Θαυμάζω
τους Εβραίους για την ενότητα τους
τους παλαιστίνιους για την αυτοθυσία τους
τους Τούρκους για τον τσαμπουκά τους
τους Γερμανούς για την πειθαρχία τους
τους Εγγλέζους για την πολιτική τους
τους Σκοπιανούς για το θράσος τους
τους Αμερικάνους για την ισχύ τους
τους Κινέζους για την ανάπτυξη τους
τους Ρώσους για την στωικότητα τους
και τους Έλληνες για το πείσμα τους.. να υπάρχουν
marakos
Θέλω να κλέψω ένα λουλούδι απ τον παράδεισο
μες της καρδιάς σου τον μπαξέ να το φυτέψεις,
γιατι στο λέω ειλικρινά να το πιστέψεις
πως κάθε μέρα σ αγαπώ και πιο πολύ.
Θέλω να κλέψω κάθε δάκρυ κι απ τα μάτια σου
μαζί με θάλασσα γαλάζια να το σμίξω
για να γλυκάνει το νερό το αλατίσιο
για κάθε πόνο που σε λύγισε πολύ
marakos
Το μαγικό φίλτρο
Με τις λάσπες στις μπότες του ,την ελπίδα στο δισάκι και στ αδύναμα χέρια ένα ξεφτισμένο χάρτη, πεζοπορούσε ατέλειωτες μέρες σ εκείνο το ατέλειωτο ελώδες τοπίο, που αγέρηδες και βροχές το έκαναν εφιαλτικό. Πέρασαν πολλοί από τούτη την κόλαση, αφήνοντας τα χνάρια μα και τα κόκκαλα τους μισοχωμένα στη λάσπη.Κάθισε να ξαποστάσει σε μια μικρή νησίδα ξηράς που μόλις διακρίνονταν σε τούτη την γκρίζα ομιχλώδη έκταση μακριά από το πολύβουο κάστρο που άφησε ξοπίσω του, αδειάζοντας το φλασκί του από τις λιγοστές σταγόνες νερού που απόμεναν.Είχε διαβεί βουνοκορφές και έρημες κοιλάδες, αλλά τούτο το μέρος έμοιαζε εξωπραγματικό με τα απολιθωμένα δέντρα, μια νεκρή φύση.. ένα τοπίο τόσο θλιβερό και απόκοσμο που τον φόβισε κάποιες στιγμές…Όμως προχωρούσε χωρίς να γυρίζει το κεφάλι πίσω, χωρίς σκέψεις για επιστροφή , καθώς πλησίαζε στο τέλος της αναζήτησης του για το μαγικό φίλτρο. Στη μέση του περασμένο ένα σπαθί στο θηκάρι και τίποτ άλλο που να δείχνει ,ότι αυτός ο άνθρωπος ήτανε ένας ..ιππότης και μάλιστα ηγεμόνας. Όμως ο χρόνος τον είχε γεράσει και τούτο δεν μπορούσε να το ξεπεράσει με τίποτα. Το κάστρο του πλούσιο με όλους τους θησαυρούς του κόσμου,μα πάμφτωχος στα κουράγια για τα λιγοστά χρόνια ζωής που του απέμεναν .Ξάφνου σ ένα ξέφωτο,..μια καλύβα κι απ έξω ένας γέροντας μ ένα μικρό παιδί να ταΐζουν τα ζώα τους. Πλησίασε σχεδόν αθέατος μη χάνοντας τους απ τα κουρασμένα μάτια του. Εκείνοι δεν ξαφνιάστηκαν, λες και τον περίμεναν εδώ και χρόνια. Τον οδήγησαν κατ ευθείαν μέσα και του πρόσφεραν ζεστό ψωμί κι ένα ζεστό πιάτο με σούπα. Εκείνος έβγαλε τον μουσκεμένο μανδύα του και τον απόθεσε δίπλα στ αναμμένο τζάκι για να στεγνώσει, χωρίς όμως ν αποχωρισθεί ούτε στιγμή το σπαθί του.¨μη φοβάσαι άρχοντα μου, δεν θα σου κάνουμε κακό, βγάλε αυτό το θανατικό από πάνω σου¨ είπε ο γέροντας κρύβοντας με το σώμα του το μικρό παιδί που είχε σκιαστεί στη θέα του μεγάλου σπαθιού.¨Το φίλτρο που ζητάς ταξιδιώτη βρίσκεται εδώ μέσα και είσαι ο πρώτος που έφθασε ζωντανός ως εδώ ¨ψέλλισε ο γέροντας δείχνοντας του ένα ράφι γεμάτο στέμματα .Ρίγησε ,καθώς κατάλαβε πως πολλοί πλήρωσαν με την ζωή τους την αναζήτηση του μαγικού φίλτρου που σβήνει τα γηρατειά, του φίλτρου της παντοτινής νιότης. Σηκώθηκε και με γοργά βήματα άρχισε να ερευνά με νευρικότητα τον εσωτερικό χώρο, ανακατεύοντας ακόμα και τα λιγοστά ρούχα που φιλοξενούσε το σκοροφαγωμένο σεντούκι.¨Πού είναι γέρο, πες μου που βρίσκεται κρυμμένο και θα σε γιομίσω διαμάντια, αναφώνησε οργισμένα, δείχνοντας απειλητικά το ξεγυμνωμένο σπαθί του. ¨αυτό το μικρό παιδί που τρομαγμένο κρύβεται πίσω μου είναι αυτό που ζητάς μωρέ άνθρωπ娨 ψέλλισε εκείνος γυρίζοντας του την πλάτη.¨τότε δεν έχω παρά να το πάρω μαζί μου, με τη θέληση του ή όχι, έτσι δεν είναι?¨¨. Δεν είναι τόσο απλό άρχοντα μου,για να λειτουργήσει το φίλτρο της νιότης που είναι τούτο το μικρό κι ανήμπορο πλασματάκι, θα πρέπει να το σκοτώσεις και να νιφτείς με το αίμα του¨. Ο Ιππότης ,σοκαρίστηκε με τα λόγια του γέροντα, αλλά η δίψα του για ν αποκτήσει ξανά το νεανικό του σφρίγος, τον έκανε να χάσει εντελώς τον έλεγχο του νου του.
Άρπαξε το μικρό αγόρι και το οδήγησε με τη βία σχεδόν έξω απ την καλύβα, στο χώρο που κόβανε τα ξύλα για τον χειμώνα που πλησίαζε.Εκείνο από μόνο του και χωρίς φόβο ακούμπησε το κεφαλάκι του σ ένα μεγάλο κούτσουρο, περιμένοντας την μοίρα του. Αυτή η πρωτοβουλία του σάστισε για τα καλά τον ιππότη, όμως παραμέρισε τον αρχικό του αιφνιδιασμό και σήκωσε ψηλά το σπαθί του σημαδεύοντας τον λαιμό του παιδιού ,ενώ ο γέροντας καθισμένος σε μια μεγάλη πέτρα, δεν έδειχνε την παραμικρή ταραχή, λες και δεν ήτανε παρών στην ανθρωποθυσία που Θ ακολουθούσε. Το σπαθί κατέβηκε μ ορμή και ..καρφώθηκε δίπλα ακριβώς απ το ατάραχο κεφάλι του παιδιού.¨¨Το ήξερα πως δεν θα το έκανες¨ είπε ο γέροντας βαδίζοντας αργά προς το μέρος του.¨μα δεν μπορούσα να σκοτώσω ένα ανήμπορο παιδί, δεν το μπορούσα με τίποτα¨ απάντησε με λυγμούς εκείνος.Εκείνη την στιγμή ο ήλιος έδιωξε την ομίχλη και το απολιθωμένο δάσος άνθισε ξανά. Ακόμα και τα απομεινάρια των αρχόντων που κείτονταν στην λάσπη σκεπάστηκαν απ το ολάνθιστο χαλί της φύσης.¨καιρός να γυρίσω στο κάστρο μου ,το ίδιο γερασμένος όπως το άφησα ξοπίσω μου¨ είπε μ ένα παράπονο που έκανε το μικρό παιδί να του πιάσει σφιχτά το χέρι, ζητώντας να το πάρει μαζί του.¨¨ είναι πεντάρφανο άρχοντα και χρειάζεται ένα πατέρα να το φροντίζε騨είπε ο γέροντας αποχαιρετώντας τους.Δύο σκιές πιασμένες χέρι χέρι σβήνανε αχνά στο βάθος του καταπράσινου κάμπου,.. ενός ορφανού κι ενός μεσήλικα που αναζητούσε την νιότη και που την βρήκε στα χαμογελαστά μάτια ενός παιδιού
marakos
το τάμα
Ανηφόρησαν με πολλή δυσκολία την "σκάλα την καλή",κεί που αρχοντικά του περασμένου αιώνα όρθωναν το αγέρωχο αναστημά τους με θέα τον γιαλό.
Αναμεσά τους και πολλά "χαλατά',ερειπωμένα απομεινάρια ενός πολέμου που σάρωσε το νησί και ανάγκασε τους πολλούς να φύγουν σε άλλα μέρη.
Εκείνος μια δρασκελιά πριν τα εκατό κι εκείνη λίγο πιό νέα,ερχόντουσαν να εκπληρώσουνε το τάμα τους στον Πανορμίτη* σαν ευχαριστήριο που αξιώθηκαν να φτιάξουν καινούργιο βιός στα ξένα, αλλά και να επισκεφτούνε το σπίτι που έζησαν και σκάρωσαν το πρώτο τους παιδί,πριν το εγκαταλείψουνε και φύγουν με με το δισάκι τους γιομάτο όνειρα της νιότης.
Μιχάλη μου κουράγιο,όπου νάναι φτάνουμε καλέ μου.Ναί Δουκισσά μου,νοιώθω πως πλησιάζουμε στο σπιτικό μας.Αφησαν τα μπαστουνάκια τους στην άκρη και κάθησαν για μια ανάσα πάνω σε μιά μεγάλη πέτρα ριζωμένη κοντά τους.
Ο κυρ Μιχάλης φορούσε χοντρούς φακούς και ίσα πούβλεπε περα απ τη μύτη του,έτσι η Δουκισσά του είχε γίνει οδηγός του στα αβέβαια βήματα του.
Αρχισαν ξανά πάλι ν ανηφορίζουνε χαιρετώντας τα παιδιά που κατέβαιναν τα σκαλιά σχεδόν πετώντας.
Θυμάσαι κυρά μου κι εμείς κάποτε δρασκελίζαμε σαν τούτα τίς σκάλες ,είπε εκείνος ριχνωντάς της ένα τρυφερό βλέμμα γεμάτο αγάπη.Ειναι όμορφο να βλέπεις γερόντια να κρατούνε σφιχτά το χέρι ο ένας τ αλουνού και ν ανηφορίζουνε μαζί τη σκάλα που οδηγεί στην αιωνιότητα.Ετσι και τούτο το ζευγάρι,απο μεγάλο έρωτα παρμένο πολλές δεκαετίες πιο πρίν,έδωσαν μαζί τον όρκο για μια ζωή μοιρασμένη στους δυό τους,με τα καλά και τα κακά της και τα κατάφεραν να ορθοποδήσουνε εκεί έξω.
Επιτέλους το μεγάλο σπίτι φάνηκε και μαζί του ζωντάνεψαν και οι μνήμες.Ομως δεν ήτανε το ίδιο όπως τ άφησαν.Εκείνη έσπρωξε βιαστικά την σάπια πόρτα στο κατώι τραβώντας τον ξοπίσω της τόσο βιαστικά που εκείνος κόντεψε να σωριασθεί καταγής.Εριξαν μια ματιά τριγύρω και δάκρυα κύλισαν στα μαγουλά τους.
Είχανε σωριασθεί τα πατζούρια στο εσωτερικό ,αλλά και το πάτωμα που οδηγούσε στα πάνω δώματα,μποδιζωντάς τους να κάνουνε βήμα πρός τα μέσα.
Γυρισαν τα κεφάλια ψηλά και με θλίψη αντίκρυσαν τον.. ουρανό.
Πάμε να φύγουμε Μιχάλη μου,δεν είναι αυτό το σπιτικό μας,πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ.,είπε εκείνη με δάκρυα στα μάτια.
Εκείνος λές και δεν ήτανε σιμά της,ακούμπησε τ αυτί του σ ένα ντουβάρι καλώντας την να κάνει και εκείνη το ίδιο."ακούς Δουκισσά μου,ακούς?".Τότε πιαστήκανε χέρι χέρι και άφησαν την κρύα πέτρα να τους ταξιδέψει πίσω..
Άκουσαν τους ερωτικούς αναστεναγμούς τους στο νυφικό κρεβάτι,τους πόνους της γέννας της,τα κλάμματα απο θανάτους αλλά και γέλια τρανταχτά απο γιορτές..
Αφέθηκαν έτσι για πολλή ώρα και καθώς τα γόνατα λύγισαν απ την ορθοστασία,ξάπλωσαν ο ένας δίπλα στον άλλο θωρώντας με χαμόγελο ευτυχίας το φεγγάρι που πρόβαλε σαν κόσμημα στην άδεια οροφή με καμβά του τ αστέρια.
Κάναμε το τάμα μας καλή μου,καιρός να ξεκουραστούμε...είπε και την έκλεισε στην αγκαλιά του.
Το πρωί τους βρήκανε αγκαλιασμένους με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τα ουράνια ,εκεί που συνεχίζουν το ταξίδι χέρι χέρι οι ερωτευμενες ψυχές..
Marakos
*ΠΑΝΟΡΜΊΤΗΣ μοναστήρι που είναι χτισμένο στην άλλη πλευρά του νησιού και είναι αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ
Η μοίρα γενναιόδωρα
ενώ μ είχε προικίσει
το ταίρι μου το άρπαξε
κι αυτό μ είχε τσακίσει
Ξανοίχτηκα σ ωκεανούς
και σε βαθιά πελάγη
μια νέα αγάπη για να βρώ
να ξαναζήσω πάλι
μα τίποτα δεν φάνηκε
τα ξάρτια μου λυγίσαν,
τα όνειρα σκοτείνιασαν
και οι καημοί τα σβήσαν
μα ξάφνου μες το χαλασμό
είδα να πέφτει αστέρι
απ τις κορφές του ουρανού
τι ριζικό θα φέρει?
Είπα ευχή για ν ακουστεί
στ ορίζοντα τα βάθη
μήπως η μοίρα η καλή
ήτανε και εχάθη?
Και τότε την αντίκρισα
σαν οπτασία μπρος μου
το χέρι της μου άπλωσε
κι έπιασε το δικό μου
θές να σου πω τη μοίρα σου
να δω τι θα σου λάχει,
ή συντροφιά να γίνω εγώ
σε άνθρωπο που πάσχει?
Για τ άστρα μίλα μου κυρά
κάτσε σιμά και πές μου
τον τοξοβόλο της καρδιάς
να με λυτρώσει βρές μου
Τ άστρα καλέ μου ναυτικέ
όλων την μοίρα λένε
τους λίγους κάνουν να γελούν
και τους πολλούς να κλαίνε
όμως εσύ τορνεύτηκες
το γέλιο να χαρίζεις
και τα ναυάγια της ζωής
μόνος να ξενερίζεις
καστανομάτα κοπελιά
με της φωτιάς την κόμη
θα ψάχνω την Ιθάκη μου
μες τα πελάγη ακόμη?
Μα βρήκες την Ιθάκη σου
και στη στεριά σιμώνεις
μάζεψε τώρα τα άλμπουρα
κι άδικα μην ιδρώνεις
μες της καρδιάς τα τρίσβαθα
κρύβεται το νησί σου
εγώ το μώλο σούδειξα
να δέσεις το σχοινί σου
μ ένα χαμόγελο γλυκό
η οπτασία εχάθη
τώρα πατάω πιά στεριά
που κύματα δεν θάχει
marakos
Να μη φοβάσαι μάτια μου
τους ξένους που αλυχτούνε,
μα τους ¨¨δικούς¨¨ μας πρόσεχε
που τους ακολουθούνε
μην εμπιστεύεσαι λοιπόν
τους βοριαμερικάνους
τους ινδιάνους φάγανε
θα λυπηθούνε άλλους?
Να μη φοβάσαι Πέλλα μου
ν αρπάξουν τα όνομα σου
αφού δεν θα μπορέσουνε
να κλέψουν την καρδιά σου
μην εμπιστεύεσαι λοιπόν
μήτε τους Ευρωπαίους
τους Λόρδους και τις Λόρδισες
γερόντια μα και νέους
Να μη φοβάσαι μάτια μου
ανέμους και φουρτούνες
γιαυτούς πάντα ειν απόκριες
κι ούλοι φορούν μουτσούνες
μην εμπιστεύεσαι λοιπόν
καμία και κανένα
αν δεν φροντίσουμε εμείς
να γίνουμ ΟΛΟΙ ΕΝΑ
να πούμε έστω μια φορά
¨ΣΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ¨
ώστε να μη μας βλέπουνε
ραγιάδες διχασμένους
marakos
Πόσοι τίμιοι απομείναν
στη φαιδρά ετούτη χώρα
που ντοπαρισμένη είναι
κάθε μέρα μα και ώρα?
πόσοι αγνοί κι ιδεολόγοι
πολεμάνε στον καιρό μας
το μαχαίρι για να μπήξουν
στο κακό το ριζικό μας?
πόσοι τον σταυρό σηκώνουν
από αβάστακτες ποινές,
και στα κάγκελα από πίσω
κάνουνε ¨λαμπρές¨ σπουδές?
πόσοι νέοι ζητιανεύουν
με πτυχία μα και γνώσεις,
μιάς και θέση για κλητήρα
κώλο θάπρεπε να δώσεις?
Πόσοι έχουνε ανάγκη
για κρεβάτι εντατικής,
και συνήθως καταλήγουν
λόγω απούσας ηθικής?
Πόσοι τόσα χρόνια τάζουν
πώς θα φτιάξουν τις ζωές μας,
και σαν πάρουν εξουσία
ταλανίζουν τις ψυχές μας?
Πόσοι τέλος θα απομείνουν
με αρχές μα και με μπέσα,
μιάς και όλα εδώ βρωμάνε
λές και χέζουν όλοι μέσα?
Οσοι πάντως δεν αντέχουν
και κοντεύουνε να σκάσουν,
διαβατήριο να βγάλουν
στ Αραράτ για να αράξουν
Ίσως κεί ανακαλύψουν
την χαμένη κιβωτό,
και κοπάδια από ανθρώπους
να ρωτούν για τον καιρό
να τους πούν ξηρά δεν έχει
και να μείνουν κει που είναι,
βόθρος έγιν ο πλανήτης
και απόπατος πια είναι
Ανθρωπάκο μου αρνιέσαι
μια ολάκερη ζωή,
σημασία για να δώσεις
στου πλανήτη τη φωνή
δεν ακούς νερό να τρέχει
μιας και οι πηγές στερέψαν,
ούτε πράσινο στα δάση
που συμφέροντα κουρέψαν
πάντα νοιάζεσαι για σένα
πως τη γούσα να γιομίσεις,
πως παράνομα να χτίσεις,
και τους άλλους πως θα ρίξεις
δεν ανοίγεις πια βιβλίο
και δεν νοιάζεσαι να μάθεις,
μόνο το ¨πτηνό¨¨ φροντίζεις
μη μαράνει και την πάθεις
κατά βάθος είσαι βλάκας
αν περνιέσαι για μεγάλος,
όσο και ψηλά να φτάσεις
θα σε ξεπεράσει άλλος
σύρε τώρα στη τζιπάρα
για επίδειξη που έχεις,
για να δείξεις στους πιο κάτω
σπιταρόνα πως κατέχεις
με πισίνα και τζακούζι
και πολύ προσωπικό,
κι άσε τον φτωχό να σκούζει
με της πείνας το μισθό
ανθρωπάκο τι σε νοιάζει
αν πεθαίνει ο πλανήτης,
αφου σ όλους τους αγώνες
είσαι απών και πάντα λείπεις
marakos
Δεν με καψούρισε ποτέ
γυναίκα απ τα στήθη,
μα ούτε απ τα καπούλια της
την Γαλλική της μύτη
ούτε και τα κουνήματα
τα μίνι και τα τάγκα,
μου ορθώνανε το ¨ηθικό¨
και ας χορεύαν σάμπα
ούτε και τα σκυψίματα
τα ανάσκελα ,τα μπρούμτα
το γλύψιμο του παγωτού
θα με εφέρναν τούμπα
ούτε τα χείλια τα καυτά
και τα γατίσια μάτια,
θα κάναν την καρδουλα μου
γιαυτές χίλια κομάτια
εκείνο που με ένοιαζε
ήτανε το νιονιό τους,
και αν τιμούσαν επαρκώς
οι ίδιες τον εαυτό τους
μα θα μου πείτε βρε παιδιά
με το νιονιό την βγάζεις?
μ αυτό θα νταβλαντίζεσαι
μα και θα αναστενάζεις?
αν είναι μόνο μια στιγμή
ο έρωτας να πούμε,
μια τρύπα να σφραγίσουμε
κι άστρα πολλά να δούμε..
..τότε σε οδοντίατρο
ας σπεύσουμε ταχέως,
τα δόντια να σφραγίσουμε
κι ότι πονά ευρέως
ο έρως πάει αγκαζέ
μαζί με την αγάπη,
και όποιος δεν τα έζησε
δεν ξέρει από κρεβάτι
τί να την κάνετε μωρέ
να είναι ¨μπάστε σκύλοι,¨
και η ψυχή νάνε νεκρή
κι αγάπη να μη δίνει?
αυτά γι απόψε φίλοι μου
σ ότι αφορά το θήλυ,
τα μάτια ναχετ ανοιχτά
μη τύχει και σας μείνει
marakos
Βρε σιτεμένε ανθρωπάκο,τώρα θυμηθηκες πως το αποκάτω σου θέλει αναπτέρωση και μάλιστα με πιπίνια χυμώδη και εξώκολα?
Κι εκείνη βρε η γυναίκα σου,που σου ανάστησε τα βλαστάρια σου και που δεν έχει ένσημα για να πάρει κάποια σύνταξη,τι θ απογίνει μωρέ?
Ουτε για σκάλες να καθαρίζει μπορεί γιατί δεν είναι ανταγωνιστική των ξένων σκλάβων, αλλά ούτε και να κάνει πεζοδρόμιο την παίρνει πιά.
Ασπρίσανε τα μαλλιά της μωρέ όπως και τα δικά σου και πλάκωσαν τα αρθριτικά,τα ζάχαρα,η πίεση και όλα τα κληροδοτήματα της μεσης ηλικίας.
Όμως εσύ χαπακωμένος με βιάγκρα,το μονο που σε νοιάζει είναι πως θα χωθείς ανάμεσα στα σκέλια μιας νεαρής κοπελιάς,που δεν θάρθει φυσικά
μαζί σου για την ομορφάδα σου βρε μπουνταλά,αλλά για το παχύ σου πορτοφόλι .
Τι θ απογίνει βρε ραμολί αυτή η ψυχούλα,την γυναίκα σου εννοώ βρε ,που στα νιάτα της σου καθότανε σαν την κότα σε κάθε νεύμα σου,προκειμένου να εκτονωθεί σεξουαλικώς ο Μαχαραγιάς της,πολλές φορές υποκρινόμενη και νοιώθωντας αηδία απ την χοντροκοπιά σου,αλλά κάνοντας υπομονή μήπως αλλάξεις στα γεράματα?
Ενώ εσυ λοιπόν άνοιγες την εφημερίδα σου ή την άραζες στην τηλεόραση με μια σακούλα ποπ-κορν,εκείνη διάβαζε τα παιδιά ,ετοίμαζε το φαγητό και έπλενε τα χεσμένα σωβρακα σου,πολλές φορές στο χέρι.
Κάποτε ήτανε κι εκείνη μικρούλα, επιθυμητή και παιχνιδιάρα αλλά είχε την κακή τύχη να γοητευθεί απ το κενό σου παρόν.Εχασε τα μυαλά της μαζί σου,φούσκωσε η κοιλιά,φορτώθηκε μπικουτί,πήρε βάρος,άλλαξε.Ομως όλοι αλλαζουμε κάποτε θλιβερό ραμολί,όσο σοβά κι αν ρίξουμε στη μάπα μας,όσο και να σφίξουμε τους κοιλιακούς,όσο κι αν βάλουμε στην πρέσα το πετούμενο.
Σκέφθηκες βρε τα παιδιά σου,ποση ντροπή και αηδία νοιώθουνε για την εγκατάλειψη της μάνας τους στο λιόγερμα της ζωής της?
Αλλά που να σκεφθείς βρε παρφουμαρισμένη μπόχα?Το μόνο που σε νοιάζει είναι να αποδείξεις ότι εξακολουθείς να είσαι βαρβάτος και πηδηχτούλης.
Ως πότε όμως βρε μουχλιαμένη γραβιέρα?Κάποτε ακομα και το βιάγκρα δεν αποδίδει και θα σε αφήσει στα κρύα του λουτρού και τότε.. σαν δαρμένο σκυλί θα γυρίσεις κοντά σ εκείνη,που ήτανε και η μόνη που κάποτε σ αγάπησε και σε ανέχθηκε.Ομως θα βρείς στα σίγουρα κλειστή την πόρτα,ακόμα κι απ τα παιδιά σου.
Σύρε λοιπόν στον καφενέ και συνέχισε πλέον μόνο εκεί το..πλακωτό,μιας και βρήκες κλειστές τις.. πόρτες και σου είπε εκείνη ..¨΄φεύγᨨ
marakos
Μια φορά κι ένα καιρό,κάπου κεί στη μακρινή Ανατολή,δηλαδής κατά Νεπάλ μεριά να πούμε,γεννήθηκε ένα καλόμοιρο πριγκηπόπουλο.
Μεγάλωνε μέρα με την μέρα με νταντάδες,δούλους,δούλες και ένα μάτσο δάσκαλους και μοναχούς,που ήτανε δασκαλεμένοι επαρκώς απ τον μπαμπά του τον Μαχαραγιά να του λένε ψέμματα και φανταστικές ιστορίες.
Ετσι και μέχρι τα εικοσιενιά του απολάμβανε νωχελικά ,όσα οι έρμοι Νεπαλέζοι υπήκοοι του ούτε κάν μπορούσανε να φαντασθούνε.
Γυναίκες,ξενύχτια,χαρτιά,μπεκρούλιάσματα και όλα αυτά τα όμορφα σε τούτη την πεζή ζωή τα είχε ο λεγάμενος και μάλιστα σε πρώτη ζήτηση.
Τον λέγανε Σιντάρτα Νταουχάμα,κομματάκι δύσκολο σαν όνομα,αλλά θα δούμε πως στην συνέχεια το άλλαξε.
Μια μέρα λοιπόν εκεί που καθότανε και μετρούσε τα δάχτυλα των ποδιών του,όπως το συνήθιζε κάθε σούρουπο,νάσου και παρουσιάζεται μπροστά του ένας..αλίμονος.
Υπήρχανε και τότε αλίμονοι,που τρώγανε απ τα σκουπίδια όπως και σήμερις και μάλιστα χωρίς να περιμένουν να τα πετάξουν απ τους πάγκους τους οι λαικατζήδες.
΄΄ ποιός είναι τούτος δά ρε σύμβουλα?¨¨ρώτησε έκπληκτος τον υπηρέτη του καθώς είδε τον ξεπετσιασμένο επισκέπτη να τον προσκυνά και ν αρχίζει να μασουλάει τις παντόφλες του.
¨¨να πρίγκιπα μου,έχουμε κομματάκι και απο τέτοιους εκεί έξω ,αλλά σας τους κρύβουμε για να μη σας χαλάνε την όρεξη μετα συγχωρήσεως.
¨¨δηλαδής ,δεν την βγάζουνε όλοι ραχάτικα όπως εγώ να πούμε και κυκλοφορούνε με ρούχα ντε μοντέ?¨
Τότε ψελλίζοντας ο αλίμονος του έδωσε με λίγα λόγια να καταλάβει πως ολάκερος ο ντουνιάς έξω απ τα τείχη του παλατιού ήτανε φούλ γιομάτος από αλίμονους ,αλίμονες και αλιμονάκια.
ο Σιντάρτα Νταουχάμα λές και τον τσίμπησε αλογόμυγα πετάχθηκε απ τα μαξιλάρια του και ζήτησε απ τον αλίμονο να τον βολτάρει προς τα έξω,γιατί δεν πίστευε στ αυτιά του.
¨΄για πάμε λοιπόν να δούμε μαζί όλα αυτά τα παραμύθια που μου τσαμπουνάς¨¨είπε και τον ακολούθησε έξω απ το παλάτι.
Το τι είδανε τα μάτια του στη μικρή αυτή βόλτα δεν περιγράφεται.Ενα ολάκερο ντουνιά στη φτώχια και στην κακομοιριά,τύφλα ναχουν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ.
Παιδιά ταλαιπωρημένα να πίνουνε βρωμικο νερό, κατρουλιά στους δρόμους,σκυλιά να τραβολογάνε απομεινάρια από πτώματα που δεν καλοκάηκαν και μπόχα τόση που δεν μπορούσε να κρατήσει τη μύτη του.
Γύρισε γεμάτος τσαντίλα στο παλάτι και πήγε ντουγρού στον πατέρα του για να διαμαρτυρηθεί.
΄΄ντάντυ,τέρμα οι γυναίκες τα ποτά και τα ξενύχτια,εκεί έξω γίνεται το έλα να δείς¨¨
Ο Μαχαραγιάς μπαμπάς του,δεν πολυκατάλαβε στην αρχή τα λόγια του γιού του και δεν πολυέδωσε σημασία,αλλά ο νεαρούλης δεν φαινότανε να ταχει χαμένα και συνέχισε
-¨¨σα δεν ντρέπεσαι γεροκαπιτάλα,εκεί έξω δεν είναι σαν εδώ μέσα,ο κόσμος είναι γιομάτος αλίμονους,ο κόσμος πεινάει μωρέ¨¨
-Τότε ο Μαχαραγιάς χτυπώντας τα χέρια του κάλεσε κοντά του μια πανέμορφη παλλακίδα που μόλις είχε αγοράσει απ το σκλαβοπάζαρο για να την χαρίσει στον κανακάρη του προκειμένου να ξεχαρμανιάσει με κάτι το καινουργές και παρθένο
-¨¨κοίταξε τι σούχω για σήμερα νεαρέ μου¨είπε ξεγυμνώνοντας στα μάτια του την ζουμερή κοπέλᨨπαρθένο μαλλί ΑΑ !¨¨
Σε άλλη περίπτωση ο Σιντάρμα Νταουχάμα θα έκανε κατ ευθείαν μπλονζόν στο μανουλομάνουλο,αλλά εκείνες τις στιγμές ένοιωσε τελείως διαφορετικά,λές και κάτι μέσα του βολόδερνε με τέτοια ένταση που δεν τον άφηνε να σκεφθεί κάν το σέξ.Ενας πόλεμος που τον ταλάνιζε πιά και που νικητής ή νικημένος πλέον θα ήτανε ο ίδιος.
-κράτα το κρεατικό τούτο για πάρτυ σου ραμολί¨¨είπε πετώντας από πάνω του τα μαργαριτάρια που κρέμονταν απ τον λαιμό του και κλείνοντας με πάταγο την πόρτα ξοπίσω του
Από τότε δεν τον ξανάδε κανείς στο παλάτι,αλλά και πουθενά εκει γύρω,λές και είχε ανοίξει η γή και τον κατάπιε.εδώ Σιντάρτα,εκεί ο Σιντάρτα,..πουθενά ο Σιντάρτα
Όμως ο νεαρός βρίσκοντας ένα καινούργιο δρόμο ζωής αλλά και ένα σημαντικό προορισμό,είχε χαράξει την δική του πορεία αλλά και το δικό του στίγμα για το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων .
Εφτά ολάκερα χρόνια γύριζε από χωρίου σε χωρίον,στους απανταχού αλίμονους ,διδάσκοντας ένα νέο τρόπο ζωής μέσα από ένα χαρμάνι Φιλοσοφίας και Θρησκείας.
Σιγά σιγά μάζεψε γύρω του πολλούς καταφρονεμένους,επι το πλείστον παρίες αλλά και άλλους σε ψηλότερες κάστες που τον ονομάτισαν ¨¨Βουδᨨ,που δεν ήτανε όνομα αλλά τίτλος ύψιστου σεβασμού και σήμαινε ¨¨φωτισμένος¨¨¨
Κάτω από μια μεγάλη συκιά λοιπόν και έχοντας για σκιά του μια τεράστια κόμπρα ,μίλησε για ΑΓΑΠΗ προς όλα τα πλάσματα χωρίς διαχωρισμούς και κάστες.
Πενήντα χρόνια δίδαξε αλλάζοντας ένα μεγάλο κομμάτι του τότε κόσμου και πέθανε ,φτωχικά και χωρίς παράτες,λιλιά και νταβαντούρια
Όπως οι περισσότεροι αγωνιστές,ξεκίνησε μέσα από τον πλούτο για να τον μοιράσει και στους άλλους εξ ίσου.Ενα πλούτο όμως που δεν στοιβάζεται σε αδαμαντοστόλιστα σεντούκια αλλά στ αμπάρια της ψυχής
marakos
Ένοιωσα περηφάνια
που βάλαμε το ¨¨βέτ﨨
και παραγγείλαν κατα κεί
καφέ πικρό και σκέτο
πώς να το κρύψομεν λοιπόν
είμαστε Μακεδόνες,
με βούλα μα κι απόδειξη
απ τους παλιούς αιώνες
Αν θέλουν οι γειτόνοι μας
ας πάνε στη Βεργίνα,
ν ανοίξουνε τα μάτια τους
και ν ανακρούσουν πρύμνα
ακούστε φίλοι Σκορπιανοί
είσαστε σκέτοι Σλάβοι,
πείτε το ¨Βούλγαροι¨ μωρέ
είτε και ¨Γιουγκοσλάβοι¨
όμως δεν φταίτε σεις θαρρώ
ο Τίτο σας τα φταίει,
και κάτι ¨ατσίδες¨ απο δώ
π αφήσαν να το λέει
κάτι φρυδάτοι ξακουστοί
αλλά κι αΕΡΕτζήδες,
που επιτρέψαν τ όνομα
στους κεί κομιτατζήδες
όμως εμείς σας νοιώθουμε
κι η Ντόρα πάνω απ όλα,
γι αυτό θ ασφαλτοστρώσουμε
τζάμπα όλη τη χώρα
αρκεί που θα επιτρέψετε
αυτό που μας ανήκει,
να το ψελλίζουμε κρυφά
όταν ο Μπούς θα λείπει
Μακεδονία αθάνατη
του Αλεξάνδρου η χώρα,
που έχεις για εκπρόσωπο
την Ντόρα με τα δώρα
Όσο για σας πυρόπληκτοι
Ευρούδια δεν θα δείτε,
μόνο αν μετοικίσετε
στα Σκόπια θα τα βρείτε
εκεί θα πάει ο παράς
στους Νεομακεδόνες,
κι όσο για σας αυτόχθονες
αρπάξτε τις σφεντόνες
πετάξτε κόκκινα αυγά
και πείτε τους ΄΄Ανέστη¨,
και ρίξτε απ το θρόνο του
κάθε ραγιά και χέστη
marakos
Κι ετούτη την Πρωτομαγιά η Άνοιξη θ αγγίξει
και τα λουλούδια στα κλαριά φιλιά θα τα γεμίσει
μια μαργαρίτα με χαρά θα κλέψω να σου δώσω,
να σου θυμίσω φανερά πως σ αγαπάω τόσο
μες τα λεπτά της πέταλα τη σκέψη μου θα μπλέξω
Μαγιού στεφάνι όμορφο μ αγάπη θα σου πλέξω
για να μπερδέψω βιαστικά δειλά τα βήματα μας
τον κόσμο των ονείρων μας την πιο τρελή χαρά μας
ετούτη την πρωτομαγιά απ τα αγριολούλουδα αγκαλιά
μια μαργαρίτα ναί δειλά, θα βρω να ξεφυλλίσω
κι αν θα μου πεις πως μ αγαπάς θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά
στου μπάτη την ακρογιαλιά θα σε γλυκοφιλήσω
marakos
Μια φορά κι ένα καιρό,σ ένα μικρό πλανήτη έξω απ το Ηλιακό μας σύστημα,ζούσε ένας πολύ ¨¨ξεχωριστός ¨¨ λαός.
Στους πέριξ πλανήτες, κατοικούσαν άλλοι λαοί ,που οι κάτοικοι αυτού του ¨¨ξεχωριστού ¨¨ λαού αποκαλούσαν ¨χομόμπουφους¨¨.
Αυτοί λοιπόν οι ¨χομόμπουφους¨¨φρόντιζαν να πουλάνε φαγώσιμα αλλά και τεχνολογία σ αυτό τον ¨ξεχωριστό¨¨ λαό,που είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων και που ήτανε ανίκανος να κατασκευάσει ακόμα και ποδήλατο.(όχημα ισορροπίας σε δύο ρόδες,ειδικά φτιαγμένο να σπάνε τα παΐδια τους οι αρχηγοί,για να κερδίζουν ψήφους συμπόνιας)
Αυτό λοιπόν τον ¨¨ξεχωριστό¨¨ λαό ,οι χομόμπουφους τον αποκαλούσαν ¨πειραματόζωᨨλόγω της ανθεκτικότητας τους εις πάσαν νόσον και μαλακίαν.
Τα ¨πειραματόζωᨨ λοιπον,είχανε ένα δικό τους τρόπο ν αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις.Θέσπισαν ένα ιμιτασιόν Δημοκρατικό σύστημα ,άσχετο από εκείνο που τους είχανε κληροδοτήσει οι δοξασμένοι τους πρόγονοι,φροντίζοντας να το κάνουν κατ εικόνα και ομοίωση τους,δηλαδής σαν τα μούτρα τους,θεσπίζοντας την κατ ανάγκη .. μίζα.
Όχι φυσικά αυτή που εμείς οι υποανάπτυκτοι Γήινοι χρησιμοποιούμε στα κάρα μας,αλλά μια άλλη,που φτιάξανε εξ επίτηδες οι πολιτικάντηδες του πλανήτη τους , για να μπορούνε ταχατες ν αυξήσουνε τις θέσεις εργασίας και να περιορίσουν την ανεργία .
Δηλαδής με λίγα λόγια,κάνανε τόσο λαβυρινθώδεις τις Δημόσιες υπηρεσίες τους,ώστε να λειτουργούν και άλλες υπηρεσίες στο παρασκήνιο για να εξυπηρετούν την κατάσταση με το αζημίωτο,δηλαδή τη ¨¨μίζᨨ.Ετσι και οι πολίτες μένανε ικανοποιημένοι με την θεσμοθετημένη ¨¨κατ ανάγκη ¨¨μίζα και έκαναν τη δουλειά τους με αντικαταβολή την αφέλεια και την καλοπιστία τους,αλλά και οι πολιτικάντηδες που δεν άφηναν κανένα χωρίς να του βάλουνε λάδι (έστω και νοθευμένο)αλλά και να του το βγάλουν μετέπειτα απο την μύτη.
Τέτοιους ψηφίζανε,τέτοιοι τους χρειαζόντουσαν.Κάποτε λοιπόν άρχισαν ν ανεβαίνουν οι τιμές των πραγμάτων στα ύψη και θα περίμενε κανείς να αντιδράσουν τα ¨¨πειραματόζωᨨ και να μποϋκοτάρουν τους κερδοσκόπους όπως κάνανε στους άλλους πλανήτες οι ¨΄χομόμπουφους¨¨που οι ίδιοι τους θεωρούσαν ..¨¨παρακατιανούς¨¨
Φεύ!πληρώνανε όσο ,όσο και μάλιστα τρέχανε στις μαρκέτες να γιομισουνε καρότσια με τιμές προϊόντων υπέρ διπλάσιες απ τους πλανήτες των ¨¨χομόμπουφους αλλά και με πίστωση του κερατά που αν δεν αποπλήρωναν έγκαιρα,τους παίρνανε και τα βρακιά έστω και χεσμένα (εδώ φοράμε μόνο μεταξωτά ή απο αγνό μαλλί γριάς)
Οι παμπόνηροι μεγαλομπακάληδες κάποια στιγμή τα βρήκανε μεταξύ τους και είπανε ότι θα μπορούσανε να συνεργαστούν σε μια ελεύθερη οικονομία που στην ουσία ήτανε ¨ελεύθερη και ανεξέλεγκτη ασυδοσίᨨ και να πουλάνε όλοι στην ίδια τιμή.Ετσι γεννήθηκαν τα ¨΄καρτέ먨
Όμως οι ποινές που επιβάλανε οι πολιτικάντηδες στα καρτέλ,μένανε μόνο στα χαρτιά αλλά και οι Τράπεζες γράφανε στα παπούτσια τους Νόμους γιατί ξέρανε πως δεν θα τις ταρακουνούσε κανείς.Φυσικά θα έπρεπε να έχεις γιομάτο πορτοφόλι σ εκεινο τον πλανήτη αν ου μη γένοιτο δεν έβρισκες κρεβάτι στην εντατική,διαφορετικά σε θεωρούσαν ¨΄κλινικώς νεκρό¨¨και σου βάζανε προκαταβολικά το ταμπελάκι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.
Οι δρόμοι στις πόλεις των ¨πειραματόζωων¨¨ ήτανε σε κάθε γωνία γιομάτοι με εικονοστάσια.Βλέπετε ,τοσο πολύ λάτρευε το Θεό αυτή η ¨¨ξεχωριστή ¨¨ράτσα,που πέθαινε στους δρόμους για χάρη Του.
Καποτε λοιπόν στον λαό των πειραματόζωων σερβίρανε κάποιοι ¨΄χομόμπουφους¨¨ αντί για λιέλαιο..ορυκτέλαιο,χωρίς φυσικά να έχουνε μπει στον κόπο να το ελέγξουν οι α(ν)αρμόδιες ή μιζοβόρες υπηρεσίες του πλανήτη των πειραματόζωων (ότι γουστάρω γράφω,μελλοθάνατος είμαι δα μ αυτά που μας ταΐζουν και εδώ κάτω,ποιόν να φοβηθώ?).Ετσι τα καταβρόχθισε ούλα ο λαός των πειραματόζωων και μάλιστα ακριβοπλήρωσε και τα στέφανα της κηδείας του.
Όμως όπως διαπίστωσαν με έκπληξη οι ¨χομόμπουφους¨¨ενώ οι καρκίνοι δίνανε και πέρνανε, η πλειοψηφία των πειραματόζωων εξακολουθούσε να πουλά μαγκιά,νταιλίκι και ωχαδελφισμό καθώς και κουτοπονηράδα σαν μη συμβαινει τίποτις και μάλιστα το καταπληκτικότερο ,να εξακολουθεί να υπάρχει !
Οσο για τις ληστείες,ριφιφί,εγκληματικότητα,διαφθορά,ανυπαρξία ατυνόμευσης,αισχροκέρδεια,ναρκωτικά,ξενομανία,παιδεραστίες,.γιαυτά δα θα χαλούσαν την ζαχαρένια τους?Ομως αν κάποτε οι ¨΄χομόμπουφους¨¨τους σερβίρουν πυρηνικά απόβλητα σε μικροκάψουλες,ίσως καταλάβουν ότι είναι αποθαμένοι για πάντα και δεν θα μπορέσουν να ζητήσουν τα ρέστα από κανένα,ούτε κάν απ το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού τους με το ταμπελάκι
Ποιος ξέρει? Το μέλλον θα δείξει.
ΥΓ ξέρει κανείς κανένα βενζινάδικο να πουλά βενζίνη σήμερις?
marakos
Αποφεύγω να ενοχλώ τον συγγραφέα (άλλη μια κρυφή θαυμάστρια που τον ακολουθεί στις δημοσιεύσεις του ]
σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,αλλά δεν φανταζότανε ποτέ η μετριότητα μου ότι θ αποκτούσε και ..¨θαυμάστριᨨ
σ ευχαριστώ επίσης που μπηκες τον κόπο να μ ενημερώσεις για τα καύσιμα.
Ελπίζω να μη μου γεμίσουν το τεπόζιτο με ηλιέλαιο
με εκτίμηση
marakos
δάσκαλος-μαθητής
Σκιτσογραφίας
http://users.forthnet.gr/ath/mariosru/ (//http)
ΟΚ... η ενημέρωση ήταν απλά επιγραμματική επειδή οι βυτιοφορείς ανέστειλαν την απεργία τους. Είναι θέμα χρόνου λοιπόν να λειτουργήσουν ξανά όλα τα βενζινάδικα κανονικά.
Και ναι! Ελπίζω κι εγώ σε "κανονικά έλαια"!
Με ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση,
Κ.
Σε κάθε ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, μιά ζωή έρχεται και μιά φεύγει σε τούτη αλλά κι από τούτη την ενοικιαζόμενη θυρίδα της ζωής που όλοι μας κατ ανάγκη μοιραζόμαστε,συνήθως με πολέμους και ποταμούς από δάκρυα και αίμα.
Ταξιδευτές στο ίδιο τραίνο με μιλιούνια άλλους άγνωστους, περιμένουμε το τέλος και του δικού μας ταξιδιού, γιομίζοντας ο καθένας το δικό του δισάκι με όνειρα αλλά κι ελπίδες φρούδες πολλές φορές για κάτι πέραν του φθαρτού και προσωρινού. Πάντα με τα ανθρώπινα δεδομένα και τα γήινα είναι κτισμένοι οι σταθμοί υποδοχής μας .Σύμφωνα με τις προσδοκίες μας,κήποι δροσεροί,ουρί του παραδείσου,θεσπέσιες πόλεις, ακύμαντες παραλίες και απέραντες κοιλάδες με μυροβόλα άνθη απλώνονται ως τα πέρατα της φαντασίας μας. Όλα τους φτιαγμένα και ραμμένα σύμφωνα μ ότι μπορούν να συλλάβουν οι αισθήσεις μας σε τούτο το πεδίο της προσωρινής μας διαμονής. Κι όμως, ελάχιστοι συνταξιδιώτες φαντάζονται και περιμένουν κάτι πέραν του υλικού και άσχετο με την φύση και τις αρχές της όπως τις βιώνουμε πάνω σε τούτο τον ασήμαντο κόκκο ζωής.Οι πιο πολλοί ονειρεύονται μια καινούργια αρχή χωρίς αρρώστιες ,πόνους και δάκρυα. Μια νέα ζωή που θα κυριαρχεί η νιότη κι ο τοξοβόλος έρωτας όπως εδώ κάτω στην υπόγα,αλλά χωρίς γηρατειά και βιάγκρα.
Οραματίζονται ένα σώμα αθάνατο ,σφριγηλό και ωραίο για να γεύεται τους καρπούς του παραδείσου στο διηνεκές ,χωρίς βαρυστομαχιές και αέρια.
Φαντάζονται λοιπόν ότι στον σταθμό της υποδοχής μας, θα μας έχουνε για όλους έτοιμα καινούργια ¨κουστούμια¨ ραμένα σύμφωνα με τις προσδοκίες και τις επιθυμίες μας ,για να συνεχίσουμε αυτό π αφήσαμε πίσω μας ατελείωτο,δηλαδή τουςς πόθους μας που δεν εκπληρώθηκαν. Οι φτωχοί θα γνωρίσουν τον πλούτο που δεν γεύθηκαν αλλά και οι πλούσιοι τον υπερπλούτο που θα υπερχείλιζε το σεντούκι τους που δεν πρόλαβαν στη Γή να το φισκάρουν .Ολοι λοιπόν ελπίζουν σε κάτι πολύ παραπάνω από κείνο που βίωσαν στον κόσμο της ύλης,αλλά και πάλι ..υλικό. Αναζητούν και ελπίζουν σε γνώριμες τους εικόνες απ τον Γήινο κόσμο τους.Αέρα,Νερό και χώμα αλλά σ ένα ειδυλλιακό περιβάλλον,δίχως λιμούς,σεισμούς και καταποντισμούς αλλά και καταπονήσεις από την Γήινη εργασιοθεραπεία,χωρίς αφεντικά να τους εκμεταλλεύονται και να τους απομυζούν ψυχή και σώμα.
Χωρίς φόρους και κρατήσεις, ανεργία και απολύσεις, συντάξεις και ΙΚΑ.Χωρίς αυτοκίνητα και ρυπογόνες βιομηχανίες,χωρίς τσουνάμια και τυφώνες ,χωρίς το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Όμως το καθαρό περιβάλλον στον κόσμο της ύλης εξαρτάται του πώς και ποιοί θα το διαχειρίζονται.
Μαζί λοιπόν με τις φιλοδοξίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα τους θα κουβαλήσουν και τον εγωισμό αλλά και την αρχομανία τους,τα βίτσια και τα απωθημένα τους.
Εκεί θα ξεχωρίσουνε κάποιοι συνταξιδιώτες οι οποίοι έχοντας πείρα στο εμπόριο αλλά και στην έρευνα απο τούτη την διάσταση θα φροντίσουν κάποια στιγμή να τα εκμεταλλευτούν για λογαριασμό τους με το αζημίωτο , αφού ο κόσμος της ύλης δεν συνάδει με ευαισθησίες και ρομαντισμούς. Θα δημιουργήσουν ξανά το χρήμα,τα ιερατεία,τους θρόνους,τις κάστες.Θα γεννηθεί ξανά κι ο κλάδος των πολιτικάντηδων αλλά και των κομματικών παρακοιμώμενων τους για να τους διευκολύνουνε στο έργο τους.
Και τότε οι συνταξιδιώτες θα καταλάβουνε πως δεν τέλειωσε το ταξίδι τους στον σταθμό του παραδείσου...
marakos
Απ την στιγμή που μπήκε ο κομματισμός στα Σχολειά ,προκειμένου να γίνει απορροφητήρας ψήφων των νέων μας,η μάθηση βγήκε απ το παράθυρο.
Σχολές που εξωτερικά θυμίζουνε τσίρκο,με κάθε είδους συνθήματα που ρυπαίνουνε τους τοίχους,δίνουνε εικόνα μιας χώρας που δεν αξίζει ν ανήκει όχι μόνο στην Ευρώπη,αλλά ούτε και στον τρίτο κόσμο.Οσο για τους πολιτικάντηδες κάθε χρώματος και παρατάξεως ,παρακολουθούνε σαν Νέρωνες τις φωτιές που άναψαν στις ψυχές των νέων μας, αναμένοντας το επόμενο γκάλοπ.
Καθηγητές που τρέμει το φυλλοκάρδι τους,μήπως κάποιο κοπρόσκυλο βάλει στο μάτι τα αυτοκίνητο του ή τον ίδιο,υποχρεώνονται να σκύψουν το κεφάλι στις οργανωμένες αγέλες που ¨¨αποφασίζουν και διατάσουν¨¨γνωρίζοντας πώς υπάρχει στα σίγουρα ατιμωρησία,εκμεταλευόμενοι το ¨΄άσυλ﨨 που τους παρέχουν Νόμοι..άνομοι.Οσο δε για τις καταστροφές που κάνουνε οι παρασυρμένοι συμφοιτητές τους, καλά να είναι τούτος ο λαός να πληρώνει .
Ευτυχώς η η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών δεν ακολουθεί τα βήματα τους, αλλά δυστυχώς είναι όμηροι τους και δεν μπορούν να τους αντιπαρατεθούν.
Οσο για τις επενδύσεις , πηγαίνουμε κατά διαβόλου,παρα του ότι είμαστε οι τελευταίοι σε κόστος λόγω χαμηλών μισθών,που όμως δεν κατορθώνουμε ν αποκομίσουμε οφέλη απ έξω,λόγω του ότι δεν υπάρχει εργασιακή ειρήνη για να έλθουν τα κεφάλαια στον τόπο μας.
Κάποιοι δε υπαρκτοί παλαιοντολόγοι εξακολουθούν να κατηγορούν το κεφάλαιο ,αναμασώντας μια τσίχλα που έχει πια κτιτρινίσει στα δόντια τους,αφού γνωρίζουνε πολύ καλά πως το σύστημα αυτό έχει αποτύχει παταγωδώς και πως οι μόνοι που αποκόμισαν οφέλη ήσαν οι κομισάριοι του μηχανισμού που πλούτισαν και στην συνέχεια ¨΄ξέπλυναν¨¨ μέσω τρίτων στο εξωτερικό τα κλοπιμαία τους. Οσο για την ελεύθερη οικονομία οποία αν είναι όντως ανταγωνιστική και όχι συγχορδία οργανωμένων καρτέλ,δηλαδή ¨ελεύθερη ασυδοσίᨨαποτελεί για όλους μας ότι το καλύτερο, γιατί δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και απορρόφησης των χιλιάδων ανέργων πτυχιούχων μας.
Οι επιχειρήσεις , ΟΤΕ,ΔΕΗ και ότι άλλο ανήκει στον Δημόσιο τομέα ,θα πρέπει να λειτουργούν με πνεύμα ιδιωτικής επιχείρησης και ανταγωνισμού σε σχέση με ομοειδείς επιχείρησεις που θα πρέπει να δημιουργηθούν απο ξενα κεφάλαια και όχι υπο το μονοπώλιο και την αιγίδα των κάθε είδους κομματόσκυλων και παρακοιμωμένων τους.
Απεργίες λοιπόν για τους βολεμένους και μόνιμους στο Δημόσιο, αλλά για τους ιδιωτικούς που δεν αποτολμούν ν απεργήσουν, ποιος τάχατες νοιάζεται?ΚΑΝΕΝΑΣ φυσικά κι ας πιπιλίζουν την καραμέλα οι εργατοπατέρες του ..τίποτα
marakos
Ενοποιήθηκαν διάφορα ανεξάρτητα post του MARAKOU σ αυτό το post.