Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Και θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο]
Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και
οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε
φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;
Σταμάτα! Σταμάτα να γελάς!
Εσύ το'πες. Είναι απάνθρωπο
να πεθάνεις απ'τα γέλια.
(από ένα χειρόγραφό της δημοσιευμένο το 1988 στον "μήνα των παγωμένων σταφυλιών")
Αλήθεια;
Ο πρίγκηπας μεταμορφώθηκε
σε πλαστικό βάτραχο;
Δεν σας πιιστεύω.
Φτύνω.-
Φωτογραφίσανε τον πόνο
και έχει χρώμα
κίτρινο
H Κατερινα Γωγου δεν εγραφε.. ουρλιαζε!!!
ηταν μια κραυγη..
Δεν μπηκε ποτε στα εκδοτικα και καλλιτεχνικα κυκλωματα.. στις κλικες..
ηταν ανησυχη και ασυμβιβαστη..
Προσωπικα την διαβασα λιγο πριν πεθανει απο μια φιλη μου την Μητσου..
την κορη του επιχειρηματια στο Γαλατσι που εγινε το μακελειο με τον Νικο Κοεμτζη..
Οσοι δεν εχετε δει την ταινια Παραγγελια να το κανετε..
ειναι πηγη εμπνευσης εκφρασης..
Αφηνω ενα βιογραφικο της που νομιζω πως λειπει..
Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιούνη 1940. Από πολύ μικρή, 5 χρονών, ως παιδί θαύμα, δούλεψε σε παιδικούς θιάσους και στη συνέχεια επαγγελματικά, σαν ηθοποιός στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες("Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959", "Άπονη ζωή/1964", "Δεσποινίς Διευθυντής/1964", "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965", "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971" κ.ά.) , ενώ στο θέατρο έπαιξε από επιθεώρηση μέχρι τραγωδία(θίασος Κ. Κουν). Πρωταγωνίστησε στις εξής ταινίες : α) «Το & βαρύ πεπόνι»(Π. Τάσιου, 1977 κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), β) «Παραγγελιά»(Π. Τάσιου, 1980 μέρος της ταινίας βασίζεται σε ποιήματά της) και γ) «Όστρια»(Α. Θωμόπουλου, 1984 / συνεργάστηκε στο σενάριο / πήρε το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράστηκε το Βραβείο Σεναρίου με τον Α. Θωμόπουλο).
Πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 1993,"το μηνα των παγωμένων σταφυλιών",από υπεβολική δόση αλκοόλ και χαπιών.Ενας φίλος που την επισκέφτηκε στο σπίτι της στον Κεραμεικό κάλεσε το ασθενοφόρο,ήταν όμως ήδη νεκρή όταν μετακομίστηκε στο Ιπποκράτειο.Ο φίλος αυτός δεν έδωσε περισσότερες πληροφορίες στο νοσοκομείο και εξαφανίστηκε,γι αυτό η Γώγου,αναγνωρίστηκε απ την κόρη της τρείς μέρες αργότερα.Στις 7 Οκτωβρίου 1993 στις 3 μμ ενταφιάστηκε στο Α,νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Ρήγας Αξελός εκ μέρους του Συνδέσμου Ελλήνων Ηθοποιών,είπε:"Σου αφήνω λίγα λουλούδια για να σε συντροφεύουν στο μοναχικό ταξίδι σου.Ετσι το θέλει η ψυχούλα σου.Για την ευαισθησία σου που με επιμέλεια έκρυβες,για το ταλέντο σου που κατασπατάλησες και πάνω απ όλα για τη δύναμη,την αλύγιστη δύναμη,που είχες ν αντιμετωπίζεις την όποια εξουσία.Μόνο η αμείλικτη εξουσία του θανάτου σε παγίδεψε.Αντίο Κατερίνα".Στη νεκρώσιμη ακολουθία ήταν η μητέρα και η κόρη της ποιήτριας και ανάμεσα σε άλλους τραγουδιστές,Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντινου,η τραγουδίστρια Αφροδίτη Μάνου,οι ηθοποιοί Αντώνης Καφετζόπουλος,Σταύρος Παράβας,Μάρθα Καραγιάννη,Μάρθα Βούρτση.Παρόντες ήταν και πολλά μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου,η δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου,ο Μάκης Μπουκουβάλας,ο Γιάννης Φελέκης.Στεφάνια κατατέθηκαν από το Συνασπισμό,το Σύνδεσμο Ελλήνων Ηθοποιών και Σεναριογράφων,από τις εκδόσεις Καστανιώτη και τις εκδόσεις Λιβάνη,από το θέατρο Τέχνης,από την Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών.
Στις 26-10-1993,λίγο μετά το θάνατο της,προβλήθηκε στο κανάλι Αντέννα, η εκπομπή MADE IN GREECE,της Σεμίνας Διγενή με αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου.Για την ποιήτρια μίλησαν ανάμεσα σε άλλους ο Αντώνης Καφετζόπουλος,η Ολια Λαζαρίδου,ο Γιώργος Χρονάς,ο Νίκος Κούνδουρος και η κόρη της Μυρτώ Τάσσιου.Στις 10-10-1995 έγινε στο ΤΕΙ Καβάλας μια εκδήλωση αφιερωμένη στην Κατερίνα Γώγου.Το 1997 ανέβηκε στο Αντιθέατρο της Μαρίας Ξενουδάκη το θεατρικοποιημένο ποιητικό μοντάζ Ρέκβιεμ Κατερίνα Γώγου σε σκηνοθεσία του Μήλα που βασιζόταν στην ποίηση της.Το ίδιο έργο είχε ανέβει το 1995 στο Θέατρο Κνωσσός.
Το 1998,το συγκρότημα Magic de spell,μελοποίησε ένα ποίημα απ το πρώτο βιβλίο της ποιήτριας.Το τραγούδι και ο τίτλος του άρθρου είναι από το ίδιο ποίημα:Τραμπάλα στις Ταράτσες Ετοιμόρροπων Σπιτιών.Στην ποίηση της Γώγου βασίζεται και το τραγούδι Η Μπαλλάντα της Φωτιάς του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα.
Το τελευταίο κείμενο,με τίτλο,Ντόρτια,του βιβλίου,Η γενιά της Ηπατίτιδας του Νίκου Παίζη είναι αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου.
Στο θέατρο Κορύβαντες ανέβηκε το 2004,η παράσταση ΕΝΑΣ ΜΑΚΡΥΣ ΑΣΠΡΟΣ ΕΠΙΔΕΣΜΟΣ που βασίστηκε σε κείμενα από τη ΓΕΝΕΣΗ και σε ποίηση της Κατερίνας Γώγου,του Μιχάλη Κατσαρού και της Σύλβιας Πλαθ.Η σύνθεση των κειμένων και η ερμηνεία εγιναν από τον Ανδρέα Θεοχάρη.
Στο πλαίσιο του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών για θέματα φύλου και ισότητας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης προσφέρθηκε κατά το χειμερινό εξάμηνο 2004-2005 από την καθηγήτρια του τμήματος Φιλολογίας Χριστίνα Ντουνιά το μάθημα "Γυναικείες φωνές στη Νεοελληνική Ποίηση:Μαρία Πολυδούρη,Μέλπω Αξιώτη,Μάτση Χατζηλαζάρου,Ζωή Καρέλλη,Κική Δημουλά,Κατερίνα Γώγου".
Για την Κατερίνα Γώγου,είχε γραφτεί ότι μετά το θάνατο της,άφησε μια δυναμική κατάθεση αλήθειας,που από πολλούς θεωρήθηκε κοινωνική ύβρις.Αναφέραμε ήδη ότι στο τέλος της δεκαετίας του 70 υπήρξε ένα σύμβολο για τη νεολαία του αντιεξουσιαστικού χώρου,που ήταν οργισμένη για την επίσημη αριστερά.Ενοπλοι που δρούσαν στις δεκαετίες του 70 και του 80 στην Αθήνα,αναφέρονται συχνά στο έργο της,καθώς για την ποιήτρια ήταν κοινωνικοί αγωνιστές,κάτι που τους έκανε νεότερους,ομορφότερους και τους αγιοποιούσε:
"όμορφος σαν τρομοκράτης",έγραφε.
Κασίμης,Τσιρώνης,Τσουτσουβής,Καλτεζάς,Πρέκας,όλοι έγιναν στα δικά της μάτια,άγγελοι μετά το θάνατό τους.
Η Γώγου πολεμούσε για τις ιδέες της,όχι μόνο με την ποίηση της,αλλά και με τον τρόπο ζωής της.Στις 18-3-1991,έγραψε ένα γράμμα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία,με τον τίτλο,Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο,στο οποίο εξέφραζε την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον ποιητή Γιάννη Πετρόπουλο που βρίσκονταν στη φυλακή.
Οταν η 17Ν σκότωσε στο Παγκράτι δύο αστυνομικούς,η Γώγου δέχτηκε τα μεσάνυχτα την επίσκεψη δύο αστυνομικών,που έσπασαν την πόρτα του σπιτιού της και την πήραν μαζί τους σαν ύποπτη.Ενας αυτόπτης μάρτυρας είχε καταθέσει οτι είδε μια γυναίκα να φεύγει τρέχοντας από τον τόπο του εγκλήματος και η αστυνομία κατέληξε σε κείνη,χωρίς να έχει αποδείξεις ή να μπορέσει εκ των υστέρων να επιβεβαιώσει οποιεσδήποτε υποψίες.Οι σχέσεις της με τις αστυνομικές αρχές ουδέποτε υπήρξε καλή,το 1986 είχε κάνει μάλιστα και μήνυση στον υπουργό Δημόσιας Τάξης επειδή κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης χτυπήθηκε από αστυνομικούς.Το 1991 την αναζητούσε η αστυνομία για να την ανακρίνει σχετικά με μια δολοφονία που έγινε στη Θεσσαλονίκη.Τόσο το θύμα όσο κι ο θύτης ήταν γνωστοί της,η ίδια όμως δεν είχε καμμιά σχέση με το έγκλημα και αφέθηκε ελεύθερη.Το σχετικό ρεπορτάζ είναι παρ όλα αυτά σημαντικό,γιατί κάνει σαφές το πως ένιωθε η Γώγου σε όλη της ζωή της:
"Αναζητήθηκε από αστυνομικούς σε όλα τα φιλικά της σπίτια,όπου έμενε όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη,αλλά δε βρέθηκε πουθενά.Η αστυνομία τοποθέτησε μπλόκα σε όλες τις εξόδους της πόλης,στο ΚΤΕΛ Αθηνών,στο σταθμό του ΟΣΕ και στο αεροδρόμιο της Μίκρας".
Μια ζωή κυνηγημένη,χτυπημένη,περικυκλωμένη,μέσασ έναν κλοιό που έσφιγγε συνεχώς.
-Ολες οι πληροφορίες είναι απ το βιβλίο «Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου» και πρόκειται για μια διασκευή τμήματος της διατριβής της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου
-Να σου πω για τους καταραμένους ποιητές.Σκεφτήκατε ποτέ,πόσοι πολλοί έχουν πεθάνει τρελλοί,μόνοι,ξοφλημένοι,με μια σύριγγα στις φλέβες,κι όμως τόσο ωραίοι,τόσο μεγάλοι;Να σου πω για την ηρωίνη και τους εμπόρους που κατέκλυσαν τη ζωή μας.Μπήκαν στα σπίτια μας,είναι παντού.Για τις φυλακές που κλείνουν κάτι ψυχές λεύτερες.Για το ροκ που αντιστέκεται και την παραπληροφόρηση που τσακίζει.Για τις ηλίθιες ταινίες και την κατρακύλα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.Η πιο ανόητη ταινία κοστίζει 50000000 και κάτι καινούργιοι σαν τον Γιώργο Κορδέλλα πασχίζουν να κάνουν σινεμά με τις σάρκες της ψυχής τους
Να σου πω για το βιβλίο που ετοιμάζω με το Θανάση τον Καστανιώτη.Να βγω και να μιλήσω για όσα έζησα στα δύο χρόνια της σιωπής.
Εγώ!Στο φόβο μπαίνω μέσα.Οταν φοβάσαι δεν κρύβεσαι...Το βιβλίο μου θάναι μια ποιητική βιογραφία.Από μόνη της η ζωή μου είναι έτσι...Κι έτσι γράφουν αυτοί που πρόκειται να ...πεθάνουν.Το σωματικό θάνατο τον έχω βιώσει.Για το θάνατο της ψυχής μου μιλώ.Και ως τότε αλλάζω,ψάχνω,μαθαίνω.
Ζητώ ακόμη την Ισότητα,την Αδελφότητα,την Αλληλεγύη,την Ελευθερία.
Με τι;Η γλώσσα μας,ένα απ τα ομορφότερα δώρα ανθρώπου σε άνθρωπο,καταλύθηκε.Εγινε ένα τρομώδες μοναχικό παραλήρημα.Οι λέξεις και οι έννοιες αποκωδικοποιήθηκαν.Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε σε,πόσα;
Δεν είμαι σοφή,ούτε φιλόσοφος,ούτε διανοούμενη.Από εμπειρική γνώση πιστεύω,πως σε κάθε άνθρωπο μένει-με ότι όνομα του δίνουν-ένας Χριστός.Για μένα θεός είναι η Αλήθεια
Συνεντευξη στα Νεα 1/5/91
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
Αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Που πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
Τις ενοχές σας
Αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά κοστούμια, σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές
Κολπίτιδες...
Ερωτεύονται ομοφυλόφιλους...
Τριχομονάδες...
Καθυστέρηση...
Το τηλέφωνο...
Σπασμένα γυαλιά...
Το ασθενοφόρο...
Κανείς...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Και σύρματα
Στο λαιμό σας
Στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...
Καλημέρα γιατρέ μου.
Μή.
Μή σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ - ξέρετε τώρα
εσείς -
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τούς ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με άν θέτε ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φερ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Μή. Μή σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ.. είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο.. ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου.. κι από θολές αναμνήσεις
και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε.. για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα.. για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική.. και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά.. τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση.. παπάδες και ακαδημαϊκοί και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί..
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις.. σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία.. περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία.. καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι.. το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο.. να τελειώσω αυτό το γραφτό..
μπορεί...ε;
...μίαν άλλη μέρα...
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...
Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.
Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες...
Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το "Τρία κλικ αριστερά" και βγήκε το 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία "Ιδιώνυμο"(1980)," Το ξύλινο παλτό"(1982)," Απόντες"(1986)," Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"(1988).
Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι΄αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σ' αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης...
" Μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες Ελληνίδες ποιήτριες έχει πέσει σε μια παγίδα που θα την ονομάσω «τεχνική της αφάνειας». Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει με την Κατερίνα Γώγου, ειδάλλως δεν εξηγείται το γεγονός των επανεκδόσεων των βιβλίων της και της παντελούς απουσίας της σε αναφορές, αφιερώματα και ανθολογίες.
'' Η Γώγου είναι ποιήτρια. Γράφει για να εκφραστεί, γράφει για να διαμαρτυρηθεί, γράφει για να συμπαρασταθεί σε όλους όσους πιστεύει πως αδικούνται.
Ακόμη και σήμερα είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο αναγνωστικό κοινό και έχει ονομαστεί ως «Ο Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων», επειδή συχνάζε στα Εξάρχεια και πολιτικά δήλωνε την πίστη της στον αντιεξουσιαστικό χώρο με κάθε τρόπο διαμαρτυρίας. Συνελήφθηκε πολλές φορές, ανακρίθηκε και εξευτελίστηκε από τα όργανα της εξουσίας.
Σήμερα τα βιβλία της έχουν φθάσει να ξεπεράσουν ορισμένα ακόμα και τις είκοσι πέντε εκδόσεις, παρόλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μνημονεύεται στις «έγκυρες ποιητικές ανθολογίες», οι οποίες και ακυρώνονται ακριβώς από τέτοιου είδους ατοπήματα.
'' Σημασία έχει πως ο αιχμηρός, πολιτικός, οργισμένος και συνάμα ερωτικός, σωματικός και τρυφερός λόγος της Γώγου περνά άμεσα στο αναγνωστικό κοινό.''