πως θάθελα στα ουράνια να φτάσω
πως θάθελα στα ουράνια να φτάσω
για ν αγναντέψω τη στερνή μου ανατολή
κι αποκειπάνω μεσ τα όνειρα να πλάσω
ένα καινούργιο κόσμο πέρα απο τη Γή
να φτερουγίζω σ άγνωστους μου τόπους
να ρίχνω τη σκιά μου από ψηλά
και από κάτω μου να βλέπω τους ανθρώπους
να με θωρούνε όπως τα πουλιά
πως θάθελα να φτάσω ως τον ήλιο
για να λουστώ στο φώς της θαλπωρής
και στο κατόπιν μες στα σύγνεφα για λίγο
να ξεδιψάσω στο κελάρι της βροχής
πως θάθελα στα ουράνια να φτάσω
για ν αγναντέψω την στερνή μου ανατολή,
και κουρασμένος στο σαρκίο να λουφάξω
να γίνω ένα με το χώμα και τη γη
marakos
Καψούρη μου που καίγεσαι
Καψούρη μου που καίγεσαι
να την εσυναντήσεις πάλι,
και τα κορμιά να σμίξετε
στου έρωτα την ζάλη
ένα ν ακούσεις από μέ
τον σιτεμένο γάτο,
ψάξε τι κρύβει το μυαλό
και όχι το από κάτω
τους τρόπους κοίταζε μωρέ
μα και τον χαρακτήρα,
στα λέω εγώ ο ραμολί
πούχω μεγάλη πείρα
μακριά λοιπόν απ τις ρηχές
και κακομαθημένες,
έστω κι αν είναι ποθητές
στο στρώμα αραγμένες
να είναι άνθρωπος γλυκός
μ αισθήματα μεγάλα,
γιαυτήν να είσαι ο Θεός
αρκέσου κι άσε τ άλλα
γιαυτό μη την παρακαλάς
μην είσαι δεδομένος,
αν κορδελάκια σούκανε
και νοιώθεις πληγωμένος
σήκω ψηλά την κεφαλή
και χαμογέλα πάλι,
μπροστά σου είναι η ζωή
για μια αγάπη άλλη
marakos
ας σταματήσει η βροχή
ας σταματήσει η βροχή
κι ας βγει ο ήλιος τώρα,
έχει μουλιάσει η δόλια γη
σε τούτη δω τη χώρα
ας σταματήσει η βροχή
βουλιάξαμε στη λάσπη,
χείμαρροι πνιξαν τη ζωή
κι αίμα πηχτό έχει στάξει
ας σταματήσει η βροχή
σαν δάκρυ που κυλάει,
τον ήλιο έχει ανάγκη η γή
μα κι η ψυχή αυτόν ζητάει
marakos
το αγύριστο κεφάλι
Μη νομίζεις πως σαν κλάψεις
και πλερέζες αν φορέσεις,
ένα αγύριστο κεφάλι
πάλι πίσω θα το στρέψεις
τον καιρό μη χαλαλίζεις
μυξομάντιλα μη βρέχεις,
ξέχασε τον μουστερή σου
κι όνειρα νεκρά μη τρέφεις
κοίτα μόνο το ΕΓΩ σου
κάνε όνειρα μεγάλα,
στύλωσε τον εαυτό σου
κι όλα θαναι μέλι-γάλα
marakos
Θέλω να κλέψω ένα λουλούδι απ τον παράδεισο
Θέλω να κλέψω ένα λουλούδι απ τον παράδεισο
μες της καρδιάς σου τον μπαξέ να το φυτέψεις,
γιατί στο λέω ειλικρινά να το πιστέψεις
πως κάθε μέρα σ αγαπώ και πιο πολύ.
Θέλω να σβήσω κάθε δάκρυ απ τα μάτια σου
μαζί με θάλασσα γαλάζια να το σμίξω
για να γλυκάνει το νερό το αλατίσιο
για κάθε πόνο που σε λύγισε πολύ
marakos
λεβέντες είν οι παχουλοί
λεβέντες είν οι παχουλοί
κι ας τους κακολογούνε,
όλο τον κόσμο αγαπούν
και δεν βαρυγκωμούνε
πλατιά χαμόγελα σκορπούν
γέλιο με το καντάρι,
κι ας μοιάζουν να κατέβηκαν
με ούφο απο τον Άρη
κόμπλεξ δεν έχουν στα κιλά
τη ζυγαριά μισούνε,
τα πιάτα τους ξεχειλιστά
τα γλύφουν όσο μπορούνε
λεβέντες είν οι παχουλοί
και στο κρεβάτι πρώτοι,
κι ας λέν οι ανορεκτικοί
¨δεν είναι σέξ ανθρώπο騨
ζήτω λοιπόν οι παχουλοί
στα της κουζίνας γνώστες,
μανούλες στην μαγειρική
κι άριστοι γευσιγνώστες
marakos
ένας χοντρός με λεπτά αισθήματα
η τσικνιά
Ήρθε η ώρα για τσικνιά
σε κάποιο κουτουκάκι,
να την τυλώσουμε καλά
να πιούμε και κρασάκι
να ρθούνε τα κοψίδια μας
κι οι πατατιές στα πιάτα,
και να μουλιάσουμε ψωμί
σε λάδι με σαλάτα
ο έρως μέσα στην κοιλιά
γεννιέται και πεθαίνει,
γι αυτό κι ο άξιος εραστής
το αμόρε του χορταίνει
τι να την κάνεις τη ζωή
σε δίαιτες αν ρίξεις,
εάν λιμπίζεσαι φαί
κι ούτε να το μυρίσεις
φάτε απόψε φίλοι μου
το απαιτεί η μέρα,
και όσο για τη δίαιτα
ν αρχίσει απo Δευτέρα
marakos XXL
γεια σου μάγκα παλαιοκώστα
γεια σου μάγκα παλαιοκώστα
ρόμπα πούκανες τον Κώστα,
που δραπέτες θα μας κάνει
απ την πείνα τη μεγάλη
ρίξτου σκάλα ν αποδράσει
κι ο λαός να ησυχάσει,
ψυχοπλάκωμα έχει γίνει
και κοντεύει να μας σκάσει
ίσως πια το εμπεδώσει
και να σε ακολουθήσει,
ελικόπτερο να πάρει
και το θώκο του ν αφήσει
marakos
ξεσάλωσε μία μικρή
Ξεσάλωσε μια μικρή
κι έβαλε σούπερ μίνι,
στον αφαλό της έφτανε
μάτι να μη σου μείνει
μανούλι ήτανε θαρρώ
για σεξ ένα και ένα,
του ρχότανε να της ριχτεί
κι ας ήταν εξήντα ένα
πιπίνι κάτσε να σου πει
το ραμολί δυο λόγια,
αφού ο έρμος θα βρεθεί
στου χάροντα τα αλώνια
ο σιτεμένος έδειχνε
στην τσέπη ναναι εντάξει,
κι εκείνη καλοσκέφτηκε
την προίκα της να φτιάξει
πόσους παράδες κουβαλάς
αν τελικά επιμένεις,
όσο για κόλπα μη ζητάς
και μη τα περιμένεις
έχω για σε την σύνταξη
του μήνα που μας τρέχει,
μα και δωράκια ακριβά
η τσέπη μου αντέχει
έλα κοντά μου ραμολί
και σάλιωσε τη γλώσσα,
μέτρα μου πεντακόσια ευρώ
κι ακόμα άλλα τόσα
αυτά του είπε η μικρά
και λάκισε ο δόλιος,
για της κυράς του το τσαρδί
για να μη μείνει μόνος
συνετισθείτε ραμολί
και μη παρασυρθείτε,
στο ταίρι νάσαστε σωστοί
και μη βαρυγκωμείτε
σαν σβήσετε τη λάμπα σας
πιπίνι θάναι δίπλα,
αρκεί να είστε τρυφεροί
να μη σας κάνει ντρίπλα
marakos
Η γέννηση μιας γυναίκας
Σκύβει ο πατέρας σε χαϊδεύει με στοργή
και μ ευλάβεια και έκσταση σε πιάνει
βλέπει το τοσοδούλικο σου κορμάκι να ριγεί
σαν μια προέκταση του Είναι του στη γη
και νοιώθει πως ποτέ δεν θα πεθάνει
κι η μάνα μ ευτυχία περισσή
ρόδινα όνειρα για σε χίλια πυργώνει,
όλος ο κόσμος πια για κείνη είσαι σύ
θέλει τη ζήση σου χρυσή
και τ όνειρο της πάντα να σε καμαρώνει
και οι γιαγιάδες κι οι παππούδες απαλά
θ αγγίξουν της ζωούλας σου τη ρόδινη κορδέλα,
στα μάτια της ψυχής τους, εικόνα σου τρανή κυλά
για να σε να φανταστούν μελλοντικά,
σωστή γλυκεία κοπέλα
marakos 1977
γραμμένο σε μια χαρτοπετσέτα στο μαιευτήριο Λητώ
επ ευκαιρία της γέννησης του πρώτου μου παιδιού,
..της κορούλας μου και αφιερωμένο σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ήλιε μου
Μέσα από θείο όνειρο
που άσβεστο μου μένει,
μαζί συνταξιδέψαμε
ήλιε μου σ άλλα μέρη
αφήνοντας ξοπίσω μου
σκιές ψυχοπλακώστρες
μου φώτιζες στο δρόμο μου
κακοτοπιές καμπόσες
μου έδειξες τις ομορφιές
που η φύση είχε σπείρει
και ήπια με τις χούφτες μου
νερό χωρίς ποτήρι
είδα βουνά πανύψηλα
κοιλάδες και γιοφύρια
και της πλανεύτρας μάνας γης
κάθε λογής στολίδια
μύρισα χώμα της ζωής
που σπόρους νανουρίζει
και ψέλλισα ευχαριστώ
στη μοίρα για ότι ορίζει
τώρα πια που βασίλεψες
και το σκοτάδι πέφτει,
θέλω να πω ευχαριστώ
στο φως σου που μου στέκει
marakos
μη περιμένεις παραλή
μη περιμένεις παραλή
τον φουκαρά να νοιώσει,
μα ούτε και τους φόρους του
να σπεύσει να πληρώσει
πίσω του έχει ισχυρούς
που πάντοτε στηρίζει
επίορκους και ποταπούς
με μίζες τους ταΐζει
δεν νοιάζεται αν του φτωχού
με την στυγνή ακρίβεια,
κατάσχουνε το σπίτι του
και τρώει απ τα σκουπίδια
έχει στο χέρι πάντοτε
την κάθε εξουσία,
και χορηγός της γίνεται
και ας μην έχει αξία
την ευκαιρία πάντοτε
ψάχνει για να αδράξει,
σε κάθε κρίση δυνατή
τα πάντα για ν αρπάξει
ευθύς τις μέρες της δουλειάς
σπεύδει να τις μειώσει,
¨θύμα της κρίσης¨ και αυτός
μισθούς για να μη δώσει
κοιτάζει το τομάρι του
και αγνοεί το Νόμο,
αφου τα μάτια του κλειστά
ταχει γιαυτόν και μόνο
marakos
Ακόμα κι αν αλλάξανε τα χρόνια κι οι καιροί
Ακόμα κι αν αλλάξανε τα χρόνια κι οι καιροί
και δεν υπάρχουν Δεσποσύνες για να σώσεις,
ακόμα κι αν εκλείψανε οι δράκοι οι δολεροί
με το αιχμηρό σου το κοντάρι να σκοτωσεις
Ακόμα κι αν τα όνειρα σωριάστηκαν στη γη
και γίνανε την εποχή που ζείς αποκαίδια,
ακόμα κι αν ελύγισε απ τον πόνο η ψυχή
και θάφτηκε μαζί μ ακαθαρσίες και σκουπίδια
Ακόμα κι αν ο ανθρωπος μοιάζει αρπακτικό
κι η δυστυχία των πολλών δεν τον πειράζει,
εσύ μην απελπίζεσαι και μείνε σταθερός
και την αλήθεια να υπηρετείς και μη σε νοιαζει
Μαράκος
άχ έρωτα...
ποτέ δεν φανταζόμουνα
ξανά να με ματώσεις
και ευτυχία και χαρά
στα χρόνια τούτα τα στερνά
στο δρόμο της ανηφοριάς
μπουμπούκια να μου στρώσεις
ποτέ δεν φανταζόμουνα
να με ξανατοξευσεις
και με τα βέλη σου ξανά
βαθιά και μεσα στην καρδιά
ψηλά να μ εκτοξευσεις
Μαράκος
υπάρχουν και καλά παιδιά
υπάρχουν και καλά παιδιά
αγαπητά κορίτσια,
έχουνε μπέσα ,λεβεντιά
και σου μιλούν στα ίσια
δεν είναι όλα του σωρού
και όποια πάρει ο χάρος,
είναι για οικογένεια
μ ευθύνες και με θάρρος
είναι παιδιά που την δουλειά
την κάνουνε με κέφι,
και στη γυναίκα δεν χτυπούν
για να χορέψει ντέφι
φέρνουν το μεροκάματο
και της το ακουμπάνε,
την έχουνε βασίλισσα
και δεν βαρυγκωμάνε
υπάρχουν και καλά παιδιά
αγαπητά κορίτσια,
γι αυτό αναζητήστε τα
κι αφήστε τα καπρίτσια
Μαράκος
υψιπετώντας
βάλε μπρός τους κινητήρες
κι άσε τη βροχή να πέφτει,
το διαδρομο σου κοίτα
τίποτ άλλο πιό παρέκει
λύσε φρένα και ξεκίνα
φούλαρε τις μηχανές,
παρε φόρα κι όλα εκείνα
ας την άκρη απ το χθές
τις μανέτες σου χειρίσου
σπρώξτες μπρός να ξεχυθείς,
απαγκίστρωση θυμήσου
γιατι αλλιώς θα συντριβείς
τα τραντάγματα θα νοιώσεις
το κορμί να διαπερνούνε,
και το στήθος με πιέσεις
απ τα τζί (G) που το χτυπούνε
τράβηξε λοιπόν πρός σένα
το πηδάλιο με θάρρος,
σήκωσε αργά τη μύτη
για να μή ζυγώσει ο χάρος
κοίτα πίσω σου αφήνεις
όλα αυτά που τα διαβαίνεις,
τους τροχούς σου να μαζεψεις
γιατί όλο ανεβαίνεις..
τώρα δες λιγάκι έξω
δεν υπάρχει συννεφιά,
ένας ήλιος σε προσμένει
σε μια ολόθερμη αγκαλιά
marakos
ΥΓ γραμμένο σε αεροπορική διάλεκτο απο την ολιγοετή πείρα μου πριν 40 χρόνια στα μεταγωγικά NORD ATLAS
Αυτοί που σείουν λάβαρα
Αυτοί που σείουν λάβαρα
και προεκλογικες παντιέρες,
οι βολεμένοι των ταγών
που δεν τους πιάνουν σφαίρες,
ειναι αυτοί που προσδοκουν
ευνοιες και οφέλη
που το συμφέρον τους κοιτούν
και γι άλλους δεν τους μέλει
στις συγκεντρωσεις πάντοτε
στοιχιζονται με τάξη,
προσμενωντας οι πονηροί
το κόμμα να τους τάξει.
ομως σαν λήξει ο χαβάς
τα πάντα απαρνιούνται,
κ ευθύς σ αυτόν που νίκησε
σπεύδουν να ενταχθούνε
Μαράκος
ελευθερας βοσκής
θάθελα ναχα δυό καρδιές
θάθελα ναχα δυό καρδιές
τη μιά να σου τη δώσω,
πριν αποδράσει η ζωή
και να στη διασώσω
θάθελα ναχα δυο ψυχές
τη μια σ εσέ να μείνει,
κι η δεύτερη εδώ στη Γή
γι άλλη φωλιά να γίνει
στη μνήμη μου δεν ξέφτισες
ούτε και στην ψυχή μου,
και σαν θα φθάσει η ώρα μου
θαρθω και γω καλή μου
κι εκεί θα περιμένουμε
μια άλλη ψυχή μεγάλη,
αυτή που με συντρόφεψε
στο μαύρο μου το χάλι
τότε κι οι τρεις θα γίνουμε
αδέρφια με τα αστέρια,
και θα λουστούμε με το φως
στα ουράνια λημέρια
Μαράκος
ΥΓ αφιερωμένο στη μνήμη της πρώτης μου συζύγου (1954-1999)
(σαν αποψε 26-11-99 ωρα 20.00 έφυγε για τ αστρα)
Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
πάρε χαρταετέ εκεί ψηλά
αγάπες κι όνειρα κρυφά
στα σύννεφα άγγιξε τα,
κι ύστερα κοίταξε καλά,
κι αν δεις πως είν απατηλά,
να μη διστάσεις, πέταξε τα.
όνειρα, όνειρα τρελά
μόνο εσύ μπορείς να ταξιδέψεις,
κι από του σπάγκου την ουρά
να τα λικνίσεις απαλά
και να τα ξεμπερδέψεις.
πάρε χαρταετέ εκεί ψηλά
αγάπες κι όνειρα τρελά
χόρεψτα στον αγέρα,
κι αν τύχει βγουν αληθινά
νανούρισε τα απαλά
και τράβα παρα πέρα.
Μαράκος
σαν θάρθει η ώρα μου να φύγω
σαν θάρθει η ώρα μου να φύγω
μην αναρωτηθείς αν σε αγάπησα πολύ,
μη ψηλαφίζεις μνήμες ούτε καν για λίγο
ούτε ένα δάκρυ να κυλίσει απ την ψυχή
μόνο την τέφρα μου στη θάλασσα να ρίξεις
και ένα βότσαλο να πάει στα βαθιά,
και χαμογελαστά στο σπίτι να γυρίσεις
και να ξεχάσεις πως υπήρξα αληθινά
σαν θαρθει εκείνη η ώρα που θα φύγω
στη λήθη ν αποθέσεις το κοινό μας χθες,
και μη νοιαστείς στο πού θα πάω ,ή τι θα γίνω
καινούργια ρότα χάραξε και άλλο ταίρι βρες
η μοναξιά είναι σκληρή για τους ανθρώπους
δεν θαθελα να νοιώσω την καρδιά σου μοναχή,
βρες δύναμη και βάλε νέους στόχους
και κάνε ένα ξεκίνημα και πάλι απ την αρχή
Μαράκος
μέσα από θείο όνειρο
μέσα από θείο όνειρο
που άσβεστο μου μένει,
μαζί συνταξιδέψαμε
ήλιε μου σ άλλα μέρη
αφήνοντας ξοπίσω μου
σκιές ψυχοπλακώστρες
μου φώτιζες στο δρόμο μου
κακοτοπιές καμπόσες
μου έδειξες τις ομορφιές
που η φύση έχει σπείρει
και ήπια με τις χούφτες μου
νερό χωρίς ποτήρι
είδα βουνά πανύψηλα
κοιλάδες και γιοφύρια
και της πλανεύτρας μάνας γης
κάθε λογής στολίδια
μύρισα χώμα της ζωής
που σπόρους νανουρίζει
και ψέλλισα ευχαριστώ
στη μοίρα για ότι ορίζει
τώρα πια που βασίλεψες
και το σκοτάδι πέφτει,
θέλω να πω ευχαριστώ
στο φως σου που μου στέκει
Μαράκος
σήκω ραγιά την κεφαλή
σήκω ραγιά την κεφαλή
και πάψε πια το θρήνο,
παλικαριά θέλει η ζωή
κι όχι σκυφτό κολίγο
θέλει λεβέντες κι ήρωες
στις απειλές κωφεύει,
κι απ τη δική σου τη μεριά
αντίσταση προσμένει
ζώσου λοιπόν στα άρματα
και πες στους αφεντάδες,
πως δεν εκίοτεψες μωρέ
δεν κάνεις τεμενάδες
ήρθ ο καιρός για λευτεριά
το Ρήγα ας θυμηθούμε,
μπορεί να τον «χαλάσανε»
όμως οι αγώνες ζούνε
σήκω ραγιά την κεφαλή
και πες τους «μη παρέκει»,
απόκτησε ξανά φωνή
και φέρσου όπως πρέπει
τίποτα δεν χαρίζεται
μα μόνο κατακτιέται,
το Σούλι πάλι ξαναζεί
δεν σβήνει δεν ξεχνιέται
Μαράκος