a33.gr
Γενικά => Σχέσεις => Μήνυμα ξεκίνησε από: danai στις Δεκεμβρίου 18, 2004, 11:44:30 ΠΜ
Αγαπημένε μου
Να ήξερες μόνο το απέραντο γαλάζιο της χαράς που ρούφηξαν οι ρίζες της ύπαρξής μου.
Ζωή μου
Ήσουν ίδια η ταραγμένη θάλασσα, ο συννεφιασμένος ουρανός, το δροσερό αεράκι...
Κι ας είχε κούραση η μέρα κι ας ανέδυαν τα μάτια σου μια γλυκιά μελαγχολία, οι στιγμές ήταν ευλογημένες!
Ήσουν εκεί και έλαμπες μέσα στη θλίψη σου, οδηγώντας με σε απάτητες ως τώρα κορφές ολοκλήρωσης.
Απλά συναντηθήκαμε για λίγο και είδα πάλι τον παράδεισο να χάνεται.
Μιλούσες και τα χείλη σου ήταν πιο υγρά κι απ το νερό της θάλασσας που φούσκωνε ταραγμένο δίπλα σου, λες και ήταν απ τον πόθο τ αναστημένου Ποσειδώνα!
Κι εγώ έτρεμα, έτρεμα απο φόβο μήπως η ανείπωτη χαρά μου εκραγεί και χαλάσει τον τέλειο πίνακα που ζωγράφιζε η μορφή σου.
Όχι δεν ήταν φόβος, μάλλον κάτι σαν τρέμουλο, σαν παραλήρημα ολοκλήρωσης!
Απλά συναντηθήκαμε για λίγο...T.R...
Συναντηθηκατε; η περιμενεις την συνατηση αυτη να γινει καποια στιγμη και ολα αυτα που γραφεις θα ειναι πραγματικοτητα
....kai xwrisame!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!