Γράψτε τρεις προτάσεις σε σύνδεση με τις προηγούμενες ώστε να συνεχίζεται η ιστορία.
Η Γκου ήταν μια πλούσια χώρα, όμορφη με καλό κλίμα, τρεις μικρές καθαρές ταχτοποιημένες πόλεις, άψογη συγκοινωνία και ήσυχες χώρες πέρα από τα σύνορά της.
Οι κάτοικοί της ήταν δημιουργικοί, εργατικοί , φιλομαθείς, φιλαλήθεις, ήσυχοι αλλά είχαν όλοι ανεξαιρέτως ένα μειονέκτημα., που δυσκόλευε απίστευτα την ζωή στην παραδεισένια χώρα.
Ήταν απίστευτα αργοί, κινούνταν και αντιδρούσαν πολύ αργά σαν να έβλεπες μια ταινία σε slow motion, με αποτέλεσμα όλα τα γεγονότα και οι καταστάσεις να τους ξεπερνάνε και όταν τελικά αντιδρούσαν, η αντίδρασή τους ήταν τόσο ετεροχρονισμένη, που κανείς δεν θυμόταν πια την αιτία της και έτσι δημιουργείτο πραγματικό κομφούζιο...
ο μονος που ξεχωριζε πραγματικα ηταν ο Μακης. παιδι γρηγορο, εξυπνο, φλιαρο και σπιρτο σωστο.
Μια καλοκουρδισμενη μηχανη που εκτελουσε ολες τις εργασιες του σε ελαχιστο χρονο. ο φθονος των συμπολιτων του ηταν τοσο μεγαλος που εφταναν σε σημειο να τον κατηγορουν για πολλα ψευδη γεγονοτα.
Αλλά όχι! 'Οπως φαίνεται ο Μάκης ήταν ακαταπόνητος [ντούρασελ]. Είχε όμως κι ένα φετίχ. 'Ενα μικρό καθρεφτάκι τσέπης με ασημένιο γύρο που στο πίσω μέρος είχε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στολισμένο με ρουμπίνια, όπου καθρεφτιζόταν συνέχεια. :razz:
Επίσης, ίσως επειδή ένιωθε ξεχωριστός μέσα στην αγέλη των υπόλοιπων νωχελικών, κάθε φορά που περνούσε τρέχοντας τις λακκούβες με το νερό στο δρόμο κοιτούσε ακόμα κι εκεί έκθαμβος το πρόσωπό του!
-Είμαι υπέροχος, έλεγε...
Αυτά έλεγε και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί όλοι οι άλλοι στην καθημερινότητα του τον θεωρούσαν μουρλό και βαρεμένο με την ανάποδη μυγοτσετσενίαση που είχε.
Ποιος ο λόγος να γκαζώνει όταν δεν χρειαζόταν να το κάνει. Σαν να έτρεχε σε πίστα αυτοκινήτων μόνος του και οι άλλοι να τον κάνουν χάζι.
Μέχρι που γνώρισε την Ρούλα και ήταν σαν να χτύπησε σε τοίχο με ταχύτητα χωρίς φοράει ζώνη προστασίας και με αίρμπακ που κάνει μερικά λεπτά να ανοίξει αντί για δέκατα δευτερολέπτων.......
Κομβικό σημείο η γνωριμία του με τη Ρούλα. Ήρθε ως κομήτης από το μαύρο διάστημα κουτρουβαλιστά ανάμεσα σε θάμνους και σε βάτους για να καταλήξει στα πόδια του αξιολάτρευτου Μάκη, με ένα κακαριστό στοιχειωμένο γέλιο κι ένα βλέμμα σαν σκοτεινό τούνελ!
Είχε πέσει από τη διχάλα ενός δέντρου όπου την είχε πάρει ο ύπνος. Εκεί συνήθιζε να ανεβαίνει για να ρεμβάζει παρακολουθώντας τη θάλασσα που στα μάτια της έμοιαζε με ένα πελώριο γαλάζιο μεταξωτό πάπλωμα με άσπρα λουλούδια επάνω...
H Ρούλα είχε έρθει στη γη από τον μακρινό γαλαξία του Δράκοντα με το ιδιωτικό της διαστημόπλοιο
Ήταν φοιτήτρια της φιλοσοφικής στο γνωστό πανεπιστήμιο της Λάικα, 22 ετών και πανέμορφη Ονειροπόλα, χαριτωμένη και ταυτόχρονοα σεμνοτυφής και χαμηλοβλεπούσα
Είχε όμως ένα ελάττωμα Αν και επιδέξια ήταν πολύ τεμπέλα ΤΗς άρεσε να ταξιδεύει να διαβάζει και να ρεμβάζει αλλά από ταχύτητα και προστάγματα ούτε να ακούσει δεν ήθελε
Ο Μάκης αν και ουρανοκατέβατη την βρήκε αρκετά νόστιμη Πάντα έψαχνε την κοπέλα που θα τον έβγαζε από την μυγοτσετσενίαση που ζούσε
Οπότε ο έρωτας, ο κεραυνοβόλος (για τον Μάκη) ήταν αναπόφευκτος, πρώτα πρώτα του άρεσαν οι ζουμπουρλούδικες και πως να το κάνουμε η Ρούλα ήταν ζουμπούρλούδικη.
Τόσο ζουμπορλούδικη, που όταν πρωτοπήρε το διαστημόπλοιο για να κόψει τις βολτίτσες της , ο κατασκευαστής του (Dr Aloprosaulus) το "ενίσχυσε", δηλαδή το φάρδυνε ελαφρώς στα πλαϊνά, διότι η περί ου ο λόγος ταξιδεύτρα δεν χώραγε μήτε μέσα να μπει.
Βέβαια ο δόκτορ την προειδοποίησε ότι δεν θα πάει μακριά λόγω της ανάποδης σχέσης βάρους/ιπποδύναμης του συνόλου, αλλά αυτή που να ακούσει, το φουλάρισε καύσιμο (από ίσα μέρη υδραζίνης,. ασύμμετρης δυμεθυλυδραζίνης και φρέσκου φραουλόζουμου) και εκτοξεύτηκε περιχαρής στην στρατόσφαια.
Κι ας λένε ότι ναρκισσισμός και έρωτας δεν παν μαζί ,
ο Μάκης κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πως συνάντησε το άλλο του μισό,
ή διπλό τέλος πάντων.
Μια γυναίκα άκρως διαφορετική.
Η ανταπόκριση της οποίας όμως, δεν ήταν η αναμενόμενη..
Και ενώ ο Μάκης, την κοίταζε αποσβολωμένος, μη μπορώντας να καταλάβει ούτε από που ΄ρθε, ούτε γιατί του ΄ρθε και ούτε τι του ΄ρθε, εκείνη σηκώθηκε, τίναξε τα χώματα από την αραχνούφαντη, διαστημική της φόρμα, και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω με κοροϊδευτικό βλέμμα.
Είπαμε ο Μάκης ήταν και δυο μέτρα άντρας...
Αλλά η Ρούλα, ειρήσθω εν παρόδω, ότι το Ρούλα δεν ήταν το όνομά της το βαπτιστικό, αλλά τα αρχικά από την δουλειά που έκανε στον πλανήτη της δηλαδή: Ραδιοπροστατευτικός Οικονομισάριος Υπαιθρίων Λεβητοστασίων Αλσάφι (επειδή βεβαίως κατοικούσε στον υπ'αριθμό "σ" αστέρα του Δράκοντα, τον Αλσάφι, στην φιλοσοφική φοιτούσε καθαρά από χόμπυ), δεν ήταν καμιά εύκολη λεία και επιπροσθέτως η τούμπα την είχε κόψει από την τελευταία ονειροπόλησή της και την είχε νευριάσει το γεγονός αυτό πάρα πολύ!
Ξαφνικά η Ρούλα, που δεν μπορούσε να βλέπει τον Μάκη ακίνητο και βυθισμένο στους λογισμούς του, χωρίς δισταγμό, αποφάσισε να του πετάξει ένα κουκουνάρι!!! :mryellow:
Το κόλπο έπιασε κι ο Μάκης έκλεισε επιτέλους το στόμα που έχασκε τόση ώρα.
- Είσαι σε κάποια μυστική οργάνωση ή είσαι αυθεντικό Ούφο? Τη ρώτησε.
- Ψάχνω το Αστεροσκοπείο στα Ερημοβούνια και χάθηκα... του απάντησε.
- Είσαι σίγουρη ότι δεν είσαι από εκείνα τα τέρατα του ουρανού που σέρνουν πίσω μια πύρινη ουρά?
- Μην ανησυχείς, του είπε, είμαι σε αποστολή, τριγυρνούσα στο δάσος διαβάζοντας τα μυστικά σημάδια που άφησαν τα ξωτικά των δέντρων...
Τι ξωτικά και βλακείες σημάδια μου λέει αυτή εδώ σκέπτεται ο Μάκης και δεν καταφέρνει να αποτραβήξει το βλέμμα του από τα υπέροχα βυζιά της που φαίνονται μια χαρά στη αραχνοΰφαντη φόρμα της.
Να της φορμάρω εγώ το εξωτικό μου να δει τον ουρανό με τ άστρα χωρίς να χρειάζεται να ψάχνει αστεροσκοπεία σε ερημοβούνια.
- να σου δείξω εγώ τη συλλογή μου από γραμματόσημα, της λέει και σκάει το χαμόγελο του. :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
Γραμματόσημα;....σκέφτηκε η Ρούλα υψώνοντας και τα δυο φρύδια απεναντι στο ανθρωποειδές
"Aργότερα", απάντησε κοφτά με την τσιριχτή φωνή της, πνιγοντάς το σε ένα βαρύ χασμουρητό, καθώς εκείνος κοιτιόταν ακόμη, στο καθρεπτάκι του
Τόσο τσιριχτά που ο Μάκης νόμιζε πως θα πνιγεί
"Σεμνοτυφής και χαμηλοβλεπούσα", είπαμε έγραφε στο καρτελάκι του βιογραφικού της , αυτό που συνέταξαν οι ανωτεροί της, ωστόσο εννοείται πως στο λεξιλόγιο του δικού της χώρου είχε μια εντελώς διαφορετική διάσταση.
Όσο για πρόγραμα με την ονομασία Ρούλα δεν ήταν κάτι άλλο, παρά το κλειδι για την επιτευξη της ειρήνης ανάμεα στους γαλαξίες Κάτι ανάμεσα σε ελεύθερο ρεπόρτερ, πράκτορα και επιστήμονα δηλαδή (loool)
Μπορείς να μου δείξεις την κατευθυνση για τα Ερημοβούνια; άκουσε να λέει πάλι κοφτά ο Μάκης συνειδητοποιώντας μετά τον παρ΄ολίγον πνιγμό την υπέροχη μυρωδιά του φραουλόζουμου, που αναδεικνυόταν γύρω της
Ξενέρα και παρθερνοπιπίτσα η γκόμενα. Έχει χρόνια να δει χαρά στα σκέλια της σκέφτηκε η Μάκης.
Ανοίγει το iPod του, κτυπάει το όνομα Ερημοβούνια να το βρει που στο διάολο είναι και της λέει δείχνοντας της το στον χάρτη που είχε βρει.
- δες εδώ είναι, άντε καλό ταξίδι και να μας γράφεις.
και εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα.
FIN
οχι οχι δεν τελειωσε εδω .
ξαφνικα απο μακρυα εμφανιστηκε ...............
:roll:
... ένα σμήνος πολύχρωμες πεταλούδες με υπέροχα πολυποίκιλτα φτερά!
-'Οχι, έβγαλε μια τσιριχτή φωνή η Ρούλα! Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω, προτιμώ να κυνηγήσουμε πεταλούδες μαζί!
-Άλλωστε νομίζω πως τα Ερημοβούνια είναι εκείνοι οι πελώριοι γκριζοκίτρινοι βράχοι, είπε ο Μάκης.
Πράγματι από μακριά φαινόταν κάτι όγκοι σιωπηλοί, μελαγχολικοί και έρημοι που υψώνονταν απότομα και δέσποζαν σαν τεράστιοι πύργοι. Στην πιο ψηλή κορυφή βρισκόταν το Αστεροσκοπείο.
Άρχισαν να ανεβαίνουν σιγά-σιγά...
-Κοίταξε, της είπε... Δες τι όμορφα που φέγγουν οι αλήτες τ' ουρανού!
Φάλαγγες από σύννεφα έτρεχαν ψηλά και, στα σημεία που άνοιγαν, πριν ξανασμίξουν, ανάμεσα λαμπύριζαν χιλιάδες αστέρια σαν πολύτιμα μαργαριτάρια...
Και τότε έγινε το αναπάντεχο, η Ρούλα του χαμογέλασε δείχνοντάς του τα μαργαριταρένια δόντια της και με ένα χαμόγελο άρχισε να ξεκουμπώνει την φόρμα της, που λίγα έκρυβε είναι αλήθεια, αφού το ύφασμα ήταν σχεδόν διάφανο.
Ο Μάκης άρχισε να ξεροκαταπίνει, ο ιδρώτας άρχισε να ρέει και ένιωθε το αίμα του να βράζει, ευγενικά αλλά με δυσκολία πήρε το βλέμμα του από πάνω της, και κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο τα αλήτικα σύννεφα που του φάνηκαν τελείως ροζ...
Αλλά δεν μπορούσε παρά να μην την ξανακοιτάξει, και τότε αυτό που είδε τον άφησε άλαλο: ναι μεν η Ρούλα έβγαζε (τι έβγαζε... την είχε ήδη βγάλει δηλαδή) την λεπτή, αραχνούφαντη φόρμα της που άφηνε να φαίνονται όλα τα κάλη της, αλλά από μέσα φορούσε μια άλλη μέχρι το λαιμό μια άλλη ολόσωμη φόρμα, μεταλλική, σαν πανοπλία, γεμάτη κουμπιά και λαμπάκια!!!
Πως, Πως, Πως το κάνεις? αυτό την ρώτησε τραυλίζοντας
τραύλιζε γιατί δεν ήξερε τι να πει, σκεπτόμενος ότι την γκόμενα αυτή για να την πηδήσει χρειαζόταν συμβατό USB αντί για πουλί.
Θα μας τρελάνει ο Θεός ρε σεις τι είναι τούτο?
Η Ρούλα πάλι μουρμούριζε από μέσα της χαμογελώντας και κοιτώντας κάπου κάπου και ψηλά, προς τα άσπρα σύννεφα
-Τραύλιζε ( γιατί δεν ήξερε τι να πει, σκεπτόμενος ότι την γκόμενα αυτή για να την πηδήσει χρειαζόταν συμβατό USB αντί για πουλί. )
-Ας του μιλήσει επιτέλους κάποιος για το gps
-Θα μας τρελάνει ο Θεός ρε σεις τι είναι τούτο?
-Στη συνέχεια τουλάχιστον, μη το μπαχαλέψει πάλι Θας μας ακούσει ο Θεός και ποιος τον πιάνει
και λέγοντας αυτά, πάτησε το συνδυασμό 5 κουμπιών, άλλα έξι τρεμόπαιξαν και ώ!
ανοίγει και αυτή η "φόρμα" και από μέσα πετάγεται μία ολόλευκη πεταλούδα :D
Φυσικά και η ''Πεταλούδα''.. στολή ήταν..
Τελικά η Ρούλα δεν ήταν τόσο παχουλή .. φόραγε απλά πολλά ρούχα.
ʽΑχ…ʼ αναστέναξε Μάκης σχεδόν απογοητευμένος…
αχ ξεάχ, ξενέρωσε ο Μάκης και πάει να βρει το Κατινάκι να της πιάσει το μπουτάκι. Μπορεί να είναι λίγο τα ζώα μου αργά, όπως όλες οι άλλες, αλλά δεν είναι σαν πολυμορφικό μαραφέτι.
άει σιχτίρ αυτή και ο γρύλος της.
ποια ειπε "τα ζώα μου αργά" αυτος ρε σεις? :lol:
ΕΜΕΝΑΑΑ? ΕΜΕΝΑ? :x :lol:
οκ καλά έκανε ο Μάκης. Διότι αν φανεί υπομονετικός θα περάσει καλά 8)
και η Ρούλα θα πάει για βρουβες
Οπότε λέει πάλι την ακαταμάχητη ατάκα του.
-Θες να δεις την συλλογή μου από γραμματόσημα?
Η Ρούλα τον κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω ενώ αναρωτιέται :roll: σε ποιο αιώνα ζει αυτός? :shock:
Αλλά ο Μάκης επέμενε, κάνοντας και μια δεύτερη σημαντική, κατά τη γνώμη του, ερώτηση, θέλοντας να την εντυπωσιάσει:
- Θέλεις να δεις τη συλλογή μου από πεταλούδες? Είμαι συλλέκτης κολεόπτερων! :mryellow:
- Μήπως κατά τύχη είσαι -χμ- και ζωγράφος? ρώτησε εκείνη...
Εκείνος έστριψε λίγο νευρικά το φτερό στο παλιό πράσινο καπέλο του και είπε...
Τι Ρούλα και κουραφέξαλα λέει ο ποιητής, η Κατίνα είπαμε είναι όλα τα λεφτά.
Η Ρούλα μόνο με ανοργασμικιά λεσβία θα μπορούσε θα μπορούσε να κάνει χωριό.
Τελεία και παύλα.
Αρχίζει και σκέπτεται σοβαρά πια ο Μάκης πώς να εμπλουτίσει τις ατάκες του. Αυτό με τα γραμματόσημα όλο σε ψαρόσουπα καταλήγει στο τέλος.
!!!!!!
Ομως δεν ήθελε να άφησει και την ερώτηση να αιωρείται...
-Ζωγράφος δεν είμαι, είπε, αλλάαα συλλογή κολεοπτέρων χμ χμ... δεν δεν ξέρω αλλά κολεών... ιδίως των προδρόμων τους... Ναι! ΕΧΩ!!! απάντησε ο Μάκης και άρχισε να ιδρώνει για ακόμη μια φορά, καθώς το μυαλό του γύριζε σε όσα είχε μάθει στο μάθημα της ΑΓΣ, της 124 τάξης του σχολείου της Άνω-Κάτω Γκουνίκης, της πρωτεύουσας της Γκου, περί των προδρόμων των κολεών, των στομίων των κολεών και των σκαφοειδών βόθρων...
Ομως, η Ρούλα είχε ήδη αποφασίσει να εκπαιδεύσει αυτόν τον "βλάχο" αλλά πρώτα έπρεπε να εκπληρώσει την αποστολή της.. Οπότε ανοίγει τα στιλπνά, φτιαγμένα από ίνες τιτανίου, πεταλουδοπτερά της, ζυγίζεται και κάνει την κίνησή της... Αρπάζει με τα παπούτσια της (που είχαν χιλιάδες βεντουζίτσες, μια ιδέα που ο Dr Aloprosaulus είχε κλέψει από ένα γήινο ον με το όνομα Octopus vulgaris) τον καημένο τον Μάκη και αρχίζει να πετάει με χάρη.
!!!!!!!!!!!
Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά στην μια άκρη της πόλης με τον Μάκη την Ρούλα και την Κατινα, στο κέντρο της πόλης κοντά στην πλατεία Τζιμπουτί ακούγετε ένας ήχος βαθύς και από την λεωφόρο φαίνεται να έρχονται πολλά πούλμαν, σαν σε παρέλαση !!!
Φτάνουν τα πρώτα στην πλατεία και ανοίγουν οι πόρτες........
...και ξεχύνεται το πλήθος αλαλάζοντας.
Και τι πλήθος! Γυναίκες, άνδρες και παιδιά... Νέοι , γέροι, μεσήλικες... Ένας αχταρμάς, πολύβουος, άτσαλος, πολύχρωμος! Χειρονομούσαν, φώναζαν, μιλούσαν δυνατά, γελούσαν, αστειεύονταν μεταξύ τους , περπάταγαν, σπρώχνονταν, ζουλιόνταν... Αλλοι φορούσαν καπελάκια με στα χρώματα της Γκου (εκρού του νεκρού, λαδοκοκκινοκαφεφούξια της Μιραράκη, κίτρινο του χαλασμένου αυγόκροκου), άλλοι φορούσαν Τshirt με τα έθνικά της σύμβολα (τον διαβήτη, το ποδήλατο και την ασπιρίνη)...
Τι νάθελαν στ' αλήθεια όλοι αυτοί? Και για ποιό λόγο είχαν συγκεντρωθεί λοξοπατώντας ό ένας πάνω στον άλλο ανάμεσα στα χαλίκια και τους νερόλακκους της πλατείας?
-'Ακουσα πως ψάχνουν να βρουν τον κομήτη που είχε πέσει στη Γη ή θα πέσει, δεν κατάλαβα καλά! είπε κάποιος...
Και κάποιος άλλος, κρατώντας έναν μεγάλο καθρέφτη, φώναζε πως είχε το αντιφέγγισμα του κομήτη στα μάτια του. Έγινε μια φοβερή αναστάτωση! 'Ολοι κοίταζαν το μαύρο διάστημα πέρα από τον ουρανό...
'Ενας νέγρος έβγαλε τη φυσαρμόνικά του και δοκίμαζε παράξενα ζόρικες νότες...
Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε από ένα σύννεφο πλάσματα που πετούσαν γρήγορα για να χωθούν μέσα στο δάσος.
- Είναι αιγυπτιακές ακρίδες! τσίριξε μια γυναίκα... είναι ένα σημάδι... ρημάζουν τα πάντα πριν από μια μεγάλη καταστροφή!
Oχι δεν ήταν Αιγυπτιακές ακρίδες, είπε κάποιος άλλος , είναι αστρικά αερόπλοια που τους έχουν κάνει voodoo και ζουν φυλακισμένα σε σώματα ακρίδων... τοχω δει στο σινεμά όταν είχα πάει στην πρωτεύουσα.. Πιστέψτε με.
Ασε τις σαχλαμάρες αντιγύρισε κάποιος άλλος... Δεν είδατε ότι ήταν κοπέλες? Αυτές δεν ήταν ακρίδες αλλά όσες σουταρίστηκαν από το "next top model"... φώναξε κάποιος άλλος.
Α καλέ τρελλοί είστε ???????είπε μια όμορφη με λευκό κολάν και μια μπλουζίτσα που έμοιαζε με σουτιέν, και γω σουταρίστηκα από το next top model αλλά δεν πετάω! τι βλακείες λέτε εκεί πέρα...
Ομως τότε ακούστηκε πάλι ο ίδιος δυνατός θόρυβος...
γύρισαν όλοι έντρομοι...
τι να δουν?
ο Πάγκαλος!
Έσκασε απ' το φαΐ :idea:
Κι όμως όχι! Και κάτι άλλο συνέβαινε... Όλοι ήταν τόσο αναστατωμένοι, με τα μάτια ορθάνοιχτα απ' τον φόβο, σαν να είχε πετάξει κάποιος μπροστά στα μάτια τους μια ωρολογιακή βόμβα! 'Η κάτι ακόμα χειρότερο...
Κάτι μαύρο, κατάμαυρο σαν πίσσα άρχισε να κινείται αργά, αλλά με εντυπωσιακή δύναμη, κάνοντας τη γη να σείεται στο πέρασμά του, πίσω από τα μοντέλα και τον Πάγκαλο που έσκουζε πεσμένος καταγής με μισοκομμένη ανάσα....
Είναι δράκος! Άρχισαν όλοι να τσιρίζουν νιώθοντας ρίγη να διαπερνούν την ραχοκοκκαλιά τους...
Ο δράκος τους παραμυθιού, κοντοστάθηκε και τους κοίταζε έναν-έναν με τα γυαλιστερά του μάτια.
Ξαφνικά, άρπαξε τον κύριο που ονόμαζαν Πάγκαλο παραμάσχαλα και τον πέταξε σε ένα καράβι που ήταν έτοιμο να μπαρκάρει για τη Λιβύη!
-Μου αρεσει η ζωγραφικη. Συνηθως λατρευω να ζωγραφιζω τοπια και αφηρημενους ανθρωπους.
-Αφηρημενους ανθρωπους; Ρωτησε εκεινη, με περιεργια.
-Ναι. Οταν ο νους τους ειναι χαμενος,σε μερη που μονο εκεινοι μπορουν να πηγαινουν.
-Ενδιαφερον.......Μπορεις να ζωγραφισεις και εμενα; Αυτη την στιγμη; Ρωτησε, με χρωματιστη φωνη..........Εκεινος ξεροβηξε και την κοιταξε με σοβαροτητα. Δυσκολευοταν, να της απαντησει.
-Μου αρέσει η ζωγραφικη, ως χομπι. Λατρεύω να ζωγραφίζω όμορφα τοπία, αφηρημένους ανθρώπους.
-Αφηρημένους ανρθώπους; Ρώτησε εκείνη με χρωματιστή, φωνή.
-Ναι. Συμφώνησε, με ευκολία.
-Πώς το κάνεις, αυτό;
-Συχνά οι άνθρωποι χάνονται, σε μέρη που μόνο εκείνοι έχουν την δυνατότητα να πηγαίνουν. Το καταλαβαίνεις, από την έκφραση τους. Τα μάτια τους είναι καρφμένα, σένα σημείο. Ενώ ο νους τους ταξιδεύεις, σε ένα μέρος. Που πραγματικά θέλουν να' ναι εκείνη την στιγμή.
-Μμμμμμμ.......Ενδιαφέρουν. Μπορείς να ζωγραφίσεις και εμένα; Αυτή την στιγμή. Τον ρώτησε. Εκείνος ξερόβηξε, τροπαλά. Την κοίταξε στα μάτια και της απάντησε.......................
.......
- βγάλε τα ρούχα σου …..
να έχω ως υπόβαθρο όμορφου τοπίου τις αρμόνικες καμπύλες του σώματος σου και σε πρώτο πλάνο την αφηρημένη έκφραση της ματιάς σου, που τώρα έχεις ακούγοντας με να σου λέω γδύσου ....
- Ε, τώρα δεν μένει παρά να βγω κι εγώ έξω απ΄τα ρούχα μου... είπε η pixie καθώς μπήκε ολόχαρη να δει τη συνέχεια της γνωστής ιστορίας αλλά από το σημείο του δράκου βρέθηκε σε ατελιέ ζωγραφικής κι από εκεί κατευθείαν σε μπουντουάρ για το γδυτό του θέματος! :mrblue: :mricy:
Καλησπέρα! :grin:
:lol: :lol:
Οι διεφθαρμένοι πολίτες... φταίνε για όλα. Ρουθούνισε ο Πάγκαλος και άρχισε να επεξεργάζεται την pixie, περιμένοντάς την να γδυθεί :lol:
:neutral:
Ναι, σωστά... δεν έχω αντίρρηση να γδυθώ, αντίθετα, είναι μια καλή ευκαιρία να προσφερθώ στην τέχνη! είπε η pixie. ;-)
Αλλά πού βρίσκομαι? :roll:
Ροβόλησα κι εγώ στο γκαζάδικο για τη Λιβύη ομού και αντάμα με τον Pagkalo?
Και τι βλέπω? Και το Katinaki εδώ??? :shock:
Μας πετάξανε στ' αμπάρια για το σκηνικό με τας μωράς παρθένους, φαίνεται... :razz: :smile: