά τα θέματα που θα λάβει υπόψη του διαμορφώνοντας τη δική του γνώμη για τη συγκυρία (βλ. Ν. Δεμερτζής). Επιπλέον, το δικό του κοινωνικο-πολιτισμικό υπόβαθρο θα καθορίσει εντέλει τη δεκτικότητά του απέναντι σε ό,τι κάνουν τα Μίντια ορατό. Χωρίς να αποτελούν αναχώματα, τα Μέσα έχουν τη δική τους ευθύνη, ιδίως σε συγκυρίες που εξαπλώνεται ο εξτρεμισμός: στο όνομα μιας τέτοιας ευθύνης χρειάζεται να συμφωνήσουν μεταξύ τους σε μια λελογισμένη προβολή οργανώσεων και πολιτικών προσώπων που κινούνται στο περιθώριο της δημοκρατικής τάξης, καθώς και στην αυστηρή τήρηση μιας δεοντολογίας που δεν θα παραβιάζεται χάριν της εμπορικότητας των Μέσων. Δυστυχώς η εγκατασταση ενός είδους "υγειονομικής ζώνης" (cordon sanitaire) γύρω από την εξτρεμιστική δεξιά καθίσταται ολοένα και δυσκολότερη καθώς αυξάνονται τα εκλογικά ποσοστά και η απήχησή της στο κοινό.
Οργανώσεις και πολιτικοί που ασκούν βία ή που προτρέπουν άλλους στη χρήση της, όσοι στρέφονται κατά των αρχών της φιλελεύθερης πλουραλιστικής δημοκρατίας, ακόμη κι αν εκπροσωπούνται σε αντιπροσωπευτικά σώματα, χρειάζεται να απομονωθούν ώστε το θεσμικό οικοδόμημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας να μην μολυνθεί από ακραίες πρακτικές. Όμως, μήπως, η απομόνωση αυτή είναι πιο αποτελεσματική όταν αντί για αμφίβολης αποτελεσματικότητας (και δημοκρατικότητας) νομικές απαγορεύσεις δοκιμάζεται έμμεσα, δηλαδή με τον περιορισμό των δομών πολιτικής ευκαιρίας και με τον στιγματισμό όσων μετέρχονται τέτοιων πρακτικών;
* Το άρθρο της κας Βασιλικής Γεωρδιάδου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Μεταρρύθμιση, στις 3 Νοεμβρίου 2012 και εν συνεχεία στο προσωπικό της blog http://polsociology.blogspot.gr
Η κα Βασιλική Γεωργιάδου είναι Αν. καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με σπουδές στην Πολιτική Επιστήμη και την Πολιτική Κοινωνιολογία στα Ινστιτούτα Πολιτειολογίας και Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Münster (Γερμανία) και συγγραφέας του βιβλίου: Η Άκρα Δεξιά και οι Συνέπειες της Συναίνεσης. Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία, Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2008"

Πηγή: http://news247.gr/eidiseis/politiki/apopsh_apokleismos_h_stigmatismos_ths_ekstremistikhs_deksias.1996959.html
#5
Η προσωπική μαρτυρία μίας γυναίκας που βρέθηκε εν μέσω ''πυρών'' στο θέατρο Χυτήριο συγκλονίζει.
Οι φραστικές επιθέσεις που δέχθηκε



Η βιολόγος, μεταφράστρια και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άθεων, Τ. Ρ., κατέγραψε τα γεγονότα
που συνέβησαν την Πέμπτη στο θέατρο ''Χυτήριο'', όπως εκείνη τα βίωσε και καταγγέλλει μέσα
από το προσωπικό της ιστολόγιο τη χυδαία φραστική επίθεση που δέχτηκε. Υπενθυμίζεται πως όλα
ξεκίνησαν όταν δεκάδες πολίτες απέκλεισαν την είσοδο του θεάτρου, διαμαρτυρόμενοι για το
περιεχόμενο της παράστασης "Corpus Christi". Τα ΜΑΤ έκαναν περιορισμένη χρήση χημικών και
δημοσιογράφος καταγγέλλει προπηλακισμό. Ακολουθεί η προσωπική μαρτυρία της Τ. Ρ.:

Χτες το βράδυ ξεκίνησα να πάω να δω το Corpus Christi. Ο λόγος που θέλησα να πάω να
παρακολουθήσω την συγκεκριμένη παράσταση ήταν η επιθυμία μου να στηρίξω το δικαίωμα
των δημιουργών της στην ελεύθερη έκφραση.
Δεν φανταζόμουν ωστόσο πως θα αντιμετώπιζα τόσες δυσκολίες και κινδύνους σε αυτό το απλό
εγχείρημα. Πήρα το μετρό, κατέβηκα στον Κεραμεικό και κατευθύνθηκα από Κωνσταντινουπόλεως
προς Ιερά οδό, όπου βρίσκεται το θέατρο. Όμως ήδη από την προηγούμενη διασταύρωση είδα
μεγάλο πλήθος συγκεντρωμένο και ΜΑΤ που εμπόδιζαν τη διέλευση.

"Τα ΜΑΤ με εμπόδισαν να πλησιάσω''
Έστριψα λοιπόν δεξιά και βγήκα Ιερά οδό από το προηγούμενο στενό. Μπροστά στο θέατρο
υπήρχε συγκεντρωμένο άλλο πλήθος και άλλος κλοιός των ΜΑΤ που τους εμπόδιζε να πλησιάσουν.
Πίσω από τον κλοιό υπήρχαν μερικοί πολίτες: ιερείς, μοναχοί, μια κυρία με μαντίλι στο κεφάλι
και μερικοί άντρες με κοστούμια, τρεις εκ των οποίων, όπως έμαθα μετά, ήταν βουλευτές της
Χρυσής Αυγής.
Ο αέρας μύριζε δακρυγόνο, τα μάτια έτσουζαν, ωστόσο γενικά επικρατούσε σχετική ηρεμία.
Πλησίασα τους αστυνομικούς και είπα ότι θέλω να περάσω για να μπω στο θέατρο.
- Φύγετε κυρία μου. Φύγετε σας παρακαλώ.
- Δεν θα γίνει η παράσταση;
- Δεν ξέρουμε. Σας παρακαλώ κάντε πίσω.

Πώς σχολιάστηκε η μπλούζα με το σήμα της Ένωσης Άθεων
Έκανα λίγο πίσω, αλλά δεν έφυγα. Προσπάθησα μάταια να εντοπίσω τους φίλους με τους
οποίους είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε εκεί. Έφερα βόλτα τον κλοιό, προσπαθώντας να
περάσω, εξηγώντας ότι θέλω να μπω στο θέατρο για να δω την παράσταση, μάταια όμως.
Οι προσπάθειές μου αυτές, καθώς και η μπλούζα με το σήμα της Ένωσης Άθεων που φορούσα,
τράβηξαν την προσοχή των διαδηλωτών που άρχισαν να σχολιάζουν:
- Τι θέλει αυτή; Να δει τη παράσταση;
- Λεσβία είναι και θέλει να δει τις αδερφάρες;
- Κοίτα τι γράφει η μπλούζα! Ένωση Άθεων!
- Άθεη είναι!

Το ενδιαφέρον τους στράφηκε πάνω μου και ξεκίνησαν πολλές κουβέντες, οι περισσότερες
γεμάτες ένταση. Λογικά άλματα, ύβρεις και απειλές χαρακτήριζαν το μεγαλύτερο μέρος των
διαλόγων. Προσπάθησα να κρατηθώ ήρεμη και σταθερή, να απαντώ λογικά και ψύχραιμα,
να διατηρήσω την επαφή με τους συνομιλητές μου, και τα κατάφερα, δεν μπορώ να πω το ίδιο
όμως για εκείνους. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω εδώ μέρος των διαλόγων, ανάκατα γιατί δεν
μπορώ πια να θυμηθώ με ακρίβεια ποιος είπε τι, με λίγες εξαιρέσεις.

Η χυδαία επίθεση
- Άντε από δω χάμω, κουμούνι του κερατά!
- Τι ήρθες τις δεις τις αδερφάρες; Λεσβία είσαι;
- Δεν σε αφορά.
- Λεσβία είναι μωρέ, δεν την βλέπεις; Δεν έχεις άντρα μαζί σου, δεν έχεις παιδιά ούτε εγγόνια,
λεσβία είσαι!
- Κοίτα τη μπλούζα, είναι άθεη! Ουστ από δω μωρή!
- Θέλω να δω το έργο.
- Τις αδερφάρες θες να δεις; Είναι αδερφάρες! Ανώμαλοι!
- Βρίζουν το χριστό μας, την παναγία μας!
- Πού το ξέρετε; Το είδατε το έργο;
- Όχι, αλλά μου το είπαν. Μου είπαν ότι βρίζει το χριστό μας. Πρέπει να απαγορευτεί!
- Αν δεν θέλετε, μην δείτε το έργο. Εγώ γιατί να μην το δω;
- Βλασφημούν το θεό μας! Εμείς έχουμε τον έναν αληθινό θεό!
- Θα ρίξει ο θεός κεραυνό να σε κάψει! Θα δεις τι θα σας κάνει ο θεός!
- Αφού λοιπόν θα το κάνει ο θεός, εσείς γιατί ασχολείστε; Πάτε σπίτια σας να ξεκουραστείτε
και εμπιστευτείτε τον θεό.
- Θα πας στην κόλαση!
- Δεν υπάρχει θεός, ούτε κόλαση.
- Δεν υπάρχει; Ε δεν μιλάω μαζί σου, δεν αξίζεις τον κόπο.
- Εγώ θέλω να μιλήσουμε. Πιστεύω ότι αξίζεις τον κόπο.
- Άντε καλέ, μην ασχολείσαι μαζί της, δεν αξίζει, ένα σκουπίδι είναι!
- Φύγε από δω, Αλβανή!
- Ελληνίδα είμαι.
- Ελληνίδα; Αμ' δεν κάνουν τέτοια οι ελληνίδες! Αλβανή είσαι!
- Είσαι σκουπίδι! Ο θεός να σε ελεήσει.
- Αυτή τώρα είναι η θρησκεία της αγάπης;
- Ο χριστός έδιωξε τους αργυραμοιβούς από το ναό του με το φραγγέλιο! Έτσι κι εμείς θα διώξουμε
εσάς!
- Δεν είναι ναός εδώ, θέατρο είναι, εσείς είστε που εμποδίζετε εμάς, όχι το αντίθετο.
- Ο χριστός είπε "δεν ήρθα να φέρω αγάπη, αλλά διχόνοια", είπε "φέρτε τους εχθρούς μου
και σφάξτε τους εμπρός μου"!
- Δηλαδή θα ήθελες να με σφάξεις;
- Άκου να δεις μωρή, εμείς είμαστε έλληνες χριστιανοί φασίστες! Το 90% στην Ελλάδα είναι
χριστιανοί φασίστες, κατάλαβες; Φασιστικά έχω το δικαίωμα να σου πω να φύγεις!
- Φασιστικά έχεις τη δύναμη, όχι το δικαίωμα.

Ο φανατισμός που ''τυφλώνει''
Κι άλλες φωνές, κι άλλες βρισιές, κι άλλος παραλογισμός. Τυφλή οργή και μίσος, λεκτικές
επιθέσεις γεμάτες χολή. Είσαι αγάμητη, είσαι κακογαμημένη, είσαι γυναίκα και το θέλεις το
ξύλο σου, πού 'σαι ρε Παπαδόπουλε... Πιο φανατισμένες φαίνονταν οι γυναίκες, το πιο πολύ
μεσόκοπες, αλλά και μερικές ηλικιωμένες και νέες. Η κυρία με το μαντίλι στο κεφάλι που
βρισκόταν κοντά στους βουλευτές ήταν απο τις πιο οργίλες. Όταν μου μιλούσε στεκόταν τόσο
κοντά μου, που πετάγονταν τα σάλια της στο πρόσωπό μου. Της είπα πολλές φορές, πολύ ήρεμα:
- Σε παρακαλώ, κάνε ένα βηματάκι πίσω. Σε παρακαλώ, μίλα πιο σιγά, να σε ακούω καλύτερα.

Μάταιος κόπος. Τα ίδια και με τον κύριο που διατεινόταν ότι "το 90% είμαστε χριστιανοί φασίστες".
- Μίλα πιο σιγά, να χαρείς. Δεν μπορώ να σε ακούσω καλά έτσι.
- Έχω στεντόρεια φωνή!

Θα ήθελα να μπορούσα να τους πω: δεν είμαι λεσβία, αλλά κι αν ήμουν, τι θα πείραζε;
Έχω άντρα και παιδί, αλλά κι αν δεν είχα, τι θα πείραζε; Δεν είμαι Αλβανή, αλλά κι αν ήμουν,
τι θα πείραζε; Δεν είμαι κομμουνίστρια, αλλά κι αν ήμουν, τι θα πείραζε; Δεν πιστεύω στο θεό,
αλλά τι πειράζει; Κάποιοι άνθρωποι έχουν για το θεό και το χριστό και την παναγία άλλη άποψη
από εσάς, τι πειράζει; Ζητάτε σεβασμό στο δικαίωμά σας να πιστεύετε στο θεό όπως εσείς θέλετε,
γιατί δεν σέβεστε το δικαίωμα των άλλων να πιστεύουν με άλλο τρόπο ή να μην πιστεύουν καθόλου;


Η φραστική επίθεση από τον Ηλία Παναγιώταρο
Στο αναμεταξύ ο κλοιός είχε χαλαρώσει. Προσπάθησα ξανά να πλησιάσω στο θέατρο. Μέσα
από την κλειστή καγκελόπορτα είδα έναν άνθρωπο να έρχεται προς το μέρος μας. Υπέθεσα ότι
ήταν κάποιος από τους συντελεστές που ερχόταν να ανοίξει για να μπει το κοινό. Έκανα να του
μιλήσω, αλλά ένας ψηλός, παχύς, σωματώδης άντρας - ήταν ο Ηλίας Παναγιώταρος, βουλευτής
της Χρυσής Αυγής, όπως πληροφορήθηκα μετά - ήρθε προς το μέρος μου και μου είπε να φύγω.
- Δεν θέλω να φύγω, θέλω να δω την παράσταση.
- Βρε άντε φύγε από δω, παλιολεσβία, βρωμοκομμούνι, άντε μην φας καμία!

Ήταν αδύνατον να τον παρακάμψω, με απωθούσε με το σώμα του, προχωρόντας κατά πάνω μου,
αναγκάζοντάς με να υποχωρήσω. Ένας άλλος άντρας που ήταν μαζί του με πλησίασε και με
απώθησε κι εκείνος, σωματικά και λεκτικά. Ακούμπησε πάνω μου και με έσπρωξε με το σώμα του.
Πολλοί παρευρισκόμενοι με παρότρυναν να απομακρυνθώ.
- Φύγε από δω, άντε τώρα, άντε τώρα μη φας ξύλο, δεν βλέπεις τι γίνεται;
- Δεν θέλω να φύγω. Δεν θέλω να υποχωρήσω μπροστά στη βία. Έχω δικαίωμα να βρίσκομαι εδώ,
έχω δικαίωμα να δω το έργο.

Προσπαθούσα να μείνω σταθερή στη θέση μου, προσπαθούσα να συζητήσω, αλλά μάταια.
Το θέατρο πάντα κλειστό και τα ΜΑΤ μπροστά. Οι φίλοι μου άφαντοι. Όσο κι αν ήθελα να μείνω
ήρεμη, ένιωθα ταραγμένη, όλο και πιο μόνη και κουρασμένη. Κάποια στιγμή υποχώρησα στο
περίπτερο που βρισκόταν λίγα μέτρα από την είσοδο. Χώθηκα στο πίσω μέρος, ανάμεσα σε στίβες
με περιοδικά και γαριδάκια. Εκεί βρισκόταν και ένα ζευγάρι που είχε έρθει να δει την παράσταση
και είχε καταφύγει όπως κι εγώ στην ασφάλεια του περιπτέρου. Μίλησα μαζί τους, μια ήρεμη,
λογική και συγκροτημένη κουβέντα. Η παρουσία τους μου έκανε πολύ καλό, σύντομα ένιωσα
καλύτερα, η ταχυπαλμία μου καταλάγιασε.

Τα ΜΑΤ απωθούσαν τους πάντες
Πιάσαμε κουβέντα, σχολιάσαμε την μισαλλοδοξία και την τύφλωση των φανατικών. Αναρωτηθήκαμε
γιατί βρίσκονταν εκεί τρεις βουλευτές της Χρυσής Αυγής - Παναγιώταρος, Λαγός, Παππάς - και
κανένας βουλευτής άλλων κομμάτων; Γιατί έδιναν το παρόν μόνο φανατικοί θρησκόληπτοι και
κανένας υπέρμαχος του πνεύματος και της ελεύθερης έκφρασης; Κάναμε κάποια τηλεφωνήματα
σε ραδιοσταθμούς και δημοσιογράφους, παρακαλώντας να ενημερώσουν όσο περισσότερα ΜΜΕ
και πολιτικούς μπορούσαν για την κατάσταση που επικρατούσε εκεί. Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε
πάλι προς τα έξω. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβανόταν κάθε τόσο. Ο κλοιός σχηματίστηκε πάλι.
Τα ΜΑΤ απωθούσαν τους πάντες, εκτός από τους βουλευτές που βρίσκονταν μέσα του. Κάποια
στιγμή έγινε μια αναταραχή, οι δημοσιογράφοι πετάχτηκαν πάνω, οι κάμερες πλησίασαν:
είχαν έρθει κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Σίγουρα ήταν οι Τατσόπουλος, Ρεπούση και Κατριβάνου, άκουσα και για τον Δρίτσα αλλά δεν είμαι
σίγουρη, δεν τους γνωρίζω άλλωστε όλους εξ όψεως. Έγιναν δηλώσεις, έγιναν κουβέντες για να
ανοίξει το θέατρο να μπουν μόνον οι βουλευτές, "για να μην τους περάσει" των διαδηλωτών.
Τι να μην τους περάσει, σκέφτηκα, το θέμα είναι να μπει το κοινό, να γίνει η παράσταση, αν μπουν
μόνον οι βουλευτές, σιγά το κατόρθωμα.

Οι συντελεστές της παράστασης φοβήθηκαν να ανοίξουν τις πόρτες
Η ώρα περνούσε, η κατάσταση σταθερή. Ακούστηκε ότι οι συντελεστές φοβούνταν - και δικαίως,
κατά τη γνώμη μου - ότι αν άνοιγαν τις πόρτες στο κοινό, ενδεχομένως να έμπαιναν και
θρησκόληπτοι διαδηλωτές με την πρόφαση ότι θέλουν να δουν το έργο, και να δημιουργούσαν
προβλήματα μετά, με πρώτους κατά πάσα πιθανότητα τους ίδιους τους βουλευτές της Χρυσής
Αυγής. Έτσι οι πόρτες δεν άνοιγαν, οι διαδηλωτές δεν έφευγαν, ούτε κι εμείς άλλωστε.
Ρωτούσαμε κάθε τόσο τους αστυνομικούς αν θα γινόταν η παράσταση, και η απάντηση ήταν
σταθερά "δεν ξέρουμε ακόμη". Είδα κάποια στιγμή την Ιωάννα Κούρτοβικ μπροστά μου να λέει
στους αστυνομικούς:
- Αυτοί οι άνθρωποι εδώ δεν προκαλούν διατάραξη της δημόσιας τάξης; Γιατί δεν τους
απομακρύνετε; Γιατί δεν κάνετε κάτι;
Δεν άκουσα την απάντηση, αλλά την είδα έμπρακτα: τίποτε.

''Υπήρξαν στιγμές που λιποψύχησα''
Ένιωθα μετέωρη. Στην αρχή δεν ένιωθα φόβο, αλλά με το πέρασμα της ώρας, υπήρξαν στιγμές
που λιποψύχησα. Θυμήθηκα τον άντρα μου, που πάντα ανησυχεί: μην πέσω σε φανατικούς,
μην πάθω τίποτα, μην φάω ξύλο. Σκέφτηκα το παιδί μου, που θα κοιμόταν ήσυχο στο σπίτι.
Κι αν στ' αλήθεια με χτυπούσαν; Κι αν γίνονταν επειδόσια και μας μάζευαν όλους στις κλούβες;
Κι αν δεν μπορούσα να ξαπλώσω απόψε αγκαλιά με τον άντρα μου, κι αν δεν μπορούσα να
ξυπνήσω αύριο το παιδί μου για να πάει στο σχολείο; Μπήκα στον πειρασμό να φύγω - αλλά είπα,
όχι. Δεν θα τους επιτρέψω να με διώξουν, δεν θα τους αφήσω να με τρομοκρατήσουν. Θα μείνω
εδώ, και θα μιλήσω μαζί τους όσο αντέχω, και θα ξεκουραστώ και μετά θα μιλήσω ξανά, κι ας μην
ακούνε, ας μοιάζουν να μην ακούνε, ας αρνούνται να ακούσουν. Γιατί όλο και κάποιος μπορεί να
ακούσει έστω μια κουβέντα, γιατί όλο και κάποιος μπορεί να κρατήσει κάτι μέσα του, αν όχι από
αυτούς, από όσους παρακολουθούν τη συζήτηση. Γιατί ακόμη κι αν κανείς δεν με ακούσει, εγώ θα
νιώθω καλά με τον εαυτό μου μόνο αν μιλήσω, μόνο αν σταθώ και τους αντιμετωπίσω. Ήρεμα,
ευγενικά και σταθερά.

''Έπιασα κουβέντα με ένα διαμαρτυρόμενο''
Εν τω μεταξύ βρήκα μερικούς από τους φίλους μου. Κάποια στιγμή φάνηκε ένας γνωστός μου,
ύστερα κι άλλος. Άρχισαν πάλι οι συζητήσεις, με δημοσιογράφους, με γνωστούς και αγνώστους,
με υποψήφιους θεατές και με διαδηλωτές. Έπιασα κουβέντα με έναν κύριο που είχε έρθει να
διαμαρτυρηθεί κατά της παράστασης.
- Το έργο αυτό προσβάλει τον χριστό.
- Τι να σας πω, δεν το ξέρω, δεν το έχω δει.
- Εγώ το έχω δει. Δεν κρίνω κάτι αν δεν το δω.
- Μα τότε γιατί μας στερείτε το δικαίωμα να δούμε κι εμείς και να κρίνουμε μόνοι μας;
- Εγώ σας το στερώ;
- Βέβαια, αφού δεν μας αφήνετε να το δούμε!
- Πώς δεν σας αφήνω; Πάτε να το δείτε.
- Μα δεν ζητάτε να απαγορευτεί;
- Ναι, ζητάω να απαγορευτεί.
- Γιατί το ζητάτε;
- Γιατί προσβάλει το χριστό και την παναγία!
- Δεν μου το περιγράφετε, να ξέρω κι εγώ τι ακριβώς δείχνει;
- Δείχνει τον χριστό πάνω στον σταυρό και τους δώδεκα αποστόλους να χορεύουν, δείχνει τον
Ιούδα με τον χριστό, ότι είχε σχέση ο Ιούδας με τον χριστό, μιλάει για σχέσεις ανάμεσα σε άντρες,
δείχνει την παναγία ότι είναι έγκυος και πάει να γεννήσει, ένας άντρας παίζει την παναγία, της
λένε πού είναι ο άντρας σου και λέει πήγε να παρκάρει...
- Δείχνει μια άλλη άποψη για τον χριστό και την παναγία, όχι την δική σας.
- Είναι βλάσφημο το έργο! Βλασφημεί την πίστη μου!
- Και γιατί να μην το κάνει;

Εκεί ο κύριος μπλόκαρε. Ως εκείνη την ώρα, ήταν ήρεμος και συζητήσιμος. Εκεί τσίτωσε.
- Τι λες εκεί; Γιατί να μην βλασφημεί; Πώς γιατί;
- Η βλασφημία είναι αμφισβήτηση του δόγματος. Εσύ αν δεν θέλεις μην το αμφισβητείς. Ένας
άλλος  γιατί να μην το αμφισβητήσει; Εσύ πιστεύεις, εγώ που δεν πιστεύω, γιατί να μην το
αμφισβητήσω;
- Δηλαδή δεν πιστεύεις στο θεό;
- Όχι.
- Ε τότε δεν μιλάμε! Δεν πιστεύουμε τα ίδια!

Γύρισε την πλάτη του και απομακρύνθηκε με μεγάλες δρασκελιές.
- Δεν πιστεύουμε τα ίδια, αλλά μπορούμε να μιλήσουμε!
- Δεν μπορούμε!
- Πρέπει να μπορούμε! Είμαστε συνάνθρωποι, συμπολίτες, ζούμε στην ίδια χώρα, στον ίδιο πλανήτη.
Πρέπει να μπορούμε να συνεννοηθούμε! Κι όμως, δεν μπορέσαμε.

''Γιατί βρίζετε το Χριστό μας''
Κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλες κουβέντες.
- Γιατί βρίζετε το χριστό μας; Θέλετε να βρίσουμε εμείς τη μάνα σας;
- Δεν βρίζω κανέναν, θέλω μόνο να δω το έργο.
- Το έργο βρίζει τον χριστό μας. Θέλεις να δείξω εγώ ένα έργο που να βρίζει τη μάνα σου;
- Η μάνα μου, όπως και η δική σου, είναι υπαρκτά πρόσωπα. Ο χριστός και η παναγία είναι ιδέες,
υπάρχουν μόνο μέσα στο κεφάλι σου.
- Τι λες εκεί! Ο χριστός είναι αδελφός μου!
- Άλλο ο αδελφός σου, άλλο ο χριστός. Ο ένας είναι άνθρωπος, ο άλλος είναι πεποίθηση. Άλλο
να βρίζω εσένα ή τους δικούς σου ανθρώπους, άλλο τις πεποιθήσεις σου.
- Για πες μου, θες να έρθω εγώ να βρίσω τις πεποιθήσεις σου;
- Βρίσε τες, ελεύθερα! Κορόιδεψέ τες, κάνε ό,τι θέλεις!
- Μπα; Για πήγαινε να βρίσεις τον Μωάμεθ μπροστά στους μουσουλμάνους, να δεις τι θα σου
κάνουν!
- Και αυτό σημαίνει ότι δικαιολογείσαι να μου το κάνεις κι εσύ;

Τζίφος, αδιέξοδο
Τουλάχιστον όμως μιλούσαν, ορισμένοι. Και μερικοί άκουγαν κιόλας. Όπως εκείνος που
παρακολουθούσε τον διάλογό μου με τις χριστιανές μαινάδες που με έβριζαν χυδαία, και όταν
γύρισα και τον ρώτησα:
- Εσύ πιστεύεις στον θεό.
- Ναι.
- Κοίταξε αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύεις ότι αυτή τη στιγμή διαπνέονται από το πνεύμα του
θεού;
Δεν μίλησε. Έσκυψε το κεφάλι και απομακρύνθηκε.

Το ίδιο ερώτημα απηύθυνα και στους ιερείς που βρίσκονταν εκεί, με το σταυρό στο χέρι, αυτοί
τουλάχιστον χωρίς να βρίζουν και να απειλούν, αλλά και χωρίς να προσπαθούν να συγκρατήσουν
το ποίμνιό τους.
- Είστε ιερέας. Πείτε μου σας παρακαλώ, εγκρίνεται αυτό που συμβαίνει εδώ; Εγκρίνετε αυτή τη
συμπεριφορά; Τι κάνετε για να την αποτρέψετε;
Σιγή ιχθύος, αδιαφορία πλήρης.

''Προτροπές να αποχωρήσουμε από το θέατρο''
Πιο αποκαρδιωτικό απ' όλα, όμως, και από τις βρισιές και από τις απειλές και τα σπρωξίματα,
ήταν η προτροπή που άκουγα διαρκώς από αστυνομικούς, από δημοσιογράφους, από ανθρώπους
που είχαν έρθει να δουν την παράσταση, από τους λίγους διαδηλωτές που προσπαθούσαν να
χαμηλώσουν τους τόνους, ακόμη και από έναν περαστικό:
- Άσ' το τώρα, άσ' το καλύτερα.
- Φύγε, κάνε πίσω, άσ' τους.
- Άσ' το σου λένε, δεν βλέπεις τι γίνεται;
- Άσ' τους παιδί μου, δεν παίρνουν από λόγια.
- Φύγε, άσ' το, φύγε, άσ' το.

Με έπιαναν από το χέρι και μαλακά προσπαθούσαν να με απομακρύνουν, μου χαμογελούσαν
φιλικά, προστατευτικά.

''Είμαι εγώ, και είμαι εδώ. Κι εδώ θα μείνω''
Όχι, δεν φεύγω, όχι, δεν το αφήνω. Έχω δικαίωμα να είμαι εδώ. Έχω δικαίωμα να έχω μια
διαφορετική άποψη. Έχω δικαίωμα να παρακολουθήσω ένα θεατρικό έργο της επιλογής μου.
Έχω δικαίωμα να τα κάνω όλα αυτά, ακόμη κι αν ορισμένοι νιώθουν προσβεβλημένοι, ακόμη
κι αν ενοχλούνται, ακόμη κι αν προσπαθούν να με απωθήσουν με τη βία, αφού έχουν εξαντλήσει
τα νόμιμα μέσα χωρίς να το πετύχουν, αφού οι κατηγορίες κατά των συντελεστών κρίθηκαν
αβάσιμες και τα ασφαλιστικά μέτρα παράνομα. Και θα ασκήσω αυτό μου το δικαίωμα, χωρίς να
επιτρέψω στην βία και τον τραμπουκισμό να με πτοήσει. Γιατί αν το αφήσω, αν κάνω πίσω,
στον χώρο που θα αφήσω εκείνοι θα προχωρήσουν λίγο περισσότερο. Γιατί αν υποχωρήσω,
εκείνοι θα νιώσουν λίγο πιο δυνατοί και πιο δικαιωμένοι. Γιατί αν φύγω, εκείνοι θα μείνουν
και θα απλωθούν όσο που να μην μένει για μένα καθόλου χώρος πια. Γιατί αν δεν μείνω σταθερή
στη θέση μου τώρα, κάποια στιγμή δεν θα μπορώ να βγω ούτε από την πόρτα του σπιτιού μου.
Και αργά ή γρήγορα θα φτάσουν και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Γι' αυτό θα μείνω. Θα είμαι ο
εαυτός μου, με τις απόψεις μου, στον τόπο μου. Δεν πρόκειται να φύγω.

Είμαι εγώ, και είμαι εδώ. Κι εδώ θα μείνω.

Πηγή: news247.gr
#7
"Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι : δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες,
εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι
νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή:
«έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.»

Τι σημαίνουν αυτά? Μα , τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.
Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους,
Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν
είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων –
εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα,
έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ'΄αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από
παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη. στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον.),
και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια. Πράγμα απολύτως φυσικό,
αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα,
προκύπτον συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους
μεταγενέστερους?? Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!...»
(επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα? Μα..απλά ελληνικά είναι!

Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου,
με το ακόντιό μου!!!"




Πηγή: http://www.anixneuseis.gr/?p=51159
#8
Καλημέρα. Εχει προκυψει μια ας πουμε δυσλειτουργια οσον αφορα την αναγνωση του φορουμ απο κινητο ή tablet. Τα χρησιμοποιω πολυ, ειναι και τα δυο android και το προβλημα μου ειναι οτι σε καθε αλλαγη ενοτητας η σελιδας που κανω, χανει την ρυθμιση Disable mobile friendly style που του δινω και πρεπει να τη ξαναβρισκω και απενεργοποιω καθε φορα. Ειναι ιδιαιτερα κουραστικο, ακομα περισσοτερο οταν η συνδεση δεν ειναι καλη.
#9
Αυτή η ομιλία ήταν η κατάλληλη ώθηση για να αποφασίσω να το γυρίσω σε Vegan.

Έχει μεγάλη διάρκεια το βίντεο, αλλά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου σας. Κι όπως λέει:
Μετά απ' αυτήν την ομιλία, δεν έχει κανείς ακροατής πλέον μια πειστική δικαιολογία.

Όντως από τις καλύτερες ομιλίες που έχω ακούσει ποτέ. Πολύ καλή ανάλυση, με ωμό ρεαλισμό,
ορθολογισμό, λεπτομέρεια, επιχειρηματολογία, αλτρουιστική διάθεση, ακόμα και χιούμορ κ.α.
Τα βίντεο είναι ιδιαίτερα φρικιαστικά, αλλά όπως λέει κι ο ίδιος στο ακροατήριό του:
"μην γυρίσετε αλλού το κεφάλι και μην κλείσετε τα μάτια".

Έχει και ελληνικούς υπότιτλους, απλά επιλέχτε τους και μετά ενεργοποιήστε τους.

#10
Η κριτική για τις σκέψεις, αποφάσεις, κινήσεις και πράξεις των άλλων είναι πολύ ευκολότερη από την μελέτη, παραδοχή αλλά και πλήρη κατανόηση των πραγματικών αιτιών που τις προκαλούν. Ως υποβοήθημα για την αντικειμενικότερη προσέγγιση μιας σχεδόν χαοτικής (σε αριθμό συντελεστών) σύνθεσης κάποιας αποτρόπαιας πράξης, παραθέτω τμήμα δημοσιευμένου άρθρου...

Κάποτε θα μάθουμε. Κι όταν θα καταλάβουμε τι ακριβώς μάθαμε, τότε μόνο θα ξέρουμε πότε να λέμε "γνωρίζω" και θα πάψουμε τις κατακρίσεις.

"...Η νέα έρευνα έδειξε ότι οι ψυχοπαθείς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από έλλειψη ενσυναίσθησης για τους άλλους ανθρώπους, έχουν λιγότερη φαιά ουσία στις περιοχές εκείνες του εγκεφάλου που είναι σημαντικές για την κατανόηση των συναισθημάτων και των προθέσεων των άλλων. Τα ευρήματα, εκτός από τη σημασία τους για τον καλύτερο διαχωρισμό των ψυχοπαθών από τους μη ψυχοπαθείς (ώστε να υπάρξει ξεχωριστή θεραπεία για τις δύο ομάδες), έχουν σημασία και για το δικαστικό σύστημα, καθώς η διάγνωση της ψυχοπάθειας αποτελεί σημαντικό στοιχείο για τους νομικούς και τους δικαστές κατά την εκδίκαση των διαφόρων εγκλημάτων.

Οι Βρετανοί ερευνητές χρησιμοποίησαν λειτουργική μαγνητική τομογραφία για να απεικονίσουν τους εγκεφάλους 44 βίαιων ενηλίκων που έχουν ήδη καταδικαστεί στη Βρετανία για διάφορα εγκλήματα, καθώς και 22 υγιών ατόμων για λόγους σύγκρισης. Από τους 44, οι 17 διαγνώστηκαν με ψυχοπάθεια μαζί με διαταραχές αντικοινωνικής προσωπικότητας, ενώ οι 27 δεν θεωρήθηκαν ότι είναι ψυχοπαθείς, αλλά απλώς διαταραγμένες αντικοινωνικές προσωπικότητες.

Η συγκριτική μελέτη έδειξε ότι οι ψυχοπαθείς έχουν σημαντικά μικρότερη ποσότητα φαιάς ουσίας στον πρόσθιο προμετωπιαίο φλοιό και στις κροταφικές περιοχές, σε σχέση τόσο με τους μη ψυχοπαθείς εγκληματίες, όσο και με τους υγιείς που δεν έχουν τελέσει εγκλήματα. Οι επιστήμονες ήδη γνωρίζουν ότι, στους υγιείς ανθρώπους, η τυχόν πρόκληση βλάβης σε αυτές τις περιοχές (από τραύμα, ασθένεια κ.α.) συνδέεται με απώλεια της ικανότητας συναισθηματικής προσέγγισης και ταύτισης, καθώς επίσης από έλλειψη φόβου, ενοχής και άγχους.

Τα πιο βίαια εγκλήματα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, εκτελούνται από μία μικρή ομάδα ατόμων που ανήκουν στην κατηγορία είτε των «θερμοκέφαλων» (όσοι έχουν διαταραγμένη αντικοινωνική προσωπικότητα αλλά όχι ψυχοπάθεια), είτε των «ασυγκίνητων» με την ψυχρή καρδιά (που είναι και ψυχοπαθείς). Οι τελευταίοι, σύμφωνα με τον Μπλάκγουντ, αρχίζουν νωρίτερα την εγκληματική συμπεριφορά τους, προβαίνουν σε μία ευρύτερη γκάμα εγκλημάτων και ανταποκρίνονται λιγότερο καλά στα θεραπευτικά προγράμματα σε σχέση με τους πρώτους, τους αντικοινωνικούς «θερμοκέφαλους» που δεν είναι ψυχοπαθείς."

Κι είναι μόνο η απειροελάχιστη αρχή μιας απειροελάχιστης αρχής.

Όλο το άρθρο ΕΔΩ
#11
Δεν ξέρω αν υπάρχει ήδη τέτοιο θέμα, για βίντεο δηλαδή με χορό. Δεν έχω δει κάποιο
οπότε βάζω το βίντεο εδώ... για αρχή...

Klaus Nomi - The Cold Song

ναι ναι, το τραγούδι που ανέρτησα τις προάλλες με μια χορογραφία...  τι να πω; Μαγική;
Δε ξέρω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξη. Βρείτε δική σας.



#12
Κι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η λεγόμενη "προτίμηση" και
κατ' επέκταση "επιλογή" σε κάθε μα κάθε -τομέα-.


--- απόσπασμα ---

Για πρώτη φορά Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν μια έκτη αίσθηση στη γεύση, άγνωστη μέχρι τώρα, η οποία σχετίζεται με την αναγνώριση του λίπους, από τη γλώσσα μας. Εδώ και πολλά χρόνια, οι επιστήμονες πίστευαν ότι η ανθρώπινη γλώσσα είναι φτιαγμένη για να ανιχνεύει τέσσερις βασικές γεύσεις: το γλυκό, το ξινό, το αλμυρό και το πικρό, ενώ πιο πρόσφατα ανακαλύφθηκε μια πέμπτη, το πικάντικο. Αυτή η γκάμα διευρύνεται περαιτέρω πλέον με μια ακόμα γεύση, που αφορά τα λίπη.
Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον-Σεν Λιούις, με επικεφαλής τις καθηγήτριες Νάντα Αμπουμράντ και Γιανίνα Πεπίνο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο εξειδικευμένο περιοδικό για έρευνα πάνω στα λιπίδια «Journal of Lipid Research», σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», εντόπισαν ένα χημικό υποδοχέα (πρωτεΐνη) στους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας, ο οποίος αναγνωρίζει τα μόρια των λιπών.

Η σχετική γευστική ευαισθησία ποικίλει από άτομο σε άτομο, πράγμα που πιθανώς εξηγεί γιατί μερικοί άνθρωποι καταναλώνουν ευκολότερα τροφές με λίπη, καθώς δεν έχουν την ίδια γευστική επίγνωση ότι τρώνε λιπαρά φαγητά. Οι ερευνητές ευελπιστούν ότι η ανακάλυψή τους, θα συμβάλει στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας.

Οι Αμερικανοί επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όσοι άνθρωποι διαθέτουν τον συγκεκριμένο υποδοχέα CD36, είναι πολύ πιο ικανοί να αισθάνονται τη γεύση του λίπους στα φαγητά. Όσοι έχουν περισσότερο CD36, είναι οκτώ πιο ευαίσθητοι στην παρουσία του λίπους σε σχέση με όσους έχουν το μισό CD36.

Η ύπαρξη ή όχι του υποδοχέα εξαρτάται από την μετάλλαξη ενός γονιδίου, που ρυθμίζει το CD36, κάνοντας έτσι άλλους ανθρώπους περισσότερο και άλλους λιγότερο ευαίσθητους στα λιπαρά φαγητά. Το γεγονός αυτό πιθανώς επηρεάζει -χωρίς οι άνθρωποι να το συνειδητοποιούν- τι είδους τροφές καταναλώνουν και σε ποιες ποσότητες. Νέες έρευνες θα γίνουν πάντως για να επιβεβαιώσουν αν όντως αυτό συμβαίνει.


Απόσπασμα από άρθρο της Καθημερινής. Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
#13
Δεν ξέρω αν έγινε ηθελημένα και δεν ξέρω αν όντως αποτελεί πρόβλημα του φόρουμ ή του explorer μου (αν και δοκίμασα και με google chrome), αλλά

όσο δεν είχα συνδεθεί στο φόρουμ ως Nikos Apomakros αλλά ως επισκέπτης, μπορούσα κι
έβλεπα μόνο πόσες θεματικές ενότητες και πόσες απαντήσεις υπήρχαν, αλλά κανένα απολύτως
μήνυμα. Πιθανολογώ ήταν απόφαση των διαχειριστών να μην έχουν οι απλοί επισκέπτες
πρόσβαση στα όσα έχουν γραφτεί, αλλά οφείλω να το αναφέρω γιατί πάντα υπάρχει
πιθανότητα να έχει διαφύγει κάτι.

Ελπίζω πάντως να μην φταίει κάτι στον υπολογιστή μου... μόλις πριν λίγο τέλειωσα την
εγκατάσταση των Windows :-X

Ακολουθεί οθονοπυροβόλημα...

 
#14
Νομίζω θα ήταν καλύτερα να μπαίνουν ξεχωριστά κάπου κάποια βίντεο που θέλουμε
να αναρτήσουμε και δεν ανήκουν ακριβώς σε άλλες κατηγορίες...

Πχ βίντεο όπως το παρακάτω...

#15
Φιλοσοφία / Αισθήσεις
Ιουλίου 25, 2011, 03:37:11 ΜΜ
Αρκετά ενδιαφέρον θέμα μου είχε φανεί στο παρελθόν το σχετικό με τις αισθήσεις.

Παραθέτω

Πιστεύω ότι υπάρχουν περισσότερες από τις πέντε πολύ γνωστές αισθήσεις.
Με προβληματίζουν οι εξής...

α) Η αίσθηση του Χρόνου, η οποία αναρωτιέμαι αν βασίζεται στις πέντε γνωστές,
αν είναι προϊόν τους ή αν είναι ουσιαστικά ανεξάρτητη. Κοινώς, αν κάποιος
απωλέσει τη δυνατότητα αντίληψης μέσω όρασης, ακοής, αφής, γεύσης, όσφρησης,
εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τον χρόνο;

β) Η αίσθηση της Βαρύτητας και η αντίληψη του κέντρου βάρους. Αναρωτιέμαι
αν είναι συνυφασμένη και πλήρως εξαρτώμενη από άλλες αισθήσεις όπως πχ
όραση και αφή.

γ) Η αίσθηση της Κατεύθυνσης ή αλλιώς Προσανατολισμός. Τι ακριβώς είναι
αυτός ο περίφημος προσανατολισμός; Μήπως είναι η δυνατότητα του υποκειμένου
να αντιλαμβάνεται τη θέση του, ως προς τη θέση των πόλων, άρα και την
κατεύθυνση που έχει ως προς αυτούς. Δηλαδή ένα είδος αντίληψης των
ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων;

δ) Η λεγόμενη Έκτη αίσθηση, την οποία προτιμώ να ονομάζω Συναίσθηση (κι όχι
Διαίσθηση), ενώ δεν είμαι σίγουρος για το αν πέρα από χαρακτηριστικά υψηλή
αντίληψη είναι ταυτόχρονα  και μία "εν αγνοία μας" λήψη σημάτων, τα οποία απλώς
δεν μας έχουνε γίνει (ακόμη)  γνωστά-αντιληπτά με κάποιον τρόπο.

Μια διαφορετική εκδοχή-εξήγηση της Συναίσθησης (και προσεγγίζει την έννοια της
Διόρασης και Διαίσθησης), είναι ότι το υποκείμενο απλώς χαίρει αξιοζήλευτης αντίληψης,
με άγνωστο τρόπο, πληθώρας σημάτων/δεδομένων διαθέτοντας ταυτόχρονα μια
τρομακτική συνδυαστική λογική και συνειρμό ώστε να καταλήγει σε απόλυτα ορθές
και φαινομενικά ακατόρθωτες προβλέψεις.
#16
Καλλιτεχνικός καφενές / Αποχρώσεις
Ιουλίου 21, 2011, 03:40:05 ΜΜ
Προτείνω το εξής παιχνίδι...

Πέντε τουλάχιστον χρήστες θα πρέπει να δώσουν από τέσσερις λέξεις της επιλογής τους. Μόλις μαζευτούν είκοσι (ή παραπάνω) λέξεις, θα φτιάξει ο καθένας που θέλει να συμμετέχει, μια ιστοριούλα, ένα κείμενο ή ένα ποίημα όπου θα τις χρησιμοποιεί, με θέμα της επιλογής του (ή και ασυνάρτητα).

Θα μπορεί βέβαια να χρησιμοποιήσει και άσχετες ανεξάρτητες λέξεις στο ενδιάμεσο, προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη διαφοροποίηση στα γραφόμενα, η κάθε δημιουργία όμως δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις 150 λέξεις συνολικά.

Τι λέτε;
#17
Ψυχολογία / Πως να ξεχάσω;
Ιουλίου 21, 2011, 03:13:04 ΜΜ
Δεν πιστεύω ότι το "Ξεχνώ" μπορεί να επέλθει ως αποτέλεσμα επιβολής προς τον εαυτό μας,
χωρίς να χρησιμοποιηθεί εννοείται κάποιο άλλο "ακραίο" μέσο, όπως συγκεκριμένες ουσίες,
υπνωτισμός κτλ.

Το "Ξεχνώ" λοιπόν δεν είναι λειτουργικό γιατί δεν μπορεί να υπάρξει όταν το επιθυμούμε.
Η ίδια η επιθυμία να "ξεχάσουμε" κάτι, θα είναι και ο λόγος που θα το επαναφέρουμε στη μνήμη
ξανά και ξανά.

Αν όχι "ξεχνώ" λοιπόν... τότε τι;

Μια παρόμοια κατάσταση είναι μάλλον η πλέον κατάλληλη και κρύβει λύσεις
φαινομενικά προσωρινές συνήθως. Η κατάσταση αυτή είναι το "Ξεχνιέμαι".

Πως μπορεί κάποιος να "ξεχνιέται" όμως;

Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Κι αν δεν τον έχει βρει, υπάρχει σίγουρα.
Κι αν κάποιος τρόπος δεν λειτούργησε, πάντα υπάρχει ένας καλύτερος,
ένας δυνατότερος. Βέβαια, το "Ξεχνιέμαι" σε σχέση με το "Ξεχνώ" θεωρείται
και πιθανότατα είναι αδύναμο, επειδή μοιάζει ή και είναι προσωρινό.
Εδώ όμως θα πω... Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.

Η ανάμνηση δε σβήνεται, δε διαγράφεται. Ωστόσο, επικαλύπτεται για λίγο
ή για πολύ ή και για πάντα και μάλιστα πολλές φορές μηχανικά, ενστικτωδώς,
από άμυνα του ίδιου του οργανισμού, της φύσης αυτού που ονομάζουμε "Ψυχή".
Τις υπόλοιπες φορές που δεν επεμβαίνει αυτή η άμυνα, αν θέλουμε
να γλιτώσουμε από αναμνήσεις, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να "ξεχνιόμαστε",
κυρίως απασχολώντας όλο μας το Είναι με κάτι εντελώς διαφορετικό,
κάτι που να μην συσχετίζεται σε καμμία περίπτωση με την ανάμνηση
που δεν επιθυμούμε να επαναφέρουμε από τη "μνήμη" στο "νου" (σκέψη).

Μην προσπαθείτε/εύχεστε λοιπόν να ξεχάσετε. Δοκιμάστε να ξεχαστείτε.
#18
Cafe / Χάος...
Ιουλίου 21, 2011, 11:29:22 ΠΜ
Ζαλίστηκα... Ποιός ξεκλειδώνει το χάος; Ονομασμένη λογική από λέξεις παράνοιας. Ονομασμένη αλήθεια. Ονομασμένη πραγματικότητα. Ονόματα το χάος, ένα χάος από ονόματα. Όταν δεν ξέρεις κάτι, βάφτισέ το να τελειώνεις. Βάφτισε τα πάντα. Και μένα και σένα μαζί...

- Τι είναι αυτό;
- Αυτό είναι -όνομα-.
- Ναι. Αλλά ΤΙ είναι αυτό;
- -Όνομα- λέμε.
- Μα καλέ μου... ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι αυτό;
- Έχεις διαθέσιμη ώρα;
- Ναι.
- Ωραία λοιπόν, είναι -όνομα- που με το -όνομα- όταν το -όνομα- -όνομα- τότε -όνομα- στο -όνομα- για περίπου -αριθμός- -όνομα-. Σε κάλυψα;
- Όχι.
- Γιατί;
- Τι είναι το "χάος";
- Όνομα.
- Τι είναι το όνομα;
- Διευκρίνιση ίσως;
- Ίσως... τι κάνει δηλαδή το όνομα;
- Διαχωρίζει, Διαφοροποιεί, Κατηγοριοποιεί;
- Περίπου έτσι, πες μου τι είναι το "χάος" λοιπόν;
- Λάθος απόδοση.
- Τι απόδοση;
- Ονόματος.
- Και τι νομίζουμε πως κρύβεται πίσω από κάθε όνομα;
- Ένα νόημα, μια έννοια, η ουσία από κάτι.
- Και πόσα πράγματα έχουν το ίδιο νόημα, έννοια, ουσία για όλους μας;
- Κανένα.
- Σίγουρα;
- Σαφώς.
- Κι όμως έχουν το ίδιο όνομα;
- Ναι.
- Τι συμβαίνει λοιπόν τότε;
- Χάος...;
- Ακριβώς.
#19
Φιλοσοφία / Σκέψεις περί Χρόνου
Ιουλίου 16, 2011, 10:17:06 ΠΜ
Περί χρόνου παράνοια
(μεταφέρεται εδώ όπως ακριβώς αρχικά διατυπώθηκε).


Τι θα ήταν η χρονική διάρκεια χωρίς την δυνατότητα αντίληψής της, αν όχι
μια απόλυτη χρονική ακινησία;
Πόσο όμοια μεταξύ μας αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο;
Τι ακριβώς θα τον καθόριζε αν το μόνο που θα απέμενε κινούμενο στο σύμπαν,
ήταν οι σκέψεις από ένα σύνολο ανθρώπων;
Τι ακριβώς ορίζει μέχρι πόσες σκέψεις, αναμνήσεις, ιδέες μπορούν να παραχθούν
σε μια φαινομενικά "απειροελάχιστη" διάρκεια ("απειροελάχιστη" σύμφωνα με τα
μεγέθη του χρόνου στα οποία και μάθαμε να λειτουργούμε);
Πόσο βέβαιος μπορεί και πρέπει να είναι κάποιος ότι η ζωή του
διήρκεσε έναν "υποθετικό" Αιώνα κι όχι μια "υποθετική" Στιγμή;

Κοιτώντας έναν πίνακα στο σπίτι μου πριν αρκετά χρόνια (λύκειο),
προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς τον ορίζει.
Αναμφισβήτητα η εικόνα ήταν δισδιάστατη, είχε δηλαδή ένα Χ πλάτος
κι ένα Υ ύψος ενώ παρομοίως υπήρχε η αίσθηση του Ζ βάθους,
όπως αυτό τουλάχιστον μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα επίπεδο "χαρτί".
Επρόκειτο για μια ναυμαχία, με καπνούς από κανόνια, αγριεμένη θάλασσα
και φρεγάτες που έγερναν, προσπαθώντας να αποδώσουν θαρρείς κίνηση.

Κίνηση... κίνηση...

μια τέταρτη διάσταση που έλειπε αναμφισβήτητα από τον πίνακα: ο χρόνος.
Απουσίαζε όμως πράγματι ο χρόνος;

Για όσους πιστεύουν ότι η στιγμή, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος,
ΔΕΝ είναι μια απειροελάχιστη χρονική διάρκεια, ο πίνακας σίγουρα εμπεριείχε
την τέταρτη διάσταση, αφού αποτελούσε την αποτύπωση μιας ιστορικής
ή έστω φανταστικής χρονικής στιγμής, ελλείψει κάθε κινήσεως.

Από την άλλη για αυτούς που θεωρούν τον χρόνο απόλυτα συνυφασμένο με την κίνηση,
ΔΕΝ υφίσταται χρονική στιγμή που ΔΕΝ υποδιαιρείται σε μικρότερες, προκειμένου
να αποτελεί μια ακόμη διάρκεια, η οποία εννοείται γίνεται αντιληπτή και μετρήσιμη
παρομοίως μέσω της κίνησης.

Προς τι όμως όλες αυτές οι σκέψεις;

Ο Χρόνος ως διάσταση θυμίζει σε αρκετά σημεία τον Χώρο.
Αν θεωρήσουμε ότι η Στιγμή της διάστασης του Χρόνου, είναι το αντίστοιχο Σημείο
της διάστασης του Χώρου, μπορούμε να κατανοήσουμε την άμεση σχέση της χρονικής
διάρκειας με τη μονάδα μέτρησης χρόνου που χρησιμοποιούμε. Δηλαδή;

Ότι η Στιγμή δεν αποτελεί πραγματική έννοια αλλά πλασματική,
εξαιτίας της αδυναμίας μας να την υποδιαιρέσουμε σε κάτι εξίσου αντιληπτό,
ενώ αν μπορούσαμε να το κάνουμε, θα αντιλαμβανόμασταν και πάλι μια ελάχιστη διάρκεια.

Αν υποθετικά ο άνθρωπος είχε άπειρη αντίληψη στη διάσταση του χρόνου,
αυτό που τώρα ονομάζουμε Στιγμή θα ήταν αποτέλεσμα μόνο εγκεφαλικής διεργασίας,
μιας και η Στιγμή ορίζεται από την στέρηση ουσιαστικά κάθε είδους κίνησης
και μια τέτοια στέρηση στη παραπάνω περίπτωση δεν θα ήταν εφικτή.

Αν κάποιος άνθρωπος είχε την ικανότητα να αντιληφθεί τρία δισεκατομμύρια στιγμές
σε ένα δευτερόλεπτο και ένας άλλος μόνο μία...
αυτό αυτομάτως θα σήμαινε ότι μια στιγμή του δευτέρου
θα αντιπροσώπευε τρία δισεκατομμύρια στιγμές του πρώτου,
κάτι που για τον δεύτερο δηλαδή θα συνέβαινε σε υποθετική ή αν θέλετε
πλασματική χρονική διάρκεια ίση των 95 ετών, μιας ολόκληρης δηλαδή ζωής.

Έτσι χαμογελάμε ίσως όταν λέμε "πέρασε η ζωή μπροστά απ'τα μάτια μου"
εκφράζοντας ένα κατά κάποιο τρόπο διαπιστωμένο φαινόμενο από κάποιους
που λέγεται πως έφτασαν κοντά στο θάνατο, ενώ ταυτόχρονα μάλλον αγνοούμε
την ανθρώπινη δυνατότητα όσον αφορά στην αντίληψη της χρονικής διάρκειας,
όπως αγνοούμε το τι ακριβώς μας περιόρισε στο να την αντιλαμβανόμαστε
κάτω από αυτά τα "γνωστά" μεγέθη.

Ποιός αλήθεια κόβει τον λαιμό του ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες
η αντίληψη της χρονικής διάρκειας δεν αυξάνεται τόσο πολύ
ώστε ο άνθρωπος να είναι σε θέση να επαναβιώσει
μέσω αναμνήσεων και φαντασίας, ιδεών, σκέψεων,
μια ολόκληρη ζωή μέσα σε ίσως και πέντε δευτερόλεπτα;

Και πηγαίνοντάς το λίγο παρακάτω, ποιός ξέρει ότι την συγκεκριμένη στιγμή αυτό που ζει
δεν είναι μια επαναβίωση που τελικά έχει απειροελάχιστη διάρκεια σε σχέση με τον υποθετικό χρόνο
που υποτίθεται ότι διανύουμε...

Ο πίνακας πάντως είναι ακόμη ακίνητος...
#20
Ποιά είναι τελικά τα χαρακτηριστικά του γέλιου; Τι θεωρούμε αστείο γενικότερα;
Μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί;

Συνήθως η περιγραφή μιας αστείας κατάστασης είναι κάτι του στυλ:
"κοίτα τι έκανε", "άκου τι έπαθε", "κοίτα τι έγινε", "άκου τι είπε"

Και αυτό το "δεικτικό" τμήμα του αστείου ίσως είναι και το κλειδί...

Μοιάζει να γελάμε στο "λάθος" από τότε που γεννηθήκαμε και λέγοντας "λάθος"
εννόω οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτό που ορίσαμε λογικό, κανονικό, συνηθισμένο,
αποδεκτό.

Αίσθηση μου είχαν κάνει τα λόγια της φιλολόγου μου σχετικά με το γέλιο.
Έλεγε ότι το αυθόρμητο γέλιο βγαίνει όταν κάτι "πέφτει" στα μάτια σου.
Ίσως αυτό που έλεγε να μην ήταν η απόλυτα ορθή/προσεγμένη διαπίστωση,
αλλά όντως, μια συντριπτική πλειοψηφία περιπτώσεων που προκαλούν γέλιο,
έχουν άμεση σχέση με τον υποβιβασμό ενός προσώπου φανταστικού ή μη,
ή μιας κατάστασης ή οτιδήποτε "προσωποποιημένου".
 
Αρχίζοντας από τον καραγκιόζη, περνώντας στον Σαρλώ, στους Χοντρός και Λιγνός,
Τρίο Στούτζες, στους κλόουν και καταλήγοντας στο πιο πρόσφατο ανέκδοτο,
ή σε καθημερινές καταστάσεις γελάμε... και γελάμε επειδή κάποιος έκανε γκάφα,
την πάτησε, είπε κάτι χαζό, ανόητο, επειδή δεν κατάλαβε, επειδή σκόνταψε
ή έκανε μορφασμό και φάνηκε στα μάτια μας ανόητος ακόμα και στα ψέμματα,
αφού γνωρίζαμε ότι δεν είναι και απλά προσποιείται - "υποκρίνεται".

Ξεκαθαρίζω ότι σε καμμία περίπτωση δεν ταυτίζω το γέλιο με την κακία.
Γιατί δεν υπάρχει άτομο με το οποίο να μην έχω γελάσει ο ίδιος,
από τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Είναι αναπόφευκτο.
Και σε καμμία περίπτωση δεν ένιωθα κακία προς αυτούς.

Επανέρχομαι λοιπόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που γελάμε,
είναι επειδή θεωρήσαμε πως κάποιος έκανε κάτι χαζό, αφελές, ότι την πάτησε κτλ.
Κι όσον αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις όπου φαινομενικά αυτό δεν ισχύει,
είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και σε αυτές, αν κάποιος εμβαθύνει-αναλύσει, θα ανακαλύψει
κάτι "μειωτικό" να υποβόσκει.

Το γέλιο δεν είναι "φιλοσοφημένη" αντίδραση, όπως κάποιοι θέλουν να το θέτουν.
Δεν είναι το επιτηδευμένο αποτέλεσμα κάποιου στοχασμού. Συμβαίνει αυθόρμητα
και υπάρχει από τους πρώτους μήνες της ζωής του ανθρώπου ως αντίδραση αρχικά
σε καθαρά οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κατόπιν ως και παράγωγο σκέψης
με αστείο περιεχόμενο (συμπεριλαμβάνω και την φαντασία).

Θυμάμαι πως σαν παιδί γέλασα με κάποιον που σκόνταψε, έστω και φανταστικό πρόσωπο,
πχ το Σιλβέστρο στη προσπάθειά του να πιάσει τον Τουίτι, ή το κογιότ στη προσπάθεια
να πιάσει το road runner ή με ένα πιο "αλήθινό" πρόσωπο, όπως τον Χοντρό στη
προσπάθειά του να δείρει τον Λιγνό κτλ. Και σίγουρα, δεν θα αντιδρούσα διαφορετικά
αν σκόνταφτε κάποιος στο σχολείο μου, στη προσπάθειά του να πιάσει έναν άλλο.

Δεν με προβληματίζει η πρόθεση που έχει κάποιος όταν γελάει.
Μπορεί να είναι από την καλύτερη ως την χειρότερη. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα.
Το αληθινό γέλιο πάντως κάποιες φορές το "πνίγουμε", όταν κανόνες "ηθικής"
ή "συμφέροντος" μας πιέζουν. Γιατί; Τι το κακό έχει το γέλιο ως αντίδραση σε μια
κατάσταση που ονομάζουμε "αστεία"; Κι όμως. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αντίδραση
του άλλου δεν είναι πάντα η αποδοχή της αστειότητας μέσω φυσικά του αυτοσαρκασμού.
Αν σκοντάψει πχ το αφεντικό σου, ίσως να θέλεις τραγικά να γελάσεις αλλά κατά πάσα
πιθανότητα θα προσπαθήσεις να το κρύψεις.

Όταν κάποιος λοιπόν δεν έχει αυτοσαρκασμό είτε γενικά είτε σε μια συγκεκριμένη περίπτωση
και γελάσεις μαζί του, νιώθει ότι προσβάλλεται και συνήθως η αντίδρασή του θα είναι
άσχημη. Κι αν δεν αντιδράσει άσχημα, σίγουρα θα αισθάνεται άσχημα μέσα του.  
Γιατί αυτός με τον οποίο γέλασες αντιλαμβάνεται ακριβώς την μείωση που εμπεριέχεται
στο "αστείο", ενώ πάντα υπάρχει και η χειρότερη σκέψη, ότι ασχέτως από το αστείο,
είχες ήδη την διάθεση να μειώσεις ή να δεις να μειώνεται (χαιρεκακία).

Ποιός από εμάς δεν θα ερχόταν σε δυσάρεστη θέση, εάν ένα σύνολο ατόμων γελούσε μαζί του
για κάτι που αθέλητα έκανε ή έπαθε; Σε μια "σοβαρή" στιγμή. Ποιός από εσάς δε φοβάται
ότι βγαίνοντας από μια τουαλέτα κάπου θα έχει κολήσει το χαρτί υγείας στο πόδι του,
ποιός δε φοβάται ότι ίσως βγήκε από το σπίτι χωρίς να φορέσει κάτι (παπούτσια κτλ),
ποιός δε φοβήθηκε τις ραφές στο ρούχο που ενδέχεται να ανοίξουν και γενικότερα ποιός
δεν φοβάται μήπως γίνει "ρόμπα", όπως συνηθίσαμε να λέμε, δηλαδή να "γελοιοποιηθεί",
όχι στους γνωστούς, στους οποίους έχει "αποδείξει" το είναι του, αλλά κυρίως σε αγνώστους.
Κι όμως... ποιός απο σας δε γέλασε όταν του εξιστόρησαν κάτι από τα παραπάνω,
το οποίο το έπαθε κάποιος άλλος, γνωστός ή άγνωστος;

Μήπως πρέπει πάντως να δώσουμε λίγη προσοχή στο ότι τα όρια του γέλιου είναι κάτι το
τελείως ρευστο και ορίζεται κυρίως από το υποκείμενο-θύμα της περίστασης, που το προκάλεσε;
Μακάρι όλοι μας, να είχαμε ΠΑΝΤΑ αυτοσαρκασμό και για ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις.
Ακόμα κι ο αυτοσαρκασμός όμως δεν είναι μόνιμη κατάσταση, είναι τρόπος αυτοεκτίμησης.
Κι οι εκτιμήσεις αλλάζουν, αφού και οι ίδιοι αλλάζουμε.

Θα ήθελα να αναφέρω και το πόσο ρευστή είναι η αιτία του γέλιου...
Ακούς ένα ανέκδοτο και γελάς μέχρι δακρύων.
Το ακούς δεύτερη φορά, σε σύντομο χρονικό διάστημα και γελάς αλλά πλέον πολύ λιγότερο.
Την τρίτη φορά χαμογελάς απλά
ενώ την τέταρτη μπορεί και να το βαρέθηκες ήδη και ν' αρχίζει να σε ενοχλεί.

Το ίδιο και με μια αστεία σκηνή κάποιας ταινίας. Αν τη δεις 20 φορές μέσα σε μια ώρα,
το πιθανότερο είναι πως κάθε φορά θα γελάς όλο και λιγότερο από την κορύφωση, που συνήθως
(και για λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι), είναι στην αρχή (αν φυσικά έχεις αντιληφθεί το αστείο).

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι με την επανάληψη επέρχεται ένας κορεσμός στην αστειότητα
μιας συγκεκριμένης κίνησης/κατάστασης. Άρα όταν κάτι είναι πρωτόγνωρο φαίνεται πιο αστείο,
ενώ όσο περισσότερο το συναντάς εξελίσσεται σε όλο και λιγότερο αστείο.
Τρελό... αλλά έτσι λειτουργεί.

Και κάτι περίεργο... το γέλιο είναι κολητικό, όπως το χασμουρητό και το καθάρισμα του λαιμού.
Βλέπεις λοιπόν κάποιον να ξεκαρδίζεται στα γέλια κι αν εκείνη τη στιγμή δεν είσαι αρνητικός
για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους, γελάς κι εσύ χωρίς να ξέρεις γιατί  ή στη χειρότερη χαμογελάς.
Κάτι ακόμα πιο "περίεργο" είναι το λεγόμενο "νευρικό" γέλιο, ως αποτέλεσμα μιας κατάστασης η οποία
δεν είναι ακριβώς "υγιής". Εκεί διακρίνεις οτι η "αστεια" σκηνή, όποια κι αν ήταν, ήταν απλώς μια αφορμή
και συνήθως κάθε άλλο παρά αστεία υπό κανονικές συνθήκες θα την έβρισκε κάποιος (κι εσύ ο ίδιος)
ή όχι τόσο αστεία, ενώ αυτό που πραγματικά προκάλεσε το νευρικό αυτό γέλιο, μοιάζει περισσότερο
να έχει να κάνει με την φυσιολογία-νευρολογία του συγκεκριμένου ανθρώπου και όχι με την ψυχολογία του,
τη λογική κτλ.


Αναρωτιέμαι λοιπόν... "τελικά γιατί γελάμε"; Κι όταν η απάντηση είναι "γιατί βρίσκουμε κάτι αστείο",
ουσιαστικά η ερώτηση μεταφέρεται στο "ωραία... και τι είναι το αστείο; και γιατί είναι αστείο; και γιατί
παύει να είναι αστείο ή γίνεται λιγότερο αστείο; Και γιατί δεν μας φαίνεται καν αστείο υπό άλλες συνθήκες;".
Δεν αποτελεί δηλαδή απάντηση, όπως δε θα ήταν απάντηση το να λες "ξέρω τι με θλίβει...
κάτι το οποίο είναι ή θεωρώ θλιβερό".
Χαίρω πολύ...

Η ουσία τελικά της ερώτησής μου είναι: Γιατί έχει ορίσει η ανθρώπινη φύση όταν βλέπεις μια συγκεκριμένη
κίνηση, κατάσταση, εικόνα, να αρχίσεις να έχεις σπασμούς στην κοιλιακή χώρα και να βγάζεις τον ήχο
που ονομάζουμε γέλιο, νιώθωντας ταυτόχρονα ευχάριστα;

Έχω ακούσει κάποιους στο παρελθόν να λένε ότι το γέλιο είναι η φυσική εκδήλωση
μιας ψυχικής διάθεσης. Διαφωνώ. Δεν είναι εκδήλωση ψυχικής διάθεσης αλλά άμεση
και σχεδόν ασυγκράτητη αντίδραση σε εξωτερικό ή εσωτερικό (δια σκέψης) ερέθισμα
που μάλιστα συνήθως είναι πρωτόγνωρο. Η ψυχική διάθεση απλώς παίζει έναν δικό της
ρόλο αλλοιώνοντας την απήχηση που θα έχει το ερέθισμα αυτό επάνω μας.
Αν δηλαδή είμαστε ιδιαίτερα στενοχωρημένοι, ίσως δεν γελάσουμε με κάτι που σε άλλη
περίπτωση θα μας έκανε να ξεκαρδιστούμε.

Σκέφτομαι ένα μωρό στη κούνια, λίγων μόλις μηνών. Δε θα γελάσει απαραίτητα με χαχανητά,
αν δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη συγκεκριμένη δυνατότητα. Ωστόσο θα γελάσει με το δικό του τρόπο,
όταν θα του κάνεις μια γκριμάτσα. Απαραίτητη μερικές φορές προϋπόθεση αυτής της αντίδρασης
προς το "αστείο", στη περίπτωση του μωρού, θα είναι να νιώθει ασφαλές και με όλες τις κύριες ανάγκες
ικανοποιημένες. Άρα τόσο η οργανική όσο και η ψυχολογική κατάσταση ασκούν επιρροή στο τι
μας φαίνεται αστείο, πόσο αστείο, αλλά και πως ακριβώς θα γελάσουμε (έντονα ή μη).
 

Σαφώς δέχομαι και την υποκειμενικότητα του "αστείου". Ο προβληματισμός που παραθέτω
είναι ότι πίσω από κάθε τι αστείο, υπάρχει ένα "σφάλμα", ένα "πάθημα", ένα δείγμα "ανοησίας",
μια "αδυναμία" είτε σωματική, είτε εγκεφαλική, κάτι περίεργο, που συνήθως ανήκει στις "γκάφες".
Γιατί κοινό σημείο σε κάθε κατηγορία αστείου να είναι κάτι έστω ασήμαντα ή ψεύτικα (υποκριτικά) αρνητικό;
Τι μας οδηγεί σε μια ευχάριστη οργανική αντίδραση όπως αυτή του γέλιου, όταν ακούμε ή βλέπουμε
ουσιαστικά κάτι τέτοιο... κατι που μπορεί να αφορά από συνάνθρωπο ή φανταστικό πρόσωπο,
μέχρι και κατάσταση ή φυσικό φαινόμενο;
Πριν λίγα χρόνια που κάποιος συνάνθρωπός μας στην Ελλάδα χτυπήθηκε από κεραυνό
καθώς έψηνε φαγητό, αν θυμάμαι καλά, έξω από το εξοχικό του. Κάποιοι γέλασαν λίγες μέρες μετά
ακούγοντας το εξής φανταστικό σενάριο... Να μιλούσε ο άνθρωπος στο κινητό και να έλεγε
"Γυναίκα είμαι στη δουλειά...να πέσει κεραυνός να με κάψει αν σου λέω ψέμματα".
 
Τι ακριβώς ήταν αυτό που ένα βαθύτατα θλιβερό συμβάν (για κάποιους) μπορεί να γίνει αφορμή γέλιου,
έστω και σε μια φανταστική μεταφορά του, για κάποιους άλλους; Πρόκειται για κυνισμό; Δεν το πιστεύω αυτό.
Αγένεια; Δεν συμφωνώ. Και ναι, οι συγγενείς και φίλοι του πιθανότατα δεν θα γελούσαν με το "αστείο".
Όχι όμως επειδή θα απεχθάνονταν γενικότερα το "μπλακ χιούμορ".

Επιμένω. Κάθε τι "αστείο" μοιάζει να συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με πάθημα, με αδυναμία, με κάτι που μειώνεται
και η μείωση αυτή να είναι ουσιαστικά και η "ψυχή" της αστειότητάς του, ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι εμφανές.

Όσον αφορά την επιτηδευμένη πρόκληση του γέλιου, την εκούσια μείωση δηλαδή ενός προσώπου ή μιας κατάστασης,
υπάρχουν ένα σύνολο από λέξεις, που καθεμία εκφράζει μια διαφορετική μορφή "μείωσης".
Λέξεις όπως "αστειεύομαι", "ειρωνεύομαι", "σαρκάζω", "περιγελώ", "σατιρίζω", "εμπαίζω", "κοροϊδεύω", "χλευάζω",
"καγχάζω" κα.