Ποιά είναι τελικά τα χαρακτηριστικά του γέλιου; Τι θεωρούμε αστείο γενικότερα;
Μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί;
Συνήθως η περιγραφή μιας αστείας κατάστασης είναι κάτι του στυλ:
"κοίτα τι έκανε", "άκου τι έπαθε", "κοίτα τι έγινε", "άκου τι είπε"
Και αυτό το "δεικτικό" τμήμα του αστείου ίσως είναι και το κλειδί...
Μοιάζει να γελάμε στο "λάθος" από τότε που γεννηθήκαμε και λέγοντας "λάθος"
εννόω οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτό που ορίσαμε λογικό, κανονικό, συνηθισμένο,
αποδεκτό.
Αίσθηση μου είχαν κάνει τα λόγια της φιλολόγου μου σχετικά με το γέλιο.
Έλεγε ότι το αυθόρμητο γέλιο βγαίνει όταν κάτι "πέφτει" στα μάτια σου.
Ίσως αυτό που έλεγε να μην ήταν η απόλυτα ορθή/προσεγμένη διαπίστωση,
αλλά όντως, μια συντριπτική πλειοψηφία περιπτώσεων που προκαλούν γέλιο,
έχουν άμεση σχέση με τον υποβιβασμό ενός προσώπου φανταστικού ή μη,
ή μιας κατάστασης ή οτιδήποτε "προσωποποιημένου".
Αρχίζοντας από τον καραγκιόζη, περνώντας στον Σαρλώ, στους Χοντρός και Λιγνός,
Τρίο Στούτζες, στους κλόουν και καταλήγοντας στο πιο πρόσφατο ανέκδοτο,
ή σε καθημερινές καταστάσεις γελάμε... και γελάμε επειδή κάποιος έκανε γκάφα,
την πάτησε, είπε κάτι χαζό, ανόητο, επειδή δεν κατάλαβε, επειδή σκόνταψε
ή έκανε μορφασμό και φάνηκε στα μάτια μας ανόητος ακόμα και στα ψέμματα,
αφού γνωρίζαμε ότι δεν είναι και απλά προσποιείται - "υποκρίνεται".
Ξεκαθαρίζω ότι σε καμμία περίπτωση δεν ταυτίζω το γέλιο με την κακία.
Γιατί δεν υπάρχει άτομο με το οποίο να μην έχω γελάσει ο ίδιος,
από τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Είναι αναπόφευκτο.
Και σε καμμία περίπτωση δεν ένιωθα κακία προς αυτούς.
Επανέρχομαι λοιπόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που γελάμε,
είναι επειδή θεωρήσαμε πως κάποιος έκανε κάτι χαζό, αφελές, ότι την πάτησε κτλ.
Κι όσον αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις όπου φαινομενικά αυτό δεν ισχύει,
είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και σε αυτές, αν κάποιος εμβαθύνει-αναλύσει, θα ανακαλύψει
κάτι "μειωτικό" να υποβόσκει.
Το γέλιο δεν είναι "φιλοσοφημένη" αντίδραση, όπως κάποιοι θέλουν να το θέτουν.
Δεν είναι το επιτηδευμένο αποτέλεσμα κάποιου στοχασμού. Συμβαίνει αυθόρμητα
και υπάρχει από τους πρώτους μήνες της ζωής του ανθρώπου ως αντίδραση αρχικά
σε καθαρά οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κατόπιν ως και παράγωγο σκέψης
με αστείο περιεχόμενο (συμπεριλαμβάνω και την φαντασία).
Θυμάμαι πως σαν παιδί γέλασα με κάποιον που σκόνταψε, έστω και φανταστικό πρόσωπο,
πχ το Σιλβέστρο στη προσπάθειά του να πιάσει τον Τουίτι, ή το κογιότ στη προσπάθεια
να πιάσει το road runner ή με ένα πιο "αλήθινό" πρόσωπο, όπως τον Χοντρό στη
προσπάθειά του να δείρει τον Λιγνό κτλ. Και σίγουρα, δεν θα αντιδρούσα διαφορετικά
αν σκόνταφτε κάποιος στο σχολείο μου, στη προσπάθειά του να πιάσει έναν άλλο.
Δεν με προβληματίζει η πρόθεση που έχει κάποιος όταν γελάει.
Μπορεί να είναι από την καλύτερη ως την χειρότερη. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα.
Το αληθινό γέλιο πάντως κάποιες φορές το "πνίγουμε", όταν κανόνες "ηθικής"
ή "συμφέροντος" μας πιέζουν. Γιατί; Τι το κακό έχει το γέλιο ως αντίδραση σε μια
κατάσταση που ονομάζουμε "αστεία"; Κι όμως. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αντίδραση
του άλλου δεν είναι πάντα η αποδοχή της αστειότητας μέσω φυσικά του αυτοσαρκασμού.
Αν σκοντάψει πχ το αφεντικό σου, ίσως να θέλεις τραγικά να γελάσεις αλλά κατά πάσα
πιθανότητα θα προσπαθήσεις να το κρύψεις.
Όταν κάποιος λοιπόν δεν έχει αυτοσαρκασμό είτε γενικά είτε σε μια συγκεκριμένη περίπτωση
και γελάσεις μαζί του, νιώθει ότι προσβάλλεται και συνήθως η αντίδρασή του θα είναι
άσχημη. Κι αν δεν αντιδράσει άσχημα, σίγουρα θα αισθάνεται άσχημα μέσα του.
Γιατί αυτός με τον οποίο γέλασες αντιλαμβάνεται ακριβώς την μείωση που εμπεριέχεται
στο "αστείο", ενώ πάντα υπάρχει και η χειρότερη σκέψη, ότι ασχέτως από το αστείο,
είχες ήδη την διάθεση να μειώσεις ή να δεις να μειώνεται (χαιρεκακία).
Ποιός από εμάς δεν θα ερχόταν σε δυσάρεστη θέση, εάν ένα σύνολο ατόμων γελούσε μαζί του
για κάτι που αθέλητα έκανε ή έπαθε; Σε μια "σοβαρή" στιγμή. Ποιός από εσάς δε φοβάται
ότι βγαίνοντας από μια τουαλέτα κάπου θα έχει κολήσει το χαρτί υγείας στο πόδι του,
ποιός δε φοβάται ότι ίσως βγήκε από το σπίτι χωρίς να φορέσει κάτι (παπούτσια κτλ),
ποιός δε φοβήθηκε τις ραφές στο ρούχο που ενδέχεται να ανοίξουν και γενικότερα ποιός
δεν φοβάται μήπως γίνει "ρόμπα", όπως συνηθίσαμε να λέμε, δηλαδή να "γελοιοποιηθεί",
όχι στους γνωστούς, στους οποίους έχει "αποδείξει" το είναι του, αλλά κυρίως σε αγνώστους.
Κι όμως... ποιός απο σας δε γέλασε όταν του εξιστόρησαν κάτι από τα παραπάνω,
το οποίο το έπαθε κάποιος άλλος, γνωστός ή άγνωστος;
Μήπως πρέπει πάντως να δώσουμε λίγη προσοχή στο ότι τα όρια του γέλιου είναι κάτι το
τελείως ρευστο και ορίζεται κυρίως από το υποκείμενο-θύμα της περίστασης, που το προκάλεσε;
Μακάρι όλοι μας, να είχαμε ΠΑΝΤΑ αυτοσαρκασμό και για ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις.
Ακόμα κι ο αυτοσαρκασμός όμως δεν είναι μόνιμη κατάσταση, είναι τρόπος αυτοεκτίμησης.
Κι οι εκτιμήσεις αλλάζουν, αφού και οι ίδιοι αλλάζουμε.
Θα ήθελα να αναφέρω και το πόσο ρευστή είναι η αιτία του γέλιου...
Ακούς ένα ανέκδοτο και γελάς μέχρι δακρύων.
Το ακούς δεύτερη φορά, σε σύντομο χρονικό διάστημα και γελάς αλλά πλέον πολύ λιγότερο.
Την τρίτη φορά χαμογελάς απλά
ενώ την τέταρτη μπορεί και να το βαρέθηκες ήδη και ν' αρχίζει να σε ενοχλεί.
Το ίδιο και με μια αστεία σκηνή κάποιας ταινίας. Αν τη δεις 20 φορές μέσα σε μια ώρα,
το πιθανότερο είναι πως κάθε φορά θα γελάς όλο και λιγότερο από την κορύφωση, που συνήθως
(και για λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι), είναι στην αρχή (αν φυσικά έχεις αντιληφθεί το αστείο).
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι με την επανάληψη επέρχεται ένας κορεσμός στην αστειότητα
μιας συγκεκριμένης κίνησης/κατάστασης. Άρα όταν κάτι είναι πρωτόγνωρο φαίνεται πιο αστείο,
ενώ όσο περισσότερο το συναντάς εξελίσσεται σε όλο και λιγότερο αστείο.
Τρελό... αλλά έτσι λειτουργεί.
Και κάτι περίεργο... το γέλιο είναι κολητικό, όπως το χασμουρητό και το καθάρισμα του λαιμού.
Βλέπεις λοιπόν κάποιον να ξεκαρδίζεται στα γέλια κι αν εκείνη τη στιγμή δεν είσαι αρνητικός
για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους, γελάς κι εσύ χωρίς να ξέρεις γιατί ή στη χειρότερη χαμογελάς.
Κάτι ακόμα πιο "περίεργο" είναι το λεγόμενο "νευρικό" γέλιο, ως αποτέλεσμα μιας κατάστασης η οποία
δεν είναι ακριβώς "υγιής". Εκεί διακρίνεις οτι η "αστεια" σκηνή, όποια κι αν ήταν, ήταν απλώς μια αφορμή
και συνήθως κάθε άλλο παρά αστεία υπό κανονικές συνθήκες θα την έβρισκε κάποιος (κι εσύ ο ίδιος)
ή όχι τόσο αστεία, ενώ αυτό που πραγματικά προκάλεσε το νευρικό αυτό γέλιο, μοιάζει περισσότερο
να έχει να κάνει με την φυσιολογία-νευρολογία του συγκεκριμένου ανθρώπου και όχι με την ψυχολογία του,
τη λογική κτλ.
Αναρωτιέμαι λοιπόν... "τελικά γιατί γελάμε"; Κι όταν η απάντηση είναι "γιατί βρίσκουμε κάτι αστείο",
ουσιαστικά η ερώτηση μεταφέρεται στο "ωραία... και τι είναι το αστείο; και γιατί είναι αστείο; και γιατί
παύει να είναι αστείο ή γίνεται λιγότερο αστείο; Και γιατί δεν μας φαίνεται καν αστείο υπό άλλες συνθήκες;".
Δεν αποτελεί δηλαδή απάντηση, όπως δε θα ήταν απάντηση το να λες "ξέρω τι με θλίβει...
κάτι το οποίο είναι ή θεωρώ θλιβερό".
Χαίρω πολύ...
Η ουσία τελικά της ερώτησής μου είναι: Γιατί έχει ορίσει η ανθρώπινη φύση όταν βλέπεις μια συγκεκριμένη
κίνηση, κατάσταση, εικόνα, να αρχίσεις να έχεις σπασμούς στην κοιλιακή χώρα και να βγάζεις τον ήχο
που ονομάζουμε γέλιο, νιώθωντας ταυτόχρονα ευχάριστα;
Έχω ακούσει κάποιους στο παρελθόν να λένε ότι το γέλιο είναι η φυσική εκδήλωση
μιας ψυχικής διάθεσης. Διαφωνώ. Δεν είναι εκδήλωση ψυχικής διάθεσης αλλά άμεση
και σχεδόν ασυγκράτητη αντίδραση σε εξωτερικό ή εσωτερικό (δια σκέψης) ερέθισμα
που μάλιστα συνήθως είναι πρωτόγνωρο. Η ψυχική διάθεση απλώς παίζει έναν δικό της
ρόλο αλλοιώνοντας την απήχηση που θα έχει το ερέθισμα αυτό επάνω μας.
Αν δηλαδή είμαστε ιδιαίτερα στενοχωρημένοι, ίσως δεν γελάσουμε με κάτι που σε άλλη
περίπτωση θα μας έκανε να ξεκαρδιστούμε.
Σκέφτομαι ένα μωρό στη κούνια, λίγων μόλις μηνών. Δε θα γελάσει απαραίτητα με χαχανητά,
αν δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη συγκεκριμένη δυνατότητα. Ωστόσο θα γελάσει με το δικό του τρόπο,
όταν θα του κάνεις μια γκριμάτσα. Απαραίτητη μερικές φορές προϋπόθεση αυτής της αντίδρασης
προς το "αστείο", στη περίπτωση του μωρού, θα είναι να νιώθει ασφαλές και με όλες τις κύριες ανάγκες
ικανοποιημένες. Άρα τόσο η οργανική όσο και η ψυχολογική κατάσταση ασκούν επιρροή στο τι
μας φαίνεται αστείο, πόσο αστείο, αλλά και πως ακριβώς θα γελάσουμε (έντονα ή μη).
Σαφώς δέχομαι και την υποκειμενικότητα του "αστείου". Ο προβληματισμός που παραθέτω
είναι ότι πίσω από κάθε τι αστείο, υπάρχει ένα "σφάλμα", ένα "πάθημα", ένα δείγμα "ανοησίας",
μια "αδυναμία" είτε σωματική, είτε εγκεφαλική, κάτι περίεργο, που συνήθως ανήκει στις "γκάφες".
Γιατί κοινό σημείο σε κάθε κατηγορία αστείου να είναι κάτι έστω ασήμαντα ή ψεύτικα (υποκριτικά) αρνητικό;
Τι μας οδηγεί σε μια ευχάριστη οργανική αντίδραση όπως αυτή του γέλιου, όταν ακούμε ή βλέπουμε
ουσιαστικά κάτι τέτοιο... κατι που μπορεί να αφορά από συνάνθρωπο ή φανταστικό πρόσωπο,
μέχρι και κατάσταση ή φυσικό φαινόμενο;
Πριν λίγα χρόνια που κάποιος συνάνθρωπός μας στην Ελλάδα χτυπήθηκε από κεραυνό
καθώς έψηνε φαγητό, αν θυμάμαι καλά, έξω από το εξοχικό του. Κάποιοι γέλασαν λίγες μέρες μετά
ακούγοντας το εξής φανταστικό σενάριο... Να μιλούσε ο άνθρωπος στο κινητό και να έλεγε
"Γυναίκα είμαι στη δουλειά...να πέσει κεραυνός να με κάψει αν σου λέω ψέμματα".
Τι ακριβώς ήταν αυτό που ένα βαθύτατα θλιβερό συμβάν (για κάποιους) μπορεί να γίνει αφορμή γέλιου,
έστω και σε μια φανταστική μεταφορά του, για κάποιους άλλους; Πρόκειται για κυνισμό; Δεν το πιστεύω αυτό.
Αγένεια; Δεν συμφωνώ. Και ναι, οι συγγενείς και φίλοι του πιθανότατα δεν θα γελούσαν με το "αστείο".
Όχι όμως επειδή θα απεχθάνονταν γενικότερα το "μπλακ χιούμορ".
Επιμένω. Κάθε τι "αστείο" μοιάζει να συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με πάθημα, με αδυναμία, με κάτι που μειώνεται
και η μείωση αυτή να είναι ουσιαστικά και η "ψυχή" της αστειότητάς του, ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι εμφανές.
Όσον αφορά την επιτηδευμένη πρόκληση του γέλιου, την εκούσια μείωση δηλαδή ενός προσώπου ή μιας κατάστασης,
υπάρχουν ένα σύνολο από λέξεις, που καθεμία εκφράζει μια διαφορετική μορφή "μείωσης".
Λέξεις όπως "αστειεύομαι", "ειρωνεύομαι", "σαρκάζω", "περιγελώ", "σατιρίζω", "εμπαίζω", "κοροϊδεύω", "χλευάζω",
"καγχάζω" κα.
[quote user="Nikos Apomakros" post="351611"]Ποιά είναι τελικά τα χαρακτηριστικά του γέλιου; Τι θεωρούμε αστείο γενικότερα;
Μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί;
Αναρωτιέμαι λοιπόν... "τελικά γιατί γελάμε"; [/quote]
Γιατί... ''Δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από τη δυστυχία! Η δυστυχία είναι το πιο κωμικό πράγμα στον κόσμο. Κι εμείς γελάμε... Ναι, είναι σαν την αστεία ιστορία που έχουμε ακούσει πολλές φορές... σήμερα την βρίσκουμε ακόμη αστεία, μα δεν γελάμε πια μαζί της...''
Από το "Τέλος του Παιχνιδιού"
Πολύ καλό σχόλιο. +1
Ευχαριστώ
Κι όμως, εγώ θα διαφωνήσω.
Μπορεί οι κλόουν να είναι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι (λένε πολλοί), εγώ όμως θεωρώ το γέλιο έκφραση χαράς. Δεν θεωρώ πως συνδέεται απαραίτητα με στιγμές και γεγονότα γελοιοποίησης εαυτού ή/και άλλου.
Για παράδειγμα, γελάω πάντα όταν βλέπω τις όμορφες ζωγραφιές του μικρού ανηψιού μου και τον ακούω να μου τις εξηγεί με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Και σας διαβεβαιώνω πως δεν έχουνε τίποτε το γελοίο. Ο μικρός έχει ταλέντο. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Σαφώς σεβαστή και κατανοητή η εκδοχή σου αλλά επέτρεψέ μου να κάνω δύο σημειώσεις.
Η πρώτη αφορά το
Παράθεσηγελάω πάντα όταν βλέπω τις όμορφες ζωγραφιές του μικρού ανηψιού μου
όπου θα ήθελα να το θέσεις με λίγο μεγαλύτερη σαφήνεια. Χαμογελάς; Η κατά κάποιο τρόπο γελάς;
Η γελάς αρκετά δυνατά (όχι σε ένταση φωνής...); Η' μήπως γελάς σε σημείο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα;
Η δεύτερή μου παρατήρηση είναι η εξής:
Παράθεσηαλλά όντως, μια συντριπτική πλειοψηφία περιπτώσεων που προκαλούν γέλιο,
έχουν άμεση σχέση με τον υποβιβασμό ενός προσώπου φανταστικού ή μη,
ή μιας κατάστασης ή οτιδήποτε "προσωποποιημένου"
ΠαράθεσηΕπανέρχομαι λοιπόν. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που γελάμε,
είναι επειδή θεωρήσαμε πως κάποιος έκανε κάτι χαζό, αφελές, ότι την πάτησε κτλ.
ΠαράθεσηΣαφώς δέχομαι και την υποκειμενικότητα του "αστείου". Ο προβληματισμός που παραθέτω
είναι ότι πίσω από κάθε τι αστείο, υπάρχει ένα "σφάλμα", ένα "πάθημα", ένα δείγμα "ανοησίας",
μια "αδυναμία" είτε σωματική, είτε εγκεφαλική, κάτι περίεργο, που συνήθως ανήκει στις "γκάφες"
Σαφώς κι έχω αφήσει εκδοχές έξω, τις οποίες προσπαθώ ακόμα να αναλύσω-ερμηνεύσω.
Όμως ας μην μας διαφεύγει, το ότι αν μιλήσουμε για "δυνατό, μακρόσυρτο, έντονο γέλιο"
οι περισσότερες από τις "εκδοχές" αυτές θα εξαλειφθούν, μιας και αφορούν συνήθως κάτι
λίγο μεγαλύτερο από χαμόγελο, μικρό γελάκι... κι όχι τρανταχτά γέλια.
Υπάρχει λόγος που ανέφερα τις έννοιες Γέλιο και Αστείο ταυτόχρονα. Και σαφώς velvet σε πιστεύω
ότι ο μικρός έχει ταλέντο, όπως πιστεύω οτι δεν υπήρχε τίποτε το Γελοίο. Αν όμως ουσιαστικά γελάς
χωρίς να υπάρχει και κάτι Αστείο (όχι γελοίο), τότε απλώς μάλλον ερμηνεύουμε διαφορετικά το τι
είναι γέλιο και τι όχι. Το ορίζουμε διαφορετικά οπότε και θα διαφωνούμε επ' αόριστο :)
έκπληξη κι ανατροπή τη σωστή στιγμή!
Απελευθερωτικό το γέλιο. Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ..
[quote user="Nikos Apomakros" post="351684"]Σαφώς σεβαστή και κατανοητή η εκδοχή σου αλλά επέτρεψέ μου να κάνω δύο σημειώσεις.
Η πρώτη αφορά το
Παράθεσηγελάω πάντα όταν βλέπω τις όμορφες ζωγραφιές του μικρού ανηψιού μου
όπου θα ήθελα να το θέσεις με λίγο μεγαλύτερη σαφήνεια. Χαμογελάς; Η κατά κάποιο τρόπο γελάς;
Η γελάς αρκετά δυνατά (όχι σε ένταση φωνής...); Η' μήπως γελάς σε σημείο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα;
Η δεύτερή μου παρατήρηση είναι η εξής:
...
Υπάρχει λόγος που ανέφερα τις έννοιες Γέλιο και Αστείο ταυτόχρονα. Και σαφώς velvet σε πιστεύω
ότι ο μικρός έχει ταλέντο, όπως πιστεύω οτι δεν υπήρχε τίποτε το Γελοίο. Αν όμως ουσιαστικά γελάς
χωρίς να υπάρχει και κάτι Αστείο (όχι γελοίο), τότε απλώς μάλλον ερμηνεύουμε διαφορετικά το τι
είναι γέλιο και τι όχι. Το ορίζουμε διαφορετικά οπότε και θα διαφωνούμε επ' αόριστο :)[/quote]
Βασικά, δεν διαφωνούμε απολύτως. Συμφωνώ πως γελάμε με τις καταστάσεις που περιγράφεις.
Νομίζω όμως πως δεν είναι οι μοναδικές.
Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σου:
Ναι, γελάω δυνατά. Στην αρχή είχα μείνει έκπληκτη. Σοκαρισμένη μπορώ να πω. Μετά ένιωσα περήφανη. Και τελικά, εντελώς χαρούμενη. Και όταν είμαι χαρούμενη, γελάω!
Όπως επίσης γελάω κάθε φορά που συναντώ τους ανιψιούς μου και πέφτουνε στην αγκαλιά μου. Κλπ Κλπ Κλπ
[quote user="kapoia_za" post="351687"]έκπληξη κι ανατροπή τη σωστή στιγμή!
Απελευθερωτικό το γέλιο. Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ..[/quote]
Όντως το αστείο κάποιες φορές εμπεριέχει ανατροπή (κι η έκπληξη συνήθως συνεπάγεται).
Μπορείς όμως να γελάσεις έντονα με αστείο που έχεις ήδη ακούσει/δει/σκεφτεί, άρα
τείνω να συμπεράνω ότι η ανατροπή/έκπληξη συμβάλλει σίγουρα στην ένταση του γέλιου,
αλλά δεν το δημιουργεί απαραίτητα. Όχι τουλάχιστον από μόνη της.
Εύστοχο σχόλιο όμως +1, όπως και η εκδοχή/εξαίρεση που παρέθεσε η velvet.
Πολύ χαίρομαι :grin:, καμμιά άλλη παρατήρηση, σχόλιο, αντιπαράθεση, προσθήκη;
Νομίζω πως το γέλιο είναι μια από τις πιο σύνθετες ικανότητες του ανθρώπινου μυαλού.
Θέλει φαντασία κατ αρχήν και η φαντασία είναι το αποκορύφωμα της συνθετικής δυνατότητας του νου μας.
Οι παράγοντες που πυροδοτούν το γέλιο μπορεί να είναι πολλοί όπως λέει και ο Νικόλας.
Από τις πιο κλασικές καταστάσεις είναι ένα εξελισσόμενο δράμα, ή καταστροφή ή γκάφα το οποίο έχει μια καλή κατάληξη ή απρόσμενη κατάληξη.
Δηλαδή κατά την περιγραφή ή την βιωματική κατάσταση που προηγείται του γέλιου, το μυαλό φαντασιώνεται ένα Χ τέλος το όποιο όμως δεν γίνεται και έρχεται ένα άλλο με λιγότερο δραματικό τρόπο…
Η διαφορά τάσης δράμα / μη δράμα φέρνει το γέλιο. Η αποσυμφόρηση μια έντασης στην τελική.
Η τελική πραγματικότητα πιο ελαφριά (πιο εύπεπτη) από την δυσμενέστερη που η φαντασία είχε προσδιορίσει σαν επερχόμενη πραγματικότητα.
(τώρα πραγματικά μπορεί να λέω και αρλούμπες όπως λέει ο βάζελος)
Μας διηγιόνταν μια φίλη πριν λίγες μέρες στο chat room τι έπαθε εκείνο το πρωινό.
Οδηγούσε Συγγρού (πριν λίγες μέρες η ιστορία) και όπως οδηγούσε της κάνουν νόημα από διπλανό αυτοκίνητο ότι της βγήκε η ρόδα.
Πράγματι κοιτάζει στον δρόμο και βλέπει την ρόδα της να την προσπέρνα.
Σταματά στο πεζοδρόμιο, κατέβηκαν και από το άλλο αμάξι και της έβαλαν ρόδα από την ρεζέρβα. (γυναίκα γαρ)
Φυσικά η ρόδα που το έσκασε ακόμα θα τρέχει ....
Η ιδία όπως μας είπε έβλεπε να της αλλάζουν την ρόδα και είχε ξεραθεί στο γέλιο....
ε κι εγώ γέλασα όταν μας το διηγιόταν
[quote user="Nikos Apomakros" post="351697"]Μπορείς όμως να γελάσεις έντονα με αστείο που έχεις ήδη ακούσει/δει/σκεφτεί...[/quote]
Σίγουρα.
Φαντάζεσαι στο πρώτο γέλιο, η ανατροπή να γινόταν κανόνας;
(έτσι αστεία αλλάζουν τα πράγματα;;) :razz: :razz:
Αν και δε γελώ με ανθρώπους που πέφτουν.. Ο σοβαροφανής ανατρέπεται.
Η σοβαροφάνεια;
[quote user="KostasD33" post="351701"]...(γυναίκα γαρ)[/quote]
κύριε Κώστα έχετε χιούμορ..είναι το δυνατό σας χαρτί
[quote user="kapoia_za"]...
κύριε Κώστα έχετε χιούμορ..είναι το δυνατό σας χαρτί[/quote]
κυρία ζα, έχετε ένα κάποιο δίκιο ... το δικό σας δυνατό χαρτί...
[quote user="KostasD33" post="351701"]Νομίζω πως το γέλιο είναι μια από τις πιο σύνθετες ικανότητες του ανθρώπινου μυαλού.
Θέλει φαντασία κατ αρχήν και η φαντασία είναι το αποκορύφωμα της συνθετικής δυνατότητας του νου μας.
Οι παράγοντες που πυροδοτούν το γέλιο μπορεί να είναι πολλοί όπως λέει και ο Νικόλας.
Από τις πιο κλασικές καταστάσεις είναι ένα εξελισσόμενο δράμα, ή καταστροφή ή γκάφα το οποίο έχει μια καλή κατάληξη ή απρόσμενη κατάληξη.
Δηλαδή κατά την περιγραφή ή την βιωματική κατάσταση που προηγείται του γέλιου, το μυαλό φαντασιώνεται ένα Χ τέλος το όποιο όμως δεν γίνεται και έρχεται ένα άλλο με λιγότερο δραματικό τρόπο…
Η διαφορά τάσης δράμα / μη δράμα φέρνει το γέλιο. Η αποσυμφόρηση μια έντασης στην τελική.
Η τελική πραγματικότητα πιο ελαφριά (πιο εύπεπτη) από την δυσμενέστερη που η φαντασία είχε προσδιορίσει σαν επερχόμενη πραγματικότητα.
(τώρα πραγματικά μπορεί να λέω και αρλούμπες όπως λέει ο βάζελος)
[/quote]
Όχι, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη κι ειλικρινά μάλλον χρειάζομαι χρόνο για να την επεξεργαστώ. Διαισθάνομαι ότι
εμπεριέχει μεγάλο κομμάτι αλήθειας. Μου διαφεύγει το πως ακριβώς, αν φυσικά η διαίσθηση είναι σωστή. Ίσως να έχει να
κάνει με περιπτώσεις γέλιου. Τροφή για σκέψη λοιπόν.
Σε μία πρώτη "απερίσκεπτη" αντίδραση θα απαντούσα ότι και πάλι διαψεύδουν λίγο αυτή την εκδοχή αφενός η διακωμώδηση
ενός θλιβερού γεγονότος (δράμα) που έδωσα ως παράδειγμα (με τον κεραυνό), αλλά και το γεγονός ότι γελάμε με αστεία που
ήδη έχουμε ακούσει/γνωρίζουμε. Συνήθως λιγότερο από την πρώτη φορά, αλλά γελάμε, άρα δεν υφίσταται φαντασίωση
επερχόμενης πραγματικότητας κι εν συνεχεία κάποια αντίθεση τύπου δράμα/μη δράμα, προκειμένου να γεννηθεί το γέλιο.
Επιμένω όμως ότι η συγκεκριμένη σκέψη χρήζει περισσότερης προσοχής κι επεξεργασίας οπότε φιμώνω τον εαυτό #3 και τον
αφήνω σε standby mode :).
+1 :!:
Ακριβό το διαβατήριο για τη χώρα της χαράς στις μέρες μας. Δεν έχουμε συχνά την ευχέρεια να εκπληρώνουμε τις επιθυμίες μας κι ο έλεγχος των πραγμάτων εύκολα χάνεται στη ροή της ευτέλειας.
Οι καιροί είναι μαστροποί, το έχουμε αποδεχτεί, αλλά και πάλι η γενική ή η προσωπική μας κρίση δεν μας αφήνει να παραβλέψουμε την αδικία ή τον θυμό ή τα δηλητήρια που καθημερινά καταπίνουμε πράγμα όμως που μας εμποδίζει να βιώσουμε το αίσθημα της χαράς.
Είναι που δεν ξεπηδάει πια αυθόρμητα η χαρά...
Λείπει το γέλιο...
:sad:
[quote user="pixie" post="370195"]
Είναι που δεν ξεπηδάει πια αυθόρμητα η χαρά...
Λείπει το γέλιο...
:sad:[/quote]
Σε περιόδους κρίσης συνήθως το γέλιο εμπεριέχει και περισσότερη κακία.
Έτσι νομίζω.
Εγώ πάλι νομίζω ότι το αληθινό χαμόγελο ΠΑΝΤΑ ξεχωρίζει...
Και για να χαμογελάσεις αληθινά με κάποιον, πρέπει να έχεις καλή ψυχή..
Συμφωνώ που τα ξεχωρίζεις, άλλο το γέλιο και άλλο το ειρωνικό γέλιο.
Εγώ πάλι μερικές φορές μόνη μου τα λέω, μόνη μου (χαμο)γελάω.. :roll: Μάλλον δε με καταλαβαίνουν :P
Και πάντα ξεχωρίζω το χαμόγελο απ'το γέλιο..
Είναι σαν να λές περνάω όμορφα, ή περνάω καλά!!
Το να γελάσεις με κάποιον που πέφτει, εγώ δεν το θεωρώ άσχημο, θεωρώ το να μην βοηθήσεις όμως. :wink:
Και για τέλος γιατί ξημέρωσε.. χεχε το "γελάς με την καρδιά σου' δεν έχει βγεί άδικα..
Απλά οι περισσότεροι έχουν μάθει να γελάνε απο συνήθεια, ή απλά απο ευγένεια.
Τι να πείς, πάντα θα υπάρχει η διαφορετικότητα!.!
Υπάρχουν κάποιοι που κρύβουν τι προθέσεις τους πίσω από ένα μονίμως κρεμασμένο χαμόγελο. Υποσχόμενο ή καλοσυνάτο, ανεξιχνίαστο ή τυποποιημένο, σημασία έχει ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σκέφτονται και το χαμόγελο, ακόμα και ως είδος εξελιγμένης τεχνικής, αφοπλίζει.
Κι αυτό είναι κάτι που πολλές φορές, εμένα τουλάχιστον, είναι ικανό να με ξεγελάσει και να μου θολώσει τα όρια. Δεν ξέρω πού είναι η αλήθεια και πού η επιτήδευση!
Σημαντικότερο του τι, το γιατί.
Εδώ θα σε ρωτήσω εσένα προσωπικά Pixie:
Τι νομίζεις πως είναι χειρότερο; Να είναι κάποιος αφελής ή καχύποπτος;
Σκέψου το καλά πριν απαντήσεις, με όσες και ότι καταστάσεις μπορείς
να διανοηθείς. Και με υπερβολές για κάθε περίπτωση από τις δύο.
Και μη μου το επιχειρηματολογήσεις, δε χρειάζεται, δεν είναι εκεί το
ζητούμενο. Ενδέχεται να μην υπάρχει σωστό και λάθος (καλύτερο/χειρότερο).
Μόνο πες μου το τελικό συμπέρασμα. Αν βγάζεις δηλαδή.
[quote user="Nikos Apomakros" post="373052"]Σημαντικότερο του τι, το γιατί.
Εδώ θα σε ρωτήσω εσένα προσωπικά Pixie:
Τι νομίζεις πως είναι χειρότερο; Να είναι κάποιος αφελής ή καχύποπτος;
Σκέψου το καλά πριν απαντήσεις, με όσες και ότι καταστάσεις μπορείς
να διανοηθείς. Και με υπερβολές για κάθε περίπτωση από τις δύο.
Και μη μου το επιχειρηματολογήσεις,δε χρειάζεται, δεν είναι εκεί το
ζητούμενο. Ενδέχεται να μην υπάρχει σωστό και λάθος (καλύτερο/χειρότερο).
Μόνο πες μου το τελικό συμπέρασμα. Αν βγάζεις δηλαδή.[/quote] σόρρυ που παρεμβαίνω αλλά τελικά... τι είναι σημαντικότερο; Αν υπάρχει βέβαια γενική εφαρμογή...
[quote user="pixie" post="373050"]Υπάρχουν κάποιοι που κρύβουν τι προθέσεις τους πίσω από ένα μονίμως κρεμασμένο χαμόγελο. Υποσχόμενο ή καλοσυνάτο, ανεξιχνίαστο ή τυποποιημένο, σημασία έχει ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σκέφτονται και το χαμόγελο, ακόμα και ως είδος εξελιγμένης τεχνικής, αφοπλίζει.
Κι αυτό είναι κάτι που πολλές φορές, εμένα τουλάχιστον, είναι ικανό να με ξεγελάσει και να μου θολώσει τα όρια. Δεν ξέρω πού είναι η αλήθεια και πού η επιτήδευση![/quote]Πράγματι..Και μενα με κουράζει ο ρόλος που περιγράφεις, ίσως όμως πιο πολύ να ταλαιπωρείται εκείνος που τον υποδύεται
[quote user="Nikos Apomakros" post="373052"]Εδώ θα σε ρωτήσω εσένα προσωπικά Pixie:
Τι νομίζεις πως είναι χειρότερο; Να είναι κάποιος αφελής ή καχύποπτος;[/quote]
Καλημέρα... :smile:
Σε γενικές γραμμές και σε θέματα που χρειάζονται επεξεργασία, αντιμετώπιση και λύση, δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτώ, ίσως επειδή εκτιμώ περισσότερο τους υποψιασμένους σε όλες τις πιθανές παραμέτρους, θεωρώντας μάλιστα τους αφελείς ακόμα και επικίνδυνους.
Σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο τώρα αλλάζει το τοπίο. Η καχυποψία με σκοτώνει! Είναι μια διαδικασία διαρκούς ανησυχίας που στερεί το αυθόρμητο δόσιμο και προσβάλλει την εμπιστοσύνη. Εδώ και η παραμικρή υποψία οδηγεί σε εσωτερική αναστολή. Στις σχέσεις μου λοιπόν θεωρώ ότι ο άλλος είναι μοναδικός στη διαφορετικότητά του και ή τον αποδέχομαι ή όχι, το να τον ψάχνω όμως στη συνέχεια ή να ασχολούμαι με το τι κρύβεται πίσω από αυτά που κάνει, το θεωρώ μια διαδικασία ανόητη και χάσιμο χρόνου. Άλλωστε αυτό που κάνει ο καθένας για τον εαυτό του, αυτό είναι και το σωστό για εκείνον προφανώς, οπότε θα είχε κάποιο νόημα να χώνομαι κι εγώ κάπου στη μέση λειτουργώντας με τη δική μου λογική και τις δικές μου αμφισβητήσεις - εγωκεντρικά σχεδόν - προκειμένου να δώσω διέξοδο στους φόβους μου? Υποτιμητικό έως μίζερο δεν είναι?
[ Άστον εκεί στα βαθιά, να χαλαρώνει και να αποδίδει τα μέγιστα μέσα σε μια απόλυτη αποδοχή κι όταν ανάψουν τα λαμπάκια μου, βλέποντας να γίνεται κακή διαχείριση της ελευθερίας και της εμπιστοσύνης που του δόθηκε, θα φύγει ολόκληρος όπως ήρθε!] :lol: :lol:
Χωρίς καχυποψία λοιπόν στην προσωπική μου ζωή, με καχυποψία σε όλα τα άλλα θέματα.
Μου αρέσει η άποψή σου, αν και δεν συμφωνώ (ούτε και διαφωνώ ακριβώς).
Το ερώτημα έκρυβε κυρίως περιέργεια για τον τρόπο που δρας στη ζωή σου,
όχι τον τρόπο που σκέφτεσαι, όταν παρεμβαίνει ένας τύπος ορθολογισμού,
βασισμένος φυσικά κυρίως στην εμπειρία.
Παρομοίως εμπειρικά θα πω κι εγώ ότι οι "καχύποπτοι" τείνουν να υμνούν
την "αφέλεια", ενώ οι "αφελείς", την "καχυποψία". Ίσως επειδή και οι μεν
και οι δε, έχουν καεί σε αντίστοιχο χυλό στη ζωή τους και μάλλον ορθώς
πιστεύουν ότι αν δρούσαν διαφορετικά, θ' απέφευγαν την όλη οδύνη και την
όποια δυσάρεστη κατάσταση βίωσαν.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μπορείς να είσαι κατ' επιλογή καχύποπτος/αφελής.
Είσαι ή το ένα ή το άλλο, με ελάχιστες (έως καθόλου) και μη ελεγχόμενες εξαιρέσεις.
Με τον τρόπο που το ανέλυσες συμπέρανα (μου δόθηκε η εντύπωση μάλλον)
ότι ανήκεις στους καχύποπτους. Κάτι που ίσως σε ανακουφίζει και το δικαιολογείς
σε μεγάλο βαθμό σε "πρακτικά" θέματα, αφού τυχόν απώλεια που θα επιφέρει
η καχυποψία ως στάση, είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή και μπορεί να αντιμετωπιστεί,
ενώ σε θέματα σχέσεων το απαξιώνεις, επειδή σε αυτό ακριβώς το κομμάτι τυχόν
καταστροφική συνέπεια της "καχυποψίας" θα σου είναι ιδιαίτερα επώδυνη.
Φυσικά μπορεί και να κάνω λάθος. Δε σε ξέρω. Μια απλή εντύπωση είναι.
[quote user="Nikos Apomakros" post="373071"]Με τον τρόπο που το ανέλυσες συμπέρανα (μου δόθηκε η εντύπωση μάλλον)
ότι ανήκεις στους καχύποπτους. Κάτι που ίσως σε ανακουφίζει και το δικαιολογείς
σε μεγάλο βαθμό σε "πρακτικά" θέματα, αφού τυχόν απώλεια που θα επιφέρει
η καχυποψία ως στάση, είναι πολύ λιγότερο οδυνηρή και μπορεί να αντιμετωπιστεί,
ενώ σε θέματα σχέσεων το απαξιώνεις, επειδή σε αυτό ακριβώς το κομμάτι τυχόν
καταστροφική συνέπεια της "καχυποψίας" θα σου είναι ιδιαίτερα επώδυνη.[/quote]
Με προκαλείς να απογυμνωθώ?? :smile:
Ε, καχύποπτη τώρα, δύσπιστη περισσότερο θα έλεγα γιατί δεν μου αρέσει να ετεροκαθορίζομαι. Προσπαθώντας λοιπόν να ορίσω τις στιγμές που θα ζήσω το ψάχνω... Και πάλι τι να λέει... Ναι, σαφώς είμαι ''υποψιασμένο'' άτομο αλλά, επειδή αγαπώ την ''τέχνη'' και κάθε εξελιγμένη μορφή της, ελίσσομαι ανάλογα εκτιμώντας ως σωστή στάση την διαπραγμάτευση. Δεν αφήνω εύκολα να προβάλλεται ούτε η καχυποψία, ούτε η αφέλεια - στοιχείο που πολλές φορές είναι και κομμάτι θεατρικής φάρσας, σωστά?
Στα προσωπικά μου δεν θα μπορούσα να είμαι καχύποπτη όχι για να μην πονέσω όπως λες, αλλά γιατί δεν μπαίνω στη διαδικασία της ζήλιας και όσον αφορά εμένα αρνούμαι να ζω με δηλητήρια.
Άλλωστε φρόντιζα πάντα οι επιλογές μου να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν κοινά χαρακτηριστικά με μένα, να μπορούν δλδ. να αντιλαμβάνονται την έννοια του προσωπικού χώρου και της ατομικής ανάπτυξης του άλλου εκ παραλλήλου με την όποια δέσμευσή μας, ώστε να σεβαστούν ανάλογα. Γιατί είναι κι αυτό ένα μείζον θέμα, να μην λειτουργούμε καχύποπτα εμείς αλλά οι άλλοι και να διακυβεύεται η ελευθερία έκφρασής μας. Και σε μια σχέση μπαίνω για να εκφράσω τον εαυτό του, όχι για να μου επιβάλλουν τον εαυτό τους ή να χρεώνομαι αλλότρια λάθη.
Πάλι προκλητικός είμαι; :evil:
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν διαφωνώ με τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό σημείο στο οποίο θα μου επιτρέψεις να βάλω μια πολύ
μεγάλη παρένθεση:
Είναι διαφορετικό το να είσαι καχύποπτο (ή δύσπιστο) άτομο, αλλά να
απομονώνεις και καθιστάς "άχρηστο" το οτιδήποτε προκύπτει εξαιτίας αυτού,
(βάζοντας πχ τις τυχόν κακές σκέψεις κατευθείαν σε κάδο ανακύκλωσης
στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου), επειδή αρνείσαι να υπάρχει κάτι τέτοιο
στη σχέση σου...
και διαφορετικό το να μην είσαι καχύποπτο/δύσπιστο άτομο , άρα στην ουσία
να μπορείς να πεις ότι δικαίως θα μπορούσες και να ανήκεις στους αφελείς.
Θα επιμείνω ότι η καχυποψία κι η αφέλεια δεν αναπτύσσονται κατ' επιλογή.
Δεν αμφιβάλλω για αυτά που λες, νομίζω όμως πως δεν αναιρούν
αυτό που είπα, αφού μίλησα για ένα στοιχείο του χαρακτήρα κι όχι
για συνειδητοποίηση, εξορθολογισμό και εκούσια συμπεριφορά.
[quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Πάλι προκλητικός είμαι; :evil:[/quote]
Πάντα! :smile: Και απαντώντας γενικά εξηγώ πως η ποίηση αποτελεί πρόκληση για μένα... ;-) :oops:
[quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Δεν αμφιβάλλω για αυτά που λες, νομίζω όμως πως δεν αναιρούν
αυτό που είπα, αφού μίλησα για ένα στοιχείο του χαρακτήρα κι όχι
για συνειδητοποίηση, εξορθολογισμό και εκούσια συμπεριφορά.[/quote]
Ναι, σωστά... Νομίζω πως με πιάνεις? :smile:
[quote user="pixie" post="373092"][quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Πάλι προκλητικός είμαι; :evil:[/quote]
Πάντα! :smile: Και απαντώντας γενικά εξηγώ πως η ποίηση αποτελεί πρόκληση για μένα... ;-) :oops:
[quote user="Nikos Apomakros" post="373089"]Δεν αμφιβάλλω για αυτά που λες, νομίζω όμως πως δεν αναιρούν
αυτό που είπα, αφού μίλησα για ένα στοιχείο του χαρακτήρα κι όχι
για συνειδητοποίηση, εξορθολογισμό και εκούσια συμπεριφορά.[/quote]
Ναι, σωστά... Νομίζω πως με πιάνεις? :smile:[/quote]
Δεν θέλω να μου απαντήσεις σύντομα. Σκέψου το πρώτα όσο μπορείς, στο χρόνο
δηλαδή που διαθέτεις.
Πιστεύεις ότι μια τέτοια "κατασκευασμένη έξοδος κινδύνου" απευθυνόμενη στην
καχυποψία που καραδοκεί την κατάλληλη στιγμή "αδυναμίας", ψιθυρίζοντας τις
υπόλοιπες φορές λόγια που ίσως τρυπώσουν έστω ελάχιστα... δεν προϋποθέτει
ενός τύπου άρνηση ή μείωση της σημαντικότητας της σχέσης; Δηλαδή δεν της
μειώνει την αξία προκειμένου να είναι εφικτή η κατασκευή της;
Ίσως να μην αντιλαμβάνεσαι πως μου προκύπτει ένα τέτοιο συμπέρασμα/ερώτημα...
Γι' αυτό ζήτησα να το σκεφτείς λίγο παραπάνω πριν απαντήσεις. Με λίγα λόγια,
νομίζω ότι μια αυθυποβολή τέτοιου τύπου, ενάντια στη καχυποψία, ενέχει έναν
αριθμό "θυσιών" τις οποίες προσπερνάμε αποφεύγοντας μια ανάλυση της οποίας
τ' αποτελέσματα αφενός δεν είναι ακριβώς χειροπιαστά, αφετέρου θα καταλαβαίναμε
ότι δεν "συμφωνούν" και τόσο όσο θα θέλαμε με το πως ακριβώς θα μπορούσε
να επιτευχθεί το επιθυμητό επίπεδο "σχέσης" που επιδιώκουμε...
Για να βοηθήσω λίγο, γιατί ίσως μπέρδεψα... ένα παράδειγμα "θυσίας":
Αν προκειμένου να διασφαλίσουμε μια σχέση της οποίας η "ελευθερία" να μην
ποδοπατείται από την ύπαρξη της καχυποψίας μας, καταπιέζουμε και περιορίζουμε
την τελευταία χτίζοντας ένα "τείχος προστασίας" γύρω της (κι εν τέλει γύρω μας),
τότε ήδη έχουμε υιοθετήσει τρόπο ο οποίος υπονομεύει την "ελευθερία" που κατά
τα άλλα επιδιώκαμε.
Καλημέρα!
Θα επανέλθω αργότερα, φεύγω στη δουλειά μου, στα γρήγορα όμως θα πω ότι σε μια σχέση ουσίας δεν χτίζουμε ''τείχη προστασίας'' αλλά γέφυρες επικοινωνίας. Δεν πιστεύω στις σχέσεις εξάρτησης και πλέον, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, θέλω να ορίζει ο καθένας τον εαυτό του και να νιώθει ότι εκφράζεται διατηρώντας τα προσωπικά του στοιχεία και σεβόμενος τον τρόπο του άλλου. Έτσι η σχέση γίνεται μια δημιουργική διαδικασία, ένα θαυμάσιο ταξίδι που έχει ένα ισόθερμο αποτέλεσμα.
Είναι νομίζω άσκοπο να διαιωνίζονται σε μια σχέση πράγματα ή συναισθήματα που από μόνα τους είναι αδύνατο να πετάξουν οπότε χρειάζεται εμείς διαρκώς να τους βάζουμε ''φτερά'' ή να καταπιεζόμαστε με θυσίες αυτοεπιβεβλημένες προκειμένου να διατηρηθεί μια σχέση.
Τα λέμε αργότερα... :smile:
Δεν μπορώ όμως να θεωρήσω την καταπίεση πχ της καχυποψίας ή της ζήλιας,
ή οποιουδήποτε άλλου συναισθήματος ως "γέφυρα επικοινωνίας" αντί για
"τείχος προστασίας". Επίσης για να κατορθώσεις να "θάψεις" την καχυποψία
ή και τη ζήλια, θεωρώ πως θα πρέπει στο νου σου όχι μόνο να "αυτοπεριοριστείς"
όπως είπα (αφού βάζεις κάτω απ' το χαλάκι ή έστω απαξιώνεις ένα ιδιαίτερα
δυνατό συναίσθημα) αλλά ταυτόχρονα να μειώσεις την σημαντικότητα της σχέσης.
Γιατί ακόμη κι αν δεν είσαι από τα άτομα που νιώθουν ανασφάλεια, θα πρέπει να
πείσεις τον εαυτό σου ότι σε περίπτωση που η "δήθεν" εμπιστοσύνη σου προδοθεί,
εξαιτίας του άλλου πχ και μόνο, τότε η σχέση αυτή ήταν εξαρχής ανάξια (άρα ας
πάει στο καλό και να μας γράφει, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές κι ας είναι
τίγκα στα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα), Συμπέρασμα το οποίο θα μου επιτρέψεις
να το θεωρώ λανθασμένο, διότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να προσδιορισθεί
από κάτι τόσο μεμονωμένο.
Δεν έχει σημασία το ότι η καχυποψία σπάνια θα ωφελήσει. Αν δεν συμβιβαστείς
με κάθε τμήμα σου, αυτό που τελικά θα έχει αποδεχτεί ο άλλος είναι αυτό
που θα ήθελες να είσαι, όχι αυτό που είσαι. Άλλωστε, μόνο όταν κάτι γίνεται
αντιληπτό μπορεί να γίνει κατανοητός ο λόγος ύπαρξής του και άρα να έχει
ελπίδες να εκμηδενιστεί (αν στέκεται εμπόδιο σε μια όντως "ιδανική" σχέση).
Δεν θέτω θέμα "σωστό/λάθος". Ο καθένας οδηγείται στα δικά του συμπεράσματα.
Εκεί καταλήγω εγώ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. Γιατί όπως λέει κι ένα τραγούδι:
"ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρεις τι γίνεται, ίσως αύριο ν' αλλάξεις γνώμη
και να πεις το ναι"
Θυμήθηκα και το ρομαντικό "Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος" του Νίκολσον.
Όχι και τόσο ρομαντικό αν το σκεφτείς λίγο από την ανάποδη:
"...με κάνεις να φοβάμαι ότι αυτό που ήδη είμαι δεν είναι αρκετό"
Αποδοχή σημαίνει κατανόηση.
[quote user="Nikos Apomakros" post="373137"]Αποδοχή σημαίνει κατανόηση.[/quote]
Συμφωνώ απολύτως. Αλλά αυτά που λες περί καχυποψίας πώς κολλάνε? Δεν ξέρω κιόλας αν κατάλαβα σωστά, χωρίς να απαξιώνω κάτι ανθρωπίνως πιθανό, εγώ δεν μπαίνω πια σε τέτοιες διαδικασίες.
Άλλωστε ένα στοιχείο που μειώνει την αξία μιας σχέσης δεν είναι και η καχυποψία? Υποτιμά αυτό. Και δεν θα μπορούσα να καταλάβω και τον λόγο ύπαρξης μιας σχέσης χωρίς εμπιστοσύνη.
Διπλότυπο. Please σβήσε το :)
[quote user="pixie" post="373138"][quote user="Nikos Apomakros" post="373137"]Αποδοχή σημαίνει κατανόηση.[/quote]
Συμφωνώ απολύτως. Αλλά αυτά που λες περί καχυποψίας πώς κολλάνε? Δεν ξέρω κιόλας αν κατάλαβα σωστά, χωρίς να απαξιώνω κάτι ανθρωπίνως πιθανό, εγώ δεν μπαίνω πια σε τέτοιες διαδικασίες.
Άλλωστε ένα στοιχείο που μειώνει την αξία μιας σχέσης δεν είναι και η καχυποψία? Υποτιμά αυτό. Και δεν θα μπορούσα να καταλάβω και τον λόγο ύπαρξης μιας σχέσης χωρίς εμπιστοσύνη.[/quote]
Σαφώς και τη μειώνει την αξία μιας σχέσης η καχυποψία, ή μάλλον, όσο υπάρχει ακόμα καχυποψία, η σχέση δεν έχει την ανώτερη το δυνατόν αξία. Η εμπιστοσύνη όμως κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα μεσοδιάστημα σε κάθε είδους σχέση, όχι μόνο την ερωτική. Για τους καχύποπτους το μεσοδιάστημα αυτό είναι αρκετά μεγάλο, για τους αφελείς πολύ μικρότερο. Να πως προκύπτει μια σχέση μελλοντικά "ιδανική" και προς το παρόν χωρίς εμπιστοσύνη. Εγώ δεν θα μπορούσα πχ να εμπιστευτώ κάποιον που χωρίς να με γνωρίζει θα μου έλεγε ότι τυφλά με εμπιστεύεται. Και αν περίμενα την εμπιστοσύνη για να μπω σε μια σχέση, θα πήγαινα τελικά καλόγερος... :oops:
Νίκο, μην ξεγελιέσαι γιατί η αυταπάτη καραδοκεί! :smile: Κερδίζεται μεν η εμπιστοσύνη, συμφωνώ, αλλά θέλει δουλειά πολλή και μόλις φτάσουμε στο ποθητό σημείο πάλι νιώθουμε σαν να λείπει κάτι.΄Η το άτομο που θεωρούσαμε ''δικό μας άνθρωπο'' είχε τελικά κρυμμένους άσους στο μανίκι.
Εγώ είμαι άτομο της στιγμής, θα μπορούσα να πω, κι αυτό απολαμβάνω. Εμπιστεύομαι τη στιγμή που μπορώ να στέκομαι ολόκληρη μέσα της. Κι ας θεωρηθώ αφελής ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να έχω την αυτάρκειά μου. Δεν θέλω συμπαγείς καταστάσεις και κλειστά συμβόλαια σχέσεων που σίγουρα μια μέρα θα μου κόψουν τον αέρα που ανασαίνω, δεν θέλω να με αγαπούν με τρόπο υπερτιμημένο, δεν θέλω λόγια που σίγουρα μια μέρα θα είναι χωρίς αντίκρυσμα ή δεν θα μου λένε εμένα τίποτα γιατί πολύ πιθανόν εγώ θα έχω αλλάξει θέσεις ζωής οπότε θα φαίνομαι ασυνεπής και δεν θα το'θελα να πληγώνω ανθρώπους.
Λατρεύω τα χρώματα με τα οποία εκφράζομαι ζωγραφίζοντας, όπως λατρεύω και τα χρώματα της ζωής που και χωρίς μια στην τσέπη με κάνουν ευτυχισμένη.
[quote user="pixie" post="373143"]Νίκο, μην ξεγελιέσαι γιατί η αυταπάτη καραδοκεί! :smile: Κερδίζεται μεν η εμπιστοσύνη, συμφωνώ, αλλά θέλει δουλειά πολλή και μόλις φτάσουμε στο ποθητό σημείο πάλι νιώθουμε σαν να λείπει κάτι.΄Η το άτομο που θεωρούσαμε ''δικό μας άνθρωπο'' είχε τελικά κρυμμένους άσους στο μανίκι.
Εγώ είμαι άτομο της στιγμής, θα μπορούσα να πω, κι αυτό απολαμβάνω. Εμπιστεύομαι τη στιγμή που μπορώ να στέκομαι ολόκληρη μέσα της. Κι ας θεωρηθώ αφελής ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να έχω την αυτάρκειά μου. Δεν θέλω συμπαγείς καταστάσεις και κλειστά συμβόλαια σχέσεων που σίγουρα μια μέρα θα μου κόψουν τον αέρα που ανασαίνω, δεν θέλω να με αγαπούν με τρόπο υπερτιμημένο, δεν θέλω λόγια που σίγουρα μια μέρα θα είναι χωρίς αντίκρυσμα ή δεν θα μου λένε εμένα τίποτα γιατί πολύ πιθανόν εγώ θα έχω αλλάξει θέσεις ζωής οπότε θα φαίνομαι ασυνεπής και δεν θα το'θελα να πληγώνω ανθρώπους.
Λατρεύω τα χρώματα με τα οποία εκφράζομαι ζωγραφίζοντας, όπως λατρεύω και τα χρώματα της ζωής που και χωρίς μια στην τσέπη με κάνουν ευτυχισμένη.[/quote]
Σεβαστά όλα αυτά. Ναι, μιλούσα για σχέση δέσμευσης, όπου εκεί είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Μια τέτοια σχέση ίσως σου κόψει τον αέρα, όπως λες, ίσως όμως σου δώσει και το φιλί της ζωής. Η εμπειρία μου δε συμφωνεί με την περιγραφή που δίνεις και την οποία μάλιστα θέτεις ως βέβαιο αποτέλεσμα/κατάληξη. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν καταστάσεις τις οποίες καλείσαι να αντιμετωπίσεις, επιλύσεις ή προσπεράσεις. Είναι αναπόφευκτο το να "περάσεις από σαράντα κύματα". Και το αποτέλεσμα εξαρτάται από το πόση κατανόηση, πέραν της εκτίμησης ή και της λατρείας, υπάρχει κι από τις δύο πλευρές.
Έχω κάνει αρκετές σχέσεις, κάθε είδους και με κάθε αποτέλεσμα, όπως οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι (θέλω να πιστεύω). Κάτι που μου δίνει το δικαίωμα να πω ότι για μένα, όταν βρεις τον soulmate σου, μην τον χάσεις αμαχητί, πριν κάνεις δηλαδή ότι περνάει απ' το χέρι σου.
Μα κι εγώ σε δέσμευση αναφέρθηκα! Σε πραγματική δέσμευση όπου με πολλή και συνειδητή δουλειά παίρνεις ''το φιλί της ζωής'' όπως λες. Την ελαφρότητα των κλειστών συμβολαίων και τις ανασφαλείς καταστάσεις νοσηρής αποκλειστικότητας δεν τα αντέχω άλλωστε, γι' αυτό και επιζητώ ανοιχτούς τρόπους συνεργασίας ώστε να μην αναγκάζομαι να υποτιμώ τον άλλον κρύβοντας πράγματα και να μπορώ να εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου ελεύθερα. Τουλάχιστον αυτό θεωρώ εγώ φυσιολογικό και όχι το θέατρο του παραλόγου με τις ψευτιές και τους βλακώδεις ρόλους ή τις εκπτώσεις για να μην χάσουμε τον άλλον. Με ενοχλεί ακόμα και η λέξη υποχρέωση.
Δέσμευση σημαίνει ανοιχτή αντίληψη και ειλικρινής συνεργασία. Είναι διαδικασία... και δεν είναι κάτι που χαρίζεται αυθόρμητα ή καταγράφεται τυχαία ή που στηρίζεται μόνο σε συναισθήματα [προσοχή γιατί υπάρχουν και βρυκόλακες συναισθημάτων :evil: ]
ΥΓ. Είμαστε ολίγον εκτός θέματος? :oops: :lol:
Οτι ξεφύγαμε ξεφύγαμε, αλλά χαλάλι...
Η δέσμευση είναι παντού, όχι μόνο στις σχέσεις. Στα πάντα. Με οτιδήποτε κι
αν σχετιζόμαστε, το λέει κι η λέξη, με αυτό και έχουμε σχέση. Με ότι έχουμε
σχέση, αυτό και μας δεσμεύει, μας περιορίζει. Όλα μας περιορίζουν, απλώς
δεν μας είναι πάντα αντιληπτός ή αθέμιτος ο τρόπος με τον οποίο αυτό συμβαίνει.
Όμως πάντα και παντού συμβαίνει.
Από κει και πέρα, εσύ περιγράφεις νομίζω κυρίως την κτητικότητα, αφού εκφράζεται
απόλυτα από τις καταστάσεις που αναφέρεις. Η κτήση γενικά από μόνη της ως τρόπος
σκέψης και εμπράκτως ως κοινωνική γενικότερα συμπεριφορά, είνα τεράστια συζήτηση.
Ναι, ως όντα με νου είμαστε σε πολύ λάθος κατεύθυνση. Κι αν σκεφτείς ότι όντα χωρίς
νου ήδη λειτουργούν με ορθότερο (κοινωνικά) τρόπο, η θέση μας είναι δραματική.
Η "υποχρέωση" τώρα είναι γενικότερα λέξη που ενοχλεί, κυρίως επειδή ή
παρερμηνεύεται ή επισημαίνει λίγο εντονότερα αυτό που και η "δέσμευση"
περιγράφει, δηλαδή λιγότερη ανεξαρτησία. Ναι, πολύ ωραία ακούγεται η
"ελευθερία", όμως ως έννοια πληρείται μόνο στην απόλυτη απουσία διάδρασης
και αυτό μπορούμε να το αναλύσουμε (αν και νομίζω το έχουμε ήδη κάνει σε
άλλο σημείο του φόρουμ). Για μένα ανεξαρτησία, στο τέλος της ημέρας, σημαίνει
οπωσδήποτε μοναξιά και εννοώ πλήρη απομόνωση από κάθε τι υπαρκτό. Ακόμα
κι από τον εαυτό μας.
Διάδραση και ταυτόχρονα ανεξαρτησία, σημαίνει ή ψευδαίσθηση/παραλήρημα
ή παρανόηση της έννοιας (το πιο συνηθισμένο) ή όνειρο θερινής νυκτός.
Όσο εντονότερη λοιπόν είναι μια σχέση (και δεν αναφέρομαι μόνο σε ερωτική)
τόσο μεγαλύτερη δέσμευση εμπεριέχει, δηλαδή περισσότερο δήθεν περιορισμό
και λιγότερη δήθεν ανεξαρτησία. Γιατί όμως χρησιμοποιώ το δήθεν; Γιατί πολύ
απλά τόσο η ανεξαρτησία/ελευθερία, όσο και η δέσμευση/περιορισμός είναι
στην τελική θέμα αντίληψης των πραγμάτων και των καταστάσεων. Αν πχ
επιθυμώ διακαώς να μπω και νιώθω ολοκληρωμένος όταν βρίσκομαι σε ένα
συγκεκριμένο κελί, αν με αναγκάσεις να βρίσκομαι έξω απ' αυτό θα βιώσω
μεγαλύτερο περιορισμό απ' ότι αν μου επέτρεπες να ζήσω μέσα σε αυτό.
Αυτό νομίζω το καταλαβαίνει ο καθένας μας.
Συμπέρασμα. Ο περιορισμός στη πραγματικότητα βρίσκεται στον νου και τα
συναισθήματά μας. Περιορισμός για σένα θα είναι αυτό που οδηγήθηκες να
θεωρείς περιορισμό και αντίστοιχα για μένα αυτό που οδηγήθηκα να θεωρώ εγώ.
Κι αντικειμενικά, περιορισμός θα είναι πάντα, τα πάντα, για τα πάντα, όσο
υπάρχει δηλαδή κίνηση/διάδραση, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να
μας ενδιαφέρει εκτός κι αν επιθυμούμε να βρούμε την εύκολη δικαιολογία
για τερματισμό της ζωής μας.
Δεν μπορούμε λοιπόν να πείσουμε ο ένας τον άλλο για το τι είναι περιορισμός
γιατί για τον καθέναν μας είναι κάτι διαφορετικό. Κι αν είναι το ίδιο, δεν
χρειάζεται να τον πείσουμε, το γνωρίζει ήδη. Φυσικά εμείς κάνουμε μια απλή
αναφορά σχετικά με το τι νιώθουμε πως μας περιορίζει, οπότε όλα καλά :oops:
Ωραία και σχετική ήταν η απάντηση του Διογένη, όταν κάποιος του είπε
"Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία".
"Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους".
Καλημέρα!
Κοίτα, εμένα το θέμα της κτητικότητας - άλλων προς εμένα, και το έχω βιώσει - με έχει προβληματίσει με άπειρα ακόμα αναπάντητα ερωτήματα. Το θεωρώ τροχοπέδη ως προς την ανάπτυξη της ατομικής συνείδησης, παθαίνω κλειστοφοβία όταν περιορίζομαι με έννοιες όπως η ιδιοκτησία ή η ανθρώπινη ιδιοχρησία. Γι' αυτό έμεινα στο σημείο αυτό.
'Ο,τι και να συμβαίνει, θέλω ανοιχτό τον ατομικό και ψυχικό μου χώρο - διανοητικό ή συναισθηματικό - τις εικόνες μου, τη μοναχικότητά μου...
Και δεν μπορώ να κρύβομαι πίσω από μηχανισμούς άμυνας ή διφορούμενα/αντιφατικά μηνύματα, όταν από τα αγαπημένα μου στοιχεία στις σχέσεις μου με όλους και με όλα είναι πχ. η ευλυγισία στους ρόλους, η επέκταση, η αμεσότητα στην επικοινωνία, η διαπραγμάτευση γενικότερα, τι άλλο να πω... το δικαίωμα να δημιουργήσει και να έχει κάποιος τη δική του ταυτότητα είναι πάνω απ' όλα.