"Καθώς η ζωή εισορμά τροπαιοφόρα απ’ όλες τις πύλες, από πύλη αφύλαχτη εισορμά και ο θάνατος.
Και στου κόσμου το πανηγύρι συνορχείται και ο χάροντας. Και λαχαίνει σε χαρωπές φωνές να αποσβολωθούν αιφνίδια.
Και συμβαίνει σε ματάκια διάφανα από γαλανό ουρανό να πέσει η νύχτα.
Και ο λόγος ξεμένει πίσω ανήμπορος, πελιδνός."
Χθες έφυγε μια αγαπημένη μου φίλη. Ένα υπέροχο πλάσμα.
Κάποτε περιδιάβαινε στον α33 αφήνοντας χνάρια γλυκύτητας και ομορφιάς.
Ένιωσα την ανάγκη να της αφήσω κι εδώ ένα σημείωμα μήπως και ρίξει μια ματιά…
Νένα μου, Ελένη μου
Θα μου λείψει το γέλιο σου
Η γλυκύτητα της φωνής σου
Το πολύχρωμο βλέμμα σου
Οι ορίζοντες του μυαλού σου
Σ' αγαπώ πολύ κοριτσάκι μου... μάτια μου...
Σοφία
Άφωνος......
ναι τα χνάρια σου όπως λέει η Σοφία είχαν πάντα την τρυφερότητα της καρδιάς σου
Σου αφιερώνω ένα από τα αγαπημένα σου τραγούδια
ΠαράθεσηΓύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοιτά που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό
Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και που να σταθώ
κάπου βραδιάζει να λες δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ
Αγέρας παίρνει απόψε την ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μην δω
Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και που να σταθώ
κάπου βραδιάζει να λες δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ.....
:cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry: :cry:
και θυμίζω μερικές από τις σκέψεις σου
ΠαράθεσηΠαράθεσηΕγω καλη μου ενα θα πω...
καθως επισης και...
θα πρεπει καποτε να καταλαβουμε και οι μεν και οι δε(ν), οτι ειμαστε διαφορετικοι, και οχι καλλιτεροι η χειροτεροι...Και οχι μονο να το καταλαβουμε αλλα να χαρουμε γιαυτην την διαφορετικοτητα μας, γιατι αλλιως θα ηταν πολυ πληκτικη η ζωη.
Το προβλημα δεν ειναι ποιος θα πλυνει το μαχαιρι, αλλα να κανει ο καθενας μας την δουλεια που του αναλογει, μα, με μοναδικη προυποθεση να απολαμβανει και τον δεοντα σεβασμο σαν ανθρωπινο πλασμα.
Και το να σεβεσαι το καθε ανθρωπινο πλασμα ,και οχι μονο φυσικα, ειναι παντα θεμα παιδειας...
:twisted: :twisted:
Παράθεση
ευχομαι εκει που πας να μην υπαρχει μοναξια και πονος...
... στο καλο...
για την αγαπημενη μου Ελενη
Πήρα δυο λουλούδια και σου τα 'στειλα
άσπρο περιστέρι χαρωπό,
το 'δαν οι εχθροί και μας το σκότωσαν
άσπρο περιστέρι σ' αγαπώ.
στις γραπτες συνομιλιες μας που εμεναν συνήθως μισες
στις αγωνιες σου
στα αγχη σου
στην ζωή σου
adieu Helen
au revori
'Αναυδη και σιωπηλή... μακάρι εκεί πού πας να βρεις εκείνο το γλυκό "λικεράκι" που κερνούσες κάθε
που συναντιόμασταν. Μέχρι να ξαναβρεθούμε, λοιπόν...
Κάποτε μιλούσαμε...
Μαζί κι η Jasper..
Τι πειράγματα, τι ατάκες, τι γέλιο!!!
Η Νένα διάολος, η Σοφία, ερυθριούσα μονίμως.
Εγώ, ακροβάτης σε τεντωμένο σκοινί.
Πολύ στενοχωρήθηκα, αν και λίγο την ήξερα.
Και αναρωτιέμαι...
Όταν το δίκτυο κι οι άνθρωποί του, προϊόντος του χρόνου, γίνουν τόπος και υποκείμενα συναισθημάτων θλιβερών και υπερκείμενα της καθημερινής αδιαφορίας...
-να όπως πριν λίγες μέρες στην πόρτα της πολυκατοικίας μου είδα το αγγελτήριο του θανάτου ενός συγκάτοικου...
και τον ήξερα πιο λίγο από πολλούς συνδικτυούμενους στην προσπάθεια να μάθουμε ο ένας τον άλλο κι ο ένας για τον άλλο-...
αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως τα αγγελτήρια αυτά θα γίνουν πιο ανθρώπινα, πολύχρωμα -κι όχι τα κρύα ασπρόμαυρα στις πόρτες και στις κολώνες της ΔΕΗ- μήπως κάποια λόγια γνήσιας θλίψης ειπωθούν, πέρα από τα "θερμα συλλυπητήρια" , μήπως ο θάνατος, αναθεματιζόμενος από πολλούς, γίνει γλυκύτερος για τον επόμενο.
Ο θάνατος δεν είναι ποτέ γλυκός.
Και το συνειδητοποιεί κανείς μόνον όταν χάσει ό,τι πιο δικό του έχει.