Μέσα στις αυπνίες της δροσερής Αθηναικής νύχτας του Αυγούστου ξεπροβάλει ένα φώς στο βουνό, ένα φώς στον αέρα ,ένα φώς στον δρόμο.
Φώτα από τα μέσα που ταξιδεύουν (αυτοκίνητο , πλοίο , αεροπλάνο) , και το σκοτάδι της άδειας Αθήνας προσπαθεί να τα κάνει δικά της!
Φώτα που της λείπουν,γιατί μπορεί η κίνηση να έχει λιγοστέψει αρκετά στους δρόμους ,στα μαγαζιά, το κινητό να μην χτυπάει (τι να μου πουν οι άλλοι που λείπουν διακοπές) αλλά οι άσχημες γωνιές της έχουν πολλαπλασιαστεί και οι ομορφιές της έχουν λιγοστέψει!
Φώτα ζητά αυτή η άδεια πόλη, που δεν μπορεί όμως να τα δανειστεί ,γιατί ο φωτισμός δεν προέρχεται από αυτό καθαυτό το μέσο που ταξιδεύει ,αλλά από το ταξίδι που μικρό ή μεγάλο ,σημαντικό ή ασήμαντο έχει την δική του αξία, εκπέμπει το δικό του φώς!
(http://www.a33.gr/files/images/5973/em_city_003.jpg)
δυο ματακια που λαμπουν ειναι αρκετα για να διαλυσουν σκοτεινες σκεψεις και να φωτισουν το μυαλο...
Τα φώτα στην πόλη αρχίζουν πάλι και ανάβουν! Πως τα καταφέρνει αυτή η πόλη,όταν αδειάζει απο κόσμο δανείζετε τα φώτα της απ την προσμονή του ταξιδιού ,όταν γεμίζει και πάλι απο κόσμο να φωτίζεται απ τις ψυχές μας και τα όνειρα μας για το επόμενο ταξίδι..
(http://www.a33.gr/files/images/5973/42247_athens_night_view1.jpg)
(http://www.a33.gr/files/images/5973/____.jpg)
..όταν σβήνουν τα φώτα της πόλης ,ανάβουν τα φώτα της ζωής!
Έχουμε κι εμείς πόλη, tziger! Κι είναι πανέμορφη, ανήσυχη κι οργασμική τις νύχτες! Το επισημαίνω γιατί αναφέρθηκες στην Αθηναϊκή νύχτα...
Σε περίπτωση που θέλεις να λύσεις γρίφους ομορφιάς...
Μετά το ηλιοβασίλεμα, περπατώντας στις πλάκες της παραλίας, τριγυρνώντας βράδυ την Αριστοτέλους, ψάχνοντας το δρόμο το χάραμα στα Λαδάδικα, σκέφτεσαι ότι σε αυτήν την πόλη είναι απλά αδύνατο να δεις κόσμο να τρέχει –διόρθωση: είναι απλά αδύνατο να υπάρχει κάποιος που να θέλει να τρέξει.
Έχει μια γαλήνη αυτή η πόλη, ένα έμφυτο easy going που διέπει την ύπαρξή της, μια γαλήνη που εμπνέεται από την ομορφιά της, κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι το αποτέλεσμα είναι που αντανακλάται στους ανθρώπους κι όχι το αντίστροφο.
Και καθώς βραδιάζει, οι παλμοί της πόλης αρχίζουν να ανεβαίνουν... Και στα φώτα της, η περιπλάνηση αρχίζει...
Γλαφυρή περιγραφή υπέροχων εικόνων που όλοι οι φωτογράφοι θα ήθελαν να τραβήξουν,αλλά καμμία φωτογραφική μηχανή,κανένας φωτογράφος δεν μπορεί να απαθανατίσει!
Συμφωνώ! ωραία πόλη η Θεσσαλονίκη.
Βγάζει και μαμώ τα παιδιά επίσης :smile:
Κάθε μέρα διασχίζω τους δρόμους της πόλης, κάθε μέρα νέες ιστορίες . ''Ο κόσμος εδώ είναι ελεύθερος'' μου είπε μια μέρα στην παραλία κάποιος πλανόδιος πωλητής ο οποίος προφανώς κατάγεται από κάποια πόλη της Αφρικανικής ηπείρου, ''δεν σας νοιάζει τίποτα, όταν είστε στον δρόμο απλά εκφράζεστε όπως θέλετε για τα πάντα... you know''. Απλά χαμογέλασα και του είπα: ''έτσι μάθαμε, man''.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, αναρωτήθηκα μέσα μου πώς ξεστόμισα το ''έτσι μάθαμε''!
Στην συνέχεια, ο φίλος μου είπε πως ''ναι, όλα αυτά που σου λέω είναι αλήθεια, το βλέπω κάθε μέρα, αν πας κάπου πιο ψηλά όπως την Σουηδία ας πούμε ο κόσμος είναι πιο συγκρατημένος, πιο απόμακρος, ενώ εσείς είστε ευλογημένοι να ζείτε στην πιο όμορφη πόλη και να χαίρεστε τον ήλιο''. Έτσι παρά την απέχθεια που έχω όλους αυτούς τους μήνες για όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ, ένιωσα όμορφα είδα κάτι θετικό που είχε βρεί τον τρόπο να μου κρυφτεί πίσω από την σαπίλα των ημερών και τους γκρίζους τοίχους αυτής της πόλης.
Αφού λοιπόν ήμουν μόνος είπα να συνεχίσω την βόλτα μου, καθόμουν εκεί δίπλα στον Λευκό Πύργο, η ώρα ήταν περίπου 8 : 00, ο ήλιος ήταν στα καλύτερα του, έβαλα τα ακουστικά μου στα αυτιά και κατηφόρισα προς την νέα παραλία, μπροστά μου, μέχρι το άγαλμα του Αλέξανδρου που εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει μια όμορφη πίστα για τα παιδιά με τα ΒMX και τα Skateboard, έβλεπα πολλά που μου θύμιζαν πως το καλοκαίρι είναι μπροστά, καντίνες και λουκουμάδες, όπως τότε στα 70’s, το σκηνικό όμως παρέμενε πιο νέο με τον ποδηλατόδρομο και τον κόσμο που δειλά δειλά κοιτάζει πλέον αριστερά και δεξιά πριν να τον διασχίσει, τα τρία καραβάκια του Θερμαικού όπου οφείλω να ομολογήσω πως έχουν φτιάξει πολύ την μουσική τους φέτος και τα σπιτάκια που έχουν βάλει κατά μήκος της παραλίας για την έκθεση βιβλίου.
Συνέχισα λοιπόν προς νέα παραλία κοίταξα γύρω και ο κόσμος που έκανε την βόλτα του ήταν πολύς, μπορεί και πρώτη φορά να έβλεπα τόσο πολύ να περπατάει. Όχι δεν είναι η κρίση, η κρίση μπορεί να είναι ένας παράγοντας μα το σημαντικό είναι πως όλος αυτός ο κόσμος χαιρόταν αυτό που είχε.
Κάπου εκεί στο Μακεδονία είπα να κάνω μια στάση, έκατσα στα σκαλάκια δίπλα στο φεγγάρι, λίγο πιο πέρα ήταν δυο τρεις ψαράδες και ένας μπόμπιρας ίσα με ένα μέτρο ύψος με το ακκορντεόν του στο χέρι και χάζευε τους ψαράδες.
Ακούγοντας μουσική λοιπόν, έβγαλα να διαβάσω ένα free press που είχα πάρει πριν στον δρόμο. Αφού τελείωσα την ανάγνωση, έκατσα λίγο ακόμη εκεί και λίγο πριν σηκωθώ, είχα το βλέμμα στα χαμένα, ξαφνικά σκάει μπροστά μου ο μικρός με το ακκορντεόν κι αρχίζει να παίζει κάτι από Χατζιδάκη, βγάζω τα ακουστικά γιατί γαιδούρι δεν είμαι, και ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση θα του έλεγα σε ευχαριστώ μικρέ, εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα πως έπαιζε μόνο σε μένα κανείς δεν ήταν δίπλα. Ε, λοιπόν αυτός ο μικρούλης με έκανε τόσο πολύ να συγκινηθώ και μου χάρισε ένα τόσο ωραίο χαμόγελο, τι κι αν από τα μάτια του έβγαινε μια ζωγραφισμένη θλίψη, χαμογέλασε κι αυτός τόσο πολύ και είδα πως κάτι τέτοιες στιγμές αγαπάς αυτό που λέγεται συναίσθημα. Έριξα λοιπόν και εγώ δειλά κάτι στο πλαστικό ποτηράκι που είχε δίπλα του και μου χαμογέλασε και έφυγε.
Σηκώθηκα να πάρω τον δρόμο για το σπίτι, έβαλα ξανά τα ακουστικά στα αυτιά μου και πάτησα το play, το τραγούδι που ξεκίνησε να παίζει ήταν το Υoung Folks από Peter, Bjorn & John. Κόλλησα στο ρεφραίν:
And we don't care about the young folks
Talking about the young style
And we don't care about the old folks
Talking about the old style too
And we don't care about our own folks
Talking about our own style
All we care about is talking
Talking only me and you
Και καθώς σκεφτόμουν τι λένε οι στίχοι αποφάσισα πως χαμένος δεν νιώθω γιατί πάντα ψάχνω να βρώ κάτι και πέρα από όλα αυτά που συμβαίνουν εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να μιλάω με τους άλλους ανθρώπους και θα τους αγαπώ και θα νοιάζομαι για όλους γύρω μου.
Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε. Αν μόνο μια βόλτα στην παραλία με έκανε να νιώσω τόσα πολλά συναισθήματα τότε γιατί να μην αγαπώ το παρόν μου και να μην θέλω να το κάνω καλύτερο, η ζωή ακόμη μου χρωστάει πολλά και θα τα πάρω !!!
''Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ανεβούμε επάνω στον άνεμο
Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να χορέψουμε με τα λιοντάρια
Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτές τις αλυσίδες και συνεχίσουμε να πετάμε...''
Από το Διαδίκτυο
Στο ξημέρωμα...στο χάραμα μιας καινούργιας μέρας.
Θυμάμαι τελευταία στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, στις μυρωδιές των φαρμάκων, των καθετήρων μέσα στα κλειστά παράθυρα,
τους μπερδεμένους ήχους ανάμεσα στην ησυχία του δάσους τριγύρω.Το πράσινο και τα τόσα σκουπίδια παραδίπλα ανάμεσα στα κάστρα.
Τον ήρωά μου, τα πρόσωπα αγωνίας ....Κάποιο παρατημένο πρεζόνι να κοιμάται στην πολυθρόνα.Να είμαστε προσεκτικοί, να μην εγκαταλείπουμε..
Την εικ'ονα με τα νιόπαντρα ζευγάρια που περνάνε από κει για να βγουν μια φωτογραφία με φόντο τα κάστρα.
Τον πρωινό καφέ στην αλλαγή βάρδιας, εκεί που οι θόρυβοι οι μυρωδιές και τα χρώματα αλλάζουν. Το φιδάκι που ξετρύπωσε ανάμεσα στα παγκάκια.
Την εικόνα των ψαράδων δίπλα στον Λευκό Πύργο...την φωνή δίπλα μου να σχολιάζει...ο γλυκός πρωινός ύπνος...
Aυτες οι μεγαλες πολεις είναι πολύ μονοτονες,απομακρες και χαωδεις.
Ετσι τουλαχιστον δειχνουν την ημερα.
Τις προαλλες , γυριζοντας από ένα μπαρακι καπου στο Θησειο,καθισα στην θεση του συνοδηγου.Με ειχαν χτηπησει και λιγο τα ποτακια και και ειχα ψηλοζαλιστει…
Χαζευα την νυχτα την πολη και τα φωτα της…Ηταν όλα διαφορετικα..
Καμια σχεση με την μονοτονια της ημερας
Τα φωτα της πολης επεφταν πανω μου και δημιουργουσαν λαμπερες αποχρωσεις.Κατω από την επηρεια των λαμψεων από τα φωτα σου ρχεται να ενδοσκοπησεις…Θυμισες διαφορες,….εκει ,κατω από αυτην την κολωνα στην Πλακα, ειχα δωσει ένα ζουμερο φιλι στην φιλη μου τοτε και ειχα γεμισει απ την ανασα της…
Λιγο πιο κατω στο πλαταιακι,φοιτητης οντας, ατελειωτες συζητησεις με την παλιοπαρεα περι ανεμων και υδατων και γενικοτερα για όλα τα ζητηματα της ζωης…,τοτε μεθαγαμε κιολας και ειμαστε ευτυχισμενοι….
Κατω απ την Ακροπολη ειχα τσακωθει αγρια παλι με τον καλυτερο μου φιλο.Τωρα παλι φιλοι ειμαστε (το αιμα νερο δεν γινεται),απλα όταν πινουμε οδηγα ο λιγοτερο μεθυσμενος…..
Αυτές οι αναπολησεις ,που τα φωτα της πολης μου δημιουργησαν , με εκαναν να αισθανθω παλι παιδι….Εψαχνα να βρω τις σκιες ,που τα φωτα ειχαν αποθανατισει απ ολε αυτές τις συναντησεις εκεινες τις ημερες της νιοτης ,που νοιωθαμε δυνατοι και ετοιμοι να διεκδικησουμε με το θαρρος της αποψης μας τα παντα…
Ξαφνου φτασαμε σπιτι ,ο φιλος μου με σκουντησε απαλα…<Κολητε φτασαμε> ,μου ειπε.Τον χτυπησα στον ωμο,τον καληνυχτησα και βγηκα απ το αυτοκινητο…
Τα φωτα της πολης συνεχιζαν να φωτιζουν την νυχτα,εγω όμως επρεπε να κοιμηθω.
Την άλλη ημερα το πρωι στο γραφειο ειχα συναντηση…
fortune.
[quote user="kuria" post="323371"]δυο ματακια που λαμπουν ειναι αρκετα για να διαλυσουν σκοτεινες σκεψεις και να φωτισουν το μυαλο...[/quote]
Κυρία μου μας συνηθίσει στα ωραία σας μοτο πια :razz: :grin:
[quote user="fortune" post="354892"]Aυτες οι μεγαλες πολεις είναι πολύ μονοτονες,απομακρες και χαωδεις.
Ετσι τουλαχιστον δειχνουν την ημερα.
Τις προαλλες , γυριζοντας από ένα μπαρακι καπου στο Θησειο,καθισα στην θεση του συνοδηγου.Με ειχαν χτηπησει και λιγο τα ποτακια και και ειχα ψηλοζαλιστει…
Χαζευα την νυχτα την πολη και τα φωτα της…Ηταν όλα διαφορετικα..
Καμια σχεση με την μονοτονια της ημερας
Τα φωτα της πολης επεφταν πανω μου και δημιουργουσαν λαμπερες αποχρωσεις.Κατω από την επηρεια των λαμψεων από τα φωτα σου ρχεται να ενδοσκοπησεις…Θυμισες διαφορες,….εκει ,κατω από αυτην την κολωνα στην Πλακα, ειχα δωσει ένα ζουμερο φιλι στην φιλη μου τοτε και ειχα γεμισει απ την ανασα της…
Λιγο πιο κατω στο πλαταιακι,φοιτητης οντας, ατελειωτες συζητησεις με την παλιοπαρεα περι ανεμων και υδατων και γενικοτερα για όλα τα ζητηματα της ζωης…,τοτε μεθαγαμε κιολας και ειμαστε ευτυχισμενοι….
Κατω απ την Ακροπολη ειχα τσακωθει αγρια παλι με τον καλυτερο μου φιλο.Τωρα παλι φιλοι ειμαστε (το αιμα νερο δεν γινεται),απλα όταν πινουμε οδηγα ο λιγοτερο μεθυσμενος…..
Αυτές οι αναπολησεις ,που τα φωτα της πολης μου δημιουργησαν , με εκαναν να αισθανθω παλι παιδι….Εψαχνα να βρω τις σκιες ,που τα φωτα ειχαν αποθανατισει απ ολε αυτές τις συναντησεις εκεινες τις ημερες της νιοτης ,που νοιωθαμε δυνατοι και ετοιμοι να διεκδικησουμε με το θαρρος της αποψης μας τα παντα…
Ξαφνου φτασαμε σπιτι ,ο φιλος μου με σκουντησε απαλα…<Κολητε φτασαμε> ,μου ειπε.Τον χτυπησα στον ωμο,τον καληνυχτησα και βγηκα απ το αυτοκινητο…
Τα φωτα της πολης συνεχιζαν να φωτιζουν την νυχτα,εγω όμως επρεπε να κοιμηθω.
Την άλλη ημερα το πρωι στο γραφειο ειχα συναντηση…
fortune.[/quote]
Τι όμορφο... γεμάτο τόσες εικόνες και ξαφνικές εναλλαγές συναισθημάτων (ειδικά στην αρχή...)
Με ταξίδεψες! Σ' ευχαριστώ!
.. :roll: :roll: :roll: ..Την αλλη φορα...θα γραψω για τα φωτα των νησιων...Θα σε ταξιδεψω δια θαλασσης.... :smile: :smile: :smile:
[quote user="fortune" post="355080"].. :roll: :roll: :roll: ..Την αλλη φορα...θα γραψω για τα φωτα των νησιων...Θα σε ταξιδεψω δια θαλασσης.... :smile: :smile: :smile:[/quote]
;-)
[quote user="katinaki" post="355113"][quote user="fortune" post="355080"].. :roll: :roll: :roll: ..Την αλλη φορα...θα γραψω για τα φωτα των νησιων...Θα σε ταξιδεψω δια θαλασσης.... :smile: :smile: :smile:[/quote]
;-)[/quote]
:roll: :roll: :roll:
Γουτσου γουτσου γουτσου....Τι ειναι μολεεε??θες και εσυ ταξιδεμα?? :smile: :smile:
γιατι εγώ στο πηγάδι τα 'κανα? :oops:
[quote user="fortune" post="355080"].. :roll: :roll: :roll: ..Την αλλη φορα...θα γραψω για τα φωτα των νησιων...Θα σε ταξιδεψω δια θαλασσης.... :smile: :smile: :smile:[/quote]
Τέλεια! Περιμένω λοιπόν. :grin: :grin: :grin: