Άπειρες φορές συνειδητοποίησα πόσο καλό μου έκαναν οι άνθρωποι - καθρέφτες που είχα μπροστά μου.
Κάποιες φορές πάλι θύμωσα με τον καθρέφτη ή απογοητεύτηκα.
Κατά βάθος, όμως, ήξερα πως ο θυμός και η απογοήτευση είναι αποκλειστικά δικά μου!
Όπως συμβαίνει με όλα τα δικά μας, το θέμα είναι αν αντέχουμε να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια του εαυτού μας ή να την μετατοπίζουμε στον απέναντι-καθρέφτη!
Καθρεφτίσματα στους καθρέφτες του σπιτιού, στα τζάμια των καταστημάτων, στην ήρεμη επιφάνεια του νερού, στα μάτια και στα λόγια των συνανθρώπων μας. Καθρεφτίσματα ψυχής και σώματος ξεπηδούν από τα έργα και τον τρόπο της ζωής μας.
Όλα μας βοηθάνε να δούμε πού βρισκόμαστε.
Να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση και τους άλλους.
Σίγουρα, η ομορφιά του καθρέφτη δεν έγκειται στο είδωλο, αλλά, στην ουσία της ύπαρξής μας...
Καθημερινά, με το που ξυπνάμε, «πέφτουμε» πάνω στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Τρέχοντας του ξεφεύγουμε για να καθρεφτιστούμε, θέλοντας και μη, σ’ αυτόν του μπάνιου.
Ελαφρώς τρομαγμένοι από τον άπλυτο και αχτένιστο άνθρωπο που βλέπουμε μπροστά μας, πασχίζουμε να συνεφέρουμε την κατάσταση και το θέαμα που παρουσιάζει...
Έτσι, ξεκινάει η μέρα μας «πακέτο» μ’ αυτό το είδωλο που αποτυπώνεται πάνω στη λεία επιφάνεια του κάτοπτρου και που εν μέρει είμαστε εμείς... Καλό είναι να κρατήσουμε στο νου μας την εικόνα και να την ευπρεπίσουμε, όσο γίνεται. Διότι, κάποιες φορές η μορφή μας δεν επιδέχεται παρεμβάσεις. Το όμορφο είναι όμορφο, όπως και να είναι, το άσκημο είναι άσκημο ό,τι και να το κάνουμε. Το ρετουσάρισμα μπορεί να βοηθάει, να κρύβει, αλλά, δεν εξαφανίζει την πραγματική μορφή, που στην τελική είναι κυρίως η έκφραση του εσωτερικού μας κόσμου.
Πολλές φορές τα μάτια των συνανθρώπων μας είναι αντανάκλαση του εαυτού μας. Μας επιδοκιμάζουν ή μας αποδοκιμάζουν με την έκφραση του προσώπου τους, με το βλέμμα και το λόγο τους. Άλλες φορές πάλι καθρεφτίζουν ακόμα και την εσωτερική μας πρόθεση. Σα ραντάρ ανιχνεύουν την «καλημέρα» μας και την καταγράφουν αναλόγως. Είτε ως ευχή για το καλό, είτε ως τυπική και άψυχη διαδικασία «για τα προσχήματα». Τότε συμβαίνει ν’ απαντάνε στην ίδια συχνότητα που εκπέμπουμε. Με τη σειρά μας εμείς έχουμε μπροστά το καθρέφτισμα μας. Μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τη διάθεση και τις προθέσεις μας, εάν βεβαίως υπάρχει η απαραίτητη επίγνωση για όλα αυτά. Καθένας και καθετί γύρω μας είναι ένας καθρέφτης. Μία πτυχή, μια αντανάκλαση του εαυτού μας ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Μέσα από τα μάτια, στη φωνή και στην κουβέντα των συνανθρώπων μας, μέσα από τα γεγονότα και το περιβάλλον. Κινούμαστε σ’ έναν κόσμο, που ως ένα βαθμό ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου. «Πες μου ποιος είναι ο φίλος σου, να σου πω ποιος είσαι».
Τα μάτια, ο καθρέφτης της ψυχης