μου ηρθαν στο μυαλο καποια αποσπασματα απο τον Ζορμπα του Καζαντζακη ......καποιες φρασεις...καποιες εννοιες που με σημαδεψαν και προσδιορισαν την μετεπειτα ζωη μου κ θαθελα να τις μοιραστω μαζι σας......
Αυτο θα πει λευτερια, συλλογιζομουν.Ναχεις ενα παθος να μαζευεις χρυσες λιρες κ ξαφνικα να νικας το παθος κ να σκορπας ολο το εχει σου στον αγερα.
Να λευτερωθεις απο ενα παθος,υπακουοντας σε ενα αλλο υψηλοτερο.Μα μηπως κ αυτο δν ειναι σκλαβια/να θυσιαζεσαι για μια ιδεα για τη ρατσα σου, για το θεο? η μηπως οσο πιο αψηλα στεκεται ο αφεντης τοσο κ πιο μακραινει το σχοινι της σκλαβιας μας, πηδουμε τοτε κ παιζουμε σε πολυ πλατυχωρο αλωνι,πεθαινουμε χωρις να βρουμε την ακρα του κι αυτο το λεμε ελευτερια?
....Να ξεραμε αφεντικο τι λενε οι πετρες,τα λουλουδια, η βροχη. Μπορει να φωναζουν, να μας φωναζουν κιεμεις δεν ακουμε.Να οπως κιεμεις φωναζουμε κιαυτα δεν ακουνε. Ποτε θα ανοιξουν τα αυτια του κοσμου αφεντικο?ποτε θα ανοιξουν τα ματια μας να ιδουμε?Ποτε θα ανοιξουν οι αγκαλιες μας, πετρες,λουλουδια κ βροχη κ ανθρωποι να αγκαλιαστουμε?
Τ ,στη μοναξια....γελιο στον κοσμο δεν εχει τελειωμο. Καθε ανθρωπος εχει την τρελλα του, μα η μεγαλυτερη τρελλα θαρρω να μην εχεις τρελλα. Δεν μιλησα......ηξερα πως αιωνιοτητα ειναι η καθε στιγμη που περναει.....
φαρμακι αφεντικο ο αργος αποχωρισμος απο τους ανθρωπους που αγαπας,, καλιτερα να κοβεις με το μαχαιρι κ να μενεις παλι ολομοναχος στο φυσικο κλιμα του ανθρωπου τη μοναξια
Εννοιωσα παλι ποσο σωστο ηταν το παναρχαιο παραμυθι πως η καρδια του ανθρωπου ειναι ενας λακκος αιμα κ πεφτουν απανω μπρουμητα οι αγαπημενοι νεκροι κ πινουν το αιμα μας να ζωντανεψουν, κιοσο πιο αγαπημενοι ειναι τοσο κ περισσοτερο αιμα σου πινουν.....
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΑΚΟΜΑ
Δυο γλαροι ακουμπησαν τη κοιλια τους στα κυματακια και αρχισαν να νανουριζονται καμαρωτα, ακολουθωντας το ρυθμο της θαλασσας. Κοιταζα τους γλαρους και συλλογιζομουν.... Αυτος ειναι ο δρομος, να βρεις το μεγαλο ρυθμο και
να τον ακολουθας με εμπιστοσυνη....
.....Να μια μερα περνουσα αφεντικο απο ενα χωρουδακι. Ενας μπαμπογερος ενενηντα χρονω φυτευε μια μυγδαλια....Ε πα,
ππουλη του κανω, μυγδαλια φυτευεις?Κι αυτος , ετσι σκυμμενος που ηταν, στραφηκε κ μου κανει....Εγω παιδιμου, ενεργω σαν να ημουν αθανατος! Κι εγω, του αποκριθηκα , ενεργω σαν ναταν να πεθανω την πασα στιγμη!
Ποιος απο τους δυο μας ειχε δικιο, αφεντικο???
Σωπαινα...Νε ενεργεις σαν να μην υπηρχε θανατος κ να ενεργεις εχοντας στο νου σου καθε στιγμη το θανατο!!!