Η διαθηκη μου πριν διαβαστει
_ καθως διαβαστηκε _
ηταν ενα ζεστο αλογο ακεραιο
πριν διαβαστει
οχι οι κληρονομοι που περιμεναν
αλλα οι σφετεριστες καταπατησαν τα χωραφια
Η διαθηκη μου για σενα και για σε
χρονια καταχωνιαστηκε στα χρονοντουλαπα
απο γραφιαδες πονηρους συμβολαιογραφους
Αλλαξανε φρασεις σημαντικες
ωρες σκυμμενοι πανω τησ με τρομο
εξαφανισανε τα μερη με τους ποταμους
τη νεα βουη στα δαση
τον ανεμο τον σκοτωσαν _
τωρα καταλαβαινω τι εχασα
ποιος ειναι αυτος που πνιγει
Και συ λοιπον
στεκεσαι ενας βουβος με τοσες παραιτησεις
απο φωνη
απο τροφη
απο αλογο
απο σπιτι
στεκεις απαισια βουβος σαν πεθαμενος ¨
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ
[align=center].... Αντισταθείτε
σ‘ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει ]Αντισταθείτε[/i] σ'αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει : Δόξα σοι ο θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ..... [/align]
ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Θα σας περιμενω μεχρι τα φοβερα μεσανυχτα
αδιαφορος_
Δεν εχω πια τι αλλο να πιστοποιησω
Οι φυλακες κακεντρεχεις παραμονευουν το
τελος μου
αναμερα σε θρυμματισμενα πουκαμισα και
λεγεωνες.
Θα περιμενω τη νυχτα σας αδιαφορος
χαμογελωντας με ψυχροτητα για τις ενδοξες μερες.
Πισω απο το χαρτινο κηπο σας
πισω απο το χαρτινο προσωπο σας
εγω θα ξαφνιασω τα πληθη
ο ανεμος ο δικος μου
ματαιοι θορυβοι και τυμπανοκρουσιες επισημες
ματαιοι λογοι
ΜΗΝ ΑΜΕΛΗΣΕΤΕ.
ΠΑΡΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΝΕΡΟ.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΞΗΡΑΣΙΑ.
ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ
Θα σας αφησω ολους σας να ωρυεσθε
η να ακουμπατε ηρεμοι το κεφαλι σας στο
παραθυρο
θα σας αφησω να πιεζεστε στα σκαλια
κι εξαφνα εκει να μαρμαρωνετε
ανιδεοι για τις πραξεις σας
θα σας αφησω να τρεχετε
Εγω αναμεσα σε ξερα δεντρα και ταφους
με τη σημαια μου ενα κουρελι
με ανεμο και χωρις ανεμο
αναμεσα στο αβεβαιο πληθος σας
θα περιφερομαι μονος
ενας φλογερος πριγκιπας - μαγος
Η ωρα πλησιασε .Θα γκρεμιστουν οι ναοι.
Δεν υπαρχει φωτια στην καρδια σας.
Εγω
ενδοξος
γραφω
σ ολα τα ονειρα σας
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΔΑΣΟΣ
Στο νεκρο δασος υων λεξεων προχωραω
Αναβω τα χλωμια φαναρια στους δρομους
προσπαθω ν αναστησω
τα ονοματα που πυρπολησαν τις καρδιες
σε μυστικες συνεδριασεις
το ονοματα που οδηγησαν ολα δολοφονουνται.
Τψρα κυκλοφορουν σε ανακτορα ξενοι
ντυνονται επισημα στις δεξιωσεις
σε διπλωματικα συνεδρια ανταλλασσονται
χειραψιες
φρικτα υπομνηματα
παρευρισκονται στις γιορτες υποκλινονται.
Τωρα πεθαινουν.
Ω Ροζα Λουξεμπουργκ ,Λενιν. ποιητες
Ω Τελμαν ,Τανεφ
παγωμενοι σε επισημες αιθουσες
δαφνοστεφεις ηρωες
μυικα προσωπα
ελατε.
Οι εξουσιες σημερα χαιδευονται σαν
ερωτιαρες γατες πανω στις στεγες μας
οι προεδροι ανταλλασσουν επισκεψεις
οι πατριαρχες παλι ενθρονιζονται
κατω απο τα νομιμα καδρα σας μας περιπαιζουν.
Εγω εχω μεσα στη θυμηση μου
την ωρα που ανεβαινε το πληθος στις σκαλες
με τη φωτια κρατωντας τη μεγαλη ταμπελα
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ
Εχω στη θυμηση μου την ατμομηχανη που εφερε
τη νυχτα τον Λενιν
τον εξαλλο Μαγιακοφσκυ που πυροβολουσε
τους υπουργους
τους φοιτητες αγκαλιασμενους με τους χωριατες.
Πως βγηκανε παλι απο τη φωτια
ο Κος Διευθυντης
ο διπλωματικος ακολουθος
ο Κος Πρεσβυς ?
Και τωρα τι πρεπει να γινει
σ αυτο το νεκροταφειο των ονοματων
σ αυτο το νεκροταφειο των λεξεων?
ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΒΑΦΤΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,ΙΣΟΤΗΤΑ.ΣΟΒΙΕΤ, ΕΞΟΥΣΙΑ ?
Ο ΔΟΥΛΟΣ
Ο Δουλος που δραπετευσε
ελεγε προσευχες στους φιλησυχους πολιτες
γονατιζοντας σε λιγδωμενα προσκεφαλα
εγω δεν ηλπιζα πως μπορει να σωθει.
Οι χωροφυλακες εχουν γερη οραση
δεν διαλυονται με αυταπατες και ψυχοσαββατα.
Τωρα αυτος επεμενε να ρωταει
φαινεται θαταν αποφασισμενος για θανατο
η θαταν κρυφος κατασκοπος που δεν φοβαται.
Εγω παντως
εξακολουθουσα να βλεπω τον επερχομενο
μεσαιωνα
με φαλαγγες πιστων
με αργυρα δισκοποτηρα αφριζοντα αιμα
με σημαιοστολισμους και παρελασεις
με ραβδουχους καλοθρεμμενους καλογηρους
εικονες απο παλιες εκστρατειες
και τυφεκισμους
ηρωες με αυστηρα βλεμματα
Αμες δε γ εσομεθα
πληρωμενη εκπαιδευση
θεος αγερας τα στοιχεια της φυσεως
κλειδωμενα στην εποχη σε χαλκινα
θησαυροφυλακια
Αν αξαφνα σας γεννηθει το ερωτημα
πως τα καταφερε αυτος ο θνητος
μεσα σ αυτο το βαρυγδουπο διαπασων των υμνων
να δραπετευσει με αληθινο λαμπερο ηλιο
με αληθινες εξαρτησεις του βιου
αν δεν μπορειτε να καταλαβετε
τι τον οδηγησε σ αυτο το τελευταιο διαβημα
που βρηκε την εξοδο αφου γυρω ηταν μπετον
αφου γυρω τραγουδαγε η φοιτητρια
ενα τραγουδι ιστορικο παλιων ηρωων
τοτε
δε θαχετε δει κατι κρυφες μικρες πορτες
ομως ολοφανερες στα ματια των ειδικων
δε θαχετε δει το ραγισμενο τοιχο
οπου βλασταινουν κατι φυτα
πανω σ ασβεστη κιτρινο απ την πολυκαιρια
το ζητημα πια εχει τεθει¨
Η ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΖΟΜΕ
ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ
Η ΘΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟΝ ΠΥΡΓΟ ΑΤΙΘΑΣΟ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.
ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΜΟΥ
Θα προσπαθησω να δωσω το σχημα μου
οπως συντριβεται σε δυο λιθαρια
θα σκεφτω
θα ειμαι υποχρεος απεναντι σου
θα στησω τη φοβερη ομπρελλα μου
με τις μπαλενες απο το προσωπο μου
μαυρη υγρη ακατανοητη
απ τον καιρο που ειτανε ασπιδα
που ειτανε ταπεινο κυκλαμινο
και μια ρομφαια.
Θελω να μιλησω απλα για την αγαπη
των ανθρωπων
και παρεμβαινουν οι θυελλες
παρεμβαινει το πληθος
το στηθος μου
το τρομερο ηφαιστειο που λειτουργει
κατ απο πετρες.
Τα φρικτα ερωτηματα παραμενουν επιμονα
μαυρα υγρα ακατανοητα
παραμενουν επισημα
σαν σαρτεβαλια.
Οσο απ τις μικρες καλυβες να γελουν
οσο οι χωρικοι να μπαινουν στα εργοστασια
ο πυργος μας καιγεται
θ αφησουν εποχη οι ενδοξες μερες
ολα τ αποκρυφα χειρογραφα θα επιιστραφουν
απο σοφους και μαντεις.
Βαθια στις ριζες του δεντρου σας
μαζι με τους τυφλοποντικους
μαζι με τους καταποντισμενους πιθηκους
σε σκοτεινους υποχθονιους κροτους
ασθμαινοντας μετατοπιζομαι
ανακατεμενοι οι βρογχοι
βαθια στα ξερα λιβαδια σας πεφτει καινουργια
αθορυβη βροχη
οπου συντιριβει
οπου ανθιζει τα χερια μας απ τις δικες σας
πληγες
οπου γεμιζουν τ αδεια μας σταμνια κερι και μελι.
Καποτε θ ανεβουμε χωρις προζυμι
ο σιδερενιος κλοιος θα ραγιστει
τα ορη σας οπως πυκνα συννεφα θα χωριστουν
οι κοσμοι θα τριξουν
στις εντρομες αιθουσες οι ρητορες θα σωπασουν
και θ ακουστει η φωνη μου :
" Οι νεοι πριγκηπες με σαλπιγγες και νεες στολες
οι νεοι συμβουλατορες οι νεοι παπαδες
οι προεδροι και τα συμβουλια και οι επιτροπες
ολοι οι μαγοι προφεσσοροι.........."
ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΝΗ .
ΕΤΣΙ Θ ΑΡΧΙΖΕΙ.
ΟΤΑΝ......
Οταν ακουω να μιλαν για τον καιρο
οταν ακουω να μιλανε για τον πολεμο
οταν ακουω σημερα το Αιγαιο να γινεται ποιηση
να πλημμυριζει τα σαλονια
οταν ακουω να υποψιαζονται τις ιδεες μου
να τις ταχτοποιουν σε μια θυριδα
οτα ακουψ σενα να μιλας
εγω παντα σωπαινω.
Μα καποτε που η κρυα σιωπη θα περιβρεχει τη γη
καποτε που θα στερεψουν οι ασημες φλυαριες
κι ολοι τους θα προσμενουνε σιγουρα τη φωνη
θ ανοιξω το στομα μου
θα γεμισουν οι κηποι καταρρακτες
στις ιδιες βρωμικες αυλες τα οπλοστασια
οι νεοι εξαλλοι θ ακολουθουν με στιχους χωρις υμνους
ουτε υποταγη στην τρομερη εξουσια.
ΠΑΛΙ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΟΡΑΜΑ.
Αντισταθειτε στις υπηρεσιες των αλλοδαπωβ
και διαβατηριων
στις φοβερες σημαιες των κρατων και τη
διπλωματια
στα εργοστασια πολεμικων υλων
σ αυτους που λενε λυρισμο τα ωραια λογια
στα θουρια
στα γλυκερα τραγουδια με τους θρηνους
στους θεατες
στον ανεμο
σ ολους τους αδιαφορους και τους σοφους
στους αλλους που κανουν το φιλο σας
ωσ και σε μενα ,σε μενα ακομα που σας ιστορω
αντισταθειτε.
ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΒΕΒΑΙΟΙ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΤΥΦΛΗ ΕΠΟΧΗ
Αγνωστη μερα δειξε μας το προσωπο σου.
κατω
στο βαθος
τοσα πελματα βαρια
τοση βουη με καταρραχτες
ακουγονται να σπαζουν επιφανειες
κατρακυλαν στις φλεβες μας ποταμια -
εγω
με φωτεινο το μετωπο να χανομαι
να μην μπορω να καταλαβω
πως γινηκε ν αναζηταμε οραμα
τωρα που ολα στερεωθηκαν επισημα
τωρα που ενας πριγκηπας επεθανε
τωρα που οι δειχτες υψωσαν τα φερετρα
κει που βουλιαζουν οι αετοι τις ωρες.
Δειξε μας δειξε μας το μποι σου
μερα με τις πληγες ορθες στο βαδισμα σου
εγω μαζι με τον Βλαδιμηρο
θα σε στεγασουμε
να μη φοβασαι
οι αλλοι πετρωσαν διπλα στους χωροφυλακες
εντρομοι θα σαλπισουν
θα κλεισουν οι πυλες
θα κλεισουν τα τειχη
θα παραταξουν τα στατευματα
εσυ θα τους διαπερνας αθορυβα
θα προβαδιζεις
και πισω θα σ ακολουθουν
οι Ασσυριοι, οι βαβυλωνιοι,οι Ιουδαιοι
οι Ισπανοι πριν προδοθουν τα ονειρα
οι Γαλλοι μεταλλωρυχοι
ο συντροφος μου Γκαρω πριν γινει διευθυντηριο
οι προεδροι θ αλλαξουν εντρομοι τα διαταγματα
οι αλλοι θα υποκρινονται τους εμπιστους
εγω μαζι με την ακολουθια μου
θ ανακηρυσσομαι ηρωας
το αργυρο σπαθι των ιπποτων θα λαμπει
ο πριγκηπας ενα χλωμο παιδι με πορφυρουν
χιτωνα
παλι θα στερεωνονται οι αυλοκολακες
κι εγω θα φευγω
θ αναζηταω εντρομος την οψη σου.
ΚΑΤΩ
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
ΤΟΣΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΒΑΡΙΑ
ΑΚΟΥΩ ΝΑΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΒΗΜΑ.
ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΩ
Πως να καταχωρησω τοσα γεγονοτα
τοσες αποπειρες
Πως να μιλησω ?
Ενω οι φωνες επιμενουν ,οι ιδιες φωνες ,
ενω αποκρουομαι ,πως θες να μεινω.
μια αστραπη ενα κυκλαμινο μια ρομφαια
πως θες να μεινω επιτυμβια στηλη
σε πεδιο μαχων
σε ποιο σταθερο δαπεδο να οχυρωσω
τις λεγεωνες μου?
Ο επιμονος θορυβος σε οχηματα πολεις αιθουσες
οι αδεξιες φωνες σε χωρους εναλλασσομενους
το πληθος εντρομο ενω υποχωρει γυριζει αποτομα
κοιταζει σε ορισμενο σημειο και κουρασμενο
κλαιει
δεν ξερει
δεν υπαρχει
δεν εξουσιαζεται.
Για τουτο υψωνω το λαβαρο τη νυχτα λευκο
μετα το σπαω και γινιμαι σιδερο
φωνασκω υποκρινομαι παραδιδω τις εντολες
παραδιδω κλειδια πολιτειες μπετον και σημαιες,
Μπορουσα να χαμογελω καθ ολην την διαρκεια.
Μπορουσα ν αγαπω καθ ολην την διαρκεια.
Μπορουσα να κλαιω μιλωντας για την Ειρηνη.
Σας αραδιαζω τα εμποδια
Η επεμβασις των γεγονοτων των ηχων των
παραταξεων
η επεμβασις των πλοιων απο το αγριο πελαγος
οι λαιικοι ρητορες το στηθος μου οι φωνες
οι φαμπρικες
το 1917
το 1936
το 1944
αναβουν τις πυρκαγιες τα φλογερα λογια
αναβουν το δασος μου που μου παρεδωσαν και
ανεμιζει.
Πως θελετε να οχυρωσω τις λεγεωνες μου
σε πονηρα καταστιχα και σε ντουλαπια
πως θελετε να μπω μες στα τετραγωνα ?
ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΣΥΓΧΥΣΕΙ ΑΘΩΟΣ.
ΕΠΡΕΠΕ ΤΩΡΑ
Επρεπε τωρα να κανω αυτο το διαβημα.
Ο πυργος χωρις τους φρουρους χωρις υπαλληλους
υψωθηκε ολος μπετον και αδιατρητα τα τεραστια
τειχη.
Επρεπε τωρα να βρω τα κλειδια που πεταξαν
μες στο βαθυ πηγαδι οι υπηρετες φευγοντας.
Γυρω στα τειχη πιο ψηλοτερα απ το μποι μου
τα αδεια δωματια χρονια τα στολιζα
μα πρασινες λαμπες
εψαχνα στα σκονισμενα υπογεια
κουβαλαγα σπανιες πετρες σπανια γελια
σπανιο θανατο.
ομως ανεβαιναν οι ποταμοι με μουσικες
πλημμυριζαν το μεγαλο σαλονι
κι εκει ολα μαρμαρωναν.
Χρονια αναμεσα σε μαρμαρα
οι αγρυπνοι λυχνοι δε φωταγαν
ολο και απουσιαζαν.
ομως επεμενα
τους συνωμοτες τους χτυπησα.
Δεν εδινα το λογο στα πουλια.
Εγω εξουσιαζα.
Το κεντρικο σημειο η πλεκτανη των χεριων
ενω οι ηρωες επεφταν
η επαφη των γονατων
Δεν υπαρχει λοιπον σωτηρια για τουτο το
πλασμα σου?
Απαντησε μου εσυ η κρητικη προφορα σου
αντιθετη
η σταχτοπρασινη στολη σου αντιθετη
Τα σκοινια δεν καταλαβες στο λαιμο μας ?
Τωρα πως βρεθηκα σε τουτον τον πυργο
εγω
το πιο καλο σου παιδι
πως βρεθηκα μονος χωρις υπηρετες
χωρις τα κλειδια και τα γελια .
Δεν βρισκω το ρηγμα σ αυτο το μπετον
σ αυτα τα παλια πηγαδια
στις ριζες εψαξα παντου
κλειστες και δε μιλανε.
Κι ετσι απομεινα με γεματα τα χερια
αυτο το βαρυ δυναμιτη
που ωρα σε ωρα σκαζοντας θα με τιναξει.
Γι αυτο ειναι που γυριζω τρεχοντας
απο σταθμο σε σταθμο
απο τοιχο σε τοιχο
γεματος με δυναμη αχρηστη
και ξερω πως σπαταλιεται.
Γι αυτο ειναι που σκαβω με τα νυχια μου
αυτες τις ξερες ημερομηνιες
μηπως αστραψει καποτες μια λυση.
ΑΥΤΟ ΔΕ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΝΤΑ Ν ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ.
ΒΗΣΙΓΟΤΘΟΙ
Αξαφνα η πορτα μας ανοιξε
πρωτος κατεβαινε ο αυτοκρατορας
με καινουρια στολη
ο νεος αρχιεπισκοπος
ο υπουργος παιδειας και θρησκευματων
ο στραταρχης ηρωας της μαχης Σαρω
πιο πισω οι αυλοκολακες
οι υπαλληλοι ολοι με τας συζυγους των
ο προεδρος του ανωτατου δικαστηριου
στο τελος ενα παιδι που ηταν γελωτοποιος.
Εγω αντιπροσωπευα τα στρατευματα της Κορεας
των Γαλλων πατριωτων
των Ισπανων εξοριστων
την παυμενη εφημεριδα <<Ελευθερη Γνωμη >>
την αλλη που εμεινε μονο ο τιτλος της.
Οι ποιητες κρατουσαν τα λαβαρα
εγραφαν υμνους
κρατουσαν την αναπνοη μπροστα στους
επισημους.
χειροκροτουσαν ακαταπαυστα ολους
τους ρητορες.
Τωρα το πως εγινηκε το απαισιο πληθος
να στριμωγνεται παλι στα καγκελα
το πως εγινηκε
το δυνδικατο των οικοδομων να στελνει
ομοφωνα ψηφισματα
να στρωνει χαλια γι αυτη την παρελαση
μην το ρωτησετε.
Φταιει αυτος που ειτανε διπλα μου
οπου στην κρισιμη ωρα σ αυτη τη σιωπη
εψιθυριζε :
Η μυτη της κυριας Δημαρχου θυμιζει
τη γεωγραφια.
Το τι ακολουθησε δεν περιγραφεται
διαδοθηκε μεσα στο αδιαφορο πληθος η φημη
οι υπουργοι θορυβηθησαν
ο πυγμαχος που εγινε χωροφυλακας ελαβε θεση
στους διπλανους διαδρομους οι πτροσβεστες
πλησιασαν
ο προεδρος χτυπουσε μεσα στην αιθουσα
τον κωδωνα
σβηστηκαν τα κερια του ναου
και κει στη μεγαλη τους συγχυση τα καταφερα
μ ενα μικρο βηματακι αξαφνα να βρεθω
να θαυμαζω το θεαμα.
Οταν τα φωτα ξαναναψαν
η χαλκινη πορτα αμιλητη εκλεισε οπως φαινεται
και διπλα μου οι γυναικες ξεφωνιζαν
τραβουσαν τα μαλλια τους τσιριζοντας
οχι γιατι δεν προλαβαν την παρελαση
ολων των επισημων
αλλα που χασανε μεσα στο σκοτος
τους αντρες τους.
Οι παροδοι που οδηγουσαν προς τις εδρες
στις πορτες των ναων και των φυλακων
στους διαδρομους των εξοχων
στα δημοσια παρκα
στα κρατικα εκπαιδευτηρια
στη δουλεια με το κομματι
στην ποινη του θανατου
παντου παντου παντου
ως και σε μενα τον αδιαφορο
ειχανε εισχωρησει σα μυστικοι χωροφυλακες
οι Βησιγοτθοι.
Μη σκεφτεις ασχημα για τους Βησιτγοθους
ειναι κατι ακινητα μαζεμανα υποκειμενα
που παριστανουν τους επιδρομεις.
Παντως θα καταλαβατε τον αρχαιο ναο
τι αντιπροσωπευε ο γελωτοποιος
τι αντιπροσωπευα εγω ο γελοιος
ποιοι οι Βησιγοτθοι οι αρχιεπισκοποι
κι ο ενδοξος αυτοκρατορας
ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ
ΑΝΟΙΞΗ.
ΔΩΡΙΕΙΣ
Μπορουσα βεβαια να βρισκομαι πρωτος
αναμεσα στους οπλισμενους Δωριεις
ντυμενος την περιλαλητη αμφιεση τους
οπως εκεινος που ποζαριζε σ ενα μουσειο
ακινητος _ θυμιζοντας ενδοξους καταρρακτες _
μπορουσα βεβαια
κι οχι τυχαια .
Ομωσ σε τι θα ωφελουσε την υποθεση μας?
ολη μου η μεγαλοπρεπεια
ολες μου οι φωνες μεσα στα τειχη ?
Οι ποταμοι θα γυριζαν κυκλο στα περιθωρια μου
οι ελπιδες μου φτηνες παλιες πραματειες
να υποκρινομαι τον αθεο και τον καταλυτη
εγω ο πιο ειλικρινης νεος με τα ονειρα
ο θερμος ανταλουσιανος
μεσα σ αυτα τα απαισια σιδερα της πανοπλιας.
Για τουτο παρεμεινα με τα κουρελια μου
οπως με γεννησε η Γαλλικη επανασταση
οπως με γεννησε η απελευθερωση των νεγρων
οπως με γεννησες μανα μου Ισπανια
ενας σκοτεινος συνωμοτης.
Εκεινοι το καταλαβαν πρωτοι
τα σιδερενια χερια τους λεγανε προσευχες
κατελαβαν τη μια πολη μετα την αλλη
αφιναν φρουρους παντου
κλειναν τις πυλες
οι πετρινες εντολες περιφερονταν σε λιτανεια.
Και τωρα _απ εξω απ τα σρατευματα
κοιταζω την ενδοξη πολη
οπου ξαπλωνει ραθυμα πορνη και δυναμιτης -
κοιταζω τουτη την πολη που την περικυκλωσαν
τα φρουρια
αυτη που με γεννησε και δεν εχει πια ονομα
δεν εχει αναμμενη φωτια -
κοιταζω κ υψωνω θεριο τη φωνη μου
μηπως μ ακουσουν.
Η ΚΙΝΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ
ωσπου στο τελος με ξεχασαν