του Ίταλο Καλβίνο
Διάβασα πρόσφατα αυτό το μικρό ,σε αριθμό σελίδων , βιβλίο , και βρήκα μέσα του πόλεις πανέμορφες...
Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια αποσπάσματά του..
[size=10](ο σχολιασμός μέσω ιντερνετ με κουράζει...οπότε συγχωρέστε την προς το παρόν απουσία μου..)[/size]
σελ.48 …δεν έχει νόημα να χωρίζεις τις πόλεις σε ευτυχισμένες και δυστυχισμένες … αλλά μάλλον σε δύο άλλες κατηγορίες : αυτές που συνεχίζουν μέσα από χρόνια να δίνουν τη μορφή τους στις επιθυμίες , κι εκείνες που οι επιθυμίες , ή καταφέρνουν να σβήσουν την πόλη , ή σβήνουν απʼ αυτήν…
σελ 146 Ειρήνη είναι το όνομα μιας πόλης ιδωμένης από μακριά ,που όταν την πλησιάζεις αλλάζει.
…άλλη είναι η πόλη όπου φτάνεις την πρώτη φορά , άλλη εκείνη που αφήνεις για να μην ξαναγυρίσεις . Μπορεί για την Ειρήνη να έχω ήδη μιλήσει με άλλα ονόματα…
Μπορεί να μην έχω μιλήσει παρά μόνο για την Ειρήνη..
Σελ 157 …εγώ μιλάω και μιλάω..όμως ακροατής συγκρατεί μόνο τις λέξεις που περιμένει…
Αυτό που κυβερνάει την αφήγηση δεν είναι η φωνή : είναι το αυτί
Σελ 134 …αναρωτιέσαι μήπως το πραγματικό πάθος της πόλης Λεονίας δεν είναι στʼ αλήθεια, όπως λένε, η απόλαυση των καινούριων και διαφορετικών πραγμάτων ,αλλά η χαρά του να αποβάλλει!
Να βγάζει από πάνω της, να καθαρίζει από την καθημερινή ρύπανση..
ʽʼ…η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει.
ΑΝ υπάρχει.. είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ ,
η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της.
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : δέξου την κόλαση και γίνει μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : ψάξε και μάθε ποιος και τι ,στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση ,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δωσʼ τους χώροʼʼ
αυτά προς το παρόν..
ελπίζω να σας αρέσουν -άσχετα αν συμφωνείτε - όσο και σε μένα...
όσο για τον σχολιασμό ..ακόμα και η αιτία επιλογής των παραπάνω τον εμπεριέχει :)
καλό βράδυ
καλό
''Κάθε πόλη που περιγράφεται είναι στην ουσία η ίδια πόλη κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Είναι η χαρά μας ή η λύπη μας όπως την βλέπουμε στο χώρο, τα συναισθήματά μας που γιγαντώνονται καταλαμβάνοντας τις τρεις διαστάσεις. Η διάθεση μας αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Κι έτσι, τις ίδιες παραστάσεις μπορεί να τις βλέπουμε με άλλο τρόπο ή ακόμα να ανακαλύπτουμε νέες που ποτέ ως τώρα δεν είχαμε δει. Ο κόσμος μας δεν είναι ποτέ βαρετός...
Η παρέμβαση του ειδικού τότε, πολεοδόμου και αρχιτέκτονα, θα ήταν η ελαχιστοποίηση των παραστάσεων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως λυπηρές ή απεχθείς.
Η ανανέωση των παραστάσεων και η διατήρηση της μνήμης της πόλης.''
ʽ…Aλλά και το πιο απροσδόκητο όνειρο είναι ένας οιωνός που κρύβει έναν πόθο ή το αντίθετό του ..ένα φόβο. Οι πόλεις , όπως και τα όνειρα ,είναι καμωμένες από πόθους και φόβους ,ακόμα κι αν το νήμα της συνδιαλλαγής τους είναι μυστικό ,οι κανόνες τους παράλογοι ,οι προοπτικές τους απατηλές, το κάθε τι σʼ αυτές , κρύβει κάτι άλλο….ʼ
ʽEγώ δεν έχω επιθυμίες ούτε φόβους ΄ δήλωσε ο Χαν ʽκαι τα όνειρα μου είναι φτιαγμένα ή με το μυαλό ή την τύχη!ʼ
ʽOι πόλεις επίσης πιστεύουν πως είναι έργο του μυαλού ή της τύχης ,αλλά ούτε το ένα , ούτε το άλλο φτάνουν για να κρατήσουν όρθια την τύχη τους. Αυτό που χαίρεσαι σε μια πόλη , δεν είναι τα εφτά ή εβδομήντα εφτά θαύματά της , αλλά η απάντηση που δίνει σε ένα σου ερώτημα..ʼ
'H το ερώτημα που βάζει αναγκάζοντάς σε να απαντήσεις!ʼ
Εκείνη είναι αόρατη ή εγώ στραβώθηκα..;
αν και κάτι βράδια ξαναβρίσκω το φως μου...
όπως και σε κάθε ευκαιρία που αδειάζει από ιχ
θέλει αγάπη για να δεις αυτό που βρίσκεται πίσω απ’το προσωρινά άσχημο.
κι αν το άγνωστο δεν είναι οφθαλμοφανές,
θέλει προσπάθεια πρώτα να το γνωρίσεις..
υπέροχη η επιλογή σου για το βίντεο αυτό.....
και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η άποψη σου " ... θέλει αγάπη για να δεις αυτό που βρίσκεται πίσω απʼτο προσωρινά άσχημο ... "
Καημό το χω να μην έχω πού να βρεθώ λίγο τοπικίστρια.Ένα χωριό..ένα κάτι..
ο Αθηναϊκός τοπικισμός αγνοείται
[quote user="kapoia_za" post="344467"]
Εκείνη είναι αόρατη ή εγώ στραβώθηκα..;
αν και κάτι βράδια ξαναβρίσκω το φως μου...
όπως και σε κάθε ευκαιρία που αδειάζει από ιχ
θέλει αγάπη για να δεις αυτό που βρίσκεται πίσω απʼτο προσωρινά άσχημο.
κι αν το άγνωστο δεν είναι οφθαλμοφανές,
θέλει προσπάθεια πρώτα να το γνωρίσεις..[/quote]
Το βιντεακι αυτο ,μου θυμισε μια ταινια ,που ειδα το 1990.Το ονομα της :<κογιανισκατσι>.Την ειδα στον λυκαβηττο,σε σκηνοθεσια Ρετζιο και μουσικη Φιλιπ Γκλας.
Κογιανισκατσι στην γλωσσα των ινδιανων χοπι σημαινει <Ζωη εκτος ισσοροπιας>.
Η μινιμαλιστικη μουσικη του Γκλας ,που διανθιζε την ταινια ηταν υπεροχη.Ουσιαστικα η ταινια δειχνει <το πως ο ανθρωπος εχει επηρεασει το περιβαλλον αρνητικα>....
Ο ανθρωπος λειτουργει στις πολεις καθαρα μηχανικα..χωρις να σκεφτεται...σαν ρομποτακι.
Με την ιδια ταχυτητα και τον τροπο ,που γυριστηκε το βιντεακι με την Αθηνα ,γυριστηκε και το Κογιανισκατσι...
Οι ανθρωποι ανεβοκατεβαινουν τις σκαλες στο μετρο στις μεγαλοπολεις με μεγαλες ταχυτητες...Δειχνουν σαν μυρμηγκια....Ολες οι κινησεις γρηγορες ,σαν να θελουν ολοι να προλαβουν κατι...ο χρονος τους κυνηγα...Ταυτοχρονα τα φουγαρα των εργοστασιων καπνιζουν μαυριλα...Οι ποταμοι των πολεων αχρωμοι εως μαυροι απο την ρυπανση...Τα σκουπιδια παντου...
Μονοι μας καταστρεφουμε τις πολεις μας...Ο κινδυνος ειναι εντος των πυλων πλεον...
Σε λιγο το περιβαλλον δεν θα μπορει να επανελθει...
Κατι πρεπει να γινει...
Αν δεν γινει,οι πολεις θα γινουν πραγματι αορατες...οπως εκεινες του παληου Τεξας,οταν εφευγαν οι χρυσοθηρες γιατι δεν μπορουσαν να βρουν χρυσο...Πολεις φαντασματα δηλαδη...
φορτσουν.
[quote user="fortune" post="356820"]...Οι ανθρωποι ανεβοκατεβαινουν τις σκαλες στο μετρο στις μεγαλοπολεις με μεγαλες ταχυτητες...Δειχνουν σαν μυρμηγκια....Ολες οι κινησεις γρηγορες ,σαν να θελουν ολοι να προλαβουν κατι...ο χρονος τους κυνηγα...[/quote]
Ενδιαφέρον..! το βιντεάκι
σου προκάλεσε τα αντίθετα από τα αναμενόμενα συναισθήματα.
ντεντικειτιντ του γιου λοιπόν.. :grin: :grin:
:roll: :roll: :roll:
Γλυκια μου Ζαχαρουλα σε ευχαριστω πολυ!!!
Ποια ομως θα ηταν τα αναμενομενα συναισθηματα? :o
Ένα διάλειμα λοιπον....αν και είμαι εντός θέματος και συνέχειας των σκέψεων.
Πόσες διασκευές έχει γίνει το ¨Ομορφη Πόλη που μου θυμίσατε....Αρλέτα, Maria del Mar Bonet, Λέναδρος, Μαρινένα, Μητσιάς, Φραγκούλης, τόσοι άλλοι ...Μπέζος !
Fortune άτι αλλάζει, δειλά δειλά, και με πολύ αργούς ρυμούς
[quote user="fortune" post="356872"]Ποια ομως θα ηταν τα αναμενομενα συναισθηματα? :o[/quote]
...όταν κοιτάς από ψήλά να μοιάζει η γη με ζωγραφιά
-----
Στέλλα:))
:roll: :roll: :roll:
Mαλιστα... :smile:
Κατι παραπανω απο ζωγραφια θα ελεγα...Την στιγμη ,που το αεροπλανο πιανει το υψος ,που σταματα την ανυψωση και ευθυγραμιζεται πανω απο τα συννεφα..οταν ταξιδευεις πρωι κυριως...την ωρα της ανατολης...τρελλαινεσαι απο το καλος των χρωματικων συνδυασμων.Αυτο το πορτοκαλομπλεμωβ( :shock: ) ειναι μια μαγικη στιγμη....Αν την στιγμη αυτη την μαγεμενη ριξεις μια ματια στο πρασινο καφε και τις αλλες γηινες αποχρωσεις κατω...εχεις ...το ουρανιο τοξο ,δωρο μεσα απο ανταυγειες...
Αν λοιπον ο Μαρκο Πολο ,την ωρα ,που εξιστορουσε στον Κουμπλα Χαν τις περιγραφες του για τις πολεις ,τις αναμυγνηε με χρωμα...τοτε η δυσθυμια του ηγεμονα θα γυριζε σε ευτυχια...και ισως και να πιστευε οτι ο παραδεισος δεν εχει χαθει οριστικα..αλλα ηταν παντα εκει..και τους περιμενε...!
f.
τότε δε σε κατάλαβα πριν..
στις πτήσεις με παίρνει ο ύπνος..
στις περιγραφές του Κουμπλαι Χαν υπάρχει χρώμα..
αλλά ο Μάρκο Πόλο δεν το βλέπει..
:razz:
:lol: :cool:
Ζούμε σ' έναν κόσμο μαγικό
με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό
Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια
Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια
για ευτυχισμένα χρόνια
Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη
Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη
Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει
Ζούμε σ' ένα κόσμο μαγικό
Υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό
Να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πως θα φτιάξει
Να σου τάξει, να σου τάξει την ψυχή σου να ρημάξει
Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο
Με γλυκόλογα σε παίρνει απ' το χέρι
Σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη
Κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι
Αρπάζει, κλέβει τ' όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι