Πρεπει να νομιμοποιηθεί το αίτημα ενός ανθρώπου, που πάσχει απο μια ανίατη ασθενεια και βρίσκεται στο τέλος της ζωής του, να ορίσει από μόνος του τον χρόνο, τον τρόπο και τον τόπο του θανάτου του προκειμένου να γλυτώσει την ταλαιπωρία, τον πόνο και το μαρτύριο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς του?
Πρεπει να δοθεί το δικαίωμα στο γιατρό να απαλλαξει έναν συνάνθρωπό του από έναν μαρτυρικό θάνατο?
Είναι εν πλήρη συνειδήσει και έχει "σώας τας φρένας" ένας άνθρωπος "που πάσχει απο μια ανίατη ασθενεια και βρίσκεται στο τέλος της ζωής του" ώστε να πάρει μια απόφαση που, πολύ απλά, είναι αμετάκλητη;
ναι. υπάχουν και εκείνοι που δεν επιθυμούν να λιώσουν στους πόνους ή σε οποιαδήποτε άλλη ταλαιπωρία μόνο για να γίνουν ένα πειραματόζωο στα χέρια των γιατρών και των φαρμακοβιομηχανιών φερ ειπείν...
Κι απ' την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θέλουν να παραδοθούν αμαχητί στην αρρώστεια τους. Κι αρνούνται πεισματικά να υποταχθούν σ' αυτή μέχρι να τους βγει η ψυχή!
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να απαντήσω αυτή την ερώτηση...
Θα ελεγα 'όχι', αν δεν ήξερα ότι η μητέρα μου είναι φανατικά υπέρ της ευθανασίας.
Αν προσεύχομαι για ένα πράγμα είναι να μην χρειαστεί ποτέ να βρεθώ σε αυτή τη θέση...
Για κείνη είναι θέμα αξιοπρέπειας. Όχι τόσο για τον πόνο ή την ταλαιπωρία, όσο γιατί δεν θα ήθελε ποτέ να είναι εξαρτημένη από τρίτους...
Πιστευω πως ο Θεος οριζει γεννηση και θανατο
Αλλα εδωσε και βουληση και ελευθερια στον ανθρωπο
Ισως λοιπον, θα επρεπε να εχουμε δικαιωμα στο θανατο μας
Αν εχουμε, σιγουρα ειναι επιλογη του ασθενους και ΜΟΝΟ
Εστω, σε καποιες ανιατες ασθενειες, που ο νους παραμενει καθαρος
Ενα βραδυ.. καθομουν με μια τυπισσα στο δωματιο συζητωντας διαφορα και φτασαμε να μιλαμε για την ευθανασια..
Στο θεμα της επιλογης μεταξυ ζωης και θανατου, της ειπα:
Μην μ αφησεις ποτε να ζησω σ αυτη την απαισια κατασταση..
να εξαρτωμαι απο μια μηχανη και να ταιζομαι απο το υγρο μιας μπουκαλας..
Εαν με δεις σε τετοια κατασταση.. αποσυνδεσε τα μηχανηματα που με κρατανε στη ζωη..
Σηκωθηκε η τυπισσα.. αποσυνδεσε την τηλεοραση..
εσβησε τον υπολογιστη..
και πεταξε τη μπυρα μου.
Η μαλακισμενη!! :twisted:
Παράθεση από: "black_velvet"
Κι απ' την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θέλουν να παραδοθούν αμαχητί στην αρρώστεια τους. Κι αρνούνται πεισματικά να υποταχθούν σ' αυτή μέχρι να τους βγει η ψυχή!
Aυτή φαινεται να είναι η βασική διαφορά μετάξύ των αντίθετων και των υποστηρικτών. Το ηθικό μέρος και όχι τόσο το «νομικό». Οι αντίθετοι - εκείνοι δηλ που το παλευουν - πιστευουν πως αν επτραπεί η ευθανασία τότε η υπόλοιπη κοινωνία θα τους δει σαν ένα λάθος που της ξέφυγε. Σαν κάτι που έζησε αλλά κανονικά θα έπρεπε να πεθάνει. Θα απαξιώση την ζωή.
Οι υποστηρικτές λειτουργούν περισσότερο με την λογική. Ζητούν αξιοπρέπεια και έναν ευκολο δρόμο για να φύγουν. Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες ο άρρωστος δεν μπορεί κάν να αυτοκτονήσει (όποιος έχει δει την «θαλασσα μέσα μου» θα καταλάβει) όπως και περιπτώσεις κατα τις οποίες αν κάποιος συγγενης βοηθήσει τον άρρωστο στην «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» όπως ονομάζεται τότε μπορεί να κατηγορηθεί για συμμετοχή σε πρόκληση θανάτου. Τέτοια περίπτωση είναι ακόμα και η απλή συνοδεια του ασθενούς στο νοσοκομείο που πρόκειται να γίνει η ευθανασία..
Πριν μερικούς μήνες στη γαλλική τηλεόραση για μέρες είχε μια παρόμοια υπόθεση όπου μια γυναίκα, υπέφερε από φριχτούς πόνους τα τελευταία 5 ή 7 χρόνια της ζωής της, δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά επειδή δεν επιτρέπεται η ευθανασία ο γιατρός της ενώ ήθελε δεν μπορούσε να τη βοηθήσει παρά μόνο με όσο περισσότερα παυσίπονα μπορούσε (που δεν της έκαναν τίποτα πια) και το τραγικό για μένα τέλος είναι ότι αυτή η γυναίκα πέθανε μόνη της, στο σπίτι της, χωρίς κανέναν δίπλα της, μέσα σε φριχτούς πόνους, γιατί η κοινωνία δεν της επέτρεψε την αξιοπρέπεια να πεθάνει με τους δικούς της γύρω της και με όχι τόσο οδυνηρό τρόπο. Την ευθανασία τη ζήτησε η ίδια με δικηγόρο, οι συγγενείς της, ο γιατρός της, οι φίλοι της και η απάντηση της κοινωνίας του κράτους ήταν ένα τεράστιο όχι.
Σε κάποιες περιπτώσεις (όπως αυτή που προαναφέρα και όχι μόνο) πιστεύω ότι η ευθανασία είναι κάτι που πρέπει να επιτρέπεται από την κοινωνία!
Παράθεση από: "heinrich"Παράθεση από: "black_velvet"
Κι απ' την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θέλουν να παραδοθούν αμαχητί στην αρρώστεια τους. Κι αρνούνται πεισματικά να υποταχθούν σ' αυτή μέχρι να τους βγει η ψυχή!
Aυτή φαινεται να είναι η βασική διαφορά μετάξύ των αντίθετων και των υποστηρικτών. Το ηθικό μέρος και όχι τόσο το «νομικό». ...
..
Δεν έχει να κάνει με ηθική το να θέλεις να παλέψεις. Έχει να κάνει με θέληση. Αποφασιστικότητα. Δύναμη. Δεν είναι θέμα ηθικής όταν κάποιος πολύ απλά δεν παραιτείται αλλά μάχεται.
προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να επιτραπεί η ευθανασία με δήλωση του ασθενούς εάν και εφόσον αποδειχθεί πως έχει σώας τα φρένας, η ασθένειά του είναι μη αναστρέψιμη και δεν υπάρχει πλέον κανένα είδος ιατρικής περίθαλψης που να μπορεί να τον απαλάξει από τους πόνους που του κάνουν την ζωή μαρτυρική.
Ανθρωποι που έχουν κουραστεί να βασανίζονται, να ταλαιπωρούνται από μια ασθένεια και επιθυμούν την έξοδο, να έχουν το δικαίωμα ενός ανώδυνου θανάτου.
Πριν αρκετούς μήνες (πιθανώς και χρόνια) μια γυναίκα στην Ιταλία, καταδικάστηκε σε θάνατο για την ευθανασία του γιου της. Ο γιος της ήταν ανάπηρος από το λαιμό και κάτω, τυφλός, κουφός και μουγγός (όλα από τροχαίο αν θυμάμαι καλά). Η μητέρα του προχώρησε σε ευθανασία καταρχήν επειδή δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να πληρώνει την μηχανική υποστήριξη και κατά δεύτερον επειδή υπέφερε να βλέπει τον γιο της σ' αυτήν την κατάσταση.
Δυστυχώς δεν μπορεί πάντα να κάνει αυτή τη δήλωση ο ασθενής. Και καλείται κάποιος άλλος να "αποφασίσει" γι' αυτόν.
Και ποια είναι τα κριτήρια; αυτά που αναφέρει από πάνω ο jcdenton; τα οικονομικά; και τα εντελώς εγωιστικά; (Υπέφερε η μάνα, σύμφωνοι. Τον γιο όμως; τον ρώτησε;; )
Δε νομίζω πως υπάρχει συνταγή γι' αυτό το θέμα. Κάποιοι λέμε την άποψή μας βασισμένοι σε προσωπικά βιώματά μας. Κάποιοι άλλοι εντελώς υποθετικά... Η ουσία είναι πως προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε και πιστεύουμε πως είναι το καλύτερο για τον άνθρωπό μας. Προσωπικά; δεν ήρθα - και προσεύχομαι να μην έρθω ποτέ - αντιμέτωπη μ' αυτό το δίλημμα.....
Ναι, είμαι υπερ της ευθανασίας.
Το σώμα είναι φθαρτό και αργά η γρήγορα θα πεθάνει.
Και κάποιες ασθένειες δεν θεραπεύονται. Και όχι μόνο προκαλεί απελπισία μια ανίατη ασθένεια, αλλά και φρικτούς πόνους.
Αρκεί να μπορεί να το επιλέξει ο ασθενής.
Στην Αμερική (βλέπω πολύ ER ) o ασθενής έχει δικαίωμα να δηλώσει από πριν ότι δεν επιθυμεί καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση ή μηχανική υποστήριξη της αναπνοής σε περίπτωση που βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση.
Κάπου είδα ότι "ο θεός ορίζει ζωή και θάνατο". Δυσκολέυομαι να πιστέψω ότι ο θεός ορίζει για έναν ασθενη που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πέθαινε άμεσα, να ζει με μηχανική υποστήριξη.
Αλήθεια, πιστευετε ότι δεν γίνεται παθητική ευθανασία σε ασθενεις στην Ελλάδα;
Το ίδιο το κράτος τις κάνει, με τον ελάχιστο αριθμό κλινών σε εντατικές μονάδες. Τι νομιζετε ότι θα κάνουν οι γιατροι σε μια γιαγιά πχ, που ζει με μηχανική υποστήριξη στην εντατική, όταν δεν έχουν άλλο κρεβάτι και έρθει κανένας νεαρός με τροχαίο; Δεν θα κλείσουν τον διακόπτη;
Παράθεση από: "jcdenton"Πριν αρκετούς μήνες (πιθανώς και χρόνια) μια γυναίκα στην Ιταλία, καταδικάστηκε σε θάνατο για την ευθανασία του γιου της. Ο γιος της ήταν ανάπηρος από το λαιμό και κάτω, τυφλός, κουφός και μουγγός (όλα από τροχαίο αν θυμάμαι καλά). Η μητέρα του προχώρησε σε ευθανασία καταρχήν επειδή δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να πληρώνει την μηχανική υποστήριξη και κατά δεύτερον επειδή υπέφερε να βλέπει τον γιο της σ' αυτήν την κατάσταση.
Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ευθανασία. Είναι φόνος.
Κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει την ευθανασία εκ μέρους κάποιου άλλου.
Σας το θέτω όμως και αλλιώς το ερώτημα. 'Εστω ότι η ευθανασία έχει επιτραπεί από το νόμο και το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο σας είχε δηλώσει ευθαρσώς έχων σώας τας φρένας κλπ κλπ, ότι είναι υπέρ, και γμτ, δυστυχώς καταλήγουν έτσι τα πράγματα και έρχεστε στη δύσκολη θέση...
Πόσοι από εσάς θα μπορούσαν στον δικό τους άνθρωπο να βγάλουν την πρίζα? Όσο κι αν δεν θες να τον βλέπεις να ταλαιπωρείται και ξέρεις ότι προτιμά να φύγει, δεν είναι καθόλου εύκολο να πάρεις εσύ αυτήν την απόφαση.
Θα συμφωνήσω όμως και με τη λουκ ότι δεν είναι θέλημα Θεού αλλά ανθρώπινο εύρημα η μηχανική υποστήριξη... :roll:
(σε εκείνη τη φάση δεν είναι που δηλώνουν και αν θέλουν να δωρίσουν τα όργανά τους? εμείς το έχουμε άραγε αυτό?)
Παράθεση από: "Enia"...
Θα συμφωνήσω όμως και με τη λουκ ότι δεν είναι θέλημα Θεού αλλά ανθρώπινο εύρημα η μηχανική υποστήριξη... :roll:
Εύκολος ο αντίλογος σ' αυτό]
Παράθεση από: "Enia"(σε εκείνη τη φάση δεν είναι που δηλώνουν και αν θέλουν να δωρίσουν τα όργανά τους? εμείς το έχουμε άραγε αυτό?)
Φυσικά το έχουμε. Επίσης, όποιος θέλει να γίνει δωρητής οργάνων, μπορεί να το δηλώσει οποιαδήποτε ώρα και στιγμή και ενώ είναι ακόμη απόλυτα υγιής. Δεν χρειάζεται να γίνει την τελευταία στιγμή.
Παράθεση από: "black_velvet"και γιατί να μην είναι "θέλημα Θεού" το "ανθρώπινο" εύρημα;
ε ναι... δε βρίσκεις άκρη! και οι δύο πλευρές έχουν επιχειρήματα, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος... απλά, όπως προείπαμε, είναι να μην σου τύχει!
και για τη δωρεά οργάνων το ξέρω, απλά επειδή σίγουρα υπάρχουν πολλοί αναβλητικοί σαν και μένα στην ελλάδα, καλό είναι να υπάρχει ΚΑΙ την τελευταία στιγμή.
Φυσικά και υπάρχει. Και γίνεται.
Μόνο που συνήθως δωρίζονται τα όργανα κάποιου που πέθανε από ατύχημα. Τα όργανα των αρρώστων δεν είναι ήδη ταλαιπωρημένα είτε από την ίδια την αρρώστεια ή από τις παρενέργειες των φαρμάκων;
Αν και πιστεύω στην υπαρξη μιας ανώτερης δύναμης, δυσκολεύομαι να συνειδητοποιησω ότι ο Θεουλης είναι ένας τύπος εκεί ψηλά που παίζει με τα παιχνιδάκια του και τα εξαντλεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η ζωή τους να κρέμεται από μια κλωστή και στην συνέχεια καθοδηγεί τους γιατρούληδες να κάνουν CPR και να επαναφέρουν τους παλμούς στις καρδιές των παιχνιδιών του.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η πορεία μου σε αυτόν τον πλανήτη είναι προδιαγεγραμένη, ανεξαρτήτως προσπαθειών και επιλογών.
ϊσως για παρηγοριά σε δύσκολες καταστάσεις να το ακούσω αυτό... "'ηταν θέλημα θεού να γίνει έτσι"....
Μήπως, και ακριβώς επειδή δεν είναι προδιαγεγραμμένη, μήπως γι' αυτό γίνονται όλες αυτές οι προσπάθειες; ]
Μια και το θέμα αυτό, όπως και της δωρεάς οργάνων που είναι συνυφασμένα, στη ζωή το έχω αντιμετωπίσει σε πρώτο προσωπο, νοιώθω τουλάχιστον την υποχρέωση να μην το προσπεράσω
Οι μονάδες εντατικής θεραπείας απαρτίζονται από επιστήμονες με άρτια εξειδίκευση Τα περιστατικά που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και με ιδιαίτερη βαρύτητα αντιμετωπίζονται αντικειμενικά
Δυστυχώς, κατά την γνώμη μου, αυτό που κοστίζει, η πρώτη εικόνα είναι πως σε κρίσημη κατάσταση βρίσκονται οι ασθενείς σε μικρότερες ηλικίες συνήθως και συνήθως ανάλογα νοσηλευονται στην εντατική της εντατικής λόγω βαρύτητας
Στατιστικα ίσως σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και τα περισσότερα θύματα Αυτό έχει να κάνει με το αίτιο που συνήθως είναι βίαιο και όχι χρόνιο ή μετεγχειρητικό
Οι δαπάνες του συστήματος υγείας για ανάλογα περιστατικά που δεν αντιμετωπίζονται με τη ψυχρή λογική παρά την ελπίδα και την αξιοπρέπεια είναι τεράστιες
Το βασικότερο θέμα αξιοκρατικά, πρώτα είναι η επιλογή της μονάδας Η ιατρική είναι κλάδος που συνεχώς εξελλίσεται όμως κύριο λόγο παίζει και ο παράγοντας "επιστήμονας" Θεωρω πως το δημόσιο είναι ισάξιο με το ιδιωτικό αλλά σε αυτή τη περίπτωση κάπου επιμένω έστω (λογίζοντας εφημερίες, δυνατότητες μεταφοράς κλπ)
Το δευτερο βασικό είναι η ψυχολογική υποστήριξη και σε συγγενικά πρόσωπα, κάτι που υφίσταται σε μηδενική βάση
Εδω αρχικά είναι και το ζητούμενο της συζήτησης από μια πλευρά, διότι η απόφαση δεν βαρύνει μόνο τον ίδιο τον ασθενή (Αναφέρομαι στη δωρεά οργάνων που προυποθέτει τον θάνατο τυπικά τουλάχιστον εν ζωή ) Οταν ένα δευτερο και τρίτο πρόσωπο αντιμετωπίζει μια ανάλογη ακραία κατάσταση,του ανθρώπου του που δίνει μάχη για τη ζωή, σίγουρα δεν γεννάται ζήτημα με σταθερές βάσεις παραπέρα
Αυτό το ίδιο πρόσωπο που αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα πιθανά να πάρει και το τιμόνι στους δρόμους ,μετά από ένα γεγονός
Πόσο να πάρει μια απόφαση όταν δεν υπάρχει καμιά απολύτως στήριξη απο ειδικευμένο προσωπικό αλλά από τον ίδιο τον υπευθυνο της μονάδας που ασκει την ιατρική ή και την νοσηλευτική έστω και είναι κάτι διαφορετικό
Αν ο ίδιος λοιπόν έχει την ορθή γνώση παραπέρα ορθώς Γεννάται όμως και ένα ζήτημα αμφιβολίας συνήθως ..και έχω λόγους που το αναφέρω για να τονίσω το θέμα της ειδίκευσης, γιατί ρεαλιστικά συνήθως από την στιγμή που παίρνεις μια απόφαση δεν ενδιαφέρει και το ποιος και πως , η διαδικασία συγκεκριμένα αλλά κυρίως η όποια πράξη σε πρώτο πρόσωπο συνειδητοποιημένα πλήρως
Το βασικότερο, άποψη μου, είναι πως είναι καθαρά προσωπική επιλογή πέρα από της ζωτικής σημασίας λόγους να βγει προς τα έξω
Περίπου πριν ένα χρόνο διάβαζα για μια περίπτωση στην Αμερική, ένα σπάνιο καταγεγραμμένο ιατρικό περιστατικό όπου μια ασθενής συνήλθε ύστερα από πολλά χρόνια για ένα μικρό διάστημα απο κώμα
Ενώ δεν υπήρχε καμιά ελπίδα λόγω της σοβαρότητας της εγκεφαλικής βλάβης ύστερα απο τροχαίο σε νεαρή ηλικία, η κοπέλα ζούσε απαραίτητα με υποστήριξη για πάρα πολλά χρόνια με την ευθύνη της μητέρας της,
κάποια στιγμή ανεξήγητα συνήλθε, είχε μνήμη, συνείδηση, είδε τους συγγενείς , το περιβάλλον γύρω της μετά τόσα χρόνια και ανεξήγητα έπεσε πάλι στην ίδια αρχική κατάσταση
Ο Θεός έχει χαρίσει την ζωή και την γνώση, το συναίσθημα και το ένστικτο Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε την μάχη ως το τέλος
Η επιστημονική άποψη ήταν πως δεν υπήρχε διαβεβαίωση για το μέλλον αλλά ούτε και εξήγηση για το πως συνέβει, αλλά αυτό έδωσε ελπίδες σε νέες μεθόδους που εφαρμόζονται τα τελευταια χρόνια ύστερα από τη χαρτογράφηση του εγκεφάλου
Το παράδειγμα αναδεικνύει τις επιλογές στις οποίες αναφέρθηκα
Για το λόγο ..ίσως είμαι υπερβολική...πως σέβομαι και πιστεύω στην μάχη για την ζωή...πολύ δυνατά...και στην αξιοπρέπεια... και με κάποιο τρόπο πως αυτό είναι καταλύτης , αρνούμαι να παραιτηθώ
Η διαφορά βρίσκεται στη πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή, εκεί που αναγνωρίζεις μέσα σου καθαρά με τον ίδιο τρόπο και την ίδια δύναμη πως αυτό μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, όταν με βεβαιότητα δεν υπάρχει κανένας άλλος Τότε αυτή η ζωή συνεχίζει και σβήνει με τον ίδιο τρόπο
Το δίκαιο είναι πως όποιος θέλει ευθανασία, μπορεί να την κάνει μόνος του στον εαυτό του!
Ναι, οπότε αυτό είναι αυτοκτονία :P
Παράθεση από: "xhmeia"Πιστευω πως ο Θεος οριζει γεννηση και θανατο
Αλλα εδωσε και βουληση και ελευθερια στον ανθρωπο
Ισως λοιπον, θα επρεπε να εχουμε δικαιωμα στο θανατο μας
Αν εχουμε, σιγουρα ειναι επιλογη του ασθενους και ΜΟΝΟ
Εστω, σε καποιες ανιατες ασθενειες, που ο νους παραμενει καθαρος
Αφου ο Θεος οριζει και ζωη και θανατο πως ξερουμε εμις με πιο τροπο θελει να μας παρει; ισως θελει να πεθανοει αυτος που υποφερει με ευθανασια η με αλλο τροπο μπως γιναμε ορισμενοι θεοι στην θεση του θοευ;