Αλήθειες και ψέματα.
Ψέματα κι αλήθειες.
Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Και ποιος το ορίζει αυτό;
Είναι η εξαπάτηση ψέμα; Η απόκρυψη της αλήθειάς είναι κι αυτή ψέμα;
Και τα μικρά αθώα ψεματάκια; Αυτά τι είναι;
Μήπως μερικές φορές είναι απαραίτητα;
Ψέματα εδώ, εκεί, σε μένα, σε σένα, σε όλους.
Και μη μου πείτε ότι δε λέτε ψέματα. Όλοι λέμε ψέματα αν όχι συνέχεια, κάποια στιγμή για κάποιο λόγο με κάποια αιτία, τσουπ και το ξεφουρνίσαμε το αθώο κατά τα άλλα ψεματάκι.
Ένα τόσο δα, ίσα για να γλιτώσουμε το κράξιμο ή ακόμα και για να λυτρώσουμε τον άλλο από την πίκρα της αλήθειας.
Η αλήθεια είναι πικρή, η αλήθεια σκοτώνει.
Ε, και να έχεις τον άλλον να ζει μέσα στο ψέμα, μήπως αυτό δε σκοτώνει;
Αργά μεν και ίσως όχι και τόσο βασανιστικά, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο.
Ενώ η αλήθεια, σντουπ και πάρ’ τον κάτω τον άλλο, να γλιτώνουμε και χρόνο, αφού μια ψυχή είναι να βγει, ας πάει και το παλιάμπελο.
Τελικά τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;
Είναι όλα τα ψέματα ίσα κι όμοια; Πονάνε το ίδιο;
Αλήθεια, πονάνε περισσότερο τα ψέματα ή η αλήθεια.
Και το καμουφλαρισμένο και καλά σερβιρισμένο ψέμα, αυτό τι είναι;
Και ποιος κρίνει τι είναι ψέμα; Η απόκρυψη ή η παραποίηση της αλήθειας, χωρίς όμως να υπάρχουν επιπτώσεις, αυτό είναι ψέμα;
Είναι όλα τα ψέματα προδοσία;
Και γιατί όλοι επιμένουμε και απαιτούμε από τους φίλους, συντρόφους, συγγενείς απόλυτη ειλικρίνεια, αδυνατώντας να την αντέξουμε ή να είμαστε κι εμείς ειλικρινείς απέναντί τους.
Μήπως λίγες είναι εκείνες οι φορές που αναγκαστήκαμε εν γνώσει και συνείδηση να ζούμε σε ένα ψέμα, επειδή ήμασταν ανήμποροι να αντιδράσουμε.
Ανακατεμένοι και μπερδεμένοι με συναισθήματα, εικόνες και όνειρα, γαντζωμένοι σε ένα ψέμα, που έμοιαζε παραμύθι.
Ναι, αλλά ψέμα. Όνειρα αλλά ψεύτικα. Εικόνες ψεύτικες.
Λέξεις ντύνονται, στολίζονται, εμφανίζονται περιτυλιγμένες με άνθη λεμονιάς…. Αθώα ψέματα που κανείς δε ξέρει που θα καταλήξουν.
Κι εσύ που ανοίγεις το στόμα κι αφήνεις τις ανθοφορεμένες λέξεις να κυλάνε, να ξεχύνονται γεμίζοντας ελπίδες, εσύ μονολογείς τη δική σου αλήθεια.
Η αλήθεια είναι υποκειμενική, κανένας δε μπορεί να μπει στο μυαλό του άλλου και να ανακαλύψει τη δική του μοναδική αλήθεια.
Τα γεγονότα είναι αλήθεια, αλλά το μάτι που τα βλέπει, το στόμα που τα μεταφέρει, τα ντύνει με τη δική του αλήθεια.
Η αλήθεια που όλοι ποθήσαμε αλλά κανείς δεν άντεξε.
Το ψέμα είναι πάντα ψέμα.
Κατά συνθήκη, από ευγένεια, από φόβο, λόγω επαγγέλματος κ.λ.π. κ.λ.π.
Η αλήθεια είναι ακριβή. Στοιχίζει.
Πάρα πολύ.
Και απαιτεί την εξώφληση.
Γραμμάτια υπογράφουμε έτσι κι αλλιώς για όλες τις πράξεις μας.
Οταν έρχεται ο λογαριασμός, τα βρίσκουμε σκούρα.
Τελικά ή αλήθεια είναι σαν την αγάπη.
Οταν έχεις γίνει μια φορά "μούσκεμα στη βροχή" έχεις δυο επιλογές.
Αγοράζεις αδιάβροχο, ομπρέλα και τσεκάρεις αν ψιχαλίζει πριν βγεις στο δρόμο.
Στη δεύτερη περίπτωση, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Αυτή η επιλογή όμως στοιχίζει κάπως.
Πρέπει να έχεις απόθεμα να δώσεις και αν χρειαστεί να ξαναπληρώσεις.
Το ίδιο ισχύει και για την αλήθεια: "Ποιός πληρώνει τη Βιρτζίνια Γούλφ"?
Η αλήθεια όμως είναι και η ελευθερία μας.
Η καλύτερη στην τελική ψυχανάλυση και εμβάθυνση στο ποιοί πραγματικά είμαστε.
Κι αυτό, αξίζει να το δοκιμάσει κάποιος.
Το ψέμα δεν θα καταργηθεί (σε όλα τα πεδία τουλάχιστον).
Αλλά η διεκδίκηση της αλήθειας μας ίσως είναι το πιο γλυκό συναίσθημα που μπορούμε να βιώσουμε.
Μπορούμε να αρχίσουμε με τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να συνεχίσουμε με τους φίλους μας.
Οσοι μας αντέξουν και όσους αντέξουμε.
Αυτοί μας αρκούν! :lol:
[/b]