Με τον σοβαρότατο όρο ''Κέλυφος'' συνήθως εννοούμε το τιτανώδες περίβλημα των καρπών, των αβγών και της ανθρώπινης ανοησίας!
Πολύ φοβάμαι ότι εκτίθεμαι στον κίνδυνο να χαρακτηριστώ κενόσπουδος ως ασχολούμενη στα αιφνίδια της μηδαμινότητας της κάθε κοινωνικής ''κοκότας'' που κοινολεκτεί διαστρέφοντας λέξεις και ανθρώπινα νοήματα σύμφωνα με το μυαλό χαρούμενης ενήλικης παιδίσκης του ελαφρού θεάτρου που διαθέτει, αλλά θα το αποτολμήσω δοθείσης ευκαιρίας!
Ας προχωρήσουμε σε ρυθμό ατσελεράντο όπως θα έλεγε και ο καθηγητής μου στη μουσική...
Σημειώνω εδώ, λοιπόν, ότι κοκκοθλάστης είναι το όργανο με το οποίο σπάμε το κέλυφος ώστε να εμφανιστεί ο καρπός! Είναι γνωστό το όργανο και με τη συνώνυμη λέξη καρυοθραύστης, όταν πρόκειται για καρύδια. Σκληρά καρύδια ή τα έχοντα την φλούδα λεπτoφυή.
Με μετουσιώνει αυτή η λέξη! Πάντοτε η αναφορά στη λέξη ''καρυοθραύστης'' με συγκινεί βαθύτατα καθώς είναι συνδεδεμένη με τον εξαίρετο κατ’ εμέ Πιότρ Τσαϊκόφσκι και το γνωστό παραμύθι με τον Βασιλιά των αρουραίων! 'Οπου τελικά ο καρυοθραύστης κερδίζει τη μάχη και μεταμορφώνεται σε έναν όμορφο πρίγκιπα.
Είναι ακόμα νωπή ως εικόνα στο μυαλό μας η φαντασμαγορία με τα Μπαλέτα Πάγου της Αγίας Πετρούπολης! :mrgreen:
Στην περίπτωση των αβγών, φυσικά θα αναφερθούμε στα γνωστά μας αβγότσουφλα, τα οποία προστατεύουν τον πυρήνα, αλλά με ένα χτύπημα το κέλυφος και πάλι υποχωρεί εύκολα και καμιά φορά δεν υπάρχει καν πυρήνας, διότι το αβγό είναι απλά έωλο, κοινώς κλούβιο!
Κι ερχόμαστε στο δύσκολο σημείο του πονήματος, που είναι η καλυμμένη ανθρώπινη ανοησία και η χαρά της ανεπάρκειας που ενδελεχώς μας προσφέρει φούμαρα και επιφυλλίδες επιδεικνύοντας μια ψευδή υπεροχή μπλόφας, δλδ. πολύ κέλυφος και ελάχιστη ουσία.
Από μια άποψη, για τον ίδιο που επιχειρεί το πόνημα, είναι πολύ καλό αυτό, διότι σημαίνει απελευθέρωση! Ανοίγει η μπουκαπόρτα του μυαλού κι η ορμή της σκέψης ρέει ακαταστάλαχτα, ενώ η ''νοητική πεμπτουσία'' απιθώνεται αθόρυβα και απαλά ως σκεπτομορφή εξ ουρανίων ατραπών - χάδι προσδοκώμενης εκπνευμάτωσης! :razz:
Και φτάνεις να λες μέσα σου... Και εύλογα αναρωτιέσαι...
Μήπως έπρεπε τελικά να αφήσω το κέλυφος να καλύπτει όλη αυτή την εσωτερική ασχήμια?
Μήπως γυρεύοντας ανθρώπους, κινδυνεύω να χάσω τον εαυτό μου?
Μήπως πρέπει να κάνω τη χαζή ακόμα και για θέματα που αφορούν στο ηθικό μου κεφάλαιο?
Μήπως πρέπει να ξανακολλήσω και να ξαναστιλβώσω το κέλυφος για να γλιτώσω από το αίσθημα αυτής της μόνιμης ναυτίας χωρίς αντίδοτο?
Μήπως θα ‘ταν πιο γόνιμο να γεννήσω μια θεατρική παράσταση σατιρίζοντας το νόημα του ιδανικού?
Αλήθεια, ας μου πει κάποιος, πώς μοντάρεται ένα κέλυφος?
Κι από τι ''κερατένιο'' υλικό είναι φτιαγμένο?
pixie
αγαπητη Πιξι I suppose
υπαρχει κι ενα ειδος αθρωπινο
διαδιδομενο με ταχυτητα φωτος
που χαρακτηριζονται
ως
@@σπαστες
καλυμμενοι στην πνευματικη τους μιζερια
την νοητικη τους ανασφαλεια
τον διαλογικο τους αυνανισμο
γραφουν ανοησεις μεγισtου μεγεθους και διαρκειας
και πιστεψε με
τους συναντω καθημερινα
εχω βαρεθει πλεον τους κραζω
απλα διασκεδαζω μαζι τους
με τιμη
ο
παντα με το ιδιο νικ
sevenseas
...Κι από τι ''κερατένιο'' υλικό είναι φτιαγμένο?
Από αλλοτρίωση.
αγαπητη Πιξι θα διαφωνησω ως προς την αλλοτριωση
οχι
το υλικο μεταβιβαζεται κληρονομικα
ειναι τα γονιδια
ειναι η αδυναμια να δεχθουμε το ΝΕΟ και να απεμπολησουμε το ΠΑΛΙΟ
ειναι ο συντητητισμος
ο μικροαστισμος
η κατινια
ο μαλακοπιτουρισμος
sevenseas, βιάζεσαι.
Όταν κάποιος διαχωρίζει
τον πυρήνα από το κέλυφος,
απλά, μας γνωστοποιεί ότι
έχει υποστεί αλλοτρίωση.
Κατά τα λοιπά, ήδη η pixie
είναι αύστηρη με τον εαυτό της
μην γίνεσαι κι εσύ τόσο αυστηρός.
:grin: :mrgreen:
Η pixie εδώ δεν είναι καθόλου αυστηρή με τον εαυτό της, αυτονόητο ότι το θέμα δεν είναι βέβαια προσωπική αναφορά... :smile:
Αναφέρεται στο κοινωνικό απόλυτα προκαθορισμένο μοντέλο ευημερίας - στον γελοίο καθωσπρεπισμό, στην ανούσια στίλβη, στον ηθικό ντετερμινισμό, στη γενική μετριότητα και υποκρισία, στις υποτιμητικές συμβάσεις, στο θεωρητικό μπάλωμα, στην περιοριστική μικρόψυχη λογική του συστήματος!
Στο να κρυβόμαστε τεμπέλικα και βολικά πίσω από το δάχτυλό μας, λες και οι αξίες σε επίπεδο ατομικής συνείδησης θα καταγραφούν τυχαία μ' αυτόν τον στατικό τρόπο, με αλληλολιβανίσματα και ανορθολογικές ασυνείδητες αθωότητες...
Sevenseas, εύστοχος! Κώστα, παιζει σαφώς και η αλλοτρίωση από τη στιγμή που είναι μια έννοια ευέλικτη με πολλές σημασίες [αυταλλοτρίωση, αποξένωση, παρέκκλιση από τον κανόνα, μετατροπή ανθρώπινων ιδιοτήτων κλπ. - θα ρίξω μια ματιά και στον Χέγκελ :mrgreen: ]
Κι αν οφείλω να πάρω και μια προσωπική θέση, είμαι αποφαστικά αρνητική, η έμφυτη ανεπάρκεια του αστικού ιστού-σκέψης από τη μια μου προκαλεί ναυτία... κι από την άλλη - για να μην φανώ αχάριστη - μου προσφέρει ορίζοντα με την μοναδική ορμική δύναμη-λύσα που με γεμίζει! :razz: :mrgreen:
Εννοώντας πως έφτασα να ευχαριστώ τη ζωή, όχι για ότι μου δίνει, αλλά για ότι μου στερεί, γιατί έτσι μπορώ να δίνω ακόμα μάχες...
Θετικό το μήνυμα.
Δείχνει ότι απέχεις μόλις ένα βήμα
από το να ευχαριστείς τη ζωή
γι' αυτά που σου δίνει
συνεχίζοντας τις μάχες
με αναπτερωμένο ηθικό.
έχω πιαστει απο την ζωη (αυτο που ενοείται ως ζωή) οχι για να την σωσω (ποτε δεν ημουν τοσο θαρραλεος, μαλλον δειλο θα με χαρακτηριζα) αλλα για να σωθώ.
Τα λογης, λογής ......... μπιζουδακια, οπως τα ονομαζω , μου δινουν τροφή , για να γεμιζω τις ατελειωτες ωρες δουλειας ,με διασκεδαστικά διαλειμματα
εξαλλου εχει περασει αρκετος χρονος, απο τοτε που θα εσωζα τον κοσμο ως ο νεος υπερηρωας super-socialist
εχει τελεψει και το σταδιο ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΡΙΤΑ
εδωσα,εδωσα ρε συντροφοι
καιρος να απολαυσω κι εγω την Σουζανα
(Σουζανα,Σουζανα ειν΄πουτανα η ζωη -Πανουσης)
...Σύντροφε,
λες να αρχίσω κι εγώ τα μπινελίκια
μπας και δω χαρά;
α
και κατι αλλο μια παραλειψη σοβαρη
Πιξι
σε καλωσοριζω στην παρεα μας εδω
επιφυλακτικός, συνωμοτικος , περιπατων τοιχο τοιχο και με τον κωλο πισω
περιμενα να δω το πραμα εισαι
χααχαχααχαχαχα
[size=14]ΚΑΛΩΣΗΛΘΕΣ ΠΙΞΙ
ΚΑΛΗ ΔΙΑΜΟΝΗ
(όχι πρωινο δεν σερβιρει ο ξενοδοχος)[/size]
αγαπητε Κωστα
αν και ξεφευγω απο το θεμα
τα μπινελικια πολλες φορες ταιριαζουν σ΄αυτο που περιγραφουμε κι εκθετουμε
ειναι απαραίτητο εργαλειο της γλωσσας
Αγαπητέ, είσαι ο μόνος...εύστοχος
άρα ο μόνος εντός θέματος.
Παρεμπιπτόντως...
και εδώ θα βγω εκτός θέματος
για μία ακόμη φορά,
το ταβερνάκι
"δυο τζιτζίκια στ' αρμυρίκια", το ξέρεις;
ΜΠΑ
δεν γνωριζω ταβερνακια
δεν γνωριζω απομερα καπηλεια
κι υπογειες ταβερνες
τα βραδυα μου τα σπαταλαω σε ανουσιες συζητήσεις στα μπαρ του Συνταγματος
χωρις ευστοχιες, αλλα στην τυχη
οτι μουρθει, οπως μουρθει , οπως ολοι οι θαμωνες
Λέω να το επαναφέρω το θέμα, σκεπτόμενη με θλίψη την ψευτοδραστηριότητα που επιβάλλει το σύστημα, με τους οικείους μηχανισμούς του, ώστε να μετατοπίζονται τα κίνητρα από την ουσία σε μια θολή εικόνα υποτιθέμενης ασφάλειας!
Μιας ζωής δλδ. που αναλώνεται σε ώρες κενές περιεχομένου, και άνθρωποι - θύματα της εσφαλμένης ολοκληρωτικής κοινωνίας και της συλλογικοποίησης που εμένα μου θυμίζει μορφή επιδημίας, μη συνειδητοποιημένης μάλιστα.
Από τη μια η υπολογισμένη ηλιθιότητα και ίσως το συμφιλιωτικό πνεύμα σε μια παρασιτική ψυχολογία, κι από την άλλη κάθε πραγματικά αυθεντικό ανθρώπινο στοιχείο να φαντάζει σαν αγενής παρείσακτος!
Και νάτην μπροστά μου σήμερα η αλλοτρίωση, που πολύ σωστά ανέφερε ως έννοια ο Κώστας, να θέλεις να δωρίσεις κάτι σημαντικό που ξεπηδάει αυθόρμητα από μέσα σου κι ο άλλος να σε αντιμετωπίζει καχύποπτα για να ανακαλύψει το κόλπο που κρύβεται πίσω από το δώρισμα... :sad: :cool:
pixie
[/b]Ανθρωποι τόσο ανασφαλείς, τόσο λίγοι, τόσο μίζεροι, τόσο αγέλαστοι. Δεν χαίρονται με την χαρά σου, δεν σε εκτιμούν.
Η ψυχή τους ολότελα δηλητηριασμένη από το μίσος που τρέφουν για τους άλλους.
Τι κι αν εσύ προσπαθείς, τι κι αν δίνεις, τι κι αν ελπίζεις.
Άδικος κόπος, χαμένος χρόνος να επενδύει κανείς σε αγάλματα..
Επί προσωπικού...
σαν τα κοκκόρια της βουλής
που έτσι κι ακουστεί το όνομά τους
τινάζονται λες και τους έβαλαν χέρι
...που λες, pixie
άμα μάθεις ότι ο Σκρουτζ
χαρίζει τη μισή του περιουσία
(τυχερής δεκάρας συμπεριλαμβανομένης)
δεν θα εκπλαγείς;
Ρητορικόν το ερώτημα,
"ναι", απαντάω, εγώ για σένα.
Ε, η έκπληξη αυτή, μπορεί να φανεί
ως καχυποψία, μπορεί και να είναι.
Είναι όμως απλό να σκεφτεί κανείς ότι
η έκπληξη αυτή, η καχυποψία αν θες,
προέρχεται από συντηρητισμό. Μόνο.
...
Αυτός ο tziger, από την αρχή
μου φαίνονταν ύποπτος
γι' αυτό δεν του απηύθυνα ποτέ το λόγο]
Γεγονός είναι, και το λέω εκ πείρας, ότι με το ένα χέρι κερδίζεις σε ύπαρξη και με το άλλο χάνεις την ίδια χρονική στιγμή!
Τόσο αντιφατικά είναι τα πράγματα στην ουσία τους...
Χωρίς να κάνω την έξυπνη, λέγοντας πως είμαι τάχα ασυμφιλίωτη ως προς τις πρακτικές απαιτήσεις των πραγμάτων, κρατώ ωστόσο μέσα μου ως μοναδικό κέρδος τις ώρες της ζωής μου που μένουν έξω από τις απαιτήσεις του κοινωνικού μηχανισμού σκέψης!
Κάθε στιγμή που αφαιρεί το δηλητήριο της ευτέλειας να διαποτίζει τα κύτταρά μου, είναι από χρυσάφι...
Κάθε δευτερόλεπτο που προσφέρει μια αυθόρμητη διέγερση μη κωδικοποιημένη, είναι ένα φωτεινό σημαδάκι μέσα στην ανυποψίαστη ανθρώπινη μοίρα...
Ας είμαστε ότι είμαστε, γιατί κάθε αλλότριο στοιχείο εύκολα γίνεται σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, αλλά σημαίνει και χάσιμο χρόνου...
Έννοιες αφερέγγυες κυκλοφορούν με τον σωρό στην αγορά, το ξέρεις Κώστα γιαυτό προσέχεις, το εμπορικό πνεύμα δεν συμφύρεται μόνο στους πάγκους των μικροπωλητών...
pixie
Λέω να χάσω λίγο χρόνο ακόμη
μιας κι εσύ είσαι θάλασσα
δηλαδή αλλότριο στοιχείο
ως προς εμένα,
που είμαι...ό,τι είμαι
αλλά πάντως, όχι θάλασσα
την οποία απορρίπτω κιόλας.
Όμως, πράγματι, ας είμαστε ό,τι είμαστε
που σημαίνει...δεκτή η θάλασσα, για σένα.
Αλλού είναι η βασική μου διαφωνία.
Στη βολική θέση/σκέψη ότι
εγώ που είμαι έξω (και πάνω) από τη μάζα
κατακεραυνώνω, στηλιτεύω, υποβιβάζω, υποβαθμίζω, μειώνω
τη μάζα.
Χτίζω δηλαδή ένα κλουβί γύρω μου
το οποίο αναβαθμίζω και εξυψώνω
εμμέσως πλην σαφώς
υποβαθμίζοντας σωρηδόν το έξω απ' αυτό.
Και στην πορεία αυτή, έχουμε την αντίφαση:
από τη μία να περιχαρακώνομαι αυτο-εξυψώμενος
και από την άλλη, να έχω την απαίτηση
να αναγνωριστεί η εξύψωσή μου
από αυτούς που έχω μειώσει
με τον έναν ή άλλον τρόπο.
μια χαρα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
κι εχοντας ζησει σε πολυ δυσκολους καιρους
εγω εχω συνηθισει στο να ειμαι καχυποπτος
αλλα δεν φταιω ιοδυσμοιρος
καθε φορα εχω καλες προθεσεις
αλλα κατι
τσααααααααααααααααααααααααακ
μου τις χαλαει
κι ο φοβου , φοβου
οταν οι λεξεις γινονται ραπανακια για την ορεξη , χωρις κυριο πιατο μετα
η λεξη ραπανακια δεν αλλαζει ποτε νοημα
παραμενει ραπανακι
Σωστά... Κάποια σημεία, έτσι όπως τα λες, σε σένα απευθύνομαι Κώστα, φαίνονται οξύμωρο σχήμα...
Αλλά γιατί να μπει κανείς στη διαδικασία να μειώσει? Αυτό γιατί κρίνεται δεδομένο?
Προσωπικά σέβομαι κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, από όπου κι αν προέρχεται, κι ας διαφωνώ χίλιες φορές για χίλιους λόγους.
Το δικαίωμα να υπερασπίζεται κάποιος τον χώρο του όμως είναι ισότιμο! Δεν υποβαθμίζουμε κανέναν και δεν παρουσιάζουμε τον εαυτό μας υπερτιμημένο.
Διαχωρίζεις τη θέση σου - ορίζεις με σαφήνεια το επίπεδο ύπαρξής σου - και οριοθετείς την ατομικότητά σου! Φυσικά και χαλαρά...
Αν αυτό επιφέρει τη δυσαρέσκεια εκείνων των οποίων η αστική ζωή αποτελεί επένδυση, κι αν στα μάτια τους φαίνεσαι ξένος ή υπερόπτης ή απλά διαφορετικός, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι εμπόλεμος ή να χρεώνεσαι τη λογική άλλων αν δεν σε συνδέει κάποια ''εκλεκτή'' συγγένεια.
Ούτε βέβαια να κρατάς μια απροσδιόριστη συμμεριστική στάση, στο όνομα κάποιας κοινωνικής θέσης ή ενός κονφορμισμού, ενώ μέσα σου είσαι αλλού, αυτό είναι μεγίστη υποκρισία.
Κι αν για μένα η άρνηση απέναντι σε ένα ομαδικό σύστημα θεωρείται αυτονόητη, δέχομαι πως για κάποιον άλλο η ένταξη είναι τρόπος ζωής και κορυφαία ανάγκη.
Ποτέ δεν επιβάλλεται κάτι, ούτε είναι απαραίτητη κάποια ετυμηγορία εναντίον της μάζας!
Είναι εύκολο να ξεχωρίζεις
εκτός "ένταξης"
ως ένας από έναν.
Επιμένω να θεωρώ ότι
η συλλογιστική σου υποθάλπει
βόλεμα, συντήρηση και
-όχι σπάνια- φασισμό.
Αλλά δεν έχει σημασία τι θεωρώ
ως "ενταγμένος", χωριάτικης νοοτροπίας,
που θέλω να "δαγκώσω" αλλά δεν μπορώ
και βγάζω την κακία μου, την ζήλεια μου
σε ένα ελεύθερο, αδέσμευτο πνεύμα.
...Το οποίο, πνεύμα, αρνείται το σώμα των "ενταγμένων".
Για τέτοια ελευθερία μιλάμε.
pixie,
ο καθένας επιλέγει την άμυνά του
σ' αυτό τον κόσμο, έτσι
εγώ, προσωπικά, είμαι ένας άγγελος
επί της γης
και θεωρώ εσένα
και όλους τους μη "ενταγμένους"
ως σατανάδες.
Έχω διαχωρίσει τη θέση μου;
Έχω οριοθετήσει την ατομικότητά μου;
Έχω ορίσει με σαφήνεια το επίπεδο ύπαρξής μου;
...Φυσικά και χαλαρά...
(αν και...χωρίς να τρώω καρπούζι...)
Δεν είναι η πρώτη φορά αυτού του αλληλολιβανίσματος μεταξύ μας, γιαυτό σε συγχωρώ... :grin:
Πολύ φοβάμαι ότι μόνο η βιωμένη σκέψη έχει αξία! ‘Οχι η θεωρία, δεν αρκεί να δηλώνεις άψογος ή idealist αν ταυτόχρονα δεν το εκφράζεις με μια ανάλογη ζωή, αυτό να το κρατήσεις...
Και στο σημείο αυτό θα σου ευχηθώ κάτι που εγώ έχω βιώσει: Να 'χεις την ελευθερία να ζεις ταυτόχρονα ότι βάζει ο νους σου, να περιφέρεσαι από τον έξω στον μέσα κόσμο όποτε εσύ αποφασίζεις, ν' αλλάζεις χώρο και χρόνο όπως αλλάζουν στο θέατρο τα σκηνικά!
Και δεν θα κάτσω τώρα εδώ να σου εξηγώ τους λόγους που ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να χαρίζει θέσεις ζωής γιατί δεν του λένε πια τίποτα - τα γνωστά κοινωνικά βολέματα, γάμοι, καραγκιοζηλίκια κλπ. - να σκίζει τα πτυχία του και να περπατάει σχεδόν ''ξυπόλυτος'' αλλά παράφορος με τη ζωή, ζωγραφίζοντας στις πλατείες και στα πάρκα του κόσμου ζώντας την έκσταση των στιγμών, μαζεύοντας ψίχουλο με ψίχουλο την ψυχή του για να μετουσιωθεί σε κάτι πιο ανθρώπινο και ουσιαστικό.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο εσύ μιλάς για βολή? Σε κάποιον που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα αντίδοτα μέχρι ναυτίας, αλλά αρνείται πεισματικά να ανέβει στα φώτα της ράμπας του Θεάτρου Ζωή, και να πρωταγωνιστήσει γελοιοποιώντας αξίες όπως τον έρωτα, το νόημα του ιδανικού, την υπαρξιακή αγωνία ή την εσωτερική πορεία, τι να πρωτοθυμηθώ?
Αν υπάρχει κάτι φασιστικό στον τρόπο μου, αυτό είναι η αξιοπρέπεια και το βάθος που χαρίζει η απουσία από τη χυδαιότητα... Και, ξέρεις, δεν μ’ αρέσει να φτιάχνουν από μένα, από δικά μου στοιχεία που αντικειμενοποιώ γράφοντας, ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ‘Οπως ξέρω, πως δεν μπορείς ν’ αντισταθείς στην τέχνη της διαστροφής της αλήθειας... Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο...
pixie
Εγώ δεν φοβάμαι καθόλου
το γεγονός, ότι,
η βιωμένη σκέψη
έχει αξία.
Άλλωστε, το ίδιο το γεγονός,
είναι αυταπόδεικτο.
Φυσικά, μπορώ να συλλογίζομαι ελεύθερα
πάνω σε κάθε τι που βλέπω.
Ίσως, αυτός να είναι και ο λόγος
που δυσκολεύομαι να υιοθετήσω
μία ευχή που εύχεται...αναζήτηση βιωμάτων:
δέχομαι τα βιωμάτα δεν τα αναζητώ.
Δέχομαι λοιπόν την ευχή.
Και ναι, σ' αυτόν τον άνθρωπο
καταλογίζω βολή.
Διότι αυτός, οφείλει! να ανέβει
στη σκηνή και να πρωταγωνιστήσει.
Με τις δικές του αξίες.
Αλλά και συντήρηση και φασισμό.
Διότι, όταν έχεις τη δυνατότητα
να δείξεις τις δικές σου αξίες
ευεργετώντας όλους
και δεν το κάνεις
τότε, μη κάνοντας,
αποφασίζεις κάτι άσχημο
για όλους και αυτό,
είναι συντηρητικό και φασιστικό.
Όσο για τη διαστροφή της αλήθειας...
δεν απαιτεί καμμία τέχνη.
Η τέχνη είναι ανατρεπτική
και σε ένα κόσμο καμπύλο
τέχνη είναι, το ευθύ.
Χμμμ... Εγώ πάλι έκρινα, πως τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, αλλά μάλλον οφείλω να κάνω και μια διευκρίνιση.
Εννοείται, λοιπόν, πως είμαι στη σκηνή, Κώστα! Και σκηνοθετώ καθημερινά και έχω δώσει άπειρες παραστάσεις θάρρους, τις περισσότερες ανιδιοτελώς.
Νομίζω ότι είναι σαφές πως κάθε '''Ανθρωπος'' δίνει καθημερινά σοβαρές μάχες για τις αξίες του και υπερασπίζεται με νύχια και δόντια τον χώρο του, εκτιμώντας ανάλογα.
Στις παραστάσεις του ελαφρού θεάτρου δεν θέλω να έχω συμμετοχή κι εκεί αναφέρθηκα! ;-)
Τι εννοώ? Στις λαϊκές απογευματινές δεν παίζει τ' όνομά μου! Καψουροϊστορίες, χωριστική διάθεση, μικροσυμφέροντα, μπουζουκομάγαζα και μπουζουκοκέφαλοι, παρακμή, ηττοπάθεια, θυματική ψυχολογία κλπ.... αυτά τα αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι!
Εμ...καλά έκανα
και αναφέρθηκα σε σατανάδες...
Αλλά, εκείνο που
δεν έγινε ακόμα σαφές είναι
αν "η τέχνη για την τέχνη ή η τέχνη για τη μάζα";
Η τέχνη είναι αυτούσια κορύφωση...
Συνεπώς μόνο με τον ίδιο τον εαυτό της μπορεί να εξηγηθεί... ;-)
Δεν διαφέρει καθόλου από την αληθινή ουσία της ζωής! Και οι δυο με αδίστακτη προσήλωση αποβλέπουν σε κάτι αδέσμευτο, αδυνατώντας να συμμορφωθούν σ' ένα σύνολο περιορισμών και συμβάσεων!
Γιαυτό, όπου υπάρχει ωφελιμιστικότητα στην τέχνη, χάνεται η μοναδικότητα, η μαγεία, η στιγμή της μέθης και του ρίγους της ίδιας της ζωής...
[quote user="pixie" post="319765"]
Εννοείται, λοιπόν, πως είμαι στη σκηνή, Κώστα! Και σκηνοθετώ καθημερινά και έχω δώσει άπειρες παραστάσεις θάρρους, τις περισσότερες ανιδιοτελώς.
Νομίζω ότι είναι σαφές πως κάθε '''Ανθρωπος'' δίνει καθημερινά σοβαρές μάχες για τις αξίες του και υπερασπίζεται με νύχια και δόντια τον χώρο του, εκτιμώντας ανάλογα.
Στις παραστάσεις του ελαφρού θεάτρου δεν θέλω να έχω συμμετοχή κι εκεί αναφέρθηκα! ;-)
Τι εννοώ? Στις λαϊκές απογευματινές δεν παίζει τ' όνομά μου! Καψουροϊστορίες, χωριστική διάθεση, μικροσυμφέροντα, μπουζουκομάγαζα και μπουζουκοκέφαλοι, παρακμή, ηττοπάθεια, θυματική ψυχολογία κλπ.... αυτά τα αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι![/quote]
δεν έχεις άδικο...
Με τον απελπιστικό λαβύρινθο όμως που παίρνει καμιά φορά αυτή η "σκηνή" , στην προσπάθεια που κάνουμε να ερμηνέψουμε τα κακά χωνεμένα μας καλύτερα το... Ερρέτω η σκηνή Μακάριοι οι βάρβαροι οι αγνοούντες το θέατρον
Θέλει πολύ δουλειά και πολύ κόπο, μάτωμα...δεν είναι εύκολο, όσο απλό και αν φαίνεται, κάποιες σπάνιες στιγμές, μέχρι να ξαναβρεις τον δρόμο
[quote user="pixie" post="319769"]Η τέχνη είναι αυτούσια κορύφωση...
........
Γιαυτό, όπου υπάρχει ωφελιμιστικότητα στην τέχνη, χάνεται η μοναδικότητα, η μαγεία, η στιγμή της μέθης και του ρίγους της ίδιας της ζωής...[/quote]
:grin: (καλησπέρα σας ..!)
στα βιαστικά...
Οι λέξεις του κώστας σε κάποια σημεία, έτσι όπως τα λέει, το λιγότερο είναι πως φαίνονται σαν οξύμωρο σχήμα (θάλασσα την οποία απορρίπτω κιόλας.) ! :grin:
Βέβαια ..η ασπούδαστη γλώσσα χωρίς ανούσιες φλυαρίες, είναι μάλλον μάθημα αλήθειας και όχι ύφους Το σημαντικό είναι η γλώσσα, ...και όχι το ύφος
......
pixie, νομίζω πως η (όποια) ιδιοτυπία κάνει μια προσωπικότητα ξεχωριστή, ακόμη και αν δείχνει πεισματικά ασυμβίβαστη (μπορεί και να έχω κάπου λάθος)
Αλλά για μια τέτοια προσπάθεια τέχνης δεν είναι απαραίτητη προυπόθεση το υπαρξιακό ξεγύμνωμα του ατόμου;
Ζώντας προσκολημένος σαν όστρακο πάνω στην δική του πέτρα, σε μια συνοστένωση να πω, πως θα ανοίξει στις τρικυμίες ....πως ανοίγει μια καρδιά διάπλατα στους ορίζοντες, σε σχήματα καθορισμένα και σε χρώματα ζωηρά και φωτεινά, σε πλούσιες και πολύτιμες συνδέσεις αρμονίας
Με αγνότητα, ευθύτητα, ενθουσιασμό, ανιδιοτέλεια, επιείκια και μεγαλοψυχία ...σαν ένας κουρσάρος και πειρατής που και ο Θεός του τα συγχωρεί όλα
Πως ανοίγει ένα πνεύμα στους βελτιστοποιητές, και αποδεσμεύεται από βαριά φορτία , που τρέφουν την αρνητικότητα και την ασθένεια
Ο Γιάννης Τσαρούχης σημείωσε πως όταν κάνεις να φυτρώνουν φτερά στους ανθρώπους θα τους δες μια μέρα να πετάξουν μακριά τους ...
........
Η τέχνη είναι ανατρεπτική και σε ένα κόσμο καμπύλο τένη είναι, το ευθύ.
Όπου το σχέδιο παντού είναι τέλειο, σταθερό, συντεθειμένο και εύγλωττο
.........
το υλικο μεταβιβαζεται κληρονομικα
ειναι τα γονιδια
ειναι η αδυναμια να δεχθουμε το ΝΕΟ και να απεμπολησουμε το ΠΑΛΙΟ
ειναι ο συντητητισμος
ο μικροαστισμος
η κατινια
ο μαλακοπιτουρισμος
Γιώργο από ότι γνωρίζω, με δυο κυρίως βασικούς τρόπους αλλάζει το υλικό με το πέρασμα του χρονου (μια γενια μεταφράζεται περίπου σε 15-20 χρόνια Για την εξελικτική γενετική χρειάζεται απελπιστικά μεγαλύτερο διάστημα) :smile:
Το περιβάλλον πρώτα , τόσο ώστε να οδηγήσει σε ραγδαίες αλλαγές, ακόμη και σε μια γενιά Και η βιολογκή εξέλιξη, οι βιολογικες συνέπειες Πράγματι αφου είμαστε και κοινωνικά όντα, η αλληλοεπίδραση με άλλα άτομα οδηγεί σε μια θετική ανάδραση :grin: (όπως προείπε και ο κώστας "καλό είναι να περιτριγυριζόμαστε από φίλους"
[quote user="larus audouinii" post="319788"]
Αλλά για μια τέτοια προσπάθεια τέχνης δεν είναι απαραίτητη προυπόθεση το υπαρξιακό ξεγύμνωμα του ατόμου;[/quote]
Απαραίτητη προϋπόθεση, συμφωνώ! Ουσιαστική επαφή με την ψυχή των πραγμάτων, τον ορατό ή αόρατο χυμό τους, δεν συντελείται δίχως ολοκληρωτική απογύμνωση του ατόμου που επιχειρεί να αποδώσει την αλήθεια.
Μέσα από τα συναισθήματα, μέσα από την σύμμειξη των αντιθέτων, μέσα στο απόλυτο οντολογικό πεδίο, σε ένα μείγμα υπερβατικά ισορροπημένο που δονείται με όλη την ένταση ενός απείρου... κάπως έτσι συγκροτείται η πραγματικότητα όπου δεν υπάρχει πολύ ή λιγότερο Είναι.
Άραγε πόσοι μπαίνουν στο στόμα του λύκου εν γνώσει τους?
Η προσπάθεια αυτή μου είναι αδιάφορη αν πρόκειται για εξωτερικότητες.
Ξεκινάς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος για να καταλήξεις ερμητικά κλεισμένος μέσα στο κέλυφός σου - εσωστρέφεσαι μέσα σε μια επικίνδυνη αυτάρκεια - μηδενίζοντας όμως έτσι τις όποιες δυνατότητες να γίνεις ένα καλό πιόνι.
Αλλά και ποιός θα καθόταν να παίζουν σκάκι στην πλάτη του?
Επιτακτική η φυγή στην κεντρική ιδέα της ζωής σου όταν καραδοκούν λαίμαργα κι όταν υπάρχει ο κίνδυνος να λεηλατηθείς.
Ελπίζοντας να μην θεωρηθώ εκτός θέματος. :oops: :mrorange: