[size=14] Εδώ και αρκετό καιρό, προσωπικά με προβληματίζουν – όπως και πολλούς συνανθρώπους μας – οι έντονες ανισότητες που υφίστανται και καθημερινά βιώνουμε, στις κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Οι ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί έχουν λάβει πλέον ακραίες διαστάσεις, σε βαθμό που να απειλείται ο ίδιος ο κοινωνικός ιστός με κατάρρευση. Ο παγκόσμιος πλούτος συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερους ανθρώπους, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αντιμετωπίζει οικονομική πίεση ώστε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της ζωής, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Από την μια βλέπουμε την σκανδαλώδη επίδειξη χλιδής και πολυτελών μέσων διαβίωσης από μια ελάχιστη μερίδα ανθρώπων, ενώ από την άλλη παρατηρούμε ανθρώπους να πεθαίνουν από την έλλειψη των στοιχειωδών μέσων επιβίωσης. Αυτή η κατάσταση βέβαια δεν οφείλετε σε αδυναμία του πλανήτη μας να καλύψει τις ανάγκες όλων των ανθρώπων. Προσωπικά θεωρώ το χρήμα, την απληστία των ανθρώπων για αυτό, καθώς και τον τρόπο που είναι φτιαγμένες να λειτουργούν οι οικονομίες ως υπαίτια αυτής της κατάστασης.
Όμως τελικά δεν αρκεί να εντοπίζουμε προβλήματα και να εκφράζουμε δυσαρέσκεια και γενικόλογους αφορισμούς για αυτά. Αυτό που έχει πρώτιστη σημασία είναι όχι η αναζήτηση προβλημάτων, αλλά η αναζήτηση λύσεων για αυτά, καθώς και η προθυμία αλλά και η δέσμευση από μέρους μας, ώστε να αναλάβουμε προσωπική δράση για την επίλυση τους. Είναι καιρός να αναρωτηθούμε όλοι τι μπορούμε να προσφέρουμε στην οικοδόμηση δίκαιων και βιώσιμων κοινωνιών, ΑΝ πραγματικά μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Πως μπορούμε να σταματήσουμε να αποτελούμε άλλο ένα εξάρτημα στο αδηφάγο θηρίο του οικονομικού συστήματος που καταβροχθίζει τον πλανήτη μας; Αν θεωρήσουμε το χρήμα και τον τρόπο λειτουργίας των οικονομιών, ως πρόξενο πολλών προβλημάτων στις κοινωνίες μας, το ερώτημα που τίθεται είναι… πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το χρήμα; Αν το μοντέλο λειτουργίας της κοινωνίας μας το οποίο βασίζεται στις εγχρήματες συναλλαγές, δεν παράγει ικανοποιητικά αποτελέσματα προς το συλλογικό όφελος των κοινωνιών, τι εναλλακτικές μορφές συναλλαγών υπάρχουν και πως μπορούμε να τις εφαρμόσουμε πρακτικά;
[/size]
Αν βγάζαμε τον ιδεαλισμό από την πρόταση σου και βρίσκαμε τον πραγματισμό ίσως μπορεί να βγει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα.
Σε γενικές γραμμές η εντύπωση μου είναι ότι αν μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα το ανταλλακτικό με μονάδα αξίας έξω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα μπορούσε να γίνει μόνο σε μικρή κλίμακα και σε τοπικό περιορισμένο χώρο.
Το βασικό κίνητρο ειδικά για την αρχή θα είναι η μείωση της άξια ανταλλαγής των προϊόντων από την έλλειψη πρόσθετων φόρων (ΦΠΑ, άμεσο έμμεσο φόρο) και πιθανά κόστος χρήματος.
Αν γενικευτεί (με το αν να παίρνει πολύ μα πολύ νερό) τότε πάλι το σύστημα θα το ενσωματώσει και θα του προσθέσει όλα τα πρόσθετα και όλη την υπεραξία που δημιουργεί η κίνηση του χρήματος
Τεσπα σηκώνει μεγάλη κουβέντα το θέμα και λόγο μέρας με τον Αλέξη σήμερα δεν μου βγαίνει
[size=14] Αγαπητέ Κώστα όλα τα πράγματα ξεκινάνε ως ιδέα πριν γίνουνε πράξη. Αυτό που είναι λυπηρό στην εποχή μας είναι ακριβώς ότι έχει πεθάνει ο ιδεαλισμός ως κίνητρο για να κάνουμε κάτι. Είμαστε στην εποχή που έχουν καταρρεύσει σχεδόν όλες οι ιδεολογίες και οι αξίες από το αδηφάγο θηρίο του χρήματος. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι άνθρωποι γύρω μας είναι πολύ κουρασμένοι, αποκαμωμένοι θα έλεγα για να σκεφτούν ιδέες και να εμπνευστούν από αυτές. Και αυτό ακριβώς είναι το πρωταρχικό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε για να κάνουμε οτιδήποτε. Το δεύτερο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι η ατομιστική νοοτροπία της εποχής μας και να κάνουμε προσπάθεια να σκεφτόμαστε επιτέλους συλλογικά.
Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι τα πράγματα στις κοινωνίες μας είναι σε σοβαρά άσχημη κατάσταση. Αυτά που βλέπουμε σήμερα είναι ο προάγγελος αυτών που έρχονται. Οι κοινωνίες βράζουν από οργή. Το σύστημα με την παρούσα του μορφή καταρρέει, δεν πάει άλλο. Εκ των πραγμάτων όταν το σύστημα καταρρεύσει οι άνθρωποι θα αναζητούν άλλους τρόπους για να επιβιώσουν. Όσοι από εμάς το αντιλαμβάνονται αυτό, νομίζω ότι είναι καιρός να δράσουν, να αναλογιστούν εναλλακτικούς τρόπους συλλογικής συμβίωσης και να τους θέσουν από τώρα σε εφαρμογή. Όλα ξεκινάνε από την νοοτροπία, πρακτικούς τρόπους θα βρούμε. Εξάλλου η συγκεκριμένη ιδέα ήδη έχει εφαρμοστεί με διάφορες παραλλαγές της σε διάφορα μέρη. Συμφωνώ ότι η αρχή θα γίνει πρώτα σε μικρή κλίμακα, ίσως πρώτα με τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους γνωστούς μας, την γειτονία μας. Όταν αυτή η δράση τεθεί σε εφαρμογή και αρχίσει να λειτουργεί, σιγά, σιγά θα επεκταθεί.
Ελπίζω να συνεχίσουμε την κουβέντα με απόψεις και προτάσεις, αλλά κυρίως ελπίζω να μην μείνουμε μόνο σε αυτήν, αλλά να δράσουμε.
[/size]
Κάποια πρακτικά παραδείγματα του πως θα μπορούσε εφαρμοστεί στην Ελλαδική πραγματικότητα?
Έστω υποθετικά αλλά να φανεί ο τρόπος
Δεν είναι δυνατόν φυσικά να κυκλοφορούμε στους δρόμους με πρόβατα οι μεν και ντομάτες οι δε και να τα ανταλλάσουμε μεταξύ μας. Ούτε φυσικά ο λογιστής να λέει έφτιαξα την δήλωση του τάδε δώσε μου ένα κιλό τσιπούρες εσύ ο άλλος
συγγνωμη
αλλα η συζήτηση αυτή περι αχρημάτων κοινωνιων
φανταζει εντελως παιδικη
κι αρκουντως αφελης
βεβαια
και το βλεπτε, οτι κανεις συζητητης δεν δινει καμμια σημασια στο θεμα αυτο
αν πρσπαθησω να αντικρουσω , οσα ειπαωθηκαν
θα ειναι σαν να θετω το ερωτημα
υπαρχει Ακροπολη?
φιλια
7~
www.peliti.gr[/url][/color]
Έριξα μια γρήγορη ματιά στις διευθύνσεις που δίνεις. Μου φανήκαν επιφανειακές πρακτικές εφαρμογές, φυσικά πάντα με μια γρήγορη ματιά όπως είπα
Νομίζω θα άξιζε να γίνουν εδώ οι προτάσεις του τι και πως.
Μια πρώτη εντύπωση που σχηματίζω είναι ότι για την εφαρμογή αχρημάτιστης κοινωνίας χρειαζόμαστε το ιντερνέτ
Μια δεύτερη εντύπωση που έχω είναι ότι θα πρέπει να βρεθεί μια μονάδα μέτρησης οπότε να μπορεί να γίνει η σχετική αναγωγή της κάθε υπηρεσίας ή του κάθε προϊόντος
Και τρίτον να δημιουργηθεί ένα αποδεικτικό ότι κάποιος έχει στην κατοχή του Χ (μονάδες μέτρησης) για να μπορεί να ζητήσει τα Ψ προϊόντα ή υπηρεσίες μεταβιβάζοντας τις ανάλογες μονάδες μέτρησης που αναλογούν
Σεβενσεας, μετράς την ύπαρξη της ακρόπολης από το πόσοι την επισκέφτηκαν? Και τι σχέση έχει η όποια επίσκεψη με το θέμα?
Φυσικά αυτή καθ αυτή η ακρόπολη έχει σχέση με το θέμα διότι κατασκευάστηκε σε μεγάλο ποσοστό χάρη στην απλήρωτη εργασία των σκλάβων (αχρημάτιστη μεθοδολογία εν μέρη)
[size=14]Αγαπητέ NoName προσωπικά δεν μπορώ να σου απαντήσω άμεσα σχετικά με το πόσο επιφανειακές πρακτικές είναι οι συγκεκριμένες κινήσεις πολιτών, ούτε βέβαια μπορώ να σου πω αν και τι είδους κανόνες συναλλαγών ισχύουν ανάμεσα στα μέλη που συμμετέχουν, καθώς και τι είδους σχέσεις αναπτύσσονται ανάμεσα τους. Εγώ πάντως αποφάσισα να συμμετέχω στο δίκτυο του Πελίτι, καθόσον βλέπω ότι συμμετέχουν και άνθρωποι από την πόλη που μένω και έτσι πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα έχω μια καλύτερη εικόνα για το πώς λειτουργούν τέτοιες κοινότητες.
Αυτό που για εμένα είναι πραγματικά αξιέπαινο, είναι το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι – πολλοί ή λίγοι δεν έχει σημασία – δεν έμειναν απλώς στις διαπιστώσεις σχετικά με την άδικη, σκληρή, απρόσωπη, και καταναλωτική κοινωνία μας, σχετικά με το άπληστο κεφάλαιο που απομυζεί τον πλανήτη μας, σχετικά με τις πολιτικές εξουσίες που αδιαφορούν για την ευημερία των πολιτών και έχουν σαν μοναδικό αυτοσκοπό την διατήρηση της εξουσίας. Αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν να ενεργήσουν, αποφάσισαν να σταματήσουν να μεμψιμοιρούν και να αρχίσουν να δρουν, αποφάσισαν να σταματήσουν να στηρίζουν και να συμμετέχουν κατά το δυνατόν στο σύστημα που δεν τους αρέσει και να αρχίσουν να δημιουργούν ένα καινούργιο σύστημα αντάξιο των ανθρωπίνων υπάρξεων. Αυτοί οι άνθρωποι δεν άλλαξαν τον κόσμο και το κατεστημένο, μπόρεσαν όμως να αλλάξουν και να βελτιώσουν τον προσωπικό τους μικρόκοσμο. Προσωπικά γνωρίζω ότι όσο πολεμάς και συμμετέχεις ταυτόχρονα σε ένα κατεστημένο τόσο το τρέφεις. Όταν όμως αποφασίζεις, απλώς να μην συμμετέχεις σε αυτό τότε το αποδυναμώνεις πραγματικά.
Σχετικά με τις υπόλοιπες παρατηρήσεις σου, θεωρώ καταρχήν ότι το ιντερνέτ είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στην εποχή μας. Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε είναι χρήσιμο γιατί οι άνθρωποι αποξενώθηκαν και φοβούνται να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, καθώς βιώνουν ανταγωνιστικές σχέσεις. Στις μεγάλες πόλεις κυρίως ζούμε σε πολυκατοικίες που καλά, καλά δεν γνωρίζουμε ποιος μένει δίπλα μας και το κυριότερο διστάζουμε να προσεγγίσουμε τον διπλανό μας, τον γείτονα μας, ακόμη και τους οικείους μας. Στην περιφέρεια νομίζω ότι τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα απʼ τις πόλεις.
Όσον αφορά για τις μονάδες μέτρησης που αναφέρεις νομίζω ότι σε όποιο μέρος του κόσμου έχουν εφαρμοστεί αυτά τα συστήματα υπήρξε κάποιου είδους μονάδας μέτρησης για τα προσφερόμενα προϊόντα ή υπηρεσίες ανάλογα και με τις τοπικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες. Αυτές οι μονάδες καταγράφονταν από το κάθε μέλος είτε σε απλά μπλοκάκια, είτε καταχωρούνταν σε έναν κεντρικό υπολογιστή αν επρόκειτο για πιο οργανωμένη τοπική κοινότητα, με πιο πολλά μέλη. Όταν υπάρχει διάθεση και προθυμία για συνεργασία τρόποι βρίσκονται. Προσωπικά πιστεύω ότι για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά τέτοια συστήματα πρέπει να ξεφύγουμε από την νοοτροπία του κέρδους και της χασούρας. Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε τα πάντα και όλοι μας δικαιούμαστε τα πάντα.
[/size]
Είναι εφικτές εφ' όσον ξεκινήσουμε την ανασύσταση της κοινωνίας από την αρχή και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό είναι εφικτό;
Το θέμα δεν σηκώνει ανάλυση. Απαντάται από την πραγματικότητα νομίζω.
Φιλικά,
Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.
Υ.Γ. "Χρήμα" μπορεί να θεωρηθεί και ένα καρότο ως βασικό μέτρο συναλλαγής.
Μπορεί να λέω και αρλούμπες.
εμ το ειπα και πριν
δεν σηκωνει αν κουβεντα το θεμα αυτό
μεταβαινουμε στην αταξικη κοινωνια
χωρις ενδιαμεσα σταδια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
αχ πως μ αρεσουν οι καραμελιτσες
αχ να ειδα 10 σακουλιτσες
δηλαδη
[quote user="Pappas10" post="309036"]Είναι εφικτές εφ' όσον ξεκινήσουμε την ανασύσταση της κοινωνίας από την αρχή και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό είναι εφικτό;
Το θέμα δεν σηκώνει ανάλυση. Απαντάται από την πραγματικότητα νομίζω.
Φιλικά,
Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.
Υ.Γ. "Χρήμα" μπορεί να θεωρηθεί και ένα καρότο ως βασικό μέτρο συναλλαγής.
Μπορεί να λέω και αρλούμπες.[/quote]
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά με όλους τους λογαριασμούς που πληρώσαμε αυτές τις μέρες γίναμε αχρημάτιστη κοινωνία με την μια
Φίλε και συνονόματε Μιχάλη.
Κατ' αρχάς Χρόνια Πολλά και κυρίως καλά με υγεία και ευτυχία.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια τα οποία ανταποδίδω. Αν και ο Δον-Κιχώτης που έχεις για avatar είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες, δεν ξεχνώ ότι οι γίγαντες που αντιμετώπισε ήταν ανεμόμυλοι... και ίσως γι' αυτό τελικά να έχασε τη μάχη.
Τι εννοώ μ' αυτό; Πολύ απλά ότι δεν θέλω - ή έστω δεν μπορώ - να αναλύσω την κοινωνία και να προτείνω λύσεις που απορρέουν από την φαντασία μου ή έστω από τις επιθυμίες μου. Αντίθετα, προσπαθώ πάντα να εστιάζω στην κοινωνική πραγματικότητα και να αναλύω, φιλοσοφώ ή προτείνω λύσεις που απορρέουν από την - υποκειμενική φυσικά - αντίλληψη μου γι' αυτήν την πραγματικότητα.
Για εμένα, λοιπόν, η κοινωνία είναι το σύνολο των κυτάρων που την απαρτίζουν και κύταρα της κοινωνίας μας είμαστε εμείς, οι άνθρωποι ως ατομικότητες. Αντιμεταθετικά, η φύση της κοινωνίας θα ορίζεται και αυτή από την φύση του ανθρώπου. Οποιαδήποτε προσπάθεια κοινωνικών αλλαγών που αντιτίθεται στην ανθρώπινη φύση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία ή τερατογένεση κατά τη γνώμη μου. Ακριβώς όπως καταδικασμένη σε αποτυχία ή τερατογένεση θα ήταν η προσπάθεια να "εμβολιάσουμε" το κύταρο ενός κοτόπουλου με αυτό του πιθήκου - για παράδειγμα.
Δεν είμαι φυσικά ειδικός στην αντίληψη και ανάλυση της ανθρώπινης φύσης, αλλά το σίγουρο είναι ότι η επιθετικότητα, η ταξικότητα και η ιεραρχία είναι μέρος αυτής. Όπως και η ανισότητα φυσικά. Το "χρήμα" είναι ένα σύμβολο αυτής της ανισότητας και των ιεραρχικών υποπροϊόντων της κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι δηλαδή το χρήμα που δημιουργεί την όποια κοινωνική ανισότητα αλλά η κοινωνική ανισότητα που προσδιορίζεται αλλά και ορίζεται μέσα από το χρήμα. Σε - πολύ - παλαιότερες εποχές, το ρόλο του "χρήματος" μπορεί να είχε η κατοχή της τσακμακόπετρας που επέτρεπε στον Κρο-Μανιόν να ανάψει φωτιά, δίνοντας του επίσης το δικαίωμα να είναι ο/η "Αρχηγός" της φυλής. Ως "χρήμα" στους αιώνες την ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να λογιστεί οποιοδήποτε αντίτιμο συναλαγής. Με αυτή την παραδοχή, "αχρήματες" κοινωνίες δεν υπήρξαν ποτέ από τη στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν να συναλάσονται εμπορικά.
Πέρα από αυτό όμως, η παρουσία του χρήματος, με τη σημερινή του μορφή, λύνει και ένα άλλο πολύ σημαντικό πρόβλημα. Αυτό της "αξίας" ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας. Σε κοινωνίες με την πληθυσμική και εδαφική έκταση όπως οι κοινωνίες που ζούμε, οι προσφορές σε προϊόντα και υπηρεσίες - συχνάκις - ξεπερνούν την ζήτηση. Η ζήτηση - με τη σειρά της - ενίοτε καθορίζεται και από τις ανάγκες. Και οι ανάγκες - σε ένα μεγάλο ποσοστό τους - από τις επιθυμίες. Καταλήγουμε λοιπόν και πάλι σ' αυτήν την "ατομικότητα" του ανθρώπινου κοινωνικού κυτάρου, το οποίο κάθε άλλο παρά "κοινές" επιθυμίες έχει - σε συνάρτηση πάντα με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που χρειάζεται ή έστω θέλει. Το χρήμα λειτουργεί ΚΑΙ σαν καταλύτης. Προσδιορίζει αλλά και περιορίζει την ικανότητα του κάθε κοινωνικού κυτάρου να εκπληρώνει τις επιθυμίες του, αξιολογόντας κατά το δοκούν και κατά περίπτωση ενώ - ταυτόχρονα - αποδίδει στο κάθε προϊόν μία "αντικειμενική αξία" απόκτησης του.
Σε μία αχρήματη κοινωνία η "αντικειμενική αξία" θα ήταν βορά της επιθυμίας. Και επειδή η επιθυμία μας είναι επιρρεπής σε επιρροές, η έλλειψη ενός κοινού παρονομαστή αξίας θα απειλούσε με εξεφάνιση χιλιάδες προϊόντα και υπηρεσίες που δεν θα ήταν "της μόδας". Παραδειγματικά, φαντάσου έναν παραγωγό καρότων που θέλει να αγοράσει έναν υπολογιστή. Πόσα καρότα στοιχίζει ένας υπολογιστής; 500 καρότα ας πούμε; 1000; 2000; Ο.Κ. Αυτός που πουλάει όμως τον Υπολογιστή τι θα τα κάνει τα 500 καρότα; Κι αν ΔΕΝ τρώει καρότα; Θα τα ανταλάξει με κάτι άλλο; Θα πρέπει δηλαδή να βρει κάποιον που να χρειάζεται 500 καρότα ή να "σπάσει" τα καρότα σε μικρότερα ποσά και να τα ανταλάξει με κάτι άλλο; Μα αυτός είναι έμπορος υπολογιστών, οχι καρότων.
Επίσης, καλό θα ήταν να θυμόμαστε ότι το καρότο - αλλά και όλα σχεδόν τα είδη καθημερινής διατροφής και όχι μόνο - έχει και μία ημερομηνία λήξης αλλά και μία συγκεκριμένη περίοδο παραγωγής. Ο παραγωγός λοιπόν του καρότου θα πρέπει να πραγματοποιήσει τις συναλαγές του για όσο διάστημα του επιτρέπει η ημερομηνία παραγωγής και λήξης της σοδειάς του. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε προκαταβολικά να επιλέξει την υπηρεσία που θέλει να ανταλάξει με τα καρότα του, και πως ο πάροχος της θα δεχόταν να περιμένει την παραγωγή, τι θα γινόταν σε περίπτωση που ο ένας από τους δύο άλλαζε γνώμη; Η λίστα με αντίστοιχα παραδείγματα και τα πιθανά προβλήματα είναι ατελείωτη. Όσο ατελείωτα είναι και τα προϊόντα αλλά και οι υπηρεσίες που προσφέρονται και αγοράζονται ανά τον κόσμο.
Όπως καταλαβαίνεις, η παρουσία χρήματος ελαχιστοποιεί ή καταργεί όλα αυτά τα "φυσικά" προβλήματα της ανταλαγής προϊόντων και υπηρεσιών. Τα παραδείγματα από Βρετανία, Σουηδία και - εσχάτως - Ελλάδα που ανέφερες στο εισαγωγικό σου κείμενο είναι καλά, αλλά σστηρίζονται σε μία παραδοχή που ελάχιστα ανταποκρίνεται στην κοινωνική πραγματικότητα αλλά και στην ανθρώπινη φύση. Τον εθελοντισμό και την διάθεση του χρόνου αλλά και την άρνηση της ανταποδοτικότητας που συνεπάγονται. Χώρια το ότι αυτά τα παραδείγματα επί της ουσίας λειτουργούν συμπληρωματικά και ουχί αντικαθιστούν την οικονομική πραγματικότητα της ενχρήματης κοινωνίας. Τέλος, θυμίσου ότι τέτοιου είδους πρακτικές, λειτουργούν σε μικρές κοινωνίες σε περίοδο κρίσης με ελάχιστα συμβατές με την καθημερινή μας πραγματικότητα αιτιάσεις αλλά και παραδοχές.
Για να μην σε κουράζω άλλο, κατά τη γνώμη μου πάντα, το πρόβλημα της σύγχρονης οικονομίας δεν είναι η παρουσία του χρήματος αλλά η χρήση του. Θεωρώ ότι η δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου που ορίζει το χρήμα, μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από τις υπάρχουσες κοινωνικές και κρατικές δομές. Μόνη προϋπόθεση είναι η ανατροπή των υπάρχουσων διαύλων διάθεσης του χρήματος προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων. Δεν είναι κάτι εύκολο και προϋποθέτει συμπαγές πλάνο και ευρύτατη κοινωνική συμμετοχή και δράση, αλλά ώς συλλογική ανατροπή είναι ευκολότερη από μία ατομική κατάργηση όπως αυτή του χρήματος κατά τη γνώμη μου.
Ένα απλό παράδειγμα θα ήταν το πλαφόν των κερδών ενός ανθρώπου και η διάθεση του υπολοίπου στους υπολοίπους με βάση την φορολογική τους δήλωση. Για παράδειγμα "Κύριε Βαρδινογιάννη, έχετε δικαίομα καθαρών εσόδων έως 50.000.000 ευρώ. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το κράτος και τα μοιράζει στους μισθωτούς των 700 και 800 ευρώ". Φυσικά κάτι τέτοιο προϋποθέτει πολύ δυνατούς μηχανισμούς ελέγχου προς αποφυγή ψευδών δηλώσεων. Αλλά πολιτικοοικονομικές λύσεις αλά "πόθεν έσχες" - πιστεύω πως - είναι πολύ ευκολότερες από τις καταργήσεις ακρογωνιαίων λίθων της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας όπως αυτή του χρήματος.
Είναι μεγάλη κουβέντα και - για να είμαι ειλικρινής - δεν έχω και τον χρόνο να την κάνω γραπτώς.
Συγνώμη αν σε κούρασα.
Φιλικά
Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.
Υ.Γ. Είπαμε οι "εξεγερμένοι" my ass με τις κουκούλες είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Η Γάζα δεν ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο. Οι αντίστοιχοι Ισραηλινοί "εξεγερμένοι" είναι πιο ειλικρινής και φοράνε την στολή του κράτους. Βέβαια, και ο Ισραηλινοί πολίτες είναι λιγότερο αφελείς... ;-) ;-) ;-)
[quote user="rain" post="309050"]Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά με όλους τους λογαριασμούς που πληρώσαμε αυτές τις μέρες γίναμε αχρημάτιστη κοινωνία με την μια[/quote]
Ολόσωστη παρατήρηση. Κι εγώ τις τελευταίες συναλαγές μου προσπαθώ να τις κάνω ανταλάσοντας το κορμί μου. Γι' αυτό μάλλον δεν έχω καταφέρει να αγοράσω ούτε τσιγάρα.... :mryellow: :mryellow: :mryellow:
Καλές γιορτές.
Εσύ έχεις και καλό κορμί, άλλαξε πιάτσα αδελφέ, εγώ τι να πω που πετάνε τα δυο μπροστινά μου δόντια και δεν με παίρνουν ούτε για ένα κουτί σπίρτα
Θα πάω για δωρητής σώματος και θα με απορρίψουν στο τέλος
Χρόνια Πολλά καταρχήν
Μιχάλη αστέρι βλέπω [ως πρόλαβες το σχόλιο, διαπίστωση για το αβαταρ του Michael_Design
Στην μικρή κοινωνία που ζούμε πάντως και όσο υπάρχουν κάποια στοιχεία είναι δυνατόν να είναι εφικτά πολλά πράγματα
Βλέπω γύρω μου συχνά την εργασία να μην είναι αμοιβόμενη απαραίτητα και μάλιστα αδρά όπως συνηθίζεται
Επι παραδείγματι ένας τεχνίτης συνάδελφος αναλαμβάνει να κατασκευάσει κάτι που αναγκαστικά θα πλήρωνες...σαν παράδειγμα αλουμινοκατασκευές ή κάποιο μικροέπιπλο, αγοράζοντας του τα υλικά Βέβαια Η ανταμοιβή πέρα από τους λόγους που το κάνει (και ένα ουζάκι παρέα), είναι η εργασία από την απέναντι πλευρά κάποια άλλη στιγμή Δουλειά με δουλειά συνηθίζεται να λέγεται Και νομίζω πως έχει αρκετό ενδιαφέρον
Αυτή την ανταλλαγή ας πούμε κατά κάποιο τρόπο την έχω δει να λειτουργεί όμως επί παραδείγματι κάπως διαφορετικά στο παιδικό χωριό sos, σε εφημερίες εθελοντικά στα νοσοκομεία, σε νομικές υπηρεσίες, σε εργατώρες που αφορύν παιδιά ή άστεγους, σε εργασίες αναδάσωσης...σε πάρα πολλά παραδείγματα της καθημερινότητας, μέσα σε πολύ μικρές συναλλαγές ακόμη, που καθορίζουν τον τρόπο ζωής
Οταν δεν γίνεται λόγος για εκμετάλλευση και συμφέρον...όπου εκμετάλευση και συμφέρον, πλήθος εξαθλιωμένων..
Ισως φαίνεται να υπάρχει σε μικρή κλιμακα όμως είναι κάτι το σημαντικό, ακόμη και αν δεν είναι μέσα στη φιλοσοφία του τόπικ
Πολυ σημαντικό θεωρώ την ικανοποίηση μέσα από αυτές τις μικρές ανθρώπινες διαδικασίες Και τελικά την ανταμοιβή που επιστρέφει πάντα απλόχερα και με πολύ υψηλούς τόκους
Καλές γιορτές ...
Και ολόσωστη παρατήρηση, αλλά ετοιμάζομαι να φευγω πάλι και το μόνο που δεν θέλω να σκέφτομαι σοβαρά είναι τα έξοδα τώρα...όπως ανάλογα και κάθε φορά :smile:
[quote user="rain" post="309074"]Εσύ έχεις και καλό κορμί, άλλαξε πιάτσα αδελφέ, εγώ τι να πω που πετάνε τα δυο μπροστινά μου δόντια και δεν με παίρνουν ούτε για ένα κουτί σπίρτα
Θα πάω για δωρητής σώματος και θα με απορρίψουν στο τέλος[/quote]
:grin:
ότι δεν θέλω - ή έστω δεν μπορώ - να αναλύσω την κοινωνία και να προτείνω λύσεις που απορρέουν από την φαντασία μου ή έστω από τις επιθυμίες μου. Αντίθετα, προσπαθώ πάντα να εστιάζω στην κοινωνική πραγματικότητα και να αναλύω, φιλοσοφώ ή προτείνω λύσεις που απορρέουν από την - υποκειμενική φυσικά - αντίληψη μου γι' αυτήν την πραγματικότητα….[/i] καθώς οι λύσεις που προτείνεις απορρέουν στην ουσία από την εσωτερική σου επιθυμία για δικαιοσύνη σε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Προσωπικά λοιπόν θεωρώ την κατάργηση του χρήματος η οποία βέβαια προϋποθέτει και αυτή συμπαγές πλάνο και ευρύτατη κοινωνική συμμετοχή και δράση, ως πιο εφικτή και αποτελεσματική κοινωνική δράση από την άμεση σύγκρουση με το οικονομικό κατεστημένο. Θεωρώ δηλαδή ότι δεν μπορείς να ανακαινίσεις το σύστημα με τα παλιά υλικά, αλλά αποσύρεις τα παλιό και χτίζεις καινούργιο σύστημα με νέα "υλικά". Η αρχή βέβαια της όποια δράσης θα γίνει σίγουρα από συνειδητοποιημένους ανθρώπους που έχουν την συναίσθηση της ανάγκης για κοινωνική δράση και στην συνέχεια η όποια δράση θα πρέπει να υποστηριχθεί από κατάλληλη εκπαίδευση κυρίως των νέων ανθρώπων με διαφορετικές αξίες από αυτές των υφιστάμενων κοινωνιών μας.
Όσον αφορά φίλε Μιχάλη τις αιτιάσεις που αποδίδεις για την ανάγκη της ύπαρξης του χρήματος θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις για αυτές. Καταρχήν συμφωνώ ότι... το χρήμα προσδιορίζει αλλά και περιορίζει την ικανότητα του κάθε κοινωνικού κυττάρου να εκπληρώνει τις επιθυμίες του... πράγμα που προσωπικά εγώ δεν το βρίσκω απαραίτητο να υφίσταται. Θα διαφωνήσω όμως στην αιτίαση σου σχετικά με το γεγονός ότι… επειδή η επιθυμία μας είναι επιρρεπής σε επιρροές, η έλλειψη ενός κοινού παρονομαστή αξίας θα απειλούσε με εξαφάνιση χιλιάδες προϊόντα και υπηρεσίες που δεν θα ήταν "της μόδας"…. Καταρχήν θεωρώ ότι σε σχέση με την απειλή εξαφάνισης προϊόντων και υπηρεσιών συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή η υπόσταση προϊόντων και υπηρεσιών καθορίζεται τελικά από το πόσο επικερδείς είναι χρηματικά, δηλαδή προϊόντα και υπηρεσίες που δεν αφήνουν πολύ κέρδος παραγκωνίζονται για κάποια άλλα που είναι πιο επικερδή αδιαφορώντας για τις ανάγκες και επιθυμίες του κοινωνικού συνόλου. Επίσης οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων είναι κατευθυνόμενες και σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένες από την προπαγανδιστική διαφήμιση ώστε να προωθηθούν προϊόντα και υπηρεσίες που αφήνουν κέρδος. Σχετικά με τον συλλογισμό σου ότι… η παρουσία χρήματος ελαχιστοποιεί ή καταργεί όλα αυτά τα "φυσικά" προβλήματα της ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών… ναι, εκτός από το πρόβλημα της ίδιας της έλλειψης του. Τέλος σχετικά με τα προβλήματα συναλλαγών που αναφέρεις αναφορικά με τις αχρήματες κοινωνίες, νομίζω πως αυτά λύνονται από την συλλογική φύση των συναλλαγών. Θέλω να πω πως σε τέτοιου είδους κοινότητες δεν είναι απαραίτητη μια άμεση ανταλλαγή προϊόντων ή υπηρεσιών ανάμεσα σε δύο μέλη, αλλά η ανταλλαγές γίνονται συλλογικά και εκʼ περιτροπής σε όποιον έχει ανάγκη ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας. Έτσι αφομοιώνονται όλων των μελών οι υπηρεσίες μέσα στην κοινότητα ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες. Π.χ. ίσως ο γιατρός χρειαστεί τις υπηρεσίες του υδραυλικού, ο υδραυλικός τις υπηρεσίες της νοικοκυράς, η νοικοκυρά τις υπηρεσίες του γιατρού και πάει λέγοντας καθώς οι υπηρεσίες και τα παραγόμενα προϊόντα όλων των μελών κάνουν τον κύκλο τους εντός της κοινότητας.
Τελικά το θέμα αυτό είναι μεγάλο και έχει πολλές πτυχές που χρειάζονται ανάλυση. Αυτή την φορά οφείλω εγώ μια συγνώμη αν σε κούρασα με την μακρηγορία μου. ]
Καλημέρα και πάλι... έχω δεν έχω χρόνο με τραβάς στην κουβέντα... τραβάτε με κι ας κλαίω βέβαια είμαι αλλά τέλος πάντων. :mryellow: :mryellow: :mryellow:
Επιγραμματικά λοιπόν.
1. Παραδείγματα "πλαφον" κέρδους σε οικονομικά δομημένες κοινωνίες με χρηματικές ανταλαγές έχουμε από την αρχαιότητα και την Αρχαία Αθήνα - όπου οι χορηγείες και οι σιτίσεις στο πρυτανείο αναθέτονταν στους 100 ή πόσους πλουσιότερους ανθρώπους της πόλης - έως την Σύγχρονη Σουηδία ή Ιαπωνία όπου τόσο οι ιδιώτες όσο και οι επιχειρήσεις έχουν εκ' των προτέρων υποχρεώσεις έναντι του κοινωνικού συνόλου οι οποίες - υποχρεώσεις - απορρέουν από τα κέρδη τους. Εξυπακούεται ότι το εκάστοτε "μοντέλο" αναδιανομής του πλούτου με κεντρική - κρατική παρέμβαση, προϋποθέτει πολύ μεγαλύτερη ανάλυση από αυτήν που δύναμαι να κάνω εδώ. Δεν έχω άλλωστε και τίποτα ιδιαίτερες κοινωνιολογικές, οικονομικές και πολιτικές γνώσεις. Με αυτή την παραδοχή πιστεύω ότι δεν "ξεφεύγω" από την αρχική μου τοποθέτηση περί "λύσεων" που απορρέουν από την πραγματικότητα. Σαφέστατα και οι προτάσεις μου εμπεριέχουν την υποκειμενική κοινωνική μου θεώρηση. Δεν προϋποθέτουν όμως ανατροπή του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος αλλά επαναπροσδιορισμό του.
2. Θεωρώ ότι το χρήμα είναι μέσο, κάτι το οποίο φαίνεται πως ασπάζεσαι κι εσύ. Η κατάργηση του μέσου δεν αλλάζει όμως την κοινωνική διαστρομάτωση ούτε καταργεί τις ανισσοροπίες. Καλό το παράδειγμα με την έλειψη χρήματος μόνο που ελείψεις μπορεί να παρουσιαστούν ΚΑΙ σε προϊόντα αλλά και σε υπηρεσίες. Η διαφορά έγκειτε στο ότι η έλειψη ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας μπορεί να χρειαστεί πολύ χρόνο για να καλυφθεί ενώ η έλειψη χρήματος - θεωρητικά τουλάχιστον - καλύπτεται σε μία ημέρα με εντολή της κεντρικής τράπεζας και άμεση απαλαγή των περιορισμών των πιστώσεων. Θα μου πεις "τότε γιατί δεν δίνεται αυτή η εντολή"; Μα ακριβώς επειδή ΚΑΙ το χρήμα καθορίζεται από την παραγωγή.
Όπως λοιπόν δεν υπάρχει αέναη, απρόσκοπτη και σταθερή παραγωγή, αλλά αντίθετα και η παραγωγή παρουσιάζει ελείψεις, έτσι και το χρήμα δεν "τυπώνεται" αέναα και σταθερά για να καλύψει τις ανάγκες της κατανάλωσης γενικά. Η διαφορά έγκειτε στο ότι η παρουσία χρήματος δεν εστιάζει την έλειψη σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ παραγωγή αλλά "τσουβαλιάζει" την παραγωγή σε μία μονάδα μέτρησης. Το ΑΕΠ. Αυτό - για εμένα - είναι κοινωνικά δίκαιο μιας και δεν γίνεται να καταδικάσεις - π.χ. - για έναν χρόνο τον αγρότη σε πλήρη ανικανότητα συναλαγής επειδή του καταστράφηκε η σοδειά.
3. Στο παράδειγμα σου περί αχρήματης συναλαγής, χρησιμοποιείς υπηρεσία με υπηρεσία. Αντίθετα εγώ χρησιμοποιώ προϊόντα με προϊόντα. Κανείς μας όμως δεν μπαίνει σε διαδικασία αποτίμησης της ανταλακτικής αξίας (το κάνω λίγο εξ' απαλών ονύχων) και αυτό γιατί δεν είναι δυνατό. Υπάρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ προϊόντα και εκατοντάδες υπηρεσίες. Από τη στιγμή που τα βάζεις σε ένα "ανταλλακτήριο παραγωγών και παρόχων" ο εκάστοτε παραγωγός θα μπορεί να αποτιμά το προϊόν του κατά το δοκούν αλλά και την παροχή του όχι σε συνάρτηση με την ανάγκη του "αγοραστή" αλλά την δική του.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται - κατά τη γνώμη μου - η βίαιη παρέμβαση στην ανθρώπινη φύση. Ο Γιατρός του παραδείγματος σου, μπορεί να μην χρειάζεται νοικοκυρά γιατί μένει με την μάνα του και του τα παρέχει όλα στο πιάτο (η μάνα του). Είναι επίσης και λίγο μούργος και δεν σκέφτεται να την ξεκουράσει με μία γυναίκα για να την βοηθάει ούτε και να στείλει την νοικοκυρά σ' έναν φίλο του που έχει σκουλικιάσει γιατί είναι χαιρέκακος που ο φίλος του είναι μεσ' την μπίχλα μιας και έτσι του τρώει τις γκόμενες. Η νοικοκυρά όμως χρειάζεται γιατρό. Βασίζεσαι λοιπόν στην φιλανθρωπία του... κοινωνίες φιλανθρώπων όμως δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ.
4. Οι αχρήματες κοινωνίες των ινδιάνων και των αβορίγιων - για παράδειγμα - είχαν δύο βασικές σταθερές. Επαρκή τοπική παραγωγή και μικρη πληθυσμιακή έκταση. Δεν μπορείς να τις συγκρίνεις με τις σημερινές πολυπαραγωγικές και πολυπληθείς κοινωνίες. Αντίθετα, παλαιότερες κοινωνίες με περισσότερα προϊόντα και καταναλωτές είχαν περιορίσει ή εξαφανίσει σε επίπεδο δομής τις ανταλακτικές συναλαγές και χρησιμοποιούσαν χρηματικές μονάδες μέτρησης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα νομίσματα εμφανίζονται τον 5ο αι. π.Χ. σχεδόν ταυτόχρονα με την εγκατάλειψη της νομαδικής ζωής και την υιοθέτηση του "settlement"... νομίζω πως στα Ελληνικά μεταφράζεται ως "εγκατάσταση".
5. Πρακτικά λοιπόν η "επιστροφή" σε μία ανταλακτική κοινωνία όχι μόνο δεν φαίνεται να συνιστά πρόοδο αλλά - αντίθετα - μάλλον προϋποθέτει επιστροφή σε κοινωνικές, πολιτιστικές, παραγωγικές και οικονομικές δομές και πραγματικότητες συμβατές με την ανθρώπινη κοινωνία πριν από διόμισι χιλιάδες χρόνια.
6. Αλλά και θεωρητικά - σε συνάρτηση με την χρήση του χρήματος ως κίνητρο και εφαλτήριο εξουσίας αλλά και προσπάθειας δικαιότερης ανακατανομής του- μάλλον είναι πιο εύκολο να αλάξεις τον τρόπο σκέψης και πράξης ενός εκατομμυρίου (και αν) ανθρώπων που κινούν τα παγκόσμια νήματα της χρηματοπιστοτικής πραγματικότητας ή στηρίζουν την εξουσία τους σε αυτό, παρά την καθημερινότητα της συναλαγής εφτάμιση δισεκατομμυρίων ανθρώπων που χρησιμοποιούν το χρήμα.
Μπορεί να κάνω και λάθος. Επαναλαμβάνω πως δεν έχω και ιδιαίτερες γνώσεις πολιτικής, κοινωνιολογίας και οικονομίας.
Καλή Χρονιά
Φιλικά,
Μιχάλης ή κατά διαδίκτυο Παππάς10.
θα γίνω γραφική κάπως
Έτσι όπως διάβαζα τις στήλες, και δεν κατέχω -σίγουρα πράγματα- από πολιτική ούτε οικονομία και κοινωνιολογία, πρακτικά όμως ήρθαν στο νου μου δυο πράγματα, που έχουν ομοιότητες και κάποιες διαφορές
Την Αμερικανική Γεωργικη Σχολη στην θεσσαλονίκη (για κάποιους λόγους) και μια ταινία που έδωσα το λινκ στον a33 και αναφέρεται γενικότερα στην παγκόσμια οικονομική κρίση
Τελικά καταλήγω πρακτικά και απλά στις επιλογές μας, όπως και του τρόπου ζωής :smile: Μεγάλο κεφάλαιο είναι οι γνώσεις μας, η καλλιέργεια και η σκέψη τουλάχιστον, όπως και οι στόχοι μας.
Σίγουρα οι μεγάλες πόλεις προάγουν την αποξένωση, αλλά συνήθως και όλα δεν είναι μάυρα ή ασπρα απαραίτητα
Προσωπικά Παππάς10, πρακτικά έχω βιώσει παρόμοιες συναλλαγές και έχω την εμπειρία Έξω από το θέμα "το χρήμα ως κινητήριος δύναμη", το σημαντικό παραμένει η ποιότητα ζωής Και το πιο πιθανό είναι, ο καθένας μας να έχει διαφορετικό στάτους ορισμού Οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου όμως δεν αγοράζονται συνήθως...και επιμένω σε αυτό ""Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο"
Τα περισσότερα έχουν την κινητήριο δύναμη, και εξαρτώνται από μας τους ίδιους
Φιλικά πάντα και από καρδιάς...
Καλή Χρονιά
Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος
Ξέρετε, με όλα τα γραφόμενα στο παρόν θέμα, μου μπαίνει ένα νέο ερώτημα
Ο άνθρωπος όταν υπάρχει σε τεράστιες μάζες (όπως είναι πια) είναι νομοτέλεια να έχει ως βάση της οποίας ανάπτυξης του, την εκμετάλλευση? ή απλά είναι θέμα εκπαίδευσης και ιδεολογίας που έχουμε εμποτιστεί όλοι μας?
Δηλαδή είναι νομοτελειακό να ισχύει η αρχή το μεγάλο ψαρί πρέπει να τρωει το μικρό ή απλά είναι μια κακή μας συνήθεια που με την κατάλληλη παιδία ή τις κατάλληλες συνθήκες δεν θα το έχουμε
Αν ισχύει το πρώτο σκέλος της ερώτησης τότε ότι και να κάνουμε είναι θέμα του dna μας και δεν λύνεται παρά μόνο θα μπορεί να αντιμετωπιστεί σε μεμονωμένες μειονοτικές και ίσως περιθωριακές καταστάσεις
Αν ισχύει το δεύτερο τότε αξίζει τον κόπο να ανακαλύψουμε ή έστω να προσεγγίσουμε τους τρόπους ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να συμβάλει στην ουσιαστική εξέλιξη
[size=14][align=justify]Το ερώτημα που θέτεις NoName είναι πολύ σημαντικό και νομίζω ότι μπαίνει στην ουσία κάθε προβλήματος που απασχολεί τη ανθρωπότητα, αν και νομίζω ότι δεν είναι και τόσο απλή και εύκολη η απάντηση. Οι απαντήσεις και οι αιτιάσεις που θα μπορούσαν να δοθούν φαντάζομαι ότι είναι πολλές και έχουν να κάνουν και αυτές με τον υποκειμενική οπτική του καθένα, ανάλογα με την κοινωνική θέση στην οποία βρίσκεται, αλλά και ανάλογα με την εκπαίδευση και τις συνήθειες που έχει αποκτήσει. Έτσι λοιπόν και εγώ από την δική μου θέση θα κάνω κάποιους συλλογισμούς αναφορικά με το ερώτημα σου.
Οι άνθρωποι ως όντα έχουν δυνητικά απεριόριστες δυνατότητες μέσα τους. Πολλές φορές μας εκπλήσσουν ορισμένες λειτουργικές δυνατότητες, επιτεύγματα, αντοχές, και όρια μερικών ανθρώπων, ακόμη και τα δικά μας. Το σημαντικότερο όμως είναι το γεγονός ότι, ως άνθρωποι έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε να στρέψουμε τις λειτουργίες μας προς την κατεύθυνση ενός απώτερου σκοπού, βάση κάποιων εσωτερικών οραματισμών, και πνευματικών κατευθύνσεων, οι οποίες ξεφεύγουν κατά την άποψη μου από τα στενά πλαίσια του κατεγραμμένου κώδικα DNA που φέρει ο καθένας μας. Η ανθρώπινη νοημοσύνη και πνευματικότητα είναι ένα περίεργο μίγμα για τα ανθρώπινα δεδομένα, κάτι που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον μας, την εκπαίδευση μας, καθώς και με δυνάμεις άγνωστες σε εμάς, πολλές φορές με τρόπους απροσδόκητους, ανεξέλεγκτους και διαφορετικούς για το κάθε ανθρώπινο όν. Παρατηρούμε ορισμένες φορές ανθρώπους που μεγαλώνουν θεωρητικά κάτω από τις ίδιες περιβαλλοντικές συνθήκες και εκπαιδευτικές καθώς και αξιακές κατευθύνσεις να αναπτύσσουν τελείως διαφορετικές προσωπικότητες και κώδικες αξιών. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο που λειτουργεί με τρόπους καθαρά ενστικτώδεις, τα ανθρώπινα όντα έχοντας ανώτερο πνευματικό και συνειδησιακό υπόβαθρο, έχουν την δυνατότητα να στρέψουν τις λειτουργίες τους προς την κατεύθυνση κάποιου σκοπού και πολλές φορές να υποτάξουν στην θέληση τους κάποιες ενστικτώδεις λειτουργίες. Έτσι λοιπόν θεωρώ ότι αυτή είναι η πραγματική φύση και υπόσταση του ανθρώπου, ενός όντος με ανώτερες πνευματικές και συνειδησιακές λειτουργίες.
Σε μεγάλο βαθμό όμως οι ανθρώπινες οντότητες διαμορφώνονται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν και αναπτύσσονται καθώς και από τις κατευθύνσεις που λαβαίνουν από αυτό. Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν δείξει στο διάβα της ιστορίας, ότι είναι συλλογικά εύπλαστες ως προς την διαμόρφωση τους από το εκάστοτε επικρατές αξιακό σύστημα, καθώς και επιρρεπείς σε οποιαδήποτε κατεύθυνση θετική ή αρνητική. Έχει επίσης καταδειχτεί ότι οι συλλογικές πνευματικές και συνειδησιακές λειτουργίες των κοινωνιών, εύκολα ναρκώνονται και αποδέχονται ψευδαισθήσεις από τις άρχουσες εξουσίες, όταν αυτές επιλέξουν να εξαπολύσουν μια μαζική προπαγάνδα προς την εξυπηρέτηση των όποιων τους σκοπών και συνήθως ο απώτερος σκοπός τους είναι η διατήρηση της εξουσίας, η οποία με την σειρά της επιδρά και αυτή ως ναρκωτικό για την ανθρώπινη πνευματική συνειδητότητα. Πάντοτε όμως υπάρχουν άνθρωποι με ισχυρή πνευματική υπόσταση που καταφέρνουν πάντα να κρατήσουν την πνευματική συνειδητότητα τους ανεπηρέαστη από τέτοιου είδους εξωτερικές επιδράσεις. Έτσι λοιπόν καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αν οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση και κατεύθυνση, θα μπορούσαν δυνητικά να διαμορφώσουν μια τελείως διαφορετική συλλογική νοοτροπία με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον. Ακόμα και οι μεμονωμένες και μειονοτικές περιπτώσεις όπως τις αποκαλείς, που καταφέρνουν να διαμορφωθούν έτσι και μάλιστα σε ένα περιβάλλον τελείως ξένο και εχθρικό προς αυτόν τον σκοπό, δείχνουν κατʼ εμέ ότι αυτό είναι δυνατόν να επιτευχθεί.
Γεγονός πάντως είναι ότι η ανθρωπότητα εδώ και χιλιετίες έχει χάσει ως σύνολο την πνευματική της συνειδητότητα και δέχεται μια μαζική προπαγάνδα προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης του εγωισμού, του υλισμού, της σύγκρουσης, της αποξένωσης, της ψευδαίσθησης ότι είμαστε ξεκομμένοι από το περιβάλλον και πρέπει να του επιβληθούμε και των κατώτερων ζωωδών ενστίκτων που έτσι και αλλιώς συνυπάρχουν μέσα μας. Ως αποτέλεσμα οι ανθρώπινες κοινωνίες συλλογικά, εκτός των όποιων εξαιρέσεων, κρατούνται εσκεμμένα σε πνευματικό λήθαργο από τον οποίο είναι αδύνατον κατʼ εμέ να ξεφύγουν αν δεν υπάρξει μια άνωθεν παρέμβαση. Γιαυτό και είπα σε προηγούμενη απάντηση ότι προσωπικά πιστεύω και ελπίζω σε θεϊκή παρέμβαση για να γίνει αυτό.
Πάντως γεγονός είναι ότι μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο οι ανθρώπινες κοινωνίες βαδίζουν ολοταχώς προς την πλήρη κατάρρευση ακολουθώντας την αυτοκαταστροφική νοοτροπία τους. Και όπως έχω γράψει και σε ένα άλλο θέμα για εμένα η ουσία της προόδου δεν είναι η τεχνολογική πρόοδος και τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας αλλά η πνευματική πρόοδος χωρίς την οποία ως ανθρωπότητα είμαστε καταδικασμένοι. Και πιστεύω ότι όταν αρχίσουμε να αναπτυσσόμαστε πνευματικά τα μετέπειτα ανθρώπινα επιτεύγματα θα είναι πέρα από αυτά που μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Γιαυτό και ξαναλέω ότι όσοι συνειδητοποιούν αυτήν την ανάγκη έχουν υποχρέωση πρώτα προς τον εαυτό τους να δράσουν προς αυτήν την κατεύθυνση.[/align]
[/size]
Καλημέρα, Καλή Χρονιά με υγεία και ό,τι επιθυμεί ο Καθένας.
Λυπάμαι αλλά αδυνατώ να συνεχίσω την κουβέντα στο πλαίσιο που μπαίνει. Και αυτό γιατί - όπως έχω πει αρκετές φορές - είναι αδύνατον να αντιμετωπίσεις μία φιλοσοφική θεώρηση και τα επιχειρηήματα της με αντεπιχειρήματα πραγματισμού.
Το ότι υπάρχουν φιλοχρήματες κοινωνίες δεν είναι δυνατόν να συνειγορεί στην κατάργηση του χρήματος. Πέρα από το ότι η θεώρησει παραπέμπει σε "Χότζα" όπου "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι", θα επιμείνω στην αρχική μου θέση πως το χρήμα είναι ΜΕΣΟ. Ακόμα δηλαδή και αν "καταργήσουμε" το χρήμα, τίποτα δεν εγγυάται ότι δεν θα έχουμε "φιλοπλουτικές" κοινωνίες, με κίνητρο ό,τι θα ορίζεται ως πλούτος. Η όλη συζήτηση λοιπόν είναι εκ' των ουκ άνευ και στα 2 επίπεδα, τόσο το πρακτικό της ύπαρξης χρήματος όσο και το κοινωνικό.
Από εκεί και πέρα, σε ανταλαγές προιόντων και υπηρεσιών έχουμε άπειρα παραδείγματα είτε προσωπικά είτε από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Το θέμα μας όμως είναι ότι κανείς δεν έχει ένα γενικευμένο παράδειγμα σε ό,τι ορίζεται ως "παγκόσμια κοινωνία" ή "συγκροτημένη, συντεταγμένη και εγκατεστημένη κοινωνία" για τα τελευταία 2.500 χρόνια τουλάχιστον. Η "παγκοσμιοποίηση" εξειδικευμένων προσωπικών ή κοινωνικών παραδειγμάτων είναι το λιγότερο άστοχη γενίκευση στο πλαίσιο της "εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα". Όσο άστοχη γενίκευση είναι η προσπάθεια προσδιορισμού ενός συνόλου από μία μικρή μερίδα των υποσυνόλων του. Με αυτή τη λογική, το γεγονός ότι τα genes (νομίζω ότι στα Ελληνικά ονομάζονται "χρωμοσώματα" ή "χρωμόσωμα" ) των ανθρώπων είναι κατά 50% όμοια με αυτά της μπανάνας, μπορεί να νομιμοποιεί προτάσεις είτε ανθρωποφαγίας είτε αναγνώρισης ανθρωπίνων δικαιομάτων στις μπανάνες. Και πριν μου πει κανείς " μα εδώ μιλάμε για κοινωνίες και όχι βιολογία" θα απαντήσω για άλλη μία φορά ότι τόσο η φυσική όσο και η πρκτική θεώρηση των πραγμάτων δεν γίνεται να είναι ανεξάρτητη από την κοινωνική μας θεώρηση. Για εμένα η "φύση" της κοινωνίας ορίζεται από τις παραδοχές της όπως αυτές ανακαλύπτονται μέσα από την ανάπτυξη των κοινωνιών- ακριβώς όπως η φύση ορίζεται από τις αντίστοιχες δικές της παραδοχές όπως αυτές ανακαλύπτονται και αποκρυπτογραφούνται μέσα από την αντίστοιχη ανάπτυξη της κοινωνίας των επιστημόνων της.
Για να μην το κουράζω άλλο, σεβαστές από μέρους μου όλες οι απόψεις και κατανοητές. Πλην όμως, μη αποδεκτές από τη στιγμή που δεν μπορούν να παρουσιάσουν κανένα πρακτικό παράδειγμα εφαρμογής τους στην σημερινή πραγματικότητα.
Ας καταλάβουμε όλοι ένα πράγμα. Προτάσεις που προϋποθέτουν κατάργηση παγειομένων κοινωνικές πρακτικές θα πρέπει να προσφέρουν αντίστοιχες λύσεις που θα αντικαθιστούν την πρακτική που θα καταρεύσει. Η ανταλακτική κοινωνία και θεωρητικά αλλά και πρακτικά δεν φαίνεται ικανή να ανταπεξέλθει στην κατάργηση του χρήματος για λόγους που προαναφέρθησαν. Για εμένα, οποιαδήποτε περαιτέρω κουβέντα είναι αέναη σοφιστεία με ελάχιστη πραγματική αξία.
Φιλικά προς όλους.
Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.
[size=14][align=justify]Φίλε Μιχάλη, καταρχήν χαίρομαι που σε "ξαναβλέπω" μετά την ολιγοήμερη ανάπαυλα σου. Προσωπικά σε ευχαριστώ για τις ευχές σου τις οποίες σου ανταποδίδω.
Λυπάμαι βέβαια που λες ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις την κουβέντα γιατί νομίζω ότι και με την συμμετοχή σου εκτός των άλλων, άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα η κουβέντα. Ελπίζω βέβαια να αναθεωρήσεις και να συνεχίσεις να συμμετέχεις στην κουβέντα. Άλλωστε νομίζω ότι σε έναν γόνιμο και ενδιαφέροντα διάλογο πάντα υπάρχει και ο αντίλογος και δεν καταλήγουν όλοι με μιας στα ίδια συμπεράσματα. Επίσης πρέπει να πω ότι η συζήτηση δεν μπαίνει σε κάποιο συγκεκριμένο πλαίσιο καθώς νομίζω ότι ο καθένας μας απλώς μεταφέρει την δική του οπτική επί του θέματος.
Καταλαβαίνω το γεγονός ότι θέλεις να σκέφτεσαι με τρόπους που δεν παρακάμπτουν την πραγματικότητα ή την λογική αν προτιμάς. Άλλωστε νομίζω ότι όλοι μας λίγο ή πολύ θέλουμε να σκεφτόμαστε με γνώμονα την πραγματικότητα και την λογική. Το γεγονός όμως ότι όλοι μας καταλήγουμε σε τόσο διαφορετικά συμπεράσματα σε σχέση με την πραγματικότητα, υποδηλώνει τελικά ότι η πραγματικότητα –ή καλύτερα η αντίληψη μας για αυτήν – προφανώς διαφέρει για τον καθένα μας. Όλοι μας έχουμε και κάποια διαφορετική αντίληψη για την πραγματικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από την ατομική αντίληψη του καθενός μας γιαυτήν. Στην καλύτερη περίπτωση ο καθένας μας βλέπει ένα ορισμένο μικρό οπτικό κομμάτι που επιλέγει, από την πραγματικότητα. Πιστεύω ότι ο καθένας μας βλέπει ένα ή στην καλύτερη περίπτωση περισσότερα "δέντρα" του "δάσους" ανάλογα και με την θέση που βρίσκεται, σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει την δυνατότητα να βλέπει ολόκληρο το "δάσος". Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει για κάθετι που θέλουμε να αποκαλούμε πραγματικό. Γεγονός επίσης για εμένα είναι ότι, όλοι μας έχουμε και κάποιες λαθεμένες αντιλήψεις για την πραγματικότητα, οι οποίες διαμορφώνονται βέβαια από τις συλλογικές λαθεμένες αντιλήψεις των κοινωνιών μας. Έτσι σκεφτόμαστε λογικά ότι, αφού κάτι είναι γενικώς αποδεκτό, άρα είναι και πραγματικό. Πριν κάποιους αιώνες για παράδειγμα υπήρχε η γενική αποδοχή ότι η γη είναι επίπεδη και ότι αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος πράγμα που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μάλιστα όταν κάποιοι άνθρωποι βγήκαν και είπαν ότι η πραγματικότητα είναι άλλη, θεωρήθηκε από το ευρύ κοινό ότι αυτό ήταν εκτός πραγματικότητας και μάλιστα λοιδορήθηκαν και διώχθηκαν για αυτές τις διαφορετικές τους αντιλήψεις. Όταν ένας άνθρωπος προσπαθούσε να μεταδώσει την φωνή σε κάποιο ακουστικό μακριά του μέσω ενός σύρματος, η πλειονότητα έλεγε πως αυτό δεν είναι εφικτό. Καιρό αργότερα η τηλεφωνία έγινε δεδομένη πραγματικότητα. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Όπως και να το κάνουμε δεν είναι εύκολο να ακυρώνεις την άποψη της πλειοψηφίας και να αμφισβητείς τις κατεστημένες αντιλήψεις οι οποίες μάλιστα εξυπηρετούν και κατεστημένα συμφέροντα.
Επίσης πρέπει να πω ότι ο καθένας μας διαμορφώνει και μια διαφορετική πραγματικότητα η οποία σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζεται από την αντίληψη του, από τα θέλω του, από τους στόχους του και από την επιμονή του. Πράγματα που σε εμένα φαντάζουν αδύνατα, εσύ μπορεί να τα πετύχεις και το αντίστροφο. Το γεγονός ότι ατομικά πολλές φορές πετυχαίνουμε πράγματα που έρχονται κόντρα με την φαινομενική "πραγματικότητα", υποδηλώνει σε εμένα ότι αυτό είναι εφικτό και σε συλλογικό επίπεδο. Όλες οι συλλογικές επαναστάσεις πετυχημένες ή όχι, νομίζω ότι ξεκίνησαν και ξεκινούν κάτω από αντίξοες συνθήκες και με μια κατεστημένη "πραγματικότητα" τελείως διαφορετική. Η ιστορία άλλαξε από ανθρώπους που αμφισβήτησαν την πραγματικότητα. Εάν δεχτούμε όλα αυτά απλώς σαν μια αέναη σοφιστεία όπως λες, είναι σαν να δεχόμαστε ότι δεν έχουμε ούτε δυνάμεις, αλλά ούτε και ευθύνη για να αλλάξουμε έστω και λίγο τον κόσμο μας, να τον κάνουμε λίγο καλύτερο. Προσωπικά εγώ δεν το δέχομαι αυτό. Βέβαια αν μας αρέσει η σημερινή πραγματικότητα και συμφωνούμε με αυτήν, τότε ασφαλώς όχι μόνο αυτή αλλά και κάθε κουβέντα για αλλαγή της πραγματικότητας, είναι όχι απλώς αέναη σοφιστεία αλλά και μάταιο χάσιμο χρόνου.
Σχετικά τώρα με το χρήμα, θα ξαναπώ ότι δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου ότι το χρήμα είναι απλώς ένα μέσον, ούτε διαφωνώ ότι καταργώντας το εξασφαλίζουμε αυτομάτως δικαιότερες και ισορροπημένες κοινωνίες. Όπως έχω πει σε προηγούμενη απάντηση το θέμα ξεκινάει από αλλού, από την συλλογική νοοτροπία. Και βλέποντας και κάποια ντοκιμαντέρ τα οποία παραθέτω στο άλλο σχετικό θέμα ( τα οποία θα έχουν συνέχεια ), επιβεβαιώνουν σε εμένα το συμπέρασμα ότι αυτήν την νοοτροπία την έχει επιβάλει ένα ολιγομελές κατεστημένο σε όλη την ανθρωπότητα, δεν ξέρω αν διαφωνείς. Και για εμένα το θέμα είναι – άσχετα αν είσαι οπαδός των αχρήματων ή των εγχρήματων κοινωνιών – εφόσον αναγνωρίζεις την ανάγκη για αλλαγές στο σύστημα με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον, τι κάνεις και πως συμβάλεις σε αυτές τις αλλαγές. Προσωπικά δεν διαφωνώ με την χρήση του χρήματος ως μέσου. Είναι όμως μέσον ή τελικά έχει γίνει σκοπός; Και αν είναι έτσι αναγνωρίζεις την ανάγκη να ξαναγίνει μέσον; Και αν ναι, πως κατά την γνώμη σου θα το ξαναμετατρέψουμε και θα το δούμε πάλι ως μέσον; Σε προηγούμενη απάντηση σου προτείνεις κάποιες πιθανές λύσεις για δικαιότερο οικονομικό σύστημα με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον. Αυτές οι λύσεις είναι εφικτές; Και αν ναι τι μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς ώστε να υλοποιηθούν οι λύσεις που προτείνεις; Άσχετα αν θέλουμε ένα δικαιότερο οικονομικό σύστημα, – αχρήματο ή εγχρήματο δεν έχει σημασία – τι μπορούμε να κάνουμε για να το πετύχουμε και τελικά τι κάνουμε; Όπως πιστεύω ότι καταλαβαίνεις, δεν είμαι της λογικής "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", αν πρόκειται όμως για γάγγραινα δεν διαφωνώ καθόλου με "ακρωτηριασμούς".
Τέλος όσον αφορά το θέμα της εφαρμογής αχρήματων οικονομιών θα ξαναπώ ότι υπάρχουν πρακτικά παραδείγματα εφαρμογής παγκόσμια, με διάφορες τοπικές παραλλαγές ανάλογα και με τις τοπικές ανάγκες. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να τις γενικεύσω, να πω ότι είναι πανεύκολες στην εφαρμογή τους, ή να πω ότι οι κοινωνίες μας είναι έτοιμες από αύριο το πρωί να λειτουργήσουν μαζικά με αυτόν τον τρόπο. Τις θεωρώ όμως ως ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα και επειδή πιστεύω σε αυτό το πείραμα είμαι πρόθυμος και να συμμετάσχω σε αυτό. Κάθε επιστημονική εφαρμογή περνάει από μακροχρόνιες μελέτες, πειράματα και μεταβατικά στάδια πριν τεθεί τελικά γενικευμένα σε εφαρμογή. Ίσως τα συγκεκριμένα οικονομικοκοινωνικά πειράματα δείξουν έναν πρακτικό εναλλακτικό τρόπο κοινωνικής συμβίωσης ή ακόμα και να αποτελέσουν ένα μοχλό πίεσης στο παρόν οικονομικό κατεστημένο ώστε να κάνει ριζικές αλλαγές. Άσχετα αν πετύχουν πολύ ή λίγο ως πειράματα, προσωπικά αυτό που με ενδιαφέρει είναι, τι κάνω εγώ για να πετύχουν.[/align]
[/size]
Φίλε Μιχάλη,
Κατ' αρχάς δεν συγκρίνουμε δύο αντιλήψεις της πραγματικότητας. Το χρήμα είναι μία συλλογική παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, οι ανταλακτικές κοινωνίες είναι τοπικές πραγματικότητες και μάλιστα απομονωμένες στο μεγαλύτερο μέρος τους. Ένα από τα βασικότερα προβλήματα για τον χαρακτηρισμό της κοινωνιολογίας ως "επιστήμη" - στα Αγγλικά science - είναι η αδυναμία χρήσης του "πειράματος" και γενίκευσης αυτού. Γι' αυτό και τα Αγγλικά αλλά και Αμερικάνικα πανεπιστήμια δεν απονέμουν Msc - master of science - ή Bsc - bachelor of science - αλλά ma - master of arts - και Ba - bachelor of arts - στις κοινωνικές επιστήμες. Δεν αναγνωρίζουν δηλαδή ως "επιστημονικές" τις κοινωνικοπολιτικοιδεολογικοιστορικόοικονομικές θεωρήσεις αλλά ως "τέχνες". Οι οποίες "τέχνες" με τη σειρά τους σαφώς και στηρίζονται στην υποκειμενικότητα του καθενώς αλλά ουδώλως μεταβάλουν την πραγματικότητα.
Πέρα από αυτό την προτασή μου την έχω πει. ΝΤΟΥ. Σε βουλές, υπουργεία, κεντρικές τράπεζες, μεγαλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις κλπ. ΝΤΟΥ με σειρά από αιτήματα.
Τι κάνω εγώ; Έχω κάνει 2 ντου στην Βουλή μικρότερος αλλά με μπουζουριάσανε οι μπάτσοι και δεν λέει να τρώω ξύλο, ούτε να με μπουζουριάζουνε όποτε οι προβοκατορες τους πάνε και καίνε την Αθήνα. Πλέον απλά προσπαθώ να μην ακολουθώ τις παραινέσεις του μάρκετινγ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αυτά για την ώρα.
Φιλικα΄
Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.
ΡΕ ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααααααααααααααααα... α ρε Ζιλμπέρτο.. γραψ' το ρε να γράψουμε και τον Βασάρα στα @@ μας...
[quote user="Pappas10" post="309228"]
ΡΕ ΠΑΝΑΘΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααααααααααααααααα... α ρε Ζιλμπέρτο.. γραψ' το ρε να γράψουμε και τον Βασάρα στα @@ μας...[/quote]
ψιτ Μισέλ χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την συζήτηση αλλά αν καταφέρεις και βρεις ανταλλάξιμες αξίες για τα γκολ του Παναθηναϊκού που τρώει με αυτά που βάζει και τις τρέχουσες ισοτιμίες των γκολ με τις άλλες ομάδες του πρωταθλήματος ειδικά με τον Ολυμπιακό και όλα αυτά σε τελικό συνδυασμό με τους βαθμούς στο πρωτάθλημα (κάτι σαν ομόλογα ή μετοχές ή παράγωγα) τότε ο Πατεροβάζελος θα κατεβάσει πολλές πρακτικές ιδέες........
Τι να σου πω βρε φίλε αρχίζω και χάνω τα μονοπάτια της ελπίδας
Ξέρεις ποιο είναι το κακό,
ακόμα κι αν βρεθεί η ιδανική αχρημάτιστη κοινωνία, αν αυτό γίνει σε μαζική και σε παγκόσμια βάση τότε τα τσακάλια του κάθε μάρκετινγκ θα βρουν τρόπους να βγάλουν κέρδος απ αυτό.
Οι διαφημιστές το ίδιο κλπ κλπ..... μέχρι αχρημάτιστο χρηματηστηρια θα φιαξουν
αρχίζει και μου φαίνεται τόσο δύσκολο το όλο ζήτημα σαν τα α-πρωταθλήματα του Βάζελου
Όπως λέει και το άσμα....... και διηγόντας τα να κλαις
[quote user="Michael_Design" post="309236"] [/quote]
[quote user="KostasD33" post="309239"]Τι να σου πω βρε φίλε αρχίζω και χάνω τα μονοπάτια της ελπίδας
αρχίζει και μου φαίνεται τόσο δύσκολο το όλο ζήτημα σαν τα α-πρωταθλήματα του Βάζελου
Όπως λέει και το άσμα....... [/quote]
Και φυσικά η συζήτηση (ναι, άλλο που δεν..) κατέληξε και κάπου στα μονοπάτια του νιόνιου γωνία πάλι
:lol:
Δεν θα το βρω μάλλον στο YouTube
Απόσπασμα από τη βερσιόν με τη κιθάρα
"εδω βλέπετε σημειωμένο Ιούλιος 1965. Καρνάγιο...Μια θάλασσα μικρή για τη συγκέντρωση, και
όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως διάφορες συντροφιές σε ταβέρνες και το πιάνο..)
Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός,ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο,καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
Κι ο χαφιές που μας ακολουθεί"
Διονύσης Σαββόπουλος
:lol:
Με απολύτως φιλική...και λιγάκι χιουμοριστική παραπάνω πρόθεση Michael_Design...
και με το θάρρος να πειράζω τον καλό μας KostasD33, που από την αρχή κάτι μου έλεγε και πως δεν θα με παρεξηγήσει..
...ελπίζω τουλάχιστον :smile:
όπως και το να μην φάνηκα...εντελώς εκτός θέματος, με τις λίγο πιο πάνω παραγράφους τουλάχιστον :oops:
φιλικά πάντα
και λέω να μην χρεώσω σήμερα (για να μαι επιτέλους και κάπου εντός του θέματος), από αύριο θα το ξανασκεφτώ όμως :razz:
[quote user="larus audouinii" post="309244"]
Και φυσικά η συζήτηση (ναι, άλλο που δεν..) κατέληξε και κάπου στα μονοπάτια του νιόνιου γωνία πάλι
:lol:
Δεν θα το βρω μάλλον στο YouTube
Απόσπασμα από τη βερσιόν με τη κιθάρα
"εδω βλέπετε σημειωμένο Ιούλιος 1965. Καρνάγιο...Μια θάλασσα μικρή για τη συγκέντρωση, και
όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως διάφορες συντροφιές σε ταβέρνες και το πιάνο..)
Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός,ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο,καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
Κι ο χαφιές που μας ακολουθεί"Διονύσης Σαββόπουλος
:lol:[/quote]
[align=center]
[/align]
[size=14]ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΧΡΗΜΑΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ[/size]
Τα χρήματα είναι μια νέα μορφή δουλείας και η μόνη διαφορά της από την παλιά μορφή είναι το γεγονός ότι είναι απρόσωπη, ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση μεταξύ αφέντη και δούλου.
Λέων Τολστόι
Παγκόσμια οικονομική κρίση, τοξικά ομόλογα, δημόσιο χρέος, μαγειρεμένες στατιστικές, καλπάζοντα σπρεντς, κρίση δανεισμού, κίνδυνος χρεωκοπίας, σχέδιο «σωτηρίας», τρόικα με ΔΝΤ, επιβολή «μνημονίου», περικοπές μισθών, δώρων επιδομάτων και συντάξεων, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, αύξηση του ΦΠΑ, νέος φόρος στα καύσιμα, άνοδος των τιμών, φτώχεια, ανεργία και αβεβαιότητα. Και όλα αυτά ενώ τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν συνεχώς για νέα, αναμενόμενα, σκληρότερα μέτρα εναντίον μας και διάφοροι «ειδικοί» περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα το καταθλιπτικό παρόν και το αβέβαιο, ζοφερό μέλλον μας …
Σε πιάνει κατάθλιψη, αρρωσταίνεις, ασφυκτιάς. Ζαλίζεσαι, αγχώνεσαι, φοβάσαι, αλλά και θυμώνεις συνάμα τρομερά και θέλεις να πάρεις κεφάλια… Ποιοι είναι αυτοί που πλουτίζουν διαρκώς σε βάρος σου και σε οδηγούν σε απόγνωση και μαρασμό; Ποιοι απομυζούν τους ζωτικούς χυμούς σου; Ποιοι σε στριμώχνουν συνεχώς στη γωνιά και στο περιθώριο της ζωής; Ποιοι σε εμποδίζουν να αναπνεύσεις;
Πώς τα δέχεσαι και τα υπομένεις όλα αυτά τόσα χρόνια; Πώς τους επιτρέπεις να σε εκμεταλλεύονται διαρκώς, να σε ξεζουμίζουν και να σε πετάνε μετά σα μια άχρηστη λεμονόκουπα; Πώς δεν αγανακτείς, πώς δεν αντιδράς;
Πολιτικοί, διεθνείς τραπεζίτες και χρηματιστές, η παγκόσμια οικονομική ελίτ, όλοι είναι υπόλογοι για τη φτώχεια και την κατάντια σου, την αθλιότητα και κατάθλιψή σου. Συναινείς όμως κι εσύ σε αυτό με την ανεκτικότητα και αδράνειά σου και πάνω απʼ όλα με το σεβασμό και αποδοχή σου, ίσως ακόμα και λατρεία σου, του μέσου που όλη αυτή η φαύλη και αποτρόποια κλίκα χρησιμοποιεί εναντίον σου για να σε βασανίζει, υποδουλώνει και απομυζά, ζώντας συνεχώς σε βάρος σου, πάνω ακριβώς στο σβέρκο σου: το ΧΡΗΜΑ!
Είσαι φτωχός και θες να γίνεις πλούσιος μέσα στα πλαίσια και τους όρους του συστήματος: Αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημά σου, το ότι θες να ανέβεις στην κλίμακα της ταξικής ιεραρχίας. Θες ουσιαστικά να γίνεις από καταπιεζόμενος καταπιεστής και από δούλος αφέντης και όχι να είσαι απλά ένας φυσικός και ελεύθερος άνθρωπος. Ο αφέντης όμως έχει πάντα την ανάγκη του δούλου και ο δούλος του αφέντη, αλληλεοεξαρτώνται, υποστηρίζοντας διαιωνίζοντας μαζί το σύστημα της σκλαβιάς που μας περιβάλλει. Ποικίλα, ποταπά ένστικτα ανωτερότητας και σπουδαιοφάνειας, δύναμης και φιλοδοξίας, φθόνου και απληστίας και γενικότερα φόβου και ανασφάλειας οδηγούν καθημερινά τους ανθρώπους στην αρένα του ανταγωνισμού, σα μονομάχους εναντίον των συνανθρώπων τους, ενώ οι αφέντες τους κοιτούν με μειδίαμα από ψηλά, απλά βασιλεύοντας …
Το χρήμα στοιχίζει πολύ ακριβά σε αυτούς που το λατρεύουν και ξαπληρώνεται μόνο με πολύτιμο χρόνο, πόνο, αρνητικά συναισθήματα και δουλεία. Και οι λάτρες του δεν είναι βέβαια τʼ φεντικά του, αλλά οι υποτελείς δούλοι τους, η μεγάλη, μαγεμένη και πλανεμένη πλειοψηφία των ανδραπόδων που παίζει υπνωτισμένη το παιχνίδι τους.
ΤΟ ΧΡΗΜΑ
Ο χρυσός είναι το πιο εξαίρετο πράγμα. Ο χρυσός αποτελεί θησαυρό και μπορεί μʼ αυτόν όποιος τον κατέχει να κάνει ό,τι επιθυμεί στον κόσμο, ακόμα και να στείλει ψυχές στον παράδεισο.
Χριστόφορος Κολόμβος (Βαρέλα, 327)
Ποτέ δε θα καταλάβω γιατί οι άνθρωποι κουράζονται τόσο πολύ να σκάβουν τη γη για να βγάλουν το χρυσό και χτίζουν μετά υπόγεια για να τον ξαναθάψουν.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.
Ας μπορώ να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του.
Τραπεζίτης Mayer Amschel Rothschild
Το χρήμα ορίζεται σαν ένα κοινωνικά «αποδεκτό» μέσο συναλλαγής και ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών καθώς επίσης ένα μέτρο υπολογισμού της οικονομικής «αξίας» τους.
Κανένας βέβαια πολίτης δεν ερωτάται ποτέ αν αποδέχεται αυτό το μέσον και τη χρήση του, το οποίο απλά του επιβάλλεται και
αναγκάζεται τελικά να το αποδεχθεί όπως όλοι, σαν έναν αδιαμφισβήτητο κοινωνικό θεσμό. Γεννιόμαστε μέσα σε μια εγχρήματη κοινωνία, την οποία θεωρούμε «φυσική» και μιμούμενοι απλά τους άλλους την αποδεχόμαστε, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε αν μια αχρήματη κοινωνία θα ήταν πολύ καλύτερη απʼ αυτήν. Γοητευόμενοι συνήθως από μικροί από τη δύναμη του χρήματος, γρήγορα το λατρεύουμε και το υπηρετούμε πιστά, ελπίζοντας να γίνουμε κι εμείς κάποια μέρα ένας από τους ισχυρούς αυτής της γης, για να το απολαύσουμε όσο θέλουμε.
Δεν είναι ότι είμαστε από τη φύση άπληστοι ή ματαιόδοξοι, αλλά ότι η ιδιότητα του χρήματος να μπορεί να ανταλλαχθεί άμεσα, λόγω της κοινής συναίνεσης όλων μας, με οποιοδήποτε κοσμικό αγαθό ή υπηρεσία και η ικανότητά του συγχρόνως να μπορεί
να συσσωρευθεί, χωρίς κανένα κοινωνικό περιορισμό, σε οσοδήποτε μεγάλα ποσά, το κάνουν να φαντάζει απατηλά στα μάτια μας σαν ένα μέσο «ελευθερίας», «βασιλείας» ή ακόμα «θέωσης» του ανθρώπου.
Ό,τι λάμπει όμως δεν είναι χρυσός, ούτε και μπορούν να υπάρχουν πολλοί βασιλιάδες ή θεοί σε αυτή τη γη, για να μας δοθεί η ευκαιρία να γίνουμε ένας από αυτούς. Εδώ υπάρχει οροφή, εδώ υπάρχει περιορισμός και φραγμός στη χρηματική πυραμιδική ιεραρχία, της οποίας τα ανώτερα επίπεδα είναι ερμητικά κλειστά για οποιονδήποτε μεγεμένο αναρριχητή, όσο ικανός, όσο αδίστακτος και αποτρόπαιος αυτός και να είναι. Το ίδιο το σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε η ήδη υπάρχουσα δύναμη να μπορεί μόνον να αυξηθεί και ποτέ να διαμοιραστεί… Οι θεοί μισούν και τιμωρούν πάντα αμείλικτα την ανθρώπινη «ύβρι» …
Ο Bernard Lietaer, σχεδιαστής του νομισματικού συστήματος της ΕΕ, συμφωνεί μαζί μας πως η πλεονεξία και ο ανταγωνισμός, μαζί με το φόβο της έλλειψης, δεν είναι σταθερές και αμετάβλητες ιδιότητες της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, αλλά «δημιουργούνται συνεχώς και ενισχύονται από το νομισματικό σύστημα που χρησιμοποιούμε... Μπορούμε να παράγουμε περισσότερα από αρκετά τρόφιμα για να ταϊσουν τον καθένα... δεν υπάρχουν όμως αρκετά χρήματα για να πληρωθούν όλα αυτά. Η έλλειψη βρίσκεται μέσα στα ίδια τα εθνικά νομίσματά μας. Στην πραγματικότητα, το έργο των κεντρικών τραπεζών είναι να δημιουργούν και να διατηρούν αυτή τη νομισματική έλλειψη. Η άμεση συνέπεια αυτού είναι ότι πρέπει να παλέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου για να επιβιώσουμε» (!!!).
Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν σήμερα στη γη, παρότι μπορούμε να παράγουμε αρκετά τρόφιμα για όλους. Η αναίσχυντη οικομική ελίτ φροντίζει όμως να μην υπάρχουν αρκετά χρήματα για όλους, ώστε αυτοί οι «άχρηστοι καταναλωτές» να λιμοκτονούν και να μας απαλλάξουν μια ώρα αρχύτερα από την παρουσία τους. Από την άλλη μεριά οι διεθνείς οργανισμοί της διαμηνύουν υποκριτικά και σύστολα ότι εργάζονται επιμελώς για την εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας που οι ίδιοι σκόπιμα δημιουργούν!.
Από την άλλη μεριά, η απόδοση μιας ιδιαίτερης οικονομικής «αξίας» σε ένα αγαθό είναι τελείως αυθαίρετη και αφύσικη και γίνεται συνήθως με βάση την έλλειψη ή «σπανιότητητά» αυτού του αγαθού. Τα διαμάντια είναι έτσι χρηματιστικά ακριβότερα και πολυτιμότερα από το νερό, παρότι μπορείς να ζήσεις άνετα χωρίς αυτά και χρησιμοποιούνται μόνο για επίδειξη.
Η «αγορά» εκμεταλλεύεται την αρχή αυτής της σπανιότητας καταστρέφοντας εσκεμμένα πολλές φορές ένα μέρος της παραγωγής, για να δημιουργήσει έλλειψη κι επομένως αύξηση της τιμής των αντίστοιχων προϊόντων. Τόνοι έτσι πορτοκάλια θάβονται στις χωματερές ή μια ποσότητα διαμαντιών καίγεται στα αδαμαντορυχεία για να διατηρηθεί υψηλή η αξία τους. Από την άλλη μεριά με τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα των πόλεων, το καθαρό νερό αποκτά ξαφνικά σπανιότητα και «αξία» και πουλιέται εμφιαλωμένο ακριβότερα από τη βενζίνη!Όσο πιο πολύ πείσει μια επιχείρηση τους καταναλωτές ότι τα προϊόντα της είναι σπάνια, τόσο ακριβότερα θα τα πουλήσει (βλέπε πολύ ακριβά αρώματα σε πολύ μικρά μπουκαλάκια…). Η σπανιότητα μπορεί να επιτελεστεί σκόπιμα, όπως είπαμε, ή πλασματικά μέσω της διαφήμησης.
Το ότι η αυθαίρετη και επίπλαστη οικονομική «αξία» που αποδίδεται σε ένα προϊόν αποτελεί αντικείμενο μεγαλύτερου σεβασμού του από τις ουσιαστικές κοινωνικές, ανθρώπινες και οικολογικές αξίες έχει σαν αποτέλεσμα την ασύδοτη κερδοσκοπία εις βάρος του περιβάλλοντος με αποτέλεσμα τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, των υδάτινων πόρων και του εδάφους, οπότε και της τροφής μας. Η δραματική, παγκόσμια θέρμανση του πλανήτη μας που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια είναι άμεση συνέπεια αυτής της πολιτικής. Το κέρδος τίθεται πάντα υπεράνω της ποιότητας της ζωής, η οποία δεν έχει χρηματιστηριακή αξία και δεν μπορεί έτσι να πουληθεί. Η νομισματική οικονομία επικρατεί συντριπτικά σε όλο τον κόσμο σήμερα, με μερικές μόνον παραλλαγές σε σχέση με το βαθμό της κρατικής παρέμβασης. Ο μέγιστος βαθμός κρατικού ελέγχου αντιστοιχεί ιστορικά στο κομμουνιστικό σύστημα, ο μερικός στο σοσιαλιστικό σύστημα και ο ελάχιστος έως μηδενικός στο καπιταλιστικό σύστημα, που κυριαρχεί σήμερα παγκόσμια.
Στο καπιταλιστικό σύστημα, που ταυτίζεται με τη λεγόμενη οικονομία της «ελεύθερης αγοράς», τα μέσα παραγωγής και διανομής των προϊόντων και υπηρεσιών βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών, οι οποίοι τα χρησιμοποιούν για την παραγωγή προσωπικού κέρδους. Εδώ όλες σχεδόν οι αποφάσεις λαμβάνονται από παράγοντες της αγοράς, χωρίς καμιά κεντρική σχεδίαση, με τις τιμές των προϊόντων να ρυθμίζονται ανεξέλεγκτα με βάση το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.
Το καπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται στο τριαδικό σχήμα εργασία – παραγωγή –κατανάλωση και περιλαμβάνει έτσι τους εργαζόμενους, τον εργοδότη-παραγωγό και τους καταναλωτές. Υπάρχει ακόμα ο «επενδυτής» που μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά τον εργοδότη ή να επενδύσει το κεφάλαιό του στις οικονομικές αγορές. Είναι φανερό πως για να λειτουργήσει το προηγούμενο σχήμα πρέπει ο εργοδότης να πουλάει τα προϊόντα του στους καταναλωτές, να πληρώνει με τα χρήματα που εισπράττει τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του και να αποκομίζει συγχρόνως ένα ικανοποιητικό γιʼ αυτόν κέρδος. Αν οι καταναλωτές δεν καταναλώσουν τα προϊόντα του, ο εργοδότης θα «μπει μέσα», θα κλείσει την επιχείρησή του και θα απολύσει τους εργαζόμενους. Για να συνεχιστεί λοιπόν αυτό το σχήμα, πρέπει οι καταναλωτές να μη σταματήσουν ποτέ να καταναλώνουν το συγκεκριμένο προϊόν, ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν έσοδα στον εργοδότη, για να μπορεί αυτός να πληρώνει τους εργαζόμενους και να αποκομίζει το κέρδος που επιθυμεί.
Η ανάγκη της κυκλικής αυτής κατανάλωσης για τη συνέχιση του κέρδους αναγκάζει τον εργοδότη να δημιουργεί ευπαθή κι ελαττωματικά (μη ανθεκτικά στο χρόνο) ή καταναλώμενα εύκολα και γρήγορα) προϊόντα, ώστε να αναγκαστούν οι καταναλωτές να τα ξαναγοράσουν. Η διαφήμηση βέβαια θα παρουσιάσει τα φύκια του για «μεταξωτές κορδέλες», πείθοντας με τους νόμους της ψυχολογίας και της πλύσης εγκεφάλου τους επίδοξους καταναλωτές για το πόσο πολύ χρειάζονται τα προϊόντα του και το πόσο καλά, όμορφα και ανθεκτικά αυτά είναι. Έχει ειπωθεί από τον Μαρκ Τουαίν πως υπάρχουν τριών ειδών ψέματα: τα μικρά ψέματα, τα μεγάλα ψέμα και η στατιστική. Εδώ θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε κάλιστα τη στατιστική με τη διαφήμιση!
Η «κυκλική κατανάλωση» δεν μπορεί λοιπόν να σταματήσει, γιατί διαφορετικά το σύστημα θα καταρρεύσει. Έτσι λοιπόν, για να μη καταρρεύσει το σύστημα, καταρρέει το προϊόν, ώστε να μπορέσει να ξαναγοραστεί.
Το «κίνητρο του κέρδους» που προβάλλει σα βασικό μόττο και σημαία του το παρόν οικονομικό σύστημα μολύνει τους πάντες, εργοδότες κι εργαζόμενους, που όλοι ρίχνονται ο ένας εναντίον του άλλου για μεγαλύτερα κέρδη και μισθούς. Ό,τι και να κάνουν όμως, όσο και να προσπαθούν, το μεγάλο, χοντρό χρήμα θα καταλήγει πάντα μαγικά στις τσέπες των ολίγων και εκλεκτών που έχουν διαμορφώσει και επιβάλει τους κανόνες αυτού του συστήματος. Όπως έχει πει ένας επιχειρηματίας, αν πάρει κάποιος τα λεφτά όλου του κόσμου και τα πετάξει από τον ουρανό (ή τα διανείμει ισόποσα σε όλους), αυτά θα καταλήξουν τελικά μαγικά στις τσέπες των ίδιων ολίγων ατόμων που κατείχαν προηγουμένως την πλειοψηφία τους!
Το κίνητρο όμως του κέρδους μαγεύει τους αθρώπους και τους πείθει να ξεχυθούν στη κοινωνική αρένα και να πολεμήσουν με εμπάθεια ο ένας εναντίον του άλλου για μια καλύτερη θέση στη χρηματιστική πυραμίδα. Το ίδιο το «κίνητρο του κέρδους» είναι υπεύθυνο για μεγάλη σειρά εγκλημάτων, από την απλή ληστεία μετά φόνου μέχρι τους κατακτητικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους με τα χιλιάδες θύματα. Η «αγορά» είναι δυστυχώς κτηνώδης, αιμοβόρα και άπληστη.
Ας θυμηθούμε εδώ τα ειρωνικά λόγια του σοφού Ινδιάνου Λακότα «Το «Κουτσό Ελάφι»:
Πριν έλθουν οι λευκοί αδελφοί μας να μας εκπολιτίσουν, δεν είχαμε καμιά φυλακή. Επομένως δεν είχαμε κανένα εγκληματία. Δεν μπορείς να έχεις εγκληματίες χωρίς μια φυλακή. Δεν είχαμε καμιά κλειδαριά ή κλειδί, κι επομένως κανέναν κλέφτη. Εάν κάποιος ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να έχει ένα άλογο ή κάλυμμα, του έδινε κάποιος αυτά τα πράγματα. Ήμαστε πολύ απολίτιστοι για να βάλουμε αξία και τιμή στις προσωπικές κτήσεις μας. Θέλαμε να έχουμε πράγματα απλά και μόνο για για να τα χαρίζουμε. Δεν είχαμε καθόλου χρήματα κι επομένως η αξία ενός ανθρώπου δεν μπορούσε να μετρηθεί με αυτά. Δεν είχαμε κανένα γραπτό νόμο, κανέναν πληρεξούσιο ή πολιτικό, επομένως δεν μπορούσαμε να εξαπατήσουμε. Είχαμε έναν πραγματικά άσχημο τρόπο ζωής πριν έρθει ο λευκός άνθρωπος και δεν ξέρω πώς κατορθώσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτά τα βασικά πράγματα τα οποία, όπως μας πληροφορούν, είναι απολύτως απαραίτητα για μια πολιτισμένη κοινωνία…
Μπορεί πολλοί να δεχτούν ότι το χρήμα είναι η πηγή πολλών μεγάλων κακών για την κοινωνία μας, αλλά ελάχιστοι θα αναρωτηθούν ποια είναι η πραγματική πηγή του ίδιου του χρήματος.
ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΑ ΧΡΕΟΣ
Ειλικρινά πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για την ελευθερία μας από τους παρατεταγμένους στρατούς. ΄Εχουν ήδη δημιουργήσει μια αριστοκρατία χρήματος που περιφρονεί την κυβέρνηση. Πρέπει να παρθεί η δυνατότητα έκδοσης χαρτονομισμάτων από τις τράπεζες και να αποδοθεί στο λαό, στον οποίο και δικαιωματικά ανήκει .
Thomas Jefferson
Όλοι γνωρίζουν υποσυνείδητα, ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν (πραγματικά) χρήματα. Όταν τραβάτε χρήματα απʼ το λογαριασμό σας, η τράπεζα δεν σας λέει ότι δεν μπορείτε να το κάνετε επειδή έχει δανείσει τα χρήματά σας σε κάποιον άλλο...
Mark Mansfield, οικονομολόγος
Στην αρχαιότητα ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το ανταλλακτικό σύστημα, ανταλλάσσοντας προϊόντα που του περίσσευαν με προϊόντα άλλων παραγωγών που ο ίδιος δεν είχε. Αργότερα χρησιμοποίησε, σα χρήμα πια. μεταλλικά νομίσματα ή διάφορα άλλα αντικείμενα με βάση την αξία του υλικού από το οποίο ήταν αυτά κατασκευασμένα. Τα μεταλλικά νομίσματα ήταν αρχικά χάλκινα, μετά σιδερένια και τελικά αργυρά και χρυσά.
Οι πρώτοι τραπεζίτες που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ήσαν οι χρυσοχόοι, οι οποίοι διέθεταν μία κρύπτη ή θησαυροφυλάκιο για να φυλάνε το χρυσό τους. Σύντομα αρκετοί πολίτες τους ζήτησαν να φυλάξουν με αμοιβή στο ασφαλές αυτό μέρος και το δικό τους χρυσό, νομίσματα ή διάφορα άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Ο χρυσοχός έδινε σε αυτή την περίπτωση στο δικαιούχο μια απόδειξη για το χρυσό που του είχε αφήσει για φύλαξη.
Οι αποδείξεις αυτές θεωρήθηκαν τελικά πιο ασφαλείς από το να κουβαλάει κάποιος μαζί του πολλά βαριά χρυσά και αργυράνομίσματα. Για ευκολία, για να αποφύγουν τα περιττά ταξίδια στους χρυσοχόους, οι καταθέτες άρχισαν να υπογράφουν αποδείξεις κατάθεσης χρυσού σε άλλους. Οι αποδείξεις αυτές έγιναν με τον καιρό ευρέως αποδεκτές σα μέσο πληρωμής και άρχισαν να χρησιμοποιούνται σα χρήμα. Ήταν τα πρώτα χαρτονομίσματα που κυκλοφόρησαν στην Ευρώπη.
Με το χρόνο η διαδικασία απλοποιήθηκε με τις αναλήψεις χρυσού να γίνονται από αυτόν που έφερε την απόδειξη/χαρτονόμισμα, χωρίς την ανάγκη μιας υπογραφής. Τελικά οι χρυσοχόοι παρατήρησαν ότι ένα μικρό μόνο μέρος των καταθετών ή των κατόχων των αποδείξεων έρχονταν για να πάρουν το χρυσό τους. Άρχισαν έτσι πονηρά να κλέβουν το σύστημα, δανείζοντας κρυφά άλλους με το χρυσό που τους είχε δοθεί για φύλαξη, κρατώντας τον τόκο που κέρδιζαν από αυτό το δανεισμό.
Γενόμενος έτσι από τεχνίτης τραπεζίτης ο χρυσοχόος, σύντομα ανακάλυψε ότι μπορούσε να εκδώσει περισσότερα «χαρτονομίσματα» (πιστοποιητικά κατάθεσης χρυσού) από όσο χρυσό είχε πραγματικά στο θησαυροφυλάκιό του και κανείς δε θα καταλάβαινε τίποτα. Με την πείρα που είχε ήδη αποκτήσει φαινόταν αδύνατο να έλθουν όλοι μαζί οι δικαιούχοι για να διεκδικήσουν το χρυσό τους. Στη συνέχεια ανακάλυψε ότι μπορούσε να δανείσει αυτά τα πρόσθετα “χαρτονομίσματα” και να κρατά και από αυτά τόκο. Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκε ο δανεισμός κλασματικού αποθέματος, δηλαδή ο δανεισμός περισσότερων χρημάτων από το απόθεμα των καταθέσεων. Ήταν σίγουρα μια απάτη και συχνά κηρύχθηκε εκτός νόμου όταν έγινε αντιλητή.
Οι χρυσοχόοι ξακίνησαν αρχικά με μια σχετικά μέτρια εξαπάτηση, δανείζοντας με πιστοποιητικά κατάθεσης χρυσού δύο ή τρεις μόνο φορές το χρυσό που είχαν πραγματικά στα θησαυροφυλάκιά τους. Γρήγορα όμως έγιναν σιγουρότεροι και πιο άπληστοι και δάνειζαν τέσσερες, πέντε ή ακόμη και δέκα φορές πιστοποιητικά χρυσού από αυτόν που είχαν πραγματικά σε κατάθεση!
Γρήγορα ανακάλυψαν και ένα άλλο κόλπο: Όταν έκαναν ευκολότερο το δανεισμό των χρημάτων (με χαμηλότερο επιτόκιο), τότε το ποσόν των χρημάτων σε κυκλοφορία αύξανε. Τα χρήματα ήσαν άφθονα και οι άνθρωποι έπαιρναν περισσότερα δάνεια για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους. Τότε όμως οι χρυσοχόοι ανέβαζαν το επιτόκιο καθιστώντας δυσκολότερη τη λήψη δανείων.
Συνέβαινε έτσι ό,τι ακριβώς και σήμερα. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν προηγούμενα δάνειά τους, ούτε και να πάρουν νέα δάνεια για να ξεπληρώσουν τα παλιά με αποτέλεσμα να χρεωκοπήσουν και να αναγκαστούν να πουλήσουν τα αγαθά τους στο χρυσοχόο. Αυτό ονομάζεται απλά σήμερα στα χρηματιστήρια «διορθώσεις»…
Έτσι ακριβώς ξεκίνησε η αγγλική δυναστεία των Rothschilds. Όπως καταλαβαίνετε, ο πρόγονός τους ήταν ένας από αυτούς τους «έξυπνους» χρυσοχόους-τραπεζίτες. Αυτή είναι η αρχή του τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη. Απλά όταν έγινε φανερό όλο το κόλπο, ο τραπεζίτης δεν τιμωρήθηκε, αλλά προστατεύθηκε νομικά, αφού «βοηθούσε την ανάπτυξη» ικανοποιώντας την ανάγκη για δανεισμό. Απλά για να ριχτεί στάχτη στα μάτια του κόσμου άρχισε να δίνει ένα μερίδιο των κερδών του σαν τόκο στις καταθέσεις των πελατών του, έτσι για να φαίνεται ότι το δανειζόμενο χρήμα προέρχεται δήθεν από τις καταθέσεις και όχι το μεγαλύτερο μέρος του από αέρα κοπανιστό, όπως ήταν και είναι η πραγματικότητα Με ένα μαγικό τρόπο η ίδια η διαδικασία του δανεισμού γεννάει από το πουθενά χρήματα για την τράπεζα επί των οποίων αυτή κερδοσκοπεί δανείζοντάς τα στους ανίδεους πιστωτές της.
Αυτό ακριβώς κάνουν οι τράπεζες και σήμερα δανείζοντας πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που έχουν σε καταθέσεις. Είναι φανερό πως αν έρχονταν όλοι οι δικαιούχοι μαζί και απαιτούσαν τα λεφτά τους σε μετρητά, οι τράπεζες θα έμεναν γρήγορα χωρίς ρευστό, πριν καν πληρώσουν το 4%. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος πάντα φόβος τους. Συμπέρασμα: η συντριπτική πλειοψηφία των χρημάτων που δανείζουν οι τράπεζες δεν «κόβεται» στο εθνικό νομιμασματοκοπείο από την κυβέρνηση, όπως νομίζουν αδαώς οι περισσότεροι από εμάς, αλλά δημιουργείται μαγικά από τις ίδιες τις τράπεζες μέσω της διαδικασίας της πίστωσης και της χρέωσης.
Όταν πριν περίπου 300 χρόνια δημιουργήθηκε η 1η Τράπεζα της Αγγλίας με βασιλική άδεια να δανείζει γραμμάτια χρυσού με το σύστημα του κλασματικού αποθέματος η αναλογία ήταν σχετικά μικρή 2:1, μπορούσε δηλαδή να δανείσει μέχρι ένα διπλάσιο αριθμό χρημάτων από τις καταθέσεις της. Σιγά-σιγά η αναλογία αυτή μεγάλωσε και έφτασε τη σημερινή εποχή το 9:1 ή το 10:1 και τελικά, με διάφορα κόλπα, το 20:1 ή 50:1 ή ακόμα απεριόριστα!
Το παγκόσμιο πια σήμερα αυτό σύστημα του κλασματικού αποθέματος μπορεί να δημιουργήσει μια απεριόριστη ποσότητα χρημάτων από αέρα κοπανιστό και έχει δέσει ολόκληρο τον πλανήτη χειροπόδαρα με ένα εκθετικά αυξανόμενο χρέος που δεν μπορεί να εξοφληθεί ποτέ.
Όπως επισημαίνει ο Sir Josiah Stamp (διευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας την περίοδο 1928-1941):
Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα απʼ το τίποτα. Η όλη διαδικασία είναι το πιο εκπληκτικό ταχυδακτυλουργικό κόλπο που ανακαλύφθηκε ποτέ.
Το τραπεζικό σύστημα επινοήθηκε από την αχρειότητα και γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία. Οι τραπεζίτες κατέχουν τη γη. Ακόμα κι αν τους την πάρετε πίσω, αν τους αφήσετε τη δύναμη να δημιουργούν χρήματα, θα δημιουργήσουν με μια μολυβιά αρκετά για να την ξαναγοράσου …
Αν τους αφαιρέσετε αυτή τη δύναμη, όλες οι μεγάλες περιουσίες τους, όπως η δική μου, θα εξαφανιστούν. Και πρέπει να εξαφανιστούν, γιατί τότε ο κόσμος θα είναι καλύτερος και πιο χαρούμενος για να ζήσει κάποιος.
Αν λομως θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος της ίδιας σας της σκλαβιάς, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση.
Ο Marriners Eccles, πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συμβουλίου των ΗΠΑ συμφωνεί:
Αυτή είναι η ουσία του χρηματικού μας συστήματος. Αν δεν υπήρχαν χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα.
Και ο Robert H. Hemphill, διευθυντής πιστώσεων της Τράπεζας του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος των ΗΠΑ στην Ατλάντα της Τζώρτζια συμπληρώνει:.
Αυτή είναι μια τρομακτική σκέψη. Είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες. Πρέπει να δανειστεί κάποιος κάθε δολάριο που υπάρχει στην κυκλοφορία, μετρητό ή πιστωτικό. Όσο οι τράπεζες δημιουργούν άφθονα συνθετικά χρήματα, ευημερούμε. Αν όχι, λιμοκτονούμε. Χωρίς αμφιβολία, το χρηματικό μας σύστημα δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
Όταν κάποιος αντιληφθεί πλήρως την εικόνα, ο τραγικός παραλογισμός της ανέλπιδης κατάστασής μας είναι σχεδόν απίστευτος, αλλά υπαρκτός.
Οι τράπεζες μπορούν να εφαρμόζουν αυτό το χρηματικό σύστημα μόνο με τη άμεση συνεργασία της κυβέρνησης, η οποία μας αναγκάζει νομοθετικά να χρησιμοποιήσουμε το επίσημο κρατικό νόμισμα, δίνει στις τράπεζες το δικαίωμα να παρέχουν πίστωση με αυτό και εξουσιοδοτεί τα δικαστήρια να τιμωρούν τη μη εξόφληση των τραπεζικών χρεών. Τελικά οι τράπεζες δε δανείζουν χρήματα, αλλά υποσχέσεις παροχής χρημάτων που δεν διαθέτουν.
Πολλά από τα παραπάνω προέρχονται από το εξαίρετο βίντεο “Money as Debt” (Το Χρήμα ως Χρέος) που σας προτρέπουμε να το δείτε οπωσδήποτε και να το διαδώσετε σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο (για λινκς κοιτάξτε στο τέλος στις αναφορές).
Η ίδια πηγή αναφέρει:
Αναρωτηθήκατε ποτέ πως είναι δυνατόν όλοι, κυβερνήσεις, οργανισμοί, εταιρείες, οικογένειες, να έχουν όλοι ταυτόχρονα χρέη και
μάλιστα για τέτοια αστρονομικά ποσά; Αναρωτηθήκατε ποτέ πως μπορεί να υπάρχουν τόσα πολλά χρήματα εκεί έξω ώστε να δανείζονται; Τώρα γνωρίζετε. Δεν υπάρχουν. Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους. Και καθώς το χρέος είναι δυνητικά απεριόριστο, το ίδιο είναι και η παροχή χρημάτων. Και όπως φαίνεται τελικά, ισχύε και η αντίθετη πρόταση: Χωρίς χρέος δεν υπάρχουν χρήματα. Δεν είναι απίστευτο, ότι παρά τον αφάνταστο πλούτο των φυσικών πόρων, της τεχνολογικής εξέλιξης και της παραγωγικότητας περίπου όλοι μας, από κυβερνήσεις και εταιρείες, μέχρι το κάθε ξεχωριστό άτομο, είμαστε βαθιά χρεωμένοι στους τραπεζίτες; Ας μπορούσαν απλά να σταματήσουν για ένα λεπτό οι άνθρωποι και να σκεφτούν: «Πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι που ουσιαστικά παράγουν όλο τον πραγματικό πλούτο του κόσμου να χρωστούν σε αυτούς που απλά δανείζουν τα χρήματα που αναπαριστούν τον πλούτο;» Ακόμα πιο απίστευτο είναι το ότι αφού συνειδητοποιήσουμε ότι το χρήμα στην πραγματικότητα είναι χρέος, συνειδητοποιούμε επίσης ότι αν δεν υπήρχε χρέος, δεν θα υπήρχε χρήμα.
Και αυτό δεν είναι όλο. Οι τράπεζες δημιουργούν μόνο το ποσό του κεφαλαίου. Δεν δημιουργούν τα χρήματα που θα πληρώσουν τους τόκους. Πού υποτίθεται ότι θα βρεθούν αυτά;
Το μόνο μέρος στο οποίο μπορούν οι δανειζόμενοι να βρουν χρήματα για να πληρώσουν τους τόκους, είναι η συνολική διαθέσιμη ποσότητα χρημάτων της γενικής οικονομίας.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος της συνολικής διαθέσιμης ποσότητας χρημάτων έχει δημιουργηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σαν τραπεζική πίστωση, η οποία πρέπει να εξοφληθεί με περισσότερα χρήματα απʼ όσα δανείστηκαν. Συνεπώς υπάρχουν παντού άλλοι δανειολήπτες στην ίδια κατάσταση, που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν τα χρήματα που χρειάζονται για να εξοφλήσουν το κεφάλαιο και τους τόκους, από μια συνολική πηγή χρημάτων που περιέχει μόνο το κεφάλαιο. Είναι φανερά αδύνατο να εξοφλήσουν όλοι το κεφάλαιο συν τους τόκους, αφού τα χρήματα που αντιστοιχούν στους τόκους, απλά δεν υπάρχουν. Αυτό μπορεί να εκφραστεί με μια απλή μαθηματική εξίσωση. Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι ότι για μακροπρόθεσμα δάνεια, όπως υποθήκες και κυβερνητικά χρέη, οι συνολικοί τόκοι ξεπερνούν κατά πολύ το κεφάλαιο. Έτσι, εκτός και αν δημιουργηθούν πολλά επιπλέον χρήματα, για να πληρωθούν οι τόκοι, αυτό σημαίνει ένα μεγάλο ποσοστό κατασχέσεων των υποθηκευμένων περιουσιών και μια μη λειτουργική οικονομία.
Για να διατηρηθεί μια λειτουργική κοινωνία, ο ρυθμός κατασχέσεων πρέπει να είναι χαμηλός. Κι έτσι για να γίνει αυτό, όλο και περισσότερα χρήματα θα πρέπει να δημιουργούνται από το χρέος, για να καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες εξόφλησης παλαιότερων χρεών. Αλλά φυσικά, αυτό απλά αυξάνει το συνολικό χρέος. Και αυτό σημαίνει ότι τελικά περισσότεροι τόκοι πρέπει να εξοφληθούν, με αποτέλεσμα να έχουμε μια συνεχώς αυξανόμενη και αναπόφευκτη ακολουθία χρεών. Είναι απλά η χρονική καθυστέρηση μεταξύ της δημιουργίας χρημάτων ως νέων δανείων και της εξόφλησής τους που εμποδίζει την ανεπάρκεια χρήματος να προλάβει να χρεωκοπήσει ολόκληρο το σύστημα.
Ωστόσο, καθώς το αχόρταγο πιστωτικό τέρας των τραπεζών μεγαλώνει συνεχώς, η ανάγκη δημιουργίας όλο και περισσότερων χρημάτων από το χρέος, για να ταϊστεί, γίνεται ακόμα πιο επείγουσα.
Όπως επισημαίνει η Βίβλος: «Ο οφειλέτης είναι πάντα υπηρέτης του δανειστή».
Ο οικονομολόγος Kenneth Boulding επισημαίνει:
Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι η αδιάκοπη ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, απαιτεί συνεχώς αυξανόμενη χρήση πραγματικών φυσικών πόρων και ενέργειας. Ολοένα περισσότερα πράγματα πρέπει να μετατρέπονται από φυσικούς πόρους σε απόβλητα, κάθε χρόνο, για πάντα, μόνο και μόνο για να γλιτώσει το σύστημα από την κατάρρευση.
Όποιος πιστεύει ότι η εκθετική ανάπτυξη μπορεί να συνεχίζεται για πάντα σε έναν πεπερασμένο κόσμο, είναι είτε τρελός είτε οικονομολόγος
Και μια ακόμα επισήμανση:
Όποιος ελέγχει τον όγκο των χρημάτων στη χώρα μας, είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της βιομηχανίας και του εμπορίου…και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα ελέγχεται τόσο εύκολα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από λίγους ισχυρούς ανθρώπους στην κορυφή, δεν χρειάζεται να σου πει κaνείς που οφείλονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής ύφεσης.
James A. Garfield, δολοφονημένος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Αυτό είναι το «λογιστικό», μη αντιπροσωπευτικό, σύγχρονο χρήμα ή «χρήμα εξουσιοδότησης» (fiat money), του οποίου η αξία προέρχεται ουσιαστικά από κυβερνητικό διάταγμα και δεν έχει καμιά αντιπροσώπευση, όπως παλαιότερα, σε χρυσό. Δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό, τίποτα το εγγενές που να υποστηρίζει την αξία αυτού του χρήματος, το οποίο είναι απλά αέρας κοπανιστός, με ανταλλακτική και αγοραστική όμως αξία που καταλήγει πάντα επιτηδίως στο μεγαλύτερο μέρος του στα χέρια των διεθνών τραπεζιτών και χρηματιστών, οι οποίοι λαμβάνουν έτσι με κυβερνητική εξουσιότηση τα πάντα, χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα τίποτα! Απλά εμείς τους επιτρέπουμε να είναι και να κάνουν αυτό που είναι και κάνουν.
Στο παρελθόν ένα χάρτινο δολάριο ήταν ουσιαστικά μια απόδειξη που μπορούσε να εξαργυρωθεί για μια ισοδύναμης αξίας ποσότητα χρυσού ή ασημιού «επί τη εμφανίσει» του. Σήμερα ένα χάρτινο ή ένα ψηφιακό δολάριο (ή ευρώ) μπορεί να εξαργυρωθεί μόνο με ένα άλλο χάρτινο ή ψηφιακό δολάριο. Το λογιστικό χρήμα παράγει επίσης «λογιστικό κέρδος» με τις αυξομειώσεις των μετοχών στα χρηματιστήρια, με τις νομισματικές ισοτιμίες, με δάνεια για να αποπληρωθούν άλλα δάνεια και ποικίλα άλλα χρηματιστικά εργαλεία και κόλπα που κάνουν μερικούς να μη δουλεύουν και να δουλεύει το χρήμα γιʼ αυτούς…
Το κεφαλαιοκρατικό χρήμα του σύγχρονου κόσμου προστατεύεται μέσα από διάφορους παγκόσμιους μηχανισμούς όπως ο Ο.Ο.Σ.Α., το Δ.Ν.Τ., η Παγκόσμια Τράπεζα κλπ, που επιβάλλουν τη θέληση της πλουτακρατικής τάξης,
Η Σύγχρονη Κρίση
Ευτυχώς οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν το τραπεζικό και νομισματικό μας σύστημα, διότι αν το καταλάβαιναν, πιστεύω, ότι θα γινόταν επανάσταση πριν ξημερώσει η αυριανή μέρα
Χένρι Φορντ
Στο τέλος της δεκαετίας του 60 η Αμερική μπλέχτηκε στον πόλεμο εναντίον του Βιετνάμ και άλλων χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, ενώ συνέχισε νʼ ανταγωνίζεται εξοπλιστικά με τη Σοβιετική Ένωση. Ένας πακτωλός τότε αμερικανικών δολαρίων έρρευσε προς την Ευρώπη (Ευρωδολάρια), η οποία στη συνέχεια τα εξαργύρωσε σε χρυσό, μειώνοντας έτσι τα αποθέματα σε χρυσό της Αμερικής από το 60% προηγουμένως των παγκόσμιων αποθεμάτων μόνο στο 15%. Οι ΗΠΑ κατάργησαν τότε μονομερώς το 1971 την άμεση μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό, αναγκάζοντας πολλές άλλες χώρες που η τιμή του νομίσματός τους είχε καθοριστεί με βάση το δολάριο να τις ακολουθήσουν. Το παγκόσμιο χρήμα έπαψε τελικά να στηρίζεται σε αποθέματα χρυσού.
Το δολάριο άρχισε τότε να χάνει αξία του μέχρι το 1979, αλλά δεν μπορούσε πια να υποτιμηθεί, σε σχέση με την αξία του σε χρυσό, αφού είχε αποδεσμευθεί απʼ αυτόν. Οι ΗΠΑ έπαιξαν στη συνέχεια πολλά παιχνίδια ορίζοντας όπως ήθελαν τη συναλλαγματική ισοτιμία του, προωθώντας τα οικονομικά τους συμφέροντα. Θέλοντας να παραμείνουν η ηγετική οικονομική δύναμη αναζωογόνησαν και ενίσχυσαν επίσης επί τρεις δεκαετίες τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές προκαλώντας μια τεράστια αύξηση του μεγέθους τους. Στα τέλη έτσι του 2005 η αξία των χρηματιστικών εργαλείων ήταν υπερτριπλάσια του παγκόσμιου ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, μια φούσκα που έμελλε κάποτε να σκάσει. Είναι μια από τις ιδιότητες και τάσεις του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου να δημιουργεί οικονομικές φούσκες πλασματικών χρημάτων επί των οποίων να κερδοσκοπεί. Έτσι έγινε παλαιότερα και με τη φούσκα του δικού μας χρηματιστήριου.
Το 1979 το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα (η Κεντρική Τράπεζα ας πούμε των ΗΠΑ) αύξησε τα επιτόκια κατά 10%, ρίχνοντας με αυτό τον τρόπο τον πληθωρισμό στο 2 με 3%, προς ικανοποίηση του μεγάλου κεφαλαίου, στο οποίο η κυβέρνησε πρόσφερε επίσης σημαντικές φοροπαπαλλαγές. Αντίθετα, πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, που είχαν δανειστεί μεγάλα ποσά από την Αμερική, δεν μπορούσαν πια να τα ξεπληρώσουν και βρέθηκαν στο χείλος της πτώχευσης. Αναγκάστηκαν έτσι να δεχθούν την επέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο με κατάλληλες επεμβάσεις άνοιξε το δρόμο των αμερικανικών πολυεθνικών εταιριών προς αυτές (μια από τις συνήθεις μεθόδους για τα χαμηλότοκα δάνεια που προσφέρει).
Η κατανάλωση των ΗΠΑ μειώθηκε σημαντικά μετά το 1973, αλλά η κρίση υπερπαραγωγής συνεχίστηκε, απλά αναβλήθηκε το ξέσπασμά της. Το περίσσευμα του κεφαλαίου (που δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πια για την αύξηση της παραγωγής) αναζήτησε νέες υψηλές αποδόσεις στον απορρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό τομέα, που δημιουργούσε συνεχώς νέα εγαλεία, χορηγώντας νέες πιστώσεις πλασματικών χρημάτων. Τα χρέη μετατρέπονταν σε αξιόγραφα, αγοράζονταν και πουλούνταν και γίνονταν αντικείμενο κερδοσκοπίας.
Μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 11 Σεπτέμβρη 2001 προκλήθηκε φόβος και αστάθεια στις χρηματιστηριακές αγορές. Για να εμποδίσουν τότε οι ΗΠΑ την απειλούμενη κρίση μείωσαν τα επιτόκια στο 1%. Επωφελούμενες οι στεγαστικές τράπεζες άρχισαν αμέσως να εκδίδουν ενυπόθηκα δάνεια χαμηλών εγγυήσεων για την αγορά σπιτιών. Ο αριθμός των επισφαλών αυτών δανείων αυξήθηκε γρήγορα δραματικά. Οι στεγαστικές τράπεζες πούλησαν στη συνέχεια αυτά τα δάνεια σε ειδικές εταιρίες, οι οποίες εξέδωσαν αξιόγραφα γιʼ αυτά, που καλύπτονταν από αυτές τις υποθήκες. Μπορούσαν έτσι να συνεχίσουν να παρέχουν δάνεια. Στη συνέχεια τα αξιόγραφα αυτά διασκορπίστηκαν σε όλο το κόσμο σε τράπεζες και κεφάλαια υψηλού κινδύνου που ενδιαφέρονταν γιʼ αυτά. Αυτά είναι τα διαβόητα «τοξικά ομόλογα».
Ακολούθως το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα ανέβασε σταδιακά τα επιτόκια στο 5,25% προκαλώντας αδυναμία εξόφλησης των δανείων. Πάνω από δύο εκατομμύρια τότε οικογένειες έχασαν τα σπίτια που πρόσφατα είχαν αποκτήσει. Μια και τα τοξικά ομόλογα είχαν διασκορπιστεί σε ολόκληρο τον κόσμο, η αμερικανική τραπεζική κρίση λειτούργησε σαν χιονοστοιβάδα και παρέσυρε όλο το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Ήταν η μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική φούσκα στην ιστορία της οικονομίας.
Η παγκόσμια λοιπόν οικονομική κρίση, που ακόμα συνεχίζεται, οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στη δυνατότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να προκαλεί κρίσεις με τη δημιουργία διαφόρων χρηματιστικών «φουσκών» και να επωφελείται από αυτές. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος μίλησε για μια απάτη για την οποία ευθύνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η αδυναμία της πολιτικής να το ελέγξει. Επεσήμανε επίσης ότι για την κρίση ευθύνεται και η συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας στα χέρια λίγων, οι οποίοι έβαλαν το κέρδος πάνω από τη βιωσιμότητα.
Την ίδια άποψη εξέφρασε και η ευρωπαϊκή δεξαμενή σκέψης RMF που απέδωσε την κρίση στη «χρηματιστικοποίηση» της διεθνούς οικονομίας, στη ενίσχυση δηλαδή του χρηματιστικού εις βάρος του παραγωγικού κεφαλαίου και στο ποσοστό του συνολικού κέρδους των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων. Σύμφωνα με τη μελέτη τους, παρά το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου τομέα, την παραποποίηση των στατιστικών στοιχείων και του μεγάλου εθνικού ελλείματος, δε δικαιολογείται η τόσο μεγάλη αντίδραση της αγοράς εναντίον της Ελλάδος. Η πραγματική αιτία για την έντονη πίεση που ασκήθηκε στην Ελλάδα «είναι η ίδια με αυτή που προκάλεσε την οικονομική κρίση του 2007, δηλαδή ο τρόπος λειτουργίας του απορρυθμισμένου χρηματοπιστωτικού τομέα, που προκαλεί κρίσεις και επωφελείται από αυτές».
Η ίδια μελέτη επισημαίνει ότι η νομισματική πολιτική της ΕΕ είναι θεσμικά προσανατολισμένη στις ανάγκες της Γερμανίας και όχι στις ανάγκες της ευρωζώνης. Έτσι ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόνωσε σημαντικά με ρευστότητα τις τράπεζες αυτή την περίοδο, απέφυγε να να αντιταχθεί στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των κρατών της ευρωζώνης. Οι νομισματικοί κανόνες της ΕΕ, τονίζει η έκθεση, δεν αποτελούν απλές τεχνικές ρυθμίσεις για το ευρώ, αλλά έχουν βαθιές κοινωνικοπολιτικές συνέπειες. Προστατεύουν το χρηματιστικό κεφάλαιο, προωθούν τη φιλελευθεροποίηση, επιδεινώνουν τη θέση των εργαζομένων και διευκολύνουν την κυριαρχία της Γερμανίας στην ευρωζώνη.
Ωραίοι οι «εταίροι» μας, για το χρήμα κι αυτοί, τη δύναμη και την κυριαρχία….Οι λέξεις αλληλεγγύη, συνεργασία, αρετή, συνεισφορά, μοίρασμα και τα ανάλογα είναι άγνωστες στο λεξιλόγιό τους, απουσιάζουν παντελώς από τον κόσμο του χρήματος που έχει οργανωθεί και επιβληθεί ώστε να υποστηρίζει πάντα τη ζωή των ολίγων και εκλεκτών και τον καθημερινό θάνατο των πλανεμένων και μαγεμένων από τη λάμψη του άχρηστων πολλών.
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ
Αξίζει να θυμηθούμε εδώ την απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σηάτλ προς τον Πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς (1853-1857), όταν του ζήτησε να πουλήσει τη γη του στην κυβέρνηση:
….Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό - τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μερος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμουδιά στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό...
Ή ακόμα των Ινδιάνων Cee
Μόνον όταν πεθάνει το τελευταίο δένδρo
Ο τελευταίος ποταμός δηλητηριαστεί
Και πιαστεί το τελευταίο ψάρι
Θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε τα χρήματα.
Μετʼ απʼ όσα γνωρίζουμε, έχουμε δει και αποκαλύψει, ποια πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μας στο εξής η στάση μας στον κόσμο; Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε με τη συναίνεσή μας το φαύλο, αδιέξοδο και ασύδοτο αυτό οικ