ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ
Όταν περπατήσεις το δρόμο ,
που για σένα έχει φτιαχτεί
και βρεις μπρος σου εμπόδια ,
που εσύ πρέπει να περάσεις
Στάσου και πάλεψε
σαν ηλίθιος μη τα προσπεράσεις
Στάσου και πάλεψε
ειρωνικά να χαμογελάσεις
Κανείς δεν ακούει ,
τη φωνή που εσύ αφήνεις
Τον πόνο
που μέσα απ’αυτόν υπάρχεις
Στάσου και πάλεψε
αφήνοντας μοναχά το μήνυμα
Στάσου και πάλεψε
μην υπολογίσεις ποτέ , το τίμημα
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ , ΕΓΩ
Χάνεται ο κόσμος μου
μένουν τα δάκρυα
Τίποτε πια δεν είναι ομορφότερο
ο πόνος και μόνον ο πόνος
Κάτι μέσα μου ξυπνάει
είναι τα άγρια ένστικτά μου
Το νέκρωμα της τρυφερότητας
η απόλαυση της απόλαυσης
Η σκληρότητά τους , με κάνει σκληρό
η αγάπη τους , αγαπητό
Γίνομαι ένα μ’αυτούς
αλλιώς κινδυνεύω , να μην είμαι εγώ
ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Η αγάπη είναι μεγάλη
όμορφο μήνυμα
Μα πιο μεγάλο ακόμα
είναι το τίμημα.
Η σιγουριά της μοναξιάς
αδύναμη φαντάζει
Οι αναμνήσεις έρχονται
το μυαλό αδειάζει
Σκοτάδι το όνειρο
Δακρυσμένο αστέρι
Προφήτης έρχεται
τη θλίψη φέρει
Η αγάπη είναι μεγάλη
άπιαστο όνειρο
Όσο κι αν προσπαθώ
Δε φτάνω το όριο
ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Σε χρόνο διαφορετικό
οι στιγμές παραμένουν ίδιες
Πνιγόμαστε σιγά-σιγά
Αναμένεται έκσταση υπερβολής
Η σιγουριά της συντροφιάς
παύει να είναι σιγουριά
Οι μάσκες πέφτουν ,
γυμνά κορμιά
Η αλήθεια είναι πικρή
το ψέμα γλυκό
Αναμένεται απόλαυση
Η πίστη μου σε σένα
παύει να είναι πίστη
Βλέμματα πάνω μου
μάτια που ψάχνουν
Εύκολη φυγή , για δύσκολη ζωή
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΕΝΟΣ
Ακολουθώντας τη σκέψη
φτιάχνω τον έρωτα μου
Ονειρευόμενος
δημιουργώ το τέλειο
Κατά φαντασίαν ερωτευμένος
ΕΡΩΣ
Η ομορφιά σου αγγελούδι μου
όταν πετάς στα όνειρά μου
Στιγμή υπέροχη , μοναδική
Κορμιά που σμίγουν
ανάσες που χαϊδεύονται
Χαμένοι στο χρόνο , παντοτινοί
Νιώθω τη σάρκα σου
γίνεται ένα με τη δική μου
Ένωση αρμονική , άπληστη
Κοιτώ τα μάτια σου
βλέφαρα που πέφτουν
Αγάπη δίχως έρως , άχρηστη
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ
Ένα ταξίδι στο παρελθόν εκεί που τα πάντα αφήνονται
εκεί που όλα υπάρχουν
Αναζητώ , το χαμένο μου εαυτό
Στιγμές που έρχονται
που φεύγουν
Ξελογιάστρες στιγμές
που αγναντεύουν
Όσο το κυνηγώ , κυνηγιέμαι
γίνομαι θύμα του
Και χωρίς να θέλω , ακολουθώ
καθ’ένα βήμα του
Ένα ταξίδι στο παρελθόν
εκεί που η αλήθεια φανερώνεται
Εκεί που το ψέμα τελειώνει
Αναζητώ , το χαμένο μου εαυτό
ΔΕΣΜΙΟΣ
Χωμένος ,
μέσα σε τέσσερις τοίχους
Βαμμένους , με τα χρώματα της θλίψης
Κρυμμένος ,
μέσα σε χίλιους ίσκιους
Αόρατος , απ’τα μάτια της τύχης
Δότης ,
εκείνων που συνεχώς διψούν
Για το υγρό , που ρέει στις φλέβες μου
Δεσμώτης ,
εκείνων που αδιάκοπα φθονούν
Με σκέψεις , που πνίγουν τις σκέψεις μου
ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
Κατηγορώ τον εαυτό μου
για τα λάθη του , τα ηθελημένα
Παρασέρνοντάς σε στον κόσμο μου
τον αθεράπευτα , αρρωστημένο
Πίστεψα σε κείνον
και στα λόγια του , τα εσφαλμένα
Παρασέρνοντάς σε στον κόσμο μου
τον αθεράπευτα , ονειρεμένο
Όχι πως δε μπορούσα
να κάνω αλλιώς , θα’ταν ψέμα
Μα παρασύρθηκα από κείνον
τον αθεράπευτα , ερωτευμένο
Καταδικασμένος λοιπόν ,
σε αιώνια απομόνωση
Απ’όλα εκείνα που αγάπησα ,
που ερωτεύτηκα , κι άφησα
ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΡΟΦΗ
Ανάμεσα σας βρίσκομαι
κι όμως , απαρατήρητος περνώ
Όν κοινωνικό με βάπτισαν
κι εγώ απλά χαμογελώ
Τι κι αν αγαπώ , εσάς
που πάντα μ’απαρνιέστε
Τι κι αν τη ζωή μου
σπαταλώ , με σας
που εύκολα ξεχνιέστε
Αν την αγάπη μου , για όπλο
κι ασπίδα εμφανίζω
Είναι γιατί απλά
για μένανε δε ζω , και
μοναχά για σας ελπίζω
Άναμεσά σας βρίσκομαι
κι όμως , απαρατήρητος περνώ
Τα μάτια εκπαιδεύοντας
την ομορφιά σας να ειδώ
Το δρόμο που εδιάλεξα
δε θα επαρατήσω
Κι ας είναι τα λόγια μου
αυτά , όρκος που έδωκα
και δε θα αθετήσω
Κι αν πιστέψετε ποτέ , σε
ψέμα αντίς αλήθεια
Ας γίνει η αγάπη μου ,
της πείνας τροφή
απ’τα δικά μου στήθια
Ανάμεσά σας βρίσκομαι
κι όμως ,
Απαρατήρητος περνώ
ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ Τ’ΑΛΩΝΙΑ
Μην αψηφήσεις ποτέ , τη
δίνη της καρδιάς σου
Κράτησέ τη ζωντανή , άστη
να οδηγήσει τα όνειρά σου
Πάει καιρός που άφησες
τ’άσπρα ζεστά σεντόνια
Μήπως τα χρόνια δεν περνούν
στης λησμονιάς τ’αλώνια ;
Ποτέ μη ξεχαστείς , μες τη
μαύρη μοναξιά σου
Είναι ένας θάνατος αργός , που
τρώει τα λάγνα σωθικά σου
Αν κι ακόμη περπατάς
δίχως να βρεις το δρομό
Μήπως δεν είναι η ζωή
αγάπη μες τον τρόμο ;
Γέμισε το χρόνο σου , με
πινελιές αστείες
Είναι ένας τρόπος εύκολος , να
σβήσεις τις άμορφες αιτίες
Ο ΜΟΝΑΧΟΛΥΚΟΣ
Μονάχος στέκεται
κάτω απ’το μαύρο ουρανό
Το φεγγάρι εκεί
λούζοντάς του το μυαλό
Λάμψη ταπεινή
Σαν τη ζωή του
Λιτή
Λύκος που αφήνει
το χρόνο του , απλά να περνά
Κείνο το άρωμα
να γευτεί για μια φορά
Με βλέμμα νεκρό
Το δάκρυ να πέφτει
Καυτό
Άσε το μυαλό σου
να κυλά
Στης φλέβας το κόκκινο υγρό
Άσε τη καρδιά σου
να γυρνά
Λεύτερη , στο δικό της ρυθμό
Ο μοναχόλυκος
κι αν τις νύχτες ξαγρυπνά
Τη γλυκιά μορφή της
έχει πάντα συντροφιά
Εκείνη τρέχει , κι αυτός την κυνηγά
ΕΙΣΑΙ ΑΓΑΠΗ
Δεν είσαι έρωτας
που σα τον αγέρα πέρασε
Είσαι αγάπη ,
σα την αιώνια βουνοκορφή
Σαν τον Ήλιο
που παντοτινά εκεί ψηλά
Μας προσφέρει ,
τη θερμή του αγκαλιά
ΑΝΤΙΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
Σ’αφήνω για πάντα
εκεί όπου η αυγή
φαντάζει ατελείωτη
Εκεί όπου τα όνειρα
δε γίνονται αλήθειες
Μόνον οι άπειρες
στιγμές του εφιάλτη
αναζητούν ,
τις άχαρες συνήθειες
Ω ! Ναι ! Ακούω τη φωνή σου
Σα φίδι έρπεται
στις άκρες των αυτιών μου
Κι εγώ κυλάω , κυλάω
μακρυά απ’τον εαυτό μου
Αντίο μωρό μου
Σ’ΑΚΟΥΣΑ ΝΑ ΛΕΣ
Σ’άκουσα να λες ,για το σκίρτημα της καρδιάς ,
καθώς αυτή βαδίζει προς τον Έρωτα
Κι από μακρυά , έβλεπα τη μορφή σου να πλησιάζει
Σ’άκουσα να λες , για κείνο το χέρι
που τρυφερά το σώμα σου χαϊδεύει
Κι ένιωσα τη θέρμη σου , στα άκρα των δακτύλων μου
Σ’ άκουσα να λές πως η αγάπη είναι
ένα παιχνίδι στα χέρια της Μοίρας
Και τότε η Μοίρα , εμφανίστηκε
μπροστά μου
Σ’ άκουσα να λές για πολλά ,που
ποτέ δε ξέχασα
Μα ένα είναι κείνο , που συνεχώς
Θυμάμαι
Όταν σ’ άκουσα να λές , πως υπήρξες
μόνον για την ύπαρξη μου
Κι αν δεν υπήρχα δε θα υπήρχες
Τότε ήταν , που αισθάνθηκα ένα
σκίρτημα στη καρδιά , καθώς βάδιζε
προς τον έρωτά σου
ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΓΕΡΑΣΑΝ
Στους δρόμους που χάνεσαι ,
ετούτες τις νύχτες
Με μάτια κλαμένα
πατώντας στις μύτες
Ετούτη η Άνοιξη
Πώς φαίνεται μόνη
Ο δρόμος που παίρνω
ποτέ δε τελειώνει
Σπίτια φτιαγμένα
με χάρτινους τοίχους
Δέντρα βαλμένα
σε ψεύτικους κήπους
Θεοί που γεράσαν
μέσα σε μιά νύχτα
Φίλοι που χάθηκαν
Πιαστήκαν σε δίχτυα
Χέρια που πλάθουν
πληγές ξεχασμένες
κορμιά που αγγίζουν
ψυχές γερασμένες
Ετούτη η Άνοιξη
ποτέ δε τελειώνει
Θεοί που φύγαν
και μείνανε μόνοι
Έϊ ! Εκείνο το βρέφος ,
ποιος το πληγώνει ;
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΟΝΑΧΑ
Χρειάζεται να ερωτευτώ
τον έσω μου εαυτό
γιατί η ομορφιά του με παιδεύει
“Γεια σου” μου είπε , τότε
που απ’ το λήθαργο της μοναξιάς
ξύπνησα
και την αλήθεια αντίκρισα
Εσύ δεν είσαι , εκείνος
που την ομορφιά του κόσμου
αναζητούσε
και με λόγια σοφά καλούσε;
Χρειάζεται να ερωτευτώ
εσένα εκλιπαρώ
που την αγάπη για πανοπλία φέρεις
Τα μάτια μου , άνθη
που διασχίζει η άβυσσος
χαμένα
σα στο πρόσωπο βαμμένα
Το σώμα μου , άσμα
που τον κόσμο φθείρει
ερωτικό
σα ποτάμι ορμητικό
Χρειάζεται να ερωτευτώ
τούτο μόνον σου ζητώ
Για μια στιγμή μονάχα
δόσμου , τον έσω μου εαυτό
ΑΝ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ
Αν μ’ αγαπάς
μη μου λές πως με ζητάς
στα όνειρά σου
Δεν είμαι παρά ένα όραμα
λικνίζοντας
στους χτύπους της καρδιάς σου
Ένα ξωτικό , πλανεύοντας
τα δάση της χαράς σου
Αν μ’ αγαπάς
μη μου λές πως είμαι , το πιο
γλυκό σου λάθος
Δεν είμαι παρά ένα στάχυ
που αφίεται
στις δυνάμεις του Αιόλου
Ένας θνητός , που πνίγεται
μες στην ύπαρξη του Όλου
Αν μ’ αγαπάς
μη μου λές πως μ’ αγαπάς
γλυκιά μου αγαπημένη
Απλά να με κοιτάς , βλέμμα
που σκοτώνει
Κορμί αγνό που κρύβεται
Κερί λευκό που λιώνει
Αν μ’ αγαπάς
κράτα με σφιχτά , μα
μη μου λές πώς μ’ αγαπάς
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ
Μη με κοιτάς
Δεν είμαι εγώ αυτός π’ αγαπάς
στα παραμύθια σου ο βασιλιάς
Είμαι η ανάγκη στο μαύρο σκοτάδι
να διώξεις το φόβο , να πάρεις το χάδι
Μη με κοιτάς
Δεν είμαι ο ποιητής της χαράς
που στα τραγούδια μου πίνεις-μεθάς
Είμαι η θηλιά στο λαιμό του θανάτου
τα όνειρά σου , τροφή , στα όνειρά του
Μη με ρωτάς για μάτια που κλαίνε
στα δίχτυα του μυαλού φυλακισμένη
Είμαι ο πρίγκηπας
εγώ , πολέμιος της μνήμης
Μη με ρωτάς για καρδιές που καίνε
της φαντασίας πλάσμα ερωμένη
Είμαι ο ποιητής
του Έρωτα και της Οδύνης
ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΣ
Έχω διαλέξει ένα δρόμο
τόσο μακρινό
Έχω διαλέξει ένα δρόμο
τόσο σκοτεινό
Όλα τα όνειρά μου
Ποτάμια που ρέουν ασταμάτητα
Καταρράκτες μ΄αφρισμένα νερά
Κι εγώ είμαι ένας κολυμβητής
Κολυμβητής , με
σπασμένα τα πλευρά
ΠΟΤΕ ΜΟΥ
Ποτέ μου δε κατάλαβα το μέγεθος της ανάγκης
Της ανάγκης να σ’ έχω δίπλα μου
Γιατί σε είχα δίπλα μου
Ποτέ μου δεν ένιωσα τη δύναμη της αγάπης
Της αγάπης μου για σένα
Γιατί , ίδια η αγάπη με τύφλωσε
Ποτέ μου δεν υπάκουσα στη λογική
Τη λογική , που για σένα παραμέρισα
Γιατί , το συναίσθημα με έπνιγε
Και ποτέ μου δε μπόρεσα να διανοηθώ
Πως ο εγωϊσμός , στάθηκε πιο δυνατός
Γιατί , εκείνος μας χώρισε
ΑΓΑΠΗ ΛΑΓΝΗ
Σ’ αναζητώ ,
μες στο σκοτάδι του μυαλού μου
μες στη φλόγα της καρδιάς μου
Ξεχασμένος , ακόμα κι απ’ τα ίδια
τα όνειρά μου
Σ’ αναζητώ ,
στο παρελθόν που πια δε μας ανήκει
στο μέλλον που ποτέ δε θά ’ρθει
Ξεχασμένος , ακόμα κι απ’ τα ίδια μου
τα λάθη
Μιλώ για κείνη την αγάπη
την άφθαστη και λάγνη
Που όρια δεν έχει
κι όμως όρια φτιάχνει
ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ
Σου απλώνω το χέρι
όχι για να μου το απλώσεις κι εσύ
Σε κοιτώ στα μάτια
όχι για να με κοιτάξεις κι εσύ
Σου λέω γλυκά λόγια
όχι για να μου πείς κι εσύ τα ίδια
Σε αγαπώ
όχι γιατί μπορεί κι εσύ να μ’ αγαπάς
Αλλά , γιατί έτσι θέλω
ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Κάποτε μου είπαν
Πήγαινε μπροστά
Πάψε να κοιτάς πίσω
Χάραξε καινούρια πορεία
και πάψε να κοιτάς πίσω
Το παρελθόν μη σε κυνηγά
Γίνε εσύ κυνηγός του
Τώρα , μετά από χρόνια
θυμήθηκα εκείνα τα λόγια
Έριξα μια ματιά στον εαυτό μου
Και είδα ,
ένα θύμα του παρελθόντος
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Η ζωή φαίνεται διαφορετική
Δεν έχει σημασία πόσο
Σ’ έχω δίπλα μου
και γίνεσαι τα πάντα
Αγγίζω το κορμί σου
Κρύος ιδρώτας με γεμίζει
Αναστεναγμοί ακούγονται από παντού
Η ανάσα γίνεται πιο βαριά
Ενώ ο ρυθμός , αυξάνεται συνεχώς
Τα βλέφαρα σου , αποκαλύπτουν
τις κόρες των ματιών
Είναι γεμάτες πόνο κι ευχαρίστηση
Η ανάσα βγαίνει τώρα με δυσκολία
Μια κραυγή απ’ το πουθενά
Είναι δική σου
Τι ανακούφιση !
ΜΗΝΥΜΑ ΣΙΩΠΗΣ
Νάτος ,
τη φρικτή μορφή του
αισθάνομαι
Το μήνυμα σιωπής
που αφήνει
και χάνομαι
Νιώθω πως ,
δε μ’ αγαπάνε
δε με συμπαθούν
Όλα πια πάνε
Δε με νοιάζει , ας χαθούν
Ο Θάνατος
μου κάνει σινιάλο
κι εγώ τον χαιρετώ
Νομίζει πως ,
απλά θα παραδοθώ
ΑΠΟΨΕ ΜΗ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ
Φωτεινή
απόψε μη κοιμηθείς
σκέψου αυτά που ζήσαμε
τη μοναξιά που αφήσαμε
Με συναντάς , σε μέρη
ξεχασμένα
Εκεί όπου τα άνθη της νιότης
δε μαραθήκαν ακόμη
Στόμα , με χρώματα χαράς
ζωγραφισμένα
Τη συντροφιά μη λησμονάς
δεν είσαι μόνη
Φωτεινή
απόψε μη κοιμηθείς
Άσε τη καρδιά σου , ασθμαίνοντας
στη κορυφή να περπατεί
Τρόπαιο σιωπής , η αγάπη
π’ αγγίξαμε
Νόμοι κι αν γραφτήκαν , εμείς
τους πνίξαμε
Φωτεινή
απόψε μη κοιμηθείς
Στάσου εκεί , όπως είσαι
τον ύπνο μη λυπηθείς
δε μείναν όνειρα να ειδείς
Είμαι πλάι σου.........
ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Απέραντο μαύρο , μουντός
ο ουρανός της νύχτας
Με φόντο , τα χαμένα όνειρα
Τις αγάπες που τώρα γεράσαν
Ωριμάσαν
Οι ώρες ατέλειωτες
σε ρολόι , με δείχτες κολλημένους
Τίποτε πια δεν αφήνεται
στης λογικής τα παλαιά λιβάδια
σωροί , με κορμούς καμμένους
Ατόφιο γαλάζιο , φαιός
ο ουρανός της μέρας
Κορνίζα , της ελπίδας πίνακας
Γενέθλια που δε γιορτάστηκαν
ξεχάστηκαν
Με φόντο τα χαμένα όνειρα