Περιμένοντας το χαμένο όπα, σκέφτηκα να κουρέψω το γκαζόν, να ψάξω το πατάρι και να πάω στην παραλία
Όταν περιμένεις κάτι, π.χ. ένα όπα που πιθανόν έχει χαθεί κάπου εκεί γύρω ή το κλειδί του συρταριού όπου έχεις φυλάξει τις μετοχές της σχέσης σου και που θέλεις να τις ρίξεις μια ματιά, το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να μένεις άπρακτος, παθητικός, αδρανής, ομφαλοσκόπος, γιατί ούτε το κλειδί ούτε το όπα έχουν πόδια να περπατήσουν και να έρθουν να σε βρουν και να σου πουν:
-Εδώ είμαστε μάστορα.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας, μόνο που εδώ δεν υπάρχει Αθηνά πια.
………
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο μικροσκοπικό, που μπορεί να κρύβεται ανάμεσα στα νιόβγαλτα, τρυφερά, αχνοπράσινα φυλλαράκια του γκαζόν όπου τριγυρνάει ανάμεσά τους, παίζοντας και κοροϊδεύοντάς τα με χάρη, ανεβαίνοντας στην κορυφή τους και πηδώντας μετά στο υγραμένο από τη βροχή χώμα, βάζοντάς τα να μαλώνουν μεταξύ τους, λέγοντάς τους ότι το ένα έχει πιο ωραίο χρώμα από το άλλο και προσέχοντας πάντα να είναι αόρατο σε σένα για να μην το βρεις και του χαλάσεις το παιχνίδι του.
Όπως επίσης μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που όταν κοιτάζεις μακριά στη θάλασσα κάποιο φθινοπωρινό, χρυσοκίτρινο, θλιμμένο απόγευμα και βλέπεις μέσα στην ελαφριά ομίχλη ένα σκοτεινό, μεγάλο όγκο να αχνοφαίνεται μακριά, να μη μπορείς να διακρίνεις αν είναι το καράβι της γραμμής, που μπορεί να φέρνει οτιδήποτε ή το χαμένο όπα που, αφού ταξίδεψε σε μακρινές, άγνωστες και μυστηριώδεις θάλασσες, γυρίζει αποκαμωμένο και ξεπνοημένο από το ταξίδι του να βρει απάγκιο.
………
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο αφηρημένο -η και αφημένο- που μπορεί να ανέβηκε στη σκαλίτσα με τα τρία σκαλοπάτια, να άνοιξε την πόρτα του παταριού, να μπήκε μέσα, ψάχνοντας για έναν παλιό πίνακα-αντίγραφο του Μποτιτσέλι και να ξεχάστηκε εκεί, χαμένο μέσα σε σκέψεις, προβληματισμούς και αμφιβολίες, ανάμεσα σε ένα σωρό πράγματα, που κάποτε ¨ζούσαν¨ μαζί σας στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα, στον κήπο, -να π.χ. μια παλιά καφετιέρα που είχε φτιάξει ένα σωρό καφέδες, άλλοτε γλυκούς και άλλοτε πικρούς, ένα μικρό χαλάκι του μπάνιου όπου είχατε σκουπίσει τα πόδια σας είτε μαζί είτε χώρια, ένα παλιό, κεντητό μαξιλάρι που άλλοτε σας ξεκούραζε και άλλοτε σας διέγειρε, ανάλογα με τη θέση που το βάζατε, ένα μικρό σκαλιστήρι που σκαλίζατε τον κήπο ή και ¨σκαλίζατε¨ τη σχέση σας κι ένα σωρό άλλα- αλλά τώρα είναι άχρηστα, παραπεταμένα, ξεχασμένα.
Περιμένοντας λοιπόν το χαμένο όπα, κούρεψα το γκαζόν μπας και ανακαλύψω αυτό το μικρό διαβολάκι που κρυβόταν, πήρα ένα φακό και άρχισα να ψάχνω στο πατάρι να βρω το "άληκτο" όπα ανάμεσα στα "ληγμένα" πράγματα και μετά κίνησα για την παραλία να δω τι ήταν αυτό το μυστηριώδες που αχνοφαινόταν, εφοδιασμένος όμως τώρα με κιάλια.
…….
Όλα τούτα τα παραπάνω έκανα –και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο, κάπου, κάπου-.
Και όχι χωρίς λόγο φυσικά.
Μετά από μια μικρή διένεξη για ένα σοβαρό θέμα, πόσες μοίρες θα έχει κλίση η τηλεόραση σε σχέση με τον καναπέ, άκουσα τη φωνή της από τα παραδίπλα δωμάτιο:
-Εγώ φταίω που σε έχω στα όπα…
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πέρασε ένας παλιοκερατάς χεβιμεταλλάς με ένα αυτοκίνητο κινητή ντίσκο στη διαπασών και δεν άκουσα παρακάτω.
Ειπώθηκε ποτέ το δεύτερο όπα;
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Εγώ πάντως, καλού κακού, το ψάχνω.
Γιατί ζωή χωρίς δύο όπα δε νοείται. :cry:
Κι έλεγα δεν θα χτυπήσει?
Και χτύπησε το παιδί ο Ομάρ Σαρίφ σαν την «κατρίνα»
Τα όπα της τα άπατα στα οπλοστάσια της κατάκτησης των κορασίδων
Γουέλ μπακ μαν ...
στα οπα οπα σ΄ειχα και σε ζηλευανε;
οπα μεγαλε!!! :lol:
Xμμμ... Πολύ ευρηματικό αλλά και ουσιαστικό το κείμενό σου! ;-)
Εντυπωσιάστηκα... οι επινοήσεις σου έχουν ορατότητα.
Και μην ξεχνάς: Το κλειδί το έχει πάντα μόνο ένας! :smile:
Και συ μη ξεχνάς ότι όλες οι κλειδαριές έχουν το πασπαρτού τους.....
Ναι... Και συ, με τη σειρά σου, μην ξεχνάς ότι σε προκάτ βου παραστάσεις δεν παίζουμε...
Θέλουμε το αυθεντικό!!!
[quote user="pixie" post="344437"]Xμμμ... Πολύ ευρηματικό αλλά και ουσιαστικό το κείμενό σου! ;-)
Εντυπωσιάστηκα... οι επινοήσεις σου έχουν ορατότητα.
Και μην ξεχνάς: Το κλειδί το έχει πάντα μόνο ένας! :smile:[/quote]
Και το δεύτερο όπα το έχει πάντα μόνο ένας.
Το φαινομενικά θύμα αλλά ουσιαστικά, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
[quote user="kuria" post="344435"]στα οπα οπα σ΄ειχα και σε ζηλευανε;
οπα μεγαλε!!! :lol:[/quote]
Καλά ήταν τότε, τώρα τι γίνεται! :lol: :lol: :lol:
Τώρα το όπα χορεύεται σε νέους ρυθμούς. ;-)
Καλώς τον! Καιρό είχαμε να σε δούμε. :smile:
[quote user="black_velvet" post="344469"]Τώρα το όπα χορεύεται σε νέους ρυθμούς. ;-)
Καλώς τον! Καιρό είχαμε να σε δούμε. :smile:[/quote]
Καλώς σας ξαναβρήκα!
Ένα όπα χορεύον, ό, τι καλύτερο.
Κι ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα, στέκια επαρχιώτικα
[smiley smilie=8 fontcolor=CC6622 shadowcolor=FF9900 shieldshadow=1]ταπί και ψύχραιμος[/smiley]
ωρε οι χοροι καλα κρατουν... σε μας ποιος θα κρατησει το μαντηλι...
[quote user="kuria" post="344485"]ωρε οι χοροι καλα κρατουν... σε μας ποιος θα κρατησει το μαντηλι...[/quote]
Κοίτα, αν είναι και μου αγχώνεσαι για τέτοιες λεπτομέρειες, θα αφήσω το επόμενο κούρεμα για σένα και θα κάνω τον dj :razz: (Και ο Γιαννάκης τι κάνει ; Τα έμαθα ... :lol: )
elix καλές γιορτές
τι τραβαω κι εγω η "σχεδον" γυναικα... :lol:
[quote user="kuria" post="344502"]τι τραβαω κι εγω η "σχεδον" γυναικα... :lol:[/quote]
Αμ, εγώ? Που δεν καταλαβαίνω τίποτα από ό,τι μου συμβαίνει σήμερα? :roll: :mricy: :mrblue:
Αισθάνομαι μισός άνθρωπος χωρίς το όπα! Αυτό είναι... :sad:
Μου φαίνεται βελτίστη η ιδέα να ασχοληθώ κι εγώ με την χλωρίδα, αλλά και την πανίδα μαζί...
[quote user="pixie" post="344509"][quote user="kuria" post="344502"]τι τραβαω κι εγω η "σχεδον" γυναικα... :lol:[/quote]
Αμ, εγώ? Που δεν καταλαβαίνω τίποτα από ό,τι μου συμβαίνει σήμερα? :roll: :mricy: :mrblue:
Αισθάνομαι μισός άνθρωπος χωρίς το όπα! Αυτό είναι... :sad:
Μου φαίνεται βελτίστη η ιδέα να ασχοληθώ κι εγώ με την χλωρίδα, αλλά και την πανίδα μαζί...[/quote]
Το πατάρι να μην ξεχάσεις.
Δεν ανήκει στην πανίδα μήτε στη χλωρίδα. :razz:
[quote user="elix" post="344425"]Γιατί ζωή χωρίς δύο όπα δε νοείται.[/quote]
Πόσο δίκιο έχεις! Τώρα που με κακομαθαίνουν κι εμένα το καταλαβαίνω το νόημα... ;-)
[quote user="elix" post="344425"]Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο μικροσκοπικό, που μπορεί να κρύβεται ανάμεσα στα νιόβγαλτα, τρυφερά, αχνοπράσινα φυλλαράκια του γκαζόν όπου τριγυρνάει ανάμεσά τους, παίζοντας και κοροϊδεύοντάς τα με χάρη, ανεβαίνοντας στην κορυφή τους και πηδώντας μετά στο υγραμένο από τη βροχή χώμα, βάζοντάς τα να μαλώνουν μεταξύ τους, λέγοντάς τους ότι το ένα έχει πιο ωραίο χρώμα από το άλλο και προσέχοντας πάντα να είναι αόρατο σε σένα για να μην το βρεις και του χαλάσεις το παιχνίδι του.
Όπως επίσης μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που όταν κοιτάζεις μακριά στη θάλασσα κάποιο φθινοπωρινό, χρυσοκίτρινο, θλιμμένο απόγευμα και βλέπεις μέσα στην ελαφριά ομίχλη ένα σκοτεινό, μεγάλο όγκο να αχνοφαίνεται μακριά, να μη μπορείς να διακρίνεις αν είναι το καράβι της γραμμής, που μπορεί να φέρνει οτιδήποτε ή το χαμένο όπα που, αφού ταξίδεψε σε μακρινές, άγνωστες και μυστηριώδεις θάλασσες, γυρίζει αποκαμωμένο και ξεπνοημένο από το ταξίδι του να βρει απάγκιο.
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο αφηρημένο -η και αφημένο- που μπορεί να ανέβηκε στη σκαλίτσα με τα τρία σκαλοπάτια, να άνοιξε την πόρτα του παταριού, να μπήκε μέσα, ψάχνοντας για έναν παλιό πίνακα-αντίγραφο του Μποτιτσέλι και να ξεχάστηκε εκεί, χαμένο μέσα σε σκέψεις, προβληματισμούς και αμφιβολίες, ανάμεσα σε ένα σωρό πράγματα...[/quote]
Τι καταπληκτικό κείμενο!!! Μου ξύπνησε μνήμες!!! Δείχνει μοναξιά όμως και κάποιον που μιλά περισσότερο στον εαυτό του αναπολώντας..............................