Βλέπω τώρα τελευταία πολλούς με κινητικά προβλήματα να ζητιανεύουν στις πλατειές στον ηλεκτρικό παντού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι στο έσχατο σημείο της απόγνωσης η λιγοψύχησαν και έπεσαν όσο πιο χαμηλά μπορούσαν? ...
...Αν είναι η τελευταία τους ελπίδα για να ζήσουν να βοηθήσω αλλά αν είναι απλώς τεμπέληδες που βρήκαν το πρόβλημα τους ως δικαιολογία? Τεμπέληδες του έσχατου είδους, αν αυτό ισχύει, γιατί εκμεταλλεύονται την θέληση κάποιον να βοηθήσουν, την ανθρωπιά τους. Μας κάνουν να νιώθουμε απέχθεια που μας σκίζει και μας απωθεί. Αλλά πως ξεχωρίζεις αυτόν που έχει πραγματικά ανάγκη και αυτόν που γράφει λάθος την λέξη βοήθεια (βειθεια) απλώς για να αποδείξει ότι είναι μετανάστης? Κάποιος που βγαίνει με το παιδί στους δρόμους με το αρκοντεον, θέλει πράγματι βοήθεια ή ένα χέρι ξύλο που βάζει 9 ή 10 χρόνων παιδί να τρέχει όλοι μέρα στους δρόμους? Δεν υπάρχουν δουλείες? Ας πουλάει cd σαν τους αξιοπρεπέστατους μαύρους που δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν ( εκτός και πίνεις καφέ και κάθε δυο λεπτά έρχεται ένας για να σου πουλήσει cd. Τότε σου σπάνε τα αρχ#*α). Θέλω την άποψη σας γιατί είμαι πραγματικά μπροστά σε μια μεγάλη απορία.
κάποτε σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι
είχε εκπομπή για αυτούς τους τύπους
από όσο θυμάμαι πήγε η κάμερα στα λημέρια τους
όλοι τους όταν έβγαιναν στην 'ζητιανιά'
παρουσίαζαν τον εαυτό τους ως κουτσό, ως τυφλό ως κωφάλαλο
ή οτιδήποτε άλλο για να λυπήσουν τα άτομα, να μας χτυπήσουν στο φιλότιμο και να δώσουν χρήματα
και ήταν μια χαρά άτομα, δίχως προβλήματα!!!
Σαν πόλεις όπου μπορείς να βγάλεις χαρτζιλίκι
η Θεσσαλονίκη βγήκε πρώτη.
Την περίοδο αυτήν το φαινόμενο αυτό αυξάνεται
καθημερινά από την δουλειά μου περνάν τέτοια άτομα.
Μια μέρα ήρθε μια κοπέλα, χαρά θεού, άφησε μια καρτούλα
και εξιστορούσε το πρόβλημα της
ήταν κωφάλαλη
την έδωσα
στην στροφή την είδα να μιλάει με έναν νεαρό
κανονικότατα
ελλάτωμα ή χούι; δεν ξέρω
ούτε ξέρω επίσης
ποιος πραγματικά από αυτούς έχει ανάγκη
σχεδόν πάντα προσφέρω τον όβολο μου... φιλευσπλαχνία ή αδυναμία άρνησης ένας Θεός ξέρει...
εκεί όμως που ποτέ δεν πρόκειται να αρνηθώ είναι να δώσω σε ένα παιδί, με αποτέλεσμα να έρχομαι σε αντιπαράθεση με πολλούς που υποστηρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο βοηθάω τα καθάρματα που κρύβονται από πίσω και προωθούν την παιδική επαιτεία...
το δικό μου σκεπτικό, που βασίζεται στις ανάλογες εμπειρίες που έχω και αφορούν την κακοποίηση ανηλίκων, λέει πως αν αυτό το παιδάκι γυρίσει πίσω με τα χέρια άδεια, στην καλλίτερη περίπτωση θα μείνει νηστικό και θα εισπράξει μερικά χαστούκια, την χειρότερη ούτε που θέλω να την σκέφτομαι.. και σας ρωτάω τι αξία έχει ένα ευρώ όταν πρόκειται να προστατέψεις ένα αθώο πλάσμα έστω και έτσι, αφού η πολιτεία εθελοτυφλεί ή ακόμα χειρότερα το παίζει πιλάτος;
Παράθεση από: "kuria"σχεδόν πάντα προσφέρω τον όβολο μου... φιλευσπλαχνία ή αδυναμία άρνησης ένας Θεός ξέρει...
εκεί όμως που ποτέ δεν πρόκειται να αρνηθώ είναι να δώσω σε ένα παιδί, με αποτέλεσμα να έρχομαι σε αντιπαράθεση με πολλούς που υποστηρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο βοηθάω τα καθάρματα που κρύβονται από πίσω και προωθούν την παιδική επαιτεία...
το δικό μου σκεπτικό, που βασίζεται στις ανάλογες εμπειρίες που έχω και αφορούν την κακοποίηση ανηλίκων, λέει πως αν αυτό το παιδάκι γυρίσει πίσω με τα χέρια άδεια, στην καλλίτερη περίπτωση θα μείνει νηστικό και θα εισπράξει μερικά χαστούκια, την χειρότερη ούτε που θέλω να την σκέφτομαι.. και σας ρωτάω τι αξία έχει ένα ευρώ όταν πρόκειται να προστατέψεις ένα αθώο πλάσμα έστω και έτσι, αφού η πολιτεία εθελοτυφλεί ή ακόμα χειρότερα το παίζει πιλάτος;
Με κάλυψες απόλυτα, δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ότι ένα παιδί μπορεί να κακοποιηθεί λόγω της αδυναμίας του να αρνηθεί στους εκμεταλευτές του να κάνει αυτή την δουλειά, οι τύψεις μου δεν θα με αφήσουν ήσυχη σε μια τέτοια συνενοχή
9/10
Οι μόνοι στους οποίους έδινα -και μάλιστα συστηματικά- ήταν οι μουσικοί στο μετρό του Λονδίνου. Οργανωμένοι από την πολιτεία, διαλεγμένοι, άριστοι στο είδος τους ο καθένας, πραγματικά σου έφτιαχναν το κέφι να τους ακούς! Χαλάλι τους! Κρατούσα πάντοτε τα pennies -τα 'φραγκοδίφραγκα' που λέει και η γιαγιά μου' - και και με την πρώτη ευκαιρία τα ξεφορτωνόμουν.
Με την ίδια λογική, συνήθως δίνω και στους λατερνατζήδες - εφόσον όμως δεν είναι μίζεροι και η λατέρνα παντελώς ξεκούρδιστη... :roll:
Δε θα ξεχάσω έναν πιτσιρικά πριν κάποια χρόνια στην Ερμού, απίστευτος μόρτης, που γρατζούναγε ένα μπαγλαμαδάκι... Η αποθέωση ήταν το καμάκι που έκανε στις περαστικές. :lol:
Δεν με πείθουν και κλασσικά γυρνάω την πλάτη σε πρεζόνια και κάθε λογής κουτσούς, στραβούς, ανήμπορους, 'τέσσερα παιδάκια έχω, ο Θεός μαζί σας' - και να σταυροκοπιούνται, αλλά μόλις αλλάξεις πεζοδρόμιο να ρίχνουν τις κατάρες...
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω...
Και η φτώχια θέλει αξιοπρέπεια...
Kι εγώ έδινα... και πάντα έδινα... και έδινα...
Μέχρι που κάποια στιγμή, την ώρα που άνοιγα το πορτοφόλι μου, ορμάει ο ''τυφλός'', το αρπάζει με καταπληκτική ταχύτητα κι εξαφανίζεται!
Δεν πρόλαβα ούτε να αντιδράσω...
'Εκτοτε ορκίστηκα να είμαι περισσότερο επιφυλακτική...