'Ερχονται νύχτες που όλες οι πηγές μέσα μας τρέχουν... Και κάπου εδώ, συνήθως πολύ μοναχικά - φιλάργυρα ιδιωτικά που θάλεγα κι εγώ - αρχίζει η ανίχνευση των εσωτερικών ουσιών μας...
'Ενα είδος εσωτερικής ανάλυσης και αναζήτησης που μοιάζει σαν να ταλαντευόμαστε για να γνωριστούμε προοδευτικά καλύτερα με τον βαθύτερο εαυτό μας και να δικαιώσουμε την εικόνα του.
Κάθε φορά που το κάνω αυτό με απελευθερώνει... Είναι σαν ένα ταμείο, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών που αποσκοπεί στα ενδότερα! Απορρίπτω, αποδίδω ευθύνες, αναθεωρώ, στοχάζομαι, επικεντρώνομαι στις επόμενες κινήσεις μου, αποφασίζω τις μάχες που θα δώσω στη συνέχεια...
Κάνω μια καθαρή δοσοληψία με τις ηθικές ανησυχίες μου, τα πάθη μου, τα συναισθήματά μου, τους μύθους, τις τάσεις, τις αιτίες...
Προσεύχομαι στους φόβους μου...
Διαπραγματεύομαι το αναπόφευκτο...
Αιωρούμαι ανάμεσα σε ονειρικές διαψεύσεις...
Καμιά φορά περπατώ πάνω - κάτω μιλώντας δυνατά ή χειρονομώντας όπως στις ράμπες των θεάτρων. Είναι που οι πόνοι ξαναμιλούν, τα λάθη του παρελθόντος ξαναγυρίζουν, οι ανάγκες κραυγάζουν ή είναι που μια αυθόρμητη δυναμική βούληση με τη μορφή μιας καινούργιας ιδέας με ωθεί αισιόδοξα μπροστά!
Η εσωτερική αναζήτηση, είναι ένας δρόμος που οδηγεί στη συνείδηση και στην αφύπνιση κάθε αληθινής ουσίας μέσα μας.
pixie
Οφείλω να πω, επειδή ρωτήθηκα, ότι η φράση αυτή ανήκει στον Ηράκλειτο, μια αινιγματική μορφή που ανήκε στους Προσωκρατικούς κι έδωσε πολλές φορές ερείσματα και προκλήσεις για φιλοσοφική έρευνα και εκζητήσεις.
Εδιζησάμην εμεωυτόν σημαίνει: Αναζήτησα τον εαυτό μου...
Ο εαυτός μας είναι πολύτιμος και η ολοκλήρωσή του σε κάθε επίπεδο, είναι προσωπικό μας κεφάλαιο και ελάχιστη συνάφεια έχει με την εκάστοτε σχέση που δημιουργούμε ή τον καθημερινό μας τρόπο!
Εννοώντας πως, σε επίπεδο ατομικής συνείδησης, μόνος του ολοκληρώνεται κάποιος και θέτει τις αρχές του και τις οριοθετήσεις του στη συνέχεια.
Στον βαθύτερο εαυτό μας, λοιπόν, μόνοι μας πάμε...
Είναι συγκλονιστικό να φτάνει κάποιος στον βαθύτερο εαυτό του και να τον γνωρίζει πραγματικά!
Το δράμα είναι να μην θέλουμε να συνταιριαστούμε με την αλήθεια που βλέπουμε...
Κι ακόμα χειρότερο? Να μην μπορούμε να μοντάρουμε τα κομμάτια μας και να επιμένουμε να βρούμε δικαίωση στην καθημερινή αθλιότητα ενώ από ένστικτο ξέρουμε ότι σπέρνοντας ξερολιθιές, ''καρπός'' δεν βγαίνει... ;-)
Η εσωτερική αναζήτηση είναι μια ιδέα ατομικής εξισορρόπησης!
Οφείλουμε, ψάχνοντας, να βρούμε τη φόρμουλα που μας κάνει εσωτερικά δυνατούς, δεν παίζουμε για να χάσουμε τον εαυτό μας γυρεύοντας ανθρώπινες σχεδίες κι ύστερα να νιώθουμε σαν λαθρέμποροι γιατί αυτό εξυπηρετεί τις ανάγκες ή τη βολή κάποιων...
Οφείλουμε να κάνουμε σωστά την εκτίμησή μας.
''Το ένα εγώ μιλάει...
Το άλλο εγώ δεν καταλαβαίνει...
Το πρώτο εγώ απελπίζεται, ταράζεται, ξαναμιλάει πιο έντονα.
Ακόμα δεν το καταλαβαίνει, λέει τα δικά του, το άλλο εγώ, το δεύτερο.
Χαλάς την παγκόσμια ηρεμία των σώων τας φρένας εγώ, ξεστομίζει το δεύτερο εγώ.
Δημιουργείς ασυνέχεια στη λογική του σύμπαντος.
Ένα εγώ χωρίς λογική, χωρίς συνέχεια, ένα άλλο εγώ με λογική με συνέχεια.
Εγώ δεν συζητάω μαζί σου προβλήματα που δεν έχουν λύση.
Πού είμαι εγώ?
Πού είσαι εσύ?
Εσύ είσαι ένα εγώ απέναντι, ένα εσύ που δεν έγινε σαν εγώ ή σαν εμείς?
Κι εγώ τι είμαι πάλι, εγώ χωρίς εσύ, εγώ χωρίς εγώ, ένα εγώ ακέφαλο απέναντι στο ιδεολογικό εμπόδιο που κρατάει εμένα μακριά από εσένα?
Εγώ, εγώ, χτυπάω το χέρι μου μπουνιά στον τοίχο του διχασμού, στον τοίχο της λογικής και του παραλόγου, στον τοίχο που εκτελούνται οι σχέσεις των εγώ με τα εσύ.
Έπειτα χτυπάω το κεφάλι μου πάνω στον ίδιο τοίχο, ακριβώς στο ίδιο σημείο πιο δυνατά, ν' ανοίξω μια δίοδο, με τα νύχια μου σκάβω τη ρωγμή μου εγώ, να περάσει το φως να ζεσταθώ εγώ,
να χωρέσω το χέρι μου μήπως κι αγγίξω το πρόσωπο σου...''
Γεια σου pixie...ετσι ειναι η εσωτερικη αναζητηση ειναι σαν ενα ''τρυπαρισμα'' που κανεις εκ των εσω...σηκωνεσαι...περπατας...τραγουδας...αισθησεις..οξυμενες...ειναι το σκισημο της ζελατινας...ειναι η αφυπνιση σου της ατομικης συνειδησεις...το ασυνειδητο γινεται συνειδητο...και μεχρι να κατσουν καπως τα λαδια..να αντιληφθεις τη νεα σου κατασταση..εισαι καπως..αλλα δεν σε τρομαζει...γιατι στην ουσια ξερεις οτι παει να γινει κατι διαφορετικο...να βγει κατι καλο απο την εσωτερικη σου αναζητηση...το πραγματικο ξυπνημα σου..
Αργοτερα συνειδητοποιεις την σιωπη...το κενο..το αδειασμα του μυαλου σου....εχεις μονο μια απλη αισθηση της πραγματικοτητας...της στιμης του τωρα...παρατηρεις την κινηση της ζωης....που ειναι η μονη αληθεια....δεν υπαρχει νοητικη κατασταση που να περιγραψει την πραγματικη αληθεια...
Πάνω από τα λόγια, είναι οι πράξεις...
Πάνω από τις πράξεις, έρχεται η σιωπή...
;-)
Καλημέρα...
Κάπου υπάρχει ένα σημείο όπου αρχίζει η αληθινή επαφή με τον άγνωστο εαυτό μας...
Κάπου εκεί αρχίζουν σιγά-σιγά να ενώνονται τα κομμάτια της διασπασμένης ανθρώπινης φύσης μας...
Δεν είναι πια τεχνητές οι ανάγκες, μετουσιώνονται σε κάτι αυθεντικό...
Δεν υπάρχουν πια τεχνητά κριτήρια και εξωτερικά σύμβολα...
Δεν υπάρχουν ιδιότητες και θέσεις ζωής...
Δεν υπάρχουν ψέματα...
Δεν υπάρχει κοινωνική ιδιοτέλεια...
Μόνο ουσία...
Κι ένας εαυτός πραγματικά ενδυναμωμένος...
Είναι λίγο δύσκολο να παραθέσω την άποψη μου σε ένα τόσο περίπλοκο θέμα οντας σε μια αμμουδιά με ένα κινητό στη διάθεση μου. Κάτι λίγο όμως και πολύ βασικό ίσως το καταφέρω. Για μένα το παν είναι να συνειδητοποιώ ότι υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, δεδομένα και προσωπικές "δυνατότητές" δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιλέξω/πράξω/αποφασίσω/ακολουθήσω κάτι διαφορετικό. Αυτό σημαίνει ότι η παραμικρή Κίνηση στην οποία οδηγουμαι είναι πάντα απόλυτα αιτιολογημένη ακόμη κι όταν ο ίδιος την θεωρώ αδικαιολόγητη. Το ίδιο προσπαθω να καρφώνω στο νου μου όταν κρίνω πράξεις άλλων ή ακόμα χειρότερα, άλλους από τις πράξεις τους. Αφού όμως οντάς νοήμων (το κατά δύναμιν) οργανισμός, είμαι σχεδόν καταδικασμένος να κυνηγώ την Βελτίωση , αρα να αποφεύγω το επιβλαβές, να διορθώνω το λάθος να επαναλαμβάνω ή και επαυξάνω το ωφέλιμο και ορθό κάτι πρέπει να αλλάξω. Και τι μπορεί να είναι αυτό αν όχι οι επιλογές; .... Εύκολο... Οι συνθήκες, τα δεδομένα και οι δυνατότητές που τις διαμορφώνουν.
Με λίγα λόγια. Ποτέ δεν μετανιώνω για κάτι που έκανα. Θα φροντίσω όμως να αλλάξουν όσο γίνεται αυτά που με οδήγησαν σε αυτό. Παραθέτω και σχετικό κείμενο από μια από τις πρόσφατες Παράνοιές μου:
...
Μ'αρέσει ο απόηχος του παρελθόντος μου.
Γιατί δεν έμαθα τίποτε απ'αυτόν.
Δεν καταδέχτηκα.
Εγώ είμαι και τα λάθη μου.
Κι όταν είμαι λάθος, τότε ορθώς πράττω λανθασμένα.
Δεν είναι δύσκολο,
αλλά μας είναι δύσκολο
να δεχθούμε κάτι τόσο απλοϊκό.
...
[quote user="Nikos Apomakros" post="350628"]Αυτό σημαίνει ότι η παραμικρή Κίνηση στην οποία οδηγουμαι είναι πάντα απόλυτα αιτιολογημένη ακόμη κι όταν ο ίδιος την θεωρώ αδικαιολόγητη. Το ίδιο προσπαθω να καρφώνω στο νου μου όταν κρίνω πράξεις άλλων ή ακόμα χειρότερα, άλλους από τις πράξεις τους. Αφού όμως όντας νοήμων (το κατά δύναμιν) οργανισμός, είμαι σχεδόν καταδικασμένος να κυνηγώ την Βελτίωση , αρα να αποφεύγω το επιβλαβές, να διορθώνω το λάθος να επαναλαμβάνω ή και επαυξάνω το ωφέλιμο και ορθό κάτι πρέπει να αλλάξω. Και τι μπορεί να είναι αυτό αν όχι οι επιλογές; .... Εύκολο... Οι συνθήκες, τα δεδομένα και οι δυνατότητές που τις διαμορφώνουν.
Με λίγα λόγια. Ποτέ δεν μετανιώνω για κάτι που έκανα. Θα φροντίσω όμως να αλλάξουν όσο γίνεται αυτά που με οδήγησαν σε αυτό.[/quote]
Αιτιοκρατικού χαρακτήρα οι αντιλήψεις σου... Αλλά είναι όντως εύκολη υπόθεση οι επιλογές?
Γιατί υπάρχουν τα στενά όρια της χώρας που γεννιέται κανείς, είναι η σχέση μας με τους άλλους, είναι σαφώς ως έρεισμα οι συνεχείς ενδοσκοπήσεις και νοητικές αναλύσεις που κάνουμε...
Αλλά ''η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στην επίγνωση χωρίς επιλογή''... ;-)
Για μένα δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία. Δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν είναι κακό. Μάλλον καλό είναι.
Ναι, οι αντιλήψεις μου είναι απόλυτα αιτιοκρατικου χαρακτήρα. Ολόκληρη η κοσμοθεωρία μου είναι. Κι ίσως είμαι λάθος, για την ακρίβεια εύχομαι να είμαι.
Το εχω ξαναπεί. Ως ακραίος ντετερμινιστης κατά βάθος χαίρομαι για όποιον δεν είναι. Κι ενώ δεν θα το αφήσω ποτε να φανεί σε μια συζήτηση, η αντίδραση σε αυτό που θα ισχυρίζομαι από την μια πλευρά θα αποτελεί μια πρόκληση για την πειθώ μου, από την άλλη θα είναι μια ανακούφιση που ένας ακόμη αρνείται να ενστερνιστεί ως αλήθεια κάτι τόσο φρικτό. Φρικτοτερο ίσως του εφευρηματος που ονομάζεται κόλαση.
:smile:
Κοίτα, συνάφεια μεταξύ των φαινομένων [και των εσωτερικών] σίγουρα υπάρχει. Δέχομαι ακόμα και τη διαλεκτική μορφή της αιτιοκρατίας και την ενδεχομενικότητα και το τυχαίο και κάποιες - ας τις ονομάσω - φαταλιστικές απόψεις που έχουν μια βάση. Το σημείο που θα διαφωνούσα είναι το κόλλημα σε παρωχημένες μορφές αιτιοκρατίας.
ΥΓ. Κι αναρωτιέμαι τώρα... άραγε ο φιλοσοφικός στοχασμός έχει άμεση σχέση με την αιτιοκρατία?
[quote user="pixie" post="355746"]:smile:
Κοίτα, συνάφεια μεταξύ των φαινομένων [και των εσωτερικών] σίγουρα υπάρχει. Δέχομαι ακόμα και τη διαλεκτική μορφή της αιτιοκρατίας και την ενδεχομενικότητα και το τυχαίο και κάποιες - ας τις ονομάσω - φαταλιστικές απόψεις που έχουν μια βάση. Το σημείο που θα διαφωνούσα είναι το κόλλημα σε παρωχημένες μορφές αιτιοκρατίας.
ΥΓ. Κι αναρωτιέμαι τώρα... άραγε ο φιλοσοφικός στοχασμός έχει άμεση σχέση με την αιτιοκρατία?[/quote]
Δεν είμαι βέβαιος τι ακριβώς έχεις στο νου σου λέγοντας "άμεση σχέση". Μια απάντηση είναι ότι ο φιλοσοφικός
στοχασμός μάλλον έχει άμεση σχέση με το οτιδήποτε τον προκαλεί, με οτιδήποτε εξετάζει και με οτιδήποτε στο
οποίο απαντά είτε αφηρημένα είτε συγκεκριμένα. Φέρεται να έχει άμεση σχέση και με την Αιτία, αφού
σημαντικότερο του "τι" είναι το "γιατί". Για μένα τουλάχιστον.
Ως λάτρης πάντως των παραδειγμάτων θα ήθελα να αναφέρεις περιπτώσεις παρωχημένων μορφών αιτιοκρατίας.
ΥΓ: Το τυχαίο δεν έχει θέση στον ντετερμινισμό. Στη θέση του υπάρχει η σύμπτωσις. Με την κυριολεκτική της έννοια.
[quote user="Nikos Apomakros" post="355747"]Το τυχαίο δεν έχει θέση στον ντετερμινισμό. Στη θέση του υπάρχει η σύμπτωσις. Με την κυριολεκτική της έννοια.[/quote]
Σωστά για τη σύμπτωση, αλλά δεν είναι κι αυτή ένα ενδεχόμενο? [Ενδεχομενικότητα - τυχαία ή πιθανοκρατική καταγραφή]
Όσον αφορά στις φιλοσοφικές αναζητήσεις ή εκζητήσεις σαφώς πίσω από κάθε ιδέα, γνωμικό συμπέρασμα, πίσω από τις τοποθετήσεις/κρίσεις των ερευνητών υπάρχει η αιτία. Πιστεύω ακόμα ότι και στην ποίηση υπάρχει η έννοια της αιτιότητας. Κάποτε βέβαια, έλεγα πως ήταν συνειρμοί συναισθημάτων ή εμπειριών, σήμερα υποστηρίζω πως για να κατανοήσεις έστω και μια λέξη, θα πρέπει να κατανοήσεις και για ποιό λόγο έχει γραφεί.
ΥΓ. Ιστορικά παρωχημένες μορφές αιτιοκρατίας, μορφές που έμειναν πίσω και δεν εξελίχθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.
Ανοίγεις θέματα με ταχύτητα δινης. Θα απαντήσω εν συντομία γιατί εχω μπει από το κινητό.
Ούτε τύχη, ούτε πιθανότητα, ούτε ενδεχόμενο υφίστανται στον ντετερμινισμό. Τα πάντα ειναι προκαθορισμένα και ακολουθούν ένα και μόνο σχέδιο, αυτό που εκτελέστηκε, εκτελείται και θα εκτελεστεί. Δεν υπάρχει εναλλακτική πραγματικότητα, δεν υπάρχει ενδεχόμενη παρά μόνο επερχόμενη και οτιδήποτε εναλλακτικό ειναι λανθασμένη υπόθεση λόγω άγνοιας της προκαθορισμένης διαδρομής.
Ξέρω τι σημαίνει παρωχημένο. Απλά ήθελα συγκεκριμένο παράδειγμα. Αναφορά δλδ μιας τέτοιας παρωχημενης θεωρίας.
Γενικά αναφέρθηκα... κάποια πράγματα που είχαν θεωρηθεί δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί σήμερα.
Παράδειγμα ωστόσο [δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύστοχο] αλλά το αναφέρω... αυτό που εγώ είχα κατά νου, Νίκο, κι επειδή με ενδιαφέρει η εξέλιξη της γλωσσολογίας, είναι ο γλωσσικός ντετερμινισμός. Παλιά επικρατούσε η άποψη ότι ως προς τη γλώσσα υπάρχει προκαθορισμός και είμαστε εντελώς εξαρτημένοι από συγκεκριμένους τύπους. Και το νόημα στηριζόταν σε προκαθορισμένο αίτιο δλδ. στους τύπους των λέξεων [λεξική σημασία] - προκαθορισμένο αντικείμενο αναφοράς - νόηση - κόσμος.
Σήμερα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.'Ο,τι μπορεί να συλλάβει το μυαλό σου έχεις τη δυνατότητα να το πεις και με τη γλώσσα σου, να παίξεις με τη γλώσσα σου και να εκφράσεις ελεύθερα τα πάντα, βεβαίως νόηση και γλώσσα εξακολουθούν να πάνε πακέτο και να μην χωρίζονται.
[quote user="pixie" post="359066"]Σήμερα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.'Ο,τι μπορεί να συλλάβει το μυαλό σου έχεις τη δυνατότητα να το πεις και με τη γλώσσα σου, να παίξεις με τη γλώσσα σου και να εκφράσεις ελεύθερα τα πάντα, βεβαίως νόηση και γλώσσα εξακολουθούν να πάνε πακέτο και να μην χωρίζονται.[/quote]
Αν και μάλλον ξεφεύγω λίγο από το θέμα...
Υπάρχει μια θεωρία, η οποία πιθανολογώ (δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω υπέρ της) ότι είναι σωστή.
Ίσως και να την ανέφερα στο παρελθόν, δεν θυμάμαι. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, ο νους είναι "δέσμιος"
της γλώσσης. Δηλαδή πρώτα συνθέτονται στο νου οι λέξεις και μέσω αυτών οι όποιες σκέψεις, ιδέες,
συνειρμοί, ακόμα και η φαντασία.
Θεωρώ ημιαληθές λοιπόν το "και να εκφράσεις ελεύθερα [τα πάντα]", αφού αν το άνωθι στο οποίο πιστεύω ισχύει,
τότε αυτό το [τα πάντα] που μπορεί ο νους να διανοηθεί (και κατόπιν εκφράσει μέσω του λόγου) είναι ήδη περιορισμένο.
Είναι σαν να δύνασαι να μετράς μέχρι το 1000 κι επειδή μπορείς να εκφράσεις "κάθε αριθμό που μπορείς να γνωρίζεις"
(δηλαδή από το 1 ως το 1000), να πιστεύεις ότι έχεις τη δύναμη να εκφράζεις "κάθε αριθμό που μπορεί να υπάρχει".
ΥΓ: Αν δεν βγάζεις νόημα από αυτά που λέω φταίω πιθανότατα εγώ κι ο δυνατός πονοκέφαλός μου.
[quote user="Nikos Apomakros" post="359074"]Υπάρχει μια θεωρία, η οποία πιθανολογώ (δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω υπέρ της) ότι είναι σωστή.
Ίσως και να την ανέφερα στο παρελθόν, δεν θυμάμαι. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, ο νους είναι "δέσμιος" της γλώσσης. Δηλαδή πρώτα συνθέτονται στο νου οι λέξεις και μέσω αυτών οι όποιες σκέψεις, ιδέες, συνειρμοί, ακόμα και η φαντασία.[/quote]
Δεν ξέρω αν η θεωρία που αναφέρεις έχει σχέση με τους Στωϊκούς και το λεγόμενο σημειακό τρίγωνο που απεικόνιζε το τρίπτυχο Κόσμος [όντα και αντικείμενα] - Νόηση [Αντίληψη του κόσμου, νους] - Γλώσσα [συνδυασμός νοημάτων και μορφών].
Νομίζω πάντως πως η γλώσσα είναι αυτή που είναι εξαρτημένη από τον νου, γιατί η γλώσσα εκφράζει έννοιες. Αλλά ποιές έννοιες? Τις πληροφορίες που έχουμε στον νου μας όπως ο νους μας τις έχει αντιληφθεί και στον βαθμό που τις προσεγγίζει.
Άρα η γλώσσα είναι δέσμια του νου. :smile:
Ζω με την ελπίδα ότι επειδή οι παράλληλες ευθείες τέμνονται κάπου στο άπειρο, τελικά συνταντώνται κάποτε και οι παράλληλοι βίοι.
Ως τότε θα αναζητώ τον εαυτό μου.
[quote user="tziger" post="359092"]Ζω με την ελπίδα ότι επειδή οι παράλληλες ευθείες τέμνονται κάπου στο άπειρο, τελικά συνταντώνται κάποτε και οι παράλληλοι βίοι.
Ως τότε θα αναζητώ τον εαυτό μου.[/quote]
Και πες πως συναντώνται... αλλά πού? Στο άπειρο και πάλι! ;-) :smile:
Το θέμα είναι να εκμηδενίζονται συνειδητά οι αποστάστεις ανάμεσα στους εαυτούς, να μην υπάρχει χωριστική διάθεση, άρα σημαντικό είναι να ορίσεις εσύ δεδομένα στοιχεία στο δικό σου επίπεδο [σημεία ή ευθείες ή κύκλους - όπως το αντιλαμβάνεσαι καλύτερα] που να εφάπτονται και να συνδέονται.
Μάλιστα μπορείς να τα κωδικοποιείς με γράμματα όπως κάνουμε στη γεωμετρία ώστε κάθε συμπέρασμα, κάθε αποτέλεσμα, κάθε λύση να μην στηρίζεται σε τυχαίες καταγραφές... :smile:
[quote user="pixie" post="363020"]Και πες πως συναντώνται... αλλά πού? Στο άπειρο και πάλι! ;-) :smile:[/quote]
Ως άπειρο θεωρείται κάτι το οποίο δεν μπορούμε ή δεν αξίζει να μετρήσουμε (λόγω μεγέθους). Στον χρόνο (όπου αναφέρεις πως θα συναντηθούν στο άπειρο) είναι υποκειμενικό. Για παράδειγμα σε ένα παιδί 5 ετών, τα 10 χρόνια τείνουν στο άπειρο (επειδή ισοδυναμούν με 2 ζωές του). Σε έναν 70χρονο είναι ένα μκρό χρονικό διάστημα (απλά "γίνεται" θέμα, επειδή κοντεύει να τα τινάξει :twisted: :twisted: ). Για την Γη τα 10 χρόνια είναι ένα κλάσμα του κλάσματος της ηλικίας της, δηλαδή τίποτα.
Σε μπέρδεψα; :twisted: :twisted:
[quote user="jcdenton" post="363025"]Σε μπέρδεψα; :twisted: :twisted:[/quote]
'Οχι, το αντιλαμβάνομαι αυτό που λες...
Βεβαίως πάντα θα υπάρχουν οι γνωστές δυσκολίες στο πώς καθορίζει και κατανοεί κάποιος το άπειρο.
Εδώ υπάρχουν τόσα σοφίσματα αλλά και τόσες αντινομίες μεταξύ των επιστημόνων ώστε πολλοί από αυτούς έφτασαν στο σημείο να το αρνούνται.
A, ρε διάολε... Φταίει η ιδιορρυθμία της στιγμής και θα το πω...
Λοιπόν δεν μου καίγεται καρφί για οτιδήποτε ορθολογικά και σταθερά οργανωμένο [έτοιμα προγράμματα και συνταγές] α,όχι, δεν ενδιαφέρομαι καθόλου να είμαι ιδιοκτήτρια ενός τέτοιου νοήματος ζωής. Νιώθω άλλωστε δευτερεύον το καθήκον να είμαι τυπικά σωστή.
Έπαψα μάλιστα να μπαίνω σε διαδικασίες πχ. να στηλιτεύω [παλιά αγαπημένη συνήθεια], δεν βλέπω περιθώρια για άσκοπες αξιολογήσεις... βρίσκω αφάνταστα γοητευτικό κάθε τι που κάποιος θα χαρακτήριζε ατελή ή άχρηστη νοηματοδότηση...
Α, αρχίζω να ερωτεύομαι όσο ποτέ άλλοτε τις μυθολογίες...
ναι...ο στεγνός ορθολογισμός..αγγίζει τη βλακεία..τόσο, που μοιάζει ανίκητος
...στεγνός ορθολογισμός...
Χα, αν δεν είναι ζήτημα περιεργείας, αλλά ικανοποίησης, θα έκανα μια προσπάθεια.
Αλλά το στεγνός, με ικανοποιεί.
[size=13]Πιστεύεις ότι τα επίθετα θα μπορούσαν να με ικανοποιήσουν περισσότερο από το ουσιαστικό;[/size]
Πιστεύω ό,τι ο ορθολογισμός δεν είναι κατάρα. Η ικανοποίηση σου, για παράδειγμα, δεν αντλείται ερήμην του.
[size=13]Το ίδιο συμβαίνει και με τον μπακλαβά (γωνία).[/size]
άλλα λόγια ναγαπιόμαστε
[size=13]Στεγνά.[/size]
Δεν με βρίσκει σύμφωνη η προσέγγιση της μιας προοπτικής. Καμία θεώρηση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρης αν στηρίζεται σε μια μόνο προοπτική.
Κατά βάθος, αυτό έχει να κάνει με την προσωπική ταυτότητα του καθενός που στην περίπτωσή μου είναι ασταθής. Πολύ πιθανόν κάποια από τα στοιχεία να είναι γόνιμα, αλλά δεν είναι απαραίτητα όμοια μεταξύ τους...
Η πολυμορφία με γοητεύει...
[quote user="pixie" post="370348"]Καμία θεώρηση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρης αν στηρίζεται σε μια μόνο προοπτική. [/quote]
Θα γίνω μάλλον σπασίκλας πάλι, αλλά δίνω σημασία στη διατύπωση. Κάθε θεώρηση και μπορεί
και αναπόφευκτα θα χαρακτηριστεί οτιδήποτε κατεβάσει η γκλάβα μας. Το θέμα με τον χαρακτηρισμό
είναι ότι δεν βασίζεται στην πραγματικότητα και δεν προκύπτει από αυτήν αλλά από την κρίση μας
(η οποία συνήθως μακριά από την πραγματικότητα αρμενίζει). Δεν καλείται, αλλά ούτε και δύναται,
από μόνος του, να αποδείξει τίποτε.
Ωστόσο όπως και να χαρακτηρίσουμε την οποιαδήποτε θεώρηση, πλήρης δεν θα είναι, είτε στηρίζεται
σε μία, είτε σε πολλές ή και άπειρες προοπτικές.
Αυτό μόνο και μόνο επειδή μια πλήρης θεώρηση παύει αυτομάτως να είναι -θεώρηση- και αποτελεί
πλέον αλήθεια. Όχι κάποιων (ή και όλων) την αλήθεια. Σκέτο αλήθεια.
Φυσικά, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω (σχετικά με την γκλάβα μας), μια αλήθεια
δεν αποκλείεται να υποβιβαστεί και χαρακτηριστεί θεώρηση. Δεν σημαίνει όμως ότι και θα είναι.
[quote user="Nikos Apomakros" post="370351"]Ωστόσο όπως και να χαρακτηρίσουμε την οποιαδήποτε θεώρηση, πλήρης δεν θα είναι, είτε στηρίζεται σε μία, είτε σε πολλές ή και άπειρες προοπτικές.
Αυτό μόνο και μόνο επειδή μια πλήρης θεώρηση παύει αυτομάτως να είναι -θεώρηση- και αποτελεί
πλέον αλήθεια. Όχι κάποιων (ή και όλων) την αλήθεια. Σκέτο αλήθεια.[/quote]
Η αμφισημία της γλώσσας... Όμως ποιά ή πού είναι η αλήθεια? Είναι θέμα ερμηνείας.
Για μένα είναι το ίδιο, θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω έννοιες ταυτόσημες. Ρευστή η θεώρηση, ρευστή η αλήθεια. Και όλες οι έννοιες είναι προβολές του μυαλού μας...
Ο Πλάτωνας, για παράδειγμα, πίστευε - ως θεώρηση του κόσμου και της πραγματικότητας - ότι την αυθεντική αλήθεια συνιστούν οι ιδέες και οι αντανακλάσεις των ιδεών.
Ούτως ή άλλως είμαστε δέσμιοι της υποκειμενικότητας της αντίληψής μας στο θέμα της αλήθειας...
ΠαράθεσηΟύτως ή άλλως είμαστε δέσμιοι της υποκειμενικότητας της αντίληψής μας στο θέμα της αλήθειας...
Εκεί συμφωνώ.
Ας αρχίσουμε όμως κάπως αντίστροφα.
Σημαντικά χαρακτηριστικά της Αλήθειας (προσοχή στο κεφαλαίο "Α") είναι τα εξής
- είναι μία (μοναδική) και ενιαία
- περιγράφει -Απόλυτα- το Όλον
- προϋπόθεση για να τη φτάσεις είναι η -απόλυτη- Γνώση (να γνωρίζεις το Όλον).
Κάθε τι διαφορετικό (πχ μια άποψη) δεν είναι η Αλήθεια, όμως αναγκαστικά θα αποτελεί
αναπόσπαστο κομμάτι της, αφού η Αλήθεια περιγράφει το Όλον. Ένα κομμάτι της Αλήθειας
μπορεί να είναι είτε αληθές είτε ψευδές, δηλαδή να αντιστοιχεί ή όχι στο "Είναι".
Αυτό θα εξαρτηθεί κυρίως από μία απ' τις τρεις κάτωθι περιπτώσεις
- από το αν η θέση του (του τμήματος Αλήθειας) στο Όλον έχει γίνει αντιληπτή (επίγνωση)
- από το αν βασίστηκε στην απαραίτητη γνώση αλλά και κατανόηση
- από το αν συμπτωματικά αποτελεί κάτι αληθές
Η Αλήθεια δεν είναι ρευστή και θέμα ερμηνείας. Ρευστός, αλλά και ημιτελής, με κάθε έννοια,
είναι σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει το οτιδήποτε ο άνθρωπος.
Δεν ξέρω για τον Πλάτωνα αλλά ο δάσκαλός του είχε πει "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα".
Αυτό ανήκει στην περίπτωση της Επίγνωσης (αν και ήταν λογοπαίγνιο αναίρεσης της εξαίρεσης).
Νίκο μου, δεν είμαι τόσο προχωρημένο άτομο ώστε να τολμήσω την Αλήθεια - την απόλυτη συνειδητότητα, την υπέρτατη κατανόηση - δεν την κατέχω άλλωστε.
Κάποτε, πορωμένη από τη διδασκαλία του Sant Kirpal Singh Ji Maharaj και του Osho Shree Rajneesh κι αναζητώντας την Αλήθεια, έφτασα να ξεφύγω τόσο πολύ από τα εξωτερικά πράγματα και τις ανάλογες προσκολλήσεις σε σημείο που κοινωνικά ένιωθα αλλότριο στοιχείο. Το πανόραμα των εικόνων και των γεγονότων μπορεί να άλλαζε μπροστά στα μάτια μου με καταπληκτική ταχύτητα κι εγώ ήμουν απλά ένας παρατηρητής, λες κι ένα τζάμι με χώριζε από αυτή τη ζωή που πλέον έμοιαζε αδιάφορη.
Μετά από άπειρες αυτοενδοσκοπήσεις έφτασα να ζω στο αιτιατό μου σώμα, εκεί που όλες οι εγκόσμιες φιλοσοφίες τελειώνουν κι αυτό που συναντάμε είναι ο εαυτός μας γυμνός, η ουσία μας χωρίς φτιασίδια.
But... Life is a bitch! :mricy:
Kι έτσι σήμερα - κι αφού δεν κατάφερα να συναντήσω τον ''θεό' μέσα μου - βιώνω ένα εναλλασσόμενο πανόραμα... ;-)
Η ένστασή μου ήταν στην ρευστότητα της αλήθειας. Ρευστή είναι η αντίληψή της από εμάς.
Τα πάντα είναι απολύτως συγκεκριμένα κι ο ελέφαντας (αν θυμάσαι την ιστοριούλα) είναι
ελέφαντας όπως κι αν τον αντιλαμβάνεται ή φαντάζεται και περιγράφει καθένας από τους
τυφλούς που τον ψηλαφίζουν.
Από κει και πέρα και κάπως χιουμοριστικά, δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να βρω
το πυρ μου το εσώτερο. Το διαισθάνομαι ως κάτι το άκρως επικίνδυνο (για εμένα και μόνο).
Χαίρομαι που βγήκες αλώβητη, όπως χαίρομαι που κάποιοι μπορούν και βγαίνουν κερδισμένοι.
Δεν ισχύει όμως για όλους και αυτή είναι μια άποψή μου σε βαθμό μάλλον πεποίθησης.
Τέλος, δεν υπάρχει θεός μέσα μου. Αν υπήρχε και παρά το όποιο δέος, θα ήμουν αντίθεος,
όχι άθεος.
[quote user="Nikos Apomakros" post="370483"]Το διαισθάνομαι ως κάτι το άκρως επικίνδυνο (για εμένα και μόνο). Χαίρομαι που βγήκες αλώβητη, όπως χαίρομαι που κάποιοι μπορούν και βγαίνουν κερδισμένοι.
Δεν ισχύει όμως για όλους και αυτή είναι μια άποψή μου σε βαθμό μάλλον πεποίθησης.
Τέλος, δεν υπάρχει θεός μέσα μου. Αν υπήρχε και παρά το όποιο δέος, θα ήμουν αντίθεος,
όχι άθεος.[/quote]
Νίκο, εγώ φοβήθηκα κι έφυγα μακριά! Θα ήθελα να προχωρήσω, θα ήθελα να μάθω, αλλά περιφερειακά μάλλον αφού την ίδια στιγμή ήθελα να παραμείνω αδέσμευτη διατηρώντας την κρίση μου και στοιχεία από το παρελθόν μου. Ο δάσκαλος έλεγε πως αυτό είναι αδύνατο για έναν σοβαρό αναζητητή να φτάσει έτσι στην ανώτερη επίτευξη [Μαχαμούντρα] κι αν δεν παραδοθείς ακέραια θα περιπλανιέσαι απλά άσκοπα για πολλές ζωές.
Ένιωθα πως κινδύνευα να χάσω τον εαυτό μου ακούγοντας προτροπές: ''Όταν έρθει ο ωκεανός, αφέσου... χύσου μέσα του... λιώσε... εξαφανίσου... πάρε κουράγιο και κάνε τη βουτιά στο Άγνωστο...''
Γύρισα στα γνωστά με τρόπο συγκλονιστικό σχεδόν! Ταξιδεύοντας από την Ινδία προς το σπίτι εδώ, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο μουσακάς της μάνας μου, λίγο φρέσκο ψωμί να αχνίζει, τη ζεστασούλα μπροστά στο τζάκι, τη μυρωδιά απ' το μελισσόχορτο στην αυλή, το μονοπάτι με τις αμυγδαλιές... :smile:
Διάλογος Ανάμεσα Σε Μένα Και Σε Μένα.
Σου είπα:
- Λύγισα.
Και είπες μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θά ῾ναι χρόνος.
Θά 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα...
Για ένα μήπως τ' άνοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πεις,
για τα Φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
Κική Δημουλά