Ζαλίστηκα... Ποιός ξεκλειδώνει το χάος; Ονομασμένη λογική από λέξεις παράνοιας. Ονομασμένη αλήθεια. Ονομασμένη πραγματικότητα. Ονόματα το χάος, ένα χάος από ονόματα. Όταν δεν ξέρεις κάτι, βάφτισέ το να τελειώνεις. Βάφτισε τα πάντα. Και μένα και σένα μαζί...
- Τι είναι αυτό;
- Αυτό είναι -όνομα-.
- Ναι. Αλλά ΤΙ είναι αυτό;
- -Όνομα- λέμε.
- Μα καλέ μου... ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι αυτό;
- Έχεις διαθέσιμη ώρα;
- Ναι.
- Ωραία λοιπόν, είναι -όνομα- που με το -όνομα- όταν το -όνομα- -όνομα- τότε -όνομα- στο -όνομα- για περίπου -αριθμός- -όνομα-. Σε κάλυψα;
- Όχι.
- Γιατί;
- Τι είναι το "χάος";
- Όνομα.
- Τι είναι το όνομα;
- Διευκρίνιση ίσως;
- Ίσως... τι κάνει δηλαδή το όνομα;
- Διαχωρίζει, Διαφοροποιεί, Κατηγοριοποιεί;
- Περίπου έτσι, πες μου τι είναι το "χάος" λοιπόν;
- Λάθος απόδοση.
- Τι απόδοση;
- Ονόματος.
- Και τι νομίζουμε πως κρύβεται πίσω από κάθε όνομα;
- Ένα νόημα, μια έννοια, η ουσία από κάτι.
- Και πόσα πράγματα έχουν το ίδιο νόημα, έννοια, ουσία για όλους μας;
- Κανένα.
- Σίγουρα;
- Σαφώς.
- Κι όμως έχουν το ίδιο όνομα;
- Ναι.
- Τι συμβαίνει λοιπόν τότε;
- Χάος...;
- Ακριβώς.
συνεχίζω να μη συμμετέχω παραθέτοντας αντιγραφές
...η ζωή είναι εκ θεμελίων χαοτική, αν εξαιρέσουμε την τέχνη, οι απόπειρες
να μας επιβληθεί η τάξη, φανερώνουν μια άρνηση να το αποδεχτούμε,
άρνηση που πηγάζει από τον συντηρητισμό μας.[size=10] Φλομπέρ[/size]
Διαφωνώ μόνο στο από που πηγάζει η άρνηση αυτή.
Χα ναι.. δεν είναι συντηρητικό, είναι τετράγωνο..πολλά μπορώ να πω με σιγουριά για το τετράγωνο..
Δεν είμαι βέβαιος (για άλλη μια φορά) ότι αντιλαμβάνομαι την αιχμή σου.
Αναφέρεσαι στο τετράγωνο της λογικής; Αν όχι, μήπως μπορείς να το
επεξηγήσεις λίγο;
Κατά τη γνώμη μου πάντως αυτή η άρνηση πηγάζει από πολλά γνωρίσματα της
ανθρώπινης φύσης.
Θα αναφέρω μόνο την μεγαλομανία και τον ναρκισσισμό, διαφορετικά θα πρέπει να γράφω
μέχρι αύριο...
Είμαστε βέβαιοι ότι είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε, αντιληφθούμε, μελετήσουμε, γνωρίσουμε,
κατανοήσουμε, χρησιμοποιήσουμε τα πάντα υπό όρους. Και μετά φυσικά παραμερίζουμε τους όρους
ή δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία.
Θα χρησιμοποιήσω την υπερβολή για να φέρω παράδειγμα, ελπίζοντας ότι μέσω αυτής θα γίνω
αντιληπτός. Αν ρωτήσω 100 ανθρώπους αν γνωρίζουν το εσωτερικό του σπιτιού τους, η
συντριπτική πλειοψηφία με βεβαιότητα θα απαντήσει "Μα φυσικά". Στην επόμενη ερώτηση
"πείτε μου πόσα πλακάκια έχει το μπάνιο σας", θα είναι ζήτημα αν θα μου απαντήσει έστω ένας
κι αν ναι... θα είναι επειδή ο ίδιος τα τοποθέτησε ή τα παρήγγειλε.
Τι σημαίνει όμως αυτό και γιατί συμβαίνει; Στην ουσία σημαίνει ότι το ρήμα "γνωρίζω" χρησιμοποιείται
ευρύτατα, αβίαστα και απερίσκεπτα, χωρίς να τίθεται ως όρος απαραίτητος η συγκεκριμενοποίηση,
με αποτέλεσμα να μην γίνεται κατανοητό το επίπεδο και βάθος της γνώσης, αφού συνεχώς παραλείπεται
ως ευκόλως εννοούμενο χωρίς όμως και να είναι.
Λιγότερο υπερβολικό παράδειγμα και με διαφορετική προσέγγιση... το ζάρι.
Αβίαστα χρησιμοποιείται η λέξη τύχη για να περιγράψει το θετικό αποτέλεσμα του "6". Ουσιαστικά
όμως αφορά έλλειψη γνώσης, αφού πρόκειται για ένα αποτέλεσμα καθαρά μηχανικής. Μάζα, όγκος,
ορμή, ταχύτητα, κατεύθυνση, αδράνεια, γωνία πρόσκρουσης, τριβή, θέση, φορά... ένα απίστευτο
σύνολο από παράγοντες που προκαλούν το τελικό αποτέλεσμα. Κι όμως διαφεύγουν οι αιτίες,
μπαίνει μια ευνόητη έννοια (πχ τύχη) κι όταν φέρνεις άσσο παίζει και να βλασφημάς θεούς και δαίμονες.
Γιατί όπως είπα και πριν... υπάρχει η βεβαιότητα της γνώσης. Κι οτιδήποτε είναι άγνωστο, ανέκαθεν,
ήταν είτε αποτέλεσμα θεικής ή σατανικής (ή άλλων όντων) πράξης, είτε απλά δεν υπήρχε, είτε και
δημιουργείτο ένα δόγμα περί αυτού (ο ήλιος γυρίζει γύρω από την Γη πχ).
Το αφήνω γιατί θα συγχιστώ...
Αν ρωτήσω 100 ανθρώπους αν γνωρίζουν το εσωτερικό του σπιτιού τους, η
συντριπτική πλειοψηφία με βεβαιότητα θα απαντήσει "Μα φυσικά". Στην επόμενη ερώτηση
"πείτε μου πόσα πλακάκια έχει το μπάνιο σας", θα είναι ζήτημα αν θα μου απαντήσει έστω ένας
κι αν ναι... θα είναι επειδή ο ίδιος τα τοποθέτησε ή τα παρήγγειλε.
δηλαδή για να γνωρίζω το σπίτι μου,
πρέπει απαραίτητα να γνωρίζω την τιμή του;
(εκτός κι αν υπάρχει κι άλλος σοβαρός λόγος για να μετρήσω πλακάκια)
Λιγότερο υπερβολικό παράδειγμα και με διαφορετική προσέγγιση... το ζάρι.
Αβίαστα χρησιμοποιείται η λέξη τύχη για να περιγράψει το θετικό αποτέλεσμα του "6". Ουσιαστικά
όμως αφορά έλλειψη γνώσης, αφού πρόκειται για ένα αποτέλεσμα καθαρά μηχανικής. Μάζα, όγκος,
ορμή, ταχύτητα, κατεύθυνση, αδράνεια, γωνία πρόσκρουσης, τριβή, θέση, φορά... ένα απίστευτο
σύνολο από παράγοντες που προκαλούν το τελικό αποτέλεσμα. Κι όμως διαφεύγουν οι αιτίες,
μπαίνει μια ευνόητη έννοια (πχ τύχη) κι όταν φέρνεις άσσο παίζει και να βλασφημάς θεούς και δαίμονες.
κάτι μου λέει πως στο τάβλι νικάς από εξυπνάδα..
αλλά χάνεις από ατυχία :PPPPPP
[quote user="kapoia_za" post="352329"]Αν ρωτήσω 100 ανθρώπους αν γνωρίζουν το εσωτερικό του σπιτιού τους, η
συντριπτική πλειοψηφία με βεβαιότητα θα απαντήσει "Μα φυσικά". Στην επόμενη ερώτηση
"πείτε μου πόσα πλακάκια έχει το μπάνιο σας", θα είναι ζήτημα αν θα μου απαντήσει έστω ένας
κι αν ναι... θα είναι επειδή ο ίδιος τα τοποθέτησε ή τα παρήγγειλε.
δηλαδή για να γνωρίζω το σπίτι μου,
πρέπει απαραίτητα να γνωρίζω την τιμή του;
(εκτός κι αν υπάρχει κι άλλος σοβαρός λόγος για να μετρήσω πλακάκια) [/quote]
To "ζουμί" είναι ότι τόσο η ανακρίβεια όσο και η ελλιπής γνώση συνήθως οδηγούν
σε κάτι τμηματικά αληθινό (άρα ψευδές) που δύναται ακόμα και να αποπροσανατολίσει.
Και μπορεί σε κάποιες ή στις περισσότερες περιπτώσεις τα άγνωστα δεδομένα να αποτελούν
όντως ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως στο παράδειγμα που προανήγγειλα ως "υπερβολικό",
σε άλλες όμως περιπτώσεις είναι καθοριστικά για το συμπέρασμα, τις συνέπειες και γενικότερα
το χάσμα ανάμεσα στη δήθεν γνώση/κατανόηση και την πραγματικότητα.
Επίσης για να μην παρεξηγηθώ, αναφέροντας κάτι ως "κακό", δεν σημαίνει ότι παράλληλα
δεν συμφωνώ πως ενδέχεται να είναι "αναγκαίο κακό".
[quote user="kapoia_za" post="352329"]
Λιγότερο υπερβολικό παράδειγμα και με διαφορετική προσέγγιση... το ζάρι.
Αβίαστα χρησιμοποιείται η λέξη τύχη για να περιγράψει το θετικό αποτέλεσμα του "6". Ουσιαστικά
όμως αφορά έλλειψη γνώσης, αφού πρόκειται για ένα αποτέλεσμα καθαρά μηχανικής. Μάζα, όγκος,
ορμή, ταχύτητα, κατεύθυνση, αδράνεια, γωνία πρόσκρουσης, τριβή, θέση, φορά... ένα απίστευτο
σύνολο από παράγοντες που προκαλούν το τελικό αποτέλεσμα. Κι όμως διαφεύγουν οι αιτίες,
μπαίνει μια ευνόητη έννοια (πχ τύχη) κι όταν φέρνεις άσσο παίζει και να βλασφημάς θεούς και δαίμονες.
κάτι μου λέει πως στο τάβλι νικάς από εξυπνάδα..
αλλά χάνεις από ατυχία ]
Το τάβλι είναι ένας συνδυασμός συμπτώσεων και δυνατοτήτων. Η σύμπτωση αν και συγχέεται με
την τύχη, δεν είναι παρά ένα σύνολο ή συνδυασμός αν θες παραγόντων που θα επιφέρουν ένα
πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ωστόσο αυτό που σαρκάζεις είναι μια ανθρώπινη αντίδραση που
ειλικρινά συναντώ ιδιαίτερα συχνά. Και δυστυχώς δεν αφορά πάντα κάτι τόσο άκακο όπως μια
παρτίδα τάβλι... Πχ έχει χρησιμοποιηθεί σε προπαγάνδες παντός τύπου.
έριξες το χάος μέσα στον καφέ και πήρα το θάρρος να αστειευτώ:)
καλό βράδυ απονικνικ
Δεν μου είπες τι εννοούσες με το τετράγωνο :sad:
προετόιμαζα το παράδειγμα με τα πλακάκια..:)))
(αφού τα 'πιάνεις' μωρέ..νάιτττ)
[quote user="kapoia_za" post="352336"]προετόιμαζα το παράδειγμα με τα πλακάκια..:)))
[/quote]
:lol: :lol:
Ε προσπαθώ αλλά δεν πιάνω το νόημα πάντα...
και Better safe than sorry...
που λένε και οι εξελιγμένοι πια Γερμανό-Νορμανδό-Κελτό-Βίκινγκς...
Θα έλεγε κάποιος πως σήμερα που η Επιστήμη έχει εξελιχθεί και λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο
απ' ότι πχ στον μεσαίωνα, δεν συμβαίνει αυτό που περιγράφω παραπάνω.
Κατά τη γνώμη μου συμβαίνει ακόμα και θα συνεχίσει να συμβαίνει σε οποιοδήποτε θέμα ο
άνθρωπος αδυνατεί να αντιληφθεί και καλείται να "μαντέψει". Αν και αδαής, είμαι βέβαιος
ότι οι κατευθύνσεις που μελετώνται όσον αφορά τουλάχιστον τρία θέματα είναι λανθασμένες.
1) Δημιουργία του "σύμπαντος"
2) Ύπαρξη κενού/τίποτα
3) Μεγέθη Ύλης
Και πολύ αγαπημένα μου κείμενα τα quote-αρω απτόητος... Όσον αφορά στα 2) και 3).
Για το 1) έχω ήδη κάνει αναφορά... κι αυτή τη φορά το αφήνω ασχολίαστο (ας πέσει και κάτι χάμω).
2)
ΠαράθεσηΑλήθεια, πραγματικά πιστεύουνε ότι σε έναν οποιουδήποτε μεγέθους χώρο είναι εφικτό να υπάρχει "τίποτα" ;
Το τίποτα είναι νόημα, είναι ιδέα, είναι κάτι που δεν ανήκει στον υλικό κόσμο. Δεν υπάρχει δλδ σε αυτόν
κι ακριβώς αυτή είναι η έννοια του. Δεν μπορεί λοιπόν τόσο να "περιλαμβάνει" όσο και να "περιλαμβάνεται".
Λίγο πιο σωστή εννοιολογικά θα ήταν η χρήση της λέξης "κενό", το οποίο και πάλι στην ουσία δεν υφίσταται.
Κατά την άποψή μου, αυτό που ονομάζουμε "κενό" δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από όλο και μικρότερα σωματίδια
ύλης, τα οποία σε σύγκριση με τα υπό εξέταση είναι απειροελάχιστα, δεν γίνονται αντιληπτά με κανέναν ίσως
από τους γνωστούς τρόπους κι έτσι αναλαμβάνουνε τον ρόλο: "το κενό που υπάρχει ανάμεσα σε".
Στην ουσία δλδ πιστεύω ότι στον κόσμο μας δεν υπάρχει κενό,
παρά μόνο όλο και μικρότερα σωματίδια που προκαλούν αυτήν
την ψευδαίσθηση.
3)
ΠαράθεσηΜε αφορμή τα παραπάνω, σκέφτομαι πόσο αλαζόνας ήταν ο άνθρωπος
ώστε να φτάσει στο σημείο να ονομάσει ένα σωματίδιο "ά-τομο".
Μετρώντας έναν άγνωστο σε μέγεθος χώρο, όπως το σύμπαν
και βάζοντας ως μέτρο σύγκρισης το μέγεθος του ιδίου αλλά και αυτών
που μπορούσε να αντιληφθεί γύρω του, δεν μπορούσε παρά να αποδειχτεί
σύντομα "ψεύτης".
Από την μια δηλαδή αποδέχτηκε έναν "άπειρο" χώρο, από την άλλη αναίρεσε
την αποδοχή αυτή καταδικάζοντας τον να είναι "απείρως μεγαλύτερος"
από τον ίδιο αλλά όχι και "απείρως μικρότερος".
Έτσι βιάστηκε πριν μερικά χρόνια να ορισεί το "ά-τομο", βάζοντας ουσιαστικά
το όριο στο "απείρως μικρότερο", αναιρώντας την απειρία της διαφορετικότητας
των μεγεθών, ορίζοντας έτσι το δήθεν σημείο "1" μιας άπειρης γραμμής
όπως αυτή του συμπαντικού χώρου.
Ακόμα κι αν μια τρίχα από το φρύδι του αποτελείτο στην ουσία απο 500.000.000.000
ηλιακά συστήματα (τα οποία φυσικά δεν θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί), η άποψη του
ανθρώπου θα ήταν ότι το λεγόμενο "σύμπαν", μόνο απείρως μεγαλύτερο θα μπορούσε
να είναι, ενώ αντιθέτως επιχειρώντας τον τεμαχισμό του, ευκόλως θα διαπίστωνε (λανθασμένα)
ότι το σύμπαν κάπου "τελειώνει" και μάλιστα κάπου πολύ κοντά στο σημείο που ήταν
δυνατό να γίνει αντιληπτό από τον ίδιο.
Συνεπώς, έστω και υποσυνείδητα, ουσιαστικά θα θεωρούσε/συμπέραινε ότι το σύμπαν
φτιάχτηκε για τα δικά του μέτρα, αφού το ελάχιστο "κομμάτι", το μη αποτελούμενο
πλέον από άλλα μικρότερα, θα ήταν πολύ κοντά στο μέγεθος του ιδίου
κι όχι "απείρως μικρότερο" και το πιο πιθανό θα ήταν να του διέφευγε ένα απίστευτα
μεγάλο σύνολο "σωματιδίων", δηλαδή όλα τα μικρότερα από το δήθεν "αδιάσπαστο",
ίσως ακόμα και οι ήλιοι των ηλιακών εκείνων συστημάτων που ανέφερα παραπάνω
ως παράδειγμα...
Πριν μερικα χρόνια, ένα βράδυ, ο γάτος μου έφαγε κόλημα με ένα συγκεκριμένο σημείο του τοίχου στο σαλόνι. Καταρχήν να περιγράψω τι υπήρχε στον τοίχο την δεδομένη βραδυνή ώρα. Απολύτως τίποτε. Ούτε κάποιο διακοσμητικό, κάποιος πίνακας ή έστω και ένα καρφί, ούτε κάποιο φως ή κάποια σκιά, κάποια απόχρωση, κάποια μουτζούρα, κάτι οτιδήποτε συγκεκριμένο. Κι όμως ο γάτος κοίταξε το συγκεκριμένο σημείο, κόλησε έντονα το βλέμμα του εκεί, λες και έβλεπε κάτι ιδιαίτερο, σηκώθηκε κι άρχισε ν'ανοιγοκλείνει το στόμα του χωρίς να βγάζει ήχο, πέρα από ένα ανεπαίσθητο κροτάλισμα από τα δόντια ενός σαγονιού που ανοιγοκλείνει.
Για αρκετή ώρα κοίταζα εναλλάξ τον γάτο και το σημείο αυτό του τοίχου, προσπαθώντας να καταλάβω τι το σημαντικό ή έστω φαινομενικά ασήμαντο για μένα, υπήρχε εκεί. Στο τέλος ανατρίχιασα. Τόσο επειδή στα πολλά χρόνια που ασχολούμαι με τις γάτες, ουδέποτε συνάντησα κάποια να ανοιγοκλείνει το στόμα της λες και μασάει κάποια αόρατη τσίχλα ή σαν να μιλάει με τον τρόπο που θα μιλούσε ένας άνθρωπος, όσο κι επειδή σ'εκείνο το κομμάτι του τοίχου κάτι υπήρχε, κάτι που οι αισθήσεις μου δεν ήταν αρκετές ώστε να το αντιληφθώ.
Απέσπασα αρχικά την προσοχή του γάτου όσο μπορούσα, αλλά όχι για πολύ. Ο γάτος σύντομα ξαναγύρισε στο να κοιτάζει το ίδιο σημείο του τοίχου, ανοιγοκλείνοντας το στόμα με τον ίδιο τρόπο, έναν τρόπο που μέχρι εκείνο το βράδυ, αλλά και τα βράδια μετέπειτα, δεν είχε επαναλάβει. Δεν πήγαινε άλλο αυτή η κατάσταση. Έβγαλα τον γάτο από το σαλόνι και προσπάθησα για μια ακόμη φορά να αντιληφθώ τι κοίταζε. Δεν τα κατάφερα και με τον γάτο έξω από το σαλόνι και την άγνοια να περιφέρεται εντός του, κατάφερα να αποσπάσω την προσοχή μου κάπου αλλού.
Δεν ξέρω αν υπήρχε κάτι στο τοίχο ή μόνο στο μυαλό του γάτου μου και μάλλον ειδικά για τον γάτο μου αυτό δεν είχε και πολύ σημασία. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλοί τοίχοι που καθώς τους κοιτάζω, κάποιοι με κοιτούν απορημένοι ν'αγναντεύω το κενό. Το τι υπάρχει για τον καθένα μας όμως, το καθορίζει η αντίληψή του, όχι η αντίληψη του οποιουδήποτε άλλου. Κι ίσως τελικά η λύση είναι να βγω από το σαλόνι, είτε από μόνος μου, είτε με τη δραστική παρέμβαση κάποιου που δεν αντέχει να μην μπορεί να αντιληφθεί αυτό που αντιλαμβάνομαι. Και πάλι δεν έχει σημασία. Το αίνιγμα της σφίγγας θα συνεχίζει να κεντρίζει το ενδιαφέρον, ίσως και να το δηλητηριάζει με περιέργεια ή να το επουλώνει με την γεωμετρική πρόοδο της αδιαφορίας, στα λεπτά ή τα χρόνια που ακολουθούν.
Η εξιστόρηση αφορά γεγονός, όπως αυτό έγινε επακριβώς αντιληπτό από μένα, χωρίς την οποιαδήποτε εκούσια προσθήκη φανταστικών εικόνων και γενικότερα καταστάσεων.
Πάντα με μάγευαν τα fractals, τα γραφικά [εικόνες όμοιες με τον εαυτό τους], οι πολύπλοκες γεωμετρικές μορφές και η λογική των χαοτικών συστημάτων με τα οποία τα έχουν συνδέσει! Η γεωμετρία του χάους όπως λέγεται...
Με την ευκλείδια γεωμετρία και τις ακέραιες διαστάσεις [γραμμές, επιφάνειες, όγκους] ποτέ δεν τα πήγα καλά.
Και ένα παράδειγμα δημιουργίας fractal, από το physics4u.gr.
'Εστω ότι θέλουμε να φτιάξουμε κάποιο fractal, ας θεωρήσουμε τη συνάρτηση Y=X2. Για να φτιάξουμε το σύνολο αυτό, κάθε φορά στη θέση του X βάζουμε το Y που βρήκαμε.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με αρχική τιμή για το X=1.01 τότε θα έχουμε
1.012=1.0201. Παίρνουμε τη νέα τιμή του Y=1.0201 και την βάζουμε στο X, οπότε θα έχουμε
1.02012=1.0201. Και για τις επόμενες 10 αντικαταστάσεις θα έχουμε:
1.08285670562808
1.1725786449237
1.374906785311
1.89046186
3.57384607
12.7723758
163.1335836
26612.5661173
708228675.3479
5.015878*1017
2.5159*1035 κ.ο.κ.
Τι θα γίνει όμως αν αντί για 1.01 βάλουμε 0.99 στη θέση του X; Θα πάρουμε τους εξής αριθμούς:
0.992=0.9801
0.98012=0.96059601 και για τις επόμενες 10 αντικαταστάσεις θα έχουμε:
0.922744
0.8514577710
0.724980
0.52559648
0.2762516676
7.631498390659*10-2
5.8239767*10-3
3.39187054019*10-5
1.150478*10-9
1.3236009*10-18
1.751919*10-36
3.06922188*10-72
9.420122*10-144
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο προς τα που οδηγεί η μικρή αλλαγή του Χ από 1.01 σε 0.99, στο χάος, στο απρόβλεπτο.
[quote user="pixie" post="352459"]Πάντα με μάγευαν τα fractals, τα γραφικά [εικόνες όμοιες με τον εαυτό τους], οι πολύπλοκες γεωμετρικές μορφές και η λογική των χαοτικών συστημάτων με τα οποία τα έχουν συνδέσει! Η γεωμετρία του χάους όπως λέγεται...
Με την ευκλείδια γεωμετρία και τις ακέραιες διαστάσεις [γραμμές, επιφάνειες, όγκους] ποτέ δεν τα πήγα καλά.
Και ένα παράδειγμα δημιουργίας fractal, από το physics4u.gr.
'Εστω ότι θέλουμε να φτιάξουμε κάποιο fractal, ας θεωρήσουμε τη συνάρτηση Y=X2. Για να φτιάξουμε το σύνολο αυτό, κάθε φορά στη θέση του X βάζουμε το Y που βρήκαμε.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με αρχική τιμή για το X=1.01 τότε θα έχουμε
1.012=1.0201. Παίρνουμε τη νέα τιμή του Y=1.0201 και την βάζουμε στο X, οπότε θα έχουμε
1.02012=1.0201. Και για τις επόμενες 10 αντικαταστάσεις θα έχουμε:
1.08285670562808
1.1725786449237
1.374906785311
1.89046186
3.57384607
12.7723758
163.1335836
26612.5661173
708228675.3479
5.015878*1017
2.5159*1035 κ.ο.κ.
Τι θα γίνει όμως αν αντί για 1.01 βάλουμε 0.99 στη θέση του X; Θα πάρουμε τους εξής αριθμούς:
0.992=0.9801
0.98012=0.96059601 και για τις επόμενες 10 αντικαταστάσεις θα έχουμε:
0.922744
0.8514577710
0.724980
0.52559648
0.2762516676
7.631498390659*10-2
5.8239767*10-3
3.39187054019*10-5
1.150478*10-9
1.3236009*10-18
1.751919*10-36
3.06922188*10-72
9.420122*10-144
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο προς τα που οδηγεί η μικρή αλλαγή του Χ από 1.01 σε 0.99, στο χάος, στο απρόβλεπτο.[/quote]
Χμμμ... ή είμαι κουρασμένος ή η εξήγηση του τύπου για το fractal είναι ελλιπής, αφού η συνάρτηση που αναφέρεται
βγάζει διαφορετικά αποτελέσματα.
Πιο συγκεκριμένα, στην αναφορά Υ=Χ2 μπορώ να σκεφτώ τρεις περιπτώσεις...
1) Στην περίπτωση που Υ=Χ2 σημαίνει Υ=Χ*Χ (δηλαδή Χ στην δευτέρα)
1α) Υ=Χ2 -----> Υ= 1.01 * 1.01 -----> Υ=1.0201 (ελλιπώς σχετικό)
1β) Νέο Χ=Υ -----> Νέο Χ = 1.0201
1γ) Υ=Χ2 -----> Υ=1.0201*1.0201 -----> Υ=1,04060401
δεν αναφέρεται τέτοιος αριθμός στα αποτελέσματα άρα είμαστε σε λάθος δρόμο.
2) Στην περίπτωση που Υ=Χ2 σημαίνει Υ=Χ+"2" (προσθήκη του ψηφίου 2 στο τέλος των ψηφίων του Χ)
2α) Υ=Χ+"2" ----> Υ=1.01+"2" -----> Υ=1.012 (Ελλιπώς σχετικό)
2β) Νέο Χ=Υ -----> Νέο Χ=1.012
2γ) Υ=Χ+"2" -----> Υ=1.012+"2" -----> Υ=1.0122
δεν αναφέρεται τέτοιος αριθμός στα αποτελέσματα άρα είμαστε σε λάθος δρόμο.
3) Στην περίπτωση που Υ=Χ2 σημαίνει Υ=Χ*2 (διπλασιασμός)
3α) Υ=Χ*2 -----> Υ=1.01 * 2 -----> Υ=2.02 (καθόλου σχετικό)
Συμπέρασμα. Εκτός κι αν τα έκανα εγώ σαλάτα, ο άνθρωπος που έγραψε το άρθρο δεν αναφέρει
όλες τις συναρτήσεις. Πιο συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα όπως τα παρέθεσες Pixie μοίαζει να
έρχονται από έναν συνδυασμό του Υ=Χ*Χ και Υ=Χ+"2". Γι' αυτό και παρατηρούμε αριθμούς που
προκύπτουν από το τετράγωνο του αρχικού αλλά και προσθήκη του "2" κατόπιν.
Πχ στο 1.01 αφού έχουμε ανάμεσα στα αποτελέσματα τον αριθμό "1.012" αλλά και στο 1.01*1.01
(που μας κάνει 1.0201), έχοντας ανάμεσα στα αποτελέσματα τον αριθμό "1.02012"
Ξέρω... το θέμα σου ήταν το χάος και το απρόβλεπτο... αλλά................. ήταν πειρασμός.
Πάντως δεν είδα τίποτε το Απρόβλεπτο και Χαοτικό... μόνο κάτι το Άπειρο αλλά Προβλέψιμο
(ως εκεί που μπορούμε να το μετρήσουμε, μετά εξελίσσεται σε απρόβλεπτο αφού μας είναι άγνωστο)
Οτιδήποτε πάντως έχει μια εμφανή λογική ακολουθία αδυνατώ να το θεωρήσω χαοτικό.
Μπορεί και να είναι λάθος μου.
Εξ όσων ελαχίστων γνωρίζω, η θεωρία του χάους διερευνά την προβλεπτικότητα [απρόβλεπτο-απροσδιοριστία], το τι θα μπορούσε να προκύψει έως και πολύ διαφορετικό ως συμπέρασμα ενώ οι αρχικές υποθέσεις είναι παρόμοιες.
Και εξ όσων έχω διαβάσει... ''στην επιστήμη το χάος ορίζεται σαν την εξαιρετικά ευαίσθητη εξάρτηση της κίνησης από τις αρχικές συνθήκες. Η απρόσμενη μεταβολή στις αρχικές συνθήκες είναι το στοιχείο του χάους - της αταξίας- που εκδηλώνεται σε μια τακτική και σταθερή φυσική διαδικασία. Δηλαδή αναλυτικότερα, χάος είναι η χαοτική κατάσταση που προκύπτει όταν μεταβληθούν έστω και κατ' ελάχιστο τα αρχικά δεδομένα ενός δυναμικού συστήματος.''
Για μένα χάος μπορεί να είναι - αυτό που αυτή τη στιγμή βλέπω - τα κύματα της θάλασσας την ώρα που σκάνε ή οι σχηματισμοί των σύννεφων στον ουρανό ή... τώρα σκέφτομαι και το φλιπεράκι! :smile:
Ειδικά στο φλιπεράκι, επειδή το έχω μελετήσει το θέμα, ενώ οι κινήσεις της μπάλας φαίνεται πως προσδιορίζονται απόλυτα από τους φυσικούς νόμους, το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι μη προβλέψιμο!
Είπες ότι εκτιμάς τον ντετερμινισμό... ένα λοιπόν αιτιοκρατικό σύστημα θεωρητικά είναι εντελώς προβλέψιμο - υπάρχουν κανόνες, περιορισμοί και νόμοι και το παρελθόν είναι εκείνο που καθορίζει το μέλλον.
Ερώτηση: κατά πόσον ένα τέτοιο σύστημα λειτουργίας είναι εκ παραλλήλου και ικανό να αναγνωρίζει και να επεξεργάζεται σχήματα χαοτικών δεδομένων?
ΥΓ. Μου είναι λίγο δύσκολο να σκεφτώ περισσότερο εδώ που βρίσκομαι... χαζεύω στον ήλιο... :o
[quote user="pixie" post="352488"]
Και εξ όσων έχω διαβάσει... ''στην επιστήμη το χάος ορίζεται σαν την εξαιρετικά ευαίσθητη εξάρτηση της κίνησης από τις αρχικές συνθήκες. Η
απρόσμενη μεταβολή στις αρχικές συνθήκες είναι το στοιχείο του χάους - της αταξίας- που εκδηλώνεται σε μια τακτική και σταθερή φυσική διαδικασία. Δηλαδή αναλυτικότερα, χάος είναι η χαοτική κατάσταση που προκύπτει όταν μεταβληθούν έστω και κατ' ελάχιστο τα αρχικά δεδομένα ενός δυναμικού συστήματος.'' [/quote]
Είναι καλογραμμένο άρθρο και ολόκληρο για όποιον ενδιαφέρεται στο //http]Ως%20συμπλήρωμα%20καλή%20είναι%20και%20μια%20ματιά%20στο%20[url]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82
ΠαράθεσηΓια μένα χάος μπορεί να είναι - αυτό που αυτή τη στιγμή βλέπω - τα κύματα της θάλασσας την ώρα που σκάνε ή οι σχηματισμοί των σύννεφων στον ουρανό ή... τώρα σκέφτομαι και το φλιπεράκι! :smile:
Ειδικά στο φλιπεράκι, επειδή το έχω μελετήσει το θέμα, ενώ οι κινήσεις της μπάλας φαίνεται πως προσδιορίζονται απόλυτα από τους φυσικούς νόμους, το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι μη προβλέψιμο!
Επέτρεψέ μου χρησιμοποιώντας ακριβώς τις ίδιες λέξεις να αποδώσω την δική μου άποψη, η οποία είναι ακριβώς αντίθετη της δικής σου:
"Ειδικά στο φλιπεράκι, επειδή το έχω μελετήσει το θέμα, ενώ οι κινήσεις της μπάλας
----------- προσδιορίζονται απόλυτα από τους φυσικούς νόμους, το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο
φαίνεται πως είναι μη προβλέψιμο!
Ο λόγος... Όσο και να μελετήσεις το φλιπεράκι, δεν μπορείς να γνωρίζεις 1) κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του λαστιχένιου ελατηρίου που θα εκτινάζει την σφαίρα όταν το ακουμπά, άρα σου διαφεύγει ταχύτητα και κατεύθυνση 2) την φθορά που έχουν υποστεί α) το πλαστικό κάτω β) η επιφάνεια των πλαστικών/σιδερένιων αντικειμένων τριγύρω (ντόμινο κτλ), 3) Τα μαγνητικά πεδία που υπάρχουν (σε αρκετά φλιπεράκια) και πως ακριβώς συμβάλλουν 4) δεκάδες άλλες συνθήκες όπως α) φθορά μπίλιας, β) Ανεπαίσθητη κλίση του "επίπλου" (λόγω του δαπέδου ή των "ποδιών" ή της λεπτομέρειας της κατασκευής γενικότερα ή της φθοράς που έχει συμβεί), γ) μικροδονήσεις στο δάπεδο (αν είναι ξύλινο) δ) δονήσεις στο ίδιο το φλιπεράκι από τον παίκτη που ακουμπά πάνω του και πιέζει τα κουμπιά κτλ
ΠαράθεσηΕίπες ότι εκτιμάς τον ντετερμινισμό... ένα λοιπόν αιτιοκρατικό σύστημα θεωρητικά είναι εντελώς προβλέψιμο - υπάρχουν κανόνες, περιορισμοί και νόμοι και το παρελθόν είναι εκείνο που καθορίζει το μέλλον.
Ερώτηση]
Ένα καθαρά αιτιοκρατικό σύστημα δεν αναγνωρίζει κι άρα ούτε επεξεργάζεται "σχήματα χαοτικών δεδομένων", όχι τουλάχιστον χωρίς "όρους" που θα φέρουν την σφραγίδα της άγνοιας, γιατί ουσιαστικά η όλη του ύπαρξη στηρίζεται στο ότι τέτοια σχήματα (χαοτικά) δεν υπάρχουν.
Στον απόλυτο ντετερμινισμό λοιπόν, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι, δεν υφίσταται σχήμα χαοτικών δεδομένων. Μόνο αιτίες και αποτελέσματα. Κι όταν κάτι μοιάζει με χαοτικό, σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Ότι διαφεύγουν δεδομένα (αιτίες) που προκαλούν αυτό που ναι μεν γίνεται αντιληπτό ως χαοτικό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Τόσο απλά ;)
Στο κείμενο που παρέθεσες, έχω χρωματίσει κόκκινη μια λέξη. "Απρόσμενη".
Τι σημαίνει απρόσμενη μεταβολή; Μεταβολή που επήλθε εν αγνοία μας.
Όταν λοιπόν σε ένα αιτιοκρατικό σύστημα λες "αγνοώ την αιτία",
το να μην μπορέσεις να προβλέψεις την μέλλουσα ακολουθία Κινήσεων
είναι σαν να επιβεβαιώνεις τον κανόνα/όρο ύπαρξης του συστήματος αυτού.
κάτι λάθος έκανα στο 1ο link, η διεύθυνση είναι http://www.physics4u.gr/chaos/chaos1.html
Καλά, δεν ανησυχήσαμε για το link, αφού ήδη είχα δώσει κι εγώ την πηγή της πληροφορίας... ;-) :smile:
[quote user="pixie" post="352459"]
Και ένα παράδειγμα δημιουργίας fractal, από το physics4u.gr[/quote]