Μικρέ ανθρωπάκο σου μπήκε η ιδέα πως μπορείς να καταλάβεις. Και τώρα το μυαλό σου ζητάει εξηγήσεις που δεν θα μπορέσεις να δώσεις ποτέ. Ο δρόμος στενεύει και εσύ συνεχίζεις να κοιτάς τον ουρανό. Κάθε σταγόνα σε λυτρώνει και ταυτόχρονα σε πνίγει. Νιώθεις την ζωή να σε εκδικείται επειδή προσπάθησες να την ξεγελάσεις. Δεν είναι λάθος σου. Είναι επιλογή σου! Έγινες ο θεός σου χωρίς να πάρεις άδεια. Σε μπερδεύουν οι άνθρωποι και τους μπερδεύεις και εσύ. Διακρίνω μια σιγουριά όμως. Είσαι αφελής! Όχι, είσαι σίγουρος. Με μπέρδεψες ανθρωπάκο...
Αρνούμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη! Αρνούμαστε να αποδεχθούμε τις απλές αλήθειες της ζωής και να αφεθούμε στο ορμητικό ρεύμα της! Συρόμαστε πίσω από τους μεγαλόσχημους φαφλατάδες που μας εμπλέκουν σε οδυνηρούς και ανόητους πολέμους.
Για όλα αυτά τα δεινά ευθύνεται ο ανθρωπάκος που πεισματικά εξακολουθούμε να κρύβουμε και να διατηρούμε μέσα μας, πίσω από τα πολλά ετερόφωτα προσωπεία μας...
Aπό σχόλιο πάνω σε μια ανάλογη ιδέα ενός άλλου ανθρωπιστή του Βίλχελμ Ράιχ που γράφει:
''...Άκου ανθρωπάκο, μπορείς μόνο να παίρνεις, αλλά σου είναι αδύνατο να δίνεις. Γι' αυτό για σένα είναι ασύλληπτο όταν κάποιος απολαμβάνει προσφέροντας, ακριβώς όπως είναι ασύλληπτο για σένα ότι μπορεί κάποιος να βρίσκεται με το αντίθετο φύλο χωρίς να θέλει αμέσως να κοιμηθεί μαζί του...
...Ανθρώπινη καλλιέργεια δεν υπάρχει ακόμα ανθρωπάκο. Μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε τη φοβερή πλάνη και τον παθολογικό εκφυλισμό του ζώου που λέγεται άνθρωπος...
Δεν μπορείς να γίνεις αετός ανθρωπάκο. Γι' αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αετούς και έτσι ζείς κοπαδιαστά. Και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι....''
Αν ο Δον κινχώτης ήξερε ότι κυνηγά ανεμόμυλους θα παύε να ΄ναι τρελός
ή ρομαντικός;
:roll:
Είμαστε σίγουροι ότι ο Δον Κιχώτης ήταν τρελός?
Μπορεί να έφταιγαν οι ανεμόμυλοι στην τελική με την μονότονη δεδομένη περιστροφική τους κίνηση
Θυμάμαι στο περίπου μια τρομερή ατάκα που βάζει ο Θερβάντες στο στόμα του Δον Κιχώτη ο οποίος απανταει στον υπηρέτη του Σάντσο (αν θυμάμαι καλά το όνομα).
Ο υπηρέτης του λέει κάποια στιγμή (ως συνήθως) ότι πείνασε… πάλι
Οπότε ο Δον Κιχώτης του λέει
:arrow: Ξέρεις ποια είναι η διάφορα μας μεταξύ εμένα και εσένα στη σχέση μας με το φαγητό
:arrow: Ποια λέει ο Σάντσο
:arrow: Εσύ ζεις για να τρως ενώ εγώ τρώω για ζω......
Και προσωπικά μ αρέσουν αυτοί οι τρελοί και μ ανησυχούν πολλοί γνωστικοί
:roll: ;-)
Ο μικρός ανθρωπάκος... Κάποτε, μια εικόνα με ξεθωριασμένα χαρακτηριστικά. Σε κατάσταση μόνωσης, τυλιγμένος το σύρμα τ' αγκαθωτό γύρω απ' το κορμί του, να περνά τις ώρες του απρόσωπα ή παρέα με μια κρύα οθόνη... ανάμεσα σε αλήθειες που του πετάξανε κατάμουτρα και ξεφούσκωσαν σαν μπαλόνι άδειο από ζωή.
Αδιέξοδα τα μονοπάτια, πολλά τα ηθικά διλήμματα. Η σιωπή του είναι γεμάτη διφορούμενους ήχους κάτι που έμεινε σαν ακαταστάλαχτη μουσική απ' τα πολυτάραχα χρόνια...
Ο ανθρωπάκος... κρεμασμένος στα σαγόνια του δικού του μονόλογου... παγιδευμένος μέσα στο κλουβί που έφτιαξε με τα ίδια του τα χέρια... εύθραυστος και μόνος, να ζει στο παρασκήνιο, χωρίς τη θέληση ν΄αλλάξει κάτι.
Μικρέ ανθρωπάκο όταν όλοι γύρω σου χορεύουν εσύ τους κοιτάς όταν όλοι γύρω σου πίνουν εσύ παίρνεις το ποτό σου και κάθεσαι μονός σε μια γωνία . Όταν όμως οι άλλοι είναι άκεφη εσύ είσαι χαρούμενος όλοι σε βλέπουν και αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να γελάς με τον πόνο τους.
Αν δεν ξέρεις να γελάς δεν ξέρεις να εκτιμάς το κλάμα.
Σωστή αυτή η σκέψη, rain... ;-)
Όσο πας γίνεσαι και σοφότερος... :grin:
Ώστε γιαυτό έχεις το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου!
Κρύβεις πολλά...