Ατελής
Δεν βουλιάζω
μα ο βυθός μου
ανεβαίνει στην επιφάνεια
για έναν ήλιο
γεμάτο δαχτυλιές
με πινελιές
που ζωγραφίζουν κίνηση
πίνακας σε πλήρη αδράνεια
κι όλα κύκλος
όλα σχήμα λόγου
γιατί τίποτε τέλειο
Ρεμβάζω όπως πάντα
τις υποτείνουσες
το Απειρο
το τίποτε
το ερεβος
το λογικό
το ημίφως
το Σούρουπο
κι αΦΕΛΗς αποκοιμίζω το λίγο μου
κρατώντας τα βλέφαρα ως είχαν
κλειστά
και το βλέμμα κλειδωμένο
σ'ότι νομίζω αντικρύζω
σ'ότι επέρχεται να ποθώ...
Εσύ για σένα
Κοίτα μαγεία και κοίτα ομορφιά.
Μα μόνο κοίτα.
Γιατί εκρήγνυνται τα όνειρα σαν τ' αγγίζεις.
Και τα κομμάτια τους...
απ' τα χέρια σου απρόβλεπτα γλιστρούν.
Πόσο τρύπια πια αυτά τα χέρια.
Τι κι αν σφίγγεις την άδεια σου γροθιά,
μόνο σημάδια πάνω της θα μείνουν.
Ρηχά σημάδια, απ' τα νύχια τα μπηγμένα.
Κι ύστερα... φως χωρίς σκιά.
Φως χωρίς σκιά.
Με απώτερο σκοπό το "εσύ για σένα"
κι εσένα να μην ταιριάζεις πουθενά
έτσι συμβαίνει όταν έχεις όνειρα χαμένα.
Μόνο φως και σκιά πουθενά.
Γιατί τίποτε δεν έμεινε τριγύρω να φωτίσει.
Με τη δική σου τη σκιά
να κατοικεί μέσα σε σένα..
Εσύ απέμεινες... για σένα
Ενός λεπτού σιγή
Θα μιλήσω γρήγορα για να μη με προλάβουν
Για να χαθούν οι λέξεις μου από μπροστά τους
σαν τίποτε να μη συνέβη.
Αυτό είμαι.
Το πολύ μου η σιωπή
και το λίγο μου οι αδιάφορες λέξεις.
Κι αν πνίγομαι,
θαρρώ πως είναι ωραία εδώ.
Πως ήταν πάντοτε ωραία.
Κλείνω τα βλέφαρα λοιπόν
για να καρφώνεται το βλέμμα
όπου εγώ θελήσω.
Κι όλοι οι άλλοι... Δεν βλέπουν τίποτε.
Έτσι νιώθω,
γιατί δεν με νοιάζει τι κοιτούν.
Και δεν θα τους πιστέψω μέχρι να με πείσουν.
Και δεν θα με πείσουν μέχρι να τους πιστέψω.
Κι έτσι αέναα θα κυλάνε τριγύρω μου,
θα τρίζουν, θα θορυβούν
σαν άγνωστα βήματα σ' ένα πάτωμα σάπιο.
Θα συνεχίσω να στήνω αυτί
ν' αφουγκράζομαι οτιδήποτε πασχίζει να σβήσει,
να πέσει κάτω, να χαθεί.
Οτιδήποτε παραιτείται
και δεν κινείται πια με έπαρση, μ'αλαζονεία.
Ανάμεσα στη κραυγή και τον ψίθυρο,
ξέρω πια καλά τι θα εισακουστεί.
Σιωπή όλα σας λοιπόν.
Προσπαθώ να στήσω αυτί...
Η... Άκρη
Κι ήθελα από μικρός οι ζωγραφιές στους πίνακες να κινούνται. Το ήθελα πολύ. Σχεδόν το έβλεπα να συμβαίνει.
Και τι καλύτερο απ' το να κοιτάς έναν τοίχο και να ταξιδεύεις μακριά. Πιο μακριά από κάθε άλλη ύπαρξη, σ'έναν
κόσμο που ζει μέσα σε τοίχους, τοίχους που δεν μπορεί καν να αντικρύσει..
Πόσο ειρωνικό.
Δεν είμαι πια παιδί. Κι οι ζωγραφιές στους τοίχους δεν κινούνται χρόνια τώρα. Γιατί ξέρω τι είναι. Τι τις έφτιαξε.
Με ποιόν τρόπο. Από τι υλικά. Με τι διαδικασία. Τα έμαθα όλα και τις κατέστησα έτσι ακίνητες. Επειδή η γνώση
σκοτώνει καμμιά φορά την φαντασία. Ή και πάντα. Τέλος το μυστήριο. Οι άγνωστες πτυχές μιας ιστορίας που
δεν έμαθες πραγματικά ποτέ κι όμως πεπεισμένος είσαι πως γνωρίζεις.
Κι έτσι σβήνουν οι πιθανές εικόνες, οι πιθανές εκδοχές. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι που υπάρχει ήδη.
Μόνο να το αντιγράψεις μπορείς. Μα δεν θα κάνεις καν αυτό.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους τοίχους. Τους γεμάτους από κάτι άδειο. Από κάτι που δύσκολα θα μπορούσε
να σε γεμίσει, έστω προσωρινά. Τους αόρατους. Αυτούς δηλαδή που χτυπάμε επάνω τους, χωρίς να νιώθουμε
κάτι, εκτός από το γνώριμο πια αδιέξοδο.
Τι κι αν κοιτάμε ξανά τις ζωγραφιές, τις ακίνητες πια, με βλέμμα έκπληκτο.
Ξαναπέφτουμε στους τοίχους μας επίμονα,
σαν πεταλούδες σ' ένα φως ψεύτικο.
Και ξανά με ορμή πάνω τους πέφτουμε,
τους αγκαλιάζουμε και γλιστράμε,
νιώθοντας κάτι παγερό
να μας γδέρνει το στήθος και το μάγουλο.
Κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει,
μα το νιώθουμε. Είναι εκεί. Μα δεν είναι.
Τότε πως;
Κι έπειτα το "συμπέρασμα". Η δήθεν λύτρωση.
- Είναι η άκρη εδώ! Είναι η άκρη!
Και γύρω μας το σμήνος ανθρώπων
που πέφτουν πάνω τους με την ίδια ορμή.
Επιβεβαίωση.
Και κάτω τα κουφάρια.
Επιβεβαίωση.
- Δεν υπάρχει παραπέρα! Δεν υπάρχει!
Κι η εικόνα ακίνητη.
Κι ο τοίχος αόρατος.
Κι η άκρη... βρέθηκε.
Αυτό μόνο είχε πάντα σημάσια.
Να βρεθεί μια άκρη.
Και πάλι βρέθηκε η δήθεν άκρη λοιπόν.
Ένας τοίχος.
Κι όλα ξαφνικά ως εκεί...
μιας και κομμάτι του το έβαλα σε κάποια από τις εδώ συζητήσεις... ας το παραθέσω ολόκληρο.
Γιατί εγώ... δεν είμαι πια εδώ.
Έλα στο φως
μου έλειψ' η σκιά σου
τ'αφηρημένο, άπιαστο
και σκοτεινό Εσύ σου
πίσω απ'τις αποχρώσεις
των άχρωμων, για σε,
χρωματισμών
Έλα σα την αλήθεια
την αδιάφορη
στο τέλος των ψεμμάτων
ορισμών και νοημάτων
που άρεσαν τόσο...
Έλα λοιπόν στο φως
τώρα που ξεγλιστρώ
από τα δάχτυλά μου
και ξεχύνομαι
σ' άλλη όχθη ρευστός
αντίθετα στο ρεύμα
όντας ενός Θωμά πιστός
και Θεός της σκιάς μου
όταν λυγίζει
γιατί εγώ... δεν είμαι πια εδώ
γιατί εκεί... δεν είμαι πια εγώ
Η μοναξιά κι η σιωπηλή καληνύχτα
Μπορείς ν' αφουγκραστείς τη μοναξιά...
Σσσσστ....άκου,
η βρύση στάζει,
ο ανεμιστήρας βουίζει δυνατά
συνομιλίες αδιάφορες ακούγονται
και μια τηλεόραση να παίζει
αμάξια με λάστιχα που αγκαλιάζουν
τον δρόμο σφιχτά,
δέντρα που λυγίζουν,
τέντες και πατζούρια που χτυπούν ρυθμικά.
Αν όλα αυτά φίλε μου τα άκουσες
και δεν ήταν για σένα μοναξιά
είσαι τυχερός,
που μοναξιά δεν αντελήφθηκες πως είναι,
αλλιώς θα σε πλησίαζε αργά μεθοδικά,
ψιθυρίζοντας λόγια γλυκά,
θα σε κατάπινε και θα σε ζέσταινε
όσο μια σιωπηλή καληνύχτα.
Καληνύχτα που ίσως άκουσες
και δεν θα ξανακούσεις ποτέ
που δεν σου απευθύνθηκε ποτέ,
μα θα 'θελες ν'ακούσεις
μια μόνο φορά,
συχνά
ή κάθε νύχτα...
Καληνύχτα που παντα θα μπορείς
να την πλάθεις στο νου σου
όπως ήταν,
όπως θα ήταν
όπως θα θελες να ήταν
σσσστ κλείσε τα μάτια,
συγκεντρώσου
πλάσε την ξανά και ξανά
"καληνύχτα..."
καληνύχτα:)
(τί όμορφα που είναι κάποια που διάβασα..καλωσήλθες!)
Σ' ευχαριστώ :)
Καληνύχτα
Κύκλοι στο πάτωμα
Ο κύκλος στο πάτωμα
έντονα χαραγμένος
στο μυαλό μας
κι είμαστε μέσα του
είναι μέσα μας
ένας στενός κλοιός
αδυσώπητος
νοητός
για να μην κινείται κανείς
για κανέναν τίποτε να μην κινείται
για να μην φτάνει κανείς τα άκρα
ένας κύκλος τέλειος
για να μην τα βρίσκει...
Ένας κύκλος στο πάτωμα
να προστατεύει
τον κόσμο από σένα
ή εσένα απ'αυτόν
αποτέλεσμα αμφίδρομο
ή αμφίβολο
σχεδιασμένος από όλα
για σένα, για μένα
ένας κύκλος στενός
για τον καθένα
για να κοιτάμε από μέσα του
πίσω από δήθεν όρια
και να μην ακούμε τίποτε
να μην ακουγόμαστε
καν μεταξύ μας
πίσω από ανύπαρκτο
διπλό μονωτικό γυαλί
Το κενό ανάμεσά μας
σβήνει το φως, τις εικόνες,
τις λέξεις, τον χρόνο,
τις κινήσεις, τις φωνές,
κάθε ήχο
που δεν θα σήμαινε
τίποτε παραπάνω
τίποτε λιγότερο
από αυτό που πραγματικά
ποτέ δεν ήταν...
Βροχή
Μια σταγόνα που πέφτει για πάντα...
Αυτό θαρρώ μ' απεικονίζει.
Γιατί μοιάζει αεικίνητο
κι ίσως δεν είναι.
Ίσως οτιδήποτε αεικίνητο, ακίνητο ει.
Κι έτσι γύρω μου
άνθρωποι αμέτρητοι,
ανθρώπινη βροχή,
περιμένουν το τέλος για μια νέα αρχή,
μια λίμνη ίσως, μια θάλασσα,
μια κεραμιδένια σκεπή.
Δεν θα 'ρθει το τέλος
μα όποια φωνή κι αν το φωνάξει,
δεν θ'ακουστεί...
Αθόρυβα πέφτουμε.
Για πάντα.
Για σένα
δε θίγομαι
κομμάτια σου ενώνω
και θλίβομαι
νάρκωση
για να' χω όνειρα δικά σου
αντιλαλώ
σ'άλλα πετρώματα κι αιμοραγώ
ρίχνω ματιές δήθεν αδέσποτες
κοντά σου
ο ήλιος χαράζει πια ονόματα αλλόκοτα στα τζάμια
Έτσι παραμέρισα με παρέα τη μοναξιά,
με συνειρμούς ασυναρτησίας,
είμ' η λογική πίσω από κάθε παράνοια,
για να δίνω το παρόν της απουσίας,
τρεκλίζοντας στα γερά τους στοιχήματα,
στηρίζοντας θεμέλια ανισόρροπα,
είμαι η γιορτή των δακρύων στη βροχή της ηλιοφάνειας,
ένας ακόμη ανόητος κόσμος στα μάτια της ανυπαρξίας,
το show business πίσω από κάθε χαμόγελο αφάνειας
κι η σβησμένη τιμή της κάθε αξίας.
ΥΓ:
Να θυμάσαι
Δεν είμαι οι λέξεις μου εγώ
είμαι το φόντο το λευκό στις γεμάτες από λόγια σελίδες
κάτι που κρύβουνε διαρκώς οι μετρημένες συλλαβές
κι αυτές οι λίγες οι αμέτρητες...
που είδες
Για την Μαίρη
Για την Μαίρη λοιπόν με τα μάτια τα ταξιδιάρικα,
τα μάτια π'αγνάντευαν στις βίδες των πινόκιο
την ίδια πάντα σιδερένια θάλασσα,
την γεμάτη από σπασμένα ξύλινα βλέφαρα,
ξεθωριασμένες εικόνες αγίων
κι από ναυάγια βλεμμάτων,
σα στοιχισμένες παρενέργειες από στιγμές ευτυχισμένες.
Για την Μαίρη που θα έπαιζε το πιάνο στα δάχτυλα,
με δύναμη,
με απίστευτη δύναμη,
ανήμπορη να σκεπάζει το τρίξιμο των δοντιών
τις παγερά καλοκαιρινές νύχτες,
όταν έντρομη νόμιζε πως τίποτε δεν την τρόμαζε.
Για την Μαίρη
που επέτρεπε στα δέντρα να της χαράζουν τ'αρχικά τους,
ενώ δεν άφηνε ποτέ
να την έχουν αυτοί που ήθελαν τα πάντα δικά τους,
που στριφογύριζε στις γειτονιές των ομήρων
σε καθεστώτα ονείρων,
σβήνοντας χαμόγελα απρόσωπα,
χαμόγελα ζωγραφισμένα σ' αδιάφορα πρόσωπα.
Για την Μαίρη...
που την αλφάβητο έμαθε από συνθήματα σε τοίχους,
σε πανό σηκωμένα και κομμένα αποσπάσματα εφημερίδων,
στο απόλυτα λευκό χιλιάδων Σκισμένων Σχολικών Σελίδων
κι όμως άξαφνα δήλωσε
δωρήτρια οργάνων.
Η Μαίρη... αφού παρέδωσε μελανά αποτυπώματα,
έσβησε βίαια στο βυθό μιας λίμνης ξεραμένης,
έχοντας το ύφος της πνιγμένης σε μια αόρατη αγχόνη,
ένα ύφος που διακρίνει κανείς ακόμη...
όταν συναντιούνται δυό συγκεκριμένα σώματα*...
* Η Μαίρη δώρισε τα μάτια της
από το "Στο τζάμι μου",
το απόσπασμα "λέξεις που βρεθήκαν στη σελήνη"
γεννηθηκα αναμεσα στη νυχτα και τη μερα
σιγουρος πια ειμαι πως ζω ακομη εκει
μεγαλωνω μικραινω εκλειπω
κι οι λεξεις...
οι λεξεις εδω βαρυτητα δεν εχουν
αιωρουνται στο κενο μου
στριφογυρνουν
χτυπουν το τζαμι μου
για να χτισουνε αυτο
που ποτε δεν υπηρξε
Από το "Ναρκωμένη Σπίθα"
...
Έτσι θα ορίζουν τους ορίζοντες αυτοί,
για να πέφτεις εκεί που σε ρίχνουν,
τον ήλιο που θες, να μην τον κοιτάς,
να κοιτάς τον ήλιο που δείχνουν,
να μην διαβάζεις τα γράμματα,
τους αριθμούς πιο πάνω να βάζεις...
τα πρόσωπα
που τυπωμένα σε χαρτί υποκλίνονται...
μια κουρτίνα από γυαλί
και μέσα της να κλείνονται
αυτά που ξέρουν θαυμάζεις
...
Σιωπεί... μόνο σιωπεί
Από το σούρουπο
ως το σκοτάδι το βαθύ
ψηλάφισα τις λέξεις, δοκίμασα
με ουρλιαχτά
με ματιές
με νοήματα
κι ήταν όλα σιωπή...
μόνο σιωπή
Έπειτα χτύπησα
τα πάντα πιο δυνατά
αντικείμενα
αλυσίδες
τον εαυτό μου
τα έριξα να ξέρεις
από ψηλά
κι όλα σωριάστηκαν
βουβά
Πλάι στην γνώση
τώρα η παράνοια
και στο κουτάλι η δόση
γεύση θάλασσας
από βρώμικα λιμάνια
Κάποτε κάποιοι είπαν
στη σιωπή θα ξεχωρίσεις
σα βυθιστείς
νιώσεις πως πνίγεσαι
πνιγείς
ή συνηθίσεις
Σ'ένα στοιχειωμένο κάστρο
μαζεύω λουλούδια στο υπόγειο
και κομμάτια
απο γυαλί και μουσική
υποδύομαι κάποιον
χωρίς να ξέρω ποιόν
όλα μια απέραντη σκιά
σ'ένα θέατρο σκιών
μεγαλώνοντας
κοιμητήριο τ' ονόμασα παιδιών
που τα παιδιά ποτέ
δεν θάφτηκαν εκεί
γιατί όλα είναι σιωπή...
μόνο σιωπή
ένα ξύλινο πάτωμα
που τρίζει
στο περπάτημα
μόνο του χρόνου
σ'έναν πύργο
χωρίς χαραμαδιές
οπού το φως
μια λέξη απλώς
κι η προσευχή κοινή
Κάποιο πόδι παιδικό
τον πύργο να συντρίψει
σ'αυτή την αμμουδιά
μιας και το κύμα
σιωπεί... μόνο σιωπεί
Σιωπηλή εκτόξευση...
Υπάρχουν ήχοι, υπάρχει κίνηση μα τα χτυπήματα που τέμνουν τη σιωπή δεν αφήνουν σημάδια τομής...
Η σιωπή παραμένει αδιάρραγη και αυθυπόστατη στο σύνορο του άχρονου...
Μήπως όμως όλα αποκτούν αυθεντικότητα ακριβώς επειδή τελούνται μέσα στη σιωπή?
Και έτσι εγγράφονται σε έναν αντιστρέψιμο χρόνο, καταχωρούνται στο διηνεκές...
Α, μήπως η σιωπή είναι χρονική φυγή?
Τελικά... υπάρχει ο κόσμος της κίνησης ή είναι αυταπάτη και η σιωπή είναι τόσο βαθιά που καλύπτει όλο τον χώρο υπερβαίνοντας ακόμα και αυτά τα όρια...?
Μήπως είναι η σιωπή που έχει μετατραπεί σε ζωντανό κέντρο κίνησης που, ενώ φαινομενικά μοιάζει να τελεί σε ακινησία, το κέντρο αυτό αθόρυβα απλώνει εσωτερικά τις ενεργειακές κεραίες του?
ΥΓ.
Πάνω απ' τα λόγια είναι οι πράξεις...
Πάνω απ' τις πράξεις, είναι η σιωπή...
Ο Κόσμος μου pixie είναι Υλη, Κίνηση (της Ύλης) και Ιδιότητα (Κανόνες/Φυσικοί Νόμοι, όπως πχ Δράση/Αντιδραση).
Η ενεργεία είναι Κίνηση, το Φως είναι Κίνηση, ο ήχος είναι Κίνηση κ.ο.κ. Αρα τόσο η σιωπή, όσο και το σκοτάδι, είναι απλά παύση κάθε κίνησης.
Ακόμα και ο Χρόνος, όπως αναρωτιέσαι σε άλλη δημοσίευση, έχεις δίκιο, δεν υφίσταται ως διάσταση. Είναι μέγεθος κι όχι Διάσταση.
Μάσκα
Είμαι η μάσκα που φτιάχτηκε απ' το κλάμα σου
τα τρύπια μάτια που τα πάντα σκεπάζουν
η λεία πορσελάνινη επιφάνεια
λεία του κόσμου
με πεπρωμένη την αφάνεια
εντός μου
είμαι μια μάσκα άθραυστη
δεν θα γίνω κομμάτια
δεν έχω πρόσωπο να δείξω
κάτι όμορφο ή άσχημο
να προστατεύσω, να κρύψω
έχω κορδόνι μικρό
με κόμπο λυμένο
δεν χωρώ πουθενά
τ'οτιδήποτε άλλωστε
ήδη είναι καλυμμένο
γι΄ αυτό νομίζω
άξιας μεταχείρισης θα τύχω
σα στοιχείο διακόσμησης
θα κρεμαστώ σε τοίχο
Αυλαία (μέρος Β')
Για σιωπή μ' εκβιάζουν,
για σιωπή
κάθε στιγμή που σα χείμαρρος προβάλλουν
οι λέξεις μου
θαρρείς από βελόνας οπή
να κεντήσουν λαχταρώντας κάθε σκέψη
και τα πάντα τριγύρω να προσβάλουν
δίχως τύψεις
δίχως ντροπή...
Όσο κρατώ τους κρότους μου κοντά μου,
όσο νοώ πως αγνοώ,
όσο ευτυχής δε νιώθω
ειμ'επικίνδυνος θαρρώ...
...γιατί σ'έλη τα βέλη μου βυθίζω
αγγίζω με τα μάτια μου το βούρκο,
βουρκώνω, μα αλλού δεν τα γυρίζω,
μιλώ μονάχα με ξεσπάσματα παράλογα,
γράφω με γέλιο ξέφρενης παράνοιας
με μια πένα για Δίκες ειδική
δίχως δείγματα μετάνοιας...
Έτσι απέμεινα στην άμμο
δίχως σκιά
δίχως βαρύτητα κλεψύδρα παγωμένη,
μ' άμμο π' αιωρείται για πραμάτια
έχω από πράσινο γυαλί άχρωμα μάτια
και το χρόνο μετρώ που μου 'χει μείνει
τρελάθηκ' η αυλαία, ανοιγοκλείνει
ζω νεκρός,
πεθαίνω κάθε μέρα
στο φωνάζω μάταια Πατέρα
"Κανείς δεν είναι ικανός
για να με κρίνει"
Λέξεων ήχοι δίχως τύχη...
Στη σιωπή θα βυθιστώ...
στη σιωπή
σαν η βελόνα κοντέψει να σπάσει
σ'ένα αμόκ παντομίμας,
μαριονέτα εσύ
καραγκιόζης στη σκιά του θεάτρου
θα χειροκροτείς έναν Πινόκιο
που ξανάγινε ξύλο
σαν αντίκρυσε το φως του θανάτου
Ίσως και να παραμείνω σκιάχτρο
που μ' άξια λόγου μοναξιά
θα τηρεί ετών σιγή στη γη του
με φως θα καλύπτει τη φωνή του
και την αλήθεια θ' αγκαλιάζει
με χέρια τεντωμένα
σα σταυρωμένη σκιά
με τα των Ρωμαίων δόρατα
στα πλευρά της χωμένα.
Στη πυρά θα ρίξω τα ποιήματα
τις λέξεις μου θα κάνω στάχτες
να τις αντικρύζω στο γκρίζο μου
σαν πετώ να τυφλώνομαι
και να πέφτω στους φράχτες.
Δεν χρειάζομαι όνειρα...
Εφιάλτες ζητώ, για να ξυπνήσω
ν'ανταμώσω τη μέρα περήφανα
που το χειρότερο ήτανε ψέμμα
ήταν όνειρο που τ' άφησα πίσω...
Άτιτλο
Υγροκορφή
μεροκόπος ρουτίνα
κουρτίνα για λόγια
για προσευχή
ομολογώ
πως δεν είμουν εγώ
στις σειρές
ψυχρός με θέρμη
να σηκώνω σεντόνια
ενάντια σε σπείρες
στο σκοτάδι της Τάξης
να μελανιάζω το σώμα μου
να το ρίχνω ανελέητα
στο κάποτε χώμα μου
στο κάποτε χρώμα μου
μόνο παρέμεινα νεκρός
ν'ανασαίνω χτυπήματα
σε λαοκύματα
Εγώ ιδέα όνειρο φως
κερί ανάμνηση λάμψη
σβήνω ανεπαίσθητα
μάλλον μηχανικά
ή από συνήθεια
σαν κλείσιμο τσινόρων
σα μορφασμός
θεωρώντας πολύτιμο
οτιδήποτε δε γνώρισα
δε σίμωσα
δεν άγγιξα
ωστέ να γίνει "χρυσάφι"
παύοντας να ζει
Μαζί μου θα έχω
για όλα δυό λέξεις
θα τις σέρνω
με τρόπο μακάβριο
γιατί νιώθω σαν το "Αύριο"
δε με γνωρίζεις
ίσως να μη με δεις
κι ίσως κάποιοι
μιλήσουν για μένα
μ'ανακρίβεια
π'αρμόζει σε ποιητές
και σε προφήτες
Αφαιρούμαι...
Αφαιρούμαι...
γιατί έπαψα τεμάχια να στοιβάζω,
γιατί λογίζομαι και λογαριάζω,
υπολογίζω, παραλογίζομαι
και παρακμάζω...
αφαιρούμαι...
και πλέον βαρύς για τις κλωστές
θεωρούμαι
από παίκτες αιρετούς και διαιρεμένους,
σωριάζομαι στον τόπο που γουστάρω
κατάκοπος,
εγκαταλείπω κι εγκαταλείπομαι
σαν μια ιδέα άτοπος,
εγώ το βλέμμα του σκιάχτρου,
της μαριονέτας, της κούκλας,
του νεκρού,
της μάσκας, της ζωγραφιάς,
βλέμμα ακίνητο
π' ακολουθεί τους πάντες παντού,
στη φαντασία την τρομακτική
παιδιών και φοβισμένων.
Αφαιρούμαι
γιατί ενώ προστίθεμαι παντού,
δεν ανήκω πουθενά
και σκέπτομαι, φαντάζομαι,
αισθάνομαι
χωρίς απαραίτητα να υπάρχω.
Της Κόρης το Χαλί
Της κόρης ήταν το χαλί
το πιο αγαπημένο
μʼ έναν νιο
επάνω κεντημένο
που χαμένο ταίρι
της θύμιζε πολύ
Πλάι στο τζάκι
το άπλωνε συνήθως
και τη ψυχή της ζέσταινε
με μια φωτιά σβηστή
γεμάτες ζήλια,
ήταν οι σπίθες πλήθος
που σαν άναβʼ η φωτιά
προσπαθούσανε να πέσουν
πάνω εκει...
Μια νύχτα που η φλόγα
έγλυψε το ξύλο
εκείνο σπίθες πέταξε
τριγύρω με ορμή
και προσγειώθηκαν
με τόλμη και κακία
επάνω στο όμορφο χαλί...
Κι εκείνο κάηκε
αργά και σιωπηλά
χωρίς καπνούς,
τη κόρη να μη πνίξει
έγινε στάχτες
που τις πήρε ρεύμα αέρα
στο νερό να τις αφήσει απαλά
Παρασύρονταν οι στάχτες
κάθε μέρα
όλο πιο πέρα,
απʼ τη κόρη μακριά
μέχρι που με νερό
τις σήκωσε μαζί
κάποιος που έφτιαχνε
σκεύη από πηλό,
για να μπορεί να ζει.
Λόγω της στάχτης ίσως,
εκείνη τη φορά
του βγήκε ένα σκεύος
γκρίζο-μαύρο
με έναν γιό στο πλάι
ζωγραφισμένο
που δε μπορούσε
να πουλήσει πουθενά
μέχρι που το 'δε
πια γριά η κόρη
κι αφού το άγγιξε
κατάλαβε πολλά.
«Να ʽσαι καλά,
που βρήκες το χαλί...
να ʽσαι καλά.»
Κείνος δε μίλησε
και όλοι οι άλλοι
την περάσαν για τρελή,
μικροί μεγάλοι
μα δεν τους έδωσε
καμμία σημασία
στο σπίτι γύρισε
γεμάτη ευτυχία
στο τζάκι έβαλε το σκεύος
πάνʼ απʼ την άσπλαχνη φωτιά
κι οι σπίθες απʼανήμπορη κακία
τρίζουν τα δόντια τους ακόμη
όπως κι οι ψίθυροι,
σʼαυτή τη πόλη
για μια τρελή γριά...
γεροντοκόρη.
Άρξις & Λήξις
Άρξις...
για ότι υπάρξεις
καλό πάντα είναι
γυμνής να υμνείς
το πανάγιο κορμί
που 'χει ψυχή
σα ποτάμι ακίνητο
–λίμνη-
την αφή
που στη ραφή
των χειλιών της
προσπαθεί
δίχως δάκρυ
στην άκρη
να μείνει.
Αγκαλιά με μια φωνή
δίχως φως η σκηνή
λείπει πάλι με λύπη
η σελήνη
μʼαποτρόπαιο τρόπο
ζητά συνεχώς
η ψυχή μόνο ψύχος
νʼαφήνει.
Απειλή το φιλί
φυλακή φιλική
ένα χάδι στου άδη
την δίνη
δραπέτης ανάσα
και το δέρμα ραγή
-μνημείο-
πληγή
που δεν κλείνει.
Αγέρι τα λάθη
στεφάνι μʼαγκάθι
τʼαστέρι κερί δίχως ταίρι
κινούσαν οι μάγοι
με ραβδιά δίχως πάθη
και δώρα
κρατούσαν στο χέρι.
Απουσίας αυγή,
μοναξιά και κραυγή
υποσχέθηκαν
η θλίψη να λείψει
αστέρι κι ευχή,
ο Μεσσίας στη Γη
μέχρι κάποιος
τα χέρια να νίψει.
Λήξις...
αν καταπλήξεις
με το στόμα σε στόμα
και τις λέξεις ακόμα
τροφή γι' άτροφα δόντια.
ότι οστό κι αν συνθλίψεις
κι ας κατέληξες εδώ
γρήγορα θα λείψεις
όταν σβηστεί
του κρότου η ηχώ...
Φως;
Ναι... σαφώς...
Εμπρός απ'τη σκηνή και μόνο
πίσω απ'τη κουρτίνα
κρεμάμενο σκοινί
για κάθε μου κόπο και σκοπό
κατάληξη στο σκότος η ποινή
κι αντίδοτο...
μ' αντίδωρο τη σκόνη
και κουτάλι με νερό
αντί κρασί
στην απουσία ν' απαντάω
με μια ουσία χημική
μ'ένα μυαλό
που ενάντια ετάχθη
κι έγινε στάχτη...
Παρέμεινε υγρή και απαλή
για να τη βάζω στις πληγές
ή για να ζωγραφίζω το κελί
με δαύτη...;
Θλίψις (Μέρος ΙΙ)
Τη ψυχή μου τη λιώσαν στα δάχτυλα
απ'τις ραφές των χειλιών μου να στάζει
έψαχνα μάτια σε άμορφα πρόσωπα
κι η θλίψη ατέρμονα πια με κοιτάζει
μια δασκάλα για τις μάζες μιλούσε
μα αυτό έγινε κάποτε...
έψαχνα μάτια σε άμορφα πρόσωπα
δεν κατάλαβα ποτέ τι εννοούσε
Το σκοτάδι πια εξελίχθηκε σε θέαμα
τα μάτια σαν κλείνω, για εικόνες δικές μου
σε κάθε σκοτάδι τελευταίας παράστασης
τα μάτια κλείσε κι εσύ, ψεγάδι βρες μου
Οι λέξεις άδειες, γεμάτο το θέατρο
- Τι κάνεις σήμερα;
- Είμαι καλά... (με νόημα χαμένο)
- Οι δικοί σου καλά; (επανάληψη)
- Όλοι καλά...
...όλα καλά...
...περιμένω
Μην ψάχνεις τη θλίψη σε ποταμούς εικόνων
μέσα μας είναι κι ανασαίνει απ'τα λάθη μας
μέσ' απ'το βλέμμα μας κοιτάει σαν γελάμε
μιλάει πάντα όταν πια δεν ακουγόμαστε
και την φοβίζουνε αυτά που αγαπάμε...
ΚΑΙ ΤΡΕΜΕΙ Η ΘΛΙΨΗ, ΠΩΣ ΤΡΕΜΕΙ...
ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ Ν'ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ
ΟΤΙ ΑΝΑΠΝΕΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΒΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ
ΟΤΙ ΠΟΘΕΙΣ ΚΙ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΖΑΛΙΖΕΣΑΙ
ΟΤΙ ΣΕ ΔΙΩΧΝΕΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΣΑ
δεν είναι αίνιγμα η θλίψη, γι'αυτό δεν λύνεται
Φωτιά δεν είναι... να τη σβήσεις μ' ότι ζήσεις
κρύβεται πίσω απο κάτι μεγαλύτερο
και πιο μικρή κι από δάχτυλο
ΕΙΝΑΙ...
Ελευθερία
Ετσι λοιπον ανασαιναν τον κοσμο μου
με μασκες
κι ετοιμο αερα
δεν υπηρξαν
δυσωδιες και αρωματα
μονο χιλιαδες παρωδιες γκριζου
σα στοιχειωμενα χρωματα
Εισπνοη
-κενο-
Εκπνοη
Εισπνοη
-κενο-
επειτα παυση
Αν και δε μιλησε ποτε
στο τελος της ειπαν να σωπασει
Κι η Ελευθερια άγάλμά
ετσι αληθινη
μια ακομη, ακινητη, λευκη,
τραγικη ειρωνεια
Νεφέλη νεφέλη...
σα σκορπίσω στο χώμα...
σα δόγμα, σα ξεχασμένος θεός
θα σβήσω
σαν ένα κέρινο ομοίωμα του εαυτού μου
σε τίποτα μαζί του να μη μοιάζω
κι όμως την όψη, μέχρι να λιώσω,
να θυμίζω.
Νοσηλατώ λοιπόν
δεν έχω τίποτε να χάσω
στην αυτάρκεια του μηδέν
στον κόσμο τ'ανεκπλήρωτου απείρου
δε θα σβήσω τα χνάρια μου
δε θα χρειαστεί
γιατί ακίνητος θα μείνω
ένας εφιάλτης αληθής
στη μέση κάθε ονείρου
λεκτοραγώντας πλάσματα φωνής
σταγόνες κωδικών δικών μου
κόμβος παράνοιας
καμβάς ενός ατάλαντου ζωγράφου
άκρο θα φαίνομαι σιωπής
κι ανόητος σα τάφρος άνευ κάστρου
και θα γελώ
μα την αλήθεια,
θα γελώ
για την αλήθεια
και θα δακρύζω
θα μιλώ θα περπατώ
και θ' αντικρύζω
Q.O.T.D
Χτίζουν παλάτι απ'αλάτι
στη πληγωμένη σου πλάτη
μύστες ληστές υλιστές
κίβδηλοι ένστολοι
μιας πίστης του χτες
μιλούν για άγια και μάγια
γι' αγνούς και λάγνους
με ρήματα τρίμματα
με κακίας πράξεις
με κρίματα σπαρμένα στα κύματα
συγχωροχάρτια κοκκάλινα
κι αμαρτία...
στα μάτια τα γυάλινα
Mια ρωγμή οι λυγμοί τους μια στιγμή
ένας χορός σε λεπρών λιτανεία
κι η κάθε σωρός, ορόσημο
τους ανήκει πια η ιστορία
και κάθε τάματος ο χρυσός...
κέρδος καθαρό του τάγματος
ένας χριστός προς λιώσιμο...
ως εκ θαύματος
Κοίταξε αν θες ξανά
απ'τη σωστή πια γωνία
έχουν σαγόνια σ'αγωνία
αυτί σε κόλαση καυτή
κι ίσως για όσα γράφω
μια ενδότερη φοβία
της αφής εν τάφω
Κλείνω τα μάτια κι ηρεμώ
μέσα απ'τα τσίνορα
τα σύνορά μου μεγαλώνουν
παράσημο σπουδαίο
που η μνήμη μ'απονείμει
με μια σταγόνα αγώνα
κι ίσως χωρίς ιδρώτα
παρελαύνουν πρώτα
οι κακές αναμνήσεις
κι οι καλές τελευταίες
στ'απόλυτο σκοτάδι...
φώτα
Ε. Σπαθάρης (αφιερωμένο)
Έφυγε κι αυτός...
ο υποκριτής της αλήθειας
σβηστήκαν οι σκιές
που γελούσα μικρός
σκοτάδι τις κατάπιε
κι όχι φως
σε μια αυλαία αόρατη
που τη σκηνή καλύπτει
χωρίς κανείς να ξέρει πως
Πίσω ξεμείναμε...
είδωλα φειδωλά
πόση γύρω μας
ύλης λατρεία
ζωή απολιόρκητη
ανέπαφη Τροία
κι όλοι μας όλοι μας
παρα-μορφωμένοι
καθρέφτες
καθείς μια πίστη
κι όλοι μας όλοι μας
αθέλητα ψεύτες.
Αντηχώ κι εγώ
γιατί αυτό γεννήθηκα να είμαι
μια ηχώ απειροστή του πρώτου ήχου
μια μοντέρνα αλλοίωση
για τ'αυτιά κάποιου τοίχου
και με τον θάνατο στο πλάι...
μια αλλόκοτη συμβίωση
χαμογέλα χαζέ, κοίτα γύρω
οι σκέψεις στο τέλος ρυτίδες...
μιας μορφής, στη σκιά που σβήνει
μιας σκιάς, που τη μορφή σου πίνει
κι ο θάνατος λωτός
ο καθένας ευάλωτος
θα ξεχάσεις κι εσύ -όπως όλοι-
ότι στον κόσμο σου είδες
Συνομωτικά τυχεροί μηδέν
Κι ίσως θα ήμουν...
το κέντρο σχημάτων λόγου
η ψυχή του συνόλου
λεύτερος στη φυλακή
μα όχι...
αναπόφευκτο το να φτάσω εδώ, να μιλώ παράλογα
κι η παράνοιά μου να καθρεφτίζεται στα μάτια τους
-που μ'αγωνία ακόμη ψάχνουν αποφεύγοντας να βρουν-,
στις νευρικές κινήσεις, στα ειρωνικά χαμόγελα,
στα νυσταγμένα χαρακτηριστικά...
Κι ίσως θα ήμουν
ακόμα πηγή χαμόγελων,
πηγή βροχής σαματά και
δακρύων μοναχά περηφάνιας
βασιλιάς της διαφάνειας
σα τσιγαρόχαρτο
για συζητήσεις πατιτούρες
με τέρατα υπογραφές
μικρών ονομάτων...
μα όχι...
είχα να χτίσω ξαφνικά το κτήνος γύρω μου,
τις λέξεις να μετρώ στις τελευταίες εκθέσεις,
στις ζωγραφιές στους πρωτόγονους τοίχους,
στους πρωτόγνωρους ήχους,
στην παρωδία της ησυχίας
σα μορφή σε πάγο σκαλισμένη,
σα τέχνη που στον ήλιο πεθαίνει
Η δύναμη σα ξόρκι χάνεται μεσάνυχτα
δεν υπάρχει άμαξα να σε γυρίσει πίσω
μήτε τριγύρω ψυχή έστω και χωρίς ραβδί
με ή δίχως δύναμη,
μ'επιθυμία απόλυτη
να σ' ανασηκώσει...
μόνο στα γόνατα,
αν έχεις λίγη τύχη,
στάχτη
και παραμύθια για...
τρελούς
ανόητους
ονειροπαρμένους
συνομωτικά τυχερούς μηδέν
Rampike
Βαδίζω, λένε,
στις άκρες των δαχτύλων μου
με ένα άγγιγμα που έγινε στυλό
στο λευκό το βλέμμα των φίλων μου
τις πέτρες χάιδεψα και ψηλάφισα λέξεις
πολλά χαράματα,
ο Μπράιγ.. εγώ.
Απ'τα όνειρα
που στάζουν δηλητήριο
αντίδοτο δεν έμαθα να φτιάχνω.
Όταν όλα σε σκοτώνουν
τι θα σε κάνει δυνατό;
Μιλούσα μόνος στη σιωπή
μα σα κάποτε μου μίλησε κι εκείνη
έπαψε η φωνή μου
τις λέξεις μου ν'αφήνει.
Ανέφικτος ο διάλογος
μια δράση χωρίς αντιδράσεις
μια δίχως ορμή ταχύτητα
για πτώσεις στο κενό
δίχως σκέψεις, δίχως βαρύτητα.
Υπήρξα κάποτε για να σκιάζω το τώρα μου,
προσπαθώντας να φωτίσω το μετά μου
οι εαυτοί μου ήταν πάντα ένα γκέτο
όπου βέτο η απουσία μου
και η γαλήνη...
απλώς κάτι κόκκινο στο πέτο.
Μα όχι, όχι πια.
Τώρα σε μεθώ και ζαλίζομαι,
σ'αγαπώ και σου λείπω,
μια μου αφιερώνεις
μια σου αφιερώνομαι
όταν σιωπείς μονάχα νεκρώνομαι,
γίνομαι δέντρο γυμνό
αλλά με ρίζες βαθιά,
βαθιά στων αναμνήσεων τον κήπο...
Δέντρα γυμνά μήνα ΓενάρηΣα δέντρα γυμνά μήνα Γενάρη
ανθρώπων σκιές ύπο φεγγάρι
αλλιώτικο
Νήματα κομμένα
θαμμένα νοήματα
μια κινούμενη άμμος
για ότι βαρύ
"Για ότι ασύμφορο"
θα έλεγε κάποιος
πνίγοντας κύματα κι οργή
Εν τούτω νίκα πασατέμπο
με όλες τις ανέσεις
σύννεφο οι αφέσεις
κι οι Θεοί βροχή...
Δέντρα γυμνά μήνα Γενάρη
νομίζουν ζουν μιαν άλλη εποχή
μ' ένα ύφος μόρτικο...
Στο κόσμο της ανάγκης
ρύσαι ημάς
απ' ότι αλλιώτικο
Εξισώσεις αγνώστων
συντελεστές της ατέλειας
ενθάδε κείτονται νεκροί
οι εραστές της αφέλειας
Σαν άσωτοι υιοί
και σαν ιοί θανάτου
μοιρολογούν...
"Μάνα Γη, ο Πατέρας...
τα πάντα έδιωξε
από κοντά του..."
:roll:
Κι ίσως θα ήμουν...
το κέντρο σχημάτων λόγου
η ψυχή του συνόλου
λεύτερος στη φυλακή
μα όχι...
αναπόφευκτο το να φτάσω εδώ, να μιλώ παράλογα
κι η παράνοιά μου να καθρεφτίζεται στα μάτια τους
-που μ'αγωνία ακόμη ψάχνουν αποφεύγοντας να βρουν-,
στις νευρικές κινήσεις, στα ειρωνικά χαμόγελα,
στα νυσταγμένα χαρακτηριστικά...
:shock:
σιχαίνομαι τη σκόνη. πόσο μάλλον τη ξένη..
Συμβαίνει και με τη σκόνη όμως ότι συμβαίνει με σχεδόν τα πάντα.
Άλλοι την κοιτούν να λαμπυρίζει και "ζαλιζονται"
κι άλλοι (αλλεργικοί) την εισπνεουν και φτερνιζονται.
Το σίγουρο είναι ότι όσο περισσότερο ξεσκονίσεις
τόσο περισσότερη θα εισπνευσεις. Αστην να υπάρχει...
(Εξαιρούνται οι ψυχωσεις... Άξιες δέους και η απόλυτη δικαιολογία)
Δεν είμαι ιδιαίτερα νοικοκυρά. Ούτε αλλεργική. Η αηδία που ανέφερα, αφορά στο τι συνεπάγεται ή όποια παρατήρηση του 'ίχνους' και σε δεύτερη μοίρα εκείνου που το προκάλεσε. Έχει να κάνει δηλαδή με αυτό που γράφεις πιο πάνω, χωρίς βέβαια να αφορά εσένα προσωπικά.
Αν κάτι είμαστε... αυτό είναι ίχνη στη σκόνη.
Ίχνη για μελλοντικά βλέμματα.
Έχω γράψει πολλά για τα ίχνη... και για τη σκόνη.
Ουδέποτε όμως είχα το οποιοδήποτε ταλέντο
για να τα εκφράσω όπως ακριβώς τα ένιωθα.
...για έναν ήλιο
γεμάτο δαχτυλιές
κι όλα κύκλος
όλα σχήμα λόγου
γιατί τίποτε τέλειο
...Τι κι αν σφίγγεις την άδεια σου γροθιά,
μόνο σημάδια πάνω της θα μείνουν.
Ρηχά σημάδια, απ' τα νύχια τα μπηγμένα.
...Μ'αρέσει ο απόηχος του παρελθόντος μου.
Γιατί δεν έμαθα τίποτε απ'αυτόν.
...Οι ιδεες εγιναν καπνος
μαυριζοντας τα προσωπα... τα δαχτυλα...
οσων τις αγγίζαν
...να προσπαθείς να υπνοβατείς
σ'ένα κόσμο που ζει πλάι σου
και δεν τον βλέπεις ή τον αγνοείς
...όταν στα δάχτυλά σου
παίζουν τ'αρώματα
από ότι έχεις αγγίξει
έχοντας αφήσει σε άνθη
λίγη απ'τη σκόνη σου...
...Εκείνο μόνο το ξημέρωμα,
η σκόνη δε χόρεψε στις λιγοστές ακτίνες,
που μέχρι τότε γλιστρούσαν απ'τις γρίλιες...
Στο σκοτάδι, όπως τα πάντα,
το σπίτι ήταν ακόμη ενωμένο,
σ'έναν κόσμο που στο φως χωριζόταν...
σε μάλλον άπειρα κομμάτια.
...θανατωθήκαν
από βλέφαρα κλειστά
και σε στοιχειώσαν
απομεινάρια χαμένης εικόνας
στη ζωή σου
εξέπνευσες
τα μάτια άνοιξες
Χαθήκαν.
...ο ήλιος χαράζει πια
ονόματα αλλόκοτα
στα τζάμια
...Την σκόνη ακούω καιρό,
αλύπητα προσκρούει στα πάντα.
Τα πάντα ανύποπτα, καθαρή νοθεία.
Βλέπω τις φωνές που κυνηγούν ανθρώπους,
μαζί τους κυλιούνται στη λάσπη,
τα χνάρια παραμένουν
λες και γίναν σε τσιμέντο.
...δε θα σβήσω τα χνάρια μου
δε θα χρειαστεί
γιατί ακίνητος θα μείνω
ένας εφιάλτης αληθής
στη μέση κάθε ονείρου
λεκτοραγώντας πλάσματα φωνής
σταγόνες κωδικών δικών μου
...είπαν πως ο θάνατος όλα τα σκότωσε στη γέννα
κι άφησε τα σώματα ν'αναπτύσσονται μόνα τους,
με μια ψυχή απλώς να τα στοιχειώνει.
Λέγοντας πως από σκόνη είναι κάθε βράχος,
κάθε βράχο άφησαν να γίνει σκόνη.
...Απόπειρα /
να θολώσω πάλι τα τζάμια
για να γράψω πάνω τους κάτι
που θα μείνει λίγο περισσότερο απ'το ποτέ
...Απόπειρα /
ν' αφήσω κάθε σκόνη κιμωλίας
απλώς να υπάρχει
σβήνοντας το σχήμα που της έδωσα
...Στους φανταστικούς χορούς
που γεννήσανε τα λάθος βήματα
και τα χιλιάδες χνάρια
στα έλη ενοχής
...Κοιτώ το χρόνο στους γύρω.
Έτσι κι εγω θα χαζεύω
τα κομμάτια που σκόρπισα
να κοιτούν τα δικα τους κομμάτια;
...δεν φαίνονται πια τα χρώματα
ότι δεν σκέπασε η σκόνη
το 'χω γεμίσει αποτυπώματα
...είπα λέξεις π'αλλιώς ακουστήκανε
π' ανταύγειες τους μονάχα βρεθήκαν
τις κατάπιε όπως πάντα η ηχώ
σαν τη "στοργή", την "οργή" και τη "γη"
απ'τα χείλη μου όπως κι αν έφυγαν,
αλλάξανε ήχο και νόημα, χαθήκαν
...κι ίσως περπάτησες εξίσου
μα στο συρτάρι αυτό
σου 'χω φυλάξει τα χνάρια
τις αναμνήσεις στο δίχτυ
από μεθυσμένες φωνές
που γλυκαίνουν μ'οκτάρια
τ'αυτί σου
...Εδώ θα είμαι, πάνω στο τζάμι,
στο τζάμι που μαζεύει τη σκόνη μου,
να χαζεύω τη βροχή
που να με φτάσει προσπαθεί
καταλήγοντας στο τέλος
στο μπαλκόνι μου.
...θα σκορπίσω στους κόσμους,
πυρωμένος θα σβήσω
και το χώμα στη θέση μου ζεστό,
για νέα πέλματα γυμνά,
θ'αφήσω
...πες μου τώρα
πως κύλισε η μέρα
δίχως ν'αφήσει
πίσω της γραμμές
πως σβήσανε
φλόγες μεγάλες
και κατάκοιτες
μείναν οι φωτιές
...αντίληψη συναίσθηση
κι ύστερα σκόνη
να αιωρείται απαλή
να λαμπυρίζει
να ενοχλεί
να βρωμίζει
νοικοκυριά σε λήθαργο
όμοια κεριά
φτιαγμένα για σκοτάδι
...εγώ τηρώ, μαρτυρώ
και στο τέλος ζαλίζω
μην υποκριθώ το Tέλος
μην υποκλιθώ πριν το Tέλος
κι είμαι ακόμη εδώ
να με σηκώνει απ'τη σκόνη
που πίσω Του άφησε
το έλος
...μονάχα μια σκέψη πως
θλίβεται η πέτρα
και πίσω δε θα μείνει
ούτε σκόνη
παρά μια χρονοβροχή
που τα πάντα θα ξεπλύνει
...Στο χορό
που ξεθάψαν τα μάτια σου
για μια βροχή που δεν έπεσε ποτέ
μέτρησα βήματα χνάρια κοιτώντας
ίσκιων αλήθειας
στο δήθεν φως
...Τα χνάρια τότε χάνονται
τη ροή ακολουθώ του όλου
μ'ένα σιωπής κενό ακίνητο
δίχως τίποτε ποτέ καθόλου
...μασήσανε τα λόγια τους
κι υποχωρήσαν
τα δίχως άχνα χνάρια πίσω τους
αφήσαν
και κάποια απʼ τα χνώτα τους
συμμάχους της θαμπάδας
και πολλά ακόμη...
[quote user="kapoia_za" post="353182"]Δεν είμαι ιδιαίτερα νοικοκυρά. Ούτε αλλεργική. Η αηδία που ανέφερα, αφορά στο τι συνεπάγεται ή όποια παρατήρηση του 'ίχνους' και σε δεύτερη μοίρα εκείνου που το προκάλεσε. Έχει να κάνει δηλαδή με αυτό που γράφεις πιο πάνω, χωρίς βέβαια να αφορά εσένα προσωπικά.[/quote]
Απλώς υπενθύμισα ότι στον καθένα μας προκαλούνται διαφορετικά συναισθηματα. Ακόμα κι από πράγματα που είμαστε βέβαιοι ότι σε όλους προκαλούν το ίδιο. Είναι ψευδαίσθηση ή παρεξήγηση.
Πάντως αυτό που βρίσκω μαγικό στη σκόνη δεν είναι το ότι μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία κάποιου... Αλλά την απουσία του.
Αν κάτι είμαστε... αυτό είναι ίχνη στη σκόνη.
Ίχνη για μελλοντικά βλέμματα.
...εκμαγεία για μελλοντικά αγάλματα!
:smile:
Ευτυχώς όμως που τα ίχνη πάντα θα έπονται..επαληθεύοντας με τον τρόπο τους,
πάντοτε κάποια περασμένη παρουσία...Ακινητοποιώντας λίγο από το χρόνο της.
Άλλοι κοιτώντας τα τη νοσταλγούν κι άλλοι, όπως γράφεις, φτερνίζονται.
Δε διαφωνώ, οπότε, ως προς τη σχετικότητα τους. Ακριβώς για το λόγο αυτό, δεν επιμένω στη σημασία τους.
Παραδέχομαι πάντως πως η οπτική τους σταθερότητα, τα κάνει για πολλούς
άκακα κι αγαπητά.
Ωραία τα αποσπάσματά που παραθέτεις. Αν και ειδωλολάτρης της σκόνης:)
είσαι πειστικός
κι αγαπητός
Ρε Νίκο... γράφεις πολύ ωραία ρε φίλε... μπράβο. Ειλικρινά...
Σ' ευχαριστώ :oops:
Ελπίζω τέλη Σεπτέμβρη κάποιων η κρίση-γούστο να συμφωνεί με το δικό σου (και μερικών ακόμη).
Αναμονή ;-)
Θορυβώ και πάλι
θορυβώ πάλι με καλλίγραμμες λέξεις
που γίναν ρουτίνα
χειροκρότημα στο εξαίρετο φως
ψυχή κουρτίνα
οι άδειοι μαζί γαλήνια λιμνάζουμε
και στον Άδη
ημέρα πυρός
ένα μυαλό χορηγεί αντενδείξεις
όλα βολικά
κι οι φτέρνες μας δίχως βέλη
μέδουσες πάλι
μας μαρμαρώνουν τα παραμύθια
βλέμματα εμείς
τυφλά να ρίχνουμε στο πουθενά
να υπάρχουμε για κάτι ανώτερο
που δεν υπάρχει
τίποτε δεν κλείνει με σιωπές
εκείνες αγκαλιάζουνε τα πάντα
παρασύρθηκα και σωπαίνω...
Κάποιες φορές υπάρχουν λέξεις
που γεννήθηκαν για να'ναι μαζί
δίχως νόημα.
Νομίζουν...
[quote user="Nikos Apomakros" post="353405"]Σ' ευχαριστώ :oops:
Ελπίζω τέλη Σεπτέμβρη κάποιων η κρίση-γούστο να συμφωνεί με το δικό σου (και μερικών ακόμη).
Αναμονή ;-)[/quote]
Πες μου τον οίκο να σου πω τι ξέρω... όχι ότι έχω προσπαθήσει ποτέ να τυπώσω αλλά λόγο ενασχόλησης με το αντικείμενο ως αναγνώστης...
Καλή επιτυχία σου εύχομαι πάντως.
Όχι, δεν πρόκειται για έκδοση. Πρόκειται για διαγωνισμό ελληνικής λογοτεχνίας από το Harvard. Για έκδοση δεν κοιτάζω και να πω την αλήθεια, προς το παρόν μου αρκεί η διαδικτυακη δημοσίευση (στα διάφορα forums, blogs, sites etc). Άλλωστε ούτε διασυνδέσεις εχω (ούτε προσπάθησα να κάνω), ούτε διαθέσιμα χρήματα και το απαραίτητο ψώνιο για αυτο-εκδοση.
Αν θέλεις μπορώ να σου στείλω με μεηλ τους όρους συμμετοχης που μου έστειλαν από Harvard, αφού όπως είδα ασχολείσαι κι εσυ. Απλά δεν ξέρω σε τι βαθμό.
[quote user="Nikos Apomakros" post="353415"]Όχι, δεν πρόκειται για έκδοση. Πρόκειται για διαγωνισμό ελληνικής λογοτεχνίας από το Harvard. Για έκδοση δεν κοιτάζω και να πω την αλήθεια, προς το παρόν μου αρκεί η διαδικτυακη δημοσίευση (στα διάφορα forums, blogs, sites etc). Άλλωστε ούτε διασυνδέσεις εχω (ούτε προσπάθησα να κάνω), ούτε διαθέσιμα χρήματα και το απαραίτητο ψώνιο για αυτο-εκδοση.
Αν θέλεις μπορώ να σου στείλω με μεηλ τους όρους συμμετοχης που μου έστειλαν από Harvard, αφού όπως είδα ασχολείσαι κι εσυ. Απλά δεν ξέρω σε τι βαθμό.[/quote]
Σ' ευχαριστώ για την πρόταση αποστολής των όρων διαγωνισμού αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελα να διαγωνιστώ. Πάντως αν κερδίσεις κάποια καλή κριτική στον διαγωνισμό είναι πολύ πιθανό να σου ανοίξει και ο δρόμος της έκδοσης. Οπότε ολόψυχα καλή επιτυχία.
καλή επιτυχία Νίκο. Κι εγώ είμαι στους φαν.
(με παραξενεύει (θετικά) που το έργαψες..κάτι τα τέτοια τα κρατάω για μετά)
:smile:
Είπα να μοιραστώ και τίποτε αισιόδοξο, kapoia_za
γιατί μέσα σε αυτά που γράφω, μάλλον δύσκολα
θα το διακρίνετε.
Αναμονή (μέρος ΙΙ)
Ξοδεύομαι σα κύμα σε ακτή
σε στασιμότητα
ματιά αγέρωχη κι εικόνα σαθρή
ασπρόμαυρη κι υπέροχη
ξοδεύομαι όπως κάθε φωνή
που βρίσκει τοίχο και τσακίζεται
δίχως δήθεν ήχος ν' ακουστεί
πες μου τώρα πως κύλισε η μέρα
δίχως ν'αφήσει πίσω της γραμμές
πως σβήσανε φλόγες μεγάλες
και κατάκειτες μείναν οι φωτιές
χωρίς έστω μια μπόρα
πες μου τώρα τι περιμένεις
μ' ενέσεις ζωής τις συναινέσεις
ξέρεις ακούγεσαι μονάχα
όταν σωπαίνεις
εαρινή παραφωνία, ήρθε η ώρα
παντού τριγύρω χορός και τραγούδια
γλέντια γέλια θυσίες
δεκάδες Τειρεσίες
που ρίχνοντας κρασί στο χώμα
νομίζουνε ξέρουνε που "μένεις"
Πήγες επίτηδες εκεί και περιμένεις
τη πόρτα κοιτώντας, χαμογελώντας
ακουμπώντας τη πλάτη
σ'εκείνον τον πίνακα
που ακόμη νομίζουν
πως απεικόνιζε κάτι
και περιμένεις...
και τί σε νοιάζει;
---
kapoia_za--> ζαχαρούλα
κάπως μου κάθεται το κάποια ζα και είν αργά να το αλλάξω
:razz:
κάποιος διαχειριστής να διορθώσει το "κατάκοιτος" με "κατάκειτος"
όλο λάθος το γράφω το συγκεκριμένο :?
[quote user="kapoia_za" post="353422"]και τί σε νοιάζει;
[/quote]
πολύ καλή ερώτηση...
πιθανολογώ ότι έχω εκλάμψεις ενδιαφέροντος ανα στιγμές
οι οποίες καλώς ή κακώς όμως, διαρκούν ελάχιστα.
(οι συνέπειές τους βέβαια διαρκούν λίγο παραπάνω,
όπως το σημαδάκι που αφήνει στο βλέμμα το φλας)
[quote user="Nikos Apomakros" post="353423"]κάποιος διαχειριστής να διορθώσει το "κατάκοιτος" με "κατάκειτος"
όλο λάθος το γράφω το συγκεκριμένο :?[/quote]
πάνω δεξιά πατάς το κόκκινο 'επεξεργασία'
[quote user="kapoia_za" post="353444"]
πάνω δεξιά πατάς το κόκκινο 'επεξεργασία'[/quote]
Υπάρχει χρονικό περιθώριο για την επεξεργασία (νομίζω 30 λεπτά ή λιγότερο). Δεν είχα πλέον την επιλογή παντως....
Διπλό χτύπημα
Ίσως βλέπεις το πως...
χτυπιέται το βλέμμα μας...
συνήθως η ανυπαρξία...
σα στριγγλιά βουλώνει τ'αυτιά μας,
στοιχειώνει κάθε λέξη...
αυτό που δεν γευτήκαμε...
"Δική μου"...
έτσι πλέον λέμε, επισφραγίζοντας τη μοναξιά μας...
Σσσστ...
Κάποτε
Καθώς τα πάντα περιγράφει
Εδώ μια κρυμμένη μου λέξη
Να τη λάβουν υπ'όψιν ελπίζω
Οταν κάτι... "άξαφνα" τρέξει.
Άυλη Αυλή
Είναι Βασιλιάς σε κάποιο θρόνο,
αγναντεύει περίλυπος τον χρόνο,
γύρω του χιλιάδες αυλικοί,
άγγελοι λευκοί, στην άυλη αυλή,
συνεπαρμένοι απ'τα λόγια Του και μόνο,
θέλουν να μείνουν για πάντοτε εκεί,
με κρότο τα φτερά τους να χτυπάνε,
σε κάθε Του ψιθύρισμα και κάθε διαταγή,
τα πούπουλα που πέφτουν και σκορπίζουν,
να τ'αφήνουνε για πάντοτε εκεί...
Κάποιες στιγμές αυτοί οι άγγελοι πετάνε,
για να κάνουνε επίσκεψη στη Γη,
για όλους πολυπόθητο ταξίδι,
αν και άλλαξαν... τα πάντα πια εκεί:
τα πρόσωπα της πόλης, μα κι οι ίδιοι,
οι αναμνήσεις, οι θαμμένες στη Στιγμή...
Τηρούν τις εντολές Του κατα γράμμα,
μα κοιτώντας την παλιά τους την αυλή,
κάποιοι θυμούνται το πόνο μα συνάμα,
νιώθουν πως ακόμη ανήκουνε εκεί...
Στην άυλη αυλή τους δεν γυρίζουν,
κι απ'το σκοτάδι που σκέπασε τη Γη,
τα φτερά τους νιώθουν να μαυρίζουν,
σαν πίσσα στους δρόμους να κολάνε
κι αυτοί που τους αρέσει να πονάνε,
μένουν εκεί... για πάντοτε εκεί...
Όσοι δε γνωρίζουν μονάχα να πετούν,
στη πίσσα πέφτουν, σκοτώνονται
και γύρω τους οι άλλοι συγκεντρώνονται,
θαρρείς με μίσος τα κομμάτια τους να δουν...
Σα τα πούπουλα, μετά, τους σκορπίζουν
και τους αφήνουνε για πάντα κάτω εκεί,
μια τιμωρία για όσους δε γυρίζουν...
πίσω ξανά
στην τόσο Άυλη...
Αυλή.
Συνείδηση
Σαν κλαδί πʼ αγκάλιασʼ η φωτιά
σα σπίθα
–φωτισμένη μοναξιά-
που προηγήθηκε της τέφρας
ψιθύρισες στον πόνο
«υπομονή...»
αυτό και μόνο
Χάραζε, είπες, κάθε μας βραδιά,
η φλόγα, στη καμινάδα, μια μορφή
μαυροφορεμένη,
που δήλωνε σεμνά,
πως έτσι δραπετεύει η ζεστασιά,
υποκρινόμενη πως μένει
κι ήρθαν καινούρια ξύλα κι άτυχα,
τα κοίταζʼ ο πόνος μʼ άδεια μάτια,
μιας κι είχες φύγει με βήματʼ άηχα,
σαν αθωότητα,
σαν άγνοια…
Προσωρινό Ταξίδι
Απόψε η ψυχή μου δεν είχε φαντασία
στο λυκόφωτο ολοσχερώς αφέθηκε
φαντάσματα και ξωτικά ερωτεύτηκε
και κοιτώντας το φεγγάρι άκουγε
την ανάσα των δέντρων γερασμένη
των φύλλων τραγουδιάρικο το θρόισμα
την έκρηξη απʼτην σταγόνα
σαν έπεφτε στο χώμα...
Οι ψίθυροι του δάσους
προκαλούσαν δέος
ταξίδια σε μύρια παραμύθια
δίχως σκόνη μαγική για βοήθεια
με μόνο φόβο μες την νύχτα
ένα φεγγάρι να λέει την αλήθεια
τους ίσκιους κουνώντας τριγύρω
σαν δείκτες
για τον χρόνο που έχει απομείνει
μέχρι νʼαρχίσουν και πάλι να ξυπνούν
στο φως το βαρετό...
οι βαρετοί πολίτες
γήινοι.
Δυό σκιές για κάθε φως τους
Που ʽνʼ η βροχή
που θα ʽσβηνε στις φλόγες
με τις σταγόνες της
που θα ʽστρωναν παντού
γκρίζο χαλί ομίχλης
κάτω απʼ τα πέλματα
μέχρι τις γάμπες
στο χώμα
που θ' ανέβλυζε καπνούς
κι οσμές απʼ άνθη καμένα
Τις στάχτες θʼ ανακάτευα
νʼ ανέβουν στα μαλλιά μου
σα πείρα πολυπόθητη
σα συγγενείς της γνώσης
Μα τώρα πια
που πέσανε κι αυτές στα δάκρυά μου
κάψαν την ίριδα, σαίτεψαν το χρώμα
κενά παράτησαν τα μάτια μου
στο έλεος του σκότους
Εκεί μεγάλωσαν οι "κόρες" μου
κι αφού τις έντυσα στα μαύρα
δυό σκιές πλέον διαθέτω
για κάθε πηγή φωτός τους…
Το φάντασμα του Γιασεμιού
Περπατούσες αμέριμνη τα βράδια
τ' άρωμά σου προσκυνούσαν οι σκιές
το φάντασμα του γιασεμιού σ' αποκαλούσαν
κι ήταν για όλους τα βήματά σου απειλές
τα λουλούδια ερωτευμένα σε καλούσαν
κάποιοι κήποι σου υπόσχονταν πολλά
μα φαίνεται πως όλοι αγνοούσαν
πως τα φαντάσματα λουλούδια
δε ριζώνουνε ποτέ...
και πουθενά...
Τα Χειρότερα Μάτια
Τα χειρότερα τα μάτια
έχουν μέσα την ελπίδα
σπασμένη σε κομμάτια
και στο κενό σου λένε «πήδα»
έχουν τον φόβο γιʼαδερφό
την ευτυχία σε άγνοια
και την τύχη...
καραβόπανο με άπνοια
Τα χειρότερα τα μάτια
δεν έχουν χρώμα
έχουν δει όλη την βρώμα
κι έχουνε μείνει άδεια
σαν κελιά απʼοπου δραπέτευσαν
γλυκόλογα και χάδια
Τα χειρότερα τα μάτια
δεν μιλάνε
κι όταν τους μιλάς
δεν σε κοιτάνε
κρύβουν την αλήθεια
γιατί δεν τους άρεσε η θέα
μα τα χειρότερα απʼόλα μάτια
εινʼ αυτά που λένε ψέμματα
ωραία...
Όσοι "σ'αγαπάνε"
Νυστάζεις
μα διστάζεις να κοιμηθείς
δε χωνεύεις το ότι κάτι σε καταπίνει
Κρεμιέσαι
από κλωστή και σε κουνάνε
όσοι "σ'αγαπάνε" μέχρι κάτι να γίνει
Άτιτλο
Οι κρότοι
απʼτα κλαδιά που σπάσανε,
κουρνιάσαν
στα κλαδιά που απομείναν.
Πλάι σ'αυτό το ουρλιαχτό ξάπλωσες
και σώπασε
σαν πουλί που στο σκοτάδι
αποκοιμήθη...
Ψεύτικο Τζάκι
Φταίει η φωτιά στο ψεύτικο τζάκι
που την κοιτάς και θαρρείς σε ζεσταίνει
μέχρι που η ψυχή απʼτο σώμα σου βγαίνει
και βλέπεις από ψηλά
τον εαυτό σου
απ'το κρύο ζαρωμένο
σε μια καρέκλα
Μ'αντάλλαγμα θλίψη (Karman)
Στα σύννεφα
ουρανός το παρασκήνιο
για να ελπίζεις σε βροχή
έστω τη νύχτα
να κοιτάς τις σκιές
με βλέμμα πειθήνιο
σήκωσ'ανάστημα,
τα μάτια σου ρίχτα
Ήταν ο άγγελος, παιδί σου, θανάτου
δραπέτης σώματος, βράδυ σαββάτου,
κατάχλωμη αρνήθηκες, τον έριξες
κομμάτια, στα κομμάτια του, κατέληξες
Σ'αυτόν το φάρο
περπατητής μεσονύκτιος
κάπου το είπα ξανά, δε θυμάμαι
με καράβια πεταλούδες
μου είπες να κοιμάμαι
που με λύσσα πέφταν επάνω σου
με πλάνα για χάδια ανείπωτα
γεμάτοι φως
που δεν φώτιζε τίποτα
Στα δάκρυά σου κολυμπούν οι κραυγές
τις γεύομαι φιλώντας το πάτωμα
δεκάδες στόματα εκεί, δίχως φωνές,
με γνώριμο βλέμμα, άγνωστα άτομα
σα προδομένες, σε πλατείες, προτομές
σα κούνιες ακούνητες
κι άμμος με πύργους αγέννητους
"Για να σε κάνω μοναχόλυκο", είπες,
"...θα σε περάσω πρώτα απ'την αγέλη τους"
Αδιακρίτως
Στις σκιές π' ακολουθούνε
λάθος πρόσωπο,
που ξεμένουν απ' ανάσες
σ' απόσταση αναπνοής,
χωρίς ποτέ να προφταίνουν
το λίγο φως.
Που αργούν και καταφτάνουν
σαν οπτική ηχώ,
παλιές εικόνες, από σκοτάδι,
σα μνήμες, σα παρελθόν.
Στους φανταστικούς χορούς
που γεννήσανε τα λάθος βήματα
και τα χιλιάδες χνάρια στα έλη ενοχής.
Όπως στους οίκους ανοχής
όταν η τρέλα χαϊδεύει
φωνητικές χορδές
για υπόκρουση
στη παράκρουση
σε κάθε αποκρουστική απουσία
που δεν έχει σημασία...
Ζωγραφίζω το βλέμμα μου
στον καθρέφτη
να με κοιτά, να γελά,
να διασκεδάζει.
Το είδωλό μου να ʽ ναι καλά...
ώστε κάποιον να εξοργίζω
όταν ραγίζω
αδιακρίτως
Έπος σιωπής με την ντροπή λειψής λεπίδας
Αναμάρτητων λίθοι για ηλίθια ήθη
με τι κουράγιο σαν ανάσα να βαστάξω
την αλήθεια και τους μύθους μου στα στήθη;
Της λήθης η χαρά, χαράχτηκ' απ' τη θλίψη.
Στο ένστικτο στικτό το κυνικό
το έλεος έλος,
ακούνητο σα βράχος
χυμένος στο ποτήρι μου,
σαν έμενα μονάχος,
να βαραίνει τις γουλιές,
τα χείλη μου.
Ήδη το κλειδί σε τόσες κόπιες
σκοπιές να με φυλάξω δεν προφταίνω
αισχρές επαναλήψεις φράσεων-κλισέ,
με λέξεις κενές,
από κλέφτες έρωτες-πλασιέ,
τις άδειες τσέπες μου τους έδωσα να ψάξουν,
τις ξέσκισαν
το δίχως άλλο δίχως πόθο,
μ' ίδια λύσσα
που τσιμπά μια κίσσα ότι νόθο,
ότι κι αν ξάφνου της γυαλίσει.
Τώρα π' ότι πολύτιμο μου έχει πια κλαπεί,
λαγοκοιμάμαι μονάχα επειδή
δεν θέλω απ' τους κρότους να τρομάξω.
Από τους κρότους μιας φωτοβολής,
που ʽ ναι βοής και διαβολής μητέρα,
αλλόκοτων χρωμάτων η πυγμή,
πηγή θανατηφόρου σφαίρας,
μ' ένα στόμα για χάζι ζαχαρένιο,
που τρέμω σαν τ' ανοίγει η γυνή,
σα σταλακτίτες χάσκουν
οι κυνόδοντες γυμνοί,
στάζουν τις ίδιες φράσεις «καραμέλα»
«Σ' αγαπώ...» και «Πιο κοντά μου έλα...»
Σιμώνω, ο άθεος, όπως παιδί δειλά το βάζο,
την του πόθου έχοντας -στα μάτια- λάμψη
κι ένα στομάχι πρωτότυπα δεμένο.
Όχι... Δε μένω κι άλλο εκεί. Αλλάζω.
Φτιάχνω καινούριας φυλακής κελί
για να χτυπώ στα σίδερά του
σαν μου προκύψει Σειρήνα ηδονή.
Κι αν λυγίσω πάλι κάποια μέρα
τη σκουριά στα κάγκελα σαλιώνοντας
θα λιώσουνε μονάχα
αν είναι «καραμέλα»
μια γλυκιά
μα τόσο σύντομη στιγμή.
Κι εσύ φως μου.
Εσύ θαμπό μου φως.
Προσπαθείς σπαθί κραδαίνοντας
του λαιμού μου τον κόμπο να λύσεις
ή σαν Μεγαλέξανδρος
με βία κρυφή να σβήσεις
τις εμπειρίες μιας ζωής.
Μα πως;
Τα λόγια μου,
αυτά που θες να βγουν,
θα ξεχυθούν μαζί,
σαν να ʽ ναι ένα.
Αίμα, θυμός και αναμνήσεις.
Αλλιώς μονάχο ότι βγει θα είναι ψέμμα.
Αυτή είν' η αλήθεια μου
-αυτό που πρέπει να κρατήσεις-
η ψυχή κάποτε βγήκε απ' τα στήθια μου,
αφήνοντας με τόσο καιρό,
χτυπήματα στο στήθος να λαμβάνω,
ν' αφουγκράζομαι την κάθε τους ηχώ,
κουράγιο να παίρνω, να διώχνω την λύπη,
αφού ετούτα νόμιζα πως ήταν καρδιοχτύπι.
Σαν παιδί κοιμάμαι τώρα στην αιώρα,
σ' αυτό το δίχτυ που μονάχος είχα πλέξει,
σαν τα παιχνίδια μου ποδοπατήσαν,
όσοι κοντά μου -με αγάπη- είχαν τρέξει,
δίχως το ίδιο τους το βήμα να προσέξουν.
Μασήσανε τα λόγια τους κι υποχωρήσαν
τα δίχως άχνα χνάρια πίσω τους αφήσαν
και κάποια απ' τα χνώτα τους
συμμάχους της θαμπάδας
αγάπες σα κερί
μ' υπόσχεση
λαμπάδας.
Πίθηκοι τρεις την έπλασαν ετούτη την παρτίδα
το έπος σιωπής με την ντροπή λειψής λεπίδας.
Μη με ρωτήσει κάποιος «Ποιοί;»
- Δεν λέω.
- Δεν άκουσα.
- Δεν είδα.
Σωρός (απόσπασμα)
Παραταγμένοι πάντα,
οι άγνωστοι στρατιώτες,
όλοι μαζί κινούνται.
Στο ίδιο νήμα.
Ξέχωρα σφάζουνε,
βαφτίζονται ιππότες,
όλοι μαζί κοιμούνται.
Στο ίδιο μνήμα.
Προσωρινό Ταξίδι
Απόψε η ψυχή μου δεν είχε φαντασία
στο λυκόφωτο ολοσχερώς αφέθηκε
φαντάσματα και ξωτικά ερωτεύτηκε
και κοιτώντας το φεγγάρι άκουγε
την ανάσα των δέντρων γερασμένη
των φύλλων τραγουδιάρικο το θρόισμα
την έκρηξη απʼτην σταγόνα
σαν έπεφτε στο χώμα...
Οι ψίθυροι του δάσους
προκαλούσαν δέος
ταξίδια σε μύρια παραμύθια
δίχως σκόνη μαγική για βοήθεια
με μόνο φόβο μες την νύχτα
ένα φεγγάρι να λέει την αλήθεια
τους ίσκιους κουνώντας τριγύρω
σαν δείκτες για τον χρόνο
που έχει απομείνει
μέχρι νʼαρχίσουν
και πάλι να ξυπνούν
στο φως το βαρετό
οι βαρετοί πολίτες
γήινοι.
Το παιχνίδι
Στα άθραυστα πλανήθηκα
και ράγισα.
Τ' ακλόνητα αντίκρυσα,
γονάτισα.
Γελάσαν αυλικοί,
νομίσανε προσκύνησα...
σαν το κεφάλι μου
να κρύψω ξεκίνησα.
Την λύπη στα κόκκινα την έβαψα
με δάκρυα...
με χρώμα ίδιο
της ενδόψυχής μου κόλασης
γυρνώντας σπίτι, οι γονείς δοξάζαν,
βλέποντάς με,
ένα κενό,
σαν το κενό της τηλεόρασης
Κι έπειτα σιγή.
M' ένα σπίτι κενό,
να μην φαντάζει άδειο.
Κλεισμένος σε σκέψεις,
στο δωμάτιο,
τιμωρία θαρρείς από ανελέητο Θεό
σχεδίαζα την απόδραση ακόμη,
με τελειωμένο το στυλό
και τη μελάνη στη ψυχή τη μαύρη.
Η ελπίδα συνέχιζε να υπάρχει
κι ας με σκότωνε αμέτρητες φορές.
Αυτή πεθαίνει τελευταία λένε.
Πόσες φορές πρέπει να βρεθείς νεκρός;
Τ' αναπάντητα με καίνε.
Τώρα δεν έχω ελπίδα μέσα μου,
το ξέρω,
όπως το σώμα αισθάνεται το ξένο σώμα.
*Ομολογώ πως έτσι την πολέμησα,
σαν ανεπιθύμητη
Κι αυτή η κατάρα δεν ήτανε η μόνη.
Πέσανε πολλές, σα φύλλα στο φθινόπωρο.
Τις πατούσα καιρό
χωρίς ν' ακούω τους κρότους τους,
μέχρι που θάφτηκα κάτω απʼ αυτές.
Με πατάνε καιρό,
δίχως ν'ακούνε τους κρότους μου.
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου
έτσι πλέον φαντάζει ο θάνατος μου.
Ένα παιχνίδι που θα παίξω μια φορά
και θα το κερδίσω για πάντα
αφήνοντας τους ηττημένους
πίσω να κλαίνε.
Το παιχνίδι της ζωής
πόσες φορές το έχασα;
Τα αναπάντητα με καίνε...
παΙζω χαρτιΑ με θεΟ και σατανΑ
κανεΙς μας δε ξΕρει ποιΟς μοιρΑζει
κι απομεΙναμε
καθεΙς τον Αλλο να κοιτΑζει
αμΗχανα
σαν ερωτευμΕνοι
Με χάνω
Σε μαγαζιά υστερικά
καρτερώ τη μοναξιά
-και σαν τη βρίσκω
με χάνω-
Σαν τη σελήνη,
η αλήθεια
υπάρχει ανάμεσα στα δάχτυλα
όταν τίποτε να κρατάς
δεν έχει απομείνει
Σαν τη γαλήνη λοιπόν
και σα ρυτίδα πια
με σχηματίζουν μορφασμοί
κι εξαφανίζομαι μετά
Όταν το χέρι δε σηκώνεις
«Τι σε νοιάζει προς τα που ο άνεμος φυσάει...;»
κάποιο απ' τα μεγάλα παιδιά π' απέμειναν
ψάχνοντας για φως στης μέρας το σκοτάδι
ένα απ' τα μικρότερα παιδιά είχε ρωτήσει
«Τι σε νοιάζει προς τα που ο άνεμος φυσάει;
Αν το χέρι δε σηκώνεις να φυλάξεις το κερί,
η φλόγα του θα σβήσει κι η παγωνιά
με το έκπληκτό σου βλέμμα θα γελάει»
Μα το μικρό, στα λόγια του,
δεν έδωσε καμμία σημασία
το δάχτυλο του σάλιωνε
και την κατάλληλη στιγμή
λούστηκε φωτιά
απ' το μισόσβηστο κερί
Τις στάχτες του ένιωσε με πόνο
ο αέρας να σκορπίζει
να τις πηγαίνει στο σύννεφο κοντά
που τόσο είχε αγαπήσει
Η φλόγα του είχε πλέον σβήσει,
μα δε γελούσ' η Παγωνιά
Kι οι μάγισσες μείναν να κοιτάζουν μαγεμένες
το έκπληκτο βλέμμα Της κατάματα
γιατί η δύναμη του κρύου Της εχάθη
πριν ο ήλιος βγει τον κόσμο να ζεστάνει
εκείνα τα χαράματα
Ρίζες
Τσαλαπατούσαν σε φύλλα ξερά
προσμένοντας το ουρλιαχτό των Δέντρων
μα ότι νεκρό, φαινομενικά γαλήνιο
και άνευ σημασίας...
Λίγα κλαδιά μονάχα λύγισαν,
σφυρίξανε για λίγο αναμνήσεις,
χτυπιόνταν μεταξύ τους κι έπειτα
αγκαλιάζονταν συμφιλιωμένα.
Ξυλοκόποι με στρατιωτικά
και δέντρα μ' άσπρες φούστες
-που σκοτώναν μονάχα τρωκτικά
κι έντομα μ' ανήκουστες ορέξεις-
παρατάχθηκαν χαοτικά
δίχως στρατηγικές κι ηγέτες
Ki o θάνατος πριόνι...
που 'κοψε χρόνια ζωής σε μια στιγμή
Kι ο πάταγος της πτώσης...
κλόνισε την κάθε ρίζας πίστη
Κι η σκόνη... όπως πάντα
κοκκίνισε τα μάτια των παρευρισκομένων
Κάποιοι με γυαλιά προστατευτικά,
τραβήξανε τα δέντρα απ' τα μαλλιά
τα σύραν για θυσία
(όποιος έτσι σε τραβά ή να σε σώσει
ή να σε σκοτώσει προσδοκά)
Κι έμεινε πίσω, λίγο πάνω απ' το χώμα,
ένα ίχνος επίπεδου ξύλου
για να κάθονται οι περαστικοί να ξαποσταίνουν...
και κάτω απ' το χώμα χιλιάδες ρίζες
ν'αναρωτιούνται που καταλήγουν
οι τόσοι χυμοί που στέλνουν...
Άφησέ με
Άφησέ με να πιω...
σκοτώνοντας πικρίες ανασταίνω χαμόγελα,
λυγίζω το γυαλί, τα κάγκελα ραγίζω
κι όταν χάνω το έδαφος, νέο έδαφος χτίζω.
Άφησέ με να πιώ...
καταραμένη παραίσθησης φιγούρα
θα σε μεθύσω με δάκρυα και σένα
με μελαγχολίες δίχως γιατροσόφια
μαζί θ'αδειάζουμε κούτες και σακούλια
με ποτά και ψυχοφάρμακα ατόφια
φυλάξου...
απώλεια, θα προκαλέσω,
κέντρου βάρους στη συνείδηση,
κι οχτάρια μέθης στις τύψεις.
Ζαλισμένες οι Ερινύες
θα μοιάζουν νεράιδες
μέχρι το χαμένο τους Εγώ
ν' αποκαλύψεις.
Κι έπειτα τα οχτάρια θα γυρίσουν
στη γνώριμη ευθεία τους γραμμή...
το άπειρο από καιρό κατάντησαν
σ' έναν παλμό από καρδιά νεκρή.
(2002)
κι ένα δεύτερο, αγαπημένο
Πλάι Στα Κεριά
Αναμμένα ήταν πάλι τα κεριά στην παραλία
στης νυχτιάς την παγωμένη άμμο βυθισμένα
απʼτον αέρα και το κύμα ασφαλισμένα
που συνηθίζουν να τα σβήνουν σαν τα χνάρια.
Αρνηθήκανε να κάνουνε τον γύρο στη παρέα
σαν τα τσιγάρα λίγο πριν που μυρίζανε ωραία
στέκονταν πλάι σε κορμιά νεκρά ή ξαπλωμένα
ελεύθερες ψυχές παρατηρούσαν
σε σώματα φυλακισμένα
και μυαλά πʼαδιαφορούσαν για τα πάντα
μάτια που βλέπαν το φεγγάρι πως γελούσε
πως τα βράχια τα θρυμμάτιζε το κύμα
τον Ποσειδώνα πως μιλούσε στην γοργόνα
που κατακόκκινη τα λέπια της κουνούσε
αυτιά π' ακούγανε τις πέτρες να μιλάνε
για κρυμμένους θησαυρούς
μυστικά να μαρτυράνε
και τον αέρα να σφυρίζει
πως τάχα όλ' αυτά δεν τα γνωρίζει...
Έτσι πονηρεύτηκαν οι φίλοι
και να σκάβουνε αρχίσανε την άμμο
μέχρι που του τσιγάρου έκλεισε η πύλη
κι απʼτην κούραση πέσαν πάλι όλοι χάμω
πλάι στα κεριά που 'χανε μείνει αναμμένα
κορμιά νεκρά... ή ξαπλωμένα...
ξεχασμένα
ταίριαζε στην περίπτωση...
Εγώ Εδώ
Η μέθη μου ηχώ κι ακούω λέξεις,
πατώντας σε γυαλί που το κύμα έχει γλύψει,
αίμα βλέπω γαλανό και ξεραμένο,
να σε καλεί επάνω του να τρέξεις.
Μοναξιά. Σαν αλήτικη κιθάρα.
Οι χορδές πριν καιρό σταματήσαν,
ορδές ήρθαν οι στιγμές και μια μέρα...
ο φόβος έγινε κι επίσημα λαχτάρα.
Δε μιλώ... για να μην αρθρώσω τύψεις.
Συνείδησή μου, το δάσος κοίτα που εχάθη.
Δε μιλώ... ώστε κανένας να μην μάθει,
το νόημα κατάπια, μην κι υποκύψεις.
Εγώ εδώ, ο κώδικας μου κι η τιμή μου,
πουλήθηκα, στ'αγύριστο θα πάω,
για ότι σπάσει θα γυρίσει μια πνοή μου,
μη γελαστείς πως ψιθυρίζει σ'αγαπάω
εγώ εδώ, ο κώδικάς μου, η τιμή μου
πουλήθηκα, στ'αγύριστο θα πάω
σε ότι σπάσει
θα γευτείς και μια στιγμή μου
μη γελαστείς πως θα γευτείς
το σ'αγαπάω
αποσπασματικά...
Απώλεια ανίμας.
Ήτανε λοιπόν καιρός
να ψιθυρίζει ο αέρας ανάσες άρρωστες
στην κορυφή μιας σκουριασμένης αλυσίδος
κι αν τυχόν δεν ξέρεις
πως μας προφτάσαν οι κατάρες
πως τόσο αργήσανε ευχές και προσευχές
σκέψου μονάχα πως
και το Σκοτάδι ταξιδεύει με ταχύτητα Φωτός
Απομόνωση,
βράχων οπαδοί
ζητωκραυγή
για σκαλιά που δεν κυλάνε,
για ένα ακόμη
ακίνητο γρανάζι
στη σκουριά,
στο αιωρούμενο χαλάζι
της σιωπής του χρόνου,
με φωνές κτύπων
από παντού,
με φως θαμπό
σε δωμάτιο βραδινό
να σε πιέζει να μη βγεις,
να μη κοιτάξεις ψηλά
κι αντικρύσεις
αυτό
που δεν μπορείς
να μετρήσεις
Αμέτρητος θόρυβος,
θόρυβος ατελείωτος,
θρασύς στα δάχτυλα
μπρος σε ζαρωμένα χείλη
(http://www.a33.gr/files/images/7650/th_shh.jpg)
(απόσπασμα από τo "Ασυνέχειες, ΙΙΙ")
Απ'αλλού
Ταξίδι χωρίς εισιτήριο
σα κολύμπι βραδινό σε πράσινη θάλασσα
δάχτυλα ξερόκλαδα
για να κουρνιάζουν πουλιά
χωρίς δεμένα στα πόδια μηνύματα
η ξενιτιά μας βρήκε σπίτια μας
με τα καινούρια όπλα
που δεν πετυχαίνουν κανέναν
μα καθέναν σημαδεύουν για πάντα
κώδικες και κωδικοί μέσα στα τόσα χρόνια
συνήθεια κάναν τον πνιγμό
ο τρόμος έσβησε
ενδώσαμε στη καχυποψία
- ανασύνταξη -
μαζεύουμε τις προσωπικότητες που σκορπίσαμε
για να ξαναγίνουμε ένας
οι διάδοχοι εαυτοί παλεύουν
στο μοναδικό μας κτήμα
όσο χαζεύουμε τους πολύφημους
όσο σα μάντεις τυφλοί
αγνοούμε το παρόν
φλυαρώντας για το μέλλον
μαστουρωμένοι απ'το καπνό
που σκεπάζει τα πάντα
πουλάμε τα παραμύθια μας ασύδοτα
σ'όσους επιθυμούν να υποκριθούν
πως θέλουν να πιστέψουν
γεμίσαμε τις βαλίτσες με μήλα και χτένια
φτιάξαμε θέρετρα γυάλινα φέρετρα
που εμποδίζουν το τυχόν φιλί να φτάσει
και νεκροί αγναντεύουμε την θέα
η θάλασσα δε μυρίζει θάλασσα
φημίζεται μονάχα,
σε τίποτε δεν τη θυμίζει
...
Εδώ
κλειδωμένος ακόμη εδώ
μου λείπω
μα κάποια στιγμή
κάποια ωραία στιγμή
θα βγω, θα με βρω,
σε μια γωνιά τυχαία
θα μ' απαντήσω
σα δάκρυ θα κυλήσω
ανάμεσα στα μάτια
κι οι αχτίδες τ' άχτι τους θα βγάλουν
στην ακίνητη σκιά ενός δραπέτη
προς το παρόν στο κελί ξεφυσώ
κι η σκόνη χορεύει στον ήλιο
για σκέψου
δεν είναι που ίσως δε θα με δεις ποτέ
μα που ίσως ήδη με έχεις ανασάνει
Η αμνησία της άμμου (Παραλλαγή)
Έσβησε τα χνάρια σου η θάλασσα.
"Είν' η αμνησία της άμμου"
ένας θεός βουλιάζοντας,
παρηγοριά θα βρει στη μοναξιά μου.
Ναι,
φευγάτοι είμαστε, σαν κύματα,
όπου κι αν πάμε στο τέλος γυρνάμε
και σα συναντάμε βράχο σκληρό,
πιο σκληρά εμείς τον χτυπάμε.
Θα τον σπάσουμε άραγε;
Θα το δείξει ο χρόνος.
Γιατί σαν κύματα ασπρίζουμε,
αλλά μας μαυρίζει ο πόνος.
Θυμάμαι ακόμη,
έναν ακόμη θεό που χάθηκε.
Είχε πει για μοναξιές
σαν τη δικιά μου:
"Φταίει που θυμάστε πάντα
όσα για πάντα χάθηκαν
στην αμνησία αυτή
της άμμου".
..τι υπεροχο ποιημα απομακρε....
ειδικα αυτο
" Ναι,
φευγάτοι είμαστε, σαν κύματα,
όπου κι αν πάμε στο τέλος γυρνάμε
και σα συναντάμε βράχο σκληρό,
πιο σκληρά εμείς τον χτυπάμε.
Θα τον σπάσουμε άραγε;
Θα το δείξει ο χρόνος.
Γιατί σαν κύματα ασπρίζουμε,
αλλά μας μαυρίζει ο πόνος."
ποσο ωραιο ειναι...
αληθεια ειναι δικο σου?
Για να είναι στον κύκλο των χαμένων ποιητών σίγουρα είναι δικό του (και υπέροχο φυσικά)
Σ' ευχαριστώ πολύ παπαδιά (και Κώστα φυσικά).
Ναι, είναι δικό μου. Είναι όμως χτεσινοβραδινή παραλλαγή
πολύ παλιότερου ποιήματός μου με τίτλο "Μοναξιά μου",
το οποίο πρέπει να έγραψα κάπου ανάμεσα σε 1998 και 2000.
Προσπαθώ τρομερά να μην τροποποιώ παλιότερα ποιήματά μου,
αλλά έχω μια ακατανίκητη σχεδόν επιθυμία να το κάνω.
Kάποιες φορές λοιπόν υποκύπτω. Και κατά βάθος λυπάμαι.
Το αρχικό υπάρχει και στα yahoo groups, σε ένα group λογοτεχνίας
ονόματι "Atyph lesxh newn logotexnwn" με έτος δημοσίευσης 2002
αλλά το είχα γράψει πολύ πριν το δημοσιεύσω εκεί:
http://groups.yahoo.com/group/logotexnia/message/1884
Παρεμπιπτόντως, μην σε προβληματίζει το "darkrose". Είναι ένα ακόμη
από τα πολλά ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσα. Όπως πχ και "akraios",
"simus lecter", "aeriko", "rampike", "ravinos", "statue" κι ένα κάρο
άλλα στα 18+ χρόνια διαδικτύωσης.
. "Προσπαθώ τρομερά να μην τροποποιώ παλιότερα ποιήματά μου,
αλλά έχω μια ακατανίκητη σχεδόν επιθυμία να το κάνω.
Kάποιες φορές λοιπόν υποκύπτω. Και κατά βάθος λυπάμαι."
nνα μη λυπασαι καθολου και
θα σου πω τη γνωμη μου..
καθως περναει ο χρονος ολα αλλαζουν
κ κυριως τα συναισθηματα μας...
τα συναισθηματα μας πιστευω
ειναι αποτελεσμα του τροπου
με τον οποιον ερμηνευουμε
τα γεγονοτα σε δεδομενη στιγμη
κ σε δεδομενο χρονο..
για το ιδιο γεγονος ή συμβαν
σε δεδομενη στιγμη κ χρονο
τα συναισθηματα μας διαφοροποιουνται
λογω των διαφορετικων σκεψεων που κανουμε
τη δεδομενη στιγμη-χρονο..
γτ πιστευω οτι οι σκεψεις μας αποτελουν
τον κινητηριο μοχλο στο μαγικο- ναι
το τονιζω- μαγικο κοσμο των συναισθηματων.
κ καταληγω..
αυτα τα ποιηματα τα εγραψες
σε δεδομενη στιγμη της ζωης σου
με δεδομενες σκεψεις κ συναισθηματα
που ομως τωρα πλεον εχουν αλλαξει
κ "χθες βραδυ" εννοιωσες την αναγκη
να εκφραστεις .. διαφορετικα!
με αλλη ποιοτητα σκεψεων...
δε ξερω εγω ετσι το σκεφτομαι
γτ αυτο μου εχει συμβει πολλες φορες
γτ κρατω ημερολογιο επι καθημερινης βσσης
απο τα 14ά μου....καταλαβαινεις λοιπον
τι εναλλαγες συναισθηματων κ σκεψεων
ανακαλυπτω μεσα σε αυτο!!!!!!!!!
α κ σε ευχαριστω πολυ για τις ευχες
νασαι καλα!
Κρύα Λάβα (~1997)
Σαν κρύα λάβα
κοιτάζω τι απέμεινε.
Tι κράτησα μέσα μου ζεστό
καθώς τα πάντα
με πάγωναν ανελέητα
Θυμάμαι πριν βγω
απ'την μητέρα της φωτιάς,
τη ζεστασιά του χάους.
Θυμάμαι ήμουν
το ένα του συνόλου.
Τώρα πια μοναχικός,
σαν πέτρα σκληρός,
μια πρώην λάβα,
μια μαυρισμένη παγωμένη ζεστασιά
κοιτώ περαστικούς
ν'ανατριχιάζουν σαν με βλέπουν
και κάποιους
απ΄την αγκαλιά μου
να βγάζουν δια της βίας
οτιδήποτε προσπάθησα
να κρατήσω ζεστό,
για να το φυλάξουν τελικά
σε κάποιο άγνωστο μουσείο...
να το δείχνουν
σ' επισκέπτες και παιδιά
ώστε να ξέρουν όλοι,
τι να αποφεύγουν.
Μεθυσμένη μοναξιά
Έφυγε απόψε η σκιά μου νωρίς
κι όλα γίνανε ξάφνου προσχήματα.
Τι κι αν έφευγα μαζί της;
Εσύ ξαναζείς,
όταν όλα σκορπίζουν στα κύματα
σα χαράματα, σα χάδι, σα χαλί
μαγικό που
χαμένες χαρές χαρίζει
κι ένα γέλιο κρυμμένο
σε όλο αυτό,
μας ξυπνά ξαφνικά, μας ραγίζει
Ας πάρουμε λοιπόν
ανάσα βαθιά
πριν το κενό μας τυλίξει,
μας πνίξει,
ας ντυθούμε ξανά
Μεθυσμένη Μοναξιά
κι ας αφήσουμε νηφάλια
την πλήξη.
Τα πάντα γκρεί...
Στο γκρίζο σούρουπο
απ' του ήλιου τις στάχτες
φιγούρες κάνουν φιγούρα
ένας κόσμος δήθεν κόσμιος
στην ολοκαίνουρια επανάληψη
ειν' η επανάσταση της σκόνης
τόσο ακριβώς ειρωνική
όσο ο αιφνίδιος θάνατος
μιας αργόστροφης χελώνας
Χαμογελώ ο λαγός.
Αδημονώ προφανώς
για το γέλιο που δεν ήρθε ακόμη,
γνωρίζοντας πλέον καλά
πως κι ο πιο αργός θάνατος,
στο τέλος μας προφταίνει.
Ξυπνώ.
Δεν έχω την σημασία που μου δόθηκε
μα ακόμη κι αυτό
δεν έχει την σημασία που του έδωσα.
Γλιστρώ συνέχεια στο νόημα
κι εκείνο ξεγλιστρά μαζί μου.
Βρίσκω βαρετή
την φθορά των πάντων σ' ένα όλον άφθαρτο.
Καθυστερημένη διόρθωση.
Τα πάντα γκρεί.
Σε μια έκλαμψη προσωρινής ξεβαρεμάρας, δημιούργησα σελίδα στο facebook
στην οποία θα μπαίνουν μόνο επιλογές ποιημάτων (τα πολύ αγαπημένα μου)
από όσα έχω γράψει και θα γράψω. Το ίδιο ακριβώς έκανα και στο Blogger.
Οι σύνδεσμοι για όσους επιθυμούν να ρίχνουν μια ματιά είναι
http://www.facebook.com/nikosapomakros
και
http://leksoragies.blogspot.gr
Ευχαριστώ
Η Εικόνα
----------
Μη με ακούς
θέλω να με προσέχεις όταν δε μιλώ
όταν οι λέξεις στη σιωπή
παίρνουν μιαν άλλη σημασία
ενίοτε δήθεν ανύπαρκτη
όπως το χαμόγελο της πεταλούδας·
Mια φτερωτή πολύχρωμη θλίψη
στο άνθος της ηλικίας της
Αλλιώς μας συνήθισαν.
Σε μια γλώσσα κοινωνό,
με σωθικά που λιώνουν
σε λανθασμένες διατυπώσεις.
Μη μ' αγνοείς όταν δε μιλώ.
Όταν εικόνες φέρνω στο νου μου.
Γιατί οι λέξεις λάμπουν
στο γόητρο του ήλιου
και θολώνουν τα νερά
στη γοή της βροχής
μα ακίνητες στέκουν, ισχνές,
στο συμ-πέρασμα του χρόνου·
Θυμάμαι,
άρα υπάρχεις
(http://a33.gr/files/images/7650/1551723_1441027786126491_358370200_n.jpg)
Αν τι; (Αντί)
Στέκουν τριγύρω μας λοιπόν
με το βλέμμα δακρυσμένων προτομών
έχοντας λέξεις πόσο πέτρινες στα χείλη
ληθο-βολούν τους πάντες
με τα λάθη των σωστών
και πλασάρουν ως Oρθόν
το πάθος μας για ύλη
Μα κάθε τους νανούρισμα
έχει έναν σκοπό
σκοπός δεν ήτανε ποτέ
να τραγουδήσεις
ειδήσεις δείχνοντας
σε κοίμιζαν καιρό
κι εσύ τα μάτια έκλεινες
μην και συνηθίσεις
Στα πόσα άγευστά μας δάκρυα λοιπόν
στα πόσα είδωλα εξύμνησης "αγίων"
ή και στα πόσα κέρματα τερμάτισε
η Aγάπη αυτή προς τον πλησίον;
"Πόλεμο στους άπιστους" και
"Πόλεμο για ειρήνη" κι έπειτα
πόλεμο για πόλεμο
για να 'χουν κάποιοι δυό χιτώνες
αυτοί που οραματίστηκαν Χριστό και Παναγιά
βόμβες να ζώνονται με βιά
και ντουφέκια να κρατάνε
σε στρατώνες.
Κι εμείς ορμάμε...
σα λέοντες ορμάμε, τα αρνιά.
Το δήθεν όραμα το κάνουνε δικό μας.
Ανέκαθεν,
με της Ιστορίας τον απόπατο
έναν λύκο βάζανε
μέσα σε κάθε πρόβατο.