Σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης προσωπικότητας η αυτοεκτίμηση, δεν είναι κάτι που χαρίζεται τυχαία, αλλά προγραμματίζεται στο χρόνο με απώτερο σκοπό το να αποκτά κάποιος πίστη στις ικανότητες και στις δυνάμεις του, δηλ. να κατακτά την αυτάρκειά του και κατά συνέπεια τον έλεγχο της ζωής του.
Η αυτοεκτίμηση, είναι ίσως ο πιο δυναμικός παράγοντας για την επίτευξη προσωπικών στόχων και όχι μόνο. Η ανάπτυξή της βαδίζει χέρι - χέρι με τη δύναμη της θέλησης, με την αίσθηση ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα, να κατορθώσουμε μικρές νίκες, να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας για την μεγαλύτερη νίκη που είναι φυσικά η τελική αποδοχή του!
H αυτοεκτίμηση υπάρχει μέσα στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας...
Είναι το συναίσθημα πίσω από την επιφάνεια που μας ενισχύει ως θετική φωνή που λέει:
''Ξέρω ότι μπορώ'' και ''Ξέρω ότι αξίζω''!
Αυτές οι δύο σκέψεις αν συνυπάρχουν, έχουν στη συνέχεια μια καταλυτική επίδραση σε όλες μας τις πράξεις.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση σημαίνει θυματική ψυχολογία και αυτοϋποτίμηση, και μάλλον είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα που δεν αλλάζει εύκολα, ούτε υλοποιείται ξαφνικά από το πουθενά.
'Ισως το αποτέλεσμα μιας αρνητικής παιδικής ηλικίας, συνεχίζεται όλη τη διάρκεια της ζωής. Κι αυτό γιατί ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς των επικριτικών γονιών κατά μια έννοια κληροδοτείται.
pixie
[quote user="pixie" post="329335"]...
'Ισως το αποτέλεσμα μιας αρνητικής παιδικής ηλικίας, συνεχίζεται όλη τη διάρκεια της ζωής. Κι αυτό γιατί ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς των επικριτικών γονιών κατά μια έννοια κληροδοτείται.
pixie[/quote]
Ίσως; Εγώ μάλλον τείνω προς τη βεβαιότητα. Με έχουνε πείσει γι' αυτό άνθρωποι που έτυχε να συναναστραφώ την τελευταία 5ετία οι οποίοι μόνο θετικές αναμνήσεις δεν έχουνε από την παιδική τους ηλικία - και κατά κύριο λόγο από τους γονείς τους.
Ακόμη όμως αναρωτιέμαι... κληροδοτείται; ή πέρασε στις ψυχές τους και τις συμπεριφορές τους εν είδει εκπαίδευσης; :roll:
Αυτό που μένει, στο παιδί και αργότερα στη συμπεριφορά του ως ενήλικα, είναι μια επικριτική εσωτερική φωνή, ένας εισαγγελέας μέσα του, που του δημιουργεί μια μόνιμη ανασφάλεια και διάφορους ψυχοφθόρους φόβους...
Η αυτοεκτίμηση για να αναπτυχθεί και να γίνει τρόπος ζωής, χρειάζεται ένα επιδοκιμαστικό περιβάλλον!
Και γενικότερα... Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή, αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της ζωής και δημιουργούνται παντού προβλήματα.
Φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ανταγωνιστική ζούγκλα και όχι σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα εκφραστούμε και θα απολαύσουμε...
Noμίζω για να βρεις πραγματικά τον εαυτό σου και να τον εκτιμήσεις θα πρέπει να ταπεινωθείς να τον χάσεις και μετά να ξεπροβάλλει καινούριος και αναγεννημένος από τα σιντρίμια. :???: :shock: :smile:
[quote user="pixie" post="329365"]
Και γενικότερα... Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή, αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της ζωής και δημιουργούνται παντού προβλήματα.
Φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ανταγωνιστική ζούγκλα και όχι σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα εκφραστούμε και θα απολαύσουμε...[/quote]
Προσωπικά πιστεύω ότι κινούμαι μέσα σε μια ζούγκλα καθημερινά! Προσπαθώ να το δώ ως ένα σκηνικό όπου θα μπορεσω να δημιουργήσω και να εκφραστώ,εξωγενείς παράγοντες πάνω απο τις δυνάμεις μου όμως με προσγειώνουν!
Δεν το βλέπω όμως αυτό ως χαμηλή αυτοεκτίμηση!!!
[quote user="kataigida" post="329366"]Noμίζω για να βρεις πραγματικά τον εαυτό σου και να τον εκτιμήσεις θα πρέπει να ταπεινωθείς να τον χάσεις και μετά να ξεπροβάλλει καινούριος και αναγεννημένος από τα σιντρίμια. :???: :shock: :smile:[/quote]
Δεν θα το'λεγα....
Η ταπείνωση σε βοηθά να κατανοήσεις την ματαιότητα ορισμένων, ανούσιων κατά κύριο λόγο, πραγμάτων που ο επονομαζόμενος "σύγχρονος τρόπος ζωής" προσπαθεί να πείσει για την "αναγκαιότητά" τους.
Η ουσία της αυτοεκτίμησης ή της έλλειψής της, για μένα, είναι κάπου εδώ:
[quote user="pixie" post="329365"]Αυτό που μένει, στο παιδί και αργότερα στη συμπεριφορά του ως ενήλικα, είναι μια επικριτική εσωτερική φωνή, ένας εισαγγελέας μέσα του, που του δημιουργεί μια μόνιμη ανασφάλεια και διάφορους ψυχοφθόρους φόβους...
Η αυτοεκτίμηση για να αναπτυχθεί και να γίνει τρόπος ζωής, χρειάζεται ένα επιδοκιμαστικό περιβάλλον!
Και γενικότερα... Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή, αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της ζωής και δημιουργούνται παντού προβλήματα.
Φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ανταγωνιστική ζούγκλα και όχι σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα εκφραστούμε και θα απολαύσουμε...[/quote]
Επιδοκιμαστικό αλλά και ενθαρρυντικό περιβάλλον. Μόνο έτσι ένα παιδί θα μπορέσει να νιώσει και σαν ενήλικας ισότιμος με τον περίγυρό του. Στην αντίθετη περίπτωση; Νιώθει πως απειλείται. Και ζει σε μια διαρκή μάχη αυτοπροβολής. Μάχη κυριολεκτική πολλές φορές, όμως μόνο μες στο μυαλό του.
Θλίβομαι τόσο όταν το σκέφτομαι. Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως πρόκειται για χαμένες ζωές...
Δεν θα΄θελα να συνεχίσω άλλο...
Mέσα στο άμεσο περιβάλλον το άτομο μαθαίνει την έννοια της αυτάρκειας, την ικανότητα της προσαρμοστικότητας και της ευελιξίας στα προβλήματα που προκύπτουν και αντιλαμβάνεται τρόπους να διαχειρίζεται τις αντιξοότητες.
'Ενα υγιές, θετικό περιβάλλον βοηθάει το άτομο, από την παιδική ακόμα ηλικία, να είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, να είναι εσωτερικά δυνατό, άρα σίγουρο, χωρίς συμπλέγματα, αντικειμενικά δίκαιο και χαρισματικό προς τους συνανθρώπους του.
Το περιβάλλον δίνει την ώθηση στο να πιστεύει κάποιος στις δυνατότητές του και να τις αξιολογεί ανάλογα.
'Ενα άτομο με αυξημένη αυτοεκτίμηση, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές του, τις προσεγγίζει με αισιοδοξία, τις αντιμετωπίζει κατάματα και τις θεωρεί ως ένα σκαλοπάτι μάθησης που στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει θετικά!
Έχω την εντύπωση όμως πως είναι εφικτό το να διορθώσει ένας ενήλικας με δουλειά φυσικά, τις ανασφάλειες που έχει
Όπως οτι ισχύει και το αντίθετο Δηλαδή, να αποχτήσει κάποιος ενήλικας πλέον ανασφάλειες, λόγω του άμεσου περιβάλλοντος και των συνθηκών
Σίγουρα απαραίτητη είναι η πρόθεση για αλλαγές Το σημαντικότερο όμως στη τελική είναι η ευθύνη των γονιών
Η ευθύνη των γονιών όμως κάποτε τελειώνει, εφόσον μιλάμε για ενήλικες πλέον.
'Ενα σημείο - παγίδα που πρέπει να προσέξουμε, είναι πως η αυτοεκτίμηση ποτέ δεν έχει να κάνει με την γνώμη των άλλων!
Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε: Θα γίνω καλύτερος για να αρέσω στους γονείς μου... Θα γίνω καλύτερος για να με αποδέχονται οι άλλοι...
Θα γίνω καλύτερος για να τους αποδείξω ότι αξίζω και έτσι μέσα από τους άλλους θα τα πάω καλά και με τον εαυτό μου!
Η πορεία αυτή είναι εντελώς προσωπική και κερδίζεται βήμα - βήμα από εμάς για μας!
Και για κανέναν άλλον...
[size=12]Συμφωνώ με kataigida.
Όχι σε όλα, μην είμαι πλεονέκτης.
Εξαιρώ τα σιντρίμια.
...Τα έκανες συντρίμμια
χαλάλι λοιπόν...[/size]
Κι εγώ συμφωνώ με την kataigida... Αν δεν φτάσει κάποιος στην ολοκληρωτική του απογύμνωση, πετώντας τα άχρηστα μπιχλιμπίδια από πάνω του... και να μετουσιωθεί σε κάτι πιο απλό αλλά ουσιαστικό στη συνέχεια... 'Ανθρωπος δεν γίνεται...
Κι ένας άνθρωπος με αυτοεκτίμηση, ούτε καν αισθάνεται την ανάγκη να υπεραμυνθεί, είναι πέρα από την αποδοχή ή την απόρριψη των άλλων, δεν γίνεται επιθετικός προκειμένου να αποδείξει την αξία του... εμπιστεύεται τον εαυτό του, αναγνωρίζει τα λάθη του, και συνεργάζεται ομαλά με τους άλλους χωρίς να επιθυμεί να τους ισοπεδώσει από κάτω!
Είναι ευτυχισμένος με τον εαυτό του, όποιος κι αν είναι, γιαυτό που είναι!
[quote user="larus audouinii" post="329372"]Έχω την εντύπωση όμως πως είναι εφικτό το να διορθώσει ένας ενήλικας με δουλειά φυσικά, τις ανασφάλειες που έχει
...
[/quote]
Θεωρητικά; συμφωνώ και επαυξάνω! Πόσες φορές όμως το έχεις δει να συμβαίνει αυτό πραγματικά;;;
Στα 2 πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα που έχω υπόψιν μου, όχι μόνον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά είναι και "ταμπουρωμένοι" πίσω από τα παιδικά τους βιώματα και ισχυρίζονται πως τα αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο! :???:
Τι να λέμε τώρα....
Νομίζω πως όλα ξεκινούν από την παιδική μας ηλικία.Ότι πάρουμε από τους γονείς μας αυτό θα είναι το εφόδιο για να δημιουργηθεί η προσωπικότητά μας.Συμβαίνει όμως κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα στοιχεία είτε λόγω έλλειψης γνώσης είτε λόγω άλλων προβλημάτων.Το παιδί όσο μεγαλώνει και ενηλικιώνεται από μόνο του βλέπει αυτά τα βασικά που του λοίπουν αφού κανείς δεν του τά δωσε.Από κει και πέρα μόνος του θα αποφασίσει ο καθένας αν θα πρέπει να κάνει κάποιον αγώνα για να φτάσει στην φάση να εκτιμάει και να σέβεται τον εαυτό του.Αυτό που έγραψα πιο πάνω το έγραψα για μένα δεν είπα πως ισχύει για όλους τους ανθρώπους.Όλοι δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. :oops: :oops: :roll:
ναι kataigida....γι' αυτό ανέφερα πως είναι σημαντικό το να δίνουμε μεγάλη προσοχή στα παιδιά ως ενήλικες Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη
Να μην τους γεννιουνται ανασφάλειες αλλα να παραμένει το μέτρο αυστηρότητας και προσοχής
pixie ωραίο θέμα έβαλες πάλι :smile: ...συμφωνώ με όλους σας
Και αν έχω καταλάβει σωστά :roll:, είναι πολύ σημαντικό: τα βιώματα που έχει κάποιος από την παιδική του ηλικία, αλλά και τα εφόδια που έχει καταφέρει να αποκομήσει
Δεν απαιτείται η ίδια προσπάθεια για όλους, έχει σημασία και η πάστα από την οποία είμαστε φτιαγμένοι, εκτός από τα βιώματα γι΄αυτό ούτε και το αποτέλεσμα πιθανά να είναι το ίδιο Άλλοτε είναι πιο εύκολο, άλλοτε πιο δύσκολο
Με δουλειά όμως αλλάζουν πολλά
καλημέρα μας και όμορφο σ/κ :grin:
[size=12]Πώς γίνεται
γράφοντας με θέμα
αυτοεκτίμηση ή αυτοϋ[shift+τόνος, ύστερα το γράμμα]ποτίμηση
να αναφέρεσαι
σε ΔΥΟ παραδείγματα
που έχεις υπόψιν σου;[/size]
Η αναφορά γίνεται στην αντίθεση των δυο εννοιών. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για αυτοπεποίθηση από τη μια και αυτοαμφισβήτηση ή αυτομαστίγωμα από την άλλη, και να λέμε το ίδιο πράγμα! ;-)
Οι άνθρωποι συχνά παθαίνουν τέτοιες κρίσεις, είναι μέσα στα ανθρώπινα στοιχεία η διαδικασία αυτή, όπως και το να επαναπροσανατολιζόμαστε στη ζωή.
ΥΓ. Έγινε η διόρθωση κώστα, αν και η λέξη ''αυτοϋποτίμηση'' δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει, γι' αυτό και είχε γραφεί με τον τρόπο αυτό! ;-)
Πολλές φορές το σχέδιο της ζωής μας αναθεωρείται, επιχειρώντας αλλαγές και διορθώσεις στην πορεία της...
Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά και βρίσκεται στο εξής σημείο: εκείνος που σέβεται αυτό που είναι, σίγουρα θα κάνει μια θετική θεώρηση, θα καταλήξει στη θετική πλευρά ενώ, στο μυαλό κάποιου που του λείπει η σχετική αυτοεκτίμηση, θα κυριαρχήσει η σκέψη ότι υστερεί, δεν έχει τα προσόντα, είναι πολύ λίγος.
Με απλά λόγια, αποφεύγει διαρκώς την οπτική της καλής πλευράς του ή δεν έχει καν αντίληψη ότι υπάρχει, κατακλύζεται από συναισθήματα αδυναμίας, ανεπάρκειας ή κατωτερότητας, κι αυτό που βλέπει για τον εαυτό του είναι μόνο μια ελλιπής εικόνα!
Καλά, μην τραγικοποιείς κιόλας.
Το πιθανό.
Σκιαγραφείς μία συνειδητά λάθος
αλλαγή και διόρθωση, από τις πολλές
αλλαγές και διορθώσεις.
[quote user="κώστας" post="336621"]
Σκιαγραφείς μία συνειδητά λάθος
αλλαγή και διόρθωση...[/quote]
Αν αναφέρεσαι σ' εμένα - στο ότι άλλαξα ορθογραφικά τη λέξη που μου υποδείχτηκε - αυτό έγινε από εκτίμηση στην εκδοχή του ''συμπαίκτη''... :razz: :lol:
Αν αναφέρεσαι γενικά - στις αλλαγές θέσεων και στάσης σε πορεία ζωής - αυτό νομίζω ότι, κάθε άνθρωπος επιχειρεί [το κατά βάση ανώφελο] συνειδητά, από τη στιγμή που πάντα θα υπάρχουν αυταπάτες νέας κοπής...
[quote user="kataigida" post="329366"]Noμίζω για να βρεις πραγματικά τον εαυτό σου και να τον εκτιμήσεις θα πρέπει να ταπεινωθείς να τον χάσεις και μετά να ξεπροβάλλει καινούριος και αναγεννημένος από τα σιντρίμια. :???: :shock: :smile:[/quote]Σαν να λέμε σφάξε με αγά μου ν αγιάσω. :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
οταν φτασουμε και στην αυτοϊκανοποιηση τοτε θα εχουμε μια ολιστικη προσεγγιση του θεματος... :lol:
Δεν ξέρω πώς ακριβώς το λες, αλλά η έννοια της αυτοϊκανοποίησης κρύβει μια ευέλικτη φιλοσοφία! ;-) :smile:
Προϋποθέτει κατ' αρχήν αυτοαποδοχή - δλδ. άνευ όρων αποδοχή του εαυτού μας - με τα ελαττώματα και τα δυνατά ή αδύνατα σημεία του, κι έτσι, αντί να προσπαθούμε διαρκώς να αλλάξουμε κάτι, νιώθουμε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας στο σύνολό του και ό,τι αυτό μας προσφέρει...
πολύ "αυτό" παίζει :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
[quote user="pixie" post="336699"]Δεν ξέρω πώς ακριβώς το λες, αλλά η έννοια της αυτοϊκανοποίησης κρύβει μια ευέλικτη φιλοσοφία! ;-) :smile:
Προϋποθέτει κατ' αρχήν αυτοαποδοχή - δλδ. άνευ όρων αποδοχή του εαυτού μας - με τα ελαττώματα και τα δυνατά ή αδύνατα σημεία του, κι έτσι, αντί να προσπαθούμε διαρκώς να αλλάξουμε κάτι, νιώθουμε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας στο σύνολό του και ό,τι αυτό μας προσφέρει...[/quote]
Μα τι λες τώρα;
Έτσι όπως το παρουσιάζεις είναι λες και παραμένει στάσιμος και εντελώς βαλτωμένος αυτός που αποδέχεται τον εαυτό του.
Αυτό όμως είναι το μεγαλύτερο ψέμα που θα μπορούσε να πει κανείς.
Όποιος αποδέχεται τον εαυτό του έχει και όλη τη δύναμη να προχωρήσει παραπέρα. Να τολμήσει. Να δοκιμάσει. Γιατί πιστεύει στις δυνάμεις του. Έχει εμπιστοσύνη και πίστη τόσο στα δυνατά όσο και στα αδύνατα σημεία του - από τη στιγμή που τα έχει αναγνωρίσει. Σε αντίθεση με αυτόν που αμφισβητεί τις δυνατότητές του και την ίδια του την ύπαρξη!
[quote user="rain" post="336791"]πολύ "αυτό" παίζει :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:[/quote]
Γάτε... :mrblue: :mricy:
Αλλά παίζει κι από τ' άλλο... :lol:
ΥΓ. Ελπίζω να κατάλαβες, τουλάχιστον εσύ, τι σημαίνει ''αυτοαποδοχή''... ;-)
εγω παντως εκανα αυτοκρατορικη αυτοϋποδοχη γιατι μπαινοντας διαπιστωσα οτι Registered Users: kuria μονο... και στη View complete list με ειδα να κανω επισκοπηση χρηστων υπο συνδεση... :lol: :lol: :lol:
Η αυτοκρατορική αυτοϋποδοχή kuria μου είναι υγιέστατη.
Το καλαμοκαβάλημα κι η προσπάθεια διαστρέβλωσης, από τη μια, των γραφόμενων και μείωσης συνάμα των άλλων προκειμένου να επιβεβαιώσει κάποιος τον εαυτό του, αυτό είναι αρρώστεια και μάλιστα θανατηφόρα. Των σχέσεων. ;-)
[quote user="black_velvet" post="336824"]
Το καλαμοκαβάλημα κι η προσπάθεια διαστρέβλωσης, από τη μια, των γραφόμενων και μείωσης συνάμα των άλλων προκειμένου να επιβεβαιώσει κάποιος τον εαυτό του, αυτό είναι αρρώστεια και μάλιστα θανατηφόρα. Των σχέσεων. ;-)[/quote]
Θα συμφωνούσα απόλυτα με την black_velvet, αν υπήρχε όμως εδώ σχετικό θέμα!
Γιατί, μεταξύ μας, δεν πολυκαταλαβαίνω τον λόγο μιας τόσο αιχμηρής αναφοράς στο συγκεκριμένο ποστ και γενικότερα δεν θεωρώ αξιόπιστο το καυστικό ύφος [ταπεινή μου γνώμη, βέβαια].
Εννοώντας πως αν το παραπάνω παίζει τον ρόλο ''μπηχτής'', λυπάμαι αλλά είναι ακόμα χειρότερο, ως πρόθεση, από αυτό που αρχικά κατακρίνεται! ;-)
'Ετσι λέω τουλάχιστον... Αν κάνω λάθος, διορθώστε με...
[quote user="pixie" post="336825"][quote user="black_velvet" post="336824"]
Το καλαμοκαβάλημα κι η προσπάθεια διαστρέβλωσης, από τη μια, των γραφόμενων και μείωσης συνάμα των άλλων προκειμένου να επιβεβαιώσει κάποιος τον εαυτό του, αυτό είναι αρρώστεια και μάλιστα θανατηφόρα. Των σχέσεων. ;-)[/quote]
Θα συμφωνούσα απόλυτα με την black_velvet, αν υπήρχε όμως εδώ σχετικό θέμα!
Γιατί, μεταξύ μας, δεν πολυκαταλαβαίνω τον λόγο μιας τόσο αιχμηρής αναφοράς στο συγκεκριμένο ποστ και γενικότερα δεν θεωρώ αξιόπιστο το καυστικό ύφος [ταπεινή μου γνώμη, βέβαια].
Εννοώντας πως αν το παραπάνω παίζει τον ρόλο ''μπηχτής'', λυπάμαι αλλά είναι ακόμα χειρότερο, ως πρόθεση, από αυτό που αρχικά κατακρίνεται! ;-)
'Ετσι λέω τουλάχιστον... Αν κάνω λάθος, διορθώστε με...[/quote]
Δεν είναι μπηχτή.
Είναι σαφέστατο αυτό που λέω. Τόσο σαφές που ήδη το κατάλαβες.
Κι αν θεωρείς πως είναι εκτός θέματος, τότε πάψε επιτέλους να κάνεις σχόλια και δηλώσεις για την αντίληψη των άλλων. Είναι κάτι που δεν επιτρέπεται στον α33 και στο έχω επισημάνει ξανά - με τη φόρμα εργασίας. Μην με αναγκάζεις να επαναλαμβάνομαι, σε παρακαλώ. Θα με υποχρεώσεις.
καλη η προσπαθεια αλλα... αυτοχειρας δεν γινομαι... :lol: :lol: :lol:
[quote user="black_velvet" post="336848"]
... πάψε επιτέλους να κάνεις σχόλια και δηλώσεις για την αντίληψη των άλλων...[/quote]
Εννοείται πως αυτό ούτε έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ από εμένα... :razz: :mrblue:
Και μια γενική τοποθέτηση επί του θέματος...
Κάποιοι νομίζουν πως οι άλλοι είναι σκυλάκια που μπορούν να εκπαιδεύουν κατά βούληση!
Κάποιοι νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου και το δικαίωμα της άποψης ή της κρίσης μονομερώς τους ανήκει...
Κάποιοι το παίζουν κοινωνικοί παιδαγωγοί πασχίζοντας να μας συμμορφώσουν... κι ενώ μας υποτιμούν, μας χαρίζουν διαρκώς υποδείξεις... υποδείξεις... υποδείξεις... έπεα αέρια επί του ορθού... δηλητήρια που δεν μπορούν να χωνέψουν...
Ξεχνούν μάλλον πως, οι έχοντες αυτοεκτίμηση, δεν μασάνε...
Απλά σέβονται... τον εαυτό τους και κατ' επέκταση τους άλλους... ;-)
Γιατί δεν ρίχνετε μια φωνή ότι ξεκίνησε το μαλλιοτράβηγμα πάλι :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
:mrblue:
Μην ανησυχείς rain! Αν γίνει κάτι σοβαρό, είσαι στη λίστα, θα λάβεις έγκαιρα ειδοποίηση... ;-) :lol: :lol:
Μέσα στον όρο ''Αυτοεκτίμηση'' υπάρχει και η προϋπόθεση για αντικειμενική αξιολόγηση του εαυτού μας. Η δυνατότητα να αναγνωρίζουμε τα στοιχεία στη συμπεριφορά μας, να επανεξετάζουμε, να αναθεωρούμε.
Δεν θα πρέπει μια αποτυχία ή μια αδυναμία αντιμετώπισης των δυσκολιών να μας οδηγεί σε βιαστικά συμπεράσματα για τον εαυτό μας, σε απογοητεύσεις ή συναισθήματα κατωτερότητας.
αυτοεκτίμηση : μα .. Είμαι Θ Ε Α !!!
αυτοϋποτίμηση : μα .. είσαι ο καλύτερος !!!
[quote user="black_velvet" post="336848"]Μην με αναγκάζεις να επαναλαμβάνομαι, σε παρακαλώ. Θα με υποχρεώσεις.[/quote]
:shock:
Άρες - μάρες - κουκουνάρες... :cool: Τυχαία βρέθηκα στο συγκεκριμένο θέμα, και ενώ συνήθως αποφεύγω τα σχόλια χωρίς ουσία και νόημα, αυτό το ''μη με αναγκάζεις'' με κάνει τελικά να απαντήσω και να πω ότι δεν με αφορούν καν τοποθετήσεις που είναι ανεδαφικές, αβάσιμες, και καθόλου ορθολογικές... ;-)
Δεν συμμετέχω στο forum σκεπτόμενη τι σκηνικό παίζει στο μυαλό κάποιου και τι ερμηνείες δίνει! Εκφράζομαι πάντα με ειλικρίνεια και θέλω να πιστεύω πως οι προθέσεις όλων μας είναι το ίδιο θετικές. Μιλάμε ελεύθερα, αναπτύσσουμε άμεσα τις απόψεις μας, προσπαθούμε να μοιραστούμε και να είναι γόνιμο κάθε σποράκι επικοινωνίας, να ανταλλάξουμε ιδέες, γνώση, συναισθήματα.
Θεωρώ ότι ο καθένας είναι σε θέση να εκπροσωπεί θαυμάσια τον εαυτό του και να έχει την ευθύνη του λόγου του! Αυτό φτάνει! Δεν χρειάζονται ούτε δικηγόροι, ούτε μεταφραστές! Αυτό θάτανε το φοβερά υποτιμητικό: να ερμηνεύει κάποιος υποκειμενικά το μυαλό των άλλων, χρεώνοντας και επικρίνοντας ό,τι δεν του αρέσει ή δεν ταιριάζει στη λογική του! :cool:
Τέλος πάντων, ας πάμε και στο θέμα. Από αυτοεκτίμηση τι γίνεται? :mryellow:
Διάβασα τελευταία πως η έλλειψη αυτοεκτίμησης και η κατάθλιψη πάνε δυστυχώς πακέτο!
Υπάρχουν άτομα που σκέφτονται και δρουν αυτοκαταστροφικά, που σαμποτάρουν τον ίδιο τους τον εαυτό, ακυρώνουν την εξέλιξη και τις πιθανές επιλογές τους, λόγω αυτοϋποτίμησης.
Αποτέλεσμα? Καταλήγουν μόνα κρυμμένα πίσω από μια διαρκή αίσθηση ανεπάρκειας....
Τελευταία έχω την αίσθηση της υπερεπάρκειας γιατρέ μου. :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: Είναι σοβαρό :?:
[quote user="Crazy" post="337511"]αυτοεκτίμηση : μα .. Είμαι Θ Ε Α !!!
αυτοϋποτίμηση : μα .. είσαι ο καλύτερος !!! [/quote]
θεϊκό :!: :lol: :lol: :lol:
[quote user="rain" post="338965"]Τελευταία έχω την αίσθηση της υπερεπάρκειας γιατρέ μου. :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: Είναι σοβαρό :?:[/quote]
Είσαι ευτυχής, απλά! :grin:
Και είναι εξαιρετικά παρήγορο το να στηρίζεται κάποιος στον εαυτό του και να αισθάνεται πληθωρικά.
Και η επάρκεια είναι μεταδόσιμη, ξέρεις... Είναι και λεκτικά εκφράσιμη! Δώσε και σε μας, βρε φίλε... να την μοιραστείς μαζί μας, εννοώ... ;-) :grin:
Διάβασα επίσης πως η υπερβολή στο θέμα της προσωπικής εκτίμησης - κι αναφέρομαι στις περιπτώσεις ανθρώπων που φανερά αυτοθαυμάζονται ή ισχυρίζονται προς τρίτους ότι είναι σπουδαίοι ή ακόμα δείχνουν τάσεις ναρκισσισμού - στην πραγματικότητα μέσα τους πιθανόν να κρύβουν δυσάρεστα συναισθήματα. Να μην πρόκειται δλδ. απαραίτητα για ανθρώπινη υπεροψία.
Θα μπορούσε να είναι άτομα ανασφαλή με συμπλέγματα μειονεξίας, άτομα που δεν εκτιμούν καθόλου τον εαυτό τους, αλλά δείχνουν το αντίθετο γιατί επιδιώκουν την επιφάνεια: δόξα, φήμη, λάμψη γενικά... ή απλά έχουν ανάγκη να τραβούν την προσοχή των άλλων, να έχουν μια επιδοκιμαστική ''αυλή'' ανθρώπων γύρω τους.