Έχεις πολλούς φίλους κι όμως το αίσθημα της μοναξιάς σε κυριεύει πάλι. Ίσως δεν υπάρχει τρόπος για να το εκφράσεις. Μπορεί να έχεις τα πάντα κι όμως αισθάνεσαι ότι κάτι σου λείπει. Αυτό το αίσθημα άρχισε πάλι να σε κυριεύει, όμως εσύ πρέπει να το ξεπεράσεις.
Τι να είναι αυτό άραγε; Πως μπορείς να το καταπολεμήσεις; Η μοναξιά άρχισε να πονά χωρίς να ξέρεις τους λόγους ενώ έχεις τα πάντα χωρίς να λείπει τίποτα. Ίσως αυτό που λείπει από μέσα σου να είναι η αλυσίδα της ευτυχίας σου.
Είσαι ευτυχισμένος κι όμως η καρδιά σου κλαίει. Κάτι που αγάπησε χάθηκε και ίσως μπορεί να μην το ξαναδείς, να μην το αντικρύσεις και να ξαναγελάσεις όπως πριν. Άρχισε να ξυπνάει κάτι διαφορετικό μέσα σου που δυστυχώς δεν μπορείς να το φέρεις στην επιφάνεια.
Για μένα το χειρότερο είδος μοναξιάς είναι να βρίσκεσαι με κόσμο και να αισθάνεσαι τόσο μόνος..
Την μοναξιά την αντιμετωπίζεις, πιστεύω, κάνοντας την φίλη σου.
Μην την πολεμάς είναι ποιο δυνατή..
Βασιλη,
συμφωνω με την Ατμα.
Οτι δεν μπορεις να πολεμησεις, φιλα το ]
ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ " ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, ΠΛΗΘΟΣ ΜΕΓΑ....."
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει [size=18]γυρίζει [/size][size=24]γυρίζει[/size]
Μοναξιά... κάποιοι μας την επιβάλλουν και κάποτε την επιλέγουμε. Όταν μας την επιβάλλουν είναι φρικτή, όταν την επιλέγουμε είναι λύτρωση. Η μοναξιά παύει να είναι φρικτή όταν οι ίδιοι το θέλουμε κι όταν καταλάβουμε ότι η ζωή είναι χαρά, όσο πόνο κι αν μας δίνει κάποιες φορές, κανείς στην ουσία δεν είναι μόνος παρα μόνο όταν ο ίδιος το θέλει και παραιτείται απο την χαρά της ζωής.
αμαν παιδια θα κοψω τις φλεβες μου σε λιγο.....
αλλα θα πρεπει να ξερουμε οτι οντως ειμαστε μονοι στη ζωη!
γεννιομαστε μονοι-πεθαινουμε μονοι.
αλλα γιατι να μην απολαμβανουμε την σημερινη μερα που ειναι ηλιολουστη? καθε λεπτο που φευγει....ειναι παρελθον!
ας απολαυσουμε λοιπον λιγο το σημερα με περισσοτερη αισιοδοξια!
μισογεματο ποτηρι....ποτε μισοαδειο!
δυστυχώς vasili μου κανείς δεν είναι όσο μόνος θα ήθελε...
γι αυτό κι εγώ αρκετές φορές που βρίσκομαι με παρέα αν και φαίνεται πως συμμετέχω, κάνω τις διανοητικές μου αποδράσεις...