Κοιτάζοντας τον ορίζοντα, το μόνο που σκέφτομαι είναι ταξίδια στη διάσταση του 'Αγνωστου που θεωρώ ότι είναι η αιώνια ελευθερία...
Διαπερνώντας τη νοητή γραμμή που σχηματίζεται, προεκτείνομαι ισορροπώντας πάνω της σαν τους ακροβάτες, πανηγυρίζω στο φως κάθε χρωματικής πληρότητας, στέκω εκστασιασμένη στο όραμα του ταξιδιού που ενδεχόμενα δεν θα υλοποιήσω ποτέ, αλλά το ίδιο κάνει!
Αισθάνομαι ήδη υπέροχα, πληθωρικά... Και καθώς δεν χορταίνω δάκρυα χαράς λουσμένη τη ζωοδότρα δύναμη του ήλιου, αδειάζω από σκέψεις και στήνω μέσα μου έναν αινιγματικό χορό αφήνοντας τα βήματά μου να ταυτιστούν με το μυστήριο και τον αισθησιασμό της φύσης...
'Ο,τι μπορώ και αντικρίζω, φέρει τη σφραγίδα του ψυχισμού μου και τα σκιρτήματα της ύπαρξής μου εκφράζοντας αισιόδοξα μηνύματα.
'Οπως φαίνεται όμως είναι ο τρόπος μου, η ματιά μου!
Προτιμώ να ζω με την μοναδική πιθανότητα της γνωριμίας μου με τη χαρά, να βιώνω με θάρρος και αποφασιστικότητα τις αντιξοότητες, κι ας είναι παντελώς μάταιο, παρά να ταυτίσω τον εαυτό μου με το όραμα της εκ προοιμίου ήττας και της αποτυχίας.
Γιατί δίπλα μου ακριβώς ακούω κάποιον να λέει: - Την βλέπεις εκείνη τη βάρκα? Είναι τσακισμένη στη μια της πλευρά. Πάγωσαν τα ταξίδια. Πού διάθεση πια να την μοντάρεις...
Τον κοίταξα, είχε μια όψη θνησιγένειας πάνω του. Δεν έβλεπε την απεραντοσύνη της θάλασσας, αλλά την σπασμένη βάρκα!
Και τότε κατάλαβα πως η συνειδητοποίηση και η επίγνωση της αδυναμίας να κάνεις όνειρα και να ταξιδεύεις μέσα τους, είναι από μόνη της ένα ολόκληρο ταξίδι! Το ταξίδι της ζωής κάθε απαισιόδοξου που νιώθει δυστυχής νιώθοντας πως κάποια διφορούμενη μοίρα τον κατατάσσει μονίμως μεταξύ των ατυχών απόκληρων... Που ενώ ίσως έχει έστω μια ακόμα μέρα να ζήσει, στιγμές που μέσα τους θα μπορούσαν να κρατήσουν αιώνες, την χάνει, και σέρνει βαριά τα βήματά του ποντάροντας στον τελευταίο χορό...
- Ας την φανταστούμε με τα κουπιά της χρυσά στη ζεστή γραμμή του ήλιου πάνω στη θάλασσα κι ας εξιδανικεύσουμε την τσακισμένη της πλευρά με εμπειρίες από χρυσάφι! Του απαντώ...
pixie
Τις περισσότερες φορές ξυπνάω μέσα στις πιο γλυκιές πεποιθήσεις, ορίζοντας τη μέρα μου με αισιοδοξία, εννοώντας την έμφυτη διάθεση να βλέπω τα πράγματα και τα γεγονότα από την καλή τους πλευρά ελπίζοντας ότι όλα συγκατανεύουν σε ένα καλό τέλος! :grin:
Και αναφέρομαι βέβαια στην αντιφατική δύναμη στον άξονα ανάμεσα στις έννοιες της αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας.
Το να είμαστε ανοιχτοί στα πράγματα ποντάροντας στην καλή πλευρά κάθε κατάστασης, ακόμα κι αν είναι ματαιότητα, είναι μια θετική ελπιδοφόρα προσέγγιση. Τον κυνικό ρεαλισμό ενός απαισιόδοξου δεν τον αντέχω, ούτε την ψυχολογική του δυσπραγία!
Πάντα αφήνω έναν γαλανό φεγγίτη να ταξιδεύουν σαν αδέσμευτα φωτεινά κυματάκια οι όμορφες σκέψεις!
Κι όπως λέει κι ο Karl Raimund Popper [Αγγλοαυστριακός φιλόσοφος]:
''Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους!''
pixie
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πάντα εύκολο να βλέπεις τα πράγματα αισιόδοξα και θετικά. Eιδικά σήμερα, με τόσες αντιξοότητες γύρω μας (πόλεμοι, οικονομική στενότητα, εργασιακό στρες, κυκλοφοριακό πρόβλημα, δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις κ.λ.π). Oμως, λίγοι αμφιβάλλουν ότι η αισιοδοξία βοηθάει να περνάμε καλύτερα τη ζωή μας. Oι ειδικοί, γιατροί και ψυχολόγοι, τονίζουν ότι οι αισιόδοξοι συνήθως τα πηγαίνουν καλύτερα στη ζωή τους, είναι ευτυχισμένοι, υγιείς και επιτυχημένοι. Συμφωνούν επίσης ότι όσοι αποδέχονται τις αλλαγές με μία θετική, αισιόδοξη στάση, αντιμετωπίζουν την ίδια τη ζωή ως μία πηγή συνεχούς ανάπτυξης, ανανέωσης και εκπλήρωσης!
[quote user="tziger" post="318746"]...
Oι ειδικοί, γιατροί και ψυχολόγοι, τονίζουν ότι οι αισιόδοξοι συνήθως τα πηγαίνουν καλύτερα στη ζωή τους, είναι ευτυχισμένοι, υγιείς και επιτυχημένοι. Συμφωνούν επίσης ότι όσοι αποδέχονται τις αλλαγές με μία θετική, αισιόδοξη στάση, αντιμετωπίζουν την ίδια τη ζωή ως μία πηγή συνεχούς ανάπτυξης, ανανέωσης και εκπλήρωσης![/quote]
Ειδικός μπορεί να μην είμαι. Όντας όμως φύσει και θέσει αισιόδοξη (ναι, εντάξει, το ξέρω πως ορισμένοι έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε αλλά και να το διαπιστώνετε αυτό για μένα ]
Και μια που έγινε αναφορά στους ''ειδικούς''... ας πιάσουμε και τους φιλοσόφους... :smile:
Αυτές λοιπόν οι δυο αντίθετες έννοιες, είναι στενά συνδεμένες με τις περί κόσμου και ύπαρξης αντιλήψεις του κάθε φιλοσοφικού συστήματος.
Υπάρχουν θεωρήσεις που δέχονται ότι ο κόσμος είναι ανελισσόμενος και συνεχώς εξελίσσεται και πηγαίνει προς το καλύτερο αδιαμφισβήτητα, κι αυτοί υποστηρίζουν την αισιοδοξία. Ένας από αυτούς ήταν και ο αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης καθώς και οι νεότεροι φιλόσοφοι Χέγκελ, Καντ και Φίχτε.
Από την άλλη πλευρά, άλλες φιλοσοφικές θεωρίες πιστεύουν ότι η αισιοδοξία είναι καταστροφική - κι αυτή είναι η αντίληψη του Νίτσε πχ. - γιατί ποτέ δεν μπορεί να προβλέπει τι θα γίνει.
Ο Χριστιανισμός πχ. ελπίζει, ενώ ο Βουδισμός παρουσιάζει απαισιοδοξία αναφέροντας ότι ο πόνος είναι κάτι το αναπόσπαστο από την ύπαρξη καθώς προέρχεται από τις προσκολλήσεις στα γήινα και την επιθυμία.
Ο φιλόσοφος Σοπενχάουερ, ο κυριότερος φιλόσοφος της απαισιοδοξίας, λέει ότι τα πάντα στον κόσμο εξαρτιούνται από τη θέληση, άρα όλα στον κόσμο υποφέρουν...
[quote user="pixie" post="318749"]...
Ο φιλόσοφος Σοπενχάουερ, ο κυριότερος φιλόσοφος της απαισιοδοξίας, λέει ότι τα πάντα στον κόσμο εξαρτιούνται από τη θέληση, άρα όλα στον κόσμο υποφέρουν...[/quote]
Άλλη μια βασική διαφωνία μου με τις θέσεις του Σοπενάουερ! Είναι σα να λέει πως επιθυμία = αποτυχία; και μιζέρια; Αλήθεια, πώς είναι δυνατό να ζήσει κανείς χωρίς επιθυμίες;
Αρκεί βέβαια να αποφεύγεται
ο ύφαλος της υποκουλτούρας.
Διότι μία φιλοσοφική σκέψη
δεν ανάγεται σε μία ταμπέλλα,
π.χ. "φιλόσοφος της απαισιοδοξίας".
Μία φιλοσοφική σκέψη έχει διαδρομή
και αυτή είναι το μείζον.
Συμφωνώ πως δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς επιθυμίες, ούτε χωρίς χρώματα, ούτε χωρίς μύθους! Αυτά συνιστούν το αλατοπίπερο της ζωής. ;-) :grin:
Η αναφορά στις επιθυμίες γίνεται, θεωρώντας ότι είναι παρακινδυνευμένο έρεισμα αφού έχουν λιγάκι κι από τον χαρακτήρα του εφήμερου και είναι εύθραυστες!
Τα ''θέλω'' είναι σαφώς πιο ισχυρά... Μια βούληση όμως που διασχίζει εν δυνάμει, ελεύθερα και αποφασισμένα τον χρόνο, δεν είναι κατ' ανάγκη ''μίζερη''...
Γενικότερα πάντως, η εναλλαγή των δύο εννοιών είναι μάλλον λογική ανάλογα με τις περιστάσεις που βιώνει ένας άνθρωπος, άλλωστε η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι χαρακτηριστικά της προσωπικότητας κάθε ατόμου και είναι καταστρεπτικά, μόνον όταν είναι απόλυτα!
Γεγονός είναι πως η αντίληψη και η διάθεσή μας απέναντι στα πράγματα δεν μπορεί να είναι ποτέ το ίδιο δεδομένη και άκαμπτη...
Λένε...
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι βλέπουν φως εκεί, που δεν υπάρχει, ενώ οι απαισιόδοξοι βλέπουν φως και πάνε και το σβήνουν!!!
Οι απαισιόδοξοι παραπονιούνται, γιατί τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια, ενώ οι αισιόδοξοι χαίρονται, που τ’ αγκάθια βγάζουν τριαντάφυλλα...
Κάθε Ναι, σημαίνει αισιοδοξία! Το όχι και κάθε άρνηση, καταστρέφει την ενέργειά μας...
Από την φύση μου είμαι αισιόδοξο άτομο.Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έρχονται στιγμές που κάνω αρνητικές σκέψεις.Όλα ένα κλικ του μυαλού μας είναι όμως έχω φτάσει στο σημείο να κάνω αυτό το κλικ από μόνη μου,κι έτσι δεν θα μαι καλά μόνο για μία δύο μέρες ίσως και ώρες.Πιστεύω πως κάθε εμπόδιο σε καλό και κάθε άσχημο που μας συμβαίνει έχει αποτέλεσμα την σωστή λύση.Οι αρνητικές σκέψεις νομίζω πως είναι για τους ανθρώπους που είναι πτωχοί το πνεύματι και τα βλέπουν όλα μαύρα.Δεν είναι έτσι όμως.Αν δεν ελπίζουμε δεν μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένα και είμαστε συνέχεια μες την μιζέρια και την γκρίνια.Δεν θέλει και πολύ σκέψη... ;-)
Αν μπαίνουμε συνεχώς στη διαδικασία να θεωρούμε την έκβαση κάθε πράγματος προεξοφλημένα άσχημη και κακή...
ας μπούμε κατευθείαν να περιμένουμε τη σειρά μας στον προθάλαμο της αυτοκτονίας! ;-) ;-) :smile:
:roll: :roll: :mryellow: :mrgreen: :mrblue: :mricy: :mrviolet: :lol: :!: :shock:
[quote user="kataigida" post="323213"]:roll: :roll: :mryellow: :mrgreen: :mrblue: :mricy: :mrviolet: :lol: :!: :shock:[/quote]
Εσύ κοίτα να γυρίσεις πίσω...
Μου λείπουν οι μαύρες σου, λέμε! :sad: :mrgreen:
Η αισιοδοξία, ως φαίνεται, είναι το μυστικό της υπέρβασης των προβλημάτων μας! 'Η τουλάχιστον είναι η μέγιστη προωθητική δύναμη ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση που το παιχνίδι δείχνει να έχει χαθεί.
Και ας αναφερθούμε στις παλιότερες γενιές, όπου οι άνθρωποι περπατούσαν σε άγνωστα μονοπάτια, σε αντίξοες πορείες, εκεί που δεν υπήρχαν καλά καλά σαφείς χαραγμένες γραμμές, τα μέσα και η γνώση ελάχιστα, και παρά τα μεγάλα ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα και τις κοινωνικές δυσκολίες, με σύμμαχο την αισιοδοξία κατάφεραν θαύματα στο μέτρο των δυνατοτήτων τους!
Σημασία έχει να μην το βάζουμε κάτω και να πιάνουμε το νήμα απ' την αρχή!
Μπορεί να υπάρξουν κάποιες φάσεις στην ζωή μας που η αισιοδοξία μετατρέπεται στο ακριβώς αντίθετο.Θέλουμε τον χρόνο μας για να το ξεπεράσουμε.Δεν είναι πάντα όλα εύκολα τελικά... :oops:
Δεν είπε κανείς το αντίθετο! Και μάλιστα δεν πιστεύω ότι κάτι ξεπερνιέται, οι εμπειρίες συνεκτιμώνται μέσα μας κι αυτό που μένει πάντα είναι μια μουσική.
'Ενας απροσδιόριστος αχός από γεγονότα και συναισθήματα...
[quote user="pixie" post="324194"][quote user="kataigida" post="323213"]:roll: :roll: :mryellow: :mrgreen: :mrblue: :mricy: :mrviolet: :lol: :!: :shock:[/quote]
Εσύ κοίτα να γυρίσεις πίσω...
Μου λείπουν οι μαύρες σου, λέμε! :sad: :mrgreen:[/quote]
Πώς θέλεις να είμαι κάπως έτσι? :sad: :sad: :cry: :cry: :cool: :???:
:lol: :lol: :lol: Μην φας έχουμε γλάρο... :lol: :lol:
[quote user="kataigida" post="327663"]
:lol: :lol: :lol: Μην φας έχουμε γλάρο... :lol: :lol:[/quote]
Ποιό γλάρο, καλέ? Το δικό μας το Γλαράκι εδώ? :evil: :mrorange:
Πάντως, σοβαρά τώρα, τα γλαρόνια και τα νεροχελίδονα και μόνο με το πέταγμά τους μεταφέρουν αισιόδοξα μηνύματα!
Κάθε κρίκος της ζωής μας μπορεί να είναι απρόβλεπτος... Η χαρά και η λύπη πάντως - λες και είναι παντρεμένες μεταξύ τους - εναλλάσσονται σε αλληλουχία στον άξονα αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας.
Ένα ουσιαστικό, γεμάτο αλλά και χαρούμενο πέρασμα από κάθε μέρα! Νομίζω αυτό φτάνει... :grin:
Εντελώς τυχαία, διάβασα και τούτο:
'' Μια μελέτη που διεξήχθη από μελετητές στην Ολλανδία αποκάλυψε ότι τα απαισιόδοξα άτομα είναι πιο επιρρεπή σε καρδιακές και άλλες παθήσεις σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μελέτης, της οποίας ηγήθηκε ο Δρ. Erik Giltay από το Ψυχιατρικό κέντρο GGZ Delfland, παρακολουθήθηκαν 941 άτομα, κατά το χρονικό διάστημα 1991-2001.
Τα άτομα αυτά κατηγοριοποιήθηκαν σε αισιόδοξα και απαισιόδοξα άτομα, σύμφωνα με τις σκέψεις και τα λεγόμενα τους.
Ο Giltay και οι συνάδελφοι του ανακάλυψαν ότι τα άτομα που διέθεταν περισσότερη αισιοδοξία είχαν σχεδόν τις μισές πιθανότητες να πεθάνουν σε σχέση με τα άτομα που ήταν απαισιόδοξα.
Κατά τη διάρκεια της μελέτης σημειώθηκαν 397 θάνατοι, ενώ αποδείχθηκε ότι η αισιοδοξία βοήθησε αρκετά στην πρόληψη καρδιαγγειακών προβλημάτων.
Ο Giltay μελέτησε προσεκτικά και άλλους παράγοντες όπως την πίεση του αίματος, τα ποσοστά χοληστερίνης, το κάπνισμα και την κατανάλωση αλκοόλ και προσπάθησε να τους ελέγξει. Ακόμα και μετά από αυτόν τον έλεγχο, παρατηρήθηκαν μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας για τα απαισιόδοξα άτομα σε σχέση με τα υπόλοιπα άτομα.
Στη συνέχεια όταν ανακοίνωσε στα άτομα την καλή κατάσταση της υγείας τους, τα αισιόδοξα άτομα ανέφεραν ότι ένιωθαν καλύτερα σε αντίθεση με τα απαισιόδοξα που συνέχισαν να διακρίνονται από πολύ μεγάλη νοσηρότητα αλλά και ποσοστά θνησιμότητας. ''
Δεν το συζητώ... 'Ολα είναι ρόδινα! :mrorange:
Λέω να κρεμάσω κι ένα μόνιμο μεγάλο χαμόγελο αισιοδοξίας... ;-) :grin:
H παρακάτω θεωρία σχηματίστηκε την περίοδο που έψαχνα επί 45 λεπτά να παρκάρω κάτω από το σπίτι ή τη δουλειά. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα τα όργωνα ξοδεύοντας γαλόνια βενζίνης για να βρω μια θεσούλα. Άλλοτε νυσταγμένη, άλλοτε αγχωμένη, άλλοτε σκασμένη για να πάω τουαλέτα.
Εκεί που έβλεπα μια θέση να παρκάρω και πήγαινε το χέρι στο κουμπί με το κόκκινο τριγωνάκι, αυτομάτως συνειδητοποιούσα -με οδύνη συχνά- ότι ο μπροστινός μου την έχει “προλάβει”. Τότε όμως ήταν που λίγο πιο κάτω με περίμενε ακόμη μία, αυτή που θα γινόταν δική μου. Παρατήρησα λοιπόν ότι το θέμα ήταν να βρεις την πρώτη ελεύθερη θέση, άσχετα αν θα την καταλάμβανε το ταπεινό ανατολικού μπλοκ αυτοκινητάκι μου. Ήταν σαν τον πρωινό σεφτέ στα μαγαζιά που σβήνει τη μουρτζουφλιά από τον ιδιοκτήτη.
Η θεωρία αυτή με βοήθησε να ξυπνήσω από τον συναισθηματικό και ψυχολογικό λήθαργο που βρισκόμουν για 1 (και λίγο παραπάνω) χρόνο. Σε μια διακοπή από την απαισιοδοξία, την κατάθλιψη, την έλλειψη κάθε διάθεσης να προχωρήσω μπροστά, οραματίστηκα ότι η ζωή είναι ακριβώς σαν το παρκάρισμα. Αν ψάχνω για δουλειά και στέλνω το βιογραφικό μου σαν newsletter αλλά κανείς δε με παίρνει για συνέντευξη, τότε αρχίζω να αμφισβητώ ό,τι έχω κάνει, τα ξενύχτια, τις μπηχτές, τους ανεπαρκείς προϊσταμένους και τα ψωνισμένα αφεντικά. Όταν όμως χτυπήσει το πρώτο τηλεφώνημα για συνέντευξη, τα πράγματα αλλάζουν. Φτιάχνω μαλλί, βάζω το office συνολάκι, κάνω νήμα στα δόντια και πάω.
Ας πάμε και στον αγαπημένο τομέα, αυτόν των γκομενικών. Όταν κανένας (και εννοώ κάποιος ο οποίος δεν είναι άνω των 50 ή τσιγγάνος ή τύφλα μεθυσμένος), δε με κοιτάει, κανένας δε με προσεγγίζει για κάτι άλλο εκτός από την ώρα, τότε αλληθωρίζω στον καθρέφτη και ψάχνω να βρω τι στραβό έχω πάνω μου. Βγάζω μεζούρα, μετράω απόσταση μύτης από φρύδια και σαγόνι μα όλο ίδια βρίσκω την απόσταση. Όταν όμως σκάσει το πρώτο σωστό αγόρι, τότε μπορεί και να το πάρω και πάνω μου και να αρχίσω να ξενοκοιτάω και να το παίζω ιστορία και γενικώς όχι και τόσο available.
Και σε πόσους άλλους τομείς ισχύει αυτή η θεωρία: Στην αποτρίχωση με κερί, στην πρώτη βδομάδα χωρίς τσιγάρο, στον πρώτο μήνα χωρίς ξενύχτια, στη ζωή με ή χωρίς εκείνον κλπ.
Γενικώς λοιπόν η ζωή δείχνει το ωραίο της πρόσωπο μόνο σε όποιον θέλει να το δει. Το σκυμένο κεφάλι δεν παραπέμπει πλέον στη σεμνότητα αλλά στην απροθυμία. Ξόδεψα πολλές εργατοώρες και υπνοώρες μέχρι να το καταλάβω αλλά ισχύει. Το ζόρι είναι μέχρι να δεις την πρώτη αχτίδα φωτός. Μετά από αυτό, η ζωή απλά σε κυνηγάει να σε πιάσει. Και είναι τόσο μεγάλη ανακούφιση όταν τραβάς το χειρόφρενο...
Μιας διαδικτυακής φίλης
Της Αγγελικής Μακρή