ΕΡΩΤΑΣ
'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.
[Τ. Λειβαδίτης-Κιβωτός]
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.
(Eλύτης)
Οι στεναγμοί είναι αέρας και στον αέρα πάνε!
Τα δάκρυα νερό είναι και πάνε στη θάλασσα!
Πες μου γυναίκα, όταν ξεχνιέται ο έρωτας
ξέρεις εσύ που πάει;
Οπως σ'ανοιχτό βιβλίο στο βάθος της κόρης σου διαβάζω.
Γιατί το χείλη να προσποιείται γέλια που διαψεύδουν τα μάτια;
Κλάψε, μην ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως μ'αγάπησες λίγο!
Κλάψε! Κανένας δεν μας κοιτάζει. Βλέπεις, εγώ είμαι άντρας...
Και εγώ κλαίω...
Η κόρη σου είναι γαλάζια και, όταν κλαις,
σ'αυτήν τα διαφανή δάκρυα μου φαίνονται
σταγόνες δροσιάς πάνω σε βιολέτα.
Καμμιά φορά τη συναντώ στους δρόμους και περνάει δίπλα μου.
Χαμογελώντας περνάει και αναρωτιέμαι: πως μπορεί να γελάσει;
Και τότε σκέπτομαι: ίσως γελιέται όπως εγώ γελιέμαι...
G.A. Becquer
Σ' αγαπώ
Σ' αγαπώ-δεν μπορώ
τίποτ' άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.
Ω μελίσσι μου, πιες
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Τα δυο χέρια μου-να!
στα προσφέρω δετά,
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,
κ' η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!
Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ-
σβήσ' τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,
ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγροικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου!
Σ' αγαπώ-τι μπορώ
ακριβέ, να σου πω,
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;
Μυρτιώτισσα
ΕΡΩΤΙΚΟ
Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι έγινε φώς. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ενα μόνο ξέρω.
Πως έχασα τη γη.
Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες
ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες.
Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.
Ήρθε.
Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσα
Σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα
Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί
Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.
Ήρθε.
Κι ένα χελιδόνι
-Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς-
Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του
πάνω στο σταυρό της κοντινής μας εκκλησιάς.
Αγάπη!
Για να ζήσεις ήρθες
Ή για να σταυρωθείς.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
ΑΝΑΜΟΝΗ
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.
Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.
Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Υ.Γ. Αυτό θα ήθελα να το αφιερώσω στον άνθρωπο με το ομορφότερο χαμόγελο
ΚΑΡΑΒΙΑ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
ΣΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΑΓΝΟΟΥΝ ΚΑΘΕ ΠΟΝΟ
ΣΕ ΠΕΛΑΓΗ ΟΝΕΙΡΩΝ Η ΖΩΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΞΙΑ
ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΘΥΣΙΑ!!!
ΑΚΟΥΣ....ΘΥΣΙΑ!!!
δεν θα σου πω ψεμματα
δεν θα σου πω λογια...
τα ματια μου θα αφησω να τα δεις
που κλαινε ακομα
τα δακρυα μου που κυλανε οταν εσενα σκεφτομαι...
τα χειλη που ριγανε
οταν για σενα μιλανε
δεν ειναι λογια πιθανα
ειναι σκεψεις τωρινες
ειναι το μυαλο αυτο που παιζει
και η καρδια που ακομα χτυπαει
αλλα ευτυχως ειναι και η θυμιση σου αυτη
που στην ζωη με κραταει...
τα ματια μου να εβλεπες και μεσα τους να επεφτες..
παραδεισος θα γινοταν σκονη να την πατησεις..
στα χερια μου να ερχοσουνα και μεσα τους να καθοσουνα
θαλασσα θα γινοταν και μεσα της ποτε δεν θα πνιγοσουνα
αλλα και παλι οπου και να εισαι
βασιλισσα ξενιτεμενη εισαι
σε περιμενω σε καρτερω
και μεσ στο μυαλο μου σε εχω
τα ματια σου δεν ξεχνω
και την μορφη σου αγκαλια μου εχω...
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Δυο μάτια πιο μεγάλα από τη θάλασσα.
Εσύ.
Ουρανός, Καλοκαίρι,
και η καρδιά σου με μίσχο
την αγάπη μου.
Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου,
γεννηθήκαμε.
Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα.
Πλησίασες,
εγώ κι΄ εσύ,
ο ουρανός έσκυψε,
με φίλησες,
ένα αστέρι κρυφοκοίταζε.
Πάμε μέσα είπες.
Το πρωί,
τα χείλη μου είχαν τη γεύση,
μιας νύχτας καλοκαιριού
μαζί σου.
Χαμογέλασες,
κατάλαβα,
αιθρία πριν από την καταιγίδα.
Το μεσημέρι έφυγες.
Η θάλασσα μίκραινε,
όλο μίκραινε,
ώσπου έγινε
δυο μάτια που χάθηκαν.
Τα άλλα στη θέση τους,
το καλοκαίρι,
το μπαλκόνι,
ο ουρανός.
ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
Σε είδα χθες βράδυ στον αφρό
του πιο γαλάζιου μου όνειρου,
και είχες στα χέρια μιαν αυγή
κόκκινη σαν το αίμα.
Σε φίλησα και λειώσανε
χιλιάδες κρύσταλλα χιονιού,
στα χείλη της αγάπης μας.
Μπλέχτηκαν άρπες της νυχτιάς
μες τα χρυσά μαλλιά σου,
κι ένα τραγούδι χωρισμού
αρχίσαν τα τριζόνια.
Ετσι καθώς προσπάθησα
τα μάγια να σου λύσω,
πονέσαν τ' ακροδάκτυλα
των πιο κρυφών λυγμών μου.
Κι έξαφνα καθώς έπλεκα
κοχύλια στα μαλλιά σου,
ένας αέρας φύσηξε,
και χάθηκες σαν σύννεφο,
του αρχιπελάγου εσύ κυρά,
που κράτησες στα μάτια σου
το χρώμα όλης της θάλασσας.
Εδώ κείμαι
Μη λυπηθείς
Που οι δρόμοι μου απόντες
Πάρε με
Με αγκαλιές αξενιτιάς
Σύρε με
Στου πόνου τις φωτιές
Στ` ανταλλακτήρια του κόσμου
Κατάθεσέ με
Νόμισμα ακριβό
Κόψε με
Μοίρασέ με
Τετράγωνα ψωμί
Φιλιά
Χαμόγελα
Τεράστια μάτια
Πούλα με
Αγόρασέ με
Απόθεσέ με δωρεά
Σε πόρτες νηστικές
Μόνο πριν
Να
Βάλε σε τάξη
Τούτα τα χέρια
Τα φτερά
Τα περιστέρια τα κλειστά
Που ακόμα τρέμουν
I.
Θα αρχίσω με ένα τραγούδι
Που κανείς δεν το χει ακούσει ή διαβάσει
Ούτε το μικρό κυκλάμινο που στους βράχους φυτρώνει
Ούτε η πεταλούδα που στα λουλούδια αναπαύεται
Ούτε οι κορφές οι απόμερες του Ολύμπου και της Όσσας.
Είναι η ψυχή μου που πάλλεται
Στα όρια του μυστικού του διάφανου νερού
Εκεί στα γαλάζια βάθη του Αιγαίου
Ή στις απόκρημνες πλαγιές της Κρήτης.
Έτσι πλέκουν οι ήχοι της θύμησής σου
Που το μυαλό αδυνατεί να υπολογίσει
Μια μελωδία σε ένα andante con brio
Που θα ζήλευαν οι μουσικοί και οι συνθέτες
ΙΙ.
Σίμωσαν οι φωνές που έκρυψα
Στα πιο κρυφά μου όνειρα
Γιατί ο χρόνος τελείωσε και έφτασε η ώρα
Να ακουστεί από τα χείλη η επιθυμία
Και ας θλίβεται η Αλήθεια με όλες τις κόρες της.
Μιλώ για σένα και για μένα
Με όλες τις λέξεις που η αγάπη απαιτεί
Η αγάπη όπως αρμόζει στους ανθρώπους
Όπως ταιριάζει στο χρώμα της ψυχής μου.
Έπαψαν οι σκιές να με βασανίζουν
Όπως λύγισαν τα πεύκα ένα καυτό Ιουλιάτικο μεσημέρι
Αλλά τα βράχια άντεξαν
Στο πέρασμα του Χρόνου.
Αγάπη που να ξεχύνεται, μοναδική αγάπη
όπως το ορμητικό ποτάμι μετά απ' τη καταιγίδα
όπως η λάβα που ξεπηδά από το μανιασμένο ηφαίστειο
όπως ο άνεμος στου Αιγαίου τα νησιά
και ψάχνει περάσματα στο λευκό και στο γαλάζιο.
ΙΙΙ.
Έτσι είναι η αγάπη που νιώθω για σένα που,
Να ζητάς το νερό και να γίνομαι ωκεανός
Να ζητάς τη φωτιά και να γίνομαι ηφαίστειο
Να ζητάς τη σπίθα και να γίνομαι κεραυνός
Να ζητάς τον αέρα και να γίνομαι τυφώνας.
Να σ' αγαπώ τόσο ώστε,
Όταν εσύ πίνεις εγώ να ξεδιψώ
Όταν εσύ τρως εγώ να χορταίνω
Όταν εσύ ξαπλώνεις εγώ να ξεκουράζομαι
Όταν εσύ κοιμάσαι εγώ να ονειρεύομαι
Για μας.
Αγάπη μία και μοναδική
Σαν το τετράφυλλο τριφύλλι στους κάμπους της Θεσσαλίας
Σαν το νερό της αθανασίας
Σαν το νέκταρ και την αμβροσία των θεών.
Να νιώθω εσένα όπως ο αέρας τα σύννεφα
Να νιώθω τους παλμούς σου όπως το νερό τα κύματα
Να νιώθω την ανάσα σου και να δροσίζομαι
Να νιώθω τα δάκρυά σου και να ξεδιψώ.
ΙV.
Σαν από μύθο που φωλιάζει στη σκέψη
Ενός Ορφέα που την Ευριδίκη αναζητά
Η αίσθηση του γλυκού και του πικρού
Που αφήνει το πέρασμα του αρώματός σου.
Έτσι θυμάμαι τα μάτια σου
Όπως τότε που με κοίταξαν στα σκοτεινά
Σαν μια ηχωδία που ανέμελα περιδιαβαίνει
Τη λογική και τους νόμους της.
Ζεις και νιώθω την παρουσία σου
Αν και μακριά όμως τόσο κοντά
Όπως το νερό που γλιστρά
Πάνω σε ένα τριαντάφυλλο του Απρίλη
Να προφέρω το όνομά σου
Ψιθυριστά σαν από κάποιο ψαλτήρι
Ζητώντας τη λύτρωση από όλα
Που έπαψαν να με συγκινούν.
Ω, αλήθεια πόσο ακριβά κοστίζει
Το βλέμμα σου να θυμάμαι
Που να γυρίζω από παντού
Και όμως να μην ξεφεύγω;
Ζητάω αυτό το ελάχιστο
Που όμως είναι το Α και το Ω
Το αλφαβητάρι του μικρού παιδιού
Και οι παραισθήσεις ενός τρελού.
V.
Aν γράφω για σένα
Είναι γιατί θέλω να έρθεις κοντά μου
Που δε θέλω τίποτα να δω ή να ακούσω
Παρά μόνο τον ήχο
Που κάνει ο άνεμος καθώς σου χαϊδεύει τα μαλλιά
Που κάνει η ελάχιστή σου αναπνοή.
Έτσι μετρώ για σένα την αγάπη
Όπως η άμμος σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί
Όπως το ελάχιστο θρόισμα των φύλλων
Όπως η κάθε αχτίδα μιας φεγγαρόλουστης
Αυγουστιάτικης νύχτας.
Και αν πάλι σταματώ να γράφω
Είναι γιατί ταξιδεύω
Στο μονοπάτι που χάραξες εσύ
Πάνω από καταρράκτες και γκρεμούς
Που τίποτα να μη φυτρώνει
Παρά μόνο απόμερα ένα λουλούδι
Της αγάπης μας.
Έτσι που τίποτα πια να μη σκέφτομαι
Παρά μόνο τους ήχους και τις αισθήσεις
Μόνο τις ώρες που αντίστροφα κυλούν
Μόνο τα δάκρυα
Και τις απουσίες.
VI.
Κοιτάω στο άπειρο
Εκεί στη θάλασσα που ανταριάζει
Στα νησιά σκοντάφτοντας των ανέμων
Κοιτάζω το νερό το κύμα
Το βυθό που χάνεται στο γαλάζιο και στο πράσινο.
Έτσι σε σκέφτομαι φυσικά
όπως το ρολόι κυλάει δεξιόστροφα
και η σκέψη πνίγεται κάπου εκεί
στην ομίχλη, στο πέρασμα του δελφινιού
Στον αέρα που φύσηξε εφτά
Και εφτά φορές τον αρνήθηκες
Στο κύμα που έβρεξε το σώμα σου
Και συ δεν τίναξες το αλάτι.
Κοιτάω λοιπόν προς τα δυτικά
Και σκέφτομαι εσένα και εμένα
Με τρόπο φυσικό, αγνό, ανεπηρέαστο
Όπως πρέπει και όπως εγώ θέλω.
VII.
Για σένα,
Έχω φυλάξει τις πιο κρυφές μου σκέψεις
Της αυγής τη δροσοσταλίδα
Και του γλυκοχαράματος τους ψιθύρους.
Για σένα έχω κρατήσει
Τις λέξεις που έχω πιότερο αγαπήσει
Το δάκρυ του Χριστού στο κήπο της Γεσθημανή
Και το λουλούδι της μυγδαλιάς που πρωτάνθισε στο χειμώνα.
Για σένα έχω ψιθυρίσει
Στα σύννεφα που τις βουνοκορφές σκεπάζουν
Στις εικόνες των Αγίων σε κάποιο νησιώτικο ξωκλήσσι
Στις φυλλωσιές των πεύκων μιας απόμερης παραλίας.
Για σένα επειδή σ' αγαπώ
επειδή εσύ είσαι ένα μαζί μου
και γω ένα με σένα!
Νυχτερινή αναμονή
Απόψε θα σε περιμένω
δίπλα στη σιγανή φωτιά μιας καρδιάς
να ‘ρθείς όλη ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι
απ’ τον αρραβώνα των Θεών.
Ακούω τα βήματά σου
στα σκαλοπάτια της ζωής μου
γεμάτα ερχομό να μουδιάζουν το χειμώνα
και προσμένω ν’ ανθίσουν στην πόρτα μου
τα χτυπήματά σου
για να κλέψει τα παράθυρά μου ο ωκεανός
και ν’ ανατείλει το τραγούδι του ο ήλιος.
Χειμωνιάτικη νύχτα
Η σκέψη σου
με βασανίζει
δε χωράς
σε κανένα ποίημα
μα δεν μπορώ έτσι άστεγη
απόψε
που κάνει τόσο κρύο
να σ' αφήσω.
ΙΒΑΝ ΓΚΟΛ
1891-1950
Μαλαισιανά τραγούδια
XVII
Είμαι το ρυάκι σου
που μέθυσε με δυόσμο
Σκύψε πάνω μου
για να σου μοιάσω
Κολύμπησε μέσα μου
να νιώσεις πως τρέμω
Φάε τα ψάρια μου
να μ’ αφανίσεις
Πιες με
να με στερέψεις
Αγάπησέ με
Θα σε συντρέξω να πνιγείς
XX
Στο φιλί σου πιο βαθύ κι απ’ το θάνατο
νιώθω τη λύσσα σου να ξαναμπείς στη γη
να γυρίσεις πίσω στο χάος σου
Λιώνεις
χάνεσαι
σύννεφο πέφτεις
ποτάμι τρέχεις στη θάλασσά σου
Κι σάρκα μου σε δέχεται σαν ένα μνήμα
XXV
Σκεπάστηκα με εφτά πέπλα
για να με ξεσκεπάσεις
εφτά φορές
Μυρώθηκα μ’ εφτά μύρα
για να με μυρίσεις
εφτά φορές
Σου είπα εφτά ψέματα
για να με αφανίσεις
εφτά φορές
ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΜΠΕΡΤΙ
1902
ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΤΡΙΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
...πίσω απ’ τη βεντάλια με τα χρυσά φτερά...
G. A. B.
Τα βαλς τ’ ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ’ ένα βιβλίο η βιολέτα.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τα αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλες και οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να καρφωθούν.
Ήταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος
για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.
Και τότε, πίσω απ’ τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.
ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
1908-1950
ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΓΗ
Είσαι σαν κάποια γη
που κανένας ποτέ δεν ονόμασε.
Δεν περιμένεις τίποτα
μόνο τη λέξη
που θ’ αναβλύσει απ’ το βάθος
σαν καρπός στα κλαριά.
Ένας άνεμος σε προλαβαίνει.
Στεγνά και μαραμένα πράγματα
σε κατακλύζουνε και φεύγουν με τον άνεμο.
Μέλη και λόγια αρχαία. Τρέμεις
μέσα στο καλοκαίρι.
ενα ακραιο ερωτικο ποιημα
τουΚαβαφη
ησσονος σημασιας λενε οι κριτικοι
που εμενα
σαν ανθρωπο των μπαρ
που το φιλευσπλαχνο οινοπνευμα
μου δημιουργει ηδονες,εστω φανταστικες
με εχει συνεπαρει
ειναι το ποιημα που απο τα πρωτα στελνω σε μια γυναικα, που αισθανομαι, οτι ειμαστε ο ενας για τον αλλον
ειναι ισως το πρωτο ποιιημα που σου ειχα στειλει
-αφου η πρωτη μας συναντηηση, κατεληξε και στο μπαρ, που συχναζω
-αφου εκει περασαμε μια τελεια νυχτα ερωτικη μεχρι ξημερωματα πινοντας κι ακουγοντας τραγουδια του Μανου
ξερεις ποιο
Μήτε σε απέκτησα,μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ θαρρώ.Μερικά λόγια,ενα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές,και τίποτε άλλο.
Είναι δεν λέγω λύπη.Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε με ένταση του νου,και βέβαια μόνο
γιά λίγη ώρα,δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές-βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός-
ειχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ'έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό.Γιατί
μ'όλην την φαντασία,και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να'ναι το σώμα σου κοντά.
θα ημουν 20 χρονων
θα αισθανομουν ερωτευμενος
θα ζουσα με μια γυναικα
θα μαθαινα τον ερωτα
θα αποροουσα για τα αισθηματα μου
θα την ξεχουσα μετα
δεν θα την κοιταζα στα ματια , οταν τυχαια συναντιομστε
θα δυσφορύσα με οσα ελεγε για μενα σε κοινους φιλους
αλλα
θα μου την θυμιζει ενα ποιημα του Γκατσου
αδελφη αρκαδικη ψυχη
ξερει πως αγαπαμε εμεις οι αρκαδες
Lia per te
[b]Αερικό Αερικό
λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό Αερικό
λένε την κόρη που αγαπώ
Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό
Αερικό Αερικό
λεν το λουλούδι που αγαπώ
Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό
Αερικό Αερικό
λένε τα μάτια που αγαπώ
Τώρα θα ανάψω μια φωτιά
στα κυπαρίσσια του νοτιά
και στην ψηλότερη κορφή
θα σ' έχω μάνα κι αδερφή
Αερικό Αερικό
λέν την αγάπη που αγαπώ[/b]
καποιοι στοχοι ενος ταγκο , που λενε γι΄αγπαη και παθος
που δεν ακουγεται η μελωδια τους σε γραπτο λογο
μονο το κοκκινο χωμα κατι λεει
αχ νατανε τυπωμενοι και σε χαρτι σαμουα 100 γρμμαριων
Querer
Y poder compartir
Nuestra sed de vivir
El regalo que nos da el amor
Es la vida
Querer
Entre cielo y mar
Sin fuerza de gravidad
Sentimiento de libertad
Querer
Sin jamas esperar
Dar solo paradar
Siempre y todavia mas
Amar
Para poder luchar
Contra el viento y volar
descubrir la belleza del mar
Querer
Y poder compartir
Nuestra sed de vivir
El regalo que nos da el amor
Es la vida
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ
ΣΧΟΛΕΙΟ
ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΖΑΠΠΕΙΟ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΓΙ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Χαρά του κόσμου έλα στην πύλη
ν' αγκαλιαστούμε μες στο δρόμο
να φιληθούμε στην πλατεία
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Στο λατομείο ν' αγαπηθούμε
στις κάμαρες των αερίων
στη σκάλα, στα πολυβολεία
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Έρωτα μες στο μεσημέρι
σ' όλα τα μέρη του θανάτου
ώσπου ν' αφανιστεί η σκιά του
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια...
Γιωργο
στον ταφο σου σε συνοδευσε μια κορδελλα που εγραφε adieuαπο μενα
δεν αντεξα να ελθω
αλλα θυμαμαι στην μπαρα του Galaxy οταν μιλουσαμε για τους ερωτες μας
να μου διαβαζεις τους στιχους σου για τον ερωτα
και το μυαλο μου να ταξιδευει
Δεν είχε όνομα το κορμάκι στο μώλο
Μόλις το γλίστραγα στην αγκαλιά της θάλασσας.
Έτσι δειλό σαν σύννεφο της αγωνίας και της προσμονής
Κρεμάστηκε στο χέρι μου ζητώντας τη σκιά του.
Κι όσο το μάλωνα με τα χάδια μου
Τόσο ξεγράφονταν μες στο σκοτάδι
Τόσο σβηνόταν στην απέραντη ανωνυμία της πλατείας.
Μείναμε όσο κρατάει ένα φιλί
Να ξεκλειδώνουμε στο θερινόν αφρό
Σειρά-σειρά τους ξεχασμένους θρύλους.
Γιωργος Καραβασιλης (καλλιεργεια αιματος - ποιητικη συλλογή)
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζειΤον ερχομό.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ( ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ )
οταν την κοιτω μετα την ωρα του ερωτα
ακουμπισμενη ελαφρα στα ασπρα τα σεντονια
l
η εκονα της μου θυμιζει
[b]...........Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές
μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι[/b]
(ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ, Αμοργός)
lay lady lay...............................
το ειχα στειλει πριν δυο χρονια
Αγάπη μου κορίτσι μου
ποια νύχτα θα σε φέρει
σε τούτα τ' άγια μέρη
να σε βρω την αυγή.
Πήγα να γίνω άρχοντας
και συ βασίλισσά μου
μα κόψαν τα φτερά μου
και χάθηκα στη γη.
Κορίτσι μου γυναίκα μου
ο χρόνος θα με πάρει,
μα δεν κάνει χάρη
στο πάθος θα χαθώ.
Και συ θα γίνεις άστρο μου
και 'γω θα 'μαι η σκιά σου
παντοτινή τροχιά σου
φως άγιο που αγαπώ.
"Ερωτικός Λόγος" του Γιώργου Σεφέρη
(από την έκδοση "Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα", Ίκαρος, 1989)
Α'
Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.
Β'
Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό
ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!
Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...
Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.
Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.
Γ'
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς
τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.
Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή]
η ματια σου
δεν περασε τυχαια διπλα μου
την σκλαβωσα με ενα χαμογελο
την εκλεισα μεσα στο δικο μου βλεμμα
και τωρα εσυ
ακολουθεις το βημα μου
μα σαν
νανοιωθω που βαδιζεις
και χαραζω την πορεια μου
οπου εσυ την θες
per tu pulchra mea
Το βρήκα σε κάποιο blogspot και το μεταφέρω, πιστεύω ότι αξίζει...
Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...
Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...
Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό
Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...
Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...
Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...
" Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι είναι λευκοί.
Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος."[/b]
για οσους δεν το εχουν δει !!!
Τα δυο σου χειλη μοιαζουνε
με κοκκινες τουλιπες..
φανταζομαι θα κανουνε
τις πιο ωραιες ..φουσκες. :P
(αγνωστος ο καλλιτεχνης)
Παράθεση από: "ixnografia"" Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι είναι λευκοί.
Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος."[/b]
ασφαλως Εμπειρικος
... «Και τελικά είναι μια γυναίκα, μισή ιπποκάμπη και μισή περιδέραιο» ...
"Ελεωνόρα"
Νίκου Εγγονόπουλου
<< Καλύτερα που δε μιλάς,
τα λόγια μας ξεχνιούνται,
όσα ποτέ δεν είπαμε
αυτά δεν λησμονιούνται >>
Μ. Γκανάς
[align=center]
Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μεσ' στη θάλασσα
έμαθα γραφή και ανάγνωση
Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές
όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο να κοιτάζω.
Τοιχογραφία Ο.Ελύτη [/align]
...η ποίηση δεν είναι ο τρόπος
να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε
τα πρόσωπά μας.
(Μανόλης Αναγνωστάκης)
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ'άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα ''πίστεψέ με'' και τα ''μη''
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τις ξερολιθιές, πίσω απ'τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει των βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μές στ'αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ'από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ'έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το ''τι'' και το ''ε''
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο πίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει]
[align=center]Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου...
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες...
Γιώργος Σεφέρης [/align]
Μαυρη πεταλουδα το μουνι σου.. Ελινα μου.. καβλιαρα και δασκαλα..
Γοργοπετα.. και σβηνει απο μπροστα μου τον αερα..
Ανοιγοκλεινοντας βελουδινα φτερα.. αγγελικα τα σκελη φτερουγιζουν..
Α!!! Και του θανατου η αιγλη ψευτικη.. πως φαινεται να λαμπει..
Α!!! Το γρηγορο ξεπεταγμα επαναστασης.. χυμενης στις οθονες..
Μοναχα το αιμα σου αληθινο.. μηνιατικο αξοδιαστο ο μισθος μου..
Εμπρος στη γυμνια του μουνιου σου.. εθνος παραδομενο..
Βαθια στα μαυρα χειλη σου.. ξεχνω το ασπρο δοντι..
Που μου δαγκανει τον λαιμο.. και κοβει μου το νευρο..
αποσπασμα απο ενα "πατριωτικο ποιημα" του Γιωργη Γιατρομανωλακη
καθηγητη της φιλοσοφικης Αθηνων
με τιτλο ΕΛΙΝΑΣ ΚΛΕΟΣ εκδοσεις ΑΓΡΑ
Αυτό είναι ερωτικό ποίημα....η απ'τα πολλά τσιπουράκια μας βγήκε???Τι διαβάζουν τα μικρά και υπέροχα ματάκια μου...Ευτυχώς που δεν έχει και ήχο :lol: :P :P
Πικρή Αλήθεια, ένα ποίημα από την Ella Wheeler Wilcox.
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο..
cλopy από το διαδύκτιο