τον θυμαμαι
μαθητής γυμνασιου, οταν 3-4 το επισκεφθηκαμε στο σπιτι του εκει πισω απο τοην Μιχαλακοπουλου , ενα παλιο φιωροφο
μας ειχε ενυπωσιασει η ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ του
τον θυμαμαι
σε κομματικες συνελευσεις για την τεχνη και την μουσικη
τον θυμαμαι
και τωρα που σωπασει
τι να πει?
τι να γραψει?
για ποιον?
Βοριάς και κρύο
έξω φυσάει
κι ο καπετάνιος
στο καφενείο
καπνό μασάει
Μισοκοιμάται
μισοθυμάται
και τραγουδάει:
Παιδάριο παιδάριο
στην Προύσσα στον Σαγγάριο
μες στου πολέμου τη φωτιά
έριξ' η μοίρα τα χαρτιά
και με την πρώτη καραβιά
γλιτώσαμε από την σκλαβιά
και πέσαμε στην προσφυγιά
Ανατολή Ανατολή
δική σου είμαστε φυλή.
Στη Μυτιλήνη και στη Χιο
μακρυά από τ'άγριο το στοιχειό
μας βάλανε σ'ένα χωριό
και στήσαμε νοικοκυριό
ώσπου την άλλη την χρονιά
φύσηξε αγέρας τα πανιά
και φτάσαμε στην Κοκκινιά
Εδώ ριζώσαμε βαθειά
με τους καημούς μας αρμαθιά
και μέσα στην αναποδιά
κάναμ' αγγόνια και παιδιά
Ψωμί μας φέρνουν και κρασί
τώρα που μείναμε μισοί
δόξα Σοι Κύριε δόξα Σοι.
Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μ
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...
Στα εννιακόσια δέκα οχτώ
από την Μικράν Ασία
μου 'στειλες κάρτες με στρατό
και με την Αγιά Σοφία
Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό
Μ' από τότε μέχρι εδώ
σπίτι μείναμε μόνο δυό
ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ
Πρόσφυγα σ' έριξαν εδώ
κι ο χάρος έξι βήματα
στα χρόνια που 'ρθα να σε δω
μέσα στα παραπήγματα
Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό
Αγκαλιά και πλάι-πλάι
κοιμηθήκαμε στην άμμο,
κι ονειρεύτηκα βραδιά του Μάη
πως παρέα ήμασταν στη Σάμο.
Εγώ αγεράκι στο νησί
και στο βουνό το κύμα,
ούτε δικός μου είσ' εσύ,
σ' αγαπώ και είναι κρίμα.
Μ' ένα θαλασσί φουστάνι
γι' αρραβώνα και για γάμο,
σφύριζαν καράβια στο λιμάνι
και σαντούρια παίζανε στη Σάμο.
Στα καλντερίμια συζητούν
ως το πρωί γειτόνοι
μα σκοτεινιάζει ο καιρός
και στις καρδιές νυχτώνει
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στης Σύρας τα στενά
αίμα και δάκρυα πίνει
Σε πανηγύρι και γιορτή
απ' την Αγιά Μαρκέλλα
σ' αγόρασα χρυσή κλώστη
και κόκκινη κορδέλα
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στης Σύρας τα στενά
αίμα και δάκρυα πίνει
Τo 'χουν γραμμένο στο σταθμό με κιμωλία
το τρένο θα 'ρθει πιο αργά
να περιμένεις, θέλω τσιγάρα και βιβλία
και μια φανέλα για τα κρύα τα βαριά
Καλή αντάμωση, φιλιά
και θα τα πούμε από κοντά
κι αν θυμηθείς φέρε και μια φωτογραφία
που 'χαμε βγάλει Κυριακή στον Πειραιά
Κι άμα ρωτήσεις θα στο πουν και στα γραφεία
το τρένο θa 'ρθει πιο αργά
να περιμένεις, θέλω τσιγάρα και βιβλία
και μια φανέλα για τα κρύα τα βαριά
Κι αν δε σ' αφήσουν απ' τη δουλειά
να περιμένεις και πιο αργά
στείλε την πιο μικρή, την αδερφή σου, την Αιμιλία
θα 'μαι στο ένα απ' τα πρώτα τρία τα φορτηγά
Σαν άξαφνα ώρα μεσάνυχτα
ακουστεί αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες - με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια
τα έργα σου που απέτυχαν
τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες
μη ανωφέλετα θρηνήσεις
προπάντων να μην γελαστείς
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο
μάταιες ελπίδες τέτοιες μη καταδεχτείς
σαν έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος
σαν που ταιριάζει σε
που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκίνηση
αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια
και παράπονα
ως τελευταία απόλαυση τους ήσους
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου
κι αποχαιρέτα την τήν Αλεξάνδρεια που χάνεις
Όσες φορές η αγάπη μου δοκίμασε να φύγει
κατέβαινε στη θάλασσα καράβι για να βρει
μα πλοίο δε φαινότανε κι η αγάπη μου επέστρεφε
παρέμεινε κι ακόμα εντός μου ζει.
Ήρεμα κούκλα μου, ήρεμα κι απλά
γιατί τα λόγια είναι λίγα μα της καρδιάς πολλά.
Μα εγώ ξέρω πως κάποτε, στο πέρασμα του χρόνου
όλα τελειώνουν αφήνοντας μια ανθρώπινη ερημιά
κι οι αγάπες μας θυμίζουνε πρόσωπα ίδια κι όμοια
ξένα, πολύ ξένα και μακρινά.
Ήρεμα κούκλα μου, ήρεμα κι απλά
γιατί τα λόγια είναι λίγα μα της καρδιάς πολλά.
Γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να σώσω την ψυχή μου
και τράβηξα κατά την έρημο για να συγκεντρωθώ
μα ο άγγελος για ενέχυρο ζήτησε τη ζωή μου
τον πλήρωσα κι ακόμα του χρωστώ.
Ήρεμα κούκλα μου, ήρεμα κι απλά
γιατί τα λόγια είναι λίγα μα της καρδιάς πολλά.
Άπονη καρδιά παρακαλώ, παρακαλώ
Θά ’ρθω μια βραδιά
παλιούς καημούς να σου θυμίσω
Άπονη καρδιά παρακαλώ, παρακαλώ
Θά ’ρθω μια βραδιά
και θα σου τραγουδήσω
Έβγα τα μεσάνυχτα ψηλά στο παραθύρι
Έβγα τα μεσάνυχτα με την στροφεγγιά
Άπονη καρδιά θάρθω μια βραδιά
θά ’ρθω στην αγάπη σου να βρω παρηγοριά
Άπονη καρδιά παρακαλώ, παρακαλώ
Πότε θα σε δω
στα χέρια μου να σε κρατήσω
Άπονη καρδιά παρακαλώ, παρακαλώ
Θά ’ρθω μια βραδιά
κρυφά να σου μιλήσω
Απόψε μην αργείς
στον ουρανό να βγεις
στον ουρανό να βγεις
λουλούδι μου
αγγελούδι μου χρυσό.
Πάρε το παλιό δρομάκι
πάρε την ανηφοριά
να γλυκάνεις το φαρμάκι
άντε, που 'χω μέσα στην καρδιά.
Απόψε μην αργείς
στην πόρτα σου να βγεις
στην πόρτα σου να βγεις
καρδούλα μου
αγαπούλα μου χρυσή.
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε
καραβάκια στο ταξίδι δε με παίρνετε, καλέ;
Δε με παί-, δε με παίρνετε, καλέ
ίσα με το Γαλαξείδι, δε με παίρνετε, καλέ;
Ένα και δύο μετράω τα κύματα
έγια μόλα, έγια λέσα,
ποιος θα με φέρει κοντά σου, καρδούλα μου
και στην αγκαλιά σου μέσα;
Ένα και δύο σου στέλνω μηνύματα
ναι, και το σταυρό μου κάνω,
αν δε με πάρεις κοντά σου, καρδούλα μου
να το ξέρεις, θα πεθάνω.
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε
καραβάκια στο ταξίδι δε με παίρνετε, καλέ;
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε
καραβάκια στο Αιγαίο, δε με βλέπετε, καλέ;
Δε με βλέ-, δε με βλέπετε, καλέ
όπου μέρα νύχτα κλαίω, δε με βλέπετε, καλέ;
Ένα και δύο μετράω τα κύματα...
Αύριο πάλι, αύριο πάλι θα 'ρθω να σε βρω
Κρίμα που δεν με πιστεύεις
Κρίμα που μ' αφήνεις μόνο μου να ζω
Αύριο πάλι, αύριο πάλι θα 'ρθω να σου πω
Κρίμα που δεν με πιστεύεις
Κρίμα που δεν ξέρεις πόσο σ' αγαπώ
Ποια χέρια πήραν, πήραν τα κεριά
Κι ήρθε ξανά, κι ήρθε ξανά το βράδυ
Και δεν μπορεί η παρηγοριά
Να με βρει στο, να με βρει στο σκοτάδι
Αυτά τα χέρια είναι δικά σου
Και τα 'χεις στείλει για να με δικάσουν
Είναι μαχαίρια που 'χουν τ' όνομα σου
Αυτά τα χέρια, τα χέρια τα δικά σου
Ποια χέρια γίναν, γίνανε σπαθιά
Χριστέ και Παναγιά μου
Κι από το στήθος, στήθος μου βαθιά
Θα κόψουν την, θα κόψουν την καρδιά μου
Αυτά τα χέρια είναι δικά σου
Και τα 'χεις στείλει για να με δικάσουν
Είναι μαχαίρια που 'χουν τ' όνομα σου
Αυτά τα χέρια, τα χέρια τα δικά σου
Βράδιασε
στο μουράγιο βράδιασε
θαλασσοπούλια της νύχτας ρωτώ
αν θά΄ρθεις απ' τα ξένα.
Βράδιασε
στην καρδιά μου βράδιασε
τον ουρανό θα ρωτήσω για σένα
μα δεν θα στο πω.
Άργησες πολύ
και σε περιμένω
μ' ένα μου φιλί
κι ένα δάκρυ μου
Βράδιασε
στο μουράγιο βράδιασε
τα τρεχαντήρια της νύχτας ρωτώ
αν θά'ρθεις απ' τα ξένα
Βράδιασε
στην καρδιά μου βράδιασε
τον ουρανό θα φωτίσω για σένα
μ' ένα άστρο χρυσό.
Σιγά σιγά κι αυτό το βράδυ
Θα ‘ρθω στην πόρτα σου για λίγο να σταθώ
σιγά σιγά μες στο σκοτάδι
ένα παράπονο της νύχτας να σου πω
Μη μου κρατάς κλειστή την πόρτα
Βρέχει ο Θεός και θα βραχώ
Άνοιξε αγάπη μου σαν πρώτα
Να μπω κι εγώ να ζεσταθώ
Χαιρετώ την Κάντιλακ
χαιρετώ την Φορντ
και τον μέγα Υπουργό
των Εξωτερικών
Μάρθα κλείσε την πόρτα
πρόσεχε τα παιδιά
Παπούτσι από τον τόπο σου
κι ας είναι μπαλωμένο
θα βρεις εσύ τον δρόμο σου
θα τονε βρω κι εγώ
Μας πήραν και μας βάλανε
σε φούρνο αναμμένο
και πού να βρεις το δίκιο σου
για να το βρω κι εγώ
-Θέλω μηχανάκι, οδηγό και αρχηγό
Γιούπι γιούπι γεια
και γεια χαρά σας βρυσούλες
θα μας πιάσουν σίγουρα
Γιούπι γιούπι γεια
και θα μας κλάψουν μανούλες
σπίτι δεν μας βλέπω καλά.
Χαιρετώ την CIA
και την ITT
δέσ'τε πόσο ευγενικά
μας παρακολουθεί
Μάρθα κλείσε την πόρτα
έχουν κι οι τοίχοι αυτιά
-Θέλω μγχανάκι, οδηγό και αρχηγό
Γιούπι γιούπι γεια...
Χαιρετώ και την Εσο-κόλα
και τις εκπομπές
συμβουλές που δίνουνε
για τις νοικοκυρές
Μάρθα κλείσε την πόρτα
τάιζε τα παιδιά
-Θέλω μγχανάκι, οδηγό και αρχηγό
Γιούπι γιούπι γεια...
Εμείς η μεσαία τάξη
ήμεθα η μόνη τάξη
με έντιμη συνείδηση, εθνική
παρασυρώμενοι όμως απʼ τις άλλες τάξεις
στα νοήματα και στις πράξεις
δίνουμε χροιά πολιτική
για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες και γενικώς
Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη
θέλει και εκείνη λιγάκι να διατάξει
να γίνει άρχουσα δηλαδή
στην κλειδαρότρυπα σκυμμένη
και το χέρι στην τσέπη
χρόνια τώρα περιμένει και βλέπει
όμως την εμποδίζει ένα κλειδί
και τούτο εδώ είναι ένα μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό το κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και κούχου κούχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς
Και τον δικό μου τον καημό τώρα ποιος να τον μάθει
που έχω κάτσει πάνω σε ένα αγκάθι
και τη βρίσκω κάπως μαζοχιστικά
όλα ωραία και στο βάθος κήπος
πληροφορίες κίτρινος ο τύπος
και νομίζουν πως τη βάψαμε κανονικά
και τούτη δω η εφημερίδα
μοιάζει τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό το κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και κούχου κούχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς
Το να λέει όμως κανένας την αλήθεια
είναι μια πολύ κακή συνήθεια
που αν την έχεις την πληρώνεις κάπως ακριβά
αλλά από δω παιδιά αρχίζει άλλη ιστορία
άλλο κεφαλαίο και στην ουσία
κάτι τέτοια δεν λέγονται τραγουδιστά
και ιδού εγώ μοναχός
αγκαλιά με την κιθάρα μου
να τραγουδάω για την εφημερίδα
τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό το κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και κούχου κούχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς.
Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Κάτι ακούγεται εδώ κάτι ακούγεται εκεί
Που με παίρνει και με πάει και δεν με βγάζει πουθενά
Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Όχι, όχι δε βρίσκω δε βρίσκω άλλες λέξεις
Έτσι ωραία να ζωγραφίζουν την πολυσύχναστη ερημιά
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουώκμαν
Τα φεγγάρια με τους μύθους συναντιόνται τις νύχτες
Σε γιορτές αδελφοσύνης ενός άλλου καιρού
Που ολοένα ξεμακραίνουν, ξεμακραίνει και πάλι
Για να γεννηθεί και πάλι στην φαντασία ενός παιδιού
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουώκμαν
Μια φωνή που τη γνωρίζω κάθε βράδυ στα όνειρά μου
Παραιτήσου μου φωνάζει παραιτήσου από παντού
Είναι τα ίδια μου τα λόγια που επιστρέφουν σε μένα
Έτσι καθώς σου τραγουδάω με το σφυγμό ενός νεκρού
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουώκμαν
Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων
Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή
Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη
Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή
Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα
Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή
Δεν έχει πια ζωή εδώ στα περιβόλια
μοιάζουν με τ' άδεια καφενεία που με χτίκιασαν.
Δεν έχει πια ζωή εδώ στα περιβόλια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.
Πώς να θερίσω μουσικές
βουνά και σπίτια με δικάζουν στα πραιτώρια,
βλέπω τα δέντρα μου κι αυτά μαστιγωμένα
και τα πηγάδια μου φαρμακωμένα
και τα πουλιά μου σαν καημός
δεκαπεντασύλλαβος.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια
μοιάζουν με τ' άδεια τα ξωκλήσια που ερήμωσαν.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.
Γι' αυτό θ' αφήσω εγώ αυτά τα περιβόλια,
θα βγω να πάρω τα στενά της θάλασσας
μα δεν μπορώ.
διαδίδουμε οι ύποπτοι κι οι θεωρητικοί
πώς πλησιάζει σύρραξις -λέει- θερμοπυρηνική
με ποινές άγριες και πληθωρισμούς
μ' ανατροπές παράξενες στους προγραμματισμούς
ε, και τι έγινε, τι έγινε λοιπόν?
εμείς με μια παράδοση τόσων χιλιετιών
θ' αντλήσουμε τα διδάγματα από τη δεξαμενή
ώσπου να μας καθήσουνε κι εμάς κανέναν χομεινή
και ήσυχα στα κρεββάτια σας κορίτσια,
οργανωμένες μαζί
ήσυχα λοιπόν κι ούτε νάζια ούτε καπρίτσια
όταν η περίστασις το απαιτεί!
πληροφορίες παίρνουμε ανεπίσημες πηγές
για φόρους και για όμηρους
τρελλές -λέει- πολιτικές
για ρύπανση ατμόσφαιρας και παροξυσμούς
για νοθευμένα τρόφιμα
κι ανώμαλους -λέει- ερεθισμούς
ε, και τι έγινε, τι έγινε λοιπόν?
εμείς με μια παράδοση τόσων χιλιετιών
θ' αντλήσουμε τα διδάγματα από τη δεξαμενή
ώσπου να μας καθήσουνε κι εμάς κανέναν χομεινή
και ήσυχα στα κρεββάτια σας κορίτσια,
οργανωμένες μαζί
ήσυχα λοιπόν κι ούτε νάζια ούτε καπρίτσια
όταν η περίστασις το απαιτεί!
Δρόμο το δρόμο ξεκινήσαμε
δρόμο το δρόμο πάμε.
Έσβησε τ’ όνειρο – αχ
κι αλλού τραβάμε.
Μας περιμένουν άγριες θάλασσες
μας περιμένουν μπόρες
μέρες ατέλειωτες – αχ
δύσκολες ώρες.
Ούτε σε ρώτησα ποιος έφταιξε
ούτε θα σε ρωτήσω.
Ήτανε λάθος μου – αχ
να σ’ αγαπήσω.
Εγώ είμ΄εγώ κι άλλη δεν είμαι
έλ' από δω κι ύστερα κρίνε
Ενα σπασμένο ποτήρι
κι ένα παραθύρι
που βλέπω εσένανε και τον Θεό
Εγώ είμ΄εγώ κι ας έχω φτώχεια
και τραγουδώ στ' ανεμοβρόχια
Ενα σπασμένο κρεβάτι
κι ένα κανάτι
που πίνω εσένανε που αγαπώ
Εγώ είμ΄εγώ στρείδι στον βράχο
δίχως δραχμή κι όλα μου τά'χω
Ενα σπασμένο τραπέζι
κι ένα πετιμέζι
όλες οι πίκρες μου σαν σε φιλώ.
Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,
ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.
Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού της άλλης τρικυμίας.
Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα
τη μοναξιά, δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.
Τ' άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία
του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ' ασφοδίλια.
Μες στ' ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ πέρα θέλαμε να βρούμε
τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο.
Είπα κι εγώ στο κατώφλι να βγω να τον προσμένω,
μόλις φανεί να του φέρω σκαμνί που 'χω πλυμένο.
Σαν πουλί είμαι λαβωμένο σαν παιδί είμαι ορφανό.
Μου 'χε πει να τον περιμένω
να φανεί κάποιο δειλινό,
μου 'χε πει να τον περιμένω
μα δεν ήρθε και πεθαίνω κάθε δειλινό.
Ήρθαν πολλοί στο φτωχό μου σκαλί, ήρθανε τόσοι.
Μα ο καημός, ο δικός του καημός με έχει σκοτώσει.
Στον πόλεμο με γνώρισες
στο χαλασμό του κόσμου
και φυλαχτό μου φόρεσες
για να γυρίσω φως μου
Το δάκρυ κάναμε νερό
και το κρασί φαρμάκι
και με το κύμα τ' αλμυρό
χορτάσαμε ψωμάκι
και με το κύμα τ' αλμυρό
χορτάσαμε ψωμάκι
το δάκρυ κάναμε νερό
και το κρασί φαρμάκι
Κι είχαμε περηφάνια
στην πίκρα στην ορφάνια
στην πίκρα στην ορφάνια
είχαμε περηφάνια
Φτερά μου δώσαν οι Θεοί
κι απ' τη φωτιά σε πήρα
χαρά να σ' έχω στη ζωή
παρηγοριά στη μοίρα
Το δάκρυ κάναμε νερό
και το κρασί φαρμάκι
και με το κύμα τ' αλμυρό
χορτάσαμε ψωμάκι
και με το κύμα τ' αλμυρό
χορτάσαμε ψωμάκι
το δάκρυ κάναμε νερό
και το κρασί φαρμάκι
Κι είχαμε περηφάνια
στην πίκρα στην ορφάνια
στην πίκρα στην ορφάνια
είχαμε περηφάνια
Όταν πέσει το βραδάκι
θε να πάω στον ταρσανά
τρία ρούπια φουστανάκι
δυο ματάκια γαλανά
κι όλα γύρω σκοτεινά
Ελα πάρε με, πάρε με
Ελα πάρε με,
Ελα πάρε με, πάρε με
Το κορμάκι μου θα τρέμει
σαν πουλάκι στο χιονιά
και οι τέσσερις ανέμοι
θα προσέχουν στη γωνιά
μην ξυπνήσει η γειτονιά
Ελα πάρε με, πάρε με
Ελα πάρε με,
Ελα πάρε με, πάρε με
Αχ, βρε κόφτη, βρε τσαχπίνη
δεν το κρύβω, θα σ' το πω
η λαχτάρα σου με πίνει
για τα σένα θα κοπώ
μάθε με να σ' αγαπώ
Που πήγαν οι μέρες, που πήγαν οι μήνες που πήγαν τα χρόνια.
Φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου βρωμιά στην Ομόνοια.
Ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ Ρενώ και Τογιότα
Σε λίγο νυχτώνει στην έρημη πόλη θ' ανάψουν τα φώτα.
Κι άνθρωποι μονάχοι μεσ' την κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα
Πώς τα κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα.
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι πού πήγες Ελένη.
κρυφές αμαρτίες της άχρωμης μέρας το φως δεν ξεπλένει.
Μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες.
Στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια σαν βδέλλες.
Για ένα δυάρι, για λίγη βενζίνα για μιά φασολάδα.
Πώς τα κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα.
Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε που πήγες ελπίδα.
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες μεγάλους αντάρτες.
να σπάζουνε πύλες, να ρίχνουνε τείχη, ν' αλλάζουν τις στράτες.
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μέρα λιακάδα.
Πώς τα κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα.
Ένα παλιό ζεϊμπέκικο
κι η αντροπαρέα πίνει
Απ' το φιλί σου το γλυκό
μόνο φαρμάκι έχει μείνει
Ένα παλιό ζεϊμπέκικο
κι ο μπαγλαμάς ξεσπάει
Απ' το κακό στο πιο κακό
η μαύρη η ζωή μου πάει
Ένα παλιό ζεϊμπέκικο
να πάω να το χορέψω
Να 'ταν να βρω το γιατρικό
με τον καημό να ξεμπερδέψω
Ήμουν αεροσυνοδός στην "Ολυμπιακή"
ταξίδευα Ευρώπη, πήγαινα Αμερική.
Μαχαραγιάδες, Κροίσοι σε γάμο με ζητήσανε
μα είπα δεν τους θέλω και μ' απολύσανε.
Έγινα τότε γραμματεύς σ' έναν εφοπλιστή,
γλυκιά χαριτωμένη κομψή και λυγιστή.
Μα πάνω που χαιρόμουν τα όνειρά μου σβήσανε,
βουλιάξαν τα καράβια και μ' απολύσανε.
Τρίτη δουλειά μου disco girl σε κάποια ντισκοτέκ
μα το αφεντικό μου με πλήρωνε με check
κι όπως δεν είχε φράγκο στο τέλος τον "τσιμπήσανε"
τον κλείσανε στο φρέσκο και μ' απολύσανε.
Σύντομες ανακοινώσεις, φόβος κι απορία,
πράσινο, πορτοκαλί, φύλλο πορείας.
Εμβατήρια όλη μέρα και την επομένη,
κι εγώ σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη",
εμβατήρια όλη μέρα και την επομένη,
κι όλο σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη".
Τραίνα επιτεταγμένα στον σταθμό Λαρίσης.
Πού να τρέξεις, ποιον να βρεις, ποιον να ρωτήσεις;
Μια πεντάρα η ζωή μας στην άκρη πεταμένη
κι εγώ σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη",
μια πεντάρα η ζωή μας στην άκρη πεταμένη
κι όλο σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη".
Επιστράτευση μας λένε, βγάλανε φιρμάνι.
Ποιος θα πάει, ποιος θα ’ρθεί, ποιος θα πεθάνει;
Άλλη μια διαταγή - δεν ξέρεις τι συμβαίνει
κι εγώ σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη",
άλλη μια διαταγή - δεν ξέρεις τι συμβαίνει
κι όλο σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη".
Πλοίο επιτεταγμένο θά ’ρθει να μας πάρει,
στο κατάστρωμα πολίτες, ναύτες και φαντάροι.
Μια πεντάρα η ζωή μας στην άκρη πεταμένη
κι εγώ σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη",
μια πεντάρα η ζωή μας στην άκρη πεταμένη
κι όλο σου ’λεγα "φοβάμαι, Ελένη".
Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω
είπα να χαθώ να μη γυρίσω
Έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις
άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή
έτσι είν' η ζωή και πώς να την ξεγράψεις
πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί
Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου
κράτα την καρδιά σου ώσπου να 'ρθει το πρωί
και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω
κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί
Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω
από τους καημούς για να ξεφύγω
Έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις
άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή
έτσι είν' η ζωή και πώς να την ξεγράψεις
πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί
Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου
κράτα την καρδιά σου ώσπου να 'ρθει το πρωί
και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω
κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί