Διαβάζω κάπου ότι ο αυτοσεβασμός είναι η αξία που δίνει κάθε άνθρωπος στον εαυτό του.
Πώς όμως μπορούμε να σεβόμαστε τους άλλους, όταν δε σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό? 'Οταν αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα σχεδόν τον αυτοεξευτελισμό μας καθημερινά? Οταν απλά "διάγουμε βίον" αλλά δεν ζούμε?
Γιατί, τι άλλο κάνουμε, όταν δε φοράμε ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο, όταν ανεχόμαστε να ζούμε σε ένα απελπιστικά βρώμικο και υποβαθμισμένο περιβάλλον, όταν ανεχόμαστε την κακογουστιά των πόλεών μας με τα αρχιτεκτονικά εξαμβλώματα, τις ανύπαρκτες πλατείες, τα καβαλημένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα πεζοδρόμια, τις ταράτσες με τις κεραίες και τους δρόμους με τις αμέτρητες διαφημιστικές πινακίδες, όταν ανεχόμαστε κάθε τυχάρπαστο κρατικό "λειτουργό" να μας εξευτελίζει με χυδαίο τρόπο ποικιλότροπα?
'Οταν παρακολουθούμε σαν χάνοι κάθε τηλεοπτικό σκουπίδι -ακόμη και ανθρώπους άρρωστους που γίνονται "παιχνίδι" στα χέρια ασυνείδητων και ασύδοτων- όταν δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ για να καταφέρουμε να ξεπληρώσουμε το dvd, την τηλεόραση ή το ολοκαίνουργιο 4Χ4, όταν ειμαστε αγενείς και μας διακρίνει μια κακώς νοούμενη μαγκιά, όταν δεν μπορούμε να χαρούμε τίποτα χωρίς γκρίνια και χωρίς καχυποψία?
Τα ερωτήματα δεν τελειώνουν και βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν οι παραπάνω στάσεις ζωής κανόνα για όλους. Υπάρχουν ασφαλώς και οι φωτεινές εξαιρέσεις, που οφείλουν ωστόσο να αναλάβουν δράση και ενεργό κοινωνικό ρόλο.
Το μέλλον μας είναι ένας νέος ανθρωπισμός που θα στηρίζεται στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στον αλληλοσεβασμό.
Για να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί, χρειαζόμαστε πρωτίστως να ανακτήσουμε το χαμένο αυτοσεβασμό μας...
Από e-mail ενός φίλου [Στράτος Τ.]
Ωχ... όταν ακούω για "νέο άνθρωπο" κάτι το μυαλό μου πάει στον Νίτσε, στον "Υπεράνθρωπο" του Ζαρατούστρα, σ' αυτούς που δεν το κατάλαβαν ακριβώς και τον απέδωσαν στον Αδόλφο... και σε όλα τα παράπλευρα.
"Ο Δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με αγνές προθέσεις" που είπε κάποιος κάποτε.
Άσε τον άνθρωπο όπως είναι. Αυτή είναι η φύση του. Ο Ίδιος που παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο παρκάρει και σωστά.
Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Άγγελος και Διάολος μαζί... κατά τη γνώμη μου.
Εγώ πάλι δεν νομίζω πως είναι θεμιτό το να παρκάρουμε όπου νάναι και να λειτουργούμε ως ανοργάνωτη πόλη χωρίς όρια και χωρίς να συνεκτιμάται παράλληλα και του στραβού το δίκιο! ;-)
Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του, κατά συνέπεια, επεκτείνεται και στους γύρω του...
Σεβασμός!
Μια λέξη που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο, μόνο που δυστυχώς δεν τον αφορά... ;-)
''Δύσκολα αναγνωρίζουμε τους μεγάλους ανθρώπους. Αυτούς δεν τους σεβόμαστε, τους φθονούμε. Για να αναγνωρίζεις κάποιον μεγάλο, πρέπει να είσαι και εσύ μεγάλος. Μεγάλος στην καρδιά!''