Ο Ντίκ..
Δημητριάδη Μαρία
Μουσική/Στίχοι: Μικρούτσικος Θάνος/Ρίτσος Γιάννης
Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο
ο άνεμος, η σιγαλιά,
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά
Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης
Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του
Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα " κάτω οι τύραννοι"
Ήταν καλός ο Ντικ
[size=24]Τσε Γκεβάρα[/size]
Δημητριάδη Μαρία
Μουσική/Στίχοι: Μικρούτσικος Θάνος/Λάδης Φώντας
Από την κορφή του Κιλιμάντζαρο σε κράζω
Τσε, ξεχασμένε στα βουνά της Βολιβίας
Τα χρόνια όλα της φωτιάς ξαναμοιράζω
Γέψου μαζί μας, το φιλί της ουτοπίας
Τα εικοσάχρονα παιδιά που γεννηθήκαν
την ώρα που ʽμπαινε ο Φιντέλ μέσʼ στην Αβάνα
στο Ογκαντέν χιλιάδες τώρα πέφτουν
μέσ' απ' του Λένιν αεροπλάνα
Όμως μην κάθεσαι νεκρός μέσα στα χιόνια
κι έχεις στα μάτια σου μια μάσκα απορίας
Αν εσύ βιάστηκες, ή άργησαν τα χρόνια
έλα ξανά στο ραντεβού της Ιστορίας
[size=24]Το γελαστό παιδί[/size]
Φαραντούρη Μαρία
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρώτας Βασίλης
Ήταν δεκαοχτώ Νοέμβρη, πέρα στο Μακρούμ μπροστά
φτάσαν τακτικοί χακένιοι με τα μεταγωγικά
Τα παιδιά τους καρτερούσαν του στρατού του λαϊκού
και με τις χειροβομβίδες τους εκάμαν τʼ αλατιού
Ήταν πρωί τʼ Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη
Βλέπω μια κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου, εχάθη το γελαστό παιδί
Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα, το γέλιο το γλυκό
Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί
Μόνʼ να ʼταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ʼχε πάει
Από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα ʼταν τιμή μου που ʼχασα το γελαστό παιδί
Βασιλικιά μου αγάπη μʼ αγάπη θα στο λέω
για τʼ ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ
δόξα τιμή στʼ αξέχαστο γελαστό παιδί
[size=24]Μπελογιάννης[/size]
Νταλάρας Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Θεοδωράκης Γιάννης
Ο Μπελογιάννης
βροχή μέσα στους κάμπους
Στην πέτρα, στο στάχυ
στου σπιτιού μας τη σκεπή
Στο χώμα μας βαθιά η αγκαλιά σου
κρατάει η πέτρα τη λευτεριά
Κόκκινη γαρουφαλλιά
του ήλιου φωτιά
[size=24]Το ταγκό του Εφιάλτη/Τραγούδι κόκκινο θα πω[/size]
Μπέζος Γιάννης & Μπάσης Δημήτρης
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Θεοδωράκης Γιάννης
Ποιος δεν ξέρει τον Εφι- τον Εφιάλτη, τον Εφιάλτη
ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης
Πεζό: Ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης
Τότε ακόμα η προδοσία ήταν αμάρτημα
Πεζό: Τότε ακόμα η προδοσία ήταν αμάρτημα
Θεοί κι ανθρώποι τιμωρούσαν σκληρά τον προδότη
Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη, ο Εφιάλτης
Μουσική: Ήταν ο πρώτος προδότης
Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα
Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα
Οι προδότες πηγαίναν στη δουλειά τους, λα λα, λα λα, λα, λα
όπως οι μαγαζάτορες στα μαγαζιά τους, λα λα, λα λα, λα, λα λα, λα λα, λα
πουλούσαν την πραμάτεια τους και παίρναν το μισθό τους τακτικά
Παντρευόνταν ανάμεσά τους, να μην προδώσουν της ρά-
της ράτσας τη σειρά
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
Κι όμως όλος ο κόσμος θυμόταν ακόμα την ιστορία του Εφιάλτη, τόσα χρόνια
Ώσπου η προδοσία γίνηκε αρετή
Έγινε καθήκον, και για τους προδότες
θεσπίστηκε εύφημος μνεία ειδική
Πεζό: Στο σεμνό προδότη, τη μεγάλη προδοσία πιστοποιούσα
η πατρίς ευγνωμονούσα . Ποιος θυμάται πια τον Εφιάλτη
Μουσική: Ξέρει τον Εφι-...ο πρώτος προδότης
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
Την ιστορία που θα πω -την πήραν ταχυδρόμοι
τη θάψαν στην ψυχή βαθιά, στη λησμονιά, κλειστοί είναι τώρα οι δρόμοι
Οι παπαρούνες μαύρες στη γη, ο ουρανός πληγή ανοιχτή
τα βήματά μου χάνονται, πέτρα στο νερό
όπου κι αν μ' αγγίξεις στο κορμί πονώ
Γέρνουν τα πουλιά, νεκρά τ' αστέρια, στ' Αυγούστου τη φωτία
λιώνουν τα μεσημέρια. όπου κι αν μ' αγγίξεις στο κορμί πονώ
Μουσική: Ποιος δεν ξέρει τον Εφι-...ο πρώτος προδότης
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
Τραγούδι κόκκινο θα πω -μέσα στους άδειους δρόμους
μέσα στις άδειες τις καρδιές, τις ά-πο-νες, όλο σκουριά και φόβους
Στης αγάπης την κορφή πάλι ο σταυρός και ο καιρός
φωνάζει, θάναι τρελός
όποιος τον αντικρίσει, όποιος μπροστά του σταθεί
όποιος γι αυτόν θα μιλή-σει πάνω του θα καρφωθεί
Είναι η νύχτα άσπρη σαν φόνος, είναι ο φόβος μαύρος σα θάνατος
μαύρος σα θάνατος, μαύρος σα θάνατος
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω, θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
Τραγούδι κόκκινο θα πω -με παγωμένα χείλη
για την αντάρτικη γενιά, αστροφεγγιά, χορτάρι και τριφύλλι
Μουσική: Ποιος δεν ξέρει τον Εφι-...ο πρώτος προδότης
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
Είναι η νύχτα άσπρη σαν φόνος, είναι ο φόβος μαύρος σα θάνατος
μαύρος σα θάνατος, μαύρος σα θάνατος
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω, θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
Μουσική: Είναι η νύχτα...σα θάνατος
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω, θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
[size=24]Μαύρα κοράκια[/size]
Δημητριάδη Μαρία
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
πέσανε πάνω στην εργατιά
άγρια κράζουν, για αίμα διψούν
τον Δημητρώφ στην κρεμάλα να δουν
Τον Τάνεφ και Ποπώφ
τον Ντέλμαν κι άλλους
αντιφασίστες αρχηγούς
και στην Καντώνα
χιλιάδες σφάζουν
προλεταρίους ηρωικούς
Γίγας στους γίγαντες ο Δημητρώφ
βράχος γρανίτης στέκει ορθός
τους δικαστές του χτυπάει σκληρά
τους ξεσκεπάζει, τους ποδοπατά
Και μπρος στο θάνατο
και την κρεμάλα
έδειξες σ' όλους, Δημητρώφ
τους προλετάριους
της οικουμένης
το δρόμο για το λυτρωμό
Ήρωες τέτοιοι μπορούν μοναχά
να βγούνε μέσ' απ' την εργατιά
Δοκιμασμένος στη μάχη σκληρά
κρατάς εσύ τη σημαία ψηλά
Της τρίτης Διεθνούς
του Λένιν, Στάλιν
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πώς να παλεύουν
πώς να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς
Της επανάστασης
και της θυσίας
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πώς να παλεύουν
πώς να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς..
Τα τραγουδια της Αμαρτίας του Χατζηδάκη...30/3/97 σε πρωτη παγκ εκτέλεση στα Χανιά και μετά από 36 χρόνια οι 6 Λαϊκές..Απίθανη ηχογράφιση και σπάνια απόδοση
ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ
(Μ. Θεοδωράκης - Ο. Ελύτης)
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θεέ μου πρωτομάστορα, μ’ έχτισες μέσα στα βουνά.
Θεέ μου πρωτομάστορα μ’ έριξες μες στη θάλασσα.
Πάρθηκεν απ’ τους μάγους το σώμα του Μαγιού
το ‘χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου.
Σ’ ένα βαθύ πηγάδι το ‘χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσο
Θεέ μου πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές κι εσύ.
Θεέ μου πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση
ΜΕ ΤΟΣΑ ΦΥΛΛΑ
Μπιθικώτσης Γρηγόρης
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρίτσος Γιάννης
Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
Με τόσα φλάμπουρα να λάμπει ο ουρανός
Και τούτοι μες στα σίδερα, και κείνοι μες στο χώμα
Και τούτοι μες στα σίδερα, και κείνοι μες στο χώμα
Σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
Κάτω απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την Ανάσταση
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
Δεν μπορεί κανείς να μάς το πάρει
Σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
Χωρίς ίχνος ειρωνίας...
... αλλά τώρα θυμήθηκα το "Δικτάτωρ καλεί Θανάση...." να σκάει μύτη ο ΜΕΓΑΛΟΣ μέσα στο χωριό που βγάζει ο σφυγγοκωλάριος της χούντας λόγο με το "ΣΩΠΑ ΟΠΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ..." στα μεγάφωνα του φορτηγού.
ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ.
Το αγαπημένο μου
[size=24]Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους
στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί | 2x
στην σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί | 2x
Συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους
βαριές αλυσίδες πορφύρες και νόμους
ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή | 2x
στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή | 2x
Εμπρός να τσακίσουμε τυράννους, φασίστες
της νέας Ελλάδας να γίνουμε χτίστες
ντροπή για το νέο στη μάχη αν δεν ριχτεί | 2x
για την λαοκρατία, την τίμια ζωή | 2x
Ελλάδα και Κύπρος βαθειά τιμημένα
δρόμοι κι εδάφη που βάφτηκαν μ' αίμα
μας στέλνουν μηνύματα, στέλνουν κραυγές
εμπρός επαναστάτες, για νίκες λαμπρές
μας στέλνουν μηνύματα, στείλουν κραυγές
εμπρός επαναστάτες, εμπρός κομουνιστές[/size]
Το μόνο κόλυμα που τραβάω με το άνωθεν άσμα είναι η πίστη στο "Κόκκινο Λάβαρο"...
... χάθηκε ο κόσμος να είναι Πράσινο γμ το κέρατο μου... έστω βεραμάν...
... τέλος πάντων.
Μαλαματένια λόγια
Μουσική/Στίχοι: Μαρκόπουλος Γιάννης/Ελευθερίου Μάνος
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να ‘σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πως έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βαλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς
Από κάμπους και λαγκάδια κατεβαίνει η αγροτιά,
μ'υψωμένα τα δρεπάνια χαιρετάει την εργατιά.
Χρόνια τώρα εμείς σκυμμένοι σκάβουμε τη μαύρη Γη
και τα πλούτη μας τα παίρνουν οι τυράννοι οι αστοί.
Ό,τι βλέπετε μπροστά σας απ'τα χρόνια τα παλιά,
στη δουλειά μας τα χρωστάτε, ζήτω-ζήτω η εργατιά!
Παράθεση από: "Pappas10"Χωρίς ίχνος ειρωνίας...
... αλλά τώρα θυμήθηκα το "Δικτάτωρ καλεί Θανάση...." να σκάει μύτη ο ΜΕΓΑΛΟΣ μέσα στο χωριό που βγάζει ο σφυγγοκωλάριος της χούντας λόγο με το "ΣΩΠΑ ΟΠΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ..." στα μεγάφωνα του φορτηγού.
ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ.
και εγω αυτη τη σκηνη σκεφτομουν οταν δημοσιευα, καθως και το πως και ποτε ειχαμε κανει τον αναλογο σχολιασμο... :D
Στη διαδήλωση
Μουσική/Στίχοι: Λοΐζος Μάνος/Λάδης Φώντας
Στη διαδήλωση κοιτούσες του σωματείου τα πλακάτ
Δεν ζύγωνες, δεν προχωρούσες και πίσω σου ήτανε τα Μ.Α.Τ.
Ένας ξεχωριστός διαβάτης δεν ήσουν, αδελφέ μου, εσύ
Ήσουν υπάλληλος, κι εργάτης, σαν όλους μες στην πόλη αυτή
Στη διαδήλωση σε είδα μ’ απόφαση να προχωράς
Ανοίξαμε την αλυσίδα κι έγινες ένας από μας
Κι όπως ερχόσουν βήμα–βήμα, κι όπως ζυγώναμε κι εμείς
του φόβου έσπασες το νήμα και τη μιζέρια μιας ζωής
Λείπει πολύ ο Μάνος αδέλφια...
Παράθεση από: "kuria"Παράθεση από: "Pappas10"Χωρίς ίχνος ειρωνίας...
... αλλά τώρα θυμήθηκα το "Δικτάτωρ καλεί Θανάση...." να σκάει μύτη ο ΜΕΓΑΛΟΣ μέσα στο χωριό που βγάζει ο σφυγγοκωλάριος της χούντας λόγο με το "ΣΩΠΑ ΟΠΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ..." στα μεγάφωνα του φορτηγού.
ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ.
και εγω αυτη τη σκηνη σκεφτομουν οταν δημοσιευα, καθως και το πως και ποτε ειχαμε κανει τον αναλογο σχολιασμο... :D
Άντε καλέ σοβαρά;;; Πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει... :P :P :P Κλείσε τους ασκους λέμεεεεεεεεε
Παράθεση από: "Pappas10"Παράθεση από: "kuria"Παράθεση από: "Pappas10"Χωρίς ίχνος ειρωνίας...
... αλλά τώρα θυμήθηκα το "Δικτάτωρ καλεί Θανάση...." να σκάει μύτη ο ΜΕΓΑΛΟΣ μέσα στο χωριό που βγάζει ο σφυγγοκωλάριος της χούντας λόγο με το "ΣΩΠΑ ΟΠΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ..." στα μεγάφωνα του φορτηγού.
ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ.
και εγω αυτη τη σκηνη σκεφτομουν οταν δημοσιευα, καθως και το πως και ποτε ειχαμε κανει τον αναλογο σχολιασμο... :D
Άντε καλέ σοβαρά;;; Πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει... :P :P :P Κλείσε τους ασκους λέμεεεεεεεεε
λες να μην προσπαθω η ταλαινα; μα και συ βρε χαρα μου δε μ' αφηνεις... φυσας με 20 πλεμονια μαζι... :P
Ο Τάλως πάντως ένα καρφί ήταν όλο κι όλο....
Φταίρνισμα είναι... η γύρη σου φταίει
Δεν μου βγήκαν τα :P :P :P :P :P :P
γμτ εγω παντως δηλωσιας δεν γινομαι... προτιμω να υποστω αξιοπρεπως τις συνεπειες!!! :roll:
[size=24]Ο λεβέντης[/size]
Δημητριάδη Μαρία
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Περγιάλης Νότης
Σαν τον αϊτό φτερούγαγε στη στράτα
Τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά, τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης ε-----ροβόλαγε
Στα μάτια του ένα, ένα σύννεφο
μες στην καρδιά, καρδιά του σίδερο
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε
Σφαλούν τα μάτια, μάτια κι οι καρδιές
σφαλούν τα πα-, τα παραθύρια
Μετά χιμάει ο χάροντας καβάλα
κι εκείνος χαμογέλαγε
Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη
ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει
γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι
λεβέντης εροβόλαγε
[size=24]Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει[/size]
Δημητριάδη Μαρία
Μουσική/Στίχοι: Μικρούτσικος Θάνος/Biermann Wolf
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή η κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Στους Μπουρζουάδες κριτική να κάνουμε
Αυτό δε φτάνει. Του γουρουνιού του αστισμού
Να κόψουμε πρέπει τα πόδια
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Η ελευθερία για μας είναι μια ωραία γυναίκα
Έχει υπογάστριο και υπεργάστριο
Δεν είναι κάνα χοντρογούρουνο αστικό
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει
Και έτσι στρατιά ολάκερη θε να 'χουμε ανέργων
Χριστούλη μου όμορφη που ʽναι η προφητειά αυτή
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή η κόκκινη από θάνατο
Θα παλέψουμε εμείς για αυτό
[size=24]Η μπαλάντα του μετανάστη[/size]
Χαλκιάς Λάκης
Μουσική/Στίχοι: Μαρκόπουλος Γιάννης/Σκούρτης Γιώργος
Σε ξένη χώρα μια βραδυά
εβρέθηκα στα ξαφνικά
με μια φτερούγα στην καρδιά
και με πασπόρτ εργάτη
Δεν ξέρω πώς να περπατώ
και πώς τη γλώσσα να μιλώ
κρατιέμαι να μη τρελαθώ
μα τρέμω και κομμάτι
Ρίχνει και χιόνι δυνατό
μα εγώ δεν έχω ούτε παλτό
στην χώρα μου το μήνα αυτό
γυρνάμε με σακάκι
Αλλιώς μου ταʼ παν στο χωριό
εγώ δεν ήθελα ναʼ ρθώ
μου είπαν θαʼ βρω τον χρυσό
και βρήκα το φαρμάκι
Τον δρόμο παίρνω τον μακρύ
η νύχτα είναι φοβερή
και η βαλίτσα μου ανοιχτή
την κουβαλώ στην πλάτη
Ανοίγει η πόρτα του μπιστρό
πετάνε έξω έναν ξανθό
σκύβω στο φως για να τον δω
και βλέπω τον Σταμάτη
Με πήρε σπίτι ώρα δυο
και μου ʽβρασε βαρύ γλυκό
μα εγώ ξεσπάω σε λυγμό
και μου ʽδωσε ουζάκι
Την άλλη μέρα στις οχτώ
πήγα να δω τʼ αφεντικό
μα δεν μου άνοιξε να μπω
κι είδα τον επιστάτη
Κι από τις πέντε το πρωί
με βάλανε μες στο κελί
Δευτέρα με Παρασκευή
δίπλα σʼ ενα παιδάκι
Δουλεύω τώρα χρόνια δυο
ξέχασα τον μικρό μου γιο
και τη φτερούγα μου μαδώ
σε τούτη εδώ την άκρη
Η φάμπρικα.
Τραγούδι: Χαλκιάς Λάκης
Μουσική/Στίχοι: Μαρκόπουλος Γιάννης/Σκούρτης Γιώργος
Η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύ-, δουλεύει νύχτα μέρα
Και πώς τον λεν τον διπλανό και τον τρελό τον ιταλό
Να τους ρωτήσω δεν μπορώ, ούτε να πά-, ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος, δουλεύω μπρος στη μηχανή
Στη βάρδια δύ-, στη βάρδια δύο δέκα
Κι από την πρώτη τη στιγμή μου στείλανε τον ελεγκτή
Να μου πετάξει στο αυτί δυο λόγια νέ-, δυο λόγια νέτα σκέτα
Άκουσε φί-, άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος εί-, ο χρόνος είναι χρήμα
Με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς
Το γιο σου μη τον λησμονάς, πεινάει κι εί-, πεινάει κι είναι κρίμα
Κι έτσι στο πό-, κι έτσι στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη, ξεχνάω τη μιλιά μου
Είμαι το νούμερο οκτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό
Κι εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ ό-, ποιό είναι τ’ όνομά μου
Αλλα θελω κι
δικο μου αυτο.. :P
[size=24]Ο ταμένος[/size]
Νταλάρας Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρίτσος Γιάννης
Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά
σωπαίνουν κι οι καμπάνες
Σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός
μαζί με τους νεκρούς του
Και απά στην πέτρα της σιωπής
τα νύχια του ακονίζει
μονάχος κι αβοήθητος
της λευτεριάς ταμένος
Σύντροφοι γνωστό αυτό
Ήταν, είναι, και μένει αληθινό[/b]
Σύντροφοι γνωστό αυτό
Ήταν, είναι, και μένει αληθινό
Κι αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια
Της Ουνιδάδ Ποπουλάρ...
Αυτό το φιλμ, μάθημα ας μας γίνει
Είδα τη δουλειά των στρατιωτών, το μακέλεμα
Είδα σκηνές που όλοι γνωρίζουν
Το λαό να τρέχει στο λιθόστρωτο για να σωθεί...
Και τα τουφέκια να σαρώνουνε τους δρόμους
Και προλετάριους να ξαπλώνονται νεκροί
Είδα τις σφαίρες να ξεσκίζουν τα παιδιά
Και τις γυναίκες να ρίχνονται πάνω στους νεκρούς...
Νίκος Μπελογιάννης
Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,
ίδιος μ'αυτά περήφανος, στητός
αχούν απ'τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός.
Ο μπελογιάννης ζει μεσ'την καρδία μας.
Ο μπελογιάννης ζει παν στις κορφές.
Ο μπελογιάννης ζει κι ειναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.
Ζεισ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.
Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρούφαλο στ' αφτί.
Μ'ενα γαρούφαλο άλικο δικό μας
σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά
πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας
απ'την τρανή της γης λαοαπλωσιά.
Ο Μπελογιάννης ζει ασβαστικά.
Ο Μπελογιάννης ζει μέσ' τις καρδιές
στην κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα
στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές.
Το τραγούδι του Σωτήρη
Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά
Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε
Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα
αηδόνι και λιοντάρι βουνό και ξαστεριά
Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε
Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα
οδήγα το λαό σου οδήγα μας μπροστά
Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε.
χασαμε την Ανοιξη Κυρια μου.. :thumleft:
[size=24]Η πιο όμορφη θάλασσα[/size]
Λοΐζος Μάνος
Μουσική/Στίχοι: Λοΐζος Μάνος/Χικμέτ Ναζίμ
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα
Το πιο όμορφο παιδί δεν μεγάλωσε ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες
τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις ζήσαμε ακόμα
δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι ό,τι πιο όμορφο
ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω
δεν στο 'πα ακό-μα
δεν στο 'πα ακό--μα
κόκκινη[/b]
Η κόκκινη από ζωή η κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Στους Μπουρζουάδες κριτική να κάνουμε
Αυτό δε φτάνει. Του γουρουνιού του αστισμού
Να κόψουμε πρέπει τα πόδια
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Η ελευθερία για μας είναι μια ωραία γυναίκα
Έχει υπογάστριο και υπεργάστριο
Δεν είναι κάνα χοντρογούρουνο αστικό
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει
Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει
Και έτσι στρατιά ολάκερη θε να 'χουμε ανέργων
Χριστούλη μου όμορφη που ʽναι η προφητειά αυτή
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή η κόκκινη από θάνατο
Θα παλέψουμε εμείς για αυτό
ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΜΠΕΖΕΝΤΑΚΟ
το ΚΚΕ απλευθέρωσε από την φυλακή τον Μιχαλη Μπεζεντακο , τροτσκιστή σε μια προσπαθεια του να επανεντεξει στις ταξεις του την αριστερή αντιπολίτευση (Πουλιοπουλος,Γατσιοπουλος)
ο Μιχάλης Μπεζεντακος σκοτωθηκε στον Ισπανικο Εμφύλιο .
Οι αστοί τρομάξανε
Και κάστρα φτιάξανε
Να κλείσουν τα παιδιά των εργατών
Μα αυτοί με μια γροθιά
Σπάζουνε τα δεσμά
Τα κάστρα καταργούνε των αστών
Και μες το καρναβάλι
Οι αστοί την πάθαν πάλι
Ο Μπεζαντάκος μας άφησε γεια
Παντού τρεξίματα
Τελεγραφήματα
Νέα χτυπήματα απʼ την εργατιά
Τον είχανε κλεισμένο
Διπλομανταλωμένο
Να τον δικάσουνε σε θάνατο
Μα αυτός τρυπάει τον τοίχο
Χωρίς κανέναν ήχο
Και βρίσκουν κούτσουρα στο θάλαμο.
Στα άχυρα ψάχνουνε
Ψύλλους για νάβρουνε
Ζητούν τον ένατο και τους οχτώ
Μα αυτοί είναι μακρυά
Εβίβα βρε παιδιά
Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
Παράθεση από: "Pappas10"Η φάμπρικα.
Τραγούδι: Χαλκιάς Λάκης
Μουσική/Στίχοι: Μαρκόπουλος Γιάννης/Σκούρτης Γιώργος
Η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύ-, δουλεύει νύχτα μέρα
Και πώς τον λεν τον διπλανό και τον τρελό τον ιταλό
Να τους ρωτήσω δεν μπορώ, ούτε να πά-, ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος, δουλεύω μπρος στη μηχανή
Στη βάρδια δύ-, στη βάρδια δύο δέκα
Κι από την πρώτη τη στιγμή μου στείλανε τον ελεγκτή
Να μου πετάξει στο αυτί δυο λόγια νέ-, δυο λόγια νέτα σκέτα
Άκουσε φί-, άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος εί-, ο χρόνος είναι χρήμα
Με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς
Το γιο σου μη τον λησμονάς, πεινάει κι εί-, πεινάει κι είναι κρίμα
Κι έτσι στο πό-, κι έτσι στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη, ξεχνάω τη μιλιά μου
Είμαι το νούμερο οκτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό
Κι εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ ό-, ποιό είναι τ’ όνομά μου
1978 σε μια από τις κρσεις του ΠΑΣΟΚ , την οποια απεσοβησε ο Α.Παπαντρέου , με το άρθρο του Ο ΜΑΡΞ , Ο ΛΕΝΙΝ ΚΙ Η ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ , οι αντιπαπαντρεικοι ειχαν παραποιήσει το τραγουδι αυτό ως εξής
Η ίντριγκα, η ίντριγκα δε σταματά
δουλεύει νύ-, δουλεύει νύχτα μέρα
Και πώς τον λεν τον αρχηγό τον τροτκσιστή , τον παλαβό
τον λενε Παπαντρέα
Αν η Μισή μου Καρδιά
Στίχοι: Ναζίκ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδωπέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
Με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
[size=24]Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή
την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στν Ελλάδα ντουφεκίζεται [/size]
Κι ύστερα δέκα χρόνια τώρα, μα γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου να δώσω στο φτωχό λαό μου
τίποτα πάρεξ ένα μήλο, ένα κόκκινο μήλο, την καρδιά μου
1989 συγκυβέρνηση ΝΔ - ΚΚΕ
και το τραγουδι
απανω στα ψηλα βουνα ανταρτες ΕΛΑΣΙΤΕΣ
παλεύουν για την λευτερια
παρεα με τους ΧΙΤΕΣ
[size=24]Λαός[/size]
Φαραντούρη Μαρία
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρίτσος Γιάννης
Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι
Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί
τους βόγκους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
ραγίζουν τα λιθάρια
[size=24]Μαύρα κοράκια[/size]
[b]Δημητριάδη Μαρία
[/b]Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
πέσανε πάνω στην εργατιά
άγρια κράζουν, για αίμα διψούν
τον Δημητρώφ στην κρεμάλα να δουν
Τον Τάνεφ και Ποπώφ
τον Ντέλμαν κι άλλους
αντιφασίστες αρχηγούς
και στην Καντώνα
χιλιάδες σφάζουν
προλεταρίους ηρωικούς
Γίγας στους γίγαντες ο Δημητρώφ
βράχος γρανίτης στέκει ορθός
τους δικαστές του χτυπάει σκληρά
τους ξεσκεπάζει, τους ποδοπατά
Και μπρος στο θάνατο
και την κρεμάλα
έδειξες σ' όλους, Δημητρώφ
τους προλετάριους
της οικουμένης
το δρόμο για το λυτρωμό
Ήρωες τέτοιοι μπορούν μοναχά
να βγούνε μέσ' απ' την εργατιά
Δοκιμασμένος στη μάχη σκληρά
κρατάς εσύ τη σημαία ψηλά
Της τρίτης Διεθνούς
του Λένιν, Στάλιν
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πώς να παλεύουν
πώς να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς
Της επανάστασης
και της θυσίας
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πώς να παλεύουν
πώς να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς
[size=24]Τη ρωμιοσύνη μην τη κλαις[/size]
Θεοδωράκης Μίκης
Την ρωμιοσύνη μη την κλαις-εκεί που πάει να σκύψει
Την ρωμιοσύνη μη την κλαι----αις-εκεί που πάει να σκύψει
Με τον σουγιά στο κόκαλο--o με το λουρί στον σβέρκο
Την ρωμιοσύνη μη την κλαις
να τη πετιέται
Να τη πετιέται από'ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου
της κατοχης
για τους μαυραγοριτες, που συνεργαζοντουσαν με τους γερμανους
παταω ενα κουμπι
και βγαινει μια χοντρη
και στα παιδακια νιξ φαι
θα παω αν το πω
στον Ερυθυρο Σταυρο
πως εισαστε συνεταιροι κι οι δυο
η διεθνης
σε ματαφραση του Βαρναλη
συντροφοι
προσοχη
τις γροθιες σφιγμενες
υψωνεται το κοκκινο λαβαρο
(για τον Παπα ........... μην αγχνωσαι με τα χρωματα .Ειμαστε ολοι παιδια της ιδιας Ταξιαρχιας )
[size=18]Εμπρός της γης οι κολασμένοι
της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σαν βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.
Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Διεθνής.
Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν...
Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά.
Και αν τολμήσουν και αντικρίσουν
της ψυχής μας τους κεραυνούς
θα δούνε τότε αν μπορούνε
πως θα είναι οι σφαίρες μας για αυτούς[/size]
α ρε Νικολα
παει το μαγαζακι ρε γμτ
Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Να είσ' αφεντικό του εαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ' αμφιθέατρα
Να ρθης στη παραλία να κάνουμ' έρωτα.
Παράτα τη δουλειά, παράτα την τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ' αποφασίζεις πρώτα.
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;
Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσου να 'σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια
Να ζήσουν τα παιδιά μας μεσ' τα κοινόβια.
Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα.
Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ' ερμηνευτής
Αρνήσου να 'σαι χάφτης και καθοδηγητής.
Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία
Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε
Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε.
Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
Και ας μας έχουνε για το τρελλοκομείο
Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς.
Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ' άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.
Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει
Με σταυρούς, με σφυροδρέπανα, με μπλακ-εντ-ντέκερ στο προσκεφάλι
Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει
Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει
Κάμερες κρυμμένες καταγράφουν άδειες φάτσες
η ζωή στο φωτοαντιγραφικό
Λούμπεν και Πληβείοι αναλώνονται στις πιάτσες
η απόγνωση σε πρώτο ενικό
Άμβωνες ουρλιάζουν το μεγάφωνο του μίσους
λεκιασμένες των αγίων οι μορφές
Έδρανα και νόμοι προστατεύουνε τους Κροίσους
χειροπέδες και πεντάπικρος καφές
Φέρνουν σκυλοπνίχτες λαοθάλασσες της φρίκης
στα αμπάρια φτώχεια και Αρμαγεδδών
Πρόεδρε σου ανήκουν είναι λάφυρα της νίκης που ζητούν στον ήλιο μοίρα και εμβαδόν
Γέφυρες δακρύων άνθρωποι και κατσαρίδες
ονειρεύονται υπόγειους ουρανούς
Πρόεδρε σου λέω της καρέκλας σου οι βίδες μία-μία σπάζουν μ’ ύπουλους τριγμούς
Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει
Με σταυρούς, με σφυροδρέπανα, με μπλακ-εντ-ντέκερ στο προσκεφάλι
Πρόεδρε...
Βρέχει ισοβίως στις ψυχές των ηττημένων
γκρίζα λάσπη κάθε ψίθυρος βροχή
Ροζ πολυεστέρας το άστρο των προσκυνημένων
που δοξάζει αίσχος και συνενοχή
Μαύρο οξειδωμένο το παγκάρι του σαράφη
πληθυσμοί στα νύχια των χρηματιστών
Μέλλον, μέλλον, μέλλον στην εξώπορτα σου γράφει
Το κατάστημα προσωρινώς κλειστόν
Νάιλον η σάρκα, χύμα σταφ οι ζαρντινιέρες
τα αισθήματα στην πούδρα και στο τζελ
Πρόεδρε η σιωπή σου σαβανώνει στους αιθέρες της οργής τα βέβηλα μου ντεσιμπέλ
Έδεμ των εμπόρων η ανθρώπινη οδύνη
οι οθόνες καπηλεύονται το φως
Πρόεδρε της παρτίδας έχεις όλη την ευθύνη αλλά εσύ δεν περπατάς ποτέ σκυφτός
Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει
Με σταυρούς, με σφυροδρέπανα, με μπλακ-εντ-ντέκερ στο προσκεφάλι
Πρόεδρε...
Τα νιατα του εφαγε ο στρατης στα ναυπηγια ολημερις φτιαχνει τα πιο ομορφα σκαρια να πανε οι αλλοι μακρια να ταξιδεψουνε τη γη οι τυχεροι οι τυχεροι
Απο βραδυς στο καπηλιο με το γιωργη το παραγιο μιλουν για χωρες μακρινες που δεν τις ειδανε ποτες ζηλευουνε τους ναυτικους τους τυχερους τους τυχερους
Σαν θα πεθανω βρε γιωργη σαν θα σαλπαρω απο τη γη βαλε στη κασα μου πανια βαλε της αλμπουρα σχοινια πες πως ταξιδεψε και αυτος ο τυχερος ο τυχερος.
το τραγουδω και σε λαιβ αρκει να υπαρξει σοβαρη προταση :D
[/color]ης
Το μπάντζο σφίγγανε στα χέρια οι μιγάδες
δέκα ρεπόρτερς καταγράφαν τα συμβάντα
πριν στο χορό τους μας τραβήξουν οι μαινάδες
οι ανεμώνες μας βρεθήκαν μείον σαράντα
Πού πας χλωμός καλέ μου Μιγκέλ
γέμισε ο τόπος κίτρινες τουλίπες
και στην πλατεία Χόρχε ντ' Αλβαράδο
περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες
Ο σεισμολόγοι στο Παλάσιο Νασιονάλ
τα βάζανε με τους κρατήρες της Σάντα Άννα
φοράς σομπρέρο κι έχεις πρόσωπο οβάλ
κι ούτε που πρόλαβες να παίξεις στην αλάνα
Πού πας γυμνός καλέ μου Μιγκέλ
γέμισε ο τόπος με κηλίδες απουσίας
τις τεφροδόχους κλείσαν σε κρυφή σπηλιά
και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας
Πρώτη Μαΐου, και απ' τη Βαστίλη
Ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
Χίλιες σημαίες, κόκκινες μαύρες
Ο Φεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν
Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
Τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
Πού ‘ν’ το κορίτσι, το κορίτσι π' αγαπώ
Αααα
Πες μου Μαρία, μήπως θυμάσαι
Το βράδυ εκείνο που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
Και 'γω φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά
Μέσα στους δρόμους...
Πρώτη Μαΐου, μαύρα στα ξένα
Κλείσε το τζάμι μη κρυώσει το παιδί
[size=18]Ήρωες[/size]
Δημητριάδη Μαρία
Ήρωες άπαρτα βουνά
ήρωες με δώδεκα ζωές
κάστρα του Ολύμπου
και του Παρνασσού φαντάσματα
ή ρωες μες τα χαλάσματα
Αέρα στις κορυφές
μαύρο φεγγάρι στις αυλές
Στα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα
μεσ' τις πέτρες και τα χώματα
Αίματα κόκκινο νερό
αίματα ποτάμι βουερό
πυρ στην Αλαμάνα
και φωτιά στον Γοργοπόταμο
και φωτιά στον Γοργοπόταμο
Εμπρός αδέρφια εμπρός
είναι μαζί μας και ο λαός
Έλα και παρ 'τη
μόνος σου τη Λευτεριά
με τραγούδια, όπλα και σπαθιά, έιιιιι
με τραγούδια, όπλα και σπαθιά
Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό
Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ
Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη...
[size=24]Η λευτεριά ειναι σχολειό[/size]
Η λευτεριά είναι σχολειό και ποιος θα τη σπουδάσει
καλαματιανή
ρούσα και ξανθή
πήγα και γω και σπούδασα και βγήκα ένας αντάρτης
καλαματιανή
ρούσα και ξανθή
ότι κι αν είχα τάδωσα γονιούς γνωστούς και φίλους
καλαματιανή
ρούσα και ξανθή
και πήρα το τουφέκι μου και στα βουνά μας βγήκα
καλαματιανή
ρούσα και ξανθή
για να σκοτώσω Γερμανούς και Έλληνες φασίστες
καλαματιανή
ρούσα και ξανθή.
Το τραγουδι αυτο τραγουδηθηκε απο τους ανταρτες του Ταυγετου και του Παρνωνα στα χωρια της Μανης και της Μεσσηνιας...
Υπαρχει στο δισκο του Πανου Τζαβελα "Απο το ανταρτικο λημερι του" με τον Μαντζοπουλο.
Χορευετε Καλαματιανο.. ΟΛΕ! :cheers:
ΩΔΗ ΣΤΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΙΧΟΙ: Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος
Εικόνες ξεχύνονται με μιας
Που πας παλικάρι, ωραίο σαν μύθος
Και ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
Μεγάφωνα κι ασύρματοι από παντού
Γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
Ψηλά σους βασιλιάδες τ' ουρανού
Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και που πάω
Με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
Προβολείς με στραβώνουν και πάω
Και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
Που πας παλικάρι, πομπές ξεκινούνε
Κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
Κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό
Παράθεση από: "Nemesis"ΩΔΗ ΣΤΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
Πάντα το ήξερα πως οι κομμουνιστές (και μην ακούσω πως άλλο αριστεροί άλλο κομμουνιστές, γιατί "άλλαξε ο Μανωλιός & έβαλε τα ρούχα του αλλιώς") είναι γαύροι και καθεστωτικοί.
ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
εμενα θα πεις καθεστωτικο?
κρατατε με αδελφια
[size=24]Αν ήταν μαύρος ο Θεός[/size]
Κηλαηδόνης Λουκιανός
Αν ήτανε μαύρος ο Θεός που μας κυβερνούσε
η φυλή μας θα 'ταν αλλιώς θα μεσουρανούσε
Θα 'χε μαύρο πάπα, μαύρους υπουργούς
μαύρο κυβερνήτη, μαύρους ξεναγούς και πάει
Αν ήτανε μαύρος ο Θεός που μας κυβερνούσε
η φυλή μας θα 'ταν αλλιώς θα χοροπηδούσε
Θα 'χε μαύρους παίχτες, μαύρο διαιτητή
άσπρους υπηρέτες, μαύρο πρεσβευτή και πάει
Αν ήτανε μαύρος ο Θεός που μας κυβερνούσε
η φυλή μας θα 'ταν αλλιώς θα σας κατουρούσε
Αν ήτανε μαύρος ο Θεός που μας κυβερνούσε
η φυλή μας θα 'ταν αλλιώς θα καλοπερνούσε
Θα 'χε μαύρους γλάρους, μαύρους βουλευτές
μαύρους μπακαλιάρους, μαύρους δικαστές και πάει
Αν ήτανε μαύρος ο Θεός που μας κυβερνούσε
η φυλή μας θα 'ταν αλλιώς θα πρωτοπορούσε
Θα 'χε μαύρους κρίνους, μαύρους χριστιανούς
μαύρους καπουτσίνους, μαύρους Γερμανούς και πάει
Αν ήτανε μαύρος ο Θεός που μας κυβερνούσε
η φυλή μας θα 'ταν αλλιώς και θα σας πηδούσε
Αν ήτανε μαύρος, αν ήτανε μαύρος
Μαύρο το πρωί, μαύρες ασπιρίνες και μαύρο χαρτί
μαύρη κιμωλία και μαύρο το πιόνι
μαύρο το καρπούζι και μαύρο πεπόνι
μαύρος ο πουρές και μαύρος λαπάς
μαύρα και τα πάμπερς, μαύρος Κοσκωτάς
μαύρος μπακαλιάρος, μαύρος υπουργός
μαύρο-μαύρο-μαύρο Λουκιανός
Παράθεση από: "sevenseas"ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
εμενα θα πεις καθεστωτικο?
κρατατε με αδελφια
Όχι δεν σε είπα καθεστωτικό. Σε είπα γαύρο και καθεστωτικό (τώρα μπορείς να αυτοκτονήσεις!! :twisted: :twisted: )
για ...γαυρους, παλιοβαζελους, καθεστωτικους+αντικαθεστωτικους, αριστερους, αντιδεξιους, πασοκους + αντιπασοκους, ......... αντε και για ..τσιπρικους
[align=center][/align]
bella ciao[/b]
Στίχοι: Θωμάς Μπακαλάκος
Μουσική: Θωμάς Μπακαλάκος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Άρρωστα ψάρια στο Σαρωνικό, νεκρή η παραλία,
κι εσύ στον πάγκο σου, πουλάς, γερνάς, με δίχως υποψία,
σε καρτεράει ο θάνατος, σε καρτεράει ο θάνατος.
Μα εγώ αρνούμαι να πεθάνω,
κι υπόσχομαι κάτι να κάνω,
να φύγουν δράκοι και προστάτες,
κι όσοι από μας τους κάνουν πλάτες.
Τώρα είναι καιρός, τώρα είναι καιρός.
Ήρθαν μηνύματα ραδιενεργά, απ’ την Πενσυλβανία,
κι από την Κάρυστο αντιπυρηνική διαμαρτυρία,
μας καρτεράει ο θάνατος, μας καρτεράει ο θάνατος.
Μα εγώ αρνούμαι να πεθάνω,
κι υπόσχομαι κάτι να κάνω,
να φύγουν δράκοι και προστάτες,
κι όσοι από μας τους κάνουν πλάτες.
Τώρα είναι καιρός, τώρα είναι καιρός.
Το λιβαδάκι κίτρινο σταχτί, βοριάς και δυσοσμία,
αρρώστησε ο πλανήτης μας βαριά κι εσύ στα φαρμακεία
χασομεράς το θάνατο, χασομεράς το θάνατο.
Μα εγώ αρνούμαι να πεθάνω,
κι υπόσχομαι κάτι να κάνω,
να φύγουν δράκοι και προστάτες,
κι όσοι από μας τους κάνουν πλάτες.
Τώρα είναι καιρός, τώρα είναι καιρός.
Οι φάμπρικες
Στίχοι, Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Σφυρίζει η φάμπρικα μόλις χαράζει
οι εργάτες τρέχουν για τη δουλειά
για να δουλέψουνε όλη τη μέρα
Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά!
Βλέπεις κοπέλες στα υφαντουργεία
και άλλες δουλεύουν στα αργαλειά
στα καπνομάγαζα στα συνεργεία
Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά!
Φράγκο δε δίνουνε για μεγαλεία
έχουνε μάθει να ζουν απλά
στάζει ο ιδρώτας τους χρυσές σταγόνες
Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά!
Σφυρίζει η φάμπρικα σαν θα σχολάσουν
κορίτσια-αγόρια ζευγαρωτά
με την αγάπη τους θα ξαποστάσουν
Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά!
Δικτατορία
Στίχοι: Λάκης Λαζόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος & Λάκης Λαζόπουλος & Θάνος Μικρούτσικος ( Τερτσέτο )
Απ' τη δικτατορία του προφανούς
ως τη δικτατορία του αφανούς
περάσανε τριάντα χρόνια
Απρίλης του εξήντα επτά
και τα παντζούρια της κλειστά
έχει η Ελλάδα
Απρίλης του ενενήντα εφτά
τι κι αν παντζούρια ανοιχτά
κανένας έξω δεν κοιτάει
μέσα απ' την τηλεόραση
ο Έλλην προχωράει
Και χάι Χίτλερ και τιβί
πατρίδα τζάμι μου είσαι εσύ
ό,τι μου πεις εσύ
και μόνο εσύ θα κάνω
είμαι μονάχος, μόνος μου
θέλω μαζί σου να πεθάνω
Και χάι Χίτλερ και τιβί
κάνε στο τζάμι μια πληγή
βάλε το χέρι σου και βγάλ' τους
τους μεγιστάνες τους παράνομους
και γδάρτους
Πάγωσε η τσιμινιέρα.
Νταλάρας Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Λοΐζος Μάνος
Πάγωσε η τσιμινιέρα κι απʼ έξω από την πύλη
εργάτες μαζεμένοι συζητάνε
Προχώρησε η μέρα, με δαγκωμένα χείλη
σηκώνουν τα πανώ και ξεκινάνε
Πέντε καμιόνια στείλαν στου φεγγαριού τη χάση
και γύρισαν γεμάτα απεργοσπάστες
Γεμάτα ξαναφύγαν, κανείς δεν θα περάσει
Κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες
Πέρασε ένας μήνας, οι μηχανές σκουριάζουν
και τα παιδιά κρυώνουν και πεινάνε
Στους δρόμους της Αθήνας φέιγ-βολάν μοιράζουν
εργάτες κι υποστήριξη ζητάνε..
ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ - Πόσα χρόνια δίσεκτα
αν δεν απατωμαι moon fairy
τα δυο βιντεακια σου
ειναι απο συναυλια του κυριου Θεοδωρακη στο Καραισκακη μετα την πτώση(?) της χουντας
ημουν εκει
ντρεπομαι , τωρα, που ημουν εκει
αλλα μικρο παιδι
παρασυρθηκα
*οταν η αριστερα στηριζει τους φραγκοφονιαδες
δεν κάνεις λάθος είναι από την συναυλία μετά την πτωση της χούντας το 1974
πάντως δεν θέλω να σε κάνω να νιώσεις άσχημα αλλά εγώ δεν είχα γεννηθεί καν :razz: :grin:
ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ - CHE GUEVARA
εγω παλι λυπαμαι που δεν ημουν μερικα χρονια μεγαλυτερος να ζησω αυτη την συναυλια..
ειδικα βλεποντας το Καλογιαννη στο Σφαγειο.. τι ρευμα εχει αυτο το τραγουδι..
βλεποντας τον σχωρεμενο τον Λοιζο..
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Δημητριάδη Μαρία
Μπλουζάκι χίπικο και παντελόνι τζιν
και στη καρδιά ζωγραφισμένος ο Γκεβάρα
Στα πορνοστάσια με ουίσκι και με τζιν
παίζουν αλέγκρο τη καρδιά μου σε κιθάρα
Φυλλάδες κίτρινες και πράσινη χολή
τα νιάτα σου, τα νιάτα μου κι οι εμπόροι
Χρυσό πουλάκι δίχως το κλουβί
για σένα κάνουν τον Αγώνα οι τζογαδόροι
Αϊ Ρόζα Λούξεμπουργκ τι σου 'χω φυλαγμένα
Πάνω στο κάρο σ' είδα το εννιακόσια επτά
Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως του εικοσιένα
Κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά
Δίκοπη ΖωήΜεράντζας Γιώργος Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο
Κι όπως ενήστευες στη δίκοπη ζωή
Σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
Να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
Κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί
Που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...
Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
Και της αγάπης λόγια φυλαχτό
Για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
Και πήρες την ελπίδα και τη χάρη
Ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
Με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...
Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου
Και την παλιά την γνώμη καθενός
Πόσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
Να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
Και να 'σαι το πουλί κι ο κυνηγός
Στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...
Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε
Οι συμμορίες κι οι βασανιστές
Και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε
Μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
Γιατί ποτέ δεν ήταν Ποιητές
Το χώμα που πατούν να προσκυνούνε...
και το βιντεο πολυ καλο..
απο τα καλυτερα τραγουδια που εχω ακουσει..
αφιερωμενο σε ολους τους συντροφους..
Νίκος Πλουμπίδης
Δημητριάδη Μαρία
Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω
Με μισθοφόρους και πραιτοριανούς
Τη δόξα σου, γονατιστός να ζητιανεύω
Και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς
Τη δόξα σου, γονατιστός να ζητιανεύω
Και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς
Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια
Από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών
Τα ψιθυρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια
Εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ
Τα ψιθυρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια
Εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
Κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
Ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
Απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη...
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά...
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά...
Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω
Με μισθοφόρους και πραιτοριανούς...
Της Επανάστασης
Άσιμος Νικόλας
Είπαμε πως θα καταργήσουμε τα σύνορα
Είπαμε πως θα διαλύσουμε το κράτος
Κι αφήσαμε τους εαυτούς τους ίδιους μας
Μες στο γλοιώδικο περίβλημά τους
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας
Μʼ επαναστατική φρασεολογία
Τα θλιβερά δεν σπάσαν τα καλούπια μας
Υποχθονιακές ψυχρές προκαταλήψεις
Ύπουλα βράζεις μέσα μας αρρώστια μας
Αγκομαχάς, για δεν το λες να μας αφήσεις
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την αισχρότερη τη βρώμα μας
Μʼ επαναστατική φρασεολογία
Δύσκολο μονοπάτι σε τραβήξαμε
Ατέλειωτο και δεν σε ξεπερνάμε
Μας μπόλιασες βουβό μʼ απογοήτευση
Κι ίσως νʼ αξίζει μόνο που τολμάμε
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Σαν ξεχασμένα να τελειώσουν παραμύθια
Παρά τα τόσα όνειρά μας που συντρίφτηκαν
Μες στα συντρίμμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια...
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας
Μʼ επαναστατική φρασεολογία...
Εδώ το φως
Νταλάρας Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρίτσος Γιάννης
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα
κακιά σκουριά δεν πιάνει
μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού
και στ' αγεριού το πόδι
Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός
χρυσές, γαλάζιες γλώσσες
στα βράχια ελάφια πελεκάν
τα σίδερα μασάνε
στα βράχια ελάφια πελεκάν
τα σίδερα μασάνε
Μαλαματένια λόγια
Γαργανουράκης Χαράλαμπος
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να ʽσουν ράφτρα μες την Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πως έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πως το ʽφεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βαλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς
Το βιντεο ειναι λιγο σκληρο.. προσωπικα εκλεισα ερμητικα τα ματια..
μονο για την φωνη της Μαριας που εφυγε..
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα[/b][/size][/font]
www.youtube.com/watch?v=db2G2RjtxMA
Στου ραγια το φαυλο κρατος..Κανε μου Αλογοσκουφιες.. και κρατα με ανασφαλιστο
δως μου τραπεζοκωλιες.. και δανειο προαριστο
πετα με ξεβρακωτο.. μες στα βατοπεδια
στο ριξα αδαγκωτο.. μα τωρα αλλαζω σχεδια
Σκόνη, πέτρες, λάσπη
Πουλικάκος Δημήτρης
Σκόνη, πέτρες, λάσπη, όλη μέρα στο γιαπί
ουρά στο λεωφορείο και τα ψώνια σε σακούλα πλαστική
μουρμούρα η γυναίκα κι ο μπόμπιρας στο λούνα-παρκ την Κυριακή
πενήντα ώρες τη βδομάδα για δυο πιάτα φασουλάδα λαδερή
Αχ αγωνίες, ιδρώτες, δεν αντέχω άλλο βρε παιδιά
ψάχνω να βρω μια λύση ριζική
μα όλα στον ορίζοντα τα ίδια και τα ίδια
κι οι ελπίδες μια απάτη μακρινή
Με την ψυχή στο στόμα μέρα νύχτα ν' ανασάνω δεν μπορώ
πριν φανεί ο ήλιος "μάλιστα, διατάξτε αφεντικό"
και κάθε εισπνοή μου καυσαέρια, αναθυμιάσεις και μπετόν
τι να πω, δεν ξέρω, μου φαίνεται πως έχω πυρετό
Αχ αγωνίες, ιδρώτες, δεν αντέχω άλλο βρε παιδιά
ψάχνω να βρω μια λύση ριζική
μα όλα στον ορίζοντα τα ίδια και τα ίδια
κι οι ελπίδες μια απάτη μακρινή
Πανος Τζαβελας..
αφιερωμενο στο συντροφο Χασοδικη... :mrgreen:
ιναι το αγαπημενο μου
ευχαριστω συντροφε ΡΑΚ
Εμενα το αγαπημενο ειναι αυτο τον τελευταιο καιρο.. :mrorange:
πω πω πω τση χαμουυυρες.. ωπα!