Πώς να γεμίσει η ζωή με δανεικά κριτήρια? Με ένα πρόσωπο που δανείζεσαι ανά περίσταση? 'Οταν το μόνο που εξωτερικά ορίζεται είναι κάτι συμβατικοί κανόνες στους οποίους οφείλεις να υπακούς?
Κι όταν η πραγματική ανθρώπινη ελευθερία κατάντησε μια αυταπάτη έξω από μια κλειστή πόρτα, μια παλιόψαθα για να σκουπίζει τα πόδια της η αληθινή ζωή?
Η αλήθεια λειτουργεί μέσα από μας! Βρίσκεται μαζί μας ακόμα και στις πιο κρυφές πράξεις μας, κάθε φορά που ανοιγοκλείνουμε τα μάτια ή προφέρουμε λέξεις προκειμένου να εκφραστούμε...
Μόνο που δεν τη βλέπουμε πάντα, όπως δεν μπορούμε να δούμε και τα κύματα της ανάσας μας...
Μια ακτίνα φωτός! Ζωοδότρα... ελπιδοφόρα... Κι αμέσως λίγη ζεστασούλα διαπερνά τα κύτταρά μου...
Μην ακούς τις φωνές γύρω, μου 'λεγε ο δάσκαλός μου, να εκτιμάς τη συγκρότηση και τη σιωπή, αυτός είναι ο τρόπος για να αφουγκραστείς τη δική σου αλήθεια!
Η εσωτερική μας φωνή δεν μιλά με λόγια, έχει ωστόσο τη δική της δυναμική γλώσσα να εκφράζεται. Θα μπορούσαμε να τη παρομοιάσουμε με ένα μαντείο, που λέει πάντα την αλήθεια...
Κι αυτή η αλήθεια γίνεται όλο και πιο ισχυρή καθώς αναπτύσσουμε τον δικό μας εσωτερικό πλούτο και ωριμότητα...
pixie
:roll: :roll: Πόσο δίκιο έχεις.Η αλήθεια βρίσκεται πάντα μέσα μας όσο παράξενο και
να ακούγεται αυτό.Επίσης να συμπληρώσω πως και οι λύσεις είναι πάντα μέσα μας.... ;-)
Γεια σου κοπελιά... :oops: :mryellow:
Δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Λίγη αυτογνωσία, περίσκεψη και όλα ξεπερνιούνται.
Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε κι ο πονοκέφαλος :cool:
Μακάρι η εσωτερική μας φωνή να ήταν μια και κυρίως ξεκάθαρη! ;-)
Και το λέω αυτό, γιατί πολλές φορές οι φωνές μέσα μας είναι μια ορχήστρα από φωνές και μάλιστα αντικρουόμενες...
Καλούμαστε λοιπόν να συντονίσουμε αυτούς τους διάσπαρτους αντιφατικούς ήχους... Μαέστρος είναι ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του.
Και είπα τη μαγική λέξη: ο εαυτός μας! Μα έχουμε έναν συγκροτημένο εαυτό ή υπάρχουν περισσότεροι υπο - εαυτοί που οφείλουμε να ακούμε τη φωνή τους καταγράφοντας τα ιδιαίτερα στοιχεία τους? Γιατί καμιά φορά οι μουσικοί διαβάζουν διαφορετικές παρτιτούρες... ;-)
...ταυτόχρονα;
[quote user="κώστας" post="327295"]...ταυτόχρονα;[/quote]
Αν εξηγούσες και σε ποιό ακριβώς σημείο τοποθετείς την ερώτησή σου, θα το εκτιμούσα! ;-)
Ο εσωτερικός μας κόσμος μοιάζει με τον βυθό της θάλασσας! Έτσι λοιπόν, αν κάνεις μια βουτιά στο βυθό της ψυχής σου, θα συναντήσεις έναν κόσμο άγνωστο και απέραντο μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου.
Θα νιώσεις ανάμεικτα συναισθήματα, πότε χαρούμενα, πότε θλιμμένα, κυκλοθυμικά, αισιόδοξα, απαισιόδοξα, ελπιδοφόρα, απατηλά.
Ψάχνοντας, θα βρεις κάποια παλιά ναυάγια με εμπειρίες θησαυρούς που θάφτηκαν για πάντα, ίσως κάπου εκεί θα βρεις στον πυθμένα του εσωτερικού σου κόσμου, κάποιες παλιές αγαπημένες σου σκέψεις, κάποια όνειρα κρυμμένα μέσα σε σκουριασμένα πια σεντούκια απ' την αλμύρα των δακρύων σου.
Κι αν είσαι απ' τους τυχερούς, θα ανακαλύψεις και το κλειδί του θησαυρού σου, τα προικιά σου κι ότι μοναδικά πολύτιμο και μαγικό μπορεί να υπάρχει σε μια καθαρή ανθρώπινη ψυχή: ειλικρίνεια, καλοσύνη, αγάπη, σεβασμός, ανιδιοτέλεια...
Κι όσο ψάχνεις κι ανασκαλεύεις, αποθησαυρίζοντας φως κι ελπίδα, τα όνειρά σου πάλι ανασταίνονται, ιδού το θαύμα!!!
[size=12]Ο καλοκαιρινός παράδεισος
των εφηβικών μου -και βάλε- χρόνων
άκουγε στο όνομα
Άγιος Νικήτας.
Ένα ψαροχώρι της λευκάδας
που κατέληγε σε ένα λιμανάκι/όρμο
με κρυστάλλινα, πρασινομπλέ νερά.
Διακορεύτηκε από τους αγρινιώτες βλάχους
εκπορνεύτηκε από τους αθηναίους βάρβαρους.
Τι να κάνουμε;
Υπάρχουν κι άλλοι παράδεισοι.[/size]
''Υπάρχουν κι άλλοι παράδεισοι.''
Ναι... Αρκεί να κοιτάξεις τη χρυσή γραμμή που αφήνει στη θάλασσα η πανσέληνος, να νιώσεις μια απροσδόκητη λιακάδα όταν ο καιρός μέσα σου αιθριάζει και αισιοδοξεί, να κάνεις μια χειρονομία αγάπης χαϊδεύοντας ένα παιδικό κεφαλάκι, να μαζέψεις τη δροσιά απ΄τα πρωϊνά φύλλα, να ενδώσεις στα ταξίδια σου φυγάς θεόθεν και αλήτης... να... να...
Ιδού ο παράδεισος, ιδού το θαύμα!
Ένας ελλιπής ισολογισμός...
'Εξω μας κάτι απομιμήσεις της σειράς, κάτι τιποτένια πράγματα...
Μέσα μας κάτι διαφυγόντα συναισθήματα που αναζητούν διέξοδο...
Η γεύση του ανεκπλήρωτου... και μια αιώνια κραυγή στα τόσα λίγα...
Bγήκαν τα μέσα να χτυπήσουν τα έξω!
(μην κλείστηκαν απ΄έξω;;)
Τίποτα δεν κλείνεται απέξω τυχαία...
Εμείς θέτουμε τους περιορισμούς...
Είναι παράδοξη και κάπως ιδιάζουσα η σχέση των ανθρώπων με την αλήθεια.
Το σωστό ερώτημα βέβαια είναι: Ποιά αλήθεια?
Την υπαρκτή απτή αλήθεια των γεγονότων? Το αναπόφευκτο? Τη φιλοσοφική χροιά της? Κάθε υποκειμενική θεώρηση ή λόγο περί αλήθειας? Τον εσωτερικό μυστικό μας χώρο?
Σημασία έχει πως μάλλον δεν μας ενδιαφέρει η αντικειμενική αλήθεια! Ή δεν έχουμε και τόσο μεγάλη διάθεση να την αντιμετωπίσουμε. Ή επιθυμούμε να την υποτάξουμε στην υποκειμενική μας αντίληψη και γνώση, στον προσωπικό και αντιδημιουργικό μας εγωϊσμό.
Σπαταλούμε το έμψυχο δυναμικό μας ή προβαίνουμε σε κινήσεις τέτοιες που προάγουν την δική μας ατομική άποψη ή θέση ως την πλέον κυρίαρχη και αληθινή. Λες και η μοναδική αλήθεια είναι η δική μας και αυτό που ενδιαφέρει είναι να αποδείξουμε ότι είναι η μόνη έγκυρη και συνεπώς υπαρκτή.
Και καθόλου δεν σκέφτονται οι περισσότεροι πως, με την περιοριστική αυτή λογική τους, η αλήθεια παύει να είναι αλήθεια, αλλά αντίθετα φυλακίζεται και απομονώνεται από κάθε άλλη φωνή και έκφραση.
Αλλά... δεν έχει ένα χρώμα μόνο ο ορίζοντας...
[quote user="pixie" post="349899"]Αλλά... δεν έχει ένα χρώμα μόνο ο ορίζοντας...[/quote]
Όντως... αλλά θα πρεπε όμως...
και πιο συγκεκριμένα... μαύρο
:mricy:
Ή το Μπλε!!! Σε όλες τις υπέροχες αποχρώσεις του...
'Eχω πειστεί πως το αντικειμενικά αληθινό είναι ακατέργαστο υλικό!
Ξέρω πια πως όλα είναι δικές μας επινοήσεις και τίποτα άλλο...
Με τα χρόνια σαφώς η αντίληψη εμφανίζεται επώδυνα οξυμμένη, με συνέπεια να απομυθοποιείται οτιδήποτε παραπλανητικό...
Ποτέ όμως η ζωή δεν προχωράει με ολόκληρα σύνολα. Μακάρι η ουσία μας, παρ' όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας, να μπορούσε να μένει ανέπαφη και ακέραιη ως ανεκτίμητο κομμάτι ψυχικού συνόλου.
Με εσένα συμφωνώ σε πολλά, το ήξερα και από την προηγούμενη περίοδο.
Έτσι αισθάνομαι και έτσι είναι όπως έγραψες στο κείμενο.
Έχουν απομυθοποιηθεί τόσα πολλά που στην κυριολεξία αισθάνομαι τελείως διαφορετικός απ'ότι 20 η και 10 έτη πριν.
Τι συμβαίνει λοιπόν?
Νομίζω ότι συμβαίνει αυτό που ανέφερες.
Υ.Γ: Μα το thread σχετικά με τους μισογύνηδες που δημιούργησες πέρυσι καταργήθηκε?
Το ψάχνω και δεν το βρίσκω.
:mrorange:
Οπότε υποστηρίζεις ότι :"Με τα χρόνια σαφώς η αντίληψη εμφανίζεται επώδυνα οξυμένη" γι'αυτό και η απομυθοποίηση.
Έχεις δίκιο δεν θα μπορούσα να το εκφράσω με καλύτερο τρόπο.
Παλιότερα υπήρχαν πράγματα που με ενθουσίαζαν και ας ήξερα ότι μπορεί και τρέφω φρούδες ελπίδες.
Σήμερα πολύ απλά κάνω υπολογισμούς σχεδόν μαθηματικούς κάθε φορά.
1+1=2 και όχι δεκαδύο που λέμε.
Αυτό όμως σε οδηγεί στον κυνισμό, έτσι δεν είναι?
Τι πιστεύεις?
[quote user="MEGA 1" post="371505"]Υ.Γ: Μα το thread σχετικά με τους μισογύνηδες που δημιούργησες πέρυσι καταργήθηκε?
Το ψάχνω και δεν το βρίσκω. :mrorange:[/quote]
Καλησπέρα! Εδώ είναι, στην ίδια ενότητα... :smile:
Επειδή υπάρχουν κι οι μισογύνηδες!!! (//http)
Θα απαντήσω αργότερα στην ερώτηση που θέτεις! ;-)
[quote user="MEGA 1" post="371506"]
Σήμερα πολύ απλά κάνω υπολογισμούς σχεδόν μαθηματικούς κάθε φορά.
1+1=2 και όχι δεκαδύο που λέμε.
Αυτό όμως σε οδηγεί στον κυνισμό, έτσι δεν είναι?
Τι πιστεύεις?[/quote]
Ίσως.
Πιστεύω πάντως, ότι στο κυνισμό δεν οδηγεί μόνο το 1+1=2 αλλά και μια
τυχόν συνειδητοποίηση (σωστή ή μη) ότι το οποιοδήποτε αποτέλεσμα,
είτε είναι 2, είτε 4 κτλ είναι πάντα προϊόν μιας συγκεκριμένης
πράξης που προηγήθηκε.
Και οδηγεί στον κυνισμό γιατί η αιτία του κάθε αποτελέσματος χάνεται
κάπου πίσω, όλο και πιο πίσω, μέχρι τη μοναδική αρχή της συγκεκριμένης
τουλάχιστον εξίσωσης.
Όταν λοιπόν αποδέχεσαι πως η "επίλυση" της "εξίσωσης" είναι ολοκληρωτικά
καθοδηγημένη, με απόλυτα ακριβείς συνεπαγωγές, πράξεις επί πράξεων και
αποτελέσματα που κυλούν προς ένα (και μόνο ένα) πολύ συγκεκριμένο τελικό
αποτέλεσμα, το οποίο θα την επαληθεύει στην ολότητά της, τότε αντιλαμβάνεσαι
πως το οποιοδήποτε νόημα θα υπάρξει μόνο εφόσον η εξίσωση εμπεριέχει την
κατασκευή του.
Όμως, μια τέτοια οπτική γωνία "ξεπερνά" κάθε κατασκευασμένο νόημα.
Το νόημα απομυθοποιείται και αργά ή γρήγορα εκμηδενίζεται. Και το χειρότερο
είναι ότι η λογική που ξεπερνά το κατασκευασμένο νόημα, είναι παρομοίως
κατασκευασμένη (όπως το οτιδήποτε) και αντιλαμβάνεται πως είναι μέρος της
εφαρμογής ενός καθ'όλα έτοιμου Όλου.
Αυτό που απομένει είναι
είτε η αποδοχή της πλήρως προγραμματισμένης Συμμετοχής και η Παρατήρησή της,
είτε η αποδοχή της πλήρως προγραμματισμένης Παραίτησης και η Εφαρμογή της.
ότι κι αν γίνει, θα είναι "2" ή θα είναι "4" ή "117" ή....
Θα είναι ένα ακόμη αποτέλεσμα μιας ακόμη πράξης που προηγήθηκε.
Η πορεία μιας εξίσωσης προς την επίλυσή της.
Η αλήθεια μέσα μας ..... Ή η αλήθεια του άλλου. ;
Πηγή dailymotion. http://www.dailymotion.com/video/xvepl1_yyyyyyyyyyyy-yyyyyyy-2_news?ralg=behavior-only#from=playrelon-2
Περιληπτικά.Στο κέντρο του Πειραιά Σιίτες Μουσουλμάνοι αυτομαστιγώνονται γιορτάζοντας την μέρα του Ασούρα.
Οι διάφορες θρησκευτικές τελετές που κρατάνε από τους μεσαίωνες, περιλαμβάνουν και τον σωματικό και ψυχικό τραυματισμό μικρών και απροστάτευτων παιδιών με άλλα βάρβαρα θρησκευτικά έθιμα και της "παράδοσης." Ποινικό αδίκημα. Η παγκόσμια μέρα κατά της βίας των γυναικών είναι πρόσφατη, η καταδίκη από τον ΟΗΕ επίσης.
Να αναφέρω και συνθήματα κάποιων εγχώριων; "Εμείς έχουμε Χριστό και Ναζωραίο, εσείς έχετε Αντίχριστο Εβραίο."
...αναρωτιεμαι..
για ποιαν αληθεια να μιλησω? για τη δικη μου? για τη δικη σου? για τη δικη σας?
για την αντικειμενικη αληθεια?
και αληθεια υπαρχει αντικειμενικη αληθεια?
αραγε πως μπορω να βιωσω τη δικη μου αληθεια?
να μιλησω για την αληθεια που κρυβεται στη μνημη μου?
γτ εγω ετσι θα εδινα τον ορισμο της αληθειας!
η μνημη....που ειναι η ζωη..
η ζωη μου..η ζωη ολων μας..
εμεις ειμαστε και ολοι οσοι μας αναθρεψαν κ οσοι
ηρθαν πριν απο μας,οσοι θαρθουν μετα απο μας,
ειμαστε η πατριδα των παιδικων μας χρονων.
ολα αυτα ειναι η μνημη μας ειναι η ζωη μας
Ειναι η Αληθεια μας!
Ειναι η δικη μου αληθεια..
ειναι το σημερα που ζω κ η καθε μου σκεψη για το αυριο
ειναι ψεμα!
πολλα ερωτηματικα που οι απαντησεις βρισκονται μεσα στη βαθια γνωση
της Φυσης..
οσο περισσοτερο εισχωρω σε αυτη τη γνωση,
τοσο η αληθεια των πραγματων με απομακρυνει απο το μυθο
της εικονικης πραγματικοτητας..
γτ η αληθεια τελικα βρισκεται μεσα μας
ασυλληπτη, διαχρονικη, αναλλοιωτη,
υπερβαινει το χωρο κ τον χρονο..
Αλλα ποσο ευκολη ειναι η γνωση αυτης της αληθειας για τον καθενα απο εμας?
καθολη ευκολη εως ελαχιστα
ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ....
[quote user="MEGA 1" post="371506"]Οπότε υποστηρίζεις ότι :"Με τα χρόνια σαφώς η αντίληψη εμφανίζεται επώδυνα οξυμένη" γι'αυτό και η απομυθοποίηση.
Έχεις δίκιο δεν θα μπορούσα να το εκφράσω με καλύτερο τρόπο.
Παλιότερα υπήρχαν πράγματα που με ενθουσίαζαν και ας ήξερα ότι μπορεί και τρέφω φρούδες ελπίδες.
Σήμερα πολύ απλά κάνω υπολογισμούς σχεδόν μαθηματικούς κάθε φορά.
1+1=2 και όχι δεκαδύο που λέμε.
Αυτό όμως σε οδηγεί στον κυνισμό, έτσι δεν είναι?
Τι πιστεύεις?[/quote]
Δεν θεωρώ ότι οδηγεί στον κυνισμό απαραίτητα. Κάθε απογύμνωση αυτού του είδους σου χαρίζει και καθαρό ορίζοντα αν το δεις θετικά. Αλλάζει η οπτική και σε ένα σύνολο εντυπώσεων διευρύνεται, σχηματοποιείται σε κάτι πιο ρεαλιστικό. Δεν είναι κακό να γίνονται αναθεωρήσεις στον τρόπο της ζωής μας ή ένας επανέλεγχος στα θέματα ηθικής υπόστασης.
Εμένα δεν με τρομάζει τόσο η απομυθοποίηση όσο η αυταπάτη που θα οδηγήσει μοιραία σε διαψεύσεις και υποτροπές. Στο πέρασμα του χρόνου αποκτά κανείς περισσότερες εικόνες και βιώματα, αποκτά καλύτερη κριτική ματιά ώστε να είναι σε θέση να αξιολογεί τη δράση του και τις συνέπειες. Συνεπώς ωριμότητα θα το χαρακτήριζα αυτό και όχι κυνισμό.
Αλλά τι κρίμα... κάθε φορά που χάνονται οι ψευδαισθήσεις αισθάνομαι μια αίσθηση απώλειας. Συνήθως οι άνθρωποι αποκαλούν αλήθεια ό,τι είναι προσιτό προς αυτούς. Τι να την κάνω όμως μια τέτοια αλήθεια αν μου προξενεί πλήξη? Α, κάλλιο να κινείται κανείς σε χώρο μυθολογικό!
να μιλησω για την αληθεια που κρυβεται στη μνημη μου?
γτ εγω ετσι θα εδινα τον ορισμο της αληθειας!
αυτό μου θύμισε το ... "Το "σήμερα" είναι το "αύριο" για το οποίο ανησυχούσαμε "χθες"
....η αληθεια ειναι μνημη...κ κρυβεται μεσα μας
η μνημη ειναι ζωη ...ειναι συνειδηση
Οταν ρωτηθηκε ο Ηρακλειτος πως γνωριζει ...οσα γνωριζει
απαντησε "ερευνησα τον εαυτο μου¨"
Ο Σωκρατης δια της μαιευτικης μεθοδου-διαλογου εκμαιευε την αληθεια-γνωση
που ειχε μεσα του ο συνομιλητης του αλλα δε το ηξερε...
Ο ανθρωπος δε μπορει να αναζητα αυτο που δε γνωριζει
γτ τοτε δε ξερει τι να αναζητησει, αλλα ουτε
αυτο που γνωριζει μπορει
να αναζητησει γτ το ξερει ηδη...
Η γνωση ειναι μνημη-αναμνηση κ
υπαρχει λοιπον αναμνηση μεσα μας...
....ειναι αυτη η αληθεια που υπαρχει μεσα μας!